Haar rode ogen waren strak naar de grond gericht en een diepe zucht verliet haar mond. In haar hand had ze een brief geklemd die ze voor geen goud los zou willen laten. Terra rende snel achter haar aan en leek niet eens te denken om een beledigde grom te laten horen. De Tasmaanse duivel wist hoeveel deze ochtend voor haar bazin had betekend. Vanaf het moment dat ze die brief open had geslagen, was ze afwezig en reageerde ze amper ergens op. Ze had niks gegeten en als ze haar hand op tilde en recht hield, zag je die trillen. Haar maag knorde om de tien minuten, maar ze negeerde het en deed net of ze het niet hoorde. Ze had amper iets gedronken, drie keer. En die drie keer leken nu te veel. Elke druppel leek tien kilo te wegen op haar maag en een misselijk gevoel vulde haar lichaam. Maar haar aandacht ging zeker niet uit naar het misselijke gevoel of het feit dat ze nog voor de avond in elkaar zou storten als ze zo weinig bleef drinken, nee, haar volledige aandacht ging uit naar de inhoud van de brief die ze die ochtend had gekregen.
Tári zuchtte even en stopte met lopen. Ze keek naar de brief die onderhand helemaal gekreukt in haar hand lag en een steek van wanhoop ging door haar heen. Hoe.. Hoe had hij haar gevonden? Of beter gezegd, hoe had hij het lef gehad haar een brief te sturen. Hij wist dat ze hem niet kende en eigenlijk ook nog niet wilde kennen. Ze opende de brief en las langzaam de brief door.

Lieve Tári,
Dit moet wat vreemd zijn en dan bedoel ik niet alleen voor jou. Voor mij is het net zo vreemd en verwarrend. Ik weet niet in hoe verre pap en mam je verteld hebben over me. Of ze het überhaupt wel gedaan hebben, maar ik hoop het in elk geval. Ik hoop dat ik geen volkomen vreemde meer voor je ben en dat ik je ook niet echt overrompel met deze brief.
Ik heb je vaker geprobeerd een brief te sturen, maar of ze ooit aangekomen zijn, weet ik niet. Ik betwijfel het eerlijk gezegd. Vorige week vertelde iemand me over haar familie en vreemd genoeg kreeg ik de ingeving jou een brief te sturen. Of je hem nu wel krijgt is ook een raadsel voor me. Ik hoop gewoon dat je het me laat weten als je het hebt ontvangen.
Je broer, Claus

Tári beet op haar lip. Hoe vaak ze de brief ook las, ze kwam er maar niet achter waarom haar broer nu ineens contact met haar zocht. Ja, ze wist dat ze nooit brieven van hem had gekregen en Wendy had haar ook wel eens verteld dat haar ouders alle contact met haar broer vermijden, maar dit? Ze had echt nooit verwacht dat haar ouders brieven zouden afhouden.
Zonder het door te hebben was ze door gelopen. Ze draaide de brief om en las de afzender. Ze keek er aandachtig naar en probeerde het in zich op te slaan. Ze horde hoe Terra zacht piepte en hijgde achter haar, maar ze deed geen moeite haar pas te verminderen. Voor een enkele keer maakte het haar weinig uit hoe vermoeid het diertje raakte. Normaal zou ze het tempo vaan het dier aannemen, maar nu maakte het haar weinig uit.
Tári’s maag rammelde even en ze keek er even naar. Ze maakte weer een vuist van haar hand en ze hoorde het blad kreukelen. Ineens besefte ze dat zee Terra niet meer hoorde, maar net toen ze wilde stoppen en zich om wilde draaien naar het diertje, botste ze tegen iemand aan. Ze keek geschrokken op en deed meteen weer een paar passen achteruit. Haar ogen waren groot geworden en haar mond was open gezakt. Ze was te verbaasd om ook maar een woord uit te brengen..

Mats moest nu wel eerlijk bekennen dat hij serieus lang was weggeweest, maar die tijd had hem zeker doen laten nadenken over werkelijk alles wat er was gebeurt een hele poos geleden. Dit had hem werkelijk tot rust laten komen en hem verandert in alle positieve manieren. Een goed idee was het zeker geweest die lange tijd platte rust, weg van iedereen, gewoon om rustig na te denken over alles. Maar nu was het tijd om terug te keren. Hij pakte het draakje vast en glimlachte "Het is tijd om terug naar Starshine te keren vind je ook niet?" vroeg hij op een zachte toon en Neltharion piepte zachtjes. Hij vond dus dat Mats gelijk had, ze waren inderdaad heel lang weggebleven, misschien zelfs wat té lang. Hij miste Tári, hoe vreemd het ook klonk na alles wat zij hem had aangedaan. Ze had hem bedrogen en gewoon in de steek gelaten, dan smeekte ze voor een tweede kans. Natuurlijk in de hoop dat ze deze kreeg. Eerst zou hij rechtuit nee hebben gezegd, maar nu twijfelde hij aan de keuze die hij maanden geleden had genomen. Eigenlijk had hij er spijt van gehad dat hij zo cru was geweest, dat was eigenlijk niet de bedoeling geweest maar hij was gekwetst, bedrogen en dat was nu eenmaal iets dat niemand kon verdragen. Nu zat Mats op de shuttle richting SSA, met zijn koffers en Neltharion op zijn schouder. Hij had zijn viool bij en daar was hij blij om, dan kon hij misschien later een muziekstukje spelen. Dat was een goed idee en hij was blij dat hij gewoon weer op zijn tweede thuis zou zijn.

Eindelijk arriveerde hij dan ook na een ellelange rit en wandelde Mats richting het grasveld, want dat was de eerste plek waar hij aan dacht toen hij de shuttle verliet. Op een rustig langzaam tempo liep hij verder richting het grasveld, Neltharion aaiend. "Zo wat dacht je van een ochtendwandelingetje Nel?" vroeg hij aan zijn diertje dat goedkeurend knikte. Het diertje had geleerd om hem te begrijpen dus dat was werkelijk fantastisch. Opeens vond hij een beestje dat verdacht veel leek op het dier van iemand die hij kende "Terra?" vroeg hij zachtjes en hij hurkte zich om het dier vast te pakken "Terra! Wat ben ik blij je te zien, waar is Tári?" vroeg hij en eenmaal hij rechtstond Botste iemand tegen hem aan. Hij draaide zich snel om en keek in de geschrokken, grote ogen van Tári "Ook een goedemorgend" zei hij met een glimlach die zijn gezicht sierde.

Ze was zo diep in gedachte dat ze niet had gehoord dat iemand Terra aan had gesproken of op had gepakt. Het enige wat ze mee kreeg was dat het kleine diertje niet meer achter haar aan liep en daar regeerde ze ook meteen op. Ze wilde stoppen met lopen, zich omdraaien en kijken wat er nu weer met het dier aan de hand was, maar op dat moment liep ze tegen iemand aan. Normaal gesproken was ze los gebarsten, had ze alles tegen het desbetreffende persoon gezegd wat in haar op kwam, maar nu was ze te diep in gedachte geweest en ook iets te erg geschrokken om er ook maar aan te denken de ander de huid vol te schelden.
Ze keek geschrokken op en deed meteen een paar stappen achteruit. Toen tot haar door drong wie er voor haar stond kon ze er niks aan doen dat haar mond open viel en dat haar ogen groot werden. Ze bleef Mats geschrokken aanstaren, wist geen woord uit te brengen. "Ook een goedemorgend" Tári knipperde even met haar ogen toen ze de glimlach zag die zijn lippen sierde. ‘Mats..’ Zei ze zachtjes. Ze wende haar blik beschaamd naar de grond af en beet op haar lip. Terra piepte even kort, een vrolijk en opgewekt geluidje dat Tári al een hele tijd niet meer had gehoord. Wel het vrolijke, maar het opgewekte.. Nee, dat was toch echt al een hele tijd geleden. Tári keek voorzichtig omhoog en zei voorzichtig, bijna bang te noemen: ‘Ik had je niet echt verwacht hier..’ Het was waar. Ze had werkelijk iedereen verwacht, maar hem? Nee, ze had Mats niet verwacht. Misschien had ze het wel gehoopt, maar die kans was eigenlijk ook klein. Ze wilde hem ergens niet meer zien. Niet vanwege hem, maar vanwege haar eigen gevoelens. Ze voelde een haat jegens zichzelf, ze voelde een schaamte voor alle fouten die ze had gemaakt. Fouten die ze zo graag terug wilde draaien, maar die gewoon niet terug te draaien waren. Maar het waren niet alleen gevoelens van haat en nijd voor de fouten die zij met haar stomme kop had gemaakt. Nee, het waren meer gevoelens. Ze miste hem, maar verbood zichzelf elke keer weer aan hem te denken. Haar fouten waren niet goed te praten en hij was duidelijk geweest. Trouwens, wat zou zij hebben gedaan in zo een geval. Juist ja.. Ze zou het zelfde hebben gedaan.
Ze keek naar zijn glimlach en een kleine twinkeling was te zien toen ze zich bedacht dat ze ooit misselijk was geworden van die glimlach. Die twinkeling verdween alleen meteen weer toen ze herinnerde hoeveel pijn er in zijn ogen had gelegen, maanden geleden. Allemaal pijn die zij had veroorzaakt. Haar blik gleed omhoog, naar zijn ogen. Ze deed een poging om te glimlachen. Wonder boven wonder wist ze een glimlach rond haar lippen te toveren, al kon je duidelijk zien dat hij met moeite op haar gezicht bleef staan. Ze was zich ervan bewust dat hij dat zou zien. Ze wist het gewoon. Ze slikte even bij die gedachte, maar deed haar best die glimlach te houden. Ook al zou hij het zien, ze wilde niet meteen laten zien hoe moeilijk het voor haar was hier nu te zijn. Het liefst zou ze zich nu omdraaien en weg rennen.
‘Je.. Je ziet er vrolijk uit.’ Ze kon zichzelf nu al voor haar hoofd slaan en dan stond ze hier net pas. Ze verbreedde haar glimlach iets en deed haar best de twijfel uit haar ogen te mijden.

“Terra?” vroeg mats zachtjes met een lichte aarzeling sinds hij niet wist of dit diertje werkelijk Terra was, er waren zoveel Tasmaanse duivels op deze planeet, dus hij kon het er niet echt uit afleiden. Maar toen hij zag dat het wel werkelijk Terra was, glimlachte hij en vroeg waar dat Tári was. Toen hij rechtstond knalde er iemand tegen zijn rug aan. Op een langzame snelheid draaide hij zich om en keek hij oog in oog met een meisje dat hij goed genoeg kende als Tári. Een glimlach ontstond op zijn gelaat, wat een toeval was dit zeg, dus dit was wel degelijk Terra. “Ook een goedemorgend” zei hij en Tári reageerde door zijn naam uit te spreken. “Ja dat ben ik inderdaad” zei hij met een korte grijns die al snel weer overging tot een glimlach. Mats herkende de opgewektheid in het gepiep van Terra en hij zei dan tegen het dier “Ik ben ook blij jou te zien.”
Tári keek voorzichtig omhoog en zei voorzichtig, bijna bang te noemen, Mats volgde elke beweging die ze deed nauwkeurig ‘Ik had je niet echt verwacht hier..’ zei ze. Mats begon te lachen, dit vond hij eigenlijk wel grappig, was ze nu werkelijk echt bang van hem? Maar ja, hij was de vorige keer nogal boos geweest en dat wist hij zelf ook nog goed genoeg. Al snel keek hij weer serieus naar het meisje waarvan hij ooit hield, misschien zelfs nog steeds van hield, dat kon hij niet echt opmaken uit zichzelf. Het was allemaal nog wat onwennig. “Ik had jou ook niet verwacht hier, tot ik Terra hier zag, eerst dacht ik dat het gewoon een wilde Tasmaanse Duivel was, maar toen herkende ik haar na een tijdje.” Zei hij met een glimlach die een beetje vaagjes was. De glimlach die zij op haar lippen toverde was geforceerd, misschien zelfs fake. Hij begreep het wel, het was zelfs zeer normaal te noemen. Maar hij had haar het vergeven, hoe vreemd het ook klonk, de vonk tussen hen was er nog, misschien werd het tijd dat hij haar gewoon vergaf. Nu werd het pas duidelijk hoeveel hij van haar hield. ‘Je.. Je ziet er vrolijk uit.’ Zei ze en mats knikte instemmend, hij was best vrolijk inderdaad. “Ik heb je gemist” zei hij voor hij Terra op de grond zette en zijn armen om Tári heen sloeg. “Misschien is het tijd voor mij om te vergeven” zei hij zachtjes al sussend, waarom dat hij dit sussend zei, wist hij niet, maar de kans was groot dat ze zou huilen, dat wist hij bijna nu al.

Op de begroeting van Mats had ze weinig te zeggen. Vreemd genoeg vond ze deze ochtend alles behalve goed, maar om daarmee te beginnen op dit moment? Slecht plan, heel slecht plan. Ze bleef hem aanstaren en het enige wat ze terug wist te zeggen was zijn naam. En zelfs die ene naam, de naam die ze al zo vaak had uitgesproken, kwam met moeite uit haar keel. Het idee dat hij hier nu voor haar stond.. Het was pijnlijk te bedenken wat ze hem aan had gedaan. “Ja dat ben ik inderdaad” Tári keek naar de grijns die zijn lippen sierde en die meteen weer over ging in een glimlach, maar vrijwel meteen wende ze haar blik op de grond. De schaamte die boven haar hing was gewoon.. Ze kon er niet tegen. Ze horde hoe Terra vrolijk en opgewekt piepte en ze wist dat het dier op dit moment het zelfde voelde: blijdschap omdat ze Mats al zo lang niet had gezien, maar ook angst voor wat komen zou. Tári kon de angst die ze voelde bij de gedachte aan zijn reactie nu, bijna niet uitstaan. Ze hield sowieso niet van angst, haatte het met haar hele hart, maar deze angst was anders. Het was geen doodsangst, nee, ze was gewoon bang weer te horen te krijgen wat ze fout had gedaan.
“Ik ben ook blij jou te zien.” Zei Mats tegen Terra als reactie op het opgewekte gepiep. Tári wist dat er heel even een glimlach over haar lippen gleed, maar of hij die gezien had, wist ze niet. Tári keek voorzichtig omhoog, ze moest hem aankijken, of ze nou wilde of niet. Ze moest hem op zijn minst aankijken als ze tegen hem sprak. ‘Ik had je niet echt verwacht hier..’ Zei ze voorzichtig en bijna bang. Mats begon te lachen en Tári keek hem verbaasd, maar ook wat beledigd aan. Ze vroeg zich af wat er zo grappig was.. Lachte hij haar uit? Ze beet zacht op haar binnen wang. Terwijl ze naar Mats keek zag ze dat zijn blik weer serieus werd en iets in haar zei haar dat het nu het moment was om bang te worden. Iets in har dwong haar bijna zich om te draaien en weg te rennen, maar vreemd genoeg wilde ze hier blijven. Ondanks de schaamte, de angst, voelde het vertrouwd. “Ik had jou ook niet verwacht hier, tot ik Terra hier zag, eerst dacht ik dat het gewoon een wilde Tasmaanse Duivel was, maar toen herkende ik haar na een tijdje.” Zei hij met een wat vage glimlach. Tári keek even naar Terra en toen weer naar Mats. ‘Kan ik begrijpen.. Ik bedoel, dat je niet meteen zag dat het Terra was.’ In haar stem klonk twijfel door. Ze wist niet helemaal of dit het juiste moment was om iets te zeggen.
Tári probeerde een glimlach rond haar lippen te toveren en ze mest toegeven dat ze niet had verwacht dat het haar zou lukken. Oké, het was geen geweldige glimlach en Mats zou zien dat het haar moeite koste de glimlach te behouden, maar voor een vreemde zou het een gewone glimlach zijn.. Klagen kon ze dus niet, ook al zou ze op dit moment wel willen klagen. Ze wilde gewoon niet dat hij haar emoties nu zag. Ze wilde niet dat hij doorhad hoeveel pijn het haar deed hier nu te zijn.
‘Je.. Je ziet er vrolijk uit.’ Zei ze. Ze verbreedde haar glimlach, mijden de twijfel uit haar ogen. Mats knikte instemmend en ze wist gewoon dat er iets in haar ogen schitterde dat liet zien dat ze blij voor hem was. Ze was blij dat hij vrolijk kon zijn.
“Ik heb je gemist” Zei hij. Tári’s ogen werden groot en ze keek hem verbaasd aan. Had hij.. Had hij nou net echt gezegd..? Had hij echt gezegd dat hij haar had gemist? Nee.. Dat kon niet.. Mats zette Terra neer en sloeg zijn armen toen om Tári heen. Tári verstijfde en haar adem stokte voor een paar seconde. “Misschien is het tijd voor mij om te vergeven” Zijn woorden waren zachtjes en sussend gesproken. Tári ontspande zich en ze voelde de ongeloof in zich brandde. Ze schudde even haar hoofd en wurmde zich los uit Mats’ greep. Ze keek hem met een vertwijfelde blik aan. ‘Meen je dat?’ Ze beet op haar lip. ‘Wil je het me echt vergeven.. Kan je het me vergeven?’ Een enorme hoop ontvlamde in haar, maar ze kon het zelf niet. Ze kon het zichzelf niet vergeven.. Ze wende haar blik af en liet zich op de grond zakken. Meteen kwam Terra naar haar toe lopen. Het dier drukte haar snuit tegen Tári’s hand aan, waarbij de Tasmaanse duivel de brief, die Tári nog steeds in haar hand geklemd hield, ook met haar neus raakte. Het kraakte zachtjes en Tári keek er even naar. Ze schudde haar hoofd en keek naar Mats. Haar ogen werden rood en er verschenen tranen in. ‘Ik kan het mezelf niet vergeven.. Ik kan het niet..’

Hij werd langer dan verwacht, sorry

Op zijn begroeting zei Tári niks, het verwonderde hem ook helemaal niet dat ze helemaal niets terugzei. Je kon het zelfs normaal noemen, hij was immers zolang weggebleven zonder ook maar een woord te reppen over waar hij werkelijk zat. Hij was van de aardbodem verdwenen en had dus gewoon alle contact verbroken. Natuurlijk had hij rede, hij wilde alleen zijn, alleen nadenken, gewoon even alles vergeten en zien of hij dit meisje wel degelijk nog een kans wilde geven. Tári bleef hem aanstaren en Mats glimlachte nog steeds. Zelfs een kleine grijns verscheen op zijn lippen “Ja dat ben ik inderdaad” de grijns verdween en werd weer een van zijn typische glimlachjes. Eigenlijk was hij wel blij dat hij haar terugzag, zijn keuze was gemaakt, hij wilde bij haar blijven, maar wilde zij dat wel? Had zij wel niemand anders gevonden? Dus was ze zelfs wel nog vrij. Dat wist hij niet, maar hij waagde het erop. Hij zou het er toch tenminste op wagen. Het meisje leek zich te schamen voor alles wat er was gebeurt tussen hen, maar ach, elke relatie had wel eens zijn down momenten hé? Maar hij vreesde wel een beetje dat hij wat te laat was teruggekeerd en dus zijn kans had verkeken, misschien moest hij het haar gewoon vragen.. Vast, maar dat zou hij later doen… Nu eerst een gewone babbel met haar slaan. “Ik ben ook blij jou te zien.” Zei Mats tegen Terra als reactie op het opgewekte gepiep. Hij was blij deze twee te zien, maar misschien moest hij hard to get spelen ofzo? Eigenlijk had hij geen idee wat hij kon doen, wat er kon gebeuren tussen beiden, of hij het eigenlijk gewoon compleet had verpest of niet. Het was een grote vraag waarmee Mats zat.
‘Ik had je niet echt verwacht hier..’ hij was te lang weggeweest, dat was af te leiden uit haar reactie en uit haar gezichtsuitdrukking… zijn mooie meisje, wat was er met haar gebeurd? Ze zag er eigenlijk vreselijk uit, ze leed onder vanalles, dat zag hij gewoon. “Ik had jou ook niet verwacht hier, tot ik Terra hier zag, eerst dacht ik dat het gewoon een wilde Tasmaanse Duivel was, maar toen herkende ik haar na een tijdje.” Zei hij met een wat vage glimlach. Tári keek even naar Terra en toen weer naar Mats. ‘Kan ik begrijpen.. Ik bedoel, dat je niet meteen zag dat het Terra was.’ Mats knikte en keek weer even naar Terra en aaide haar nog een laatste keer voor hij weer goed en wel rechtstond. Zijn armen kruiste hij voor zijn lichaam en hij keek haar aan met zijn rode ogen. Het deed haar vast heel veel pijn om hier te zijn, hij geloofde maar al te graag dat het niet makkelijk was, maar hij zou hier blijven staan, hij wilde ook het liefste nu wegrennen, maar dat was nu niet bepaald mogelijk. ‘Je.. Je ziet er vrolijk uit.’ Zei ze en mats knikte instemmend, je kon hem best vrolijk noemen en eigenlijk was hij ook best vrolijk, gewoon om het feit omdat hij Tári en Terra nog eens zag. “Ik heb je gemist” Zei hij, nu vond hij het de perfecte tijd om het te vertellen, te vertellen hoe graag hij haar wel niet zag, hoe hard hij haar miste, bij haar wilde zijn, misschien was het onmogelijk, misschien ook niet. Hij kon het alleen maar wagen.
Eindelijk zette hij het diertje neer en omhelsde hij Tári, liefdevol kon je het noemen. “Misschien is het tijd voor mij om te vergeven” Zijn woorden waren zachtjes en sussend gesproken. Die woorden meende hij, hij wilde haar vergeven, misschien onmogelijk in haar ogen maar hij wilde het. ‘Meen je dat?’ vroeg ze en Mats knikte, duidelijk zodat Tári het kon zien. ‘Wil je het me echt vergeven.. Kan je het me vergeven?’ Nog een keer knikte hij duidelijk, maar toen zakte ze op de grond. Natuurlijk bukte hij meteen, had ze iets bezeerd ofzo? Haar ogen werden rood en er verschenen tranen in. ‘Ik kan het mezelf niet vergeven.. Ik kan het niet..’ Hij keek haar aan en zei dan “Je moet het doen, want ik heb je het ook vergeven. Time to let go of our difficult past. Time to look ahead, to our future” een glimlach verscheen op zijn gezicht en hij drukte zijn lippen zachtjes op die van haar. Ze moest het echt loslaten, als hij het kon, kon zij het ook.

Alles was zo snel gegaan, te snel. Als ze eerlijk was kende ze het verschil tussen links en recht niet meer. Er was veel gebeurd in de afgelopen maanden, dingen die haar mentaal uit hadden geput. Alsof het nog niet meer dan genoeg was geweest.. Nee, nu moesten al haar vergeet pogingen ook nog eens de grond in worden geboord doordat hij voor haar stond. Hij.. Ze kon het hem niet verwijten en ze moest toegeven dat ze blij was hem te zien. Maar misschien was het gewoon een beetje een verkeerde timing. Ze had eigenlijk op het punt gestaan haar doel te bereiken. Het doen waar ze al zo ontzettend lang voor had gewerkt. De jongen die voor haar stond vergeten. Het had haar weken gekost om ook maar een poging te wagen hem te vergeten, maar blijkbaar werkte het naar een aantal maanden. Maar al de moeite was nu voor niks geweest. Moest ze eerlijk zijn en zeggen dat ze er blij mee was? Dat ze dolgelukkig was dat ze hem nog niet was vergeten, dat ze de tijd terug wilde draaien en gewoon alles vermijden. Ja, als ze eerlijk was, was ze dolgelukkig op dit moment. Al was de pijn vele malen groter.
‘Ik had je niet echt verwacht hier..’ Ze wist hoe ze klonk, maar er was gewoon niks aan te doen. Haar stem liet nu gewoon overduidelijk merken hoe ze zich voelde. “Ik had jou ook niet verwacht hier, tot ik Terra hier zag, eerst dacht ik dat het gewoon een wilde Tasmaanse Duivel was, maar toen herkende ik haar na een tijdje.” Zei hij met een wat vage glimlach. Tári keek even naar Terra. Het diertje leek helemaal op haar gemak te zijn. Tári bleef het nog steeds een vreemd idee vinden dat Terra Mats zo snel had geaccepteerd. Hij had haar immers opgesloten.. Tári keek weer naar Mats en gaf toe dat ze kon snappen dat het lastig was te zien of Terra wel echt daadwerkelijk Terra was. Ook al had ze liever gezegd dat hij de Tasmaanse duivel had moeten herkennen, kreeg ze het niet voor elkaar hem nu op die manier aan te spreken. Ze kon enkel instemmen en hem gelijk geven.
Mats kruiste zijn armen voor zijn lichaam. Een dubbel gevoel ging door Tári heen. Iets in haar wilde nu een bezem regelen en hem als een kat weg jagen, maar een ander deel wilde dat hij zo koppig bleef. Ze wist dat hij niet weg zou gaan en dat wilde ze eerlijk gezegd zo houden, hoeveel pijn en moeite het haar dan ook koste. ‘Je.. Je ziet er vrolijk uit.’ Hij zag er vrolijk uit. Oke, het was niet het beste wat ze had kunnen zeggen, maar ze wist het gewoon niet meer. Ze durfde amper iets te zeggen en ze was allang blij dat ze iets over haar lippen kreeg zonder helemaal dicht te slaan. Haar emoties klonken duidelijk door in haar stem, maar misschien was dat nu iets goeds? Ze wilde niet dat hij haar pijn en angst zag, maar verbergen kon ze het niet. Mats knikte instemmend en Tári wist heel zeker dat er een soort blijdschap in haar ogen te zien was, voor even.
“Ik heb je gemist” Tári reageerde meteen op die woorden; haar ogen werden groter en ze keek Mats stomverbaasd aan. Ze kon het niet geloven. Had hij nou echt gezegd dat hij haar had gemist? Het meisje dat hem zoveel pijn had gedaan.. had hij gemist? Tári wist eigenlijk ook niet zeker of het wel helemaal bij haar binnen drong, maar veel tijd om daar achter te komen kreeg ze niet. Mats zette Terra op de grond en omhelsde Tári. Ze verstijfde en har adem stokte. Haar hoofd draaide over toeren om een voor haar logische verklaring te vinden. Niks klonk op dit moment logisch, maar eigenlijk klonk ook weer alles logisch. Haar brein was nu gewoon een grote bak soep.. Troebele soep. Iets wat niet veel beter werd door Mats’ woorden. Ze kon niet geloven dat hij het meende, ze was er bijna van overtuigd dat hij haar gewoon terug wilde pakken. Maar zijn zachte, sussende stem zorgde ervoor dat ze begon te twijfelen. In haar hoofd begon ze de ergste dingen uit te werken, maar haar hoofd zat te vol. Het leek niks meer te verwerken.
‘Meen je dat?’ Vroeg ze nadat ze zichzelf los had gewurmd uit Mats’ greep. Ze beet op haar lip terwijl Mats knikte. Nog steeds, ook al had ze zijn bevestiging, geloofde ze het niet. Ze was bang, bang voor het ergste op dit moment. ‘Wil je het me echt vergeven.. Kan je het me vergeven?’ Opnieuw knikte hij. De hoop die in Tári’s lichaam brandde maakte plaats voor een vorm van wanhoop. Ze liet zich op de grond zakken. Zowel Mats als Terra reageerde erop. Terra drukte haar snit tegen Tári’s hand aan, waar de brief zachtjes kraakte. Tári keek er even naar en wende toen haar blik naar Mats. Haar ogen rood en betraand. ‘Ik kan het mezelf niet vergeven.. Ik kan het niet..’ Mats keek haar aan en ze toen: “Je moet het doen, want ik heb je het ook vergeven. Time to let go of our difficult past. Time to look ahead, to our future” Tári keek hem zwijgend aan. De glimlach rond zijn lippen maakte haar op een bepaalde manier rustig. Toen Mats zijn lippen zachtjes op de hare drukte schrok ze even, maar vrijwel meteen ontspande ze. Ze kuste hem twijfelend terug. Eerlijk gezegd durfde ze het niet, maar ze wilde het. Ze onderbrak de kus en keek Mats aan, met nog steeds betraande ogen. Ze schudde haar hoofd en toen kwam het. Ze liet haar emoties de vrije loop en tranen stroomde over haar wangen. Ze liet de brief los die ze in haar hand geklemd had en ze sloeg haar armen om Mats heen. Ze verborg haar gezicht en deed haar best woorden te vormen. Het lukte haar, al waren de woorden amper te horen doordat ze huilde en haar gezicht verborgen had. ‘Ik kan niet meer, Mats..’ Hij mocht weten dat ze mentaal op was. Er was teveel gebeurd en werkelijk alles wat er was gebeurd had ze haar eigen schuld gevonden. Wat er ook gebeurde, volgens haar was het haar eigen fout. Ze schudde haar hoofd. ‘Ik..’ Ze beet op haar lip en probeerde rustiger te worden, maar het was een hopeloze poging. Haar emoties hadden nu gewoon de vrije loop genomen en dat zou waarschijnlijk ook niet snel stoppen. ‘Ik.. W.. wil je niet kwijt..’ Ze verstrakte haar omhelzing, alsof ze het hem nog iets duidelijker wilde maken.

Het ging allemaal vrij snel en ook Mats nam dit waar, de tijd, het ging te snel, bijna ongelooflijk dat hij een paar maanden was weggeweest en toch uiteindelijk hier stond met een glimlach op zijn gezicht, naast het meisje dat hij graag zag. Hij wilde het haar vergeven, zeggen dat alles in orde kwam, maar hij was zo lang weggeweest, wilde ze het hem wel vergeven van zijn lange afwezigheid? Die twijfel zat in zijn hoofd, eigenlijk wist hij het niet goed wat hij wilde, het was allemaal een beetje snel beslist, maar toch stond het zo goed als vast, hij wilde Tári vergeven. ‘Ik had je niet echt verwacht hier..’ hij had zichzelf ook niet verwacht hier, hij had er zelfs niet aan gedacht om ooit nog terug te komen. Maar nu was hij hier en hij had haar hier ook niet verwacht vandaag, hij wilde haar gaan opzoeken, maar dat was blijkbaar al niet meer nodig. “Ik had jou ook niet verwacht hier, tot ik Terra hier zag, eerst dacht ik dat het gewoon een wilde Tasmaanse Duivel was, maar toen herkende ik haar na een tijdje.” Zei hij met een wat vage glimlach. Terra vertrouwde hem, het was vreemd maar toch ook lief tegelijkertijd, iets wat hij geweldig vond. Het was leuk om te weten dat Terra hem nog steeds graag had. ‘Je.. Je ziet er vrolijk uit.’ Zei ze dan vervolgens. “Ik heb je gemist” Zei hij, nu vond hij het de perfecte tijd om het te vertellen, te vertellen hoe graag hij haar wel niet zag, hoe hard hij haar miste, bij haar wilde zijn, misschien was het onmogelijk, misschien ook niet. Hij kon het alleen maar wagen.
Eindelijk zette hij het diertje neer en omhelsde hij Tári, liefdevol kon je het noemen. “Misschien is het tijd voor mij om te vergeven” Zijn woorden waren zachtjes en sussend gesproken. Die woorden meende hij, hij wilde haar vergeven, misschien onmogelijk in haar ogen maar hij wilde het. ‘Meen je dat?’ vroeg ze en Mats knikte, duidelijk zodat Tári het kon zien. ‘Wil je het me echt vergeven.. Kan je het me vergeven?’ Nog een keer knikte hij duidelijk, maar toen zakte ze op de grond. Natuurlijk bukte hij meteen, had ze iets bezeerd ofzo? Haar ogen werden rood en er verschenen tranen in. ‘Ik kan het mezelf niet vergeven.. Ik kan het niet..’ Hij keek haar aan en zei dan “Je moet het doen, want ik heb je het ook vergeven. Time to let go of our difficult past. Time to look ahead, to our future” een glimlach verscheen op zijn gezicht en hij drukte zijn lippen zachtjes op die van haar. Ze moest het echt loslaten, als hij het kon, kon zij het ook. Een twijfelende kus werd hem geschonken, het was alleszins beter dan niks, dus hij kon ermee leven. ‘Ik kan niet meer, Mats..’ zei ze en Mats hield haar vast “Je kan het nog wel, je mag niet opgeven, ik beveel het je, hoe erg gemeen ik ook mag klinken. Ik beveel je om niet op te geven, om te blijven vechten. Ik weet dat je het kan.”
‘Ik..’ begon Tári maar ze maakte haar zin niet af. “Ja?” zei hij met een vragende blik. ‘Ik.. W.. wil je niet kwijt..’ Ze verstrakte haar omhelzing en Mats knuffelde haar terug. “Je bent me nooit kwijt geweest, in die maanden dat ik weg was heb ik nagedacht over alles, ik moest er even tussenuit, gewoon een pauze en ik moest alleen zijn. Ik heb kunnen nadenken en daaruit heb ik besloten dat ik het je wil vergeven, dat ik je nog een kans wil geven. Ik zie je nog steeds graag, onthou dat.” Zei hij met een kleine glimlach voor hij zijn ogen sloot en even genoot van de warmte van Tári’s lichaam.

Hoeveel kon ze zich nog afvragen? Ze was ervan overtuigd dat ze vrijwel elke mogelijke vraag al aan zichzelf gesteld had. De ene vraag mogelijk, de andere onmogelijk te beantwoorden. De meeste vragen waar ze wel een antwoord op had kunnen vinden, had ze niet willen beantwoorden. Ze had dingen geprobeerd de afgelopen maanden die over het algemeen verkeerd uit gepakt waren. Ze had nieuwe mensen ontmoet, had oude vrienden kort gesproken of had voor de verandering weer wat gehoord van Wendy. Maar nu ineens leek alles wat er de afgelopen maand was gebeurd nietig te zijn. Alle dagen en weken die uiteindelijk maanden hadden gevormd waren ineens zo miniem.
‘Ik had je niet echt verwacht hier..’ Iets beter wist ze gewoon niet te verzinnen. Ze had hem hier niet verwacht en dat was blijkbaar ook het enige wat er in haar opkwam om tegen hem te zeggen. Ze moest toegeven dat ze dolgelukkig was hem hier te zien, maar ze kon hem amper aankijken zonder de pijn te zien die ze maanden terug in zijn ogen had gezien. Ze zaag die pijn nu niet meer.. Maar dat nam niet weg dat ze die maanden terug wel had gezien. Die pijn, die pijn die haar schuld was. De pijn die haar diep had geraakt. Ze had zichzelf gehaat, nee, dat deed ze nog steeds. “Ik had jou ook niet verwacht hier, tot ik Terra hier zag, eerst dacht ik dat het gewoon een wilde Tasmaanse Duivel was, maar toen herkende ik haar na een tijdje.” Zei hij met een wat vage glimlach. Tári besefte ineens dat Terra het in tegenstelling tot haar nooit opgegeven had. Zij had geprobeerd alles te vergeten, geprobeerd door te gaan, een nieuw begin te maken.. Terra daarin tegen had het niet willen vergeten, dat wist Tári gewoon. Ineens besefte ze dat al die keren dat Terra foto’s naar haar bazin bracht en ze te horen had gekregen dat Tári daar geen behoefte aan had, de Tasmaanse duivel haar alleen maar had willen herinneren aan een tijd die ze niet kon vergeten, hoe graag ze het ook had gewild.
‘Je.. Je ziet er vrolijk uit.’ Ze kreeg een bevestiging. Die ene instemmende knik was meer dan genoeg voor haar. Ze wist dat haat ogen even twinkelde, lieten zien dat ze blij voor hem was. “Ik heb je gemist” Het was gewoon onmogelijk om haar reactie te verbergen. Het was niet eens mogelijk om haar schrikreactie niet te laten zien. Haar grote ogen, haar stokkende adem, het was gewoon overduidelijk te zien. Iets wat gewoon niet te verhullen was. Het zelfde gebeurde toen Mats haar omhelsde. Ze kon niet anders dan verstijven. Het was gewoon te vreemd. Eerst zei hij haar dat hij haar had gemist en vervolgens had hij zijn armen om haar heen geslagen. Langzaam ontspande ze haar spieren, drong het tot haar door dat hij de gene was die haar had omhelsd en het dus ook zijn eigen plan was. Toch? Zij as niet de gene die haar armen om de ander had geslagen, dus zij kon toch ook niet fout zitten? “Misschien is het tijd voor mij om te vergeven” Zijn woorden waren zachtjes en sussend gesproken. Tári maakte zich los uit Mats armen en keek hem vol ongeloof aan. Wilde hij het haar vergeven? Kon hij het haar vergeven? Willen was toch net iets anders dan kunnen.. ‘Meen je dat?’ Mats knikte als antwoord. Een gigantische hoop ontvlamde binnenin Tári. Ineens voelde ze zich ontzettend gelukkig, maar al dat geluk boorde ze zelf de grond in toen ze besefte dat hij het misschien niet echt meende.. of überhaupt kon. ‘Wil je het me echt vergeven.. Kan je het me vergeven?’ Nogmaals knikte Mats. Tári wilde hem geloven, wilde geloven dat hij het meende. Maar als ze zichzelf vroeg of zij het zichzelf kon vergeven, kon ze dat niet. Ze was zelf niet in staat het zich te vergeven. Ze liet zich op de grond zakken, voelde alle hoop gewoon weer als sneeuw voor de zon verdwijnen. Mats en Terra reageerde allebei op haar reactie. Terra drukte haar snuit tegen Tári’s hand, waar de brief van Claus zachtjes kraakte. Mats bukte zich. Tári keek hem met rode, betraande ogen aan. ‘Ik kan het mezelf niet vergeven.. Ik kan het niet..’ Ze kon het echt niet.. Ze wilde het, ze wilde het dol graag, ze wilde het zichzelf vergeven, net zoals hij het haar had vergeven, maar het voelde onmogelijk. “Je moet het doen, want ik heb je het ook vergeven. Time to let go of our difficult past. Time to look ahead, to our future” Tári keek hem zwijgend aan. De glimlach rond zijn lippen maakte haar op een bepaalde manier rustig. Toen Mats zijn lippen zachtjes op de hare drukte schrok ze even, maar vrijwel meteen ontspande ze. Ze kuste hem twijfelend terug. Ze wilde dit, maar ze wist niet of ze het kon. Of ze het wel van zichzelf mocht.
Terwijl ze haar hoofd schudde en Mats aan keek kwamen de tranen. Alle spanning en wanhoop kwamen eruit. Ze liet de brief los die ze al die tijd in haar handen geklemd had gehad en sloeg haar armen om Mats heen. ‘Ik kan niet meer, Mats..’ Ze kon het niet meer. Ze was op. Alles wat er was gebeurd had wonden achter gelaten, wonden die niet snel zouden helen, als ze al zouden helen. “Je kan het nog wel, je mag niet opgeven, ik beveel het je, hoe erg gemeen ik ook mag klinken. Ik beveel je om niet op te geven, om te blijven vechten. Ik weet dat je het kan.” Tári kneep haar ogen dicht en schudde langzaam met haar hoofd, maar al snel stopte ze. Ze wilde naar hem luisteren, doen wat hij haar zei. Ze wilde niet opgeven, ze wilde blijven vechten.. Maar ze kon het gewoon niet. Ze wilde het misschien niet eens. ‘Hoe?’ Vroeg ze snikkend. Ze had geen idee hoe ze ertegen moest vechten. ‘Hoe moet ik ertegen vechten?’ Haar stem klonk gebroken, ze was gebroken. Ze wist niet meer hoe ze ertegen moest vechten, ze had het idee dat ze alles al geprobeerd had en er telkens weer in gefaald had, ze had het idee dat ze het elke keer weer erger had gemaakt.
‘Ik..’ Ze beet op haar lip en probeerde rustiger te worden, maar het was een hopeloze poging. “Ja?” Zei Mats met een vragende blik. ‘Ik.. W.. wil je niet kwijt..’ Ze verstrakte haar omhelzing en Mats knuffelde haar terug. “Je bent me nooit kwijt geweest, in die maanden dat ik weg was heb ik nagedacht over alles, ik moest er even tussenuit, gewoon een pauze en ik moest alleen zijn. Ik heb kunnen nadenken en daaruit heb ik besloten dat ik het je wil vergeven, dat ik je nog een kans wil geven. Ik zie je nog steeds graag, onthou dat.” Tári voelde dat ze iets rustiger werd. Ze haalde diep adem en maakte zich na een tijdje los. Ze keek Mats zwijgend aan. Ze wist dat de tranen nog steeds over haar wangen stroomde, maar het maakte haar niks meer uit. Ze sloot haar ogen even en heel langzaam begon ze te glimlachen. Ze opende haar ogen en keek heel even twijfelend naar Mats. Ze beet op haar lip, maar drukte haar lippen uiteindelijk toch op die van Mats. Ze was bang, bang om hem boos te maken, bang om iets fout te doen. Maar het voelde ook goed. Het voelde goed dit te doen. Langzaam, heel langzaam verdween haar angst en sloot ze haar ogen.

Beetje lang, sorry