~
T H E M E

---

Balancerend op de puntjes van zijn tenen had het kleine zwartharige jongetje nog net bij de deurklink gekund om aan de strenge gebeden van zijn vader te ontkomen. Vrijdagmiddag: vrij - geen lange saaie dag uitzittend op de kinderopvang in Oak's Field, maar doen waar hij zin in had. Zitten bij de oever van het grote meer, omringd door talloze reptielen en amfibieën die zich tot hem aangetrokken voelden, oefenen op zijn Aésthle - een combinatie van een ocarina en een tin whistle, typisch Shadraans instrument - of zijn meswerpvaardigheden kneden met Mruel, het jonge slangetje en zijn eigen dier dat zich tot een dolk kon vervormen. Kleuren of spelletjes doen met Asema zat er vandaag niet in: het intelligente meisje had zich teruggetrokken in een hoek en, zoals vaker het geval was, verknocht aan een nog veel te ingewikkeld boek voor iemand van haar leeftijdsgroep. Dus had hij besloten om er alleen op uit te gaan. Totaal tegen de wensen van zijn vader in. Wat dat betreft was Savador iets te overbeschermend. Een verdacht figuur mocht ook maar een beetje in zijn buurt komen, of hij duwde zijn kinderen al protectief achter zich om een kille, ijzige staarsessie met de bevooroordeelde 'boosdoener' aan te gaan. De regeltjes in zijn strenge manier van opvoeden werden nageleefd zoals het hem betaamde, maar ook niets meer dan dat. Je kon niet van een avontuurlijk vierjarig kind dat bruisde van de energie vragen om zich binnen de vier kolossale muren van een ruimte waar het de gehele dag zijn tijd al had gespendeerd te vermaken. Papa had de hele dag gewerkt, was in de stoel met een leeg glas wijn in slaap gevallen. Van het een kwam het ander. Elwin had zijn kans schoon ingezien en was het kasteel uitgerend als een jong, opgelaten veulen dat voor het eerst zijn stal uit mocht. 'Wacht, Bartolomeus!' Het gras ritselde, week opzij, en een ogenblik later landde er een dikke pad op een rots. Gehaast ging Elwin het dier langs de oever van het meer achterna, en hield Mruel om zijn hals intussen op zijn plek. Gelukkig. Deze keer bleef de pad roerloos zitten. Zijn uitpuilende ogen staarden een willekeurige richting in, zijn keelzak bolde tot groot formaat op. Met een vreugdevol lachje streek Elwin zijn inmiddels langer gegroeide zwarte lokken achter een oor en hurkte zo geruisloos mogelijk vlakbij de rots neer. Bartolomeus was één van de vele amfibieën die zich dicht in de buurt van de jongen waagde, voornamelijk als hij een bepaalde melodie op de Aésthle liet horen. Trances, genezing, slaapverwekking: hij wist het niet, maar hij kon er wonderlijke dingen mee verrichten. Het ding hing aan een koordje om zijn nek, waar het vrolijk bij iedere beweging meebungelde. Wat hij ook niet wist was dat het zoveel verschillend was met de aard van zijn vader, die juist meer gesteld leek te zijn op dood en verderf en alle andere duistere dingen die daaronder vielen. Verschillend met de aard van zijn vader hoe hij nu was, tenminste. Eigenlijk vormde hij een perfect evenbeeld van de vroegere Savador: vriendelijk, liefjes, behulpzaam. Het viel helemaal niet te zeggen dat hij de zoon was van een rigoureuze, hard doorgewinterde Shadraanse man. Afgezien van het feit dat het wel te zien viel aan de terugkomende uiterlijke trekjes. Breed glimlachend sprong Elwin overeind en rende over het gras, Bartolomeus achterna, toen deze zich met een luide kwaak van de rots afzette. Hij kwam abrupt tot stilstand bij de oever, waar zijn schoenen bijna in het water stonden. Bartolomeus was met een zielig ploepje in het water verdwenen, enkel een paar uitzettende kringetjes op het oppervlakte nalatend. Een paar kleine meters verder verscheen de pad weer onder een lelieblad en waagde de poging om op de kant te klimmen. 'Hebbes!' Voor Bartolomeus weg kon komen, sprong Elwin zijwaarts in zijn richting en hield hem met twee handen met zachte dwang tegen de grond gedrukt. Hij zou hem niet weer laten ontsnappen. Voorzichtig tilde hij de pad op, toen hij afgeleid werd door iets wits en fladderends. Een papieren vogeltje, en eentje dat nog aardig gelukt was ook. Nieuwsgierig stak Elwin zijn hand uit waar het door magie aangestuurde vouwwerk haast automatisch op landde. Even bleef het zitten op de palm van zijn hand. Nog geen vijf seconden later fladderde het weer weg. Er verscheen een grote, glunderende glimlach op het gelaat van het bleke jongetje terwijl hij zich onder gelach en enthousiast gehijg liet leiden door het vogeltje. Het bracht hem verder weg van de school, naar een vreemd afgelegen koepelachtig bouwwerk van glas. Even bleef hij er bedenkelijk naar staan kijken vooraleer hij zich uiteindelijk tussen de half openstaande deur naar binnen werkte, die op een kiertje stond. Binnen leek het warmer te zijn, en stonden potten plantjes, bloemen en grote bomen opgesteld in lange overzichtelijke rijen. Het zonlicht wierp zich er door de bevuilde glazen daken in een mysterieus goudachtig licht naar binnen, en het rook er naar lavendel en kamperfoelie. Vaagjes naar de geur van mama. Langzaam stapte Elwin met Bartolomeus in zijn handen verder naar binnen, maar lang de tijd nemen om te kijken en de aangename geur op te snuiven kon hij niet, want het papieren vogeltje bracht hem verder de kassen in. In de richting van een eigenaardig blauwgeverfd hekje. Hij liet de uitgang ver achter zich terwijl hij het vogeltje door het hekje volgde. Zijn ademhaling leek zich even te verstommen, want achter dat kleine nietige hekje vouwde zich een klein ongehoord wereldje uit dat hij zich tot nu toe enkel in zijn kinderlijke fantasie in had kunnen beelden. Exotische struiken en bomen zover het oog reikte, hoge grassen waar hij heerlijk tussen kon spelen en bloemen in verscheidende soorten en maten, en in alle kleuren van de regenboog. Verderop strekte zich een bruggetje uit over een klein beekje en in het midden stond fier en rechtop een grote eik. Wauw! Deze plek was reusachtig. Het leek wel een tuin zo groot als een sportveld! Elwin keek zijn ogen uit terwijl hij langzaam verderliep. Bartolomeus viel door de verbazing uit zijn handen en hopte met doffe plofjes weg, maar hij had er absoluut geen oog voor. Sterker nog; hij merkte het niet eens. Het kostte hem enige tijd om terug tot de werkelijkheid te komen bij het horen van wat geluiden, even verderop. Pas toen herkende hij de roodharige gestalte die vlakbij de eik druk aan het spelen was. Een vleug van blijdschap overspoelde hem bij het zien van Aageth. Er stuiterde een bal weg en rolde door het gras in zijn richting, waar het vlak voor zijn voeten stil bleef liggen. Met een glimlach raapte Elwin het op en richtte zich tot zijn vriendje. 'Wauw!' verzuchtte hij verwonderlijk terwijl hij zijn felgroene ogen nogmaals door de ruimte liet glijden. Zijn blik kwam weer uit bij Aageth. 'Hoe heb je dit gevonden?' De vreugde bij het zien van deze plek en het verenigen met zijn beste en enige vriendje kwam voort in een vrolijk lachje toen Elwin naar de roodharige jongen toe kwam gelopen. Het was alweer zo lang geleden sinds hij met Aageth had kunnen spelen.

~

---

Het moest zeker al dik een paar maanden geleden zijn sinds hij Aageth voor het laatst had gezien. De laatste keer was bij de begrafenis, meende hij zich te kunnen herinneren. En al die tijd had hij Aageth niet durven vragen hoe zijn moeder dood was gegaan, en hoe hij zich erover voelde. De dood was nog onbekend, vaag gebied voor een kind, werd langzaamaan meer bijgebracht als Flappie het konijn bewegingloos in zijn kooitje lag, of ze een klam eendje in een rare positie in het gras vonden en zich afvroegen waarom het niet gewoon opstond en wegwaggelde, de andere rij eendenkuikens achterna. Maar al van jongs af aan was het desalniettemin niet onbekend geweest dat het eenzaam voelde. Hoe vaak hij al wel niet bij papa op schoot had gezeten bij mama's graf, ellendig en nietwetend wat hij aanmoest met dat vreemde lege gevoel. Of als hij stilletjes zat te kleuren aan een tafel bij het raam, blauwe trieste tekeningen, en papa wist hoe laat het was en naar hem toekwam om hem op te tillen. Om vervolgens zijn grote hand tegen zijn achterhoofd te voelen die zijn betrokken gezicht tegen zijn brede schouder drukte, en papa's vingers die zacht strijkend door zijn haar gingen om hem gerust te stellen. Dan mocht hij huilen als hij wilde. Meestal kwam het er ook van, en in vaak van die gevallen wist hij niet eens precies waarom hij huilde. Puur omdat hij nog een kind was dat onbewust worstelde met de rouw om zijn verloren moeder. Moest het voor Aageth niet precies hetzelfde zijn? Dat ook hij het nu vreemd vond om in bed ontroostbaar huilend in slaap te vallen, of iedereen op de opvang vrolijk glimlachend aan de hand van hun moeder die hen kwam ophalen zien weg te gaan. Het zat hem al die tijd al dwars, en het papa vragen durfde hij ook al niet. Want ook voor papa leek doodgaan een gevoelig onderwerp, en dan vooral mama's dood. Alles wat hij wist was dat hij er niet graag over wilde spreken, of er diep op in wilde gaan. Meestal zat hij dan op de grond te spelen met plastic slangetjes, papa met een krant en zijn voeten op een poef in zijn stoel, en vermaakte zich stilletjes en geschrokken verder als hij een boze waarschuwende blik toegeworpen kreeg wanneer hij er vanuit het niets vragen over stelde. 'Niet nu, Elwin,' kwam er dan meestal uit. 'Een ander keertje. Als papa er beter over kan praten.' Dat 'andere keertje' stelde zich steeds langer en langer uit, maar ondanks dat de pijn die mama had achtergelaten altijd zou bijblijven zou hij verdergaan om zijn dagen als spelend en lerend kind te slijten. Op de typische kinderlijke manier. Zorgeloos, vreugdevol om de eenvoudigste dingen. Waarschijnlijk de reden waarom zijn huppelende voeten hem hier, naar een klein wereldje op zich, diep in de kassen hadden gebracht. Een vriendelijke grijns van oor tot oor sierde zijn bleke gelaat toen Aageth hem enthousiast naderde. Misschien werd hij gepest om zijn haarkleur, vreemd gevonden omdat hij geen moeder had, geweken om wie hij was - maar Elwin had de gave om mensen te kunnen accepteren voor wie ze waren. Hoe gek en gevaarlijk en apart ze ook waren, naïef als hij was. Een kinds, helder lachje ontsnapte zijn keel toen Aageth hem de indruk wilde wekken alsof hij een hele survival door de jungle had moeten ondergaan, in plaats van een lange maar ongevaarlijke passage door de kassen hiernaartoe. 'Nee,' gaf hij glimlachend antwoord op Aageths vraag. Hij gaf de bal terug aan zijn vriendje. 'Papa slaapt. Maar papa snurkt nooit, ik weet niet of hij dan echt aan het slapen is.' Een bedenkelijk rimpeltje verscheen boven Elwins neusbrug nu hij zich dat realiseerde. Waarschijnlijk sliep papa wel gewoon. Het was niet te horen, maar zijn krant was van zijn schoot op de vloer gegleden en zijn hoofd was iets scheef gezakt op het moment dat hij stilletjes weg was geslopen. Elwin streek de pijpen van zijn capribroek over zijn knieën terwijl hij in het gras neerhurkte. Er verscheen een klein glimlachje op zijn gezicht bij Aageths uitgerekte woorden, ondertussen prikkend met een stokje in de aarde. 'De opties zijn er veeel... Vissen vangen in het water, boom klimmen, voetballen, noem maar op..' Hij fronsde heel even bij de eerste zin, wist niet wat het woord opties betekende, had er nog nooit van gehoord en wist ook niet wat het was. Zich nu bekommerend wat ze inderdaad konden doen in deze gigantische speelruimte, kwam hij langzaam weer overeind en klopte het vuil van zijn broek terwijl zijn gifgroene ogen door de sprookjesachtige omgeving gleden. Hij was het volledig met Aageth eens over dat enkele verroeste glijbaantje en dat klimrek in allerlei kleuren op het buitenpleintje van de opvang. Liever trok hij zich terug in de zandbak om net zo'n mooi zandsculptuur te maken als toen hij samen met Aageth gedaan had - vooral nadat hij zich eens flink had bezeerd aan de harde stangen van het klimrek. Een blauwe plek en een flinke buil, was het, waar papa toen ijs op had gelegd. 'Hoe vond je hem?' vroeg Aageth plotseling. Met het twijgje in zijn handen keek Elwin de roodharige jongen vragend aan. 'Het vlindertje....'
'Ooh.' Hij glimlachte. Zijn lippen vormden geluidloos het woordje 'mooi', nog naglunderend over de levensechte creatie van zijn vriend. 'Bijna een echt vogeltje. Bartolomeus was er bang van, hij sprong zomaar weg.' Plots stond Elwin stil, alsof hem opeen iets belangrijks te binnen schoot. Hij fluisterde iets in het Shadraans, keek Aageth vervolgens aan en pakte zijn vriend beet bij een arm, met een glimlach die alle onschuld van een kind symboliseerde. 'Kom!' riep hij enthousiast uit. Opgelaten lachend holde hij naar het kleine zilverachtige beekje even verderop, dat onder het bruggetje door liep, en trok Aageth mee. 'Bartolomeus, hij moet hier ergens zitten,' concludeerde hij zacht terwijl hij zich op de oever op zijn knieën neer liet ploffen en zich peinzend over het ongebroken wateroppervlak boog. Helder en schoon. Hij kon de bodem zien, de vrolijk gekleurde visjes die pijlsnel wegschoten. En een Shadraans jongetje dat hem met felgroene ogen opgewekt in het water aanstaarde. 'Zoek voor die grote groene drijvende bloemen. Padden vinden het leuk om daarop te gaan zitten,' gaf hij Aageth fanatieke aanwijzingen terwijl hij zelf één van die 'grote groene drijvende bloemen' optilde.

~

---

Geleidelijk verscheen er een mild glimlachje op Elwins bleke gelaat, dat langzaam maar zeker overging in een ondeugend grijnsje dat hij verborg achter zijn handjes, die hij voor zijn mond had geslagen alsof hij zojuist iets behoorlijk stouts had gedaan. Of in dit geval Aageth. Hij maakte het beeld compleet door zijn vriendje met de typische olijke schitteringen in een schuine blik aan te kijken. Iets dat een kind van vier behoorlijk aandoenlijk kon laten ogen. 'Stom zeg!' vond hij zodra hij zijn handen weer voor zijn mond weghaalde. 'Wij moeten stil zijn, maar onze papa's mogen ook als ze slapen geluid maken!' Zonder enig besef te hebben dat hij hiermee een beetje aanduidde hoe het er aan toeging om een man als Savador als vader te hebben, - die een jong ontdekkend en spelend kind met onherroepelijk gesnauw gebood om nu eindelijk eens zijn mond te houden - keek hij Aageth vervolgens weer glimlachend aan. Onbekommerd, want ondanks dat hij soms zelfs bang was voor zijn eigen vader was de discipline hem al uitsluitend vroeg aangeleerd. Hij wist niet beter. Vandaar dat hij zich vaak geen houding wist te geven op de kinderopvang, waar je in het speelkwartier zo hard mocht rennen en schreeuwen als je wilde - tot het welletjes was volgens de leiding, maar zij riepen je even iets toe of naderden je om je iets tot stilte te manen. En daar bleef het bij. Veel anders dan het getier dat hij gewend was. Maar hij hield van papa - natuurlijk deed hij dat. Omdat hij wel zou moeten weten wat juist voor hem was. Bovendien gaf hij hem gewoon te eten, nam 's avonds als hij doodvermoeid was nog de tijd om hem een verhaaltje voor te lezen, liet het hem toe dat hij zijn grienende gezicht begroef in zijn brede borst als hij flink gevallen was. Er was nog nauwelijks verschil tussen goed en kwaad, zwart en wit, juist en fout.
Elwins mond vormde een kleine bedenkelijke 'o' toen Aageth neerhurkte in het gras en hem vertelde over bewegende draden.
'Slangen?' suggereerde hij op een vragend toontje. Hij haalde de kleine felgekleurde slang om zijn nek vandaan en hield hem demonstratief op. 'Zoals Mruel?' Zijn wijsvinger roffelde peinzend tegen zijn kin terwijl hij zijn gedachtegang vervolgde. 'Of een wormpje. Een mamavogel zoekt die in de grond en brengt ze dan naar haar nestje.' Hij wist zich het te herinneren uit een verhaal dat hem was voorgelezen op de peuterspeelzaal. De kinderen op kleine plastic stoeltjes die na het plassen in een kring werden geschoven, knuffels die ze van de plank mochten pakken en op schoot mochten houden - of een tutdoekje, dat lag er maar net aan -, juf Ermene die appels schilde en vervolgens kon het verhaaltje beginnen terwijl de partjes fruit werden uitgedeeld. De kinderopvang was niet zo heel veel verschillend. De enige nieuwe veranderingen waren de nieuwe kinderen, de grotere zelfstandigheid en het verschil in leeftijd hier en daar. Het was best jammer dat Aageth in een andere groep dan hij zat, maar om confrontaties tussen Savador en Norwood te mijden was het aan de andere kant ook beslist beter geweest. Zijn eigen vader zou er lang niet zo op gesteld zijn geweest om steeds te moeten zien dat zijn zoon alweer speelde met de zoon van zijn rivaal. En een Savador en Norwood die elkaar tussen alle vrolijk gekleurde klimrekken en krokodillenglijbanen waar je over de rug af kon glijden rossend en vloekend achter nagingen, was ook niet bepaald fabelachtig schitterend. Al een vroeg en waarschijnlijk ook behoorlijk fout voorbeeld voor de kinderen wat men verstond onder rivaliteit, maar voor de meeste zou het hoogst waarschijnlijk niets meer als onschuldig stoeien worden gezien als de twee mannen elkaar koprollend de hersens insloegen - om uiteindelijk uit elkaar te worden gehaald door vijf leidsters.
'Ooh..,' kirde Elwin met een licht verwonderde blik in zijn gifgroene ogen. 'Asema leest ook altijd in een boek. De hele dag.' Ofja; 'lezen'. Het meisje wist al wel een aantal woorden op te lezen, maar het bleef meestal vooral bij het plaatjeskijken. Iets onvermijdelijks als je een kind een boek in handen drukte. Zachtjes schoot Elwin in de lach. 'Maar er zijn grotere vogels die Bartolomeus als eten zien,' verklaarde hij met een blijvende glimlach voor hij Aageth enthousiast meetrok naar het vredig kabbelende beekje. Eventjes bleef hij aan de oever gehurkt zitten terwijl hij toekeek hoe Aageth tussen de rietholmen zocht. Zijn aandacht ging echter alweer gauw uit naar de vreemde bloemen op het water waaronder Bartolomeus zich graag schuilhield. 'Drijfbloemen,' murmelde hij eigenwijs tussen neus en lippen door. Boven zijn neus had zich bij die woorden een bokkig rimpeltje gevormd. Lelie of lotus kwamen nog niet in zijn kinderlijke woordenboek voor, dus vond hij dat het direct niet klopte. En die koppigheid had hij niet van zijn moeder.
Hij hield zijn adem in op het moment dat Aageth over het water boog om met een tak de drijfbloem dichter naar de kant te brengen. Het puntje van zijn tong stak van inspanning uit zijn mondhoek. 'Ja!' Opgewekt lachend klapte hij in zijn handen toen het Aageth lukte de dikke pad uit het water te plukken. Bartolomeus ging er echter al zo snel vandoor dat hij, nadat hij haastig overeind was gesprongen, even zoekend om zijn as draaide. Zijn blik hervond uiteindelijk wat hij zocht, daar tussen het hogere gras. Zijn ogen, echter, werden groot van ontzetting. 'Mruel!' gilde hij. Hij hobbelde zo snel als zijn korte beentjes hem konden dragen langs het beekje om de felgekleurde slang - die zojuist bezig was Bartolomeus de pad in zijn geheel te verorberen - te doen laten stoppen. 'Nee - niet doen, Mruel! Laat dat!' kwam er hijgend uit, gevolgd door een poging zijn kleine slangetje beet te grijpen. Het glibberde tussen zijn handen door, maar hij kon het tegenhouden bij de dikke prop achter zijn kop die Bartolomeus moest zijn.
'Uit!' jammerde hij terwijl hij Mruel op zijn kop hield en de slang aan het puntje van zijn staart op en neer schudde, alsof dat zou moeten helpen om Bartolomeus met een plof heelhuids weer in het gras te laten vallen. Zijn blik ging even hopeloos naar Aageth, zijn aandacht even op de slang verslapt die in een slinger zijn lijf de andere richting in wierp en uit natuurlijke reactie zijn naaldachtige tandjes flink in Elwins hand boorde. Het jongetje gilde het meer uit van de schrik dan van de pijn, liet Mruel uit zijn handen vallen, verloor zijn evenwicht en belandde achterover in het ondiepe maar steenkoude beekje. Zijn broek nat, zijn t-shirt nat, zijn schoenen nat - alles nat. Beduusd keek hij even op naar Aageth. Daar zat hij dan, tussen de drijfbloemen. Zijn hoofd draaide verschrikt opzij bij een barse stem die door de doffe glazen wanden van de kassen heendrong. 'Elwin!'
Papa was daar! En hij klonk niet al te blij. Het water spatte luid op toen hij in een ruk overeind schoot en bibberend op de oever klom. De koude striemen kletsten uit de pijpen van zijn broek, van zijn shirt en zijn schoenen die grappige klossende geluidjes maakten. Hij veegde met een ernstige frons de kletsnatte lokken uit zijn bleke gezicht en keek Aageth vervolgens met een wijsvinger voor zijn lippen aan. 'Ik denk dat ik weer moet gaan,' fluisterde hij zachtjes op een typische kindermanier - wat dus totaal niet zacht genoeg was om niet te kunnen horen. Nadat hij heel stilletjes Mruel weer oppakte - dit keer voorzichtig, en met een nog zachter 'stout, stout Mruel!' - richtte hij zich weer tot zijn vriendje met een zichtbare jammerlijke blik in zijn ogen. Hij had zo graag nog langer met Aageth willen spelen op dit geheime plekje, dat hij nu al uit gewoonte hun geheime plekje had gedoopt.

- Zoveel moeite dat je Aageth en Elwin omdraait op het begin van je post? ;D