once upon a midnight dreary ..

'oтнer ғrιeɴdѕ нαve ɢoɴe вeғore - oɴ тнe мorrow wιll нe leαve мe, αѕ мy нopeѕ нαve ғlowɴ вeғore.'

Zijn blote voeten lieten een onzichtbaar spoor achter in het gras doordat de grasspieren gelijk weer terug bogen in hun oorspronkelijke vorm nadat de heer zijn voet van ze af gehaald had. Zijn linnen, bruine boek hing losjes om zijn benen, zijn rode, tevens linnen, bloes hing tot halverwege zijn borst open. Zijn naakte borst zonder haar waar je duidelijk de spiervorming van een jager in terug kon zien. Zijn rode haren lichtten bijna op in de nacht; zo fel waren ze. Er zou nog een flink pak sneeuw komen dit jaar, sneeuw die voor nu kort gesmolten was. De grond was koud onder zijn voeten, maar dat deerde hem niet. In vergelijking met sneeuw, waar hij ook op blote voeten door heen liep, viel dit zeer mee. Zijn turquoise ogen keken zonder problemen de duisternis in, gewend aan de nachtelijke kleuren. Hij wist naar hij naar toe liep en zelfs als hij zijn zicht benomen zou worden door een blinddoek, zouden zijn voeten de bestemming vinden. De stem van de bomen dreunde hard door in zijn oren, het gras vertelde hem alles wat hij moest weten. Het zou de eerste keer zijn dat hij de zogeheten ‘Geheime Tuin’ zou betreden en alsnog wist de heer precies hoe de plek er uit zou zien. Om te zeggen dat hij verbonden was met zijn element, zou een understatement zijn. De jonge heer was zijn element, maakte er een deel van uit en hoefde geen eens na te denken wilde hij met de natuur om zich heen communiceren. Het ging net zo gemakkelijk en vanzelfsprekend als ademen. En hij genoot er van. De natuur was alles wat hij ooit nodig heeft gehad en ooit nodig zou hebben. Zijn geliefde, zijn leven en zijn doel.

Zijn pas hield halt toen de jongeman eindelijk op een open plek terecht was gekomen. Zijn lichte ogen gleden even in het rond om alles in zich op te nemen. Uiteindelijk liep de heer op een lage boom af waar hij rustig in ging zitten. Zijn benen waren losjes over elkaar heen geslagen wat mogelijk werd gemaakt doordat twee takken wat verder uitelkaar had laten groeien binnen enkele ademhalingen.

De heer zat nu op ooghoogte aan de zijkant van de open plek; een prima plek om alles in de gaten te houden. En in de gaten houden zou nodig zijn. Eerder die dag had hij vijf soortgelijke brieven geschreven en deze laten bezorgen aan de andere Legendarische Magiërs. In de brieven had een verzoek gestaan om elkaar te ontmoeten deze nacht in de geheime tuin als de maan op haar hoogst stond. Het nieuws dat tevens de nieuwe Heer der Vuur gekozen was, had de Heer der Woud deze ochtend gehoord en gelijk daarna had hij de brieven geschreven. Een vreemde actie voor zijn doen; zo ongeduldig. Maar hij moest dan ook eerlijk toegeven dat zijn nieuwsgierigheid geprikkeld was; hij wilde de andere legendarische magiërs leren kennen. De personen met wie hij zo moeten samenwerken en een balans zou moeten zien te houden. Zou het een uitdaging worden of juist niet?

Zijn ogen vielen op de man die bijna op haar hoogste punt stond. Het zou niet lang meer moeten duren of andere levensvormen gelijk aan de zijne zouden de plek betreden. Vanuit zijn plek in de boom kon de heer de opening waardoor zijn collega’s waarschijnlijk zouden verschijnen, mooi in de gaten houden. Maar hij was gelet op de hele omgeving. Luisterde met de oren der natuur. Het geroesemoes van de bladeren en het roddelen van de sprinkhanen. Hun zouden het hem vertellen als er iemand in zijn buurt zou treden. Ver van te voren zou de heer al weten wanneer hij zijn eerste begroeting zou uit spreken.

En terwijl hij wachtte nam een klein roodborstje plaats op zijn schouder.

// alleen voor de Legendarische Magiërs

Voor de tweede keer die dag las ze de woorden op een klein stuk papier. De schrijver wond geen doekjes om zijn verhaal. Het belangrijkste wat er in stond was dat ze verwacht werd om middernacht in de geheime tuin. Een vage glimlach verscheen om haar bleke mond terwijl ze over de textuur van het papier wreef. ‘Eigenaardig,’ fluisterde ze tegen zichzelf. Niet alleen dat ze op een plek werden verwacht die geheim was, maar ook op dat tijdstip. Niet dat ze het vervelend vond, de maan was altijd een betere vriend van haar geweest dan de zon. De maan was kalmerend en vergevingsgezind, terwijl de zon je altijd de keiharde waarheid toonde.
Ze had op haar balkon gewacht tot de tijd daar was en nu leek de maan hoog genoeg te staan. Soepel stond ze op en liep naar haar kledingkast. Met snelle bewegingen deed ze een jurk aan die net zo blauw was als de nacht en bond een lichtblauwe strik in haar lange haren. De jurk gaf haar genoeg ruimte om te bewegen door de brede rok, maar het strakke bovenstuk hield haar warm. Niet dat ze ooit last had van de kou. Zij was water en water paste zich aan iedere temperatuur aan. Aan haar voeten bond ze een paar sandaaltjes en liep vervolgens Ilma uit.

Snel rende ze de duizenden treden af, haar jurk achter zich aan wapperend. Bij elk raam keek ze even naar buiten en zag dat het maanlicht op het meer steeds sterker werd. De heer van het woud had een goed moment uitgekozen. Er was niemand wakker in het kasteel. Geen surveillant, geen leraren. Het was vreemd om zo’n doorgaans drukke plek hier zo rustig te zien. Elke seconde die ze er doorbracht begon de vrouwe haar thuis steeds meer te mogen. Eindelijk kwam ze bij de laatste trede aan. Met een sprong waar een antilope jaloers op zou zijn duwde ze zich van de marmeren trap af. Snel pakte ze haar rokken op en snelde zich naar buiten. De avondlucht was fris en de grassprietjes die ze door haar sandalen heen voelde waren nat, maar het deerde haar niet. Het zorgde er juist voor dat haar hoofd helder werd en dat alle andere gedachten tot rust kwamen. Voor een moment oriënteerde ze zich en keek vervolgens opzij naar de kassen. Volgens haar bronnen – twee zesdeklassers – moest daar de tuin zich bevinden. De twee grote jongens hadden haar raar aangekeken toen zij, een klein en tenger meisje, vertelde dat ze de vrouwe van het water was, maar ze had hun goedkeuring niet nodig. Omdat het gras vrij hoog was moest ze de rokken van haar jurk nog wat optrekken en snelde naar de kassen.

Ook deze plek zag er vreemd uit bij maanlicht, misschien zelf een beetje beangstigend. Sommige planten bewogen en leken haar aan te staren, maar Victoire toonde geen angst. Zonder een geluid te maken liep ze langs de haast eindeloze rijen vol met eigenaardige bloemen of vreemde planten. Inmiddels was ze op een normaal tempo gaan lopen, zodat ze niet als een bezetene de tuin in zou rennen. Haar witte onderrok sleepte over de vloer, maar nam geen vuil op. Uiteindelijk kwam ze bij een minder goed onderhouden gedeelte van de kassen. Het leek alsof hier gewoon een muur was, maar met haar watermagie voelde ze dat er andere organismen zich achter de planten bevonden. Sommige waren gevuld met louter water, anderen met bloed. Er was een groter organisme met bloed in zijn lichaam. Een aantal seconden vroeg ze zich af wie het kon zijn, maar ze had al snel door dat dit de Heer van het Woud moest zijn. Voorzichtig bestuurde ze het water in de planten die haar weg versperden en liet ze opzij bewegen. Toen ze een doorgang had gecreëerd liep ze snel verder en liet de planten weer terug zakken in hun oorspronkelijke positie. Haar mond viel een beetje open toen ze de tuin zag. Ze had niet verwacht dat een vergeten plek zo mooi kon zijn. Een aantal lelies in het water trokken haar aandacht. Langzaam boog ze bij ze neer en bestudeerde ze. Dit soort bloemen groeiden er ook in de vijver in Ilma. Met een kleine glimlach streek ze met haar vingers door het lauwe water heen en raakte de lelies aan. Vervolgens hoorde ze een gegons in haar oren en wist al snel waar het geluid vandaan kwam. Het was het bloed van de heer van het woud dat snel door zijn lichaam stroomde. Zonder moeite wist ze waar hij zat en draaide zich naar hem toe. Twee kleine passen zette ze in zijn richting, maar er was nog minstens vijf meter van lege ruimte tussen hun. Het enige wat ze deed was hem aankijken. Haar gezicht had geen expressie, maar ze moest zich dan ook concentreren. Cassianen stonden bekend om hun talent voor waarzeggerij en auralezen en dat laatste was ze nu ook bij de jongen – want hij zag er net als zijzelf niet erg oud uit – aan het doen. Een glimlach sierde haar gezicht nogmaals toen ze klaar was. Ze had hem goedgekeurd. Vervolgens boog ze haar hoofd licht en maakte een kleine buiging voor hem.

Ik hoop dat je het niet heel erg vindt dat ik je lay-out gebruik. Het ziet er gewoon heel overzichtelijk uit.

Vanochtend was haar ten oren gekomen dat er een nieuwe Heer van het Vuur was gekomen op Starshine Academy. Eigenlijk was deze vrouw ontzettend benieuwd geraakt naar deze man, één van de drie legendarische magiërs die man zijn had ze al ontmoet. Dat was Eodan, oftewel de Heer van het Licht. Maar de Heer van het Vuur en de Heer van het Woud wilde ze ook maar al te graag ontmoeten, misschien was er wel iemand die haar seksueel aansprak. Wie weet? En anders zal er vast en zeker wel één of andere leraar zijn die haar – haar plezieren zou willen en kunnen geven. Zij moet toch ook aan haar behoeften komen? Goedschiks of kwaadschiks. Het maakte haar echt niet uit hoe ze er aan kwam, zo lang ze er maar aan kwam. Want haar behoeften en pleziertjes konden niet worden overgeslagen. Elke vrouw heeft behoeften, zij dus ook.

Okay nadat ze vanochtend gehoord dat de nieuwe Heer van het Vuur was aangekomen op Starshine Academy had Avani even later een brief ontvangen in haar kamertje. Met een diepe frons had ze de brief geopend en las ze de brief regel voor regel. Zo.. Zo.. Zo.. Deze brief kwam van de Heer van het Woud en hij wilde haar en de andere legendarische magiërs ontmoeten in de geheime tuin. De geheime tuin? Lekker typerend. Echt weer eens iets typisch voor een ‘Heer van het Woud.’ Die mensen waren alleen maar uit op bloeiende planten en vage beesten die rond rennen in de bossen. Lekker typisch allemaal. Maar denk maar niet dat zij door het gras gaat lopen om daar uiteindelijk terecht te komen. Zij gaat gewoon lekker op een andere manier. Iets wat alleen magiërs met een hele – hele sterke Aardemagie kunnen doen en dat zou een ontzettend leuke entree zijn voor haar. Gracieus, maar toch erg magisch. Maar goed, ’s nachts had de Heer van het Woud met haar en de andere legendarische magiërs willen afspreken in de geheime tuin. ’s Nachts? Dat zou fijn worden voor de Vrouwe van het Duister en totaal niet-fijn voor de Heer van het Licht. Lachwekkend. Ja dat zal het vast en zeker gaan worden.

Ze had zich nog even mooi gemaakt voor deze avond, ze zal tenslotte haar collega legendarische magiërs ontmoeten. Dat moet natuurlijk wel goed gedaan worden en dit was haar manier daarvoor. Zichzelf mooi maken, alhoewel dat behoorlijk lastig ging want ze was tenslotte al behoorlijk mooi, knap en natuurlijk aantrekkelijk. Maar een beetje meer optutten dan normaal kan in Avani’ haar ogen geen kwaad. Vluchtig keek ze op de klok en zag dat het hoogstens tijd was om maar eens naar de geheime tuin te gaan. Op haar speciale manier, maar dan moest ze wel eerst naar beneden geraken want in de Toren lukte dat niet. Ze wilde haar Aardemagie gebruiken en in de Toren was er weinig Aarde te vinden, behalve in haar eigen kamer. Want op haar gekste momenten wroette ze maar al te graag met haar handen in de aarde, dat is dan ook de reden waarom ze een aquarium vol met aarde in haar kamertje heeft staan. Voor het geval dat ze weer één van die momenten heeft. Je weet maar nooit.

Eenmaal beneden aangekomen zocht Avani een eenzaam plekje uit waar ze haar handen op een aparte manier bewoog. Met een flits was ze onder de grond verdwenen en raasde ze met een ontzettend hoge snelheid onder de grond door. Het was altijd wel leuk om dit te doen en al die wormen die je dan tegen kwam. Die waren altijd zo schattig om te zien, echt een must om te doen als je Aardemagie bevat. Maar veel Aardemagiërs zijn helaas niet sterk genoeg voor dit. Zij gelukkig wel, want zo scheelde het een hele hoop geloop. Van lopen wordt je moe en ze wil niet moe ogen als ze daar aan kwam. Al snel kwam ze aan in de geheime tuin waardoor ze stopte en een andere handbeweging maakte waarna ze vanuit een soort van ‘aarde lift’ omhoog kwam. Ze klopte even naar schouder af en liet ze de aarde weer normaal worden, gracieus stapte ze even opzij en sloeg ze haar haren over haar schouder heen. Kort keek ze om haarzelf heen en toen viel haar een klein en tenger meisje op. Zou dat nou echt een andere legendarische magiër zijn? God, laat haar alsjeblieft niet lachen hoor. Als ze echt als een legendarische magiër wilde ogen moest ze zich misschien iets anders kleden. Want dit? Kom op zeg. Je bent een volwaardige vrouw die gewaardeerd moet worden en niet gekleineerd? Vervolgens viel haar een man in een boom haar op. Met een frons keek ze de man aan, typisch dé bomenknuffelaar. Dat kan niet missen. ‘Jij zou Miotas moeten zijn..,’ sprak Avani op een mysterieuze toon tegen de man en daarna keek ze weer kort naar de andere vrouw in deze ruimte. ‘En jij.. Jij.. Jij oogt als een watermagiër. Dat zou dus betekenen de Vrouwe van het Water.’ Met een serieuze blik keek ze deze vrouw aan en kort wachtte ze een antwoord af. Maar ze was weer eens te ongeduldig.

‘Mag ik mij voorstellen? .. Ik ben Avani Prạmprā Nome, Vrouwe van de Aarde. Aangenaam.’

Ik heb hem ook gejat. Ssst.

Een verlichte kamer is te zien. Het is nacht. Maar door het raam wareb zonnestralen te zien. Er hing een optimistische, kalme sfeer in de kamer. Was dat omdat er alleen maar lichte dingen in stonden? Misschien kwam het wel door de tekens die op de posters van de kamer stonden... Of was dat gewoon het feit dat deze kamer eigendom was van de Beschermheer van het licht? Dat wist enkel de beschermheer zelf. Deze was net klaar met het schrijven van alweer een andere bladzijde van zijn dagboek. Hij bekeek het even. Altijd weer met diezelfde glimlach. Toen knikte hij voldaan, deed de witte ganzenveer terug in de pot met zwarte inkt, en deed zijn boek dicht. Er was even een lichte gloed omheen te zien. Nu was de enige die het boek open kon krijgen, enkel de beschermheer zelve. Op de ronde tafel in de hoek, lag een brief die hij eerder die dag had gekregen van Âde. Het dwaallichtje zat nu in haar olielamp die in het midden van de kamer stond. Deze was uit. Dit kwam omdat Âde rond deze tijd sliep. Haar soort dwaalicht was echt een dagwezen. Een wezen dat enkel kan bestaan als er licht is. Echt licht. Geen magisch opgewekt licht. Nou was Eodan's kunstmatige licht, bijna gelijk aan dat van echt licht, maar geen enkele magiesoort kon het licht opwekken dat gelijk stond aan de puurheid van zonnestralen. In de eerder genoemde brief, was vermeld dat ene Miotas, beschermheer van het woud, graag een gezamenlijk kennismakingsgesprek wou op zetten in de geheime tuin vlakbij SSA. Eodan vond dit een beetje een rare plek. Waarom daar? Waarom niet gewoon in de vergaderzaal, waar dat soort dingen beter konden worden gehouden? Ach, het zal er vast wel aan het feit liggen dat dit Miotas de beschermheer van het woud was. Hij keek op de witte wandklok. De cijfers hierop waren sierlijk, en binnen de cirkel, naast de drie stond een maantje, wat betekende dat het nacht was. Half 12. Meer dan genoeg tijd om nog even aan een muziek stuk te beginnen. Hmmn...Piano...of Cello? Hij keek even bedenkelijk van zijn Piano naar zijn Cello. Hij besloot om aan een cellostuk te beginnen. Hij had Nostramos de laatste tijd te weinig aandacht gegeven. Dat was niet goed. Straks zal hij nog jaloers worden op Eleonora, zijn piano. Dit zal dan ten koste gaan van de tonen omdat er dan zich negatieve emoties in zijn Cello zouden bevinden. Hij liep naar de standaard, met daarop een witte cellokoffer, en opende deze. Hij haalde zijn strijkstok en de wit met goude cello eruit. Toen, ging hij op de daarvoor bestemde stoel die naast de standaard was neergezet, zitten. Hij stemde even zijn instrument, en begon te spelen. Het was de gehele eerste Cellosuite van Bach. Naar zijn mening 1 van de beste en mooiste Cellosuites van Bach die deze ooit heeft gemaakt. Met name omdat deze zo lang was, maar toch ook weer zo mooi en simpel. Deze Suite gaf ook aan dat je al met 1 instrument, een klank kon maken die gelijk stond aan een heel orkest. Het was een cello van uitzonderlijke kwaliteit, dat kon je zeker horen. Door de tonen, leek de kamer ook spontaan tot leven te komen. Er was even een schijnsel te zien in de olielantaarn van Âde. Deze ging aan en uit met iedere beweging die Eodan maakte. Alsof Âde in haar slaap mee aan het doen was. Wat waarschijnlijk ook wel het geval zal zijn. Zijn glimlach werd warmer toen hij dit zag. Dit maakte dat hij extra zijn best ging doen. Toen hij klaar was, gloeide zijn de olielamp even fel, om daarna weer snel uit te gaan. Hij keek weer op de wandklok. Precies vijfentwintig minuten had hij gespeeld. Hoogste tijd om nu maar eens op pad te gaan. Ook al had hij er eigenlijk niet zo'n zin in om in de koude nacht op pad te gaan. Nee, Eodan was meer het type van warme zomerdagen. De dag waarop de zon het meest scheen. Maar goed, dat was ook meer dan logisch voor de beschermheer van licht. Maar goed..zijn nieuwsgierigheid ging boven zijn zin. Hij zuchtte, en deed zijn cello weer terug in zijn tas. Toen ging nog even naar de grote wandspiegel die in zijn vertrek stond. Hij keek in de spiegel. Hij had zijn gebruikelijke outfit aan. Hij had niet echt de behoefte om er netjes uit te zien. Sowieso had hij nooit die behoefte gehad. Toen, prevelde hij een spreuk, waardoor het buiten weer nacht werd, en hiermee ook het licht uit de kamer verdwenen was. Meteen voelde hij zich een stuk minder krachtiger, ondanks dat hij in zijn eigen kamer was. Maar toch..al die duisternis..hij vond het maar niets. Meteen liet hij zijn lichaam ook weer een gloed van zich afgeven. Zodat hij tenminste nog een beetje licht had. Ondertussen gingen de gordijnen dicht. Toen deze eenmaal dicht waren, was er een grote lichtflits te zien die even de hele kamer verlichtte. Toen, was Eodan weg uit de ruimte.
Bij de kassen, was weer een ander groot licht te zien. Toen stond Eodan daar weer. Hij keek om zich heen, en klopte even zijn schouders af. Teleportatie was nooit echt zijn ding geweest, en hij haatte dit eerlijk gezegd ook. Echter, had hij geen zin om dat hele stuk naar de kassen in het donker te lopen. Echter, wist hij niet de exacte locatie van de geheime tuin, dus had hij zich maar eerst naar de kassen toe getransporteerd. Al snel voelde hij drie behoorlijk sterke aura's. Eentje kwam hem vaag bekend voor. Echter, wist hij niet meer waarvan. Hij besloot deze gevoelens maar te volgen. Op een gegeven moment zag hij in zijn schijnsel een hekje dat open was. Tegelijkertijd werden de Aura's sterker. Toen herkende hij die ene. Het machtige, botte aura van Avani, beschermvrouwe van Aarde. Het andere Aura was...zorgelijker..meer teder..het aura van een Woudmagiër. Dat moest Miotas zijn. Toen voelde hij weer een ander, kalmer...rustiger Aura. Hij moest gelijk aan een kabbelend beekje denken. Dit moest wel De beschermheer/vrouwe van water zijn. Het Aura van de Watermagiër stond hem eerlijk gezegd het meest aan dan dat van de andere. Al snel zag hij door de bomen een open plek met drie personen. Ja, dit moesten ze wel zijn. Hij kwam de open plek op. Nog altijd met diezelfde glimlach op zijn gezicht. Hij hoorde net hoe Avani zei tegen de watermagiër dat ze een watermagiër moest zijn. "Een goedenavond Avani." Zijn glimlach werd warmer. Toen keek hij naar de watermagiër. "Ook een goedenavond. Ik mag uw Aura wel." Hij keek toen naar Miotas. "Miotas neem ik aan? Je had een beter tijdstip mogen kiezen van mij, maar goed, het is wat jij wilt." Eodan werd nooit snel geïrriteerd. Laat staan boos. Hij was altijd heel vergevingsgezind geweest. Hij leef de glimlach dan ook de hele tijd behouden.

Ik niet want ik steel niet Stare

Met een schuine blik gericht op een van de brieven die op haar grote bureau lag, dronk ze haar glas wijn leeg. Queralena was hier nu net twee dagen, twee lange dagen, waarin ze veel bezig was geweest, maar alles behalve met magie. Ja, kleine truucjes om haar kamers in te richten, maar ze had bijna alles voor de rest met de hand gedaan. Als je niet je eigen kamers inrichtte dan zouden het ook nooit je eigen kamers worden, tenminste dat was wat ze zelf vond. Even gleed haar blik over haar woonkamer voordat ze weer belanden op de brief die vanochtend was bezorgd. Vanwege haar taken had ze Iklèp bevolen haar meteen wakker te maken als er iets van een andere legendarische magiër binnenkwam of als iemand haar aandacht onmiddelijk vereiste. Dus doordat ze dat had gezegd werd ze deze ochtend bij het eerste krieken van de dag wakker gemaakt vanwege de aankomst van die brief. Die brief die haar nu lag uit te dagen, daar op het bureau. Het liefst zou ze het hebben verscheurd en daarna verbrand en niet komen opdagen vannacht gewoon al vanwege de toon die er werd gebruikt in de brief. Misschien had de man het dan verborgen in een verzoek, maar het was en bleef gewoon een bevel. Die man, die Miotas, gebood hen allen te komen in de nieuwe nacht van een nieuwe dag om elkaar te kunnen ontmoeten in een tuin. Het was wel voorspelbaar voor iemand van Gren om in een overbevolkte tuin af te spreken. Hij nam het voordeel van zijn eigen terrein en koos niet voor een neutraal terrein. Dat duidde op zwakte van zijn kant. Hij was dan tenminste nog wel zo slim geweest om voor de nacht te kiezen, het was voor haar zoveel fijner en uiteraard ook gemakkelijker om zich in de duisternis te begeven. Het was haar element en het was haar eerste en haar tweede natuur. Toch zat ze toen de klokken twaalf uur sloegen nog steeds in haar stoel te staren naar de brief. Ze had geen zin om te gaan, het was een perfecte nacht om op haar harp te spelen in het maanlicht dat een magisch effect zou geven aan haar spel. De naïevelingen die nu lagen te slapen in hun bedjes en dachten veilig te zijn zouden allen dromen over hetzelfde. Een soort hypnose, heerlijk. En dan aan het eind van het stuk zou ze begeleid worden door honderden leerlingen die het tegelijkertijd uitschreeuwden. Ja, daar zou vannacht de perfecte avond voor zijn geweest, maar het mocht niet zo zijn. Met een zucht kwam ze soepel overeind. Nee, zij had geen last van ouderdomsverschijnselen die normale stervelingen wel hadden en ze was best blij dat ze daar nooit mee te maken zou krijgen.

Iets later stond Queralena klaar om te vertrekken, haar haar geheel opgestoken in een wilde knot, zwarte laarzen, zwarte legging en een zwarte tuniek met enkele paarse accenten waardoor de huid van haar handen en haar gezicht extra bleek uit zou komen in het licht van de maan. Een zwarte mist verscheen om haar lichaam heen voordat ze langzaam verdween uit haar kamer en de contouren van bomen scherper werden. Ze keek vanuit de zwarte mist, nog verborgen voor de anderen in haar krachten, naar de personen die zich al hadden verzameld. Met het zachte schijnsel van de maan en haar ogen die aangepast waren aan het duister kon ze alles goed zien. Twee mannen en twee vrouwen waren al aanwezig en met een lichte grijns stapte ze uit de mist en leunde tegen een van de grote bomen die hier stonden. Haar donkere blik gleed over de energieën die ze het duidelijkst voelde. Als eerste had ze de afstoting en de aantrekking van een man gevoeld die als laatste aan was gekomen. De kracht van het Licht. Een sinistere grijns kwam naar boven. Oh, wat zou hij zich hier op zijn ongemak kunnen voelen, midden in de nacht, en in de aanwezigheid van duistere magie die hem kon overspoelen. Queralena hield zich in uiteraard. Het was ten slotte de eerste kennismaking. Ze kon wel even beleefd blijven. Nog steeds half in de schaduwen staand, viel haar blik op de vrouw die de krachten van Erd tot haar beschikking had. Ze had haar woorden nog net gehoord en tot haar verbazing liet ze de vrouw een eerlijke glimlach zien. Ze liet niet over zich heen sollen en stelde haar eisen. Ze was dus gewend aan haar krachten en haar verantwoordelijkheden en geen naïef kind. Dat was goed. Vlakbij haar stond een klein meisje, tenger en fragiel en ze hoefde er niet lang over na te denken dat dit lichaam van haar zo te breken viel. Die moest echt geen ruzie maken met die vrouwe van Erd. Nu ze naar haar keek, viel haar op dat deze vrouw ook aardig bleek was, misschien zelfs wel bleker dan ze zelf was. Apart.. Het leek erop dat ze van Cassia was. Ze had gewoon zo'n energie dat Queralena vaker had gezien bij mensen van die planeet. En toen schoof ze op naar de laatste persoon die haast een was met de natuur en van wie ze wist dat hij de brief had gestuurd. Een kleine paarse vlam speelde in haar open hand waar ze licht mee speelde. Hoe had hij haar durven te bevelen hier te komen? Alsof ze een simpele knecht was en hij haar meester. Nog net kon ze de snuif inhouden en de vlam bleef in bedwang. Jaren had ze gewerkt aan beheersing dus zo'n simpele woedeaanval zou haar evenwicht niet verstoren, maar ze wilde dat ze het kon uiten. Hij was helaas niet een burgerling die niet zou worden gemist, nee, hij zou haar een gevecht geven en het zou zwaar zijn. Ja, ze voelde de kracht die van hem af kwam en ze onderschatte niemand. Je kon beter iemand overschatten dan zou je tenminste nooit worden verrast. De vlam verlichtte een extra deel van haar gezicht, maar zodra ze haar hand sloot was het ook weer verdwenen en was haar gezicht verborgen. 'U had geschreven mijn heer?' Haar stem was zacht, als van een onschuldig jong meisje. Een makkie voor iemand die bijna honderd jaar aan toneel heeft gedaan.

- Ik had hem al van Mitch 'geleend'. Stare

Reá ijsbeerde door haar kamer. 'Je regelt het nu zelf maar. Ik blijf niet als een moeder je troep achter je kont opruimen,' snauwde de fel tegen de grote spiegel die aan de muur hing. In de spiegel, omgeven door mist, was een man te zien. Hij was extreem mager en zijn kleding verhulde nauwelijks zijn uitstekende botten. Toch keek hij sluw en intelligent uit zijn ogen. 'Alstublieft Vrouwe. Deze ene keer nog. Ik zweer dat ik het daarna nooit meer zal doen. Ik zal u alles geven wat u er ook voor vraagt,' sprak de man in de spiegel. Hij stond er een beetje hulpeloos bij. Reá dacht even na. Ze stond stil en de hoop van de man groeide. Hij kromp echter weer ineen toen Reá's ogen hem fel aankeken. 'We praten morgen verder. Ik moet hier over nadenken,' was het enige wat ze zei. Ze draaide zich weg van de spiegel en hoorde de man achter zich protesteren. Met een simpel veeg gebaar van haar hand snoeide ze hem de mond door hem weer in de mist te laten verdwijnen. De spiegel was nu een doodgewone spiegel, niks magisch aan. Reá liep er naartoe en bekeek zichzelf. Het had haar nooit echt gedeerd dat ze, als het op vrouwelijke rondingen aankwam, overal een beetje klein was. Dat had haar kracht altijd voor haar goedgemaakt. Ze was er zelfs blij mee. Niks zat haar in de weg en als het wel zo was dan kon ze het makkelijk inbinden. Ze won het moeiteloos van elke man. Toch, op avonden als deze, kon Reá het niet helpen maar denken of mannen haar ook mooi gevonden zouden hebben als ze wel een spectaculaire voorgevel had en een mooi rond achterste. Zouden ze anders naar haar doen dan nu? Reá bekeek zichzelf nog even van de zijkant, weg mijmerend. Tot haar oog viel op één van haar littekens tussen haar schouderbladen. Nee, ze had het niet nodig. Ze hoefde het niet om een man te betoveren. De enige man die voor haar bestaan had was Ilanaij. En wat voor een vreemde relatie was dat...
Reá draaide zich resoluut weg van de spiegel. Haar blik gleed naar haar bureau naast de haard. En dan specifiek naar de brief die erop rustte. Ze had hem vanochtend al gekregen maar nog niet eens de moeite gedaan om hem te openen. Reá had andere dingen aan haar hoofd gehad. Maar nu pakte ze de brief op. Met de vloeiende beweging van de briefopener had Reá de enveloppe open en haalde de brief eruit. Haar ogen gleden snel langs de regels. Toen ze hem gelezen had liet ze de brief langzaam zakken. Nu wist ze waarom ze zo lang had gewacht met het open maken. Collega's ontmoeten, gadver. Ze had er al één gezien en dat was voorlopig wel weer even genoeg. Wat Reá betrof leefden ze allemaal langs elkaar heen, hun eigen ding aan het doen. Maar ze kon deze uitnodiging niet zomaar negeren, toch? Heel even speelde het idee in Reá's hoofd om helemaal niet op te komen dagen. Maar ze schudde dat idee weg. Jammer maar helaas waren dit wel de personen waar ze een lange tijd aan vast zou zitten. Reá liep naar het grote raam. 'Chertov,' verliet de Puffoonse vloek zachtjes haar lippen. Het was al bijna middernacht. Reá floot hard op haar vingers en liep weer naar binnen. Ze gooide de brief het vuur in en griste haar mantel mee terwijl ze terug naar het raam liep. Ze stapte op de vensterbank en knoopte haar mantel om. Ze gooide de kap over haar hoofd en sprong uit het raam om opgevangen te worden door haar Goudvalk.

Buiten floot de ijskoude wind Reá om haar oren. Speelde met de de kap van haar mantel door hem naar achteren te willen trekken. Maar Reá hield hem stevig vast. Ze sloot haar ogen en luisterde. Overal hoorde ze het zachte het rustige geklop van slapende harten. Het ritmische gebonk die de school en omgeving elke nacht in zijn greep hield. Maar daar zocht Reá niet naar. Ineens hoorde ze het. Een hart dat uit de maat klopte. Gevolgd door nog een paar andere. Het was heel zacht en ver weg, maar dat moesten de harten zijn van haar collega's. Reá stuurde de Goudvalk bij dat hij recht op het geluid af vloog. Naarmate ze vorderden werd het geluid steeds harder. Reá keek naar beneden. Dankzij de maan kon ze zien waar ze vloog over het buitenterrein. Ze keek in de richting van het hoofdpijn veroorzakende gebonk. Het kwam uit de buurt van de kassen. Reá spoorde de Goudvalk aan om nog sneller te gaan. Als de maan niet zo helder had geschenen had ze het waarschijnlijk gemist. Een tuin die zich verscholen hield tussen de overwoekerde planten die zelf van bovenaf het zicht deels ontnamen. Nu was het gebonk luid. Ze waren recht onder haar. Reá sprong van de enorme vogel recht naar beneden. De lucht remde haar af en met een zwaar plof geluid kwam ze op de grond. Ze boog even door haar knieën toen ze neerkwam om de val te breken en kwam toen weer overeind. De kap over haar hoofd ontnam voor haar collega's elke kans om haar gezicht te bestuderen. Reá kwam iets uit de schaduw vandaan zodat ze dichter bij de anderen stond, maar nog steeds een redelijke afstand bewaarde. Wie ze meteen al had opgemerkt was Eodan. De enige van het gezelschap overigens die ze kende. Reá's handen bewogen zich naar de kap van haar mantel en gooide hem kalm van haar hoofd. In een plotselinge beweging had ze haar ogen geopend. De irissen die oplichtte als gloeiende kolen gingen de andere personen af. Ze bleven even hangen bij de vrouw waar Reá nu al een hekel aan had, alleen maar door haar te zien. Ze voelde een overduidelijk terugwerkende kracht als twee afstotende magneten. Dat moest de Vrouwe van de Aarde zijn. Kon niet anders. Haar ogen gleden verder en gingen langs Eodan, het tengere kleine meisje waarvan je niet zou verwachten dat ze tot dit gezelschap zou behoren en de vrouw met het zwarte haar. Zij was anders al kon Reá het niet goed plaatsen. Totaal het tegenovergestelde gevoel van Eodan, dat was duidelijk. Het zou Reá ook niet verbazen als deze vrouw de Vrouwe van het Duister zou zijn. Maar Reá's blik stopte abrupt bij de man op de boomstronk. Hij kon haar niet veel schelen. Maar het waren zijn ogen. Levendiger dan de laatste keer dat ze ze zag, feller dan ze zich herinnerde. Maar Reá kende ze heel goed. Ilanaij. Het leken wel zijn ogen waar ze naar keek. Reá wist niet goed wat dat moest betekenen, maar wel dat ze hier ooit had moeten komen. Ze scheurde haar blik los van de ogen en gaf een algemeen knikje als welkom.

Eragon geeuwde. Genoot van de warmte dat door heel de kamer te voelen was. Dat gaf hem altijd een goede bui zonder het ochtend humeur. Toch zou je dat niet meteen zeggen als je naar hem kijkt. Een neutraal gezicht, bijna kil keek je aan. Wanneer je hem beter leert kennen zul je wel weten waarom hij zo'n macho houding toont tegenover anderen. Geeuwend kroop hij uit zijn bed. Rekte zich vermoeid uit. hij was gisteren de hele dag bezig geweest om zijn kamer naar zijn smaak in te richten. het had langer geduurd dan hij had verwacht. Tot laat in de nacht was hij bezig geweest. hulp had hij niet gevraagt dat vond hij nu eenmaal niet nodig. Heeft geen hulp nodig kon zich prima zelf redden. Er werd op de deur geklopt. Argh kreeg hij dan nooit eens deftig rust? In een wat kribbige stemming zei hij dat de persoon mocht binnen komen. Die overhandigde een brief en giing vervolgens weer weg. Eragon keek even strak naar de envelop en las vervolgens de brief die erin zat. Een bijeenkomst? Waar alle legendarische magiërs gaan samen komen. Waarom de gehime tuit? ach swat. Het is niet dat hij niet wou gaan, het is gewoon...hij is nog maar juist gearriveerd, had nog niet meteen de kans gehad om zich goed en wel te settlen en meteen word hij op een meeting verwacht. Alsof het allemaal zo snel moest worden gedaan.Even staarde hij naar de 6documenten in zijn handen. 1voor1 stond er een heleboel informatie over een legendarische magiër. Hij had nu eenmaal zo zijn connecties en daar makte hij natuurlijk gebruik van. Wanneer hij terug is van die meeting zal hij de documenten wat grondiger bestuderen. Nu was het al genoeg om te weten wie wie was en welke magie ze beheersten. Onbewust streek hij ver het liteken in zijn nek. Tijd had hij dus niet want blijkbaar is die meeting vanavond al..Eragon had gelijk alles moest hier snel gaan, geweldig...niet dus. Denken ze dan niet dat hij ook wat tijd nodig had om alles op orde te stellen? Blijkbaar niet."Just great" sprak hij op zijn brits accent dat alleen te horen was wanneer hij engels sprak. Eragon gaat dus veel dingen moeten leren verdragen hier. Eens zien of hem dat gaat lukken. Niet dat hij een andere keus had. Met een kribbig gezicht kleed hij zich op zijn gemakjes aan. Staarde nog voor enkele ogenblikken naar zijn eigen smargard groene ogen; De zwarte tattoo dat over zijn linker oog ging. Het trotse teken van de beroemde sarkas. Niet dat er veel waren die dat kregen, nee het gebeurde maar zelden dat iemand dat kreegn. Alleen hij en nog drie anderen hadden dat teken verdient, een van die drie was zijn vader...Door nog maar aan hem te denken verergerde de stemming van Eragon. Even haalde hij dan diep adem, streek kort door zijn ravenzwarte haren waar een blauwe glans in te zien was. Dat was zijn 'ochtend coupe'. word wakker en ga er even onverzorgt door met zijn vingers. Dat maakte hem juist zo anders, ook eels omdat zijn houding liet zien dat hij ni meteen iemand was die iets over zichzelf zou prijs geven. Dat zeker niet. De hele dag dat Eragon zat te wachten om te vertrekken bespeelde hij zijn gitaar.

Met een blik naar de nacht gericht wist Eragon dat het tijd was om te vertrekken. Zwierde zijn leren jacket over zijn schouders, nam een sigare stak die aan en zette die tussen zijn lippen. Haalde even diep adem terwijl hij naar buiten stapte. Heel even concentreerde hij zich, izjn aura begon erop te reageren en begon te trillen. De kleuren van zijn aura vervaagden. Leek alsof hij zijn eigen aura blokkeerde, zo kon je het dan ook noemen. Geen enkele aura lezer kon nu zijn aura wat voor aura hij had. Eragon hield nu eenmaal niet dat anderen via zijn aura konden zien hoe hij was. Dat probleem heeft hij nu opgelost door zijn aura te blokkeren het heeft jaren geduurd voor hem om die truc onder controle te krijgen, maar nog nooit heeft hij er spijt van gehad. In de verte zag hij meteen al de ingang van de geheime tui. Moest toegeven dat het een prachtige plek was. Zo te zien is hij nogal aan de late kant."Hello Lady's Begon hij rustig op zijn brits accent" And gentlemens" eindigde hij zijn begroeting."De naam is Eragon Aerlic Zephyr" Stelde hij zich voor, zijn accent helemaal verdwenen.. Nam weer een trekje van zijn sigaret en blies de rook de lucht in terwijl hij zich bleef concenteren op zijn blokkade.'Blijkbaar ben ik de laatste, hopenlijk hebben jullie niet al te lantg moeten wachten." Rustig op zijn gemakjes bestudeerde hij elk de andere hun aura's, maar ging daar snel over. Bij de lichaamshouding ging hij grondiger te werk. Zoals verwacht ging hij trager te werk bij de vrouwen dan bij de mannen. Uiteindelijk liet hij zijn smargard groene ogen naar de kalmste van allemaal gan. De heer der woud...Best wel logisch dat hij deze plek had uitgekozen. En vooral dat hij de kalmste was. eragon daarin tegen had niet zoveel geduld. Ach ieder zo zijn eigen nadelige karktertrekjes toch? Hij keek even ongeinterseerd naar de zwarte nacht. De maan gaf genoeg licht zodat ze elkaar toch een beetje zouden kunnen onderscheiden, beter iets dan niets. Nog steeds lichtjes geirriteerd gleed hij met zijn vingers door zijn ravenzwarte haren heen. Waarbij er een blauwe gloed door het zwart te zien viel. Nam vervolgens nogmaals een trekje van zijn sigaret blies relaxed de rook weer uit en keek zwijgend toe hoe het als slierten in de nacht zich verspreide en vervolgens helemaal verdwenen was. Toch was eragon nu benieuwd...hoe noemde hij ook al weer, oja Miotas. Wat verwacht hij van deze ontmoeting? Toch niet dat ieder om zijn beurt wat over zichzelf zou vertellen, Wel Eragon zal dat niet doen hij is nu eenmaal op zijn privacy gesteld of ze dat nu leuk vinden of niet. Eragon gaat maar weinig over zichzelf prijsgeven. En daar moet iedereen mee leren leven. Automatisch gleden zijn ogen weer naar de dames, bleven hangen bij ieder om de beurten. Ze waren knap dat zeker, maar dat wou helemaal niks zeggen over hun karakter, en wanneer het karakter hem niet aanstaat dan is ze niet interesant genoeg voor zijn aandacht aan te besteden. Dat lledt voor al de damens eigenlijk. Al snel begon Eragon ongeduldig te worden. Hij had in zijn kamer op zijn bureau nog een heleboel papierwerk te doen die nog moesten afgehandeld worden. En dat wou hij zo snel mogenlijk achter de rug hebben zodat hij andere dingen kon doen, zoals het gezelschap van enkele belangrijke dames ontvangen. Daarna nog enkele beloofde sessies doen met paar weeskinderen van Razen. Ja hij nam nu eenmaal zijn werk mee naar hier, ook daar had hij zo zijn reden voor. Nonchalant ging Eragon tegen een boom aan leunen, streek even door zijn warrige haren. De hene hand stak hij daarna in zijn broekzak terwijl de andere hand nog een halve sigaret vasthield. Gelukkig heeft hij heel zijn pakje meegenomen. Dat zou wel voldoende moeten zijn tot het einde van deze bijeenkomst. Eragon liet niets merken, maar toch was hij nieuwsgierig naar de karakters van de personen die hier nu aanwezig waren. Ja hij kon het via de aura's doen, maar dat deed hij niet

Ik weet niet eens hoe ik het moet stelen Dx

PROFILE MAGICIAN

» Midnight studying
» Midnight meeting {Wren}
» Jayla Alex Midnight Winters

once upon a midnight dreary ..

once upon a midnight dreary ..

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen