Kana’s eerste les zou starten vandaag, eigenlijk had hij vandaag gepland dat de leerlingen zelf mochten kiezen via een soort stemsysteem voor wat ze gingen doen van sport vandaag. Het was voor hem de eerste les die hij zou geven dus deze mocht wel wat losjes verlopen vond hijzelf. Dus losjes ging de les wel zijn, maar hij was zeker niet van plan om op zijn lui achterste te kijken naar hoe de leerlingen zwoegden. Hij ging lekker meedoen dus dan konden ze niet van hem zeggen dat hij lui was. Dat was dan mooi geregeld. Eigenlijk was hij er al vrij vroeg uit vandaag, want dat moest ook, de eerste lesuren als gym waren zeker niet gemakkelijk. Zeker als de leerlingen net gegeten hadden, dan lag alles lekker op de maag. Misschien had hij hen toch moeten waarschuwen. Ach ja, nu kon hij er toch niet meer veel aan veranderen en niemand had hem eigenlijk al gezien van de leerlingen. Dus het zou vast wel een hele verassing zijn voor hen. Een nieuwe leerkracht, nieuwe regels. Wacht, wat waren de regels in zijn lessen? Ja, fair play en beleefdheid en respect. Voor de rest had hij niet echt regels. Buiten de sierraden, die moesten uit bij het begin van de les. Hij nam de klasse lijst van zijn bureau af en liep op een rustig tempo richting de gymzaal, die hij natuurlijk al sinds de eerste dag wist zijn. Dus daar kon hij al niet te laat voor komen. Eenmaal in de gymzaal zette hij de cd-speler neer en stak er een cd in. Daar zou hij zometeen zich even op opwarmen. Hij kleedde zich om in de kleedkamer die was voorzien voor leraren. Hij had nu een basketshort en hemd aan met het nummer 25 op, deze had hij al vrij lang, maar hij vond het wel gepast voor deze les. Misschien kon hij beter vermelden dat hij geen beestenboel in de klas wilde. Ja, dit ging hij allemaal op dat whiteboard hier schrijven met die stift hier die erbij lag. Hij nam de stift en haalde de stop eraf. Al snel had hij zijn naam opgeschreven, de minieme regels die hij had en het lesonderwerp. “Sport naar keuze, dit wordt gekozen door een vorm van stemmen.” Ja dit was ideaal. En zo slordig was zijn handschrift voor één maal niet. Mooi zo, alles was in orde, alleen had hij wat nood aan wat opwarming, vandaag was deze opwarming simpel voor hem sinds hij de opwarming samen met de leerlingen ging meedoen. Hij zette de muziekspeler op, zette de deur van de gymzaal open sinds de les officieel over vijf minuten zou starten en begon voor de cd-speler te dansen terwijl de leerlingen elk moment konden binnenstromen. Het kon hem niet echt schelen dat mensen hem zagen dansen; hij kon het, dus waarom zou hij er zich over moeten schamen?

klik voor het dansje :3

Met een zwarte rugzak op haar rug slenterde ze door de gangen. Ze mocht dan wel een goede conditie hebben en snel zijn, toch was ze verschrikkelijk lui. In de kleedkamer claimde ze meteen een stukje bank en een kapstok. Ze nam een grijs topje en een zwarte broek uit haar tas en deed deze aan. Aan haar gezicht kon je aflezen dat ze er niet echt zin in had. Vervolgens nam ze nog een elastiek en een borstel en ging voor de spiegel staan. Na twee keer proberen had ze een fatsoenlijke staart gemaakt. Ze stak de borstel terug in haar tas samen met haar kleren. Omdat ze de kleedkamer niet echt vertrouwde, nam ze haar rugzak mee naar de gymzaal. Daar was een blonde kerel wat aan het dansen en twee meisjes. Ze zette haar tas op de grond en ging daarna tegen de muur zitten. Hopelijk gingen ze niet dansen, want dat was iets wat ze langs geen kanten kon. Alhoewel, het lag eraan, bij capoeira vond de leerkracht haar bewegingen best soepel. Maar daar bleef het dan ook bij. Ze zuchtte en staarde wat voor zich uit.

Kana was helemaal verdiept in het dansen dat hij eigenlijk de eerste stroom van leerlingen niet had gehoord, multitasken was niet zijn ding. Hij kon het niet echt bepaald goed, dus tegen hem praten zou maar pas enige reactie bij hem opleveren. Gewoon door het dansen rustig de spieren even losmaken zodat het veel aangenamer was om mee te lopen met de snelste van de hoop. Zijn legerjaren hadden toch een mooi figuur opgeleverd en een leerlinge begon tegen hem te praten. "Ik ben Roakes Dust. Ik neem aan dat de gymles hier is?" zei ze. Kana draaide zich om naar de jonge studente met het zwarte haar dat in een pony was geknipt. “Inderdaad, aangenaam Roakes, ik zal je even aanvinken op de klassenlijst.” Hij stopte met dansen en liep richting de klassenlijst die hij bij het whiteboard had gelaten en zocht naar Roakes’ naam. Hij vinkte die aan, ze was dus mooi als aanwezig aangevinkt. Al snel keek hij met zijn blauwgroene ogen weer naar Roakes die weer begon te praten op een zelfzekere toon: "Ik kan echt niet dansen, dus ik hoop dat dat niet verplicht is. Ik ging het in ieder geval toch niet doen." Ze was een beetje brutaal, maar dat zou hem echt niet van zijn melk brengen. Hij bleef respectvol. Kana nam de lijst vast en zei dan: “Voor vandaag zal ik je gerust stellen, er is geen dansles voorzien vandaag. Maar volgende les is er dansen gepland, en helaas, je bent verplicht mee te doen. Je moet van elke sport proeven en dan kan je zeggen of je het ligt of niet. Maar geen zorgen, ik zal het je niet te moeilijk maken.” Ook Kana was zelfzeker en hij keek dan naar de volgende persoon die binnenkwam. “Goedemorgend” zei hij met een lichte glimlach en hij liep naar het meisje dat een zwart gat maakte voor haar gymschoenen te nemen. Ze excuseerde zich maar daar reageerde hij niet echt op. Een nieuwe regel voor op het bord, geen magie tijdens de les, voor en na de les kon hem het niet echt iets schelen dat ze magie gebruikten, maar de regel die hoorde ook bij fair play dat hij erop had gekribbeld. "Ik heet Erza Scarlet" stelde het meisje zich voor op een flirterige toon. Maar echt erop letten deed Kana niet “Aangenaam, ik ben Master Kana, maar ik zal me zo wel even volledig voorstellen.” Zei hij en hij vinkte de naam van Erza af op de klassenlijst. En dan kwam er nog een meisje binnen dat haast meteen zonder een woord te zeggen tegen de muur ging zitten. Even fronste Kana zijn wenkbrauwen, maar dan liep hij met een neutrale blik naar het meisje. “En wie ben jij? Dan kan ik je als aanwezig aanduiden.” Zei hij met een lichte glimlach. “Ik vraag jou vriendelijk om je bij de groep te zetten dan ga ik een hoop uitleggen. Even het saaie gedeelte, dan kunnen we overgaan op wat actie.” Kana had er echt zin in, dat kon je zien aan zijn ogen. Hij liep weer naar het bord en schreef er met uitwisbare stift een hoop balsporten op. Voetbal, basketbal, trefbal, hockey, handbal, volleybal en netbal. “Ik ben dus jullie nieuwe gymleraar, Master Kana, maar hier tussen de muren mag je me Kana noemen. Ik ben niet zo voor het formele gedoe. Zolang jullie me maar Master Kana noemen in de buurt van een andere leerkracht of de headmaster. Ik ben 25 jaar, ik heb een legerdienst gedaan en ik hou enorm van hardlopen, maar sinds het winter is ga ik dat even uitstellen. De regels hier bij mij les zijn simpel, fair play. Daarmee bedoel ik, geen gebruik van magie tijdens de lessen, beleefdheid, als er problemen zijn, kom dan maar naar mij, dan zullen we deze oplossen. Heb respect voor elkaar, als jullie respect geven, krijg je dat ook terug. En sierraden laat die maar uit, je moet ze maar een uurtje missen.” Zei hij met een lichte glimlach op zijn gezicht. “Dit was de saaie uitleg, nu de uitleg voor de les die binnen vijf minuten gaat beginnen, ik heb hier 7 balsporten op het bord gezet, jullie gaan één per één met deze stift” zei hij en hij hield de stift omhoog “een streepje zetten achter de sport die jij vandaag het liefste wilt doen.” Ja dit zou lukken, hij was er zeker van dat dit een aangename les zou worden.

Saturi liep door de gangen. Hij had gezien dat er een les gym vandaag. Kwam dat even goed uit. Gym was altijd al een vak geweest waar hij met veel plezier naar had uitgekeken..lekker zweten en sporten. Iets wat meer mensen zouden moeten doen. Echter, verwachtte hij dat het een stuk minder ruig aan toe zou gaan dan bij Datashi. Hij kon zich namelijk best wel voorstellen dat het niet echt verantwoord was van een leraar om van alles te gooien naar leerlingen. Daar kwam bij, hij wist zeker dat hij een betere conditie had dan de leerlingen. Misschien zelfs wel beter dan de gymleraar zelf. Nee..hij moest nou ook weer niet teveel uit de hoogte gaan denken..dat zou Datashi nooit hebben toegestaan. Hij liep naar de gymzaal toe. Hij had alvast zijn gym-outfit aan. Een grijs t-shirt met het kanji symbool voor "Kracht" erop. Een korte broek, en houten samoerai-sandalen met witte sokken.. Deze maakte een tikkend geluid bij iedere stap die hij nam. Zelf had hij het namelijk niet zo op gymschoenen. Zijn Samoerai-sandalen hadden veel meer grip dan zo'n rubber ding. Daar kwam bij, deze sandalen waren met eer door hemzelf gemaakt. Hij betwijfelde of er überhaupt ook maar een beetje eer in alle gymschoenen van zijn klasgenoten zat verwerkt.
Hij kwam bij de kleedkamers aan. Hij liep al vrij snel door deze heen, om daarna de gymzaal te betreden. Hij zag dat er nog 3 mensen waren. Alle 3 meisjes. 1 van die meisjes kende hij maar al te goed..Het was Okami. Waarom..moest ze in iedere les waar hij naartoe ging zitten? Echt iedere les.. Hij liep naar het groepje toe. Hij knikte even naar Okami. De meester was net klaar met uitleggen, en zei dat ze een stift mochten pakken en 1 voor 1 een balspel mochten aanvinken. "Saturi Iwako meld zich." Hij keek naar de stift, die de leraar in zijn hand had. Toen hij zag dat niemand naar de leraar toe liep, zuchte hij en pakte de stift van de leraar aan. Hij keek naar het bord. Een balspel dus..hmmn..Eens zien..Toen zette hij een streep achter trefbal. Hij was hier dacht hij wel goed in, aangezien hij al heel veel dingen heeft moeten ontwijken de Datashi naar hem had gegooid. Hij gaf de stift weer terug aan de meester.

Gym gym gym~! Ideaal voor als je zo veel energie had. Ze huppelde vrolijk naar haar kledingkast om er de geschikte kleding uit te nemen. Een korte sportbroek, een lichtroze shirt en een rood trainingsvest. En natuurlijk haar felroze beenwarmers en witte gymschoentjes. Ze stopte een fles met water in haar sporttas en ging opgewekt op weg. Afgeleid dwaalde ze door de ruime omgeving van de school. Ze had nog alle tijd, dacht ze zo, dus dan kon ze best even hier langs gaan. Een kleine omweg, dat maakte toch niet uit? En nee, normaal was het absoluut geen probleem geweest. Maar Moyra raakte de weg kwijt. Ze zat met haar gedachten heel ergens anders en ook haar voeten hadden haar naar een onbekende plek gevoerd. Dit was dus echt niet het gymlokaal. Ze zuchtte en keek paniekerend om zich heen. Welke kant was dan wél de goede? Ze zag iemand en klampte hem wanhopig aan. "Waar is de gymzaal?!" Vroeg ze smekend. Hij was gelukkig aardig en wees haar de weg. Maar het was nog een heel stuk en ze zou het nooit meer halen. Ze kwam met verwaaide haren en rode wangen binnen, had gerend. Kleedkamer, waar? Ze deed een deur open en gooide deze meteen weer dicht, haar ogen in schok gesloten. Jongenskleedkamer, bah. Andere deur dan, voorzichtig opende ze die. En ja, deze keer was het godzijdank wel goed. Voor de verandering zou ze haar haar in één staart doen, wat voor mensen die haar kenden vast vreemd was. Maar dat sportte gewoon handiger. Ze trok razendsnel haar kleding aan, was al een beetje laat. Snel snel, veters strikken. Ze gluurde om de hoek van de grote zaal, was dit waar ze zijn moest? Ja, er stond een klein groepje jongens en meiden in sportkleding en haar leraar. Geen tijd te verliezen, ze waren al bezig. Kwam dan binnenstormen en luisterde buiten adem naar de leraar. Andere mensen liet ze eerst aankruisen wat hun keuze was. "Sorry dat ik laat was, Master, ik was helemaal naar de verkeerde kant gelopen." verklaarde ze haar late intocht. "Mag ik nog meedoen?" vroeg ze met hoopvolle ogen. Ze wilde dolgraag meespelen. Trefbal, voetbal, basketbal.. Het maakte allemaal niet uit. Ze vond elke teamsport leuk. Niet dat ze er geweldig goed in was, maar ze deed wel reuze haar best. 100 procent energie stond hier naar de leraar op te kijken, hopend dat hij niet te streng zou zijn al deze eerste les. Maar waar ging haar voorkeur naar uit? Daar dacht ze over na, terwijl ze hoopte dat hij haar zou vertellen dat ze nog mee mocht doen zonder problemen.

Een kerel met blond haar liep naar haar toe. Waarschijnlijk de leerkracht. “En wie ben jij? Dan kan ik je als aanwezig aanduiden.” Ja, de leerkracht dus. "Lune Okami." Ze had een verschrikkelijke hekel aan haar volledige naam, konden haar ouders geen betere naam verzinnen dan Lune? Nu was ze letterlijk vertaalt maan wolf. “Ik vraag jou vriendelijk om je bij de groep te zetten dan ga ik een hoop uitleggen. Even het saaie gedeelte, dan kunnen we overgaan op wat actie.” Met een zucht stond ze weer op en slenterde naar het groepje toe. Even later kwam er een bekend gezicht binnen. Dit kon je niet menen? Hij? Opnieuw? Ze gaf hem een subtiel knikje terug. Daarna werd haar aandacht getrokken door de stem van de leerkracht. “Ik ben dus jullie nieuwe gymleraar, Master Kana, maar hier tussen de muren mag je me Kana noemen. Ik ben niet zo voor het formele gedoe. Zolang jullie me maar Master Kana noemen in de buurt van een andere leerkracht of de headmaster. Ik ben 25 jaar, ik heb een legerdienst gedaan en ik hou enorm van hardlopen, maar sinds het winter is ga ik dat even uitstellen. De regels hier bij mij les zijn simpel, fair play. Daarmee bedoel ik, geen gebruik van magie tijdens de lessen, beleefdheid, als er problemen zijn, kom dan maar naar mij, dan zullen we deze oplossen. Heb respect voor elkaar, als jullie respect geven, krijg je dat ook terug. En sierraden laat die maar uit, je moet ze maar een uurtje missen.” Gelukkig was deze leerkracht niet al te streng. Het enige waar ze niet mee akkoord ging was het uitdoen van sieraden. Als hij dacht dat ze haar lippiercing zou uitdoen, had hij het goed mis. Tegen het einde van de leszou die het gaatje dichtgegroeid zijn. “Dit was de saaie uitleg, nu de uitleg voor de les die binnen vijf minuten gaat beginnen, ik heb hier 7 balsporten op het bord gezet, jullie gaan één per één met deze stift” Balsport... de sport die ze het meeste haatte. Het ware sporten waar je verplicht in was om samen te werken. “een streepje zetten achter de sport die jij vandaag het liefste wilt doen.” Ze zuchtte. Het maakte haar niet echt veel uit. Uiteindelijk kruiste Saturi trefbal aan. Nee, trefbal zou zij al zeker niet aankruisen, veel te intensief. Een van de andere meisjes kruiste basketbal aan. Daar had ze ook geen zin in, dan was je weer verplicht om samen te werken, net zoals netbal, volleybal en handbal. Voetbal en hockey kon je nog redelijk solo doen. Het enige probleem was dan wel dat de rest van het team kwaad op je is. In duivelsnaam, welke sport ging ze aankruisen. Misschien toch trefbal? Nee, ze was dan wel goed in ontwijken, maar niet in gooien en de bal vangen. Dat kwam omdat haar dieptezicht niet zo optimaal was, wat dus een erg groot probleem was bij balsporten. Uiteindelijk besloot ze maar om voetbal te kiezen, daar mocht je mensen bij vloeren. Zelfverzekerd wandelde ze naar het bord en nam de stift. Ze zette een streepje bij voetbal en legde daarna de stift terug en keerde terug naar haar plaats. Hmm, misschien beter hockey aangeduid? Dan kon je zonder dat de rest het echt merkte, mensen slaan met je stick. Ach ja, ze had nu gekozen en niet echt veel zin om weer terug te gaan en haar keuze te veranderen.

Nog half etend rende Yosh door de gangen van zijn nieuwe school. Hij wist de weg nog niet zo goed, en zeker niet naar de gymzaal. Daar was hij nog nooit eerder geweest. Hij verheugde zich wel op zijn les. Gym was een makkelijk vak voor hem, dat was al altijd zo geweest.
Hij nam nog een hap van zijn donut en verslikte zich bijna toen hij een bocht om rende en bijna tegen iemand aan botste. 'Sworry' mompelde hij onder het hoesten met zijn mond halfvol donut. Hij moest even stoppen omdat rennen en verslikken niet zo goed samen gaan, maar al snel vloog Yoshi alweer door de gangen. Hij was de snelste geweest van zijn broer en zus, maar of dat nu aan hem lag of aan dat zij zo langzaam waren was nooit helemaal duidelijk geworden.
De donut was inmiddels in zijn maag verdwenen en Yosh was bij de gymzaal. Hij kleede zich snel om in een simpel wit shirtjewat los om zijn torso heen hing, en een zwart kort sport broekje wat zoals veel van zijn kleren net wat te groot was en tot zijn knieën kwam. Hij veegde wat verdwaalde plukken haar uit zijn ogen, maar zoals altijd had het weinig zin. Hij kwam de les in sprintten en zag dat ze al een soort van begonnen waren. De leraar, blond en nogal gespierd, was al aan het uitleggen. Yosh was zelf nogal tenger gebouwd, iets wat de meeste mensen verbaasde als ze zagen wat hij allemaal naar binnen werkte. 'Yosh meld zich! Sorry dat ik zo laat ben maar ze hadden donuts bij het ontbijt!' kondigde hij aan en hij probeerde serieus te kijken. Iets waar hij grandioos in faalde.

Te lang in bed blijven liggen. Het bed was gewoon te lekker om eruit te komen, maar vandaag was er gymles en dat met een nieuwe leerkracht, dus vast wel wat geintjes uit te halen. Nina propte een korte short in haar tas, een sportbeha trok ze aan en daar boven een los hangend, afgeknipt shirtje, waardoor haar strak getrainde buik zichtbaar werd doordat hij net over haar beha viel. Nina trok een jogging aan en trui over haar shirtje en hobbelde op een gemakkie naar de gymzaal. Eenmaal in de kleedkamer hoorde ze de man al praten. “Dit was de saaie uitleg, nu de uitleg voor de les die binnen vijf minuten gaat beginnen, ik heb hier 7 balsporten op het bord gezet, jullie gaan één per één met deze stift, een streepje zetten achter de sport die jij vandaag het liefste wilt doen.” OHYEAH, ze had het saaie gedeelte gemist. Op haar makkelijkste gemakkie trok ze haar trui uit, deed haar jogging uit die ze verving voor haar shorts en deed haar schoenen aan. Ze verscheen in de deur opening en zag daar Moyra.. Dat meisje vergat ze niet snel. Daarbij was het ook nog eens geweldig, ze zat bij haar op de etage! Allemaal dingen die perfect uitpakte. "HEEE MOYRA!" riep Nina door de deur opening heen. Ze glimlachte naar het meisje waarna ze op haar, en zo ook de leerkracht af liep. Het was aardig fris in de gymzaal, het korte truitje was niet het beste geweest. Nina draaide even aan de piercing die door haar navel stak. "Goedemorgen Master..." Nina dacht even na. "Kana, toch? Heb ik dat goed in mijn agenda gelezen..?" Nina glimlachte vriendelijk. "Nina Maiy, sorry dat ik zo laat ben. Ik werd even opgehouden in de gang." Nina glimlachte en draaide zich naar het bord waar 7 balspellen geschreven stonden. De sporten waren bijna allemaal wel leuk, maar de leukste.. Ze pakte de stift over van een ander en zette een streepje achter handbal. Ze draaide zich om naar Moyra en gaf de stift aan haar. Ze wachtte rustig af tot Moyra had gekozen en liep samen met haar naar de banken.

--bleg, fail

Lune had haar naam gezegd en hij vinkte haar meteen af en knikte vriendelijk. Uiteindelijk begon hij zijn uitleg. Saaie uitleg in zijn ogen. “Ik ben dus jullie nieuwe gymleraar, Master Kana, maar hier tussen de muren mag je me Kana noemen. Ik ben niet zo voor het formele gedoe. Zolang jullie me maar Master Kana noemen in de buurt van een andere leerkracht of de headmaster. Ik ben 25 jaar, ik heb een legerdienst gedaan en ik hou enorm van hardlopen, maar sinds het winter is ga ik dat even uitstellen. De regels hier bij mij les zijn simpel, fair play. Daarmee bedoel ik, geen gebruik van magie tijdens de lessen, beleefdheid, als er problemen zijn, kom dan maar naar mij, dan zullen we deze oplossen. Heb respect voor elkaar, als jullie respect geven, krijg je dat ook terug. En sierraden laat die maar uit, je moet ze maar een uurtje missen.” Zei hij met een lichte glimlach op zijn gezicht. “Dit was de saaie uitleg, nu de uitleg voor de les die binnen vijf minuten gaat beginnen, ik heb hier 7 balsporten op het bord gezet, jullie gaan één per één met deze stift” zei hij en hij hield de stift omhoog “een streepje zetten achter de sport die jij vandaag het liefste wilt doen.” En op het moment dat hij het laatste had uitgelegd kwamen er nog een hoop leerlingen binnen. "Saturi Iwako meld zich." Zei de jongen die als eerste arriveerde en Kana knikte “Aangenaam” ook vinkte hij de naam aan. Een meisje kwam binnen die zich voorstelde als Moyra en ze vroeg of ze nog mee mocht doen. Hij vinkte haar naam af. “Natuurlijk mag je nog meedoen, we zijn nog niet begonnen.” Zei hij terwijl Choco op zijn stoel zat en vrolijk piepte. Choco mocht overal mee naartoe maar hij moest opletten voor de bal zometeen. Die zou wel in het rond vliegen. Eigenlijk had hij er best zin in. En dan kwam er nog een jongen aan. Yosh meld zich! Sorry dat ik zo laat ben maar ze hadden donuts bij het ontbijt!' Kana begon te lachen. Die jongen was net zo erg als Kana met zijn chocolade. “streep je keuze maar aan met de stift die rondgaat.” Zei hij met een glimlach. Dan kwam er nog een meisje binnen met een navelpiercing. Fantastisch, sierraad dat kon hinderen bij gevechtsport binnenkort, bij deze les had hij er niet zo’n probleem mee, het waren toch balsporten. Met basket mocht je elkaar toch niet raken. En meteen keek hij even met grote ogen naar het meisje dat met groot lawaai de naam van Moyra riep. Man dat meisje had veel decibels bij en dan nog wel tijdens de ochtend wanneer normaal alle leerlingen zo tam waren als iets. "Goedemorgen Master..." zei het meisje en Kana glimlachte kort “Goedemorgend, zo vroeg en al zoveel decibels. Ik wou dat ik dat ook zo kon” mompelde hij, vooral het laatste. "Kana, toch? Heb ik dat goed in mijn agenda gelezen..?" Kana knikte “Inderdaad” zei hij en dan vinkte hij haar naam af zodra ze zei: "Nina Maiy, sorry dat ik zo laat ben. Ik werd even opgehouden in de gang." Kana schudde zijn hoofd en glimlachte “Geen probleem, je bent nog op tijd. Nu ga ik mijn keuze nog maken, en moet Moyra en Lightning nog hun keuze maken, dan kunnen we beginnen.” Kana dacht even na. Welke sport vond hij het leukste? Nee beter, waar had hij nu het meeste zin in? Trefbal dat was zeker. Hij zette een streep bij trefbal en keek dan even naar de leerlingen. “Ik ga meedoen, ik ben niet zo’n lui persoon die aan de kant gaat zitten.” Zei hij kort terwijl Choco luidkeels piepte terwijl Kana hem op het whiteboard zette waar genoeg plaats was voor Choco.

“Natuurlijk mag je nog meedoen, we zijn nog niet begonnen.” Phew. Dat scheelde al. Ze had horrorverhalen gehoord over leraren die in woede uitbarsten als je ook maar een seconde na de bel binnen wilde komen. maar zo was hij gelukkig niet. Ze klapte van puur plezier in haar handen. ''Yay~!'' riep het meisje vrolijk uit. Ja, haar humeur was opperbest. Ze trok haar felroze beenwarmers iets omhoog en schikte haar shirt. Het was toch nog best onwennig om geen twee staartjes in te hebben. Vreemd genoeg miste ze het vertrouwde gewicht aan de zijkanten van haar gezicht. Ze keek opzij naar de jongen die de donuts belangrijker had gevonden dan zijn les. ''Ben je een donut-freak dan?'' vroeg ze nieuwsgierig. Freak, dat klonk best negatief als je alleen naar de definitie van het woord keek. maar Moyra gaf het een positieve draai door haar warme blik en enthousiaste stem. "HEEE MOYRA!" Ze keek verrast op. Het was Nina, wat leuk. ''Hoi Nina~'' sprak ze vrolijk, maar ze gilde niet als Nina dat deed. Daar was ze nog net iets te verlegen en terughoudend voor, ondanks het feit dan ze barstte van de energie. Oh, ze kreeg de stift vast. Ze streepte na een korte aarzeling resoluut voetbal aan en liep met Nina mee. ''Ben jij goed in balsporten? Heb je er zin in? Ik heb voetbal gekozen, maar eigenlijk vind ik alles leuk. Als het maar met gezellige mensen is.'' babbelde ze er vrolijk op los. ''Oh, en heb je het niet koud?'' vroeg ze dan bezorgd. Zelf had ze een trainingsvest voor tot ze zouden beginnen, maar Nina had een veel te klein shirt aan. Dat was toch helemaal niet warm? Er waaide namelijk zelfs een lichte tochtwind door de gymzaal.
[Sorry voor de laatheid//flutheid ]

Lightning was ondertussen tegen de muur gaan aan leunen. Keek rustig toe hoe anderen hun keuzes aanstipten. Ze zal wel wachten tot het haar beurt was. Was het wel een goed idee geweest om te komen? Dat wist Light niet, staarte wat afwezig naar de grond vlak voor haar voeten. Niet echt interesant maar haar gedachten waren heel ergens anders. De laatste tijd werd het voor haar veel gevaarlijker om bij de mensen te zijn.
Ieder moment kon Duvessa een al gewend zijn aan Lightning haar pilletjes en dat zit ze zeker in de problemen.
Even schudde ze met haar hoofd dwong haar gedachten weer achter slot en grendel. Dat was de enige oplossing om zich dan weer op de gymles te kunnen focussen want anders had het helemaal geen zin om zich hiervoor aan te melden. Het was dan ook niet gewoonlijk voor Lightning om in een groep te sporten. Ze was sportief ja dat zeker maar het was haar gewoonte niet om dat te doen met anderen van de studenten.
Ach de laatste tijd was ze al onvoorspelbaarder dan vroeger, daar is nu eenmaal niks aan te doen. “Geen probleem, je bent nog op tijd. Nu ga ik mijn keuze nog maken, en moet Moyra en Lightning nog hun keuze maken, dan kunnen we beginnen.” Hoorde ze zijn laatste woorden in, deels omdat hij het over haar had. Light hief deze keer haar hoofd op, keek met haar kristal helder blauwe ogen naar het bord. Zuchtte even, waarschijnlijk zou ze wel spijt krijgen dat ze zich hiervoor heef aangemeld, maar het zou laf zijn om zich nu terug te trekken, en dat deed ze dus niet.
Stapte op het bord af en zette net als mater Kana achter trefbal een streepje. Voetbal was ook goed geweest, het maakte voor Lightning helemaal niks uit."Je kunt beginnen" verzuchtte ze Keek hem even recht in zijn ogen aan maar ging vervolgens weer tegen de muur staan, zou vanaf hier ook wel kunnen horen wat er nu ging gebeuren. Haar ogen gingen langzaam over ieder mens dat er was.
Bestudeerde hen onthouden hen. Een gewoonte van haar. En vooral omdat er hier nu nogal luidruchtige kinders waren had Lightning nog meer spijt. Ze zal nog hoofdpijn er van krijgen....ja waarschijnlijk wel ja. Enkele plukjes haar lagen half voor haar blauwe ogen, nam er geen moeite voor om die aan de kant schuiven. Het had geen nut uiteindelijk zouden die toch weer voor haar ogen liggen.

Spelregels Trefbal
De algemene spelregels
- Er worden meerdere ballen in het spel gebracht
- Raak je het hoofd van een tegenspeler met de bal? Telt niet
- Je mag niet lopen met de bal, sta je vanachter? Dan heb je pech of je past naar een persoon die vanvoor staat. Er mag maar 2x gepast worden.
- Raak je de bal aan maar je vangt hem niet, dan ga je naar de kant
- Als je de bal vangt, mag de speler die al het langste op de bank zit terug op het veld
- Als je iemand van de andere helft raakt zonder dat de bal de grond raakt, dan is de speler die geraakt is uit.

In de RPG
- Als er met meerdere ballen naar een bepaalde persoon worden gegooid, is het onmogelijk dat deze persoon ze allemaal kan ontwijken, mits de meerderheid recht is gegooid.
- Het is ook onmogelijk dat je alle ballen die je krijgt toegeworpen kaarsrecht naar een persoon gooit.
- Je kunt niet elke bal keer op keer vangen.
- Gebruik van magie is ten strengste verboden, ik wil kunnen zien hoe goed je bent zonder magie.
- Er zijn twee ploegen die worden gekozen, de leerkracht doet mee sinds het oneven aantal is.

Natuurlijk mocht Moyra nog meedoen, hoe meer zielen, hoe meer vreugde, dacht Kana altijd. Het was altijd fijn als mensen nog binnenkwamen en oprecht tegen hem kwamen vragen of ze nog mochten meedoen. Dat fleurde altijd zijn dag op, weten dat er toch nog mensen van sport hielden. Want de jeugd van tegenwoordig was lui, maar misschien konden diegenen die er waren vandaag Kana het tegendeel bewijzen. Het meisje dat het had gevraagd klapte blij in haar handen en liet een vreugdekreetje horen. Ze was dus degelijk blij dat ze nog mocht meedoen. Hij knipte in zijn vingers en een sterke wind liet de gymdeur dichtzwaaien. Zo, nu alleen Lightning die een keuze moest maken en dan konden ze beginnen. Hij zou de teams maken, dat leek hem het handigste om ruzies te vermijden. Lightning maakte een keuze en ze leek niet al te blij te zijn. Nadat haar keuze bekend was ging ze weer aan de kant staan. Kana stapte op Lightning af “Hey Erza, is er iets mis meid? Als er iets niet in orde is, mag je me erover aanspreken. Kom op, doe lekker mee. Ik ben er zeker van dat je het leuk gaat vinden.” Zei hij met een glimlach voor hij kort een paar vriendschappelijke klopjes op Lightnings schouder gaf. Dan liep hij weer naar de leerlingen en begon de twee groepen te vormen. “Dus ploeg één bestaat uit: Lune, Yosh, Roakes en Nina. Ploeg twee bestaat dan uit: Moyra, Saturi, Erza en ikzelf. Ik ga even drie ballen halen en dan kunnen we beginnen.” Zei Kana en hij liep op een rustig tempo naar de bergruimte en nam daar drie ballen. Hij legde deze op de witte lijn die exact de zaal in twee gelijke stukken verdeelde. “Zo. We groep één op het linker veld en groep twee op het rechterveld. Dan gaan we allemaal tegen de muur staan en op fluitsignaal van mijn lieftallige huisdier daar gaan we beginnen.” Zei hij en hij knikte naar Choco dat hij mocht fluiten eenmaal iedereen tegen de muur stond. Choco keek met zijn grote blauwe ogen naar beide teams en wachtte tot iedereen tegen de muur stond, dan al snel klonk er een fluitsignaal uit de bek van Choco dat heel de zaal vulde. Kana keek even wat de rest zou doen, hij bleef meestal vanachter zodat hij er niet als eerste zou aangegooid worden. Hij was vrij snel, maar als er drie ballen op hem afvlogen zou hij ze onmogelijk allemaal kunnen ontwijken.

Ace rende door de gangen, zo hard als hij kon. In zijn eigen training was hij totaal vergeten dat de eerste gymles van de nieuwe gymdocent vandaag begon. Eenmaal aangekomen bij de kleedkamers gooide hij zijn jas snel uit en probeerde zijn schoenen net zo snel te doen. Jammer genoeg waren zijn schoenen, laarzen. Snel ging Ace op de grond zitten en gebruikte al zijn kracht om zijn schoenen uit te trekken. Hij droeg nooit sokken, dus daar hoefde hij zich geen zorgen over te maken. Hij rende de kleedkamer uit en sprong de gymzaal in. Hij wist dat hij te laat was, maar ook dat het maar net aan was. Dus in zijn sprong schreeuwde hij luidkeels "WAAAAACHT!!!"

Hij landde op zijn voeten en ging snel op 1 knie en hield zijn hoofd naar beneden met zijn ogen gesloten. "Mag ik alstublieft nog naar binnen? Ik was de gymles vergeten in mijn rondjes door het bos. Alstublieft mag ik nog naar binnen? ALSTUBLIEEEFT?!" Dit leek misschien een beetje kinderachtig voor Ace, vooral gezien het feit hij 19 jaar oud was. Maar als je Ace een beetje kende, dan wist je ook dat niet de echte Ace was. Hij opende zijn ogen en keek met ietwat lef naar de klas.

Zijn blik ging over iedereen die er was. 'Ken ik niet, ken ik niet, ken ik niet, ken ik niet.' dacht hij bij zichzelf toen zijn blik over Satori, Lightning, Roakes en Lune ging. Hierna ging zijn blik verder 'Dat is vast de leraar, ken ik niet. Hey, das Moyra... En ken ik haar niet van die ene kookles met Savador? Ja das waar. Toen terroriseerde we hem samen. Leuke tijden. Wat is haar naam ook alweer? Mana? Mina? Nina? Ja dat is hem. Nina!'

Gelukkig, ze mocht nog mee doen en het zou helemaal leuk worden. Ze zag hoe de gymleraar even met Erza praatte, dat meisje kende ze nog van de verwerkweek met Savador. Was er iets mis? Ze wist het niet, maar toch stuurde ze Erza een warme glimlach. Dat was alles wat ze kon doen, toch? “Dus ploeg één bestaat uit: Lune, Yosh, Roakes en Nina. Ploeg twee bestaat dan uit: Moyra, Saturi, Erza en ikzelf. Ik ga even drie ballen halen en dan kunnen we beginnen.” Ze keek haar teammaatjes met een blije lach aan. ''Hebben jullie er zin in?'' vroeg ze nieuwsgierig. Meestal was dit slechts een beleefdheidsvraag, maar zij was echt benieuwd. ''Al ben ik niet zo heel erg goed...'' mompelde ze dan, maar haalde algauw onbezorgd haar schouders op. “Zo. We groep één op het linker veld en groep twee op het rechterveld. Dan gaan we allemaal tegen de muur staan en op fluitsignaal van mijn lieftallige huisdier daar gaan we beginnen.” Vrolijk huppelde ze naar de goede kant van de zaal, leunde tegen de koele muur. Toen er een fel gefluit klonk rende ze gauw naar voren. Iemand moest toch wat doen. Ze wist een bal te bemachtigen en gooide die met al haar kracht richting het andere team. Kom op, raak iemand. Ze kon echter niet zien of dit lukte want ze sprintte gauw weer weg, hopend dat niemand haar rug als makkelijk doelwit zou zien. Moyra ging een beetje in het midden van de zaal staan en veegde haar roze haren uit de ogen. En meteen schoten haar ogen weer heen en weer. Op zoek naar kansen om mensen af te gooien en klaar om ballen te ontwijken. Ze zag Ace, ja door de adrenaline merkte ze hem nu pas op. Een beetje onzeker zwaaide ze naar hem, een blije lach op haar gezichtje.

[Bah, lastig te beschrijven >_<]

Lightning keek zwijgend toe. De laatste tijd was ze het ene moment gelukkig en het ander moment oppeens heel onverwacht heel afwezig, was ergens met haar gedachten ver van waar ze zich in werkelijkheid bevond. Een reden had Lightning er niet voor, maar goed. Haar handen had ze tussen de muur en haar rug gedrukt. Keek toe hoe de luidruchtige studenten door elkaar praten. Even kwam er een vage glimlach op haar lippen, toch verdween die al snel weer zoals die was gekomen.
Geen enkele bedoeling dat erachter zat. Lightning keek even wat op toen ze voetstappen haar richting op hoorde komen. Ze had toch niets gemist? “Hey Erza, is er iets mis meid? Als er iets niet in orde is, mag je me erover aanspreken. Kom op, doe lekker mee. Ik ben er zeker van dat je het leuk gaat vinden.” Zei Master Kana tegen haar. Lichtjes verbaasd keek ze hem aan, leek alsof ze uit de lucht was gevallen.
Vervolgens kreeg ze enkele schouderklopjes van hem. Nadat hij weer weg was, kon ze het niet laten door toch even lichtjes te glimlachen. “Dus ploeg één bestaat uit: Lune, Yosh, Roakes en Nina. Ploeg twee bestaat dan uit: Moyra, Saturi, Erza en ikzelf. Ik ga even drie ballen halen en dan kunnen we beginnen.” Legde Master Kana uit.
Hij was nog maar juist begonnen toen er nog een andere oppeens al schreeuwend de gymzaal binnen kwam. Aie haar oren. Hoeveel hyperkinderen komen er nog naar de gymzaal. Even zuchte Lightning stond toen van de muur en stapte naar het veld dat Master kana ondertussen had uitgelegt. Rustig stapte ze naar het rechterveld, waar Moyra en Saturi stonden.
Nadat Master Kana had gefloten keek Lightning strak naar de tegenspelers. Ze deed geen moeite om achter een bal te rennen, want voor je het weet was je geraakt door een ander die sneller was geweest dan jezelf. Een bal vloog op haar af, met gemak ontweek ze die, liet de bal met rust. Toen die over het veld rolde nam ze die op en smeet hem hard richting de tegenspelers.

Afwezig staarde ze rond. Lune had helemaal geen zin in lichaamsbeweging vandaag. Ze was nu momenteel in een niet-actieve bui. "Dus ploeg één bestaat uit: Lune, Yosh, Roakes en Nina. Ploeg twee bestaat dan uit: Moyra, Saturi, Erza en ikzelf. Ik ga even drie ballen halen en dan kunnen we beginnen." Ze schrok op van Kana’s stem en keek heel even naar hem. Het duurde even voor het tot haar doordrong wat hij gezegd had. Maar het maakte haar niet veel uit. Ze kende toch niemand."Zo. We groep één op het linker veld en groep twee op het rechterveld. Dan gaan we allemaal tegen de muur staan en op fluitsignaal van mijn lieftallige huisdier daar gaan we beginnen." Lune slenterde naar de muur toe. Nog voor ze tegen de muur stond, hoorde ze het fluitsignaal van Kana’s huisdier. Een aantal mensen spurtte meteen het veld op. Wat had dat voor nut? Dan stond je langer op het veld en had je meer kans aangegooid te worden. Oké, misschien was het een beetje overdreven want het was maar voor enkele seconden, maar dan nog. Vanaf het moment dat je het veld op komt, moet je actief meedoen. Met een zucht ging ze het veld op. Meteen kwam er een bal op haar af. Ze schrok even en sprong opzij. Misschien was het beter als ze wat zou opletten. Ze zette zichzelf schrap. O, wat haatte ze deze sport. Ze voelde een zachte tik aan haar voet en zag dat een bal tot bij haar over de grond gerold was. Meteen nam ze de bal op en wandelde naar ‘het front’. Ze probeerde te mikken, en net toen ze gemikt had en klaar was om te gooien, schrok ze van het geschreeuw van een hyperactive leerling. Wat was dat toch? Ach ja, wat had het ook voor nut te mikken? Ze gooide er toch altijd naast. Zo hard als ze kon gooide ze de bal naar de tegenstanders. Het rare was, ze had gemikt op de rechterkant van het veld, maar de bal ging naar links. Wat was dat voor een bal? Meteen trok ze zich terug naar achter in het veld. Misschien toch maar niet gooien, het zou dan toch aan de andere kant uitkomen dan waar ze naar wil gooien. Lune hield de ballen in de gaten, maar gooide zelf niet meer omdat ze wist dat ze toch niet kon trefballen. Gelukkig was toch in één ding goed, en dat was ontwijken.