In een nogal huppelende tred liep de jongen vrolijk wat rond. Hij had een brede grijns en de pretlichtjes in zijn ogen kon je niet missen. Wel leek het alsof hij leek te blozen, niet echt overduidelijk… Maar een lichtblosje bij zijn wangen. Maar dat kwam enkel door de gedachtes die zich in zijn hoofd afspeelden. Hij was er niet langer bang voor. Zijn angst voor bijna alles was weg geëbd. Maar… Hij was dan ook voor vrijwel bijna alles bang geweest. Maar toch was hij blij dat bijna alles weg ging. Nog steeds kon hij zijn magie niet goed beheersen, maar het baarde hem geen zorgen meer. Hij kon het nu tenminste een klein beetje, beter dan helemaal niets. Wel vond hij het vreemd. Na al die jaren, dat mensen hem met professionele hulp hadden opgezadeld was er geen verschil gekomen in zijn situatie. Hij bleef een ramp in hun ogen, een verloren zaak. Maar nu eindelijk was er een verschil in gekomen. En wat voor een. Eentje die hij in zijn grootste wensen niet had durven wensen; enkel om het feit dat hij nog meer teleurstelling wou voorkomen. Maar nu… Nu was er geen ontkomen meer aan. Hij kon niet meer terug, maar dat wou hij eigenlijk ook niet. Voor het eerst kon hij gewoon lekker zichzelf zijn. Geen geforceerde glimlach, maar een echte. Geen verdriet en pijn die uit zijn ogen te lezen was, maar pure blijheid. Hij droeg zijn naam weer eens met trots, was blij te zijn wie hij was. Man… Wat had hij die tijd gemist. De tijd dat je lekker zorgeloos kon zijn. Natuurlijk had hij nu wel iedere keer de nijging om in gedachtes weg te zinken, een of andere vage filosoof uit te hangen die zelf geen benul had waar hij over sprak. Maar het deerde hem niet. Niet op dit moment, niet nu. Hij moest nu voor een keer eens stil blijven staan, en niet doorgaan. En ook niet terug. Van hem part mocht het altijd wel zo blijven. Maar iedereen werd ouder, en de tijd… Ach, daar kon niemand tegen op. Dus moest hij er maar van maken wat ervan te maken viel. Maar er was al iets gemaakt, iets groots. Dat niemand nog van hem zou kunnen afpakken. Want hij zou het beschermen… Hij zou haar beschermen… Alles wat hem dierbaar was. Hij zou het voor een keer eens niet gewoon verwaarlozen, hopeloos toekijken hoe het wellicht afgepakt zou worden. Nee. Hij zou ervoor zorgen dat alles zo bleef zoals het nu was. Koste wat het kost.

De blonde jongen hield halt. Waar hadden zijn benen hem naartoe gebracht? Met grote blauwe ogen keek hij om zich heen, terwijl zijn glimlach nog breder werd. Wat was dit een mooie plek… Natuurlijk niet zo mooi als de waterval, maar dat was omdat op die plek veel dingen waren gebeurd – tijdens zijn kleine voorgeschiedenis op SSA -. Overal waren bloemen, en prachtige planten. Hij kon zich niet herinneren dat hij een kas binnen was gegaan. Maar hij was met zijn gedachtes zo ver afgedwaald, dat het wel leek alsof hij had geslaapwandeld. Maar nu hij er was vond hij het op zich niet zo erg. Al de gebieden hadden zoveel te bieden, dus was het maar de vraag wat deze plek, naast die mooie planten, nog meer te bieden had. Hij draaide zich om, reikte met zijn hand uit naar een willekeurige plant, was nieuwsgierig naar hoe de textuur ervan zou voelen. Maar hij stopte halverwege zijn beweging, meende voetstappen te horen. Met een ruk draaide hij zich om. Zijn blije glimlach had plaats gemaakt voor een nerveuze. Wat als hij hier helemaal niet mocht zijn?... Wat als een of andere docent hem zou snappen? Wat als een van zijn schaarse blije momenten weer eens verpest zou worden. Met ingehouden adem bleef hij kijken in de richting waar de voetstappen vandaan kwamen. Het was nu te laat om je nog te verstoppen…

{ Gelieve ABN te beheersen (;
Aawh, RPGen met een happy Rox is leuk ^^'
Damn, hij is cute like always xd

En opnieuw is de titel weer eens lame x) }

- Sorry! Als je het niet leuk vind dat ik je kom irriteren zeg je het maar hoor ^^" Valentine! en de titel is wel lol.. en Rox is gewoon cute ^^-

14 februari, je raadt het al zeker? Valentijnsdag. Dit was eigenlijk de eerste Valentijnsdag dat ze iemand had om aan te denken, dat was al nieuw. Kijito streek haar lange haar naar achteren terwijl ze bij haar tas zat, die ze op haar bed gegooid had. Het moest toch ergens zijn? Dit weekend was ze er aan herinnert dat het Valentijnsdag werd. Natuurlijk was ze dat weer eens vergeten en normaal maakte dat ook niet uit; niemand die iets van haar moest hebben. Nu was dat echter anders.. Het moest toch ergens zijn? Opnieuw gooide ze al haar spullen door elkaar, op zoek naar het kleine ingepakte vierkantje dat ze ergens neergelegd had.. om het vervolgens te vergeten. Niet in een trui gegaan of toevallig gevallen? Ze schudde al haar kleren uit en vouwde ze weer netjes op, wel drie keer. Nee hé! Was ze het weer kwijt! En nu? Dat was gewoon stom. Moest haar natuurlijk ook weer overkomen! Met een zucht legde ze alles één voor één weer terug in de koffer, daar zat het overduidelijk niet in. Waar het wel was? Goede vraag, daar wilde ze graag antwoord op. Nu. Ze was al laat, straks kon ze hem niet meer vinden! Kijito beet op haar lip terwijl ze zich probeerde te herinneren waar ze het nu precies neergegooid was. Hij had namelijk gewoon les en zij had een tussenuur. Straks hadden ze als het goed was allebei een tussenuur, dan kon ze hem opzoeken.. of compleet mislopen. Ze had nog een tiental minuten om het doosje te vinden en om hem te vinden, dan was de bel gegaan en was hij uit het lokaal. Leuk, Mission Impossible? Typisch! Ze schoof haar koffer terug naar het hoekje waar het altijd stond met een halfhartig gebaar, waardoor hij omviel. Ze zuchtte opnieuw en stond op, om de koffer op te rapen. Gelukkig was hij niet opengegaan. Plots zag ze iets liggen, onder het bed. Was dat? Hoe had ze dat nu weer daar gekregen? Kijito ging op haar knieën naast het bed zitten en keek eronder. Waar lag het nu? Onder een bed is het donkerder dan je denkt. Met haar hand maakte ze een halve cirkel in de hoop iets meer tegen te komen dan stof. Bij de derde keer stootten haar vingers tegen iets hards, karton, zo voelde het. Haar hand omsloot het voorwerp dat aangenaam vertrouwd voelde. Ze sloeg wat stof van de mouw van haar vest af en bekeek hetgeen wat ze gevonden had. Bingo! Hoe was dat onder haar bed gekomen? Nu niet te moeilijk over doen.. de bel ging zo en ze moest hem nog vinden! Net toen ze dat dacht, klonk het geluid dat ze nu net niet had willen horen. Paniekerig sprong ze op, propte het doosje in haar vestzak en haastte zich de slaapzaal uit. Liep daar iemand van zijn klas? Snel! De trap leek langer dan normaal. Cassia's verblijf lag wat hoger dan dat van de Novanen, als hij daar naartoe was kon ze hem nog tegen komen. Of gewoon aan die klasgenoot vragen. Het meisje kreeg bijna een hartaanval toen Kijito opeens naast haar stond en haar vroeg of ze wist waar hij naartoe gegaan was. 'Naar buiten,' luidde het vage antwoord. 'Bedankt!' Ze spurtte verder, naar buiten. Wacht even.. buiten, was dat niet iets te groot? Ze kon het hele schoolterrein niet af gaan lopen? Kijito liep weer wat terug de school in en vroeg iemand of ze hem voorbij hadden zien lopen. Beschrijvingen deden het altijd goed. Iemand knikte en wees. 'Naar die kant,' was het antwoord. Ze knikte en bedankte opnieuw. Oké, het zoekgebied werd al kleiner. Er waren heel weinig mensen nu. Kijito keek om zich heen. Hij zou toch niet naar de waterval gegaan zijn? Nee, in die richting hadden ze niet gewezen. Ze beet even op haar lip terwijl ze om zich heen keek. Hij had toch wel in de richting van de kassen gewezen? Dat kon ze maar beter proberen dan, beter iets dan niets! Ze begon in de richting van de kassen te lopen, haar hand om het pakje heen om zeker te maken dat het er nog zat. In het vierkantje doosje in lichtblauw papier met symbolen die op rollende golven leken, zat een cadeautje voor Valentijn, voor hem. Ze was het weekend naar Cassia geweest en had daar iets gevonden, iets wat eigenlijk alleen op Cassia verkocht werd. Misschien was het niet bijzonder, maar ze had echt niet geweten wat ze dan moest kopen. Een boeket met rozen? Dag, dat kwam iets te kwijlerig over. Er zat een steentje in, glad gepolijst door de golven van de Cassiaanse zee. Het had een diepblauwe kleur, een soort azuur, en was oorspronkelijk iets wat je aan de mensen schonk om wie je veel gaf. Het had haar wel passend geleken. Voor als ze een black-out kreeg, er zat een kaartje bij met een kleine beschrijving. Hoefde ze niet te stuntelen met woorden. Ze was bijna bij de kassen, kon de overdadige plantengroei al zien. Hopelijk was hij daar.. Kijito liep de kassen binnen en zag.. Roxas, met een geschrokken uitdrukking op zijn gezicht. 'Roxas! Ik zocht je,' riep ze blij uit, opgelucht dat haar moeite niet voor niets was geweest. 'Ik had wat voor je,' voegde ze er wat zachter aan toe, terwijl ze haar blik verlegen naar beneden richtte en hem het pakje aanreikend, niet wetend of ze nu eerst moest zeggen 'fijne Valentijn' of iets dergelijks. Hopelijk was hij niet te erg geschrokken.

Zijn blik schoot gelijk naar de grond, bleef hem er strak op gericht houden. Hij durfde niet op te kijken, zoals gewoonlijk weer eens te bang voor de blik van de ander. Toch schoten zijn ogen voor één tel een beetje naar boven, waardoor hij een glimp kon opvangen van de benen van de persoon. Maar… Dat waren meisjes benen. En ze waren ook vrij… Klein? Hoe moest je het omschrijven, je kon aan de bouw al aflezen dat de persoon niet echt groot moest zijn. Maar zo ver hij wist kende hij geen docent noch docente die zo’n… Benen, moest hebben. Niet dat hij ooit naar benen van personen had gekeken. Natuurlijk niet, hij had geen benen fetisch of zo. Hij moest niet zo afdwalen… Hij knipperde een paar keer afwezig met zijn ogen, had niet door gehad dat zijn blik verder omhoog was gegaan. Wacht eens even… Die blauwe ogen, die altijd zijn blik vast wisten te houden. En die blonde lokken die het blauw af en toe doorbroken. Verder was er ook dat blosje op haar gezicht, wat ervoor zorgde dat ze iets lieftalligs over haar verschijning kreeg. Hij kon niet ontkennen dat hij nu ook zo’n zelfde blosje op zijn gezicht had, maar hij had geen spiegel… Dus kon hij het niet checken. Maar aan de warmte, afkomstig van zijn wangen, te voelen moest het wel zo zijn. Natuurlijk moest hij haar kennen, anders zou hij zich niet zo voelen. Niet dat tintelende gevoel hebben, aan zijn vingertoppen… En eigenlijk overal, maar vooral bij zijn vingertoppen. En zijn hart dat weer hamerde in zijn borstkas, iedere keer als hij een glimp van haar opving. En zodra haar naam viel, uit wiens mond dan ook, kon hij geen woorden meer uit zijn mond krijgen. Schrok hij zowat, omdat zijn gedachtes door haar werden overgenomen.

‘Roxas! Ik zocht je.’ Hij richtte zijn aandacht weer op de buitenwereld, en niet op zijn gedachtes. ‘Kijito,’ was het enige wat uit zijn mond kwam, niet harder dan een fluistering. Maar vanwaar was ze hem komen zoeken? Was er iets aan de hand. Hij vreesde eerst voor het ergste, maar aan haar blije gedrag te zien kon dat niet het geval zijn. Het deed hem goed haar zo te zien. Alleen dat beeld van haar was al genoeg om zijn hele dag goed te maken. ‘Ik heb wat voor je,’ opnieuw trok ze hem weer eens in uit zijn gedachtes. Een frons kwam op zijn gelaat. Een cadeautje, voor hem? Hij wou haar nog wat langer aankijken, zoekend voor een antwoord. Maar ze had haar blik op de grond gericht. Zijn aandacht werd daardoor getrokken door iets blauws. Hij had liever het blauw van haar ogen willen zien, dan dat van papier. Maar hij had altijd al met weinig genoegen genomen. Maar waarom… Waaraan had hij dit verdiend? Peinzend keek hij eventjes voor een paar tellen weg. Hij had een paar dagen terug een so gekregen… Wat was de datum toen ook al weer? O ja, 9 februari. Wacht… Dat betekende dat vandaag dan… De 14de was. En dat betekende… Valentijnsdag… Hij was het vergeten. Hoe kon hij? Hoe durfde hij? Hij was het vergeten! Eigenlijk best wel logisch. Hij had nog nooit iemand gehad waarvoor hij iets had kunnen doen op die dag. Maar nu wel… Hij had haar. En toch was hij het vergeten. Oké, hij mocht zich nu officieel een vreselijke oen noemen. Hoe had hij het kunnen vergeten. Met zware mondhoeken, die hij niet meer kon optrekken, richtte hij zijn blik weer op het in blauw papier gehulde doosje. En natuurlijk had zij wel aan hem gedacht. Met een trillende hand pakte hij het. Natuurlijk was hij blij, maar ook diep triest dat hij het zelf vergeten was. ‘Dank je,’ sprak hij zachtjes, wist met moeite zijn stem helder te houden. ‘Maar je weet toch dat het zien van jouw glimlach al genoeg voor me is?’ merkte hij, nog steeds met een zachte stem, op. Hij was er eigenlijk niet echt bij met zijn hoofd. Probeerde a la last-minute iets te bedenken. Wat vonden meisjes eigenlijk leuk?... Accessoires. Hij kon opkomen met het smoesje dat hij het nog op zijn kamer had. En dan gestressed daar gaan zoeken naar een of ander kettinkje of zo dat hij nog ergens had liggen. Het kon… Maar zover hij wist had hij nergens een of ander dingetje liggen dat hij haar kon geven. Nee, natuurlijk had hij nergens wat liggen. Want zelf was hij bijna een en al accessoire. Misschien kon hij iets aan haar geven wat hij nu om had… Dat zou kunnen. Maar dan moest hij het eerst ongezien af zien te krijgen, en dat kon nog wel eens een opgave gaan worden.

Hij richtte zijn aandacht weer op het pakketje in zijn handen. Hij moest het ooit openmaken, anders zou het misschien als een belediging overkomen. Onzeker pakte hij het kaartje wat erbij zat. Zijn ogen gingen er vluchtig overheen, hij las het eigenlijk niet echt goed. Was nog steeds bezig met zijn ‘noodplannetje’. Iets over een steen, dat was het enige wat hij echt had gezien op het kaartje. Hij hapte één keer naar adem, maar hij maakte nog geen aanstalten om het te openen. Pas na enkele tellen wendde hij zijn blik weer af naar het doosje, terwijl hij de brief in zijn zak stopte. ‘Je hebt er echt werk van gemaakt,’ sprak hij afwezig. Er lag een soort van schuldige toon in zijn stem, hoewel hij het goed probeerde te verbergen. Alsof hij er maar een versnelling in had ging hij sloom te werk. Net alsof hij bang was iets kapot te maken. Er zat een brok in zijn keel. Hij voelde zich schuldig, heel erg schuldig. En natuurlijk schaamde hij zich, omdat hij zo dom was het geweest het te vergeten.
Jammer genoeg had hij het sneller uitgepakt dan hij had verwacht; minder denktijd dus. Voorzichtig pakte hij het steentje tussen zijn duim en wijsvinger. Hij draaide het bedenkelijk tussen zijn vingers. ’Hij is prachtig,’ prevelde hij zachtjes. De blauwe kleur deed hem denken aan de blauwe kleur van haar ogen. Dus kortom ook weer iets waardoor hij weer in gedachtes wegzonk als hij ernaar keek. Hij hapte één keer naar adem. Nu moest hij snel iets bedenken. Meer tijdrekken, en snel. Dat was het enige wat hij kon doen. Snel zette hij een stap dichter naar haar toe en sloeg hij zijn armen om haar heen. ‘Hij is echt prachtig, net zoals jij,’ fluisterde hij zachtjes. Zijn ogen schoten naar onder, naar zijn handen. Hij moest iets bedenken… En snel, nog voordat hij haar losliet, of voordat zij zich zou losmaken uit zijn greep.

{ You little stalker ;x
Poor Rox, moet weer eens gemeen tegen hem doen x)
Don't worry; I already have a plan for this.
But I'm not yet going to tell ya ~ }

Het duurde even voor Roxas door had dat er geen leraar was die hem weg zou sturen, tenminste, dat gokte ze aan het zien van zijn zenuwachtige blik. Ze zag hem langzaam opkijken, wat weggedroomd, als altijd, wat hem er ongelooflijk schattig uit liet zien. Het paste gewoon bij zijn blauwe ogen, die dromerig konden kijken zonder echt iets te zien. Uiteindelijk leek hij door te krijgen dat zij er stond en dat zij niet bij machte was hem straf te geven.. iets wat ze sowieso nooit over haar hart zou kunnen verkrijgen. Een glimlach verscheen om haar lippen, zoals altijd als ze aan hem dacht of als ze hem zag. Als iemand naar hem vroeg of als ze langs de Nova-etage liep.. Of gewoon willekeurig, op allerlei momenten. Ze was de hele tijd zo druk bezig geweest met het zoeken en vinden van hem dat ze bijna vergeten was hoe heerlijk ze het vond om hem gewoon te spreken of aan hem te denken. Nu werd ze daar weer eens mee geconfronteerd, iets wat helemaal geen probleem was. Iemand had haar gezegd dat ze er veel gelukkiger uitzag; telkens als ze afdwaalde in de wereld van de dagdromen gleed er een glimlach over haar lippen, net als nu. Het was een automatisme, ze had er nauwelijks controle over. Vroeger had ze altijd last gehad van nare gedachten, die eerder tranen in haar ogen brachten dan dat ze er door moest glimlachen; hij had ervoor gezorgd dat dat niet meer nodig was. Het was vreemd dat Valentijn ineens betekenis had, eerst had ze het maar een onnuttige feestdag gevonden, ontworpen om vrijgezellen te pesten. Nu, ja nu.. nu dacht ze daar heel anders over en het levende bewijs daarvan stond recht tegenover haar, met een frons op zijn gezicht. Ze keek door haar wimpers een beetje omhoog, wachtte tot hij het pakje aan zou pakken. Wat was ze blij dat ze het de winkelbediende in had laten pakken! Als zij daar een poging to deed werd het bijna altijd iets wat op een mislukte plakbandrol leek. Zacht zei hij haar naam, met de zachte stem die ze tussen duizenden uit zou kunnen pikken. Ze hoopte zo dat hij het mooi zou vinden, dat hij het niet onnodig zou vinden of een glimlach zou faken.. Uiteindelijk nam hij het aan, met een zacht bedankje. Kijito richtte haar blik weer omhoog, nieuwsgierig naar wat hij ervan zou vinden. Zijn volgende opmerking was weer zo typisch Roxas; lief en ontzettend schattig gezegd. Alleen die woorden al maakten dat ze de hele tijd zou willen glimlachen, enkel en alleen voor hem. Ze probeerde negatieve gedachtes uit te bannen, wat redelijk lukte doordat het glimlachen haar positief maakte. Hij zou vast doen alsof hij het mooi vond, zelfs als hij het niet mooi vond en misschien vond hij het wel mooi en dan hoefde ze zich nergens zorgen over te maken. Gewoon afwachten, het was wel aan hem te zien wat hij dacht. Roxas was geen leugenaar en zij was goed in het aflezen van wat iemand voelde. Hij begon het langzaam open te maken. Om eerlijk te zijn werd ze daar alleen maar zenuwachtiger van, maar ze besloot er niets over te zeggen. 'Dit weekend was ik naar Cassia, en ik dacht eraan dat het Valentijn werd toen ik het zag liggen,' vertelde ze, al wilde ze zichzelf nu wel bijna voor haar hoofd slaan. Stom! Nooit zeggen dat je het bijna vergeten was, dat maakte zo'n slechte indruk.. Hopelijk had hij het niet echt gemerkt, afwezig als hij was. Dat was ze wel van hem gewend. Hij had het uitgepakt! Wat gespannen wachtte ze zijn reactie af.. bijna had ze een zucht van verlichting geslaakt toen hij het mooi bleek te vinden. Gelukkig maar.. Als antwoord sloeg ze haar armen ook om hem heen. 'Het kan jou sowieso nooit vervangen,' glimlachte ze. Ze was nog niet echt helemaal gewend aan lieve opmerkingen maar het voelde zo fijn.. en lief, hij was zo lief! Om eerlijk te zijn, ze was bijna vergeten dat zij officieel nog wat zou moeten krijgen. Ze vond het al genoeg dat ze hem gevonden had. 'Ik hoopte al dat je in de kassen zou zijn. Je klasgenoten zijn niet echt goed in richtingsaanwijzingen,' vertelde ze. Eigenlijk had ze gewoon ontzettend geluk gehad hem te vinden!

- Awww ik wil weten x3 Arme Rox! Gelukkig komt het goed ;D Yay! -

Hij kon haar stem, die altijd als muziek in zijn oren klonk, vaagjes op de achtergrond horen. Maar hij kon het niet helpen dat hij er niet echt veel op lette. Normaal werd hij altijd al abnormaal kalm door haar stem, op zijn hart na natuurlijk, maar nu… Nu kon hij niet de concentratie opbrengen om er goed en aandachtig naar te luisteren. In zijn hoofd was het een ware chaos. Hij kon haar niet teleurstellen, vooral niet nu. Ze was zo lief voor hem geweest het te onthouden, maar bij hem was het ontschoten. Hoe typisch! Ja, natuurlijk was alles pure sarcasme in zijn hoofd. Maar er kwamen ook duizenden last minute plannen in zijn hoofd. Zou hij er gebruik van maken? Ach… Hij kon het proberen. Haar kende zou ze het toch alleen maar schattig vinden of zo. Maar moest hij daar wel gebruik van maken, was dat niet slecht? Pas toen hij haar armen voelde werd hij weer uit zijn eeuwige gedachtestroom getrokken. ‘Het kan jou sowieso nooit vervangen.’ Waarom gaf hem dit niet het gevoel waar hij op had gehoopt? Dat gevoel dat hem vertelde dat alles goed ging komen. Nou, het stond op het punt om verkeerd te gaan. Zijn blik zakte weer naar onder. Hopend dat ze het niet zou merken tilde hij zijn linkerhand iets meer omhoog, staarde er peinzend na. Hij had twee ringen, eentje om zijn wijsvinger. De ander om zijn middelvinger. Hij was rechtshandig, dus vandaar dat hij ze aan zijn linkerhand had. Afwezig staarde hij ernaar. Wacht… Dat zou weleens kunnen werken. Zo onopvallend mogelijk ging hij te werk. Pakte onhandig de ring, die om zijn middelvinger zat, vast en begon eraan te trekken. Kom op… Laat los… Nou hoopte hij niet alleen dat de ring ook ooit los zou laten, maar ook dat zijn vingers ongeveer dezelfde grote hadden als die van Kijito. Maar iedereen zou het wel geloven als hij zij dat hij het niet kon weten. Het was niet dat hij ooit een half uur naar haar vingers had gestaard om erachter te komen hoe groot die ring nou moest zijn. Misschien had hij beter die om zijn wijsvinger kunnen pakken… Maar die was zwart. En zwart was nou niet bepaald de beste kleur voor een cadeautje op Valentijnsdag. Dus dan maar de witte. Op goed geluk bleef hij er volhardend aan trekken. Hoe lang had hij die ring wel niet om zijn vinger gehad? Vast lang… Want hij kon zich de tijd zonder hem niet meer voorstellen. Hij had altijd wel aan zijn vinger gezeten, ook al was hij hem de laatste paar jaren nogal vergeten.
‘Ik hoopte al dat je in de kassen zou zijn. Je klasgenoten zijn niet echt goed in richtingsaanwijzingen.’ Momenteel had de jongen al zijn aandacht gericht op het loskrijgen van de ring, dat het enige wat hij als reactie gaf een vaag zacht lachje was. Dat overigens maar hooguit twee seconde duurde. Bijna… Met een laatste ruk wist hij uiteindelijk de ring los te krijgen. Maar door de kracht waarmee hij het deed verloor hij de grip over het doosje; dat hij eerst nog zo stevig tussen zijn hand had geklemd. Hij liet het maar voor wat het was en liet zijn armen zakken. De redding was… Een soort van nabij. Hij deed zijn handen achter zijn rug en bevrijdde zich rustig uit haar greep. Hij wendde zijn blik af, wist dat hij niet normaal zou kunnen praten zodra hij haar onder ogen zou komen. ‘Ik…’ Jep, dit voelde slecht… Maar hij kon niet anders. ‘Natuurlijk heb ik ook iets voor jou,’ glimlachte hij, terwijl hij rustig zijn ogen weer liet afdwalen naar haar. Hij kon de verleiding gewoon niet weerstaan om weer weg te zinken in de pracht van haar blauwe ogen. ‘Kun je alsjeblieft je hand naar me uitreiken?’ vroeg hij, met zijn gewoonlijke zachte stem. Zijn handen had hij inmiddels achter zijn rug gebald tot vuisten, kneep er hard in. Bij de ene voelde het best prettig aan, die blauwe steen leek de zenuwen in zijn hand wel te verdoven, en dan op een positieve manier. Terwijl in de andere hand hij alleen maar pijn voelde, door de ring die opstandig tegen het vlees van zijn handpalm opduwde. De pijn negerend keek hij haar afwachtend aan, wetende dat ze natuurlijk niet zou weigeren op zijn kleine vraagje. Ze was altijd al slecht geweest in het weigeren van dingen, ook al wou ze het soms niet. Maar als hij kon zou hij haar wel helpen; zou hij nee voor haar zeggen. Zo vaak als maar nodig was. Want hij zou zowel figuurlijk als letterlijk alles voor haar doen. Waarom? Gewoon, omdat hij zich vrijwillig had overgegeven. Overgeven aan die vage trance die altijd stiekem bezit van hem nam zodra ze in buurt van hem kwam. Maar hij vond het fijn, zou het voor niets ter wereld op willen geven, nooit niet.

{ Don't worry, He'll be fine.
Jeez, wat 'n flutpost x) }

Hij leek nogal afwezig, of lag dat aan haar? Misschien was hij gewoon moe en praatte zij weer eens te veel, dat kon het best zijn. Ze moest zich niet aanstellen. Om eerlijk te zijn werd ze best afgeleid door het fijne gevoel dat hij haar gaf, zeker nu zijn armen om haar heen waren geslagen. Hij leek het haar niet kwalijk te nemen dat ze het bijna vergeten was, als hij dat al als zodanig geregistreerd had. Ze was blij dat ze hem niet vergeten was, gewoon omdat ze zich nu in ieder geval niet schuldig voelde en omdat hij hem echt mooi leek te vinden. Dat was waar het om ging, toch? Bijna begon ze zich zorgen te maken over de volgende valentijnsdag. Wat moest ze dan geven? Snel praatte ze zich dat uit haar hoofd. Kom op, dat duurde nog een jaar! Als ze dan nog wat met hem had.. ze kon zich het nauwelijks meer voorstellen, de tijd dat het niet zo was geweest, de tijd dat ze helemaal alleen had gedacht dat haar hart nooit sneller voor iemand zou kloppen. Het tegendeel bleek waar; ze had hem gevonden en nu wilde ze hem eigenlijk niet meer laten gaan. Hoewel ze dat we zou doen, als hij het wilde. Ze kon niet goed 'nee' zeggen of weigeren; dat gaf haar altijd zo'n rot gevoel, alsof ze iemand kwetste. Dat was wel het laatste wat ze wilde. De rust in de kassen maakte alleen nog maar dat de glimlach op haar gezicht groter werd. Publiekelijk iemand knuffelen was niet echt haar stijl; daar was ze veel te verlegen voor. Dit was precies goed. Stil maar niet helemaal afgesloten van de buitenwereld, alleen met Roxas en de planten. Hoewel ze het gezelschap van Roxas prefereerde boven dat van de planten. Ze ging op in haar gedachten, de omgeving en zijn aanwezigheid, zodat ze niet merkte wat hij aan het doen was. Uiteindelijk bevrijdde hij zich uit haar greep, iets wat ze ook niet echt doorhad. Ze moest echt eens op blijven letten.. maar dat was zo moeilijk met hem in de buurt! Telkens als ze ook maar een blik in zijn ogen wierp dwaalde ze af, verdronk ze zowat in haar gedachten.. en het voelde nog fijn ook. Kijito realiseerde zich dat hij iets ging zeggen, met zijn zachte stem. Hij had ook iets voor haar! Zoals al te raden was, vond ze dat lief en schattig. Een heel standaardreactie. Ze knikte, sowieso niet in staat om te weigeren, en dat al helemaal niet bij een redelijk klinkend voorstel. Ze stak haar hand uit en wachtte af, best nieuwsgierig. Ach, ze kon wel op hem vertrouwen, dat zou ze altijd kunnen. Eigenlijk had ze al willen zeggen dat ze het lief vond dat hij iets voor haar had, maar ze besloot even te wachten en niet door zijn gedachten heen te praten, iets wat ze continu deed.

Zoals verwacht stak ze haar hand naar hem uit. Hij kon de nieuwsgierigheid van haar gewoon aflezen. Het deed zijn hart smelten, zo schattig was het. Maar hij herstelde zich, moest nu niet afdwalen. Rustig stopte hij het steentje eventjes in zijn kontzak (wat een melig woordje eigenlijk), zodat hij zijn beiden handen vrij had. Voorzichtig pakte hij haar hand vast, deed de grootste moeite zijn hoofd erbij te houden. Waarom zorgde al dit alles ervoor dat hij af wou dwalen in zijn droomwereldje? Maar dit was eigenlijk al een soort van droomwereldje, waarvan je dacht dat het eigenlijk een droom was… Maar het bleek toch de werkelijkheid te zijn en dan zou je daar later van schrikken als je je het realiseerde. Maar het leek alsof hij het zich niet kon realiseren, en als hij het deed hij opeens overvallen werd door negatieve gedachtes. Nou, liever dat, dan midden in zijn handeling blijven haken omdat hij weer eens een reisje aan het maken was door zijn droomwereld. Dat zou eigenlijk best gênant zijn… Houd je hoofd er nou eens voor een keer bij, man! Brak hij zijn eigen gedachtestroom door. Hij hapte één keer naar adem. ‘Het is niet veel,’ sprak hij alvast, als een soort van waarschuwing.
Na een paar tellen te hebben gewacht, terwijl hij naar haar reactie zocht, besloot hij toch maar eens actie te ondernemen. Met moeite wist hij zijn hand stil te houden; hij wou namelijk trillen… Zoals gewoonlijk in dit soort situaties. Geforceerd kalm deed hij de ring, in zijn ogen vrij onhandig, om haar ringvinger. Hij fronste eventjes, waarna hij haar weer aankeek met een zwakke glimlach. ‘Natuurlijk kan ’t niet tippen aan jouw cadeautje,’ merkte hij op. Dôh, zei hij er nog droogjes achteraan in zijn gedachtes. Zijn… Wellicht zou je het niet eens cadeau kunnen noemen, maar hij had maar wat gedaan. Op goed geluk.

Hij schraapte eventjes zijn keel, keek weer weg. Hij had een rotgevoel, enkel door alles wat hij had gedaan zonet. ‘Fijne Valentijnsdag,’ wist hij met moeite over zijn lippen te krijgen, ‘Denk ik,’ voegde hij er vluchtig aan toe. Ja, opnieuw bloosde hij weer eens. Maar dat had hij de hele tijd al gedaan. Dus raakte hij er wel aan gewend, maar het nare was dat het ieder moment erger werd. Door alles. Door schaamte, doordat zijn ogen iedere keer Kijito opzochten. En niet te zwijgen over het feit dat hij zijn hand eigenlijk nog terug moest trekken. Nou hij erover nadacht kon hij het beter nu doen, was hij daar ook vanaf… Maar… Misschien zou ze er iets verkeerds achter denken. Alsof hij haar niet aan wilde raken. Dat was ook wel zo… Maar enkel om het feit dat het hem in verlegenheid bracht. Met moeite sloeg hij zijn ogen weer op, kwam haar weer onder ogen. Waarom moest hij altijd weer zoveel nadenken waardoor hij een rotgevoel kreeg?... Ook al zou hij zich nu fijn moeten voelen. Hij moest eens stoppen met denken, zou een stuk fijner zijn.

Met grote moeite hield ze haar aandacht erbij. Telkens als ze in zijn ogen keek wilde ze afdwalen naar gedachten die zomaar in haar hoofd schoten, zonder duidelijke leidraad. Maar nu moest ze opletten, kom op, Roxas had zijn best toch voor haar gedaan! Hij had een cadeautje voor haar en hij leek zenuwachtig. Was hij bang dat ze het niet leuk zou vinden? Zelfs al kreeg ze een klein bloemetje dat hij spontaan uit een random bloembak geplukt had, dan was ze er nog blij mee. Het was al lief dat hij zijn best voor haar had gedaan, hoe dan ook. Nu deed ze het weer! Kijito richtte haar blik op haar hand, die was niet zo interessant. Dat leek er juist weer voor te zorgen dat ze afdwaalde. Wat zou het zijn? Zouden ze op Nova ook van dat soort steentjes verkopen? Nou, dat leek haar onwaarschijnlijk. Op Nova hadden ze niet echt zeeën die steentjes glad konden scheuren. Trouwens, het zou wel eng worden als hij exact hetzelfde gekocht had. In ieder geval, dit was de eerste Valentijnsdag dat ze iets voor iemand gedaan had en dat ze iets kreeg. Voor zover ze zich kon herinneren had ze nooit een valentijnskaart gekregen, wat haar ook nooit zoveel had kunnen schelen. Dan moest je je pas zorgen gaan maken. Hij had haar hand vastgepakt en was bezig met het geven van zijn cadeautje. Iets koels gleed om haar ringvinger, al leek het nog een spoor van warmte te vertonen. Ach, dat was vast omdat hij het vastgehad had. Hij bleef haar hand vasthouden, wat ze helemaal niet erg vond. Toch verplaatste ze haar hand een beetje om te kijken naar.. een ring. Hij was niet precies haar maat, die wist ze trouwens toch niet echt, maar hij was niet veel te groot of te klein. Het was een witte ring, net zo'n eentje als die zwarte die ze wel eens om zijn vinger had zien zitten. Daar lette ze over het algemeen niet op, omdat ze meestal naar zijn ogen keek. 'Bedankt!' zei ze blij, wat een schattig cadeau! Ze droeg bijna nooit sieraden omdat ze nooit de moeite nam om ze te kopen. Deze was simpel maar wel mooi. Echt een Valentijnscadeau. Ze gaf een zacht kneepje in zijn hand. 'Het is het liefste cadeau dat ik ooit heb gekregen,' glimlachte ze. Misschien dacht hij dat het niet waar was, maar het was echt zo. Haar ouders hadden nooit aandacht besteed aan haar verjaardag of iets dergelijks. Ze kreeg wat geld om snoep van te kopen, omdat dat toch was wat kleine kinderen wilden? Deze ring zou ze voorlopig niet meer af doen. Het groen van de planten leek veel sterker nu ze echt helemaal 'on earth' was en niet afgedwaald rondliep. Waarschijnlijk was dit haar beste Valentijnsdag ever! Hopelijk kwam er niet iemand zomaar binnenvallen, dat zou het wel weer verpesten. 'Hoe gaat het eigenlijk met je?' vroeg ze, waarom vergat ze dat nu weer? Dat was echt.. gewoon stom! Ze kwam hier zomaar aangelopen en smeet hem een cadeau toe, zonder te vragen hoe het met hem was. De blosjes op haar wangen werden groter, net als bij Roxas. Wat hem heel schattig stond, trouwens.

‘Bedankt!’ Hoe had hij ook kunnen verwachten dat ze het niet zou waarderen? Waarschijnlijk was ze een van zo’n personen die dacht; het zijn de kleine dingen die het ‘m doen. Gelukkig maar voor hem. Maar dat zou waarschijnlijk ook wel een van de redenen zijn dat hij hier nu stond, met dit gevoel. Het gevoel dat hem in het begin had gekweld, omdat hij het niet wou en laat staan dat hij het ook maar begreep. Hij dacht dat het misselijkheid was… Maar dat kwam echter omdat alles in zijn lichaam de ware betekenis ontkende. En nu hij het eindelijk door had. Toen was er iets gekomen wat niemand had kunnen verwachten, en dan vooral hij niet. Maar dat was bijna altijd zo in dat soort situaties, met dat soort gevoelens.
Een zacht kneepje in zijn hand trok hem weer terug de werkelijkheid. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen, maakte het beeld weer scherp. Zijn ogen hadden altijd de neiging om zijn zicht wazig te maken als hij niet echt meer oplette. ‘Het is het liefste cadeau dat ik ooit heb gekregen.’ Zijn beeld hoorde weer scherp te zijn, maar toch kon hij maar een ding goed zien. De rest bleef troebel. Het enige wat hij kon zien was haar. Met haar glimlach, met haar diepblauwe poelen van ogen, haar blonde haar… Waarom leek ze zo perfect in zijn ogen als ze haar vergelijk met zichzelf? Qua uiterlijk konden ze nog wel veel op elkaar lijken. Maar alles daarnaast… Dan kwam hij altijd negatief over, in zijn wereldje, en kwamen de echte dingen waarom hij haar zo schattig en leuk vond naar voren. ‘Het kan niet tippen aan het jouwe,’ sprak hij tot slot maar. Hij was bijna vergeten een reactie erop te geven, stel hij was het vergeten… Wie weet zou hij haar dan hebben beledigd of zo, zonder het te willen.

Ze ging weer wat zeggen, moest zijn aandacht weer richten op wat er allemaal gebeurde. Maar dat was zo moeilijk… Vooral als alles erom leek te vragen of hij in zijn gedachtes af wou dwalen. En nu meer dan ooit. Vooral met haar voor hem. Die ogen die zijn blik altijd vasthielden. En hun diepblauwe kleur die hem kalmeerde, en die ervoor deed zorgen dat hij altijd weer afdwaalde in zijn gedachtes. ‘Hoe gaat het eigenlijk me je?’ Vragend knipperde hij met zijn ogen. Vanwaar die vraag nou weer? Nou… Hij kon niet zeggen dat hij het niet leuk vond dat ze het vroeg. Hij vond het sowieso al leuk haar stem te horen, maakte niet uit wat ze zei. Maar de woorden uit haar mond kwamen, op een vragende toon. Het was een nogal… Spontane vraag. ‘Goed… Denk ik. Vooral nu ik jou weer heb mogen zien, natuurlijk,’ sprak hij bedenkelijk. ‘En hoe gaat het met jou?’ kaatste hij de vraag terug, met gemeende interesse. Stel er zou haar iets dwars zitten… Hij zou het zichzelf nooit kunnen vergeven als hij zo egoïstisch was geweest niet te vragen wat het was, niet had geprobeerd haar ermee te helpen. En stel ze zou erdoor moeten huilen… Dan zou hij haar troosten. Maar als hij het niet eens zou hebben gevraagd. Dan… Dan zou hij echt een klap in zijn gezicht verdienen, desnoods zou hij het zelf aan zich geven. Hij verdiende het dan gewoon.

Misschien moest ze volgende keer beter nadenken voordat ze een heel gesprek ging beginnen. Hoe kon ze nu vergeten om zo'n simpele maar toch gewone vraag te stellen? Die vraag die liet zien dat je je in mensen interesseerde. Hoe gaat het met je? Kom, dat was niet zo moeilijk! Maar nee, zij was weer helemaal aan het stressen of ze hem zou vinden en zo ja, of hij haar cadeautje wel leuk zou vinden.. wat best egoïstisch was. Ze had echt normaal na moeten denken.. gelukkig was Roxas niet iemand die daar zomaar over ging zeuren, die zich depressief voelde omdat ze zoiets niet vroeg. Of hij verborg het zo goed dat ze het niet merkte. Over het algemeen kon ze wel raden wat er in hem omging. Niet helemaal, ze was niet helderziend, maar haar watermagie hielp er wel wat bij om emoties te gokken. Water stond immers voor emoties en gevoelens. Daar was ze ontzettend goed in, vooral in het laten zien ervan. Dat zou ze Roxas trouwens maar niet aandoen. Waarschijnlijk zou hij lichtelijk in paniek raken als ze zomaar begon te huilen, om niets zoals vaker. Dat wilde ze niet doen. Ze kende hem al langer dan vandaag en zoiets zou hem geen goed doen. Trouwens, als ze zonder waarschuwing ging huilen zou dat zijn zelfvertrouwen ook niet helpen. Ze wilde juist dat hij zich beter voelde! Gelukkig had ze ook niets om zich overdreven zorgen over te maken, alleen dat met haar ouders dan. Hoogstwaarschijnlijk zou dat nog wel heel lang zo blijven, misschien wel voor altijd. Daar kon hij haar niet mee helpen. Stel je voor, Roxas die naar haar ouders ging om hen te vertellen dat ze wel eens wat meer ouderliefde mochten tonen. Heel schattig maar ook zo onmogelijk. Haar blik dwaalde weer af naar zijn ogen, dat blauw dat haar niet alleen afleidde - op een prettige manier - maar ook in gedachten liet verzinken, soms filosofisch en soms wat onnuttig. Zou hij dat ook hebben? Ze zag hem vaak genoeg een beetje voor zich uit staren, wat er ook schattig uitzag. Net als bijna alles wat hij deed.. maar daar kon hij niets aan doen, dat vond zij gewoon. Ze merkte iets te laat dat hij de vraag terugkaatste, waardoor het antwoord even op zich liet wachten. 'Ook goed, al laten mijn ouders niet veel van zich horen,' antwoordde ze. 'Ik ben liever bij jou dan bij hen,' voegde ze er wat zachter aan toe, al keek ze niet alsof ze ieder moment in huilen uit kon barsten of suïcidale gedachtes kon krijgen. Misschien had ze dat ooit kunnen hebben, op zo'n alleen moment, maar nu hij erbij was, was zoiets gewoon onmogelijk. Al was ze er zeker van dat hij haar er anders weer bovenop kon helpen. Aan hem twijfelde ze niet, nooit, gewoon omdat het nodig was. Misschien wat naïef.. maar anders kon ze niet tegen hem aankijken. Dan zou ze weer wegzinken in haar gedachten, net zoals nu..

Het duurde een tijdje voordat er een antwoord kwam op de vraag, maar dat was hij wel gewend. Ze hadden namelijk beiden de neiging snel af te dwalen in hun gedachtes. ‘Ook goed, al laten mijn ouders niet veel van zich horen.’ Voor een paar tellen kwam er een lichte frons op zijn gezicht. Hij had het op een gegeven moment niet meer zo van zijn ouders. Ze hadden hem in de steek gelaten toen hij ze het hardst nodig had. Zijn vader begon hem al gelijk te negeren toen alles boven water was gekomen, deed net alsof ze geen familie meer waren. Zijn moeder daarin tegen had het wel geprobeerd maar uiteindelijk had ze hem ook laten stikken. Sindsdien moest hij het niet meer zo van ze hebben. Hij kon niet ontkennen dat hij er in het begin wel moeite mee had gehad, en zelfs nu ook. Het bleef altijd wel een gevoelig onderwerp bij de jongen, maar daar zou waarschijnlijk de laatste paar jaren geen verandering in komen. Waarschijnlijk dat als hij ouder was, volwassen, dat hij er gewoon over kon praten zonder dat hij halverwege zou stoppen omdat hij niet voorgek wou staan door te huilen. Dan begon hij altijd of weg te rennen, of gewoon alles om zich heen te negeren proberend zijn tranen niet over zijn wangen te laten rollen. Waardoor ze knap irritant in zijn ogen bleven prikken.
‘Ik ben liever bij jou dan bij hen.’ Maar natuurlijk, meneertje was weer eens afgedwaald in zijn gedachtes! Hij moest echt eens leren zijn hoofd erbij te houden, want soms kreeg hij halve gesprekken niet mee. En in de toekomst zou dan nog wel eens negatief kunnen uitpakken. Oké, hij moest nu echt stoppen. Niet alleen dwaalde hij weer af in zijn gedachtes, maar bovendien dacht hij ook nog eens na over dingen waar hij helemaal niet over moest nadenken! Hij was nog maar een kind, moest eens proberen van zijn leven te genieten. Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan… Helaas.

Kalm legde hij zijn handen op haar schouders en glimlachte hij warm naar haar. ‘Ik weet dat ik er waarschijnlijk nooit aan kan tippen… Want ik ben maar gewoon een random jongen. Maar alsnog zal ik mijn best proberen, onthoud dat,’ hij stopte eventjes en sloeg zijn ogen neer, ‘We zijn nog jong… En ik kan nu wel zeggen; We hebben onze ouders niet nodig, maar dat hebben we eigenlijk wel. Hoe vervelend en moeilijk dat soms ook is.’ Weer zweeg hij. Het was waar wat hij zei, hoe zeer hij ook wenste dat hij maar wat aan het liegen was. Want hij wou niet dat hij zijn ouders nodig had, wou dat hij ze gewoon kon vergeten en verder kon. Maar toch… Ze bleven altijd ergens in zijn hart, hoe diep dat ook zou zijn. ‘En ik kan zeker niet al hun liefde vervangen die ze je eigenlijk zouden moeten geven; want ik neem aan dat ze dat niet echt al te best doen als ze niet veel van zich laten horen. Eigenlijk had ik gehoopt dat ik een van je ouders was. Want als ze zelf te… Te blind zijn om te zien wat voor geweldige dochter ze hebben, dan zou ik je die liefde kunnen geven die zij je niet geven. Alleen kan ik dat niet… Hoe zeer ik dat ook zou willen.’ Hij sloeg zijn ogen weer op, keek haar weer aan. Enkel lukte het hem niet meer een geruststellende glimlach op zijn gezicht te krijgen. ‘Maar als er iets is, maakt niet uit wat, wat je dwars zit; dan weet je bij deze dat je dan bij mij moet zijn. Want niemand moet alles voor zichzelf houden, enkel door het feit dat die persoon er met niemand over kan praten. Oké?’ Hij had weer een zwakke glimlach op zijn gezicht gekregen, maar alsnog zou het niet echt overtuigend overkomen.

Ze zag de lichte frons die op zijn gezicht verscheen terwijl hij weer in gedachten leek te verzinken. Hoe was het hem vergaan, met zijn familie? Ze had er nooit over doorgevraagd omdat het haar wel duidelijk was dat het hem nog steeds pijn deed. Ze kende dat gevoel. Soms wilde ze sterker zijn, om haar ouders los te kunnen laten, om te vergeten dat ze bestonden. Om niet te hoeven weten wat ze van haar vonden, omdat ze toch nooit iets van haar vonden. Ze hadden haar niet bespot of uitgescholden, niet geslagen en niet op straat gegooid. Oh, hadden ze dat maar gedaan, hadden ze maar laten merken dat ze wisten dat ze bestond, dat ze niet slechts een onzichtbare, genegeerde last was die onderdak, voedsel en af en toe een correctie nodig had. Kon ze maar een manier vinden om meer te betekennen voor degenen die haar ouders waren, de mensen die haar noiit meer dan een blik waardig achtten. Ze slikte bijna onzichtbaar en probeerde die vervelende gedachtes uit te bannen. In ieder geval had ze geen ouders met relatieproblemen met elkaar. Nee, ze hadden eerder relatieproblemen met hun dochter. Het zou ooit wel goed komen, ergens in de tijd die ze met geen glazen bol zou kunnen zien.
Ze schrok op uit haar gedachten toen Roxas zijn handen op haar schouders legde en haar een warme glimlach schonk. Ze voelde dat er een paar tranen op probeerden te komen terwijl hij sprak, waardoor haar ogen wat waterig glinsterden. Stil luisterde ze, nam de woorden in zich op, doorgrondde hun betekenis en wilde zo graag dat ze kon accepteren dat het waar was. Een lichte glimlach krulde om haar lippen. Hij had haar vader niet moeten zijn.. dan kon ze nu niet van hem houden. Met haar duim draaide ze de ring om haar ringvinger langzaam rond. Stilletjes knikte ze. Hij had alles gezegd wat ze had willen horen, misschien nog wel meer.. omdat het recht uit zijn hart kwam. Tranen begonnen in haar ogen op te komen, al wilde ze het tegenhouden. Ze had zich niet meer kunnen wensen dan dit. Kon zij maar zulke woorden spreken tegen hem, hem troosten met wat hem dwars zat. Ze beet even op haar lip, kon geen woorden uit haar keel krijgen. Sloeg een arm om hem heen, hopend daarmee te zeggen wat ze niet over haar lippen kon krijgen. Toen ze haar arm weer terugtrok lukte het haar eindelijk woorden te vinden en te knikken. 'Dat weet ik.. ik zal er ook voor jou zijn,' sprak ze zachtjes, met dezelfde zwakke glimlach als degene die zijn gezicht tekende. Met de rug van haar hand wreef ze wat tranen uit haar blauwe ogen en haalde diep adem. Hoe kon ze hem ooit bedanken?

- Weee! Ik zat net voor het eerst in m'n leven Kingdom of Hearts op youtube op te zoeken.. Qua uiterlijk lijkt Naminé wel op Kijito :3 *Gaat Kingdom of Hearts kijken*

De glans in haar ogen, hij herkende hem maar al te goed. Die glans die je glimlach ongeloofwaardig maakte. Die glans niet meer uit zijn ogen wou als hij zich eenzaam voelde en probeerde een nepglimlach op te zetten. Het was een glans die je kreeg als er veel vocht in je ogen zat; kortom als je probeerde je tranen binnen te houden dus. Had hij haar aan het huilen gemaakt met zijn onnozele preken die gewoon over zijn lippen rolden als hij niet oplette. Of hij hield zijn mond en dwaalde af in zijn gedachtewereldje, of hij begon te praten en dan vulde hij de lucht met de meest nutteloze woorden. Hij was ervan overtuigd dat hij iets verkeerds had gezegd, iets waarvoor hij een klap verdiende. En een harde, in zijn gezicht. Bitchklap. En dan het liefst eentje die ervoor zorgde dat hij een rode afdruk kreeg; kon hij er een paar dagen aan herinnerd worden zodat hij de volgende keer wat beter na zou denken. Maar aan de ene kant zou hij ook weer voor gek lopen, maar dat deerde hem niet meer zoveel. Niet als dit ten goede was voor Kijito, dan deerde niets van dat soort gedoe hem nog. Het enige wat hij wou was haar glimlach zien, meer niet, maar nu… Nu beet ze op haar lip en zei ze niets. En die glans die het hem er lekker in leek te wrijven bleef ook in haar ogen. Iedereen had een soort gave… Waarom moest hij nou weer de gave hebben om mensen het zwijgen op te leggen – in een negatieve zin – met zijn zinloze preken?
Een arm werd om hem heen geslagen. Liet abrupt zijn grip op haar schouder los, en voelde hoe al de lucht uit zijn longen verdween omdat hij zijn mond opende; wou iets zeggen, wou het liefst schreeuwen, maar er kwam niets uit. Ja, hij schrok, dat kon iedereen wel aflezen uit zijn wijd opengesperde ogen. Stomme doemdenker die hij ook was. Hij had niet zo moeten denken, had beter moeten weten. Kijito wist dit soort dingen altijd te waarderen, op een speciale manier. Nou die speciale manier dan alleen in zijn ogen, maar alles aan haar zag hij anders dan anderen. Hoe dat kwam wist hij nog steeds niet; maar hij vond het prima zo.

Het leek alsof hij verdronk, alsof hij aan het zwemmen was maar iets hem naar onder aan het trekken was aan zijn enkel. Normaal hoorde het water kouder te worden, maar het werd warmer. Desondanks probeerde hij toch wanhopig boven te komen, niet weg te zinken – in zijn gedachtes -. Maar het lukte niet. De kracht waarmee aan zijn enkel werd getrokken was zo zeer niet echt onmenselijk, eigenlijk vrij zwak. Maar iets in hem wou wel verder weg zinken, wou zich overgeven en laten wegzinken in de warmte. Maar zijn oerinstinct wou het niet, deed alles om weer boven het wateroppervlak te komen.
In een seconde leek alles te verdwijnen. Weer zijn ogen die wijd open waren, zijn gedachtes die voor een tel stilstonden zodat hij alles eventjes kon verwerken. De arm was weg… Ze raakte hem niet meer aan. Het voelde net alsof hij een trip had gemaakt door een of ander vaag land; drugs had gebruikt. Maar dat had hij niet. Zijn lichaam was gewoon ophol geslagen door de schrik, en door het feit dat zij hem had aangeraakt. Een scheldwoord galmde eenzaam door zijn gedachtes; kon hij er nou serieus nog steeds niet tegen? Waarom maakte hij dingen altijd zoveel erger dan ze waren?... Nou, deze keer maakte hij het niet erger… Maar het kwam op hetzelfde neer.

‘Dat weet ik… Ik zal er ook voor jou zijn,’ echode Kijito haar zachte stem door zijn hoofd. Hij knipperde een paar keer, liet zijn blik weer een beetje naar beneden zakken. Hij bleef immers een paar centimeters groter, en zijn blik was abrupt naar boven geschoten toen ze een arm om hem heen had geslagen. Een bezorgde frons tekende zich af bij het zien van hoe ze in haar oog wreef; wat tranen eruit halend. Ja, hij vond het er wel schattig uitzien… Maar het deed hem ook pijn haar zo te zien. Hij haatte het dat hij niet de kracht had om hier een verandering in te brengen. Hij kon hooguit op haar ouders afstappen en tegen ze gaan schreeuwen; het zou toch niets uithalen.
Uiteindelijk slaakte hij een zachte zucht en streek voorzichtig met een hand over haar wang. ‘We’re going to be just fine,’ prevelde hij zachtjes. Waarom Engels… Goede vraag, maar hij vond dat soort dingen altijd mooier en gevoeliger overkomen in het Engels. Kon er ook aan liggen dat hij vroeger een Engelse psychiater had, waar hij eigenlijk nooit naar luisterde. Schold hem alleen maar uit; mocht hem niet. Enkel door het feit dat hij iets moest doen aan het feit dat hij vroeger een ramp was, daarom mocht hij hem niet. Hij richtte zich weer tot Kijito. ‘Stel je wilt weer eventjes ergens… Uithuilen of zo; kom dan gerust naar me toe. Maakt niet uit wanneer. Want ik zal er altijd zijn.’ Een warme glimlach krulde zich rond zijn lippen. Hij wist wel dat hij een reactie terug kon ontvangen van dat hetzelfde geld voor hem. Maar daar zou hij zich toch niet aan houden; hij wou haar niet opschepen met al zijn tragische verhalen, die hadden nu toch al een keerpunt bereikt. En het zou bovendien ook nog eens vaag overkomen; een jongen die komt uithuilen bij een meisje… Dat was te gek voor woorden, als je het vanuit zijn ogen bekeek.

{ Pointless post, jippie ;D
Iknow, de kortharige versie x)
En er zit een Rox in je onderschrift, hurr =w= }

De tranen verdwenen langzaam weer; de pijn die ze voelde over haar ouders zat diep geworteld, had niet de behoefte er in één keer uitgehuild te worden. Er waren al zoveel tranen verspild aan hen, het maakte nauwelijks meer uit.. Dat wilde ze zichzelf in ieder geval wijsmaken. Het hoorde niet zoveel pijn te doen. Ze hoorde eraan gewend te zijn dat het zo was, dat ze haar niet zouden missen als ze weg was, dat ze niet aan haar zouden denken en iedere brief die ze stuurde ongeopend op de salontafel lieten liggen, niet eens van plan zoveel moeite te doen om hem ongeopend retour te sturen. Soms dacht ze dat ze het op moest geven, dat ze gewoon moest verder leven en degenen die van haar behoorden te houden vergeten. Waarom was het in ieder sprookje zo dat alles goed kwam? In het echt gebeurde dat niet.. nooit. Het echte leven was niet gemaakt om Happily Ever After te leven, zorgde er niet voor dat iedereen de ware liefde vond in wie of wat dan ook. Nee, deze wereld liet je het liefst alleen en gebroken achter, om in een hoekje weg te kruipen en te wachten op de omhelzing van de dood. Maar het compenseerde ook, brak nooit je hart totaal wanneer je kon zien wat voor geluk jou ten deel viel. Zij had dan wel geen ouders, geen mensen die ze zo kon noemen om het feit dat ze om haar gaven, maar ze had wel iemand anders.. ze had hem. En hij betekende meer voor haar dan ze ooit had kunnen bedenken. Zijn hand was al een poosje van haar schouder af, wat ze al snel merkte. Het was niet zozeer de warmte van zijn hand, eerder de zekerheid dat hij er was en niet op zou lossen in herinneringen, dat hij bij haar bleef en haar niet achter zou laten. Hij zou niet op lossen in het zand van de tijd, niet verdwijnen in de splinters van een glazen licht. Ze moest haar blik weer een klein stukje omhoog richten om hem aan te kijken; hij bleef groter dan zij. Zijn bezorgde frons maakte dat hij er lief uitzag, maar ze had hem niet op willen schepen met haar gezeur of haar verleden. Dat was gebeurd, ze moest er overheen groeien en verder gaan.. met hem. Hij wist het misschien niet, maar hij deed meer voor haar dan wie ook, al was het maar door het feit dat hij er was en haar niet achterliet, dat hij haar tranen droogde en luisterde. 'We're going to be just fine,' hoorde ze hem zachtjes prevelen. Ze merkte de switch naar Engels niet echt op. Het ging erom wat de woorden betekenden, wat ze uit zijn mond betekenden. Misschien keek hij een beetje ouderwets tegen dingen aan, als dat jongens niet bij meisjes uit kwamen huilen, daar was niets mis mee. Dat mocht hij zelf weten. Zij kon waarschijnlijk niet al te goed advies geven. Als hij haar ooit wilde vertellen wat voor verleden bij hem hoorde, dan zou hij dat doen. Ze ging niet aandringen, niet dwingen te vertellen wat er gebeurd was. Het was niet van levensbelang en, had zij hem dan alles verteld? Niet dat er zoveel gebeurd was.. ze wilde hem er niet mee opschepen. Misschien, als alles teveel werd.. Hij zou niet zomaar doorvragen, zo was hij gewoon niet. Zijn zachte stem bereikte haar weer, samen met een warme glimlach. Hij zou er altijd zijn.. en toen hij het zei, wist ze dat het waar was, daar hoefde ze geen vraagtekens bij te zetten. Even overwoog ze opnieuw te zeggen dat hij ook bij haar kon komen, maar ze wist niet hoe dat over ging komen. Hopelijk wist hij dat zij er ook voor hem wilde zijn, liefde moest van twee kanten komen. Wat zou ze zonder hem moeten? Opnieuw gaf ze hem een korte knuffel, omdat woorden voor haar niet genoeg waren. 'Bedankt.. wat zou ik zonder jou moeten..' prevelde ze. Wat deed het verleden er toe als het haar naar dit punt gebracht had. Haar blik gleed naar de planten, die fellere kleuren leken te hebben, sterkere geuren. Dit was zeker een prachtige plaats. Een bloem die langzaam aan het verdorren was viel haar op. Vlakbij stond een gieter, van waaruit ze water over de bloem goot zodra ze het opgepakt had. Waarom? Dat deed ze wel vaker, even voor de afleiding. Bloemen en haar watermagie gingen nu eenmaal goed samen. Ze streek met haar vingers even over de bloembladeren, maakte dat de bloem het water in zich opnam, zodat hij wat kon herleven. Even afleiding, al was hij meer dan genoeg.

{Vage bloem ertussendoor ^^}

Weer kwam er dat vage gevoel. Opnieuw leek hij weer te verdrinken, omlaag getrokken te worden. Maar deze keer deed hij er niets aan, voelde er de behoefte niet voor. Het werd warmer… Misschien iets – Nee. Het was fijn. En net toen hij verwachtte te stikken, omdat hij geen lucht meer kreeg, leek het alsof hij zweefde. Gewoon, ergens in de lucht. Zouden vogels zich zo voelen?... Hou je hoofd erbij, commandeerde hij zichzelf toen zowat in zijn gedachtes. Hij moest hiermee stoppen. Hij moest niet iedere keer dat ze hem aanraakte verzinken in zijn gevoelens noch zijn gedachtes. ‘Bedankt…’ Tot zijn geluk was Kijito daar, met haar als muziek klinkende stem in zijn oren, om hem uit die trance te trekken. En er zo voor te zorgen dat hij niet te veel zou afdwalen. ‘Wat zou ik zonder jou moeten.’ Voor een paar tellen keek hij haar nogal verward aan. Kwam enkel door het feit dat vroeger iedereen hem kon missen als kiespijn. Rustig legde hij zijn hand op haar hoofd en aaide er nogal vaagjes over. Nee, hij wist nog steeds niet hoe hij erop moest reageren. Hij liet zijn hand weer zakken, vond de moed niet om haar aan te kijken – omdat hij niet wist wat hij moest zeggen -.
Hij was zo hard aan het nadenken over hoe hij nou moest reageren dat hij niet echt had gemerkt dat ze weg was gelopen. Toen hij de woorden had gevonden opende hij zijn mond, maar er kwamen geen woorden uit. Hij zocht met zijn ogen naar haar, faalde erin haar ook daadwerkelijk te vinden. Pas toen hij zich een kwartslag draaide kon hij haar zien. Wat was ze aan het doen? Gieter, plant… Lekker slim was hij bezig; hij kon er niet eens achterkomen dat ze een plant water aan het geven was bij het zien van de gieter, moest er eerst ook de plant en het water voor zien.

Pas toen ze klaar was kon hij zich weer bewegen. Nou, hij had het de hele tijd al gekund, maar op de een of andere manier lukte het niet. Ze zag er zo betoverend uit… En leek alsof ze een of andere spreuk over hem uit had gesproken waardoor hij zich nu zo voelde. Alles wat hij deed, hij voelde zich onhandig. En bovendien kon hij soms totaal niet meer uit zijn woorden komen, en dan ineen keer wel. Wat was ze met hem aan het doen? Nou… Ze had eigenlijk niet door wat ze met hem deed. Maar hij vond het zozeer niet zo heel erg. Alhoewel, soms wel. Als hij echt zijn hoofd erbij moest houden, dan lukte het hem gewoon niet door haar.
Kalm legde hij een hand op haar schouder, kon enkel glimlachen. Hij was zijn stem niet echt verloren… Maar het leek alsof hij hem niet nodig scheen te hebben. Hij wou dolgraag wat zeggen, zoveel. Maar hij kon het niet verwoorden. Zijn mond voelde niet droog, en zijn keel ook niet. Maar alsnog kon hij gewoon woorden over zijn lippen krijgen. Misschien enkel door het feit dat hij bang was wat verkeerds te zeggen, wat hij voor zijn gevoel al heel vaak had gedaan… In die paar minuten, waren het wel minuten? Ach, hij was zijn besef voor tijd al een paar tellen geleden verloren, dus wat maakte het ook nog uit nu? Zijn ogen gleden eventjes naar de bloem, enkel omdat hij haar nog steeds niet onder ogen wou komen. Hij moest wat zeggen, maar tegelijkertijd was het ook beter als hij gewoon zijn mond hield. Uiteindelijk dwaalden zijn ogen, zonder dat hij het doorhad, toch maar weer af naar de hare. En vanaf daar begon alles weer opnieuw; weer stond hij op het punt in zijn gedachtes af te zakken. Het was enkel nog omdat hij met zijn hand haar schouder voelde dat hij niet erin verzonk.

{ Worst post ever.
Maar wat wil je ook;
In zo'n situatie, met Rox... Met hardcore op x)
Maar mijn oren wouden niets anders horen, sorry ;x; }

Hopelijk zou de bloem weer tot leven komen en opbloeien, zoals hij behoorde te doen. Zoals ieder levend iets hoorde te doen, ooit. Alhoewel het erg eng mocht klinken, als ze zichzelf zou vergelijken met de bloem was het moment dat Roxas in haar leven kwam hetzelfde als het moment dat de bloem het water op begon te nemen. Poëtisch, niet? Één van die dingen die ze niet hardop ging zeggen omdat het dan zo vaag klonk dat ze het zelf niet meer snapte. Ze had sowieso niet de behoefte om hem de stuipen op het lijf te jagen. Met een lichte glimlach bleef ze naar de bloem kijken. Dit herinnerde haar echt aan de tuin die om hun huis heen had gelegen, tot haar ouders het lieten betegelen. Ze had er zo vaak gezeten, alleen, in de stilte die slechts verbroken werd door het fluisteren van de bladeren. Het zonlicht dat zachtjes op haar armen speelde terwijl ze met haar ogen half gesloten op haar knieën bij de bloemen zat, proberend ieder detail van die prachtige dingen in zich op te nemen. De geur, de tint, de beweging in de wind.. Tot het te koud of te donker werd, tot ze weer naar binnen moest en ze de bloemen moest verlaten, ze alleen achterlaten in de tuin. Na verloop van tijd verdorden ze natuurlijk, als de herfst kwam, maar op de één of andere manier waren ze er de volgende lente weer, misschien zelfs nog wel onder de tegels, wachtend op de vrijheid en het zonlicht. soms leek de kracht van Nova ook een prachtige kracht; de kracht van de zon. Bloemen hadden niets aan water alleen. Ze voelde een hand op haar schouder, plotseling, al schrok ze er niet van. De aanraking was zacht, niet opdringerig of angstaanjagend. Met een glimlach zocht ze zijn blik. Daar kon ze niets aan doen; iedere keer dat hij in de buurt was zocht ze zijn blik, zijn blauwe ogen.. Altijd raakte ze de woorden die ze wilde zeggen kwijt en had ze niets meer om te zeggen, geen interessant onderwerp of leuke anekdote. Toch voelde het niet beschamend als ze bij hem was, voelde het niet als een compleet falen. Ze hoefde niet bang te zijn dat hij het irritant zou vinden of dat hij boos zou worden. Zo was hij eenvoudigweg niet.. Alle seconden die voorbij tikten zonder dat ze het hoorde maakten hier niets uit. Ze kon hier zo nog een uur staan, al was het maar omdat hij erbij was. Nog steeds was dat gevoel er, nu hij haar aanraakte; sneller kloppend hart, het wegzinken in gedachten die nergens toe leidden en net zo gemakkelijk een ander pad insloegen. Het maakte niet uit. Het zachte licht dat de kas binnenviel was aangenaam warm voor de tijd van het jaar. Ze had eigenlijk al heel lang geen sneeuwballengevecht gehouden.. Wacht, niet afdwalen! De ring die net om haar vinger geschoven was, voelde nu al vertrouwd. Niet meer koud, dat deed hij in het begin al niet echt, ook niet meer onwennig. 'Er zijn hier prachtige planten,' mompelde ze vanuit het niets, misschien om iets te zeggen, al was de stilte niet onprettig. Ze kwam bijna nooit in de kassen, heel af en toe maar.. Misschien imponeerde het haar daarom des te meer, zelfs in wintertijd. Gelukkig lag zijn hand op haar schouder, anders was ze nu compleet ondergegaan in haar gedachten..

Oww.. Sorry! Erg inspiloos.. What can happen?