Mizuki was een tijdje weggegaan en ze had ook al een tijdje niets meer van Mineko gehoord. Ze had het opgegeven en had dan een briefje van hem gevonden onder haar deur, hij was vertrokken naar zijn thuis en verbrak alle contacten. Het was erg, maar ze huilde er niet om. Ze had hem al te lang niet meer gezien, al een aantal maanden niet meer maar ze reageerde er niet meer op. Het had toch niet veel zin om erover te blijven mekkeren. Dus ze had besloten gewoon verder te gaan met haar leven. Just carry on, dat hadden ze toch tegen haar gezegd en dat deed ze ook. Gewoon verdergaan met haar leven zonder nog aan Mineko te denken. Alles zou dan wel weer op zijn pootjes terecht komen. Zo ging het altijd bij haar dus ze schrok er niet meer van. Ze begon aan haar haar te frunniken en dan nam ze wat cakejes die ze onlangs had gebakken en ze stak die keurig in een potje. Zo dan kon ze weer een hele namiddag verder. Ze wou vandaag die geheime tuin eens bezoeken sinds ze daar eigenlijk nog nooit was geweest en ze benieuwd naar de bloemen daar was. Ze hadden tegen haar gezegd dat ze speciaal waren dus ze ging eens een kijkje nemen. Ze nam een tas beet en stak daar haar beroemde cakejes in en een flesje water. Nu was alles in orde en kon ze gaan. Eenmaal onderweg keek ze kort naar haar zwarte jurkje dat ze aanhad. Ja het zag er naar uit dat alles wel in orde zou komen. Ze had ballerina’s aan, ze was eigenlijk compleet in het zwart gekleed en ze wandelde verder. Tot ze eindelijk aan de tuinen aankwam en ze met grote ogen naar elke plant keek die er stond. Ze waren echt magnifiek vond ze en eindelijk kon ze nog eens glimlachen. Het detail in elke bloem vond ze werkelijk fantastisch en ze ging zitten bij de favoriete bloem die ze had gezien. Daar zette ze haar doosje cakejes neer en keek ze vol bewondering naar de bloem. Ze had het niet door dat er iemand achter haar stond.

(Jake)
(moet weer in haar komen)

Vandaag was een mooie dag..althans voor Shadraanse begrippen. Bewolkt, maar niet al te koud. Jake was een wandeling aan maken op het schoolterrein. Alle gebeurtenissen de afgelopen tijd overdenkend. De ontwaking van Ekaj..De zuivering..De verwerk week. Ja..hij had het druk gehad de laatste tijd..Inmiddels was hij bij de kassen aangekomen. De plek die hij nog heel goed kon herinneren..Hier had Leya zijn teken sterker gemaakt. Leya..hoe zal het nu met haar gaan? Ach ze zal het vast wel goed hebben..waar ze ook moge zijn..Hij glimlachte, en keek even naar een kas. Ja..hier was het geweest..Hij keek even naar binnen. Hij zag er sommige leerlingen de planten bestuderen. Hij kon nog steeds niet begrijpen wat sommige mensen nou precies zagen in die dingen..Zeker die Grenianen..ze zeggen altijd zovan: leef in harmonie met de natuur..bleh..knuffel dan een boom ofzo, maar ga de boodschap niet lopen te verkondigen aan oren die het helemaal niet wou horen. Toen ging hij weer verder lopen. Langs de kassen .Hij liep over een pad. Het pad was betegeld en lichtelijk overwoekerd. Hij volgde het pad, totdat het pad zich splitste. Hij besloot de rechtersplitsing te nemen. Hij volgde de weg. Het viel hem op dat het pad steeds wilder werd, en het onkruid ook hoger kwam. Hij zag dat het onkruid recent vertrapt was. Er was dus iemand voor hem geweest. Toen hij op een gegeven moment het pad niet meer zag, besloot hij maar om om te keren. Toen zag hij opeens iets glimmen tussen de bosjes. Hij keek er even onderzoekend naar. Hij liep er heen, af en toe het onkruid weg duwend. Toen hij er dichterbij was, zag hij dat het spijlen waren. Hij zag ook iets van scharnieren. Toen hij beter keek zag hij dat dit een poortje was. Hij duwde er zachtjes tegenaan. Het poortje gaf mee. Hij zag dat er een soort van pad achter het poortje was, maar deze was heel overwoekert. Hij bukte, en kroop onder de dichte begroeiing door. Toen hij dacht dat hij niet meer verder kon, zag hij licht door de begroeiing. Hij duwde wat ervan opzij, en zag dat dit uitkwam op een heel mooi grasveld. Jake kroop onder de begroeiing uit, stond op en keek rond. Wat Jake zag was inderdaad een klein grasveld, met bloemenperkjes, wat snel overging in een bos. Hij stond op, klopte zijn schouders af, en keek toen op zijn gemak rond. Het bos had herfstkleuren. Tot zijn verbazing waren er ook nog enkele bloemperkjes. Waren die er nog zo laat in het jaar? Toen zag hij iemand bij 1 van deze bloemperkjes zitten. Het was iemand die hij maar al te goed kende. Iemand die hij eigenlijk nooit was vergeten sinds hun laatste ontmoeting. Hij liep naar de persoon toe. "Mizuki. Dat is een tijd geleden zeg. Wat een verassing dat jij hier ook bent." Hij glimlachte na deze opmerking.

Het was een aangename dag, maar toch had Mizuki het liever wat zonniger gehad. Maar zolang het niet regende en niet al te koud was, was het goed voor haar. Alles beter dan in het koude weer in een zwarte jurk naar buiten lopen. Ze had nu eenmaal zin om een jurk aan te trekken en daarmee rond te lopen. Ze was koppig, zeer koppig en ze zette nu eenmaal hard door. Ze wandelde op haar ballerina’s langs een paadje dat al snel afsplitste. Ze deed alles rustig op haar gemakjes. Zo deed ze alles de laatste tijd. Gewoon op haar eigen tempo, dat beviel haar het beste en zo begon ze de jongen waar ze ooit een relatie mee had gehad te vergeten. Het begon aardig te gaan, alles ging al wat vlotter en al drie weken had ze niet gehuild, ze was eigenlijk best trots dat het zo goed met haar ging. Ja alles ging prima. Ze liep rustig verder, een liedje zingend en op het tempo van haar gezang liep ze verder. Na een tijdje wandelen kwam ze op een plek die te prachtig was voor woorden. Haar bruine ogen speurden de planten af en ze zocht naar haar favoriete bloem die hier wel ergens moest zijn. Maar waar was die bloem? Ze was hier al eerder geweest en dan had ze zo’n magnifieke bloem gezien die echt fantastisch mooi was en goed rook. Na een tijdje zoeken in de tuinen had ze hem eindelijk gevonden en groeide er een grote glimlach op haar gezicht. Langzaam maar zeker zette ze zich op het grasveld neer vlak naast het perkje met de bloemen waarvan zij hield. Ze keek ernaar met een dromerige blik. Ze waren prachtig en ze bloemden heel het jaar door. Ze doorstonden elke moeilijke tijd. "Mizuki. Dat is een tijd geleden zeg. Wat een verassing dat jij hier ook bent." Ze draaide zich om en stond oog in oog met Jake. Eerst drong het niet tot haar door maar dan glimlachte ze breed en stond ze op. Ze vloog haast in zijn armen en omhelsde hem “Jake!” zei ze vol blijdschap “Ik ben zo blij je te zien! Hoe gaat het met je?” vroeg ze vooraleer dat ze hem losliet en nieuwsgierig naar hem keek.

Mizuki keek even om. Eventjes was er een korte pauze. Daarna ging ze naar hem toe en omhelsde hem. Jake was even van zijn stuk gebracht. Hij moest er altijd weer aan wennen, als hij door iemand anders dan zijn familie omhelst werd. Ze vroeg hoe het met hem ging, en liet hem daarna weer los om met die altijd maar nieuwsgierige blik naar hem te kijken. Ja..ze had echt de ogen van Forana..eigenlijk had ze alles van Forana..alsof ze een kloon van haar was. Jake schraapte even zijn keel, en klopte zijn schouders af. "Ik ben ook blij jouw te zien meid. Met mij gaat alles goed hoor. Beetje druk gehad de laatste tijd, maar goed, dat krijg je ook als je in het 4de jaar zit...Ach, things could be worse.." Hij zuchtte even. Ja..hij had het redelijk druk gehad de laatste tijd..Maar dit had niets met school te maken. Dit had eerder met zijn lust naar kennis te maken. "Maar goed, hoe gaat het met jou?" Hij was benieuwd hoe het met dit bijzondere, vrolijke meisje ging. Ja..bijzonder was het goeie woord voor haar. Meestal gebruikte hij eerder de worden exceptioneel of interessant. Echter, gebruikte hij voor Mizuki juist dit andere woord.. Waarom, wist Jake ook eigenlijk niet. Hij moest kort denken aan het moment die ze hadden gehad in de grot. Over hoe hij haar had verteld over Noxcanidas. Dat inmiddels eigenlijk een alter-ego bleek te zijn. Over he ze had verteld dat ze autisme had, en dus anders zou kunnen reageren op bepaalde dingen. Misschien dat hij haar daarom wel bijzonder noemde, in plaats van al die andere dingen. Ze had een bijzondere mentale gave. Ten minste, dat dacht Jake. Hij kon het ook fout hebben. Nu hij er toch zo over nadacht, zou ze soms weer die cakejes bij haar hebben?

Mizuki draaide zich om zodra ze die o zo bekende stem hoorde. Ze bleef even kijken naar hem en besefte dan maar pas wie het was en ze vloog bijna letterlijk in armen van Jake. Ze was zo blij hem te zien. Hij was de enigste die ze wat vertrouwde op dit moment. Voor de rest mocht ze niet echt iemand van de hele school. Ja mineko was weg en nu moest ze verder met haar leven. Ze zou alles deze keer wel goed doen en ervoor zorgen dat ze hier bleef zonder weer af en toe naar Shadra te vertrekken. “Jake!” zei ze vol blijdschap “Ik ben zo blij je te zien! Hoe gaat het met je?” vroeg ze vooraleer dat ze hem losliet en nieuwsgierig naar hem keek. Haar bruine ogen keken naar Jake’s speciale ogen, ja ze waren speciaal omdat een van hen zo’n raar teken er in had soms en dat dat dan het oog liet oplichten. Ze had er een tijd geleden naar liggen staren, ze was veel te dicht en ze moest afstand nemen. Niet beseffend dat hij zich ongemakkelijk had gevoeld. Maar nu had ze hem geknuffeld en daar was hij ook door geschrokken, maar dat had ze ook deze keer niet eens doorgehad, ze deed gewoon alles wat er in haar opkwam. "Ik ben ook blij jouw te zien meid. Met mij gaat alles goed hoor. Beetje druk gehad de laatste tijd, maar goed, dat krijg je ook als je in het 4de jaar zit...Ach, things could be worse.." Hij zuchtte even. “Inderdaad alles is druk hier, ik heb ook veel dingen aan mijn hoofd” zei ze met een glimlach en ze greep haar tas beet en begon er aan te frunniken. "Maar goed, hoe gaat het met jou?" Vroeg Jake en Mizuki giechelde eventjes. “Met mij gaat alles goed, al drie weken niet meer gehuild om mijn ex-vriendje die het twee maanden geleden heeft uitgemaakt en gewoon is verdwenen. Maar alles gaat goed nu, ik ben weer blij, ik bak weer dingen en ze zijn weer lekker”. Nu ging alles inderdaad weer goed met haar. Ze deed haar tas open en ze haalde er twee cakejes uit die ze had gebakken daarstraks. Ja dit deed ze weer elke dag en ze keek naar Jake met een glimlach. “Eentje hebben? Ik weet dat je ze lekker vindt van in de grot dus misschien heb je ook nu weer trek.” Twee roze blosjes verschenen op haar wangen en ze hield het cakeje voor Jake’s gezicht. Ze keek hem een beetje onzeker aan en stopte het dan voorzichtig in zijn handen. Vervolgens begon ze met muizenhapjes het hare op te eten.

Mizuki giechelde eventjes. “Met mij gaat alles goed, al drie weken niet meer gehuild om mijn ex-vriendje die het twee maanden geleden heeft uitgemaakt en gewoon is verdwenen. Maar alles gaat goed nu, ik ben weer blij, ik bak weer dingen en ze zijn weer lekker” Jake's gelaatsuitdrukking veranderde van buiten niets. Van binnen echter, gingen er heel veel dingen door hem heen. Ze had dus een vriendje? Dat wist Jake eerlijk gezegd niet. Ach, wat deed het er toe. Ze had deze toch niet meer nodig. Daar kwam bij, leek het hem ook weer niet zo'n al te best vriendje. Wat een onbeleefdheid zeg..zo ging je toch niet met vrouwen om? Maak het dan op z'n minst op een respectvolle, fatsoenlijke manier uit. Desnoods via een briefje ofzo, wist Jake veel. Maar oh, zei ze nou dat ze weer dingen bakte? Ze zou toch niet..Toen deed Mizuki haar tas open, en haalde er twee cakejes uit. Er verscheen een glimlach op haar gezicht, terwijl ze de cakejes aan hem reikte. “Eentje hebben?" Er verscheen ene lichte blos op haar wangen. Ergens was dit best wel schattig. Wacht..dacht hij dit nou? Schattig? Dat hij überhaupt aan dat woord nog zou kunnen hebben gedacht hebben..Nah ja, gebeurd is gebeurd. "Nou, daar zeg ik geen nee tegen." Hij nam het van Mizuki aan. Ze aarzelde even, alsof ze niet zeker wist of ze het echt aan Jake wou geven, maar uiteindelijk gaf ze toch mee. Ze at haar cakeje op met de gebruikelijke muizenhapjes. Wat een...intressant gezicht. Hij wou expres het woord lief niet in zijn gedachten nemen. Maar toch..hij kon er niet omheen. Ze was mooi. Ze had veel weg van Forana, en had ook nog eens een leuke persoonlijkheid. Ook, haar kledingsmaak beviel Jake wel. Een beetje gothic-achtig..Daar hield hij wel van als Shadraan zijnde. Maar dat trouwens niet alleen. Hij nam een hap van haar cakeje. Ze maakte erg lekker gebak. Normaal was Jake niet zo zeer van het zoete eten, maar dit was toch wel erg lekker moest hij toegeven. "Zullen we anders even gaan zitten?" Hij ging na deze vraag op het natte gras zitten. Het maakte hem niet zoveel uit dat zijn jas vies was geworden.

Een gegiechel ontstond nadat hij vroeg of alles met haar in orde was. Alles was in orde met haar, zeker nu hij haar gezelschap zou komen houden. Dan was ze tenminste niet alleen. Zo voelde ze zich niet meer zo eenzaam en verlaten. “Met mij gaat alles goed, al drie weken niet meer gehuild om mijn ex-vriendje die het twee maanden geleden heeft uitgemaakt en gewoon is verdwenen. Maar alles gaat goed nu, ik ben weer blij, ik bak weer dingen en ze zijn weer lekker” ze was blij dat ze weer kon gaan bakken zonder in huilen uit te barsten. Alles ging veel beter nu alles zo wat bedaard was en ze weer normaal kon functioneren zonder dat er iets in haar helemaal vastliep. Alles kwam in orde, ze had geduld gehad en het geduld had haar helemaal gekalmeerd. De jongen had wel een briefje voor haar achtergelaten maar eigenlijk stond er tegelijk veel maar ook weer niets in. Mizuki had het ding gewoon in assen laten vergaan. Ze was boos geweest en verdrietig, een hele explosie aan emoties gingen door haar heen. Ze was bang, alleen, verdrietig en boos geweest. En als ze boos was kon je wel verwachten dat er iets zou breken en deze keer was het haar hart geweest. Ze greep naar haar tas en haalde er vol zorgvuldigheid twee cakejes uit. Ze waren in perfecte staat, dus Jake kon niet klagen, er was geen enkele barst in te bespeuren, ze waren perfect egaal en ze zaten in een zwart papiertje waaraan je het kon vastnemen. Er verscheen een glimlach op haar gezicht, terwijl ze de cakejes aan hem reikte. “Eentje hebben?" Er verscheen ene lichte blos op haar wangen. Ze was bang dat hij totaal geen honger had en dus het zou afwijzen, wat ze natuurlijk een drama zou vinden. Want ze bakte eenmaal voor anderen te laten proeven van haar baksels. "Nou, daar zeg ik geen nee tegen." Hij nam het van Mizuki aan. Ze aarzelde even want de zin was nog niet helemaal tot haar doorgedrongen, maar uiteindelijk gaf ze Jake het gebakje. Ze begon dan haar cakeje op te eten met muizenhapjes. Een trekje dat ze nooit had afgeleerd, ze kregen het haar gewoonweg niet afgeleerd om zo te eten, want volgens haar zou je dan meer genot hebben van het eten. Ze had een gothic kledingstijl want ze hield van de kleur zwart en rood. "Zullen we anders even gaan zitten?" Hij ging na deze vraag op het natte gras zitten. Mizuki knikte en ging tegen hem aanzitten, en ze keek hem aan. “Ik ben blij dat ik je nog eens zie” zei ze voor ze nog een klein hapje at van haar cakeje. “Echt waar” zei ze zachtjes voor ze haar blik afwendde en wat beschaamd wegkeek van hem. Ze was eerlijk, ze had hem eigenlijk best wel gemist. Vooral die prachtige ogen van hem.

“Ik ben blij dat ik je nog eens zie” Jake knikte Instemmend, terwijl hij verder verder at aan zijn cakeje. “Echt waar” Hoorde hij haar nog zachtjes zeggen. Toen wendde ze haar blik even af. Jake keek even raar op van deze combinatie van bewegingen en woorden. Misschien moest ze nu weer denken aan haar ex-vriendje. Jake had deze persoon nooit gekend, dus kon hij weinig over zijn mening wat betreft hem zeggen. Hij vond het weliswaar een beetje een onbeleefde actie, maar misschien zal hij wel zo zijn redenen ervoor hebben gehad. Misschien had hij wel, net als Mizuki, dat autisme-ding. Maar goed. Ze was dus nu weer single..hmm..Hij nam bedenkelijk nog een hap van zijn cakje. Echter kon die afstandige lichaamstaal ook gewoon deel zijn van Mizuki. Hij had in de bibliotheek dingetjes opgezocht wat betreft autisme, en daar had hij gevonden dat mensen met autisme, sociaal niet echt sterk waren. Ook hadden deze oog voor detail. Vandaar dat ze die dag zo gefixeerd was op zijn oog.. Echter, kon haar lichaamstaal ook iets anders betekenen. Echter, leek Jake dat sterk. Ze had nog maar een paar maanden een relatie achter de rug, dus de kans dat ze ook affectie had jegens hem, leek hem klein. Echter, ze was er nu weer overheen, zei ze, Dus zou dat de kans dan toch misschien vergroten? Nou ja, Jake keek wel hoe de situatie verder ging uitlopen. Als ze later bleek dat ze inderdaad affectie had jegens hem, dan zou dit mooi zijn. Toen ging hij even dichterbij Mizuki zitten en legde voorzichtig een hand op haar schouder. “Gaat alles wel goed Mizuki?” Het was belangrijk voor hem, maar ook voor haar, leek het hem, dat ze zich nu goed voelde op dit moment. Stel, er zou toch iets zijn, kon hij natuurlijk kijken of hij haar kon helpen. Echter, als ze er niet over wou praten, kon Jake daar ook best wel mee leven. Hij had gewoon het gevoel, alsof hij altijd voor dit meisje klaar moest staan. Dat ze altijd naar hem toe kon komen als ze problemen had. Dat hij haar kon gerust stellen met een knuffel..eventueel een kus op de voorhoofd… Eventjes was hij verbaasd over zijn eigen gedachtegang. Was dit dus verliefdheid… Wat een…apart gevoel. Nou ja, hij had dan ook al jaren niet meer gevoeld, dus moest hij weer even wennen aan dit gevoel.

Mizuki was blij dat ze Jake weer zag. Hij was nog ongeveer de enigste die ze wilde vertrouwen, kon vertrouwen. Ze zag hoe hij instemmend knikte bij wat ze zei dat ze blij was dat ze hem nog eens zag. Bedoelde hij daarmee dat hij ook blij was haar weer eens te zien? Vast wel. Alleszins dat hoopte ze toch dat hij dat bedoelde. Toen ze haar blik afwendde had ze ook niet gezien dat hij nogal raar had gekeken omdat ze zo beschaamd was. Hij had vast geen enkel idee waarom ze haar blik zo afwendde. Mineko was wreed geweest met zijn acties door haar hier gewoon achter te laten, maar nu voelde ze er geen wrok meer voor. Het was nu gebeurd en dat was dat. Veel kon ze er niet meer aan veranderen, nu moest ze vooruit kijken. Naar de toekomst en wat kwam. Ze hoefde zich geen zorgen meer te maken. Ze had Jake verteld dat ze terug single was en ze keek hem terug aan. Hij keek nogal bedenkelijk. Zijn prachtige paarse ogen stonden toch zo. Het was toch zo’n mooi zicht. Ze vond de details het mooiste aan mensen. Maar bij Jake was het anders, hij was mooi, in elk puntje van zijn gezicht was hij perfect en ze keek er zo graag naar. Ze zat zo dicht bij hem, het viel maar pas nu op dat ze met haar schouder lichtjes tegen die van Jake leunde, amper voelbaar, maar toch voelde zij elke aanraking die er gebeurde elke keer als hij lichtjes in- en uitademde. Toen ze haar blik weer afwezig afwendde voelde ze iets op haar schouder, het was Jake’s hand en dan begon hij te spreken. “Gaat alles wel goed Mizuki?” vroeg hij. Ze had zo graag willen zeggen dat alles inderdaad goed met haar ging. Maar dat was een leugen, en leugens kon ze niet vertellen. Er vormde zich een krop in haar keel die ze probeerde weg te slikken, maar toen kwamen de tranen. Ze begon zachtjes en stil te huilen, langzaam legde ze haar hoofd tegen zijn borstkas. Haar emoties waren zo’n warboel, de vreemde tintelingen in haar maag, haar afwezig gedagdroom. Ze begon te huilen omdat alles zo’n warboel was. “H-het is allemaal zo’n warboel binnenin me. I-ik weet niet…” meer kreeg ze er ook niet uit. Ze sloot haar ogen en liet gewoon de tranen lopen. Niet beseffend dat ze Jake’s kleding nu aan het nat huilen was. Haar armen slap lang haar lichaam en haar gezicht in jake’s trui verstopt, haar schouders die op en neer ging terwijl haar adem vrij onregelmatig ging.

Eventjes deed Mizuki niets. Toen zag hij dat er iets veranderde in haar houding. Ze legde haar hoofd langzaam op zijn borstkas, terwijl hij een traan over haar wang zag rollen en er een zacht snikgeluid uit haar kwam. “H-het is allemaal zo’n warboel binnenin me. I-ik weet niet…” Jake, eventjes niet wetend wat hij met deze situatie aan moest, legde langzaam zijn hand op haar hoofd, en streelde zachtjes door haar haar. Ze had zich ondertussen verstopt met haar gezicht in zijn trui. "Mizuki.." Waarom was ze aan het huilen nu? Dat wou Jake niet. Hij wou dat ze blij was. Diep van binnen, begon hij zich ook rot te voelen. Waarom, wist Jake eigenlijk niet. Waarschijnlijk maakte het feit dat Mizuki ongelukkig was, hem ook ongelukkig..diep van binnen. Hij streelde nog steeds door haar haar, terwijl zij nog steeds aan het huilen was. Ach ja..ze had natuurlijk dat ene bijzondere ding..autisme... Hij kon eigenlijk best wel begrijpen dat het voor iemand met die dat had soms moeilijk was bepaalde sterke emoties te verwerken. Tenminste, als hij de verhalen in de boeken mocht geloven. "Stil maar..ik ben er.." Zei hij zachtjes, terwijl hij zijn hoofd op de hare legde. Wacht..deed hij dit nou uit zichzelf? Ja. Die verliefdheid, deed hem telkens weer verassen zeg.. Dit was namelijk helemaal niets voor hem. Om dit soort dingen uit zichzelf te doen. Normaal zal hij de ander langzaam van zich weggeduwd hebben, om daarna zijn kleren af te kloppen en te mopperen dat zijn kleren nu nat waren van de tranen. Nu leek het hem echter niets te deren dat zijn kleren nat werden van haar tranen. Dit gaf hem tegelijkertijd ook een rustgevend gevoel eigenlijk. Alsof hij eventjes samen met haar alleen op de wereld was. Zonder alle zorgen van de grote boze wereld. Alleen hij en Mizuki. Het was een fijn gevoel.

Voor een aantal minuten verroerde zich niet, voelde ze alsof ze aan de grond was genageld door alle gevoelens die door haar heen stroomden als een waterval. Het werd haar te veel, al die gevoelens binnenin haar, die vreemde dingen in haar buik waar ze nooit van zou kunnen toegeven dat ze hetgene waren wat ze dacht dat het was. Ze wilde niet nog eens al die miserie, gewoon, nee. Ze was bang, onzeker en zo kwetsbaar. Ze legde haar hoofd tegen Jake’s borstkas en ze begon te huilen. Natuurlijk had ze niet door dat ze heel zijn trui nat aan het maken was met haar tranen, want ze kon maar één ding tegelijkertijd. “H-het is allemaal zo’n warboel binnenin me. I-ik weet niet…” stamelde ze terwijl ze zachte snikgeluidjes maakte en haar gezicht in zijn trui verstopte. Ze voelde hoe zijn hand door haar haren ging, het was een prettig gevoel en het kalmeerde haar eerlijk gezegd wel. "Mizuki.." zei Jake maar er kwam geen reactie uit het meisje dat tegen zijn borstkas aan het huilen was, het minderde wel. Dat allemaal dankzij zijn rustige bewegingen door haar haren. Het voelde fijn, heel aangenaam. Ze voelde zich al een stuk rustiger, allemaal dankzij hem. Hij zorgde ervoor dat ze kalmeerde. Alles zou goedkomen, dankzij hem wist ze dat. "Stil maar..ik ben er.." ja dat suste haar. Dat maakte haar weer helemaal rustig. Ze keek op en glimlachte flauwtjes “Bedankt” zei ze zachtjes en ze omhelsde hem, drukte zichzelf helemaal tegen hem aan. Ze voelde al die gevoelens in haar buikje rondfladderen. Het was een vreemd gevoel, maar ze kon er misschien beter vrede mee nemen. Na de omhelzing keek ze hem weer aan en dan gingen haar ogen naar zijn lippen. Zou ze…? Nee, misschien niet… Of toch… Ze twijfelde en ze keek hem aan met haar bruine ogen. En dan opeens deed ze het toch, misschien wat te impulsief maar ze naderde zijn gezicht en drukte dan heel voorzichtig haar lippen op de zijne. Een beetje onzeker maar ze trok al snel terug. Haar blik een beetje beschaamd. “S… Sorry” mompelde ze.

“Bedankt” zei Mizuki zachtjes, en drukte zich nog even stevig tegen hem aan. Nu voelde hij goed haar lichaamswarmte. Hij voelde haar hart kloppen. Hij voelde iedere ademhaling die ze deed. Hij deed zijn armen voorzichtig om haar heen en glimlachte. Toen zag hij dat ze weer naar hem keek. Toen naar zijn lippen. Zou ze?..Nee.. Toen gebeurde het. Het was een voorzichtige, zachte kus op zijn lippen. Eventjes leek de tijd stil te staan. Een meisje..gaf hem een kus..uit eigen wil? Ja..dit was wel degelijk de situatie waar hij zich nu in bevond. Maar..dit moest betekenen dat ze ook gevoelens had voor hem.. Dit deed hem denken aan een tafereel..jaren geleden...Zijn eerste kus met Forana. Nou ja kus. Eerder een kusje, en gewoon op de wang en niet op de mond. Daar kwam bij, op die leeftijd was het meer dan normaal dat vrienden elkaar kusjes gaven. Binnenin zijn lichaam was het een feest. Een gevoel dat Jake nooit eerder had gevoeld. Van buiten glimlachte hij alleen maar warm. Maar ja, hij was dan ook nooit door een meisje gekust op de mond. Daar kwam bij, dit was eigenlijk een heel rare situatie. In de films die hij vroeger had gekeken, zag je altijd dat de man het initiatief voor de zoen nam. Nu echter, was het het meisje dat het initiatief had genomen. Zo zag je maar weer, dat een film niets is als je het vergelijkt met het echte leven. Daar kwam bij, in films speelde de acteur en actrice altijd dt ze op elkaar verliefd waren. Nu, was de liefde tussen hem en Mizuki echt. Zo echt als de warmte van Mizuki's lichaam die hij nu voelde. Hij keek naar Mizuki, terwijl ze weer snel haar lippen van de zijn afhaalde. Ze keek een beetje beschaamd. “S… Sorry” Jake glimlachte, en drukte nu zijn lippen op de hare. Hij sloot even zijn ogen. Deze kus leek wel eindeloos te duren. Toen uiteindelijk zijn lippen van de hare af waren, glimlachte hij weer. "It seems you thought the same about me as I did..Mizuki" Ging hij verder in het Noord-Shadraans. Hij streelde even over haar rug.

Een bedankje kwam uit haar mond, een klein bedankje omdat hij er voor haar was en dat hij haar had proberen te troosten. Wat eigenlijk aardig lukte, normaal bleef ze nog uren boos of verdrietig, maar nu waren alle emoties die negatief waren verdwenen en was ze weer rustig. Ze had hem omhelst, haar lichaam dicht tegen het zijne. Het voelde vertrouwd en goed, alles voelde zo geweldig. Iets wat gewoon moest, wat hoorde. Ze voelde hoe zijn armen om haar heen werden geslagen en ze werd heel warm vanbinnen. Natuurlijk wist ze wat het was, moest ze er gewoon aan toegeven of het opkroppen? Ze wist het niet. Misschien moest ze doen dat wat haar hart zei. Gewoon ernaar luisteren. Ze liet hem los en keek naar hem met haar bruine ogen. Een beetje onzeker gingen haar ogen naar zijn lippen. Zou ze…? Ze wist het niet goed, ze wist totaal niet wat ze moest doen, ze was onzeker en bang. Bang om weer zo gekwetst te worden en onzeker vanwege zijn reactie die erop zou volgen. Ze had geen idee wat hij voelde, maar ze waagde het erop. Ze drukte heel lichtjes en onzeker een kus op zijn lippen. Na de korte kus en de verontschuldiging zag ze hoe Jake glimlachte. Betekende dit dan dat? Ja vast wel, een glimlach ontstond op haar gelaat. Ze was blij, zeer blij zelfs. Ja dit was een goede keuze geweest van haar. Gewoon naar haar hart luisteren en haar hart zei dat het goed was. Dat ze er goed aan zou doen om hem te kussen. Het onverwachte gebeurde, ook Jake drukte zijn lippen op de hare, ze schrok even maar ze ontspande vrij snel. Niet echt wetend wat ze moest doen maar ze kuste hem terug. Ze legde haar handen op zijn schouders en grinnikte lichtjes toen hij ophield. "It seems you thought the same about me as I did..Mizuki" zei Jake in het noord shadraans en ze giechelde zachtjes. Ze knikte, ze dachten inderdaad allebei hetzelfde. “Yes we thought the same. But for how long did you feel something for me? My apologies if I am to curious. It’s just the way I am” zei ze al grinnikend en ze legde voorzichtig haar hoofd op zijn schouder. Langzaamaan maar zeker sloot ze haar ogen en zei ze zachtjes in het noord shadraans: “I have some more stuff I baked in my bag if you like.”

“Yes we thought the same. But for how long did you feel something for me? My apologies if I am to curious. It’s just the way I am” Jake moets hierom lachen. "You don't have to apologize, my dear.."Maar pfoe...dat was een goeie vraag..."Well, actually, since the very first time I saw you...you made me think of my youth-crush..a long time ago. I first thought that that feeling would go away with the weeks. But actually, the feelings stayed..al that time..thank you..thank you for proveing to me, that love is more then just an emotion.." Hij glimlachte, en legde zijn hoofd op de hare. Ze was iets kleiner dan hem. “I have some more stuff I baked in my bag if you like.” Nou, daar zei Jake geen nee op. "Well, if you insist..Then I would like another one." Toen hij een gebakje van Mizuki had aangenomen, kwam er opeens een vraag in hem op. Hoe lang had zij eigenlijk gevoelens voor hem? Had ze dit al toen ze nog met die Mineko had? Of kreeg ze die pas toen Mineko het had uitgemaakt? "Now, how long did you feel something for me?" Hij nam een hapje van het cakeje. "It's delicious..as always" Hij glimlachte weer, en nam nog een hap. Niet te geloven..Hij had nu opeens een vriendin..Wow..de tijd ging snel zeg. Toen bedacht hij zich iets. Zou hij haar moeten vertellen over Ekaj? Nee..dat zou dit moment bederven. Hij zou het later wel aan haar vertellen. Hij zou haar namelijk vanaf nu vast wel vaker zien. Daar kwam bij, Mizuki hoefde d'r geen zorgen te maken. Jake was een echte gentleman. Hij zou hara nooit zo behandelen als die Mineko had gedaan..nee dat nooit. Hij zal haar behandelen als een echte dame. Zo was Jake. Hij was zo opgevoed. Dames hoor je met respect te behandelen. Zeker voor je geliefde gold dat. Hij zal haar nooit boos maken. Nooit verdrietig laten worden..Nooit bezorgd maken...Alhoewel dat laatste eigenlijk al zo goed als onmogelijk zal zijn, als hij haar vertelde over Ekaj.

Ja ze dachten hetzelfde, maar Mizuki zat al een tijdje met een vraag. Hoe lang zat Jake al met die gevoelens? waarom had hij die? Ze had zoveel vragen, maar als ze die zou stellen dan zou hij dat vast irritant vinden. Dus ze hield het op één vraag. Jake begon te lachen, waarom dat wist ze niet, maar hij leek het grappig te vinden. Ze keek hem lichtelijk vragend aan. "You don't have to apologize, my dear.." Mizuki glimlachte lichtjes en keek hem nog steeds vragend aan. Ze wilde zijn antwoord best wel weten. Ze was nu eenmaal een nieuwsgierig persoon. Iemand die graag alles wist, tot grote ergernis van anderen. "Well, actually, since the very first time I saw you...you made me think of my youth-crush..a long time ago. I first thought that that feeling would go away with the weeks. But actually, the feelings stayed.. all that time.. Thank you.. Thank you for proveing to me, that love is more than just an emotion.." Mizuki begon te blozen en voelde hoe zijn hoofd op hare werd gelegd. Een aangenaam gevoel, dit voelde geweldig. “I have some more stuff I baked in my bag if you like.” Ze dacht wel dat hij nog honger had dus ze zei dat ze er nog had. In de hoop dat hij er geen nee op zou zeggen. "Well, if you insist..Then I would like another one." Nu was ze blij. Hij wilde er nog eentje. Dus ze nam nog een cakeje voor hem en gaf het aan hem. Mizuki keek Jake aan en ze grinnikte zachtjes, wat was hij toch schattig eigenlijk. Zeker toen hij at, hij had manieren en dat vond ze leuk en schattig. "Now, how long did you feel something for me?" die vraag had ze niet verwacht en ze begon te blozen. Als ze eerlijk moest zijn, had ze die al best een lange tijd. “When we were in that cave, when we walked together. I saw those details and your pattern in your eyes was beautiful. And then your face, not one thing in your face is less pretty.” Ze ging met haar hand naar zijn gezicht. Ze liet haar vingertoppen over zijn voorhoofd gaan en daalde dan af naar zijn kaak. Ze glimlachte zachtjes en legde haar hoofd op zijn schouder. "It's delicious..as always" wat was hij toch lief. Ze kon het haast niet geloven dat hij ook wat voor haar voelde. Ze grinnikte en keek dan even rond. Dan stond ze op om een pirouette te draaien op haar ballerina’s die ze aanhad. Ja ze was weer goedgezind en actief. Ze wilde wat rondlopen maar viel dan op de schoot van Jake omdat ze struikelde. “Oeps” zei ze kort met een grinnik en ze keek naar Jake met een beschaamde glimlach. “Ik ben een beetje onhandig.” Mompelde ze.

Ze grinnikte even na zijn opmerking. Wat was er zo grappig aan? Hij gaf haar alleen maar een compliment omdat ze zulke lekkere cakejes maakte..Toen stond ze op, maar viel vrij snel weer. Ze viel op zijn schoot. “Oeps” zei ze. Ze grinnikte hierna. Jake glimlachte terug. Zij ook altijd met haar gegrinnik..misschien was dit ook een reden waarom hij haar zo leuk vond.. “Ik ben een beetje onhandig.” Jake lachte hierom, en streelde daarna met zijn hand over haar wang. "Het geeft niets..we zijn allemaal wel eens onhandig..daar komt bij, het is schattig" Hij moest nog steeds even wennen aan zijn woordkiezing hier. Ach, hij zal al wel vroeg of laat gewend aan raken.. Maar toch..het bleef raar om nu opeens iemand zoiets te kunnen noemen als Schat, honnepon, of dat soort rare bijnamen. Nee, hij zou haar hoogstens schat noemen. Maar nooit al die andere woorden..voorlopig. Hij was blij voor Mizuki. Blij dat zij weer blij was. Blij dat hij haar gelukkig had gemaakt. De laatste tijd hadden er namelijk alleen maar voor hem nare gebeurtenissen plaats gevonden. Dus werd het tijd dat er ook eindelijk weer eend een goede gebeurtenis plaatsvond..en wat voor 1.. Goed, hij wist eigenlijk wel wat er door hem heen ging. Maar hoe zou Mizuki dit verwerken? Zou dit anders zijn bij personen met autisme? Misschien gewoon hetzelfde? Of misschien toch iets anders..

(Beetje kort, hopelijk kun je er iets mee )

Mizuki grinnikte na de opmerking van Jake. Ze vond het gewoon grappig, waarom wist ze niet. Ook vond ze het best schattig, hoe dat hij at en hoe hij bewoog. Het was gewoon iets waar ze eeuwig naar kon kijken. Het was interessant en ze keek hem nog even aan voordat ze opstond en een pirouette draaide. Ze wilde net weer terug keren maar ze struikelde over een steen en viel dus recht op Jake’s schoot. Wat was ze toch onhandig te noemen. Maar dit zou Jake vast wel prettig vinden dacht ze. “Oeps” zei ze al grinnikend. “Ik ben een beetje onhandig” Jake begon te lachen en streelde met zijn hand haar wang. Dit voelde prettig aan, heel aangenaam. Het was grappig hoe zij hier nu op zijn schoot lag eigenlijk. Ze stond recht en ging dan op zijn schoot zitten, dat ging al stukken beter. "Het geeft niets..we zijn allemaal wel eens onhandig..daar komt bij, het is schattig" Mizuki grinnikte, “Dankje” zei ze zachtjes, ze gebruikte zelf geen koosnaampjes, normaal gezien toch. Nu vond ze dat niet nodig, het was al duidelijk genoeg dat ze hem graag zag. Al een tijdje, ze hing niet meer zo rond Mineko’s nek, misschien was hij daarom vertrokken? Had hij doorgehad dat ze iemand leuker vond? Misschien was dat de rede. Nu vielen alle puzzelstukjes in elkaar en snapte ze het. “Ik denk dat ik weet waarom mijn ex opeens wegging.” Zei ze zachtjes tegen Jake. “Hij kreeg door dat ik iemand anders leuk vond. Nu snap ik het,” zei ze al mompelend maar al snel toverde ze weer een glimlach op haar gezicht en naderde haar gezicht dat van Jake. “Maar genoeg negatief gedoe denk ik, tenzij jij nog iets te melden hebt dat ik echt moet weten, maar ik wil nu eventjes één dingetje van jou.” Zei ze voor ze hem kuste, kort maar liefdevol. Daarna ging ze gewoon weer goed op zijn schoot zitten en keek ze naar de omgeving. Wat was het hier toch prachtig. Al die bloemen en de vlinders die hier rondfladderden. Het rook hier ook prachtig.

“Ik denk dat ik weet waarom mijn ex opeens wegging.” Jake keek verbaasd. Daar was hij eigenlijk wel benieuwd naar. Wat voor reden zal deze Mineko gehad hebben om het hart van zo'n mooi meisje te breken? “Hij kreeg door dat ik iemand anders leuk vond. Nu snap ik het,” Ach ja..dat kon natuurlijk ook. Nah ja, Mineko was een slechte keuze van haar geweest. Ach wat, let bygones be bygones..Gelukkig zag hij dat er al snel weer een glimlach op het gezicht van Mizuki was verschenen. “Maar genoeg negatief gedoe denk ik, tenzij jij nog iets te melden hebt dat ik echt moet weten, maar ik wil nu eventjes één dingetje van jou.” Ja..er was nog wel iets wat ze van hem moest weten..maar was dit wel een goed moment ervoor? Hmmn..zou hij het dan toch maar nu vertellen van Ekaj? Toen kreeg hij weer een kus van haar. Kort en liefdevol. Daarna ging ze weer op zijn schoot zitten. Hij glimlachte en kuste haar eventjes op haar voorhoofd. Hij zat ondertussen nog steeds te overpeinzen of hij het nou wel of niet ging zeggen. Ja..hoe zal hij het überhaupt gaan verwoorden? Dat zijn ziekte eigenlijk een tweede persoonlijkheid was. Daar kwam bij, hij voelde zich zo'n mood-killer als hij het nu ging vertellen. Nee...Mizuki moest het weten..voor zijn eigen veiligheid..maar belangrijker..voor haar veiligheid. Hij keek weer naar Mizuki. "Mizuki..ik moet je iets vertellen.." Hij zuchtte even. Goed, hier gaan we dan.."Weet je nog wel dat ik je over die ziekte had verteld? Noxcanidas? Nou kijk...door een recente gebeurtenis..is gebleken dat dit helemaal geen normale ziekte was..het is een tweede persoonlijkheid. Dus zeg maar, als ik te lang i het maanlicht ben..wordt ik een ander..gestoorder.. gewelddadiger persoon..Het heet Ekaj..en mocht ik daar ooit in veranderen Mizuki..beloof me dan dat je alles zal doen om mij tegen te houden..maar dan ook alles. Laat je emoties niet in de weg staan..Durf mij niet pijn te doen...Ok?"

Ze wist het, Mizuki wist waarom haar ex Mineko was weggegaan, vast omdat hij door had gehad dat ze voor iemand anders gevoelens had gekregen. Hij had het vast gemerkt en was er van onderuit gemuist. Gewoon om alle problemen te vermijden vast. Nu vielen toch alle puzzelstukjes in elkaar en snapte ze het helemaal waarom hij zo’n briefje had achtergelaten, ze had het gelezen en dan tot as laten vergaan. Nu lag er in haar kamer een hoopje as. Ze had het nog niet weggeveegd want ze was daarna direct naar hier vertrokken. Ze moest uitrazen en dan was ze de liefde van haar leven tegengekomen, hier in de tuinen. Ze was blij, heel blij dat ze Jake weer zag, ze had hem gemist, na al die tijd, was ze hem niet vergeten. Ze kuste na haar uitleg, Jake kort en glimlachte weer om dan weer aandachtig naar Jake te luisteren nadat ze wat was afgeleid geweest. Mizuki..ik moet je iets vertellen.." Hij zuchtte even. Blijkbaar was het nogal serieus, anders zou hij niet zo zuchten. Maar ze moest blijven glimlachen, dan zou het vast makkelijker voor hem zijn om het te vertellen, dat dacht ze toch. Ze kreeg een kusje op haar voorhoofd en ze grinnikte. Dan luisterde ze weer aandachtig naar wat Jake zou zeggen. "Weet je nog wel dat ik je over die ziekte had verteld? Noxcanidas? Nou kijk...door een recente gebeurtenis… Is gebleken dat dit helemaal geen normale ziekte was… Het is een tweede persoonlijkheid. Dus zeg maar, als ik te lang in het maanlicht ben… Wordt ik een ander… Gestoorder.. gewelddadiger persoon… Het heet Ekaj… En mocht ik daar ooit in veranderen Mizuki..beloof me dan dat je alles zal doen om mij tegen te houden… Maar dan ook alles. Laat je emoties niet in de weg staan..Durf mij niet pijn te doen...Ok?" ze keek even geschrokken naar Jake, maar haar gezicht verzachtte weer in een lieve glimlach. “Dus je hebt een alter ego en dan moet ik je tegenhouden als dat teken oplicht? Oké” zei ze zachtjes met een glimlach en ze omhelsde hem. “Maar alles is nu toch oké he?” vroeg ze voor de zekerheid voor ze haar hoofd op haar schouder legde. “Nu wil ik gewoon even genieten zonder me zorgen te hoeven maken Jake” dat meende ze, vandaag wilde ze gewoon rustig aan doen. Ze begon zachtjes te zingen, ze hield van zingen, dat bracht haar altijd wel keer op keer op rust.

ze keek even geschrokken naar Jake, maar haar gezicht verzachtte weer in een lieve glimlach. “Dus je hebt een alter ego en dan moet ik je tegenhouden als dat teken oplicht? Oké” zei ze zachtjes met een glimlach en ze omhelsde hem. “Maar alles is nu toch oké he?” nadat ze zit had gevraagd, legde ze haar hoofd op zijn schouders. “Nu wil ik gewoon even genieten zonder me zorgen te hoeven maken Jake” Jake knikte en legde geruststellend zijn hoofd op de hare. "Don't worry honey. I will do what it takes to not come in those situations.." Hij kon dit echter niet met zekerheid zeggen. Ekaj was namelijk onvoorspelbaar, dat had hij ook wel in de gaten gehad toen hij de eerste aanval van hem kreeg. Hij had namelijk al een lange tijd geen last meer gehad van zijn ziekte toen..totdat het opeens weer aansloeg..Ach, zolang hij voorlopig maar uit het maanlicht bleef, was er niets om zorgen over te maken. Daar zal hij zelf op aan zien. Want als Ekaj hem weer overnam..kon hij misschien ook Mizuki pijn doen..misschien wel doden..en dat nooit...Hij wou niet nog een dood van iemand op zijn naam hebben staan..zeker niet van Mizuki..zijn mooie, nieuwe vriendinnetje. Zijn Forana..zijn hinde..zo kon hij nog wel even doorgaan..want er waren niet genoeg woorden om te beschrijven hoe mooi ze nu eigenlijk wel niet was. Ja..nu ze zijn vriendinnetje was, besefte hij pas echt wat hij voor haar voelde. Een vreemde kracht..liefde..het is een magische kracht..maar ook weer niet..Hij hoorde dat ze zachtjes begon te zingen. Hij glimlachte. Hij kende dat liedje ook. Hij begon zachtjes mee te zingen, terwijl hij met haar haar door haar haar streek.