Haar blik was strak op de grond gericht en haar gedachte waren alles behalve bij de plek waar ze liep. Het was niet warm, maar koud ook niet. Althans, dat vond zij. In haar ogen was het weer perfect. De warmte was weg en de kou hield haar toch nog een beetje bij het hier en nu. De wind waaide niet echt, maar als de wind even opstak was het sterk genoeg om haar vlechtjes heen en weer te bewegen. Ze zuchtte even en stopte met lopen. Ze wreef even met haar handen door haar ogen en schudde haar hoofd. Terra maakte een zacht geluidje achter haar en meteen haalde Tári haar handen weg. Ze was idioot bezig.. Maar ze kon er niks aan doen, ze wist amper dat ze zo stom bezig was. In haar ogen was het normaal wat ze nu deed. Nee.. Dat was niet waar. Het was gewoon dat haar gevoel haar vertelde dat ze dit moest doen, dat ze niet kon kiezen, mocht kiezen.
Ze draaide haar hoofd iets, zodat ze naar de Tasmaanse duivel achter zich kon kijken. Ze keek het diertje even twijfelend aan, waarna ze zacht zei: 'Je hoeft niet mee, Terra, als je liever terug gaat, dan moet je dat doen.' Terra gromde even en liet kort haar tanden zien. Tári glimlachte even en knikte. Ze vond het goed als Terra mee wilde, maar ze wilde het dier niet meesleuren. Ze draaide haar hoofd weer en sloeg haar hoofd even in haar nek. De enkele wolken die voorbij kwamen waren heel even het middelpunt van haar concentratie, voordat ze weer zuchtte en haar blik weer recht voor zich uit liet glijden.
Ze begon langzaam en met enige tegenzin te lopen. Ze was het liefst in haar kamer gebleven, maar ze wist zelf ook wel dat ze nu even naar buiten moest. De frisse lucht zou haar misschien even op andere gedachtes kunnen brengen. Haar hand gleed even kort naar haar riem en ze haalde voorzichtig een van de messen uit de riem. Ze draaide het om en begon er kalm mee te spelen, zorgde ervoor dat ze nog genoeg oog had voor de weg waarop ze liep en ze zorgde ervoor dat ze zichzelf onmogelijk kon snijden. Dat zou er ook nog eens bij moeten komen. Ze zag het al voor zich. Het zou haar helemaal niks verbazen als ze nu ineens haar halve vinger "per ongeluk" af zou hakken. Ze stopte even met spelen en keek om zich heen. Ze liep naar een van de blokken steen en ging erop zitten. Ze liet het mes even zakken en keek om zich heen. Vaak was ze hier niet meer geweest. In het begin, toen ze hier net op school zat, was dit een van de plekken waar je haar bijna altijd kon vinden. Maar nu waren andere plekken belangrijker voor haar geworden. Ze was veranderd, maar ze had geen idee in wat ze veranderd was. In haar eigen ogen was ze een kreng..
Ze sloot haar ogen even en liet zich voorzichtig achterover vallen. Een paar losse hare wapperde over haar gezicht heen en kriebelde op haar huid. Ze opende haar ogen en hield haar blik strak op de wat grijs-blauwe lucht gericht. Ze hief haar hand weer en keek naar het lemmet van haar mes. Er was veel gebeurd in de tijd dat ze hier niet was geweest en juist de aanwezigheid hier, zorgde ervoor dat alles omhoog kwam.
Een kleine glimlach ontstond rond haar lippen toen ze terug dacht aan de ontmoeting met Mats, maar die glimlach verdween ook meteen weer toen ze besefte waarom ze hier was. Ze ging rechtop zitten en mompelde in zichzelf: 'Je hebt jezelf weer eens in de problemen gebracht.. Goed gedaan..' Ze slikte even krampachtig en keek kort naar Terra, die voor het stenenblok naar haar bazin stond te kijken. Ze wende haar blik weer van het dier af en slikte even.
Ze had Mats gevraagd naar de ruïnes te komen. Ze had hem gezegd dat ze iets belangrijks te vertellen had, maar ineens wist ze niet meer zo zeker of ze het hem wel wilde vertellen. of ze wel wilde vertellen dat ze zich had vergist en deels dus ook gelogen had. Ze wilde het hem niet vertellen. Ze had geen idee hoe hij zou reageren, maar ze wist wel dat ze hem pijn zou doen, maar misschien had ze dat ook wel mis. Misschien had ze alles wel mis. Bovendien, wie vertelde haar eigenlijk dat hij daadwerkelijk kwam? Wie zei haar dat hij naar haar wilde luisteren? Wie zei haar dat hij gekwetst zou worden? Ze wist het allemaal niet meer. Ze wilde eerlijk zijn, weer iets wat ze eigenlijk niet van zichzelf gewend was. Nou ja, niet echt vaak tenminste.. Ze wilde hem alles vertellen, maar nu wist ze het niet meer.. Toen ze had bedacht hem alles eerlijk te vertellen, klonk het als een geweldig goed plan, nu klonk het als een idiot, kwetsend en egoïstisch plan..
Ze liet haar blik over het terrein glijden, ergens hopend dat hij niet zou komen, al was ze er vrijwel zeker van dat hij er zo zou zijn..

Het was een tijdje geleden geweest, de shuttle naar SSA stond er. Een jongen met zwart haar tot aan zijn schouders liep met een tas richting de shuttle, hij had een bericht gehad van Tári, zijn geliefde. Hij had zijn ouders bezocht en hen oprecht zijn excuses aangeboden. Het was zijn plicht geweest en zijn ouders hadden hem omhelst en gezegt dat alles in orde was, ze accepteerden zijn excuses, daar was hij zo fantastisch blij mee. Met een grote glimlach stond hij voor de shuttle, hij zou weer naar zijn thuis gaan. Bij Tári, echt niets kon zijn humeur nog veranderen, daar was hij zeker van. Eindelijk stapte hij de shuttle in die haast meteen vertrok. De trip zou eventjes duren. Hij dacht na over de afgelopen weken, ja hij was er niet vaak voor Tári, misschien moest hij zijn excuses maar eens aanbieden.

De shuttle arriveerde en Mats stapte uit. Nu moest hij meteen naar de oude ruïnes gaan en Tári eens goed omhelzen, maar zou ze dat wel toelaten? Hij was zo lang weggeweest en daar had hij spijt van. Maar nog steeds glimlachte hij en liep hij met veel plezier verder naar de plek waar Tári met hem had afgesproken. Niets zou zijn dag verpesten... Of wel? Misschien waren er een aantal dingen: zoals Tari die hem in de tussentijd had bedrogen of Tari die hem dumpte, eventueel voor een ander. Even zuchtte hij, daaraan moest hij niet denken, hij moest positief blijven. Dat bleef hij ook, na een tijdje arriveerde hij aan de oude ruïnes en zag hij zijn meisje zitten die wat mompelde, wat onverstaanbaars. Hij had Neltharion naar zijn kamer laten vliegen, zodat ze wat privacy hadden. De glimlach op zijn mond werd breder en breder. Langzaamaan ging hij naast Tári zitten en al glimlachend zei hij: "Hallo lieverd." Hij gaf haar een kus op haar zachte bleke kaak. Zijn rode ogen keken haar aan. "Wat wou je me zeggen?" Hij was nieuwsgierig, dat hoorde je ook aan de manier hoe hij de vraag stelde. Hij was blij dat hij hier was, dicht bij haar. Dicht bij de persoon van wie hij hield.

Er ging zoveel door haar heen, teveel eigenlijk. Ze wilde zoveel antwoorden, waar ze eigenlijk niet eens aan wilde denken. Ze wilde op alle vragen een antwoord, maar ze wilde ook geen antwoord, bang dat Mats een antwoord zou geven waar ze bang voor was.
Zodra hij eraan kwam lopen hief Terra haar kop en sprong ze op de steen, dicht bij haar bazin. Het dier leek exact te begrijpen hoe bang Tári eigenlijk was om Mats de waarheid te zeggen. Het voelde alsof ze door de grond zakte toen hij glimlachend zei: "Hallo lieverd." Het stak als een mes steek. Zeker toen hij haar een kus op haar kaak gaf. De woorden lieten haar even beschaamd weg kijken. Waarom wilde ze dit ook al weer doen?
Hoe langer ze er over na dacht, hoe minder graag ze het wilde vertellen. 'Hoi.' Ze hield het bij een simpele "hoi", het was op dit moment verdomd ongepast om er "schat" achter te plakken. Ze zou zichzelf haten, nee, dat deed ze al. Ze schudde even onopgemerkt haar hoofd.
Ze wilde haar hoofd nu gewoon even leeg hebben, gewoon helemaal leeg. Ze was er toch zo zeker van geweest toen ze het hem had gevraagd? Ze wilde het hem toch echt zeggen? Waarom maakte ze het zichzelf dan zo moeilijk?!
Mats' rode ogen keken haar aan, branden in haar huis. Ze had haar blik nog steeds van hem afgewend, ze kon hem gewoon niet aankijken. "Wat wou je me zeggen?" Hij was nieuwsgierig, dat kon ze enkel al horen aan zijn stem. Ze beet even op haar lip en keek hem toen recht aan. Haar blik emotielozer dan normaal, proberend de spijt niet door te laten schijnen. Ze had geen idee of dat haar lukte. Ze had geen idee of hij kon zien dat het geen geweldig nieuws was. Misschien zag hij het, misschien wist hij nu al dat er iets fout zat, goed fout, maar het kon ook zijn dat hij helemaal niks doorhad. Ze hoopte op het laatste..
'Ik..' Ze slikte even en wierp haar blik op haar handen, waar het mes nog steeds in lag. Terra maakte een zacht, piepend geluidje. Tári slikte even. 'Mag ik jou eerst iets vragen?' Dacht ze nou werkelijk dat hij "ja" ging zeggen? Dacht ze nou echt dat dit het op zou gaan lossen, alles uitstellen. Ze moest het hem toch vertellen? Ze mocht allang blij zijn dat hij hier nu was.. 'Stel je voor.. Je komt ineens een oude vriend tegen die je al heel erg lang niet meer hebt gezien in jou ogen. Zou je me dan laten vallen voor hem of haar?' Ze beet op haar tong en keek Mats met een twijfelende blik aan. Ze hoopte dat hij "ja" zou zeggen, maar ze verwachtte het niet, misschien wist ze niet eens wat ze echt verwachtte.. Op dit moment klonk ineens alles logisch.
Nadat Mats een antwoord had gegeven slikte ze even. 'Ik.. Ik ben stom geweest..' Ze loot haar ogen even en stopte het mes terug in de riem. 'Ik.. Weet je nog wat ik je de laatste keer vertelde. Over Damian. Weet je nog dat jij toen vroeg of ik nog wat voor hem voel?' Ze was er nu toch aan begonnen? Moest ze het dan niet ook goed afmaken, haar verhaal? Wat kon er nou gebeuren? O ja.. Ze kon zijn hart breken.. Haar ogen gingen weer open en haar blik was strak op de horizon gericht, als ze het nu ging zeggen, wilde ze niet in zijn ogen kijken. 'Ik loog.. Nou ja.. Ik log niet bewust! Ik.. Ik wist niet dat ik loog..' Ze beet zacht op haar lip. Ze wende haar blik langzaam naar Mats, bang voor zijn reactie.

Mats keek nieuwsgierig naar Tári die zweeg, net alsof er een bom was gevallen ofzo, er was iets serieus mis. Zijn gezicht keek normaal naar het meisje naast hem. Tári leek net bang te zijn ofzoiets, dat voelde hij vrij hard aan. Zijn blik ging eventjes naar Terra en dan weer naar zijn geliefde die eindelijk wat zei, wat een opluchting. Ook al was het maar een simpele 'hoi', het volstond voor hem. Ze hoefde er geen schat voor hem achter te plakken, dat was niet nodig. Zijn rode ogen keken haar aan, hij was nieuwsgierig, dat was natuurlijk vrij normaal. Hij zat nu eenmaal zo in elkaar. Haar blik stond zo koud, zo emotieloos. Hij kreeg haast schrik, schrik om haar aan te raken, want er was iets serieus mis, er waren van alle dingen gebeurd die hij vast niet eens wilde weten. 'Ik..' Ze slikte even. Mats trok een wenkbrauw naar omhoog 'Mag ik jou eerst iets vragen?' Mats knikte en al snel ging zijn meisje verder met spreken. Stel je voor.. Je komt ineens een oude vriend tegen die je al heel erg lang niet meer hebt gezien in jou ogen. Zou je me dan laten vallen voor hem of haar?' Hij begon te lachen en prettraantjes ontstonden "Nee lieverd, natuurlijk niet." zei hij al grijnzend, zijn blik stond maar voor een seconde geamuseerd tot Tári dit zei: 'Ik.. Weet je nog wat ik je de laatste keer vertelde. Over Damian. Weet je nog dat jij toen vroeg of ik nog wat voor hem voel?' Hij knikte en luisterde dan verder. 'Ik loog.. Nou ja.. Ik log niet bewust! Ik.. Ik wist niet dat ik loog..' Ze beet zacht op haar lip. Zijn ogen werden groot "Je doet dit om me een loer te draaien hé? Omdat ik zo lang wegbleef... Niet?" Nu begon hij zelf te twijfelen, was dit wel een grap? Hij wist het niet, maar hij stond op en nam afstand. "D-dit kan niet... Gewoon... Walgelijk..." zijn stem was maar een fluistering, maar verdriet klonk door zijn stem, die bikkelhard werd. Zijn blik werd ijzig en hij keek naar Tári. "Ik... Ik denk dat het hier dan moet ophouden... Of wat w-wil jij?" Tári had net zijn hele dag verpest...

Het was lastig, maar ze kon niet anders, ze moest en zou hem de waarheid vertellen. Ze zou het zichzelf alleen maar moeilijker maken als ze het uitstelde of helemaal niets zei. Ze was als de dood dat hij er dan zelf achter zou komen en ze wilde niet weten wat hij dan zou doen. Ze was bang, ja, doodsbang om de waarheid uit te spreken, maar ze had geen keus.
Ze keek hem emotieloos aan, bang dat hij zou zien hoe bang ze was, hoe ontzettend ze twijfelde. 'Ik..' Ze slikte even. Mats trok een wenkbrauw naar omhoog, ze reageerde er niet op, was enkel bezig om iets te verzinnen. Al wilde ze nog zo graag die verdomde waarheid vertellen, het was zo moeilijk, te moeilijk! 'Mag ik jou eerst iets vragen?' Dan moest het maar zo. Misschien lukte het haar om hem op een andere gedachte te brengen, misschien zou hij door gaan over de vraag.. Maar ze had geen idee of het zou werken en ze wist nu in elk geval al dat zij er moeite mee zou hebben. Misschien was het maar beter het helemaal niet te proberen.
Mats knikte als teken dat ze hem iets mocht vragen. 'Stel je voor.. Je komt ineens een oude vriend tegen die je al heel erg lang niet meer hebt gezien in jou ogen. Zou je me dan laten vallen voor hem of haar?' Mats begon te lachen en er verschenen prettranen in zijn ogen. Tári moest moeite doen om haar gezicht in de plooi te houden. Het deed pijn als ze hem zo zag. Ze hield van hem en als ze bedacht dat ze hem zo meteen wilde gaan zeggen dat ze had gelogen.. Dat ze.. Hoe kon ze dit ooit doen?!
"Nee lieverd, natuurlijk niet." Grijnzend sprak hij de woorden. Tári voelde zich schuldig, voor alles, maar ze moest het hem zeggen, ze moest de waarheid spreken, ook al kende ze de gevolgen.
Mats' geamuseerde blik verdween toen ze de woorden sprak: 'Ik.. Weet je nog wat ik je de laatste keer vertelde. Over Damian. Weet je nog dat jij toen vroeg of ik nog wat voor hem voel?' Hij knikte en luisterde verder. Fijn, hij kwam er tenminste niet tussendoor, maakte het haar niet moeilijker dan het al was. 'Ik loog.. Nou ja.. Ik log niet bewust! Ik.. Ik wist niet dat ik loog..' Ze beet zacht op haar lip. Het deed pijn en ze had er ergens spijt van dat ze het had gezegd. Maar ergens was ze ook opgelucht, ze had het gezegd, Mats kende de waarheid.
Mats' ogen werden groot "Je doet dit om me een loer te draaien hé? Omdat ik zo lang wegbleef... Niet?" Tári wende haar blik af en schudde langzaam met haar hoofd. 'H.. het spijt me.' Ze zei het te zacht om te horen, ze was te bang om de woorden uit te spreken. Toen Mats opstond en afstand nam keek Tári hem wat angstig aan. "D-dit kan niet... Gewoon... Walgelijk..." Zijn stem was maar een fluistering, maar verdriet klonk door zijn stem door en brak Tári's hart. Ze kneep haar ogen dicht en wende haar hoofd af. Mats' blik werd ijzig en zijn stem hard toen hij zei: "Ik... Ik denk dat het hier dan moet ophouden... Of wat w-wil jij?" Tári's ogen vlogen open en ze keek Mats verbaasd aan. 'J.. Je vraagt me wat ik wil? Ik..' Haar stem trilde en haar ogen werden langzaam vochtig toen ze zacht, maar hoorbaar zei: 'Ik hou van je.. Maar.. Ik weet het niet, Mats. Ik wil jou niet kwijt, maar hem ook niet..' Ze slikte krampachtig en keek hem angstig aan. Ook al keek hij haar ijzig aan en zag ze nog maar amper iets van het verdriet dat door had geklonken in zijn stem, ze wist dat ze hem pijn deed en blijkbaar was ze daar verdomde goed in.
Ze stond op en deed een stap naar hem toe, hopend dat hij wilde blijven staan. 'Er.. Er is niks gebeurd..' Het was niet helemaal waar, maar ze kon hem toch moeilijk zeggen dat ze Kaito had gekust, dat ze ervan had genoten?! Nee, ze had het nu wel even gehad met die waarheid, de waarheid was niks meer dan pijn en haat. 'Maar ik heb hier toch niks over te zeggen, wel?' Vroeg ze hem zachtjes.

'Ik..' Ze slikte even. Mats trok een wenkbrauw naar omhoog, hij was natuurlijk nieuwsgierig. Maar ze ging rond de pot draaien, dat zat er zo al aan te komen. 'Mag ik jou eerst iets vragen?' Mats knikte als teken dat ze hem iets mocht vragen. 'Stel je voor.. Je komt ineens een oude vriend tegen die je al heel erg lang niet meer hebt gezien in jou ogen. Zou je me dan laten vallen voor hem of haar?' Mats begon te lachen en er verschenen prettranen in zijn ogen. Ja het was allemaal onvoorstelbaar voor hem. "Nee lieverd, natuurlijk niet." Grijnzend sprak hij de woorden, hij kon het zich natuurlijk allemaal niet voorstellen, bedenken dat hij haar ooit zou bedriegen was ondenkbaar gewoon. Mats' geamuseerde blik verdween toen ze de woorden sprak: 'Ik.. Weet je nog wat ik je de laatste keer vertelde. Over Damian. Weet je nog dat jij toen vroeg of ik nog wat voor hem voel?' Hij knikte en luisterde verder. Hij wou niets zeggen, bang dat ze helemaal zou dichtklappen. Ik loog.. Nou ja.. Ik log niet bewust! Ik.. Ik wist niet dat ik loog..' Mats' ogen werden groot, meende ze dit nou? Hij dacht eerst dat het een grap was, maar blijkbaar niet. Toen Mats opstond en afstand nam keek Tári hem wat angstig aan. "D-dit kan niet... Gewoon... Walgelijk..." Zijn stem was maar een fluistering, maar verdriet klonk door zijn stem door. Verbaasd, geschokt, ze had hem bedrogen. Mats' blik werd ijzig en zijn stem hard toen hij zei: "Ik... Ik denk dat het hier dan moet ophouden... Of wat w-wil jij?" Tári's ogen vlogen open en ze keek Mats verbaasd aan. 'J.. Je vraagt me wat ik wil? Ik..' Haar stem trilde en haar ogen werden langzaam vochtig toen ze zacht, maar hoorbaar zei: 'Ik hou van je.. Maar.. Ik weet het niet, Mats. Ik wil jou niet kwijt, maar hem ook niet..' Ze stond op en deed een stap naar hem toe, Mats verroerde zich niet, hij kon zich niet naar achteren wagen, hij wilde dit meisje niet kwijt, het deed allemaal zo veel pijn. Waarom deed ze dit? Kon hij nou nooit echt eens een normaal leven hebben? 'Er.. Er is niks gebeurd..' Mats schudde zijn hoofd "Als er niets was gebeurd, dan stond je hier niet te bibberen, jullie hebben op zijn minste gekust." zei hij, haar niet meer aankijkend. 'Maar ik heb hier toch niks over te zeggen, wel?' Vroeg ze hem zachtjes. Mats rolde met zijn ogen "Jij bent hier diegene die een stommiteit heeft begaan, dus jij bent diegene die zal moeten kiezen tussen mij of die zak." zijn stem emotieloos en zijn blik ijskoud en hard. Hij keek haar aan met deze blik, niets verradend van de pijn die hij binnenin voelde. Het leek net alsof hij doodging vanbinnen.

"Nee lieverd, natuurlijk niet." Grijnzend sprak hij de woorden, ze had eigenlijk ook niet echt iets anders verwacht. De manier hoe hij hier aan was gekomen, de manier waarop hij lachte.. Het deed haar alleen pijn, als ze zag hoe hij lachte. Mats' geamuseerde blik verdween toen ze de woorden sprak: 'Ik.. Weet je nog wat ik je de laatste keer vertelde. Over Damian. Weet je nog dat jij toen vroeg of ik nog wat voor hem voel?' Hij knikte en luisterde verder. Ze was zo blij dat hij niks zei, dat hij haar niet onderbrak en het haar moeilijker maakte. Hij wilde haar gelukkig uit laten praten. Nu had ze dus ook geen enkele mogelijkheid meer.. Ze zou B zeggen. 'Ik loog.. Nou ja.. Ik log niet bewust! Ik.. Ik wist niet dat ik loog..'
Juist, geweldige woordkeus. Ze wilde niet liegen? Ze wist niet dat ze loog? Had ze het zelfde antwoord gegeven als ze die dag goed na had gedacht, als ze goed na had gedacht voordat ze hem een antwoord had gegeven.
Mats' ogen werden groot. Toen hij haar vroeg of ze hem voor de gek hield gaf ze hoofdschuddend toe dat er niet eens een kern van plezier in haar woorden zat. Dat ze alles serieus meende en dat ze het niet met opzet had gedaan.. Of toch wel? Ze wilde het niet met opzet doen, maar ergens zei haar gevoel dat ze het met opzet had gedaan.
Toen Mats opstond en afstand nam keek Tári hem wat angstig aan. Ze was als de dood dat hij zich nu om zou draaien en weg zou lopen, al wist ze ook wel dat hij meer wilde weten.. of juist niet. Eerlijk gezegd wist ze op het moment helemaal niks meer. Ze wist enkel dat ze een idioot was en dat ze het aan het verpesten was.. "D-dit kan niet... Gewoon... Walgelijk..." Zijn stem was maar een fluistering, maar verdriet klonk door zijn stem door en brak Tári's hart. Ze kneep haar ogen dicht en wende haar hoofd af.
Mats' blik werd ijzig en zijn stem hard toen hij zei: "Ik... Ik denk dat het hier dan moet ophouden... Of wat w-wil jij?" Tári's ogen vlogen open en ze keek Mats verbaasd aan. 'J.. Je vraagt me wat ik wil? Ik..' Haar stem trilde. Ze wilde hem niet geloven, wilde hij echt weten wat zij wilde? Haar ogen werden vochtig toen ze zacht, maar hoorbaar zei: 'Ik hou van je.. Maar.. Ik weet het niet, Mats. Ik wil jou niet kwijt, maar hem ook niet..' Ze stond op en deed een stap naar hem toe, ze wilde dat hij bleef staan, dat hij niet nog meer afstand maakte. Ze was blij dat hij bleef staan, al uiten ze die vreugde in geen enkel opzicht, enkel haar ogen twinkelde heel even dankbaar, maar amper zichtbaar.
'Er.. Er is niks gebeurd..' Mats schudde zijn hoofd "Als er niets was gebeurd, dan stond je hier niet te bibberen, jullie hebben op zijn minste gekust." zei hij, haar niet meer aankijkend. Bij die woorden kneep Tári haar ogen pijnlijk dicht en beet ze op haar lip. Ze opende haar ogen en keek Mats vol spijt aan. 'Maar ik heb hier toch niks over te zeggen, wel?' Vroeg ze hem zachtjes. Mats rolde met zijn ogen "Jij bent hier diegene die een stommiteit heeft begaan, dus jij bent diegene die zal moeten kiezen tussen mij of die zak." Zijn stem emotieloos en zijn blik ijskoud en hard. Tári schudde onbegrijpelijk haar hoofd. 'Maar.. Ik..' Haar adem stokte even en ze legde haar handen even op haar ogen terwijl ze nogmaals met haar hoofd schudde. Ze kon niet helder denken en een keuze maken was onmogelijk! Ze haalde haar handen weg. 'Je vraagt van me hier en nu te kiezen?!' Haar stem sloeg over en werd wat kil, al bedoelde ze het niet zo. Ze wilde gewoon niet dat ze nu moest kiezen, dat kon ze niet..

Het was allemaal zo logisch, Mats zou Tári nooit bedriegen en dat maakte hij natuurlijk duidelijk. Maar al snel verdween zijn geamuseerde blik toen Tári wat zei: 'Ik.. Weet je nog wat ik je de laatste keer vertelde. Over Damian. Weet je nog dat jij toen vroeg of ik nog wat voor hem voel?' Hij knikte en luisterde verder. Hij zou haar niet onderbreken, hij zou respectvol zijn en gewoon luisteren, dat was waarschijnlijk nodig, aan haar gezicht te zien was het serieus en dringend, hij had liever dat ze niet rond de pot draaide. Dat was nou iets waar hij niet van hield, het bleek dat ze ook niet rond de pot zou draaien. 'Ik loog.. Nou ja.. Ik log niet bewust! Ik.. Ik wist niet dat ik loog..' Mats’ ogen werden groot, een schuddend hoofd dat ze hem niet voor de gek hield. Zijn hoofd zou nog zo barsten. Hij werd gek vanbinnen en wou zelfs gaan gillen, maar dat hield hij gelukkig nog net binnen. Langzaamaan stond hij op en nam hij afstand, hij negeerde de angstige blik die Tari hem toewierp. Het kon allemaal niet waar zijn, het mocht niet… Zijn hart brak vanbinnen, hoe had ze dat ooit kunnen doen. "D-dit kan niet... Gewoon... Walgelijk..." Zijn stem was maar een fluistering, maar verdriet klonk door zijn stem door. Zijn ogen begonnen lichtjes te gloeien en hij gromde ook, hij was kwaad, angstig en verdrietig tegelijkertijd. Mats' blik werd ijzig en zijn stem hard toen hij zei: "Ik... Ik denk dat het hier dan moet ophouden... Of wat w-wil jij?" Tári's ogen vlogen open en ze keek Mats verbaasd aan. 'J.. Je vraagt me wat ik wil? Ik..' Haar stem trilde. “Ja ik vraag jou wat je wilt!” riep hij deze keer, hij was stilletjes aan het beu om altijd maar die bange meid voor hem te zien, wat was er toch met haar aan de hand? 'Ik hou van je.. Maar.. Ik weet het niet, Mats. Ik wil jou niet kwijt, maar hem ook niet..' Ze stond op en deed een stap naar hem toe. “Leugens” zei hij grofweg en hij nam wel afstand, hij was het beu. Hij was er een tijdje niet en ze had al een ander. Het brak zijn hart, nee het verpulverde het. 'Er.. Er is niks gebeurd..' Mats schudde zijn hoofd "Als er niets was gebeurd, dan stond je hier niet te bibberen, jullie hebben op zijn minste gekust." zei hij, haar niet meer aankijkend. Het deed te veel pijn, hij kon haar niet meer aankijken nu hij wist wat ze had gedaan, hij kon het gewoon niet meer. 'Maar ik heb hier toch niks over te zeggen, wel?' Vroeg ze hem zachtjes. Mats rolde met zijn ogen "Jij bent hier diegene die een stommiteit heeft begaan, dus jij bent diegene die zal moeten kiezen tussen mij of die zak." Zijn stem emotieloos en zijn blik ijskoud en hard. Nog steeds het lef was er niet om haar aan te kijken, om de pijn te verbijten. Maar uiteindelijk keek hij haar aan en zag hij hoe ze met haar hoofd heftig schudde. Hij had een deel zin gemist blijkbaar, want nu sloeg haar stem over bij deze zin: Je vraagt van me hier en nu te kiezen?!' Hij gromde en schreeuwde “Je zult wel moeten! Ik dacht dat ik je kon vertrouwen! Ik dacht dat ik wel eens een tijdje kon weggaan naar mijn ouders… Dat ik hen kon voorstellen aan jou, mijn fantastische vriendin, maar nu weet ik het allemaal niet meer. Hield je wel oprecht van me?” Zijn stem stierf weg met elke zin die hij uitsprak. Het klopte allemaal niet meer, het mooie plaatje, daarin werd hij weggeduwd en kwam die Damian in de plaats. Hij ging zitten en staarde doods voor zich uit “Ik dacht dat ik je kon vertrouwen” Hij wilde geen problemen, hij wilde een zorgeloos leventje met haar aan zijn zijde, maar dit was allemaal maar een hoop fantasie, de realiteit was nu dat hij hier zat, op de grond, terwijl zijn meisje hem had bedrogen. Hij was aan de ene kant wel blij dat ze het had opgebiecht, maar het deed toch zo’n pijn…

Ze kon niet echt zeggen dat ze blij was met haar idiote gedrag. Ja, op het moment dat ze Kaito weer had gezien, had het goed gevoeld en had ze het idee gehad dat het moest, dat het goed was om het te doen. Maar nu ze hier stond, de pijn voelde die in haar borstkas brandde en de angst van zichzelf onder ogen had moeten zien, wist ze donders goed dat ze fout was geweest. Dat ze een achterbaks rot kind was, maar het was gebeurd en er was niks meer aan te doen. Ja ze had het hem willen vertellen, maar ze was er nu niet eens meer zeker van of die gedachte wel echt door haar hoofd was gegaan. Had ze hem werkelijk alles eerlijk willen opbiechten, of was het een impuls geweest toen ze had beseft wat ze eigenlijk had gedaan? Ze wist het niet en op dit moment kon het haar ook helemaal niks schelen. Het was gebeurd, punt uit!
'J.. Je vraagt me wat ik wil? Ik..' Haar stem trilde bij die woorden. Ze vroeg zich af waarom hij haar die kans gaf. Was zij juist niet de gene die zijn oordeel moest accepteren? Blijkbaar zag hij het dus niet zo, blijkbaar wilde hij weten wat haar keuze was. Ze schrok toen ze Mats' schreeuwende stem hoorde: “Ja ik vraag jou wat je wilt!” Tári klemde haar kiezen strak op elkaar. Ze wist niet wat ze moest doen.. Ze hield van hem, ze wilde hem niet kwijt, maar ze hield ook van Kaito en ook hem wilde ze niet kwijt..
'Ik hou van je.. Maar.. Ik weet het niet, Mats. Ik wil jou niet kwijt, maar hem ook niet..' Ze stond op en deed een stap naar hem toe. “Leugens” Zei hij grofweg en hij nam afstand. Tári sloeg haar ogen neer en zuchtte even. Het was geen leugen, al wilde hij dat nu misschien niet meer geloven. Ergens zou ze hem wel voor gek verklaren als hij haar geloofde..
'Er.. Er is niks gebeurd..' Ze probeerde het. Ja, het was een leugen, maar ineens had ze het niet meer zo op die hele verdomde waarheid. Ze wilde niet tegen hem liegen, maar ze wilde hem ook niet nog bozer of verdrietiger maken. Ze had het al erg genoeg gemaakt. Ze had het verpest en dit was enkel een stomme poging om het een beetje te verbloemen. Een poging die al mislukt was, voordat ze het had geprobeerd. Mats schudde zijn hoofd "Als er niets was gebeurd, dan stond je hier niet te bibberen, jullie hebben op zijn minste gekust." zei hij, haar niet meer aankijkend. Tári kneep pijnlijk haar ogen dicht. Het was te proberen geweest, maar misschien was het toch beter geweest haar mond te houden, dan had ze in elk geval niet nog meer verpest.
'Maar ik heb hier toch niks over te zeggen, wel?' Vroeg ze hem zachtjes. Mats rolde met zijn ogen "Jij bent hier diegene die een stommiteit heeft begaan, dus jij bent diegene die zal moeten kiezen tussen mij of die zak." Zijn stem emotieloos en zijn blik ijskoud en hard. Ze had er iets over willen zeggen, de manier waarop hij Damian noemde, maar ze kon het niet. Ze was te bang dat ze een nog grotere afstand zou creëren. Tári schudde onbegrijpelijk haar hoofd. 'Maar.. Ik..' Haar adem stokte even en ze legde haar handen even op haar ogen terwijl ze nogmaals met haar hoofd schudde. Ze kon niet helder denken en een keuze maken was onmogelijk! Ze haalde haar handen weg. 'Je vraagt van me hier en nu te kiezen?!' Mats gromde en schreeuwde: “Je zult wel moeten! Ik dacht dat ik je kon vertrouwen! Ik dacht dat ik wel eens een tijdje kon weggaan naar mijn ouders… Dat ik hen kon voorstellen aan jou, mijn fantastische vriendin, maar nu weet ik het allemaal niet meer. Hield je wel oprecht van me?” Zijn stem stierf weg met elke zin die hij uitsprak. Tári beet zacht op haar lip. Achter zich hoorde ze Terra's nageltjes op de stenen en nog geen vijf seconde erna drukte het dier haar snuit voorzichtig tegen Tári's been. Tári negeerde het, al waardeerde ze het medeleven van de Tasmaanse duivel. Haar ogen waren op Mats gericht, vochtig en angstig. Ze had hem nog nooit zo boos gezien en ze was er zeker van dat ze hem ook nooit zo boos had willen zien..
'Hoe kun je dat van me vragen? Hoe kun je er überhaupt aan twijfelen?!' Ze tilde haar voet op om een stap in Mats' richting te zetten, maar zette hem ook meteen neer toen ze bedacht dat hij zojuist de gene was geweest die afstand had genomen. 'Ik hield van je, Mats. Nee, ik hou van je! Ik hou nog steeds van je en ik zal altijd van je houden!' Misschien niet de beste woorden keuze ooit, maar het was eruit voor ze erbij na had gedacht. Ze slikte even krampachtig.
Hij ging zitten en staarde doods voor zich uit “Ik dacht dat ik je kon vertrouwen” Tári schudde haar hoofd en zei zachtjes: 'Je kan me vertrouwen..' Pas toen ze het had gezegd besefte ze wat ze precies had gezegd. 'H.. Het spijt me, Mats.. Het spijt me..' Ze liet zichzelf op de grond zakken, haar knieën tegen haar lichaam aan gedrukt en haar handen voor haar ogen geslagen, proberend de zee aan tranen te verbergen.

Het was allemaal zo oneerlijk, het leven was oneerlijk, dit hier allemaal was oneerlijk. Kon Mats nou echt geen gewoon leventje hebben met een vriendin die eerlijk en trouw was? Blijkbaar niet, maar hij was vast te mild voor haar, ook al was hij enorm kwaad en verdrietig. Ze had het verteld en daar was hij eigenlijk nog best blij om, het zorgde ervoor dat zijn vertrouwen in haar er nog wel was, ook al was deze bijna tot nul gezakt. Het was nu gebeurd, misschien moest hij er zich bij neerleggen of ook helemaal niet. Hij wist het helemaal niet meer, alles ging nu op dit moment veel te snel voor hem. 'J.. Je vraagt me wat ik wil? Ik..' Haar trillende stem, zijn woedende blik, het leek erop dat dit nog wel eens een fikse ruzie ging worden. Hij werd kwaad en dat kon hij niet behelpen, het was ook niet meer dan normaal. De schreeuwende stem van Mats deed Tari schrikken “Ja ik vraag jou wat je wilt!” Het leek voor haar niet zo gemakkelijk sinds ze daar stond alsof ze een moord zou begaan moest ze kiezen voor een van de twee. 'Ik hou van je.. Maar.. Ik weet het niet, Mats. Ik wil jou niet kwijt, maar hem ook niet..' Ze stond op en deed een stap naar hem toe. “Leugens” Zei hij grofweg en hij nam afstand. Tári sloeg haar ogen neer en zuchtte even. Hij wilde het niet meer geloven, het werd hem te veel. Het liefst was hij nu weggerend, maar hij stond hier nog altijd, dus dat betekende wel iets, dat moest Tari nu onderhand al wel doorhebben. Als ze geen kans meer maakte, dan was Mats het allang afgebold. 'Er.. Er is niks gebeurd..' loog ze en daar werd hij alleen nog maar kwader om, dat was een serieuze vergissing die ze had gemaakt, dit had ze nooit mogen zeggen. Mats schudde zijn hoofd "Als er niets was gebeurd, dan stond je hier niet te bibberen. Jullie hebben op zijn minste gekust." zei hij, haar niet meer aankijkend. Hij kon het niet meer, het deed te veel pijn. De pijn was zo ondraaglijk, hij kon er niet meer tegen. 'Maar ik heb hier toch niks over te zeggen, wel?' Vroeg ze hem zachtjes. Mats rolde met zijn ogen "Jij bent hier diegene die een stommiteit heeft begaan, dus jij bent diegene die zal moeten kiezen tussen mij of die zak." Zijn stem emotieloos en zijn blik ijskoud en hard. Natuurlijk had hij expres een scheldwoord eruit laten rollen om reactie uit te lokken, maar die reactie kwam maar niet, iets wat hem lichtelijk verbaasde. Zijn aandacht dwaalde af en dan hoorde hij haar protesteren. Dit werd hij echt kotsbeu. 'Je vraagt van me hier en nu te kiezen?!' Mats gromde en schreeuwde: “Je zult wel moeten! Ik dacht dat ik je kon vertrouwen! Ik dacht dat ik wel eens een tijdje kon weggaan naar mijn ouders… Dat ik hen kon voorstellen aan jou, mijn fantastische vriendin, maar nu weet ik het allemaal niet meer. Hield je wel oprecht van me?” Zijn stem stierf weg met elke zin die hij uitsprak. Hij kon het niet meer, hij wilde deze pijn niet meer, het moest stoppen. Ook deze keer beet Mats lichtjes op zijn lip en zakte hij neer op de grond om doods voor zich uit te staren. Hij zag niet hoe angstig dat ze was, hij was te veel bezig met zichzelf nu, hoe egoïstisch het ook was. 'Hoe kun je dat van me vragen? Hoe kun je er überhaupt aan twijfelen?!' vroeg ze en Mats keek haar aan “Jij bent hier wel diegene die mij heeft bedrogen, dus ik heb mijn twijfels ja, ik voel me gebruikt..” Zijn stem was gebroken, klonk gebroken. Hij was helemaal gebroken, alsof iemand op hem sprong omdat het leuk was. Nog steeds, verbazingwekkend genoeg, had hij geen enkele traan gelaten, hoe hij het voor elkaar kreeg was een raadsel. Hij snapte het zelf ook niet waarom hij nog steeds niet had gehuild. 'Ik hield van je, Mats. Nee, ik hou van je! Ik hou nog steeds van je en ik zal altijd van je houden!' Mats haalde zijn schouders op “Zal wel.” Was het enigste wat hij zei. Hij wilde het allemaal niet meer weten. Het waren allemaal leugens in zijn ogen, ook al was het misschien de waarheid, zijn vertrouwen was helemaal verdwenen. Hij zette zich weer neer, want zonder te beseffen was hij opgestaan. Hij staarde weer doods voor zich uit. “Ik dacht dat ik je kon vertrouwen.” Hij was nu al een veel rustiger. Dit zou misschien iets handiger zijn voor Tari om tot hem door te kunnen dringen. 'Je kan me vertrouwen..' zei ze en Mats reageerde niet, het had toch geen nut dat hij het tegendeel zou zeggen. 'H.. Het spijt me, Mats.. Het spijt me..' Normaal zou hij zeggen dat spijt te laat kwam, maar deze keer ging het anders, zijn lichaam reageerde, zijn hersenen hadden niets te zeggen. Hij kroop naar haar toe en hij haalde haar handen weg, ook duwde hij haar knieën naar beneden. Hij keek haar aan en zei zachtjes “Het spijt mij ook.” Zijn ogen reflecteerden de spijt die hij wel degelijk had. Zijn gezicht was maar een kleine afstand van haar gezicht verwijdert. “Ik wil je zeggen dat ik van je hou Tári, ik zou je niet willen missen, mijn kleine lieve meid.” Hij wilde niets bewijzen, hij wilde niet zeggen dat ze voor elkaar gemaakt waren, ook al waren ze dat misschien wel. Hij overbrugde die aantal meters afstand om haar te kussen. Het was misschien een verkeerd moment, maar hij wilde nu niets liever dan haar zachte lippen te voelen. Zijn armen om haar heen geslagen en met zijn ogen gesloten, kuste hij haar. Maar hij eindigde deze kus om dan in huilen uit te barsten.

Onwillekeurig spookte bij elke ademhaling die gedachte door haar hoofd. Welke idioot deed dit nou? Welke idioot leek het nou nodig te vinden om vreemd te gaan?! Zij dus, ja zij! Ze haatte zichzelf en het liefst zou ze zichzelf nu wurgen, maar daar schoot ze niks mee op. Bovendien zou het haar niet eens lukken. Op dit moment kon ze enkel smeken om vergeving en smeken om enigszins begrip van Mats. Natuurlijk verwachtte ze niet meteen een goedkeuring van haar gedrag, nee ze zou het zelfs terecht vinden als hij haar nu op welke manier dan ook krenkte. Ze verdiende het, al hoopte ze dat Mats het niet zou doen..
'Ik hou van je.. Maar.. Ik weet het niet, Mats. Ik wil jou niet kwijt, maar hem ook niet..' Ze stond op en deed een stap naar hem toe. “Leugens” Zei hij grofweg en hij nam afstand. Tári sloeg haar ogen neer en zuchtte even. Dit ging niet werken.. Ook al besefte ze het nog niet helemaal, ze wist donders goed dat dit geen enkele nut had. Mats vertrouwde haar niet en vreemd kon ze het niet eens noemen, nee ze had het vreemd gevonden als hij haar nog wel vertrouwde..
'Er.. Er is niks gebeurd..' Ze probeerde het. Ja, het was een leugen, maar ineens had ze het niet meer zo op die hele verdomde waarheid. Ze wilde niet tegen hem liegen, maar ze wilde hem ook niet nog bozer of verdrietiger maken. Ze had het al erg genoeg gemaakt. Ze had het verpest en dit was enkel een stomme poging om het een beetje te verbloemen. Een poging die al mislukt was, voordat ze het had geprobeerd. Mats schudde zijn hoofd "Als er niets was gebeurd, dan stond je hier niet te bibberen. Jullie hebben op zijn minste gekust." zei hij, haar niet meer aankijkend. Tári kneep pijnlijk haar ogen dicht. Het was te proberen geweest, maar misschien was het toch beter geweest haar mond te houden, dan had ze in elk geval niet nog meer verpest.
'Maar ik heb hier toch niks over te zeggen, wel?' Vroeg ze hem zachtjes. Ze vond zelf dat ze niet eens het recht had hem tegen te spreken op dit moment. Zij was zo achterlijk geweest om tegen hem te liegen. Mats rolde met zijn ogen "Jij bent hier diegene die een stommiteit heeft begaan, dus jij bent diegene die zal moeten kiezen tussen mij of die zak." Zijn stem emotieloos en zijn blik ijskoud en hard. Ze had er iets over willen zeggen, de manier waarop hij Damian noemde, maar ze kon het niet. Ze was te bang dat ze een nog grotere afstand zou creëren. Ze zag het al voor zich.. Ze zou ook is niet een afstand creëren die ervoor zorgde dat Mats haar ging haten, dat hij haar nooit meer wilde zien. Maar wacht eens.. Was dat niet precies wat ze verdiende? Verdiende ze het eigenlijk niet om in de steek gelaten te worden? Verdiende ze het niet om alleen te zijn? Om zielig in een hoekje weg te kwijnen, hopend dat niemand haar ooit nog zou zien? Jawel.. dat was exact wat ze verdiende, vond ze zelf althans.
'Je vraagt van me hier en nu te kiezen?!' Mats gromde en schreeuwde: “Je zult wel moeten! Ik dacht dat ik je kon vertrouwen! Ik dacht dat ik wel eens een tijdje kon weggaan naar mijn ouders… Dat ik hen kon voorstellen aan jou, mijn fantastische vriendin, maar nu weet ik het allemaal niet meer. Hield je wel oprecht van me?” Zijn stem stierf weg met elke zin die hij uitsprak. Tári beet zacht op haar lip. Achter zich hoorde ze Terra's nageltjes op de stenen en nog geen vijf seconde erna drukte het dier haar snuit voorzichtig tegen Tári's been. Tári negeerde het, al waardeerde ze het medeleven van de Tasmaanse duivel. Haar ogen waren op Mats gericht, vochtig en angstig. Ze had hem nog nooit zo boos gezien en ze was er zeker van dat ze hem ook nooit zo boos had willen zien..
'Hoe kun je dat van me vragen? Hoe kun je er überhaupt aan twijfelen?!' Ze tilde haar voet op om een stap in Mats' richting te zetten, maar zette hem ook meteen neer toen ze bedacht dat hij zojuist de gene was geweest die afstand had genomen. Ze snapte hem niet, ze wilde hem dolgraag snappen, maar het lukte haar niet. In hemelsnaam, hoe kon hij eraan twijfelen? Dacht hij nou werkelijk dat ze had gespeeld dat ze van hem hield?! “Jij bent hier wel diegene die mij heeft bedrogen, dus ik heb mijn twijfels ja, ik voel me gebruikt..” Zijn stem was gebroken, klonk gebroken. Tári schrok een beetje van zijn stem, maar liet het niet merken. Als ze eraan dacht dat zij de gene was die dit had gedaan, werd de neiging nu eenzaam weg te kwijnen ineens heel aanlokkelijk. Hij mocht zich niet gebruikt voelen, hij mocht niet zo gebroken zijn! Zij zou in stukjes uiteen moeten vallen, niet hij.
'Ik hield van je, Mats. Nee, ik hou van je! Ik hou nog steeds van je en ik zal altijd van je houden!' Mats haalde zijn schouders op “Zal wel.” Was het enigste wat hij zei. Tári schudde bijna onopgemerkt met haar hoofd. Ze beet op haar lip en zuchtte even. Ze wilde hem zo niet zien, ze kon het niet.
Mats ging weer zitten en keek doods voor zich uit, een blik die Tári raakte als messteken. “Ik dacht dat ik je kon vertrouwen.” Tári schudde haar hoofd en zei zachtjes: 'Je kan me vertrouwen..' Pas toen ze het had gezegd besefte ze wat ze precies had gezegd. 'H.. Het spijt me, Mats.. Het spijt me..' Ze liet zichzelf op de grond zakken, haar knieën tegen haar lichaam aan gedrukt en haar handen voor haar ogen geslagen, proberend de zee aan tranen te verbergen. Ze wilde niet dat hij het zag.. Of wilde ze dat juist wel? Ze wist het niet meer. Het enige wat ze nog wist was dat ze een rot kind was, iemand die het niet eens waard was om iemand te hebben die om haar gaf..
Tári keek Mats verbaasd aan toen hij haar handen weg haalde. Ze vroeg zich niet af waarom hij het deed, enkel wat hij wilde gaan doen. Ze keek hem wat vragend aan toen hij ook haar knieën naar beneden duwde. Ze snapte hem niet meer.. Hij was toch de gene die afstand wilde? Hij was toch de gene die haar niet meer vertrouwde? “Het spijt mij ook.” Sprak Mats zachtjes terwijl hij haar aankeek. Zijn ogen reflecteerde de spijt die hij wel degelijk had. 'W.. Waarvoor?' Ze snapte niet waarom hij spijt had.. Wat had hij gedaan? Ze schudde onbegrijpelijk met haar hoofd, maar stopte meteen toen Mats' woorden tot haar door drongen. “Ik wil je zeggen dat ik van je hou Tári, ik zou je niet willen missen, mijn kleine lieve meid.” Tári's ogen werden groot bij het hoen van die woorden. De woorden zorgde er nou niet bepaald voor dat haar gedachtes op een rijtje kwamen te staan. Het maakte haar zelfs in de war..
Mats overbrugde de laatste afstand tussen hen in om haar te kussen. Een beetje geschrokken en verbaasd kuste Tári hem terug. Alles in haar hoofd zei haar dat ze fout bezig was, maar het zelfde deel zei haar dat ze dit niet beter kon doen. Het leek of haar brein niet meer wist wat onder of boven was, links of rechts. Mats eindigde de kus en barstte in huilen uit. Tári keek hem wat geschrokken aan, maar uit reflex sloeg ze haar armen om hem heen. 'Het spijt me zo ontzettend..' Ze wist niet wat ze anders kon zeggen. Ze wist niet eens meer wat ze nu het beste kon doen, haar brein en haar lichaam leken ineens tegen haar te zijn..

De gedachten van verraad maakten hem kapot, hij wilde er niet aan denken. Het moest weg, dit had nooit mogen gebeuren. Alles had gewoon goed moeten gaan, hij had nooit mogen weggaan naar zijn ouders. Hij had het nooit mogen doen, hij besefte nu maar pas hoe groot die fout was. Hij keurde Tári’s gedrag niet goed nee, maar hij kon het haar best vergeven blijkbaar, maar nu was hij gewoon te kwaad om aan zijn echte gevoelens toe te geven. Het kon gewoon niet, het moest allemaal maar een droom zijn. Maar nee, de stem van Tári zorgde ervoor dat hij al snel besefte dat het allemaal geen grap of droom was. 'Ik hou van je.. Maar.. Ik weet het niet, Mats. Ik wil jou niet kwijt, maar hem ook niet..' Ze stond op en deed een stap naar hem toe. “Leugens” Zei hij grofweg en hij nam afstand. Het had geen nut, hij luisterde niet eens, ja hij luisterde wel degelijk naar wat ze zei maar hij geloofde er niets van. Misschien diep vanbinnen wilde hij haar nog wel vertrouwen maar het lukte gewoon niet op dit moment. 'Er.. Er is niks gebeurd..' Dat was de grootste leugen die hij ooit al had gehoord en hij kon er niet mee overweg. Ze was hem aan het kwijtraken en het leek wel of ze het leuk vond. Dus hij nam natuurlijk geestelijk nog meer afstand.
Maar hij zou haar niet verlaten, dat kon hij niet, dat zou hem alleen maar kapot maken vanbinnen. Hij wilde niet weg bij haar, ook al zeiden zijn hersenen, dat dat het beste was. Maar zijn hart zei wat anders en hij was diegene die naar zijn hart luisterde. 'Maar ik heb hier toch niks over te zeggen, wel?' Vroeg ze hem zachtjes. Ze vond zelf dat ze niet eens het recht had hem tegen te spreken op dit moment. Zij was zo achterlijk geweest om tegen hem te liegen. Mats rolde met zijn ogen "Jij bent hier diegene die een stommiteit heeft begaan, dus jij bent diegene die zal moeten kiezen tussen mij of die zak." Zijn stem emotieloos en zijn blik ijskoud en hard. Hij verschoot ervan dat ze niet terug reageerde. Maar hij zei er niets op, hij had geen zin meer in een ruzie. 'Hoe kun je dat van me vragen? Hoe kun je er überhaupt aan twijfelen?!' Mats keek haar aan “Jij bent hier wel diegene die mij heeft bedrogen, dus ik heb mijn twijfels ja, ik voel me gebruikt..” Zijn stem was gebroken, klonk gebroken. Hij was helemaal gebroken, alsof iemand op hem sprong omdat het leuk was. Nog steeds, verbazingwekkend genoeg, had hij geen enkele traan gelaten, hoe hij het voor elkaar kreeg was een raadsel. Hij snapte het zelf ook niet waarom hij nog steeds niet had gehuild. 'Ik hield van je, Mats. Nee, ik hou van je! Ik hou nog steeds van je en ik zal altijd van je houden!' Mats haalde zijn schouders op “Zal wel.” Was het enigste wat hij zei. Hij wilde het allemaal niet meer weten. Het waren allemaal leugens in zijn ogen, ook al was het misschien de waarheid, zijn vertrouwen was helemaal verdwenen. Hij zette zich weer neer, want zonder te beseffen was hij opgestaan. Hij staarde weer doods voor zich uit. “Ik dacht dat ik je kon vertrouwen.” Hij was nu al een veel rustiger. Dit zou misschien iets handiger zijn voor Tari om tot hem door te kunnen dringen. 'Je kan me vertrouwen..' zei ze en Mats reageerde niet, het had toch geen nut dat hij het tegendeel zou zeggen. 'H.. Het spijt me, Mats.. Het spijt me..' Hij ging niet reageren, veel zin had het niet. Hij was te kapot vanbinnen, hij wilde hier niet zijn, hij wilde gewoon verdwijnen. Hij bood zijn excuses ook aan, en tari vroeg zich af waarom. “Omdat ik zo tegen je ben uitgevlogen meisje.” Zei hij met een rustige kalme stem. Hij kuste haar, liefdevol en na de kus kwamen de tranen. Hij hield ze niet meer binnen, het kwam er allemaal zo opeens uit, net zoals een verrassing. Mats voelde de armen van Tári rond zich heen en hij verborg zich er in. Hij was bang, alleen en verdrietig. ‘Het spijt me zo ontzettend’ zei Tári en Mats droogde zijn tranen af, hij was al weer een stuk rustiger. “Ik weet het” mompelde hij en hij maakte haar los van hem. “Ik weet het gewoon allemaal niet meer. Je hebt mijn vertrouwen een beetje verpletterd en verbrijzeld. Ik wil je graag terug vertrouwen, maar ik weet helemaal niet goed hoe.” Het was allemaal moeilijk. De twijfels die hij had waren enorm. Hij wilde geen pijn meer, maar hij wilde zijn meisje ook niet verliezen. Hij wist niet meer wat hij moest doen.

(derp, sorry faalpost)

'Er.. Er is niks gebeurd..' Het was puur en alleen om hem een beetje gerust te stellen, maar het was en bleef een leugen. Een leugentje om best wil kon toch wel? Juist ja, als het dan ook werkte. Als je iemand enkel kwader maakte, als je hem enkel bewees dat je enkel kon liegen, niet nee.. Maar leugens klonken nu ineens een stuk aanlokkelijker, een stuk prettiger om te gebruiken en als ze het lang herhaalde in haar hoofd, begon ze zelf te geloven dat die leugens de waarheid waren. Helaas voor haar bleef de waarheid aan haar geweten knagen en Mats leek ook niet al te blij met al die leugens. Wat had ze eigenlijk verwacht? Dat hij haar geloofde bij alles wat ze zei? Juist ja, leuk gedacht, minder leuk uitgevoerd.
"Als er niets was gebeurd, dan stond je hier niet te bibberen. Jullie hebben op zijn minste gekust." zei hij, haar niet meer aankijkend. Tári kneep pijnlijk haar ogen dicht. Het was te proberen geweest, maar misschien was het toch beter geweest haar mond te houden, dan had ze in elk geval niet nog meer verpest.
'Maar ik heb hier toch niks over te zeggen, wel?' Vroeg ze hem zachtjes. Ze vond zelf dat ze niet eens het recht had hem tegen te spreken op dit moment. Zij was zo achterlijk geweest om tegen hem te liegen. Als het aan haar had gelegen, dan had ze zichzelf niet eens de kans gegeven te ademen. Ze wit niet precies waarom, maar iets in haar zei haar dat ze dat misschien nu ook is moest doen. Misschien had ze dat al moeten doen toen ze hem had verteld dat ze hem verraden had, dat ze te blind was geweest om in te zien dat ze wel degelijk van Kaito hield. Ja, toen had ze haar mond al moeten houden, Mats moeten laten spreken en haar eigen mond dicht houden. Maar dat was te laat. Ze had gesproken en ze had van elke waarheid een leugen gemaakt. Zelf vond ze dat niet eens vreemd.. De waarheid was in haar ogen de duivel, leugens leken nu wel kleine engeltjes.
Mats rolde met zijn ogen "Jij bent hier diegene die een stommiteit heeft begaan, dus jij bent diegene die zal moeten kiezen tussen mij of die zak." Zijn stem emotieloos en zijn blik ijskoud en hard. Ze had er iets over willen zeggen, de manier waarop hij Damian noemde, maar ze kon het niet. Ze was te bang dat ze een nog grotere afstand zou creëren. Ze zag het al voor zich.. Ze zou ook is niet een afstand creëren die ervoor zorgde dat Mats haar ging haten, dat hij haar nooit meer wilde zien. Maar wacht eens.. Was dat niet precies wat ze verdiende? Verdiende ze het eigenlijk niet om in de steek gelaten te worden? Verdiende ze het niet om alleen te zijn? Om zielig in een hoekje weg te kwijnen, hopend dat niemand haar ooit nog zou zien? Jawel.. dat was exact wat ze verdiende, vond ze zelf althans.
'Hoe kun je dat van me vragen? Hoe kun je er überhaupt aan twijfelen?!' Ze tilde haar voet op om een stap in Mats' richting te zetten, maar zette hem ook meteen neer toen ze bedacht dat hij zojuist de gene was geweest die afstand had genomen. Ze snapte hem niet, ze wilde hem dolgraag snappen, maar het lukte haar niet. In hemelsnaam, hoe kon hij eraan twijfelen? Dacht hij nou werkelijk dat ze had gespeeld dat ze van hem hield?! “Jij bent hier wel diegene die mij heeft bedrogen, dus ik heb mijn twijfels ja, ik voel me gebruikt..” Zijn stem was gebroken, klonk gebroken. Tári schrok een beetje van zijn stem, maar liet het niet merken. Als ze eraan dacht dat zij de gene was die dit had gedaan, werd de neiging nu eenzaam weg te kwijnen ineens heel aanlokkelijk. Hij mocht zich niet gebruikt voelen, hij mocht niet zo gebroken zijn! Zij zou in stukjes uiteen moeten vallen, niet hij. Als ze er zo over nadacht was het oneerlijk. Iemand brak andermans hart en wie kwam er het slechts vanaf? Juist, de gene die verpulvert was door de ander. De ander liep fluitend weg en deed net alsof er niks gebeurd was. Leuke volgorde, niet dus.
'Ik hield van je, Mats. Nee, ik hou van je! Ik hou nog steeds van je en ik zal altijd van je houden!' Mats haalde zijn schouders op “Zal wel.” Was het enigste wat hij zei. Tári schudde bijna onopgemerkt met haar hoofd. Ze beet op haar lip en zuchtte even. Ze wilde hem zo niet zien, ze kon het niet.
Mats ging weer zitten en keek doods voor zich uit, een blik die Tári raakte als messteken. Het maakte haar zelf ergens misselijk. Ziek van zichzelf. Al negeerde ze die gedachte toch, de enige gedachte waar ze zichzelf nu mee wilde confronteren was de gedachte over het eenzaam wegkwijnen in een zielig, eenzaam hoekje.
“Ik dacht dat ik je kon vertrouwen.” Tári schudde haar hoofd en zei zachtjes: 'Je kan me vertrouwen..' Pas toen ze het had gezegd besefte ze wat ze precies had gezegd. Het had toch geen zin meer om haar zin te veranderen, bovendien wilde ze dat hij haar kon vertrouwen, al begreep ze donders goed dat ze onbetrouwbaar was. Dat had ze wel weer is bewezen. 'H.. Het spijt me, Mats.. Het spijt me..' Ze liet zichzelf op de grond zakken, haar knieën tegen haar lichaam aan gedrukt en haar handen voor haar ogen geslagen, proberend de zee aan tranen te verbergen. Ze wilde niet dat hij het zag.. Of wilde ze dat juist wel? Ze wist het niet meer. Het enige wat ze nog wist was dat ze een rot kind was, iemand die het niet eens waard was om iemand te hebben die om haar gaf..
Tári keek Mats verbaasd aan toen hij haar handen weg haalde. Ze vroeg zich niet af waarom hij het deed, enkel wat hij wilde gaan doen. Ze keek hem wat vragend aan toen hij ook haar knieën naar beneden duwde. Ze snapte hem niet meer.. Hij was toch de gene die afstand wilde? Hij was toch de gene die haar niet meer vertrouwde? “Het spijt mij ook.” Sprak Mats zachtjes terwijl hij haar aankeek. Zijn ogen reflecteerde de spijt die hij wel degelijk had. 'W.. Waarvoor?' Ze snapte niet waarom hij spijt had.. Wat had hij gedaan? Ze schudde onbegrijpelijk met haar hoofd.
“Omdat ik zo tegen je ben uitgevlogen meisje.” Zei hij met een rustige kalme stem. Tári keek hem niet-begrijpend aan. 'Maar dat was terecht.. Waarom bied je je excuses dan aan?' Als ze eerlijk was, dan had zij haar excuses werkelijk nooit aangeboden op zo een moment. Ze had niet eens gedacht aan een "sorry"..
Hij kuste haar, liefdevol en na de kus kwamen de tranen. Hij hield ze niet meer binnen, het kwam er allemaal zo opeens uit, net zoals een verrassing. Mats voelde de armen van Tári rond zich heen en hij verborg zich er in. Ze haatte zichzelf. Als ze hem hoorde huilen, als ze bedacht dat hij haar net had gekst, terwijl ze gewoon achterbaks bezig was geweest..
‘Het spijt me zo ontzettend’ zei Tári en Mats droogde zijn tranen af, hij was al weer een stuk rustiger. “Ik weet het” mompelde hij en hij maakte haar los van hem. “Ik weet het gewoon allemaal niet meer. Je hebt mijn vertrouwen een beetje verpletterd en verbrijzeld. Ik wil je graag terug vertrouwen, maar ik weet helemaal niet goed hoe.” Tári slikte en veegde haar eigen wangen droog, al merkte ze vrijwel meteen dat het niet heel veel nut had. Ze bleef toch heel iets huilen. Ze knikte kort en wende haar blik af. Ze lachte even kil toen ze zachtjes zei: 'Ik kan je begrijpen als je het niet eens probeert..' Ze stond op en liep langs Mats. Haar blik strak op de horizon gericht, de tranen die in haar ogen prikte en een lichte glans veroorzaakte. 'Ik ben het niet waard..' Ze kneep haar ogen even dicht en haalde diep adem, proberend niet te laten merken dat ze elk moment een zee van tranen kon laten gaan. 'Ik ben het echt niet waard..' Herhaalde ze zachter dan eerst, maar nog steeds duidelijk hoorbaar.
Ze haatte zichzelf en ze zou het liefst nu weg lopen en dat wegkwijn plan voltooien. Ze wilde hier niet meer zijn, ze wilde Mats geen pijn meer doen. Ze was hem niet waard, ze was helemaal niemand waard.. Ze was nutteloos, waardeloos en dat wist ze zelf donders goed..

'Maar ik heb hier toch niks over te zeggen, wel?' Vroeg ze hem zachtjes. Ze had hem al genoeg gezegd dat was waar maar nog steeds bleef Mats erop aandringen dat ze sprak, dat ze er ineens alles uitspuugde. Want hij was al de leugens beu. Hij wilde de waarheid, niets anders dan de waarheid. Ze was er van overtuigd geweest dat ze niets voelde voor die Damian en dat was een leugen geweest, ze hield van hem, misschien was dat normaal. Natuurlijk ze hadden een hele jeugd achter zich met elkaar. Dus Mats moest het maar accepteren dat ze nog steeds van Damian hield. Mats rolde met zijn ogen "Jij bent hier diegene die een stommiteit heeft begaan, dus jij bent diegene die zal moeten kiezen tussen mij of die zak." Zijn stem emotieloos en zijn blik ijskoud en hard. Hij moest hard zijn nu en niets van zijn ware emoties tonen, de angst en de pijn die hij waarnam bij zichzelf waren enorm groot maar nog steeds hield hij zich staande, was hij moedig en niet een of andere softie die in elkaar kromp bij elke leugen en ook nog eens er bij begon te huilen. Maar Mats wist dat het niet zo lang meer ging duren voordat de tranen zouden komen. 'Hoe kun je dat van me vragen? Hoe kun je er überhaupt aan twijfelen?!' Ze tilde haar voet op om een stap in Mats' richting te zetten, stomme zet en dat wist ze zelf blijkbaar ook en ze zette haar voet weer neer. Hij zei hoe hij twijfelde en zich gebruikt voelde. Met een gebroken stem zei hij elk woord met nauwkeurigheid. Hij wilde dat Tari wist hoe hij zich voelde maar aan de andere kant dan ook weer niet, hij wilde hier vanaf zijn en eventueel verder gaan met zijn leven mocht Tári hem niet meer willen. 'Ik hield van je, Mats. Nee, ik hou van je! Ik hou nog steeds van je en ik zal altijd van je houden!' Mats haalde zijn schouders op “Zal wel.” Was het enigste wat hij zei. Een ander antwoord had hij er niet bepaald op. Geen idee wat te zeggen, wat te doen. Het enigste wat hij deed was weer gaan zitten en doods voor zich uit staren. Hij leek net geen leven meer te hebben zonder zijn meisje. Ze wist verdomd goed hoe veel ze voor hem betekende. Ze wist het, waarom deed ze dan zoiets? Om hem te pesten? Die gedachte spookte door zijn hoofd zo plots en hij wist dat die gedachte een leugen was, ze meende het, ze had hem bedrogen. “Ik dacht dat ik je kon vertrouwen.” Tári schudde haar hoofd en zei zachtjes: 'Je kan me vertrouwen..' Mats negeerde wat ze zei, hij wilde niet meer reageren, dat had toch geen nut. Ze zou elke keer wel weer iets tegen zeggen waarop hij niets te zeggen had. Hij luisterde al niet meer, het had toch geen zin. 'H.. Het spijt me, Mats.. Het spijt me..' Ze keek hem wat vragend aan toen hij ook haar knieën naar beneden duwde. “Het spijt mij ook.” Sprak Mats zachtjes terwijl hij haar aankeek. Zijn ogen reflecteerde de spijt die hij wel degelijk had. 'W.. Waarvoor?'
“Omdat ik zo tegen je ben uitgevlogen meisje.” Zei hij met een rustige kalme stem. Tári keek hem niet-begrijpend aan. 'Maar dat was terecht.. Waarom bied je je excuses dan aan?' Mats zuchtte even diep, hij begreep niet waarom ze zo moeilijk deed op dit moment, ze kreeg toch haar zin? Hij wilde haar terug, maar blijkbaar wilde ze dat zelfs al niet meer. Vrouwen, hij zou ze nooit begrijpen. Hij kuste haar, liefdevol en na de kus kwamen de tranen. Hij hield ze niet meer binnen, het kwam er allemaal zo opeens uit, net zoals een verrassing. Mats voelde de armen van Tári rond zich heen en hij verborg zich er in. ‘Het spijt me zo ontzettend’ zei Tári en Mats droogde zijn tranen af, hij was al weer een stuk rustiger. “Ik weet het” mompelde hij en hij maakte haar los van hem. “Ik weet het gewoon allemaal niet meer. Je hebt mijn vertrouwen een beetje verpletterd en verbrijzeld. Ik wil je graag terug vertrouwen, maar ik weet helemaal niet goed hoe.” Dat was waar, hij wilde haar nog een kans geven, maar het vertrouwen was compleet weg, wat kon hij nu doen? Hij wist het niet goed meer, hij kon geen kant meer op, hij zou er gewoon mee moeten leven. Ze lachte even kil toen ze zachtjes zei: 'Ik kan je begrijpen als je het niet eens probeert..' Ze stond op en liep langs Mats. Haar blik strak op de horizon gericht, de tranen die in haar ogen prikte en een lichte glans veroorzaakte. 'Ik ben het niet waard..' Mats keek haar hulpeloos aan en hij stond haast vrijwel direct op om dan nog eens een herhaling te horen van wat ze daarnet had gezegd. “Lieverd…” mompelde hij toen hij haar omhelsde van vanachteren en zijn hoofd op haar nek liet leunen, hij moest hier wel voor bukken, maar dat kon hem niet schelen. “Ik hou van je, ik wil je nog een kans geven, ik wil het nog eens proberen, ik… Ik kan niet zonder jou, jij bent een deel van me en en… Als jij weggaat, dan lijkt het net alsof een deel van me sterft.” Hij draaide haar om zodat hij haar kon aankijken. “Ik… Ik wil niet dat je weggaat, je bent misschien niet perfect, maar niemand is perfect. Maar je bent goed zoals je bent, iedereen maakt fouten, ook ik. Dus alstjeblieft, blijf bij me.” Hij smeekte het haast en hij liet zijn tas naar hem toevliegen. Er vloog een klein doosje uit. Uiteindelijk liet hij haar los en hij haalde uit het doosje een ketting met een gouden zandlopertje en deed deze rond haar nek. “Heb ik meegebracht voor je, een cadeau van mij en mijn ouders, ik hoop dat je het leuk vind.” Hij boog zich voorover om haar weer een liefdevolle kus te geven. Hij kon het niet genoeg herhalen “Ik hou van je.” Er was niets van twijfeling mogelijk. Mats hield van Tári, hij was misschien dan wel af en toe boos, maar hij zou haar altijd vergeven…

(derp)

Als ze had verwacht dat dit makkelijk zou gaan, was ze niet bang geweest, maar ze was bang en ze wist dat dit alles behalve makkelijk zou zijn. Correctie, alles behalve makkelijk wás. Oke, ze moest toegeven dat ze had gehoopt dat het makkelijker was gegaan, maar wat had zij zelf gedaan? Mats was blijven staan, had naar haar geluisterd of.. Daar ging ze van uit dan. Hij was in elk geval niet weggelopen, had haar niet achtergelaten en hij leek naar haar te luisteren. Of het nou met veel belangstelling was of niet, hij luisterde en dat maakte haar ergens rustiger, minder bang. Toch bleef die angst er, de angst dat hij weg ging, het idee dat hij zich nu om zou draaien en weg liep, weg bij haar.
'Ik hield van je, Mats. Nee, ik hou van je! Ik hou nog steeds van je en ik zal altijd van je houden!' Ze wist zelf ook wel dat dat nou niet bepaald de beste woordenkeus ooit was, maar ze had geen idee hoe ze het anders duidelijk moest maken. Ze hield van hem, met heel haar hart. Ja, ze moest toegeven dat ze er niet meteen bij stil had gestaan toen ze Kaito had gekust, maar het was zo. Ze hield van hen beide, maar als ze moest kiezen, echt die keuze zou moeten maken.. Dan zou haar hart neigen naar Mats, misschien niet voor de volle honderd procent, maar wel het grootste deel.
Mats haalde zijn schouders op “Zal wel.” Was het enigste wat hij zei.
Tári schudde bijna onopgemerkt met haar hoofd. Ze beet op haar lip en zuchtte even. Ze wilde hem zo niet zien, ze kon het niet.
Mats ging weer zitten en keek doods voor zich uit, een blik die Tári raakte als messteken. Het maakte haar zelf ergens misselijk. Ziek van zichzelf. Al negeerde ze die gedachte toch, de enige gedachte waar ze zichzelf nu mee wilde confronteren was de gedachte over het eenzaam wegkwijnen in een zielig, eenzaam hoekje.
“Ik dacht dat ik je kon vertrouwen.” Tári schudde haar hoofd en zei zachtjes: 'Je kan me vertrouwen..' Pas toen ze het had gezegd besefte ze wat ze precies had gezegd. Het had toch geen zin meer om haar zin te veranderen, bovendien wilde ze dat hij haar kon vertrouwen, al begreep ze donders goed dat ze onbetrouwbaar was. Dat had ze wel weer is bewezen. 'H.. Het spijt me, Mats.. Het spijt me..' Ze liet zichzelf op de grond zakken, haar knieën tegen haar lichaam aan gedrukt en haar handen voor haar ogen geslagen, proberend de zee aan tranen te verbergen. Ze wilde niet dat hij het zag.. Of wilde ze dat juist wel? Ze wist het niet meer. Het enige wat ze nog wist was dat ze een rot kind was, iemand die het niet eens waard was om iemand te hebben die om haar gaf..
Tári keek Mats verbaasd aan toen hij haar handen weg haalde. Ze vroeg zich niet af waarom hij het deed, enkel wat hij wilde gaan doen. Ze keek hem wat vragend aan toen hij ook haar knieën naar beneden duwde. Ze snapte hem niet meer.. Hij was toch de gene die afstand wilde? Hij was toch de gene die haar niet meer vertrouwde? “Het spijt mij ook.” Sprak Mats zachtjes terwijl hij haar aankeek. Zijn ogen reflecteerde de spijt die hij wel degelijk had. 'W.. Waarvoor?' Ze snapte niet waarom hij spijt had.. Wat had hij gedaan? Ze schudde onbegrijpelijk met haar hoofd. “Omdat ik zo tegen je ben uitgevlogen meisje.” Zei hij met een rustige kalme stem. Het verbaasde haar ergens dat hij het zo kalm zei, dat hij ineens alle geduld van de wereld leek te hebben, in haar ogen. Maar ze snapte ook niet helemaal waarom hij zijn excuses aanbood, ook al had hij zojuist een uitleg gegeven. Tári keek hem niet-begrijpend aan. 'Maar dat was terecht.. Waarom bied je je excuses dan aan?' Als ze eerlijk was, dan had zij haar excuses werkelijk nooit aangeboden op zo een moment. Ze had niet eens gedacht aan een "sorry".. Mats zuchtte even diep. Tári was bang dat hij zijn geduld ging verliezen en onwillekeurig spande ze haar spieren ietsje aan. Niet omdat ze bang was dat hij haar iets zou doen, maar wel omdat ze bang was dat hij weer zou gaan schreeuwen en zo langzamerhand werd ze wel een beetje bang van dat geschreeuw, zeker omdat ze het niet gewend was van Mats.
Hij kuste haar, liefdevol en na de kus kwamen de tranen. Hij hield ze niet meer binnen, het kwam er allemaal zo opeens uit, net zoals een verrassing. Mats voelde de armen van Tári rond zich heen en hij verborg zich er in. ‘Het spijt me zo ontzettend’ zei Tári en Mats droogde zijn tranen af, hij was al weer een stuk rustiger. “Ik weet het” mompelde hij en hij maakte haar los van hem. “Ik weet het gewoon allemaal niet meer. Je hebt mijn vertrouwen een beetje verpletterd en verbrijzeld. Ik wil je graag terug vertrouwen, maar ik weet helemaal niet goed hoe.” Tári slikte en veegde haar eigen wangen droog, al merkte ze vrijwel meteen dat het niet heel veel nut had. Ze bleef toch heel iets huilen. Ze knikte kort en wende haar blik af. Ze lachte even kil toen ze zachtjes zei: 'Ik kan je begrijpen als je het niet eens probeert..' Ze stond op en liep langs Mats. Haar blik strak op de horizon gericht, de tranen die in haar ogen prikte en een lichte glans veroorzaakte. 'Ik ben het niet waard..' Ze kneep haar ogen even dicht en haalde diep adem, proberend niet te laten merken dat ze elk moment een zee van tranen kon laten gaan. 'Ik ben het echt niet waard..' Herhaalde ze zachter dan eerst, maar nog steeds duidelijk hoorbaar. “Lieverd…” mompelde hij toen hij haar omhelsde van vanachteren en zijn hoofd op haar nek liet leunen. Tári slikte even. Ergens vond ze het prettig dat hij dit deed, maar ergens wilde ze het niet, wat meende kwam omdat dat verdomde stemmetje maar niet wilde toegeven dat ze het wel degelijk waard was. Iedereen maakte toch wel eens fouten? Waarom mocht zij dat dan niet van zichzelf? O ja, ze had zojuist het hart van de liefde van haar leven gebroken..
“Ik hou van je, ik wil je nog een kans geven, ik wil het nog eens proberen, ik… Ik kan niet zonder jou, jij bent een deel van me en en… Als jij weggaat, dan lijkt het net alsof een deel van me sterft.” Hij draaide haar om zodat hij haar kon aankijken. Een simpele traan gleed over haar wang en gleed toen op de grond. Tári's wangen waren vochtig van de tranen en haar ogen waren een beetje rood geworden. Ze wilde iets zeggen, maar Mats ging te snel verder. “Ik… Ik wil niet dat je weggaat, je bent misschien niet perfect, maar niemand is perfect. Maar je bent goed zoals je bent, iedereen maakt fouten, ook ik. Dus alstjeblieft, blijf bij me.” Hij smeekte het haast. Tári schudde langzaam haar hoofd en zei zacht: 'Jij vergeeft het me misschien.. Maar wie zegt dat ik mezelf kan vergeven? Wie zegt dat ik straks voor een spiegel kan staan en mezelf recht in de ogen kan kijken? Wie zegt me dat ik voor die spiegel kan staan en iets positiefs over mezelf ka..' Ze hield haar mond dicht, keek verbaasd naar Mats. Het was haar eigenlijk helemaal niet opgevallen dat hij zijn tas had gepakt of dat de tas naar hem toe was komen vliegen. Ze was veel te druk bezig geweest met haar "kan ik mezelf wel vergeven" preek. Tári keek naar het doosje in Mats' handen, nog steeds een beetje verbaasd dat ze zo druk was geweest dat ze niks had gemerkt. Haar ogen werden groot toen Mats uit het doosje een ketting haalde en het rond haar nek deed. Tári keek als versteend naar Mats' ogen. “Heb ik meegebracht voor je, een cadeau van mij en mijn ouders, ik hoop dat je het leuk vind.” Hij boog zich voorover om haar weer een liefdevolle kus te geven. “Ik hou van je.” Tári liet haar hand langs de ketting glijden en glimlachte even. Haar blik gleed met haar hand mee. Ze keek weer naar Mats en sloeg haar armen om hem heen. 'Dankje!' Ze vergat dat ze zojuist nog had gezegd dat ze zichzelf niet kon vergeven, al duurde dat niet voor lang. Toen ze Mats weer los liet en nog eens naar de ketting keek, verdween haar glimlach en keek ze Mats met een wat pijnlijk gezicht aan. 'Er is.. Er is denk ik een klein probleempje..' Ze beet zacht op haar lip en wende haar blik beschaamd af. 'Ik heb je gevraagd langs te komen, omdat ik je alles wilde opbiechten.. Maar Kaito heeft nog steeds geen idee dat ik je alles wilde opbiechten. Hij staat er niet bepaald bekend om zijn aardige reacties..' Ze keek even wat geschrokken op, maar herstelde zich voordat het opgevallen kon zijn. Ze beet even op haar lip en glimlachte toen. Ze begon er steeds meer aan te wennen dat Damians echte naam Kaito was, maar ze vroeg zich wel af of Mats wist over wie ze het nu had. Haar blik gleed weer naar Mats. Ze was ergens bang dat ze hem alles uit zou moeten leggen over Damians naam. Ze hoopte het in elk geval niet.