Gebroken, verdoofd, verwelkt. Zo voelde Rhine zich inwendig. Ze dacht niet meer na bij dingen die ze deed, sliep bijna niet meer – niet dat ze dat voordien echt had gedaan maar bon – ook ging ze spontaan uren in bed liggen, starend naar een punt op haar zwarte muur. Waarom? Ze had geen idee. Rhine ging altijd vreemd om met verdriet, isoleerde zich. Bouwde muurtjes om zichzelf heen. Ja het was een tijdje beter gegaan, veel beter zelfs. Zack had bijna alle muren om haar ziel kunnen doorbreken, maar nu, sinds zijn val was hij er niet meer. Kende hij haar niet meer. Dat deed nog het meeste pijn, hij wist niets meer van haar. Ze was een complete vreemde voor hem.
Rhine klom uit bed gehuld in een korte jurk, zwarte nylon kousen en enkel hoge laarzen. Een jas weigerde ze aan te doen dus liep ze door de gangen met het mouwloze jurkje met een diepe rug uitsnijding. Misschien een iet wat stijve outfit voor een doordeweekse dag maar dat kon haar niet schelen. Mensen wisten dat ze haar moesten ontwijken, en haar zeker niet aanstaren. Rhine was instabieler dan ooit. Nee wacht dat is een leugen toen haar familie vermoord werd was het zelfs nog erger. Nu kon ze haar verdriet, haar ondragelijke pijn verbergen door kil en gevoelloos te worden, die mogelijk had ze als kind nog niet, die had ze moeten ontwikkelen.
Ze had nu les, ze moest aanwezig zijn in die les. Maar in plaats daarvan liep ze naar de gymzaal, die zou leeg zijn op dit uur daar was ze zeker van. Mooi want ze wilde echt niet dat iemand haar zou storen. Eenmaal in de zaal schopte ze haar schoenen uit en haalde ze een heel rek met basketballen van de voorraad kamer. Basketbal, het deed haar denken aan Zack, maar het was ook handig om alles te vergeten om al haar pijn woede en frustratie af te reageren. Ze nam een bal rook het leer, hoorde de doffe bons waarmee de bal op de grond landde iedere keer dat haar hand hem een duw gaf. Ze schoot ze de bal omhoog, recht de ring in. Rhine had geoefend, ze had Zack willen verassen met de nieuwe dingen die ze kon, maar dat, dat was nu compleet nutteloos. Ze kon het hem niet tonen, hij kende haar niet meer. Woede welde in haar op waardoor een bal oplostte tot het enkel en alleen een hoopje stof was. Rhine stootte een dierlijk geluid en wierp de ballenkar omver. Ze haatte het , ze haatte haar vervloekte handen, de vervloekte pijn die ze voelde, die vervloekte mannen in haar leven, haar vervloekte leven. Ze haatte het allemaal ze wilde het allemaal vergeten maar ze kon niet aan haar pillen zitten ze wist dat het te riskant werd. Dat ze al in de gaten werd gehouden, en dat ze haar daden niet in de hand kon houden wanneer ze high was. Rhine duwde met haar voet tegen de kar voor ze zichzelf op de grond liet vallen, haar hoofd gericht op de muur haar blik leeg en gevoelloos.

Het was een zalige dag! Elke dag in Kana’s leven was nu fantastisch, geweldig, prachtig, oh wat hield hij van het leven op dit moment. Waarom was alles nu perfect in zijn leven? hij had een vriend, maar niet zomaar een vriend, hij had Flavio, de prachtige fantastische jongen waar hij smoorverliefd op was geworden. Het had hem veel moeite gekost, maar hij had er alles voor over voor de jongen, hij zag hem immers graag. Kana lag al veel te lang in bed, maar vandaag wilde hij eigenlijk uitslapen, normaal was het uur dat hij opstond om vijf uur, om dan vervolgens te gaan joggen om half zeven, maar nu stond hij maar pas recht om zes uur. De jongen ging naar de badkamer om zijn zich te douchen, zijn tanden te poetsen en dan met een zucht begon hij zijn haar omhoog te steken. Zijn haar, een pain in the backside zoals hij het noemde, het lag altijd wel verkeerd of gewoon niet zoals hij het wilde. Een kleine grom verliet zijn keel en hij trok zijn kleren aan: een joggingbroek en een grijs shirt met korte mouwen, zelfs in de winter kleedde hij zich zoals in de zomer, al trof je hem in de zomer vaak aan in een driekwarts broek en zonder shirt. Nu deed hij weer verder aan zijn haar terwijl Choco zachtjes piepte. Een grijns verscheen op zijn gelaat “Zometeen Choco, zometeen krijg jij je voedsel” Het dier begon meteen opgelaten te piepen, gek diertje ook. Eindelijk! Zijn haar was weer in model en het had geeneens zolang geduurd dan dat hij had gedacht, nu was hij helemaal goedgezind, alles verliep fantastisch sinds dat Flavio hem zo had gekust die ene dag. Kana liep werkelijk op wolkjes, op roze wolkjes en eigenlijk was hij er totaal niet bij met zijn gedachten. Zijn ontbijt vandaag bestond uit toast en kip kerrie, Choco’s ontbijt bestond ook uit toast maar droge toast, dat mocht het diertje het liefste. Het ontbijt was vrij snel klaar en hij begon aan zijn twee toastjes en Choco begon dat van hem op te eten, natuurlijk kreeg het diertje het niet helemaal op, maar dat was ook zijn eten voor de hele dag, stukjes toast. Het ontbijt opeten ging eigenlijk sneller dan verwacht, dus hij kon sneller naar de gymzaal. “Ga je mee vandaag Choco?” vroeg hij met een brede glimlach, het dier had hem vast nog nooit zo vrolijk gezien en natuurlijk knikte hij ja. Dus Kana nam Choco vast nadat hij alles had opgegeten en ruimde hij op om dan vervolgens naar de gymzaal te gaan waar hij alles zou klaarzetten voor de les van de dag erna, stijldansen, dit zou geweldig worden..

Kana verliet zijn kamer en vertrok richting de gymzaal met een glimlach op zijn mond. Zijn ogen stonden nogal dromerig en hij botste een aantal keren tegen een paar personen aan. “Sorry” mompelde hij met een schaapachtige grijns en hij wandelde verder, wat was hij toch zo’n ezel. Eindelijk arriveerde hij aan de gymzaal waarvan de deur wagewijd openstond. Hij trok een wenkbrauw omhoog toen hij een of ander dierlijk geluid hoorde en hij wandelde net naar binnen toen de ballenkast omver werd gekieperd en een bal naar hem rolde. “Kinderen en respect voor materiaal ook…” mompelde hij onverstaanbaar en hij zette met zijn luchtmagie de ballenkast recht en liet alle ballen er terug invliegen. Het meisje wat verderop had vast wel reden genoeg om dat te doen, maar dan nog, dan deed je dat met je eigen materiaal, dan zag hij een hoopje as van een bal, want hij zag dat die miste. Een zucht verliet zijn keel en hij raakte het hoopje as aan, de bal werd weer zijn oorspronkelijke staat en hij vloog terug in de ballenkast. “Ook een goedemorgend jongedame,” zei hij terwijl hij naast het meisje hurkte “Ligt er iets op je lever, breek je daarom al mijn materiaal af en laat je een van mijn ballen tot as vergaan?” Ja nu was hij wel benieuwd, de meid had net zijn materiaal omgekieperd en een van de ballen die nu weer mooi in de kast las verandert tot een hoopje as, nu had hij wel een goede rede om te vragen wat er mis was.

Natuurlijk haar rust - of iets dat daar op zou moeten lijken - kon niet blijven duren, nee er moest weer iemand binnen komen. Ze lette niet op de man die binnen kwam - ze wist dat het een man was dat hoorde ze aan de zware tred - Rhine deed geen moeite om op te staan, om iets te doen nee ze bleef gewoon liggen, het kon haar niet schelen wat er ging gebeuren. “Ook een goede morgen jongedame,” zei hij terwijl hij naast het meisje hurkte. Rhine keek hem aan met haar doodse blik, haar ogen waren leger en killer dan een oud olifanten kerkof, 2 poelen van zwarte duisternis. 'Er is niets goeds aan' Zei ze op een vlakke kille toon terwijl ze haar blik weer van hem afwendde. Ze wilde neit praten en zeker niet tegen zoiets als hij, iets van het soort leraar. “Ligt er iets op je lever, breek je daarom al mijn materiaal af en laat je een van mijn ballen tot as vergaan?” Rhine keek hem sceptisch aan 'Nee ik doe het voor de lol, wat denk je zelf man' Grommelde ze terwijl ze zichzelf meer overeind zette met haar rug naar de leraar toe. Stomme man, stomme vraag, stomme rust verstoorder. Rhine wilde niet praten en zeker neit met deze vent, deze gymleraar. Ow ja ze had de verhalen wel gehoord, dat hij toch ooh zo leuk was, dat iedereen hem aardig vond. Wel dat had Rhine een nieuwsflits, niet iedereen vond hem aardig, zij vond hem niet leuk, nee zij vond hem irritant. Lekker pech voor hem. Rhine wilde hem niet aankijken, wilde niet met hem praten, ze wilde dat hij op hoepelde. Ze stond op en liep van hem weg recht naar de kleedkamers naar de vrouwen douches. Daar ging ze zitten. Iedere keer als ze haar ogen sloot zag ze de herinnering, de herinnering van zack, zack die bij haar kwam zitten die haar gerust stelde. De herinneringen deden haar pijn, maar de herinneringen waren alles wat ze nog had. Dus doorstond ze de pijn, om nog een laatste restje van hem te voelen. Ze hoopte dat deze leraar net zo was als de andere, dat hij snel op gaf, dat hij haar liet zitten, een beschrijving zou doorgeven en haar zo straf zou geven, straf die ze toch niet zou maken . Rhine legde haar hoofd op haar knieën en staarde voor zich uit. Het maakte haar neit uit dat ze nat werd door de automatisch aanspringende douchen. Zolang ze maar verlost was van die vervelende vent en zijn vervelende vragen. Natuurlijk lag er wat op haar lever, natuurlijk was ze er helemaal onderdoor, kampte ze met verslavingen, slaapeloosheid en levensmoeheid. Maar ging ze hem dat vertellen? Ging ze dat vertellen aan de hyper blije gymleraar? een dikke vette nee. Hij moest niets van haar weten, niemand hoefde iets van haar te weten. Als mensen dingen van je wisten hadden ze macht over je konden ze slechte dingen doen. Konden ze haar naar dokters en psychiaters sturen, en geloof me dan zou ze pas echt gek worden.

Kana had zijn kamer verlaten met een glimlach op zijn gezicht en was zo vertrokken naar de gymzaal waar hij alles zou klaarzetten voor de volgende les van de dag erna: stijldansen. Hij was haast gedwongen het te geven omdat het kerstbal was binnenkort en hij was uitgekozen om mee alles in orde te brengen. Maar dat vond hij niet erg, hij kon het, al was het niet zijn favoriete dansstijl, misschien kon hij Flavio dan eens ten dans vragen op het Kerstbal? Meteen begon hij weer te zwijmelen bij de gedachten aan de jongeman. Misschien kon je het vreemd noemen verliefdheid, maar het maakte hem toch gelukkig, heel erg gelukkig. Flavio was zo’n lieve man en zo onzeker dat het schattig was, maar Kana was ook onzeker, onzeker over zijn hele zelf, over zijn haar, zijn lichaam, zijn uiterlijk. Choco piepte zachtjes, want hij was zo ver van de wereld geweest dat hij tegen een leerlinge was aangebotst “Sorry” zei hij met een schaapachtige grijns en hij liep verder, hij was toch soms zo’n ezel. Hij arriveerde aan de gymzaal, maar de deuren stonden open. Hé? Wat was er aan de… zijn gedachtegang werd verstoord door een dierlijke kreet en een hels kabaal van een vallend rek, specifieker het ballenrek. Hij liep naar binnen en zag net hoe het meisje een van zijn ballen in as veranderde, fijn… Een bal rolde naar hem toe en hij tikte die omhoog met zijn voet zodat de bal nu in zijn handen was. “Kinderen en respect voor materiaal ook” zei hij al mompelend. Het deed hem denken aan zijn vorige school waar ze ook zijn materiaal afbraken alsof het geen waarde had, maar deze keer was het anders, leek het niet voor de lol dat dit meisje dat deed. Met een vleugje luchtmagie liet hij het rek weer rechtstaan en vlogen alle ballen er in, buiten eentje, diegene die tot as was vergaan. Met een lichte pas hurkte hij naast het meisje en veranderde hij de bal terug tot zijn oorspronkelijke staat, ook deze vloog terug in de ballenkast. “Ook een goedemorgend jongedame,” zei hij op een vriendelijke toon. Een doodse blik werd hem gegund, haar ogen waren zwart, hier was iets mis, hier was iets serieus mis, wat was er mis met haar? Waarom waren haar ogen zo leeg? Ze leek echt niet gelukkig en hij kreeg al snel gelijk. 'Er is niets goeds aan' zei het meisje en ze wendde haar blik weer af, zijn blik werd nieuwsgieriger en meelevender met de seconde. Het meisje zat vast met iets zwaars, anders zou ze niet zo reageren. “Ligt er iets op je lever, breek je daarom al mijn materiaal af en laat je een van mijn ballen tot as vergaan?” het meisje keek hem sceptisch aan 'Nee ik doe het voor de lol, wat denk je zelf man' Grommelde ze terwijl ze zichzelf meer overeind zette met haar rug naar Kana toe. “Hm, dat kan ik slecht geloven meid” zei hij een beetje mompelend, ze wou vast wat alleen zijn, maar zij had zijn materiaal omvergekieperd dus dat was rede genoeg voor hem om te vragen wat er mis was. Alleszins dat vond hij zelf toch, Choco piepte zachtjes richting het meisje en de grote blauwe ogen van het dier keken haar aan, met een nieuwsgierige blik. Nu was ook nog eens het nieuwsgierigheidsorgaan van Choco geprikkeld, nu waren ze met twee. Ze stond op en liep van hem weg recht naar de kleedkamers, Kana besloot haar te volgen, op een lichte looppas ging hij naar de vrouwendouches en ging hij naast Rhine onder de douches zitten, zijn kapsel zou geruïneerd worden, maar dat was nu het minste van zijn zorgen, natuurlijk sprongen de douches aan, zouden ze beiden nat worden. Kana had geen zin om met luchtmagie de stroming van de douches aan te passen, zijn kleding plakte nu aan zijn lijf en zijn haar plakte tegen zijn gezicht. “Waar je ook mee zit, ik denk dat het beste is wat je kan doen, het gewoon accepteren. Of gewoon er iets aan veranderen. Ik weet dat je me vast een bemoeial zult vinden, misschien ben ik dat ook, maar ik zit met elke leerling in, hoe gemeen je ook misschien bent.” Zei hij zachtjes en Choco sprong van zijn schouder en ging op een van de banken zitten, waar hij zijn veren droogschudde. “Ik denk dat je me wel zal kennen, Kana Sutoraifu, de leraar gymnastiek. Je mag me gerust Kana noemen, het schoolhoofd zal wel niet komen.” Zei hij met een lichte glimlach. “Jij beslist zelf wat je wilt zeggen wat er is gebeurd, maar weet, je staat er niet alleen voor, je moet alleen openstaan voor hulp” Langzaam stond hij op en hij reikte zijn hand aan, met een glimlach en zijn blauwe ogen keken naar het meisje.

“Hm, dat kan ik slecht geloven meid” zei hij een beetje mompelend. Rhine haalde haar schouders op. "Jouw probleem" Mopperde ze knorrig. nee ze had geen zin om te praten, en zeker niet met een leraar. Leraren waren gewoon bwergh.
Waarom moesten mensen toch zo nieuwsgierig zijn? Waarom wilde ze altijd alles weten? Dachten ze dat ze konden helpen? Niemand kon haar helpen, de hoop daarop was ze al jaren kwijt. Iedere keer dat ze probeerde een beetje menselijk te zijn, iemand te vertrouwen liep het fout af, ze werden anders, gingen dood, haatte haar of vergaten haar. Nee Rhine wilde niemand meer vertrouwen. Ze kon het niet meer, ze wilde niet nog eens dat haar vertrouwen geschaad werd door leugens en bedrog. Zelfs vluchten naar de meisjes douches lukte niet, hij volgde haar, hij en dat vreemde kuiken dat haar maar bleef aanstaren. Ja dat ding mocht gaan uitkijken of hij eindigde aan het braadspit. Stom pluim ding.
Hij kwam langs haar zitten, werd ook helemaal nat. Rhine keek hem vanuit haar ooghoeken geïrriteerd aan voor haar blik alleen maar leger werd en weer voor zich uit staarde. zijn kleding plakte nu aan zijn lijf en zijn haar plakte tegen zijn gezicht. Het kuiken geval was ook meegekomen naar de douches, sprong op een bank en schudde zich droog. Rhine keek het beest even aan, een zachte grom kwam uit haar keel - een kleine bijwerking van haar dierlijke vorm - . “Ik denk dat je me wel zal kennen, Kana Sutoraifu, de leraar gymnastiek. Je mag me gerust Kana noemen, het schoolhoofd zal wel niet komen.” Zei hij met een lichte glimlach. Rhine keek hem met haar kille blik aan voor haar blik weer naar de leegte ging. "Ja ik weet wie u bent, ik weet dat iedereen u aardig vind en u altijd blij bent...Ik heb nieuws voor u, ik mag u niet." Zei ze simpelweg. Neh kon hij lekker in een hoekje gaan janken. Ze wilde zijn medelijden niet, ze kon geen blije mensen in haar buurt verdragen, nee wacht ze kon gewoon niets in haar buurt verdragen. Het schoolhoofd, jeej weer een "leuke" herinnering die haar hoofd werd ingepompt. “Jij beslist zelf wat je wilt zeggen wat er is gebeurd, maar weet, je staat er niet alleen voor, je moet alleen openstaan voor hulp” Langzaam stond hij op en hij reikte zijn hand aan, met een glimlach en zijn blauwe ogen keken naar het meisje. Ze keek hem wantrouwend aan. Niet wetend wat ze moest doen. Nee ze mocht hem neit vertrouwen iemand vertrouwen was dom. Ze kon neit zeggen waarom ze zo was maar...misschien...heel misschien kon ze wel iets doen ja misschien... Ze keek naar zijn hand die ze niet wilde aanraken, ze wilde geen beelden meer in haar hoofd, ze wilde de duistere dingen niet zien. Ze wilde er niet nog meer in haar hoofd. "Raak me niet aan." Zei ze alleen met een kille blik voor ze zichzelf overeind trok. Haar blonde haar klitte samen. Ze rilde lichtjes maar negeerde de kou die haar verzwakte lichaam moest doorstaan. Ze verbeet de pijn van protesterende spieren. Ze zuchtte lichtjes voor ze haar blik weer op hem richtte. "Belooft u dat Savador of iedere vorm van medisch personeel hier buiten blijft?" Vroeg ze met een wantrouwige waarschuwende blik. Vertrouwen deed ze hem niet en aardig vinden was ook niet echt het geval, of in ieder geval dat wilde ze niet toegeven, zou ze waarschijnlijk ook nooit toegeven. Met een zucht en een blik naar haar blote voeten begon ze rustig een klein deel van haar hele verhaal op te hoesten. "Ik ben verslaafd....verslaafd aan drugs...gevaarlijke drugs..." Biechtte ze op met een stem waar al een hoop minder vechtlust in zat.

Het meisje zei dat ze voor de lol zijn materiaal had afgebroken, door haar blik zag hij meteen al dat het gelogen was, dat het allemaal lariekoek was dat ze vertelde. Dus eigenlijk moest hij er niets van geloven, moest hij bedenken dat ze dit zei omdat ze wel degelijk met een probleem zat. Vele vragen spookten door zijn hoofd, ook vragen die hij liever niet wilde stellen omdat ze voor problemen zouden zorgen vooral voor het feit hoe ze over hem zou denken, een bemoeial, een irritant persoon. Natuurlijk had hij al zo’n vaag vermoeden dat het meisje hem niet mocht, maar zij zou dan werkelijk ook de eerste zijn die dat dit dacht. Ach ja, wat kon het hem eigenlijk schelen? Best veel, hij wilde een goede reputatie behouden hier op school, dat was toch zijn doel eigenlijk wel, gewoon ervoor zorgen dat mensen graag bij hem sport kwamen volgen en ook bij hem terecht konden voor raad en vragen waarmee ze zaten. “Hm, dat kan ik slecht geloven meid” zei hij een beetje mompelend. Het meisje haalde haar schouders op. "Jouw probleem" Een mopperende knorpot was ze, dat hoorde hij nu al, maar iedere mens verdiende een kans niet? Ja iedereen verdiende een kans, hij was gewoon nieuwsgierig omdat zij zijn materiaal bijna naar de vaantjes had geholpen, anders had hij er nooit achter gevraagd, had hij haar gewoon gelaten voor wat het was, maar sinds ze zijn ballenkar had omver gekieperd en die ene bal tot as had laten vergaan vond hij wel dat het nu wel zijn zaken waren. Leraren waren er immers niet alleen voor de leut, maar voor de leerlingen te helpen en hun goed te laten voelen in hun vel. Het meisje liep naar de douches, maar dat hield hem niet tegen om mee te gaan, ze ging er gewoon heen om te kniezen, dat was haast al voorspelbaar te noemen. Kana was geen opgever, zoals zijn ouders altijd tegen hem hadden gezegd: ‘als je iets wilt bereiken, moet je ervoor knokken’. Nu wilde hij bereiken dat hij het meisje kon helpen met haar problemen, dat ze inzag dat ze er niet alleen voor stond.
Natuurlijk ging Kana naast haar zitten, natuurlijk gaf hij niet op, hij was geen zielig joch dat zijn aandacht er voor geen vijf seconden kon bijhouden. Nu had hij een doel voor ogen, het meisje hier helpen, haar weer wat vrolijker maken, mocht dat mogelijk zijn. Misschien zat ze wel in een serieuze put? Maar nu moest je dat vergeten, nu moest je aan het meisje denken en je aller zeerste best doen om haar erboven op te helpen. Het zou lukken, ja het zou lukken, dat moest gewoon, het was immers een doel dat hij had opgesteld net vijf seconden geleden. Hij had haar geïrriteerde blik wel gezien, maar erop ingaan deed hij niet, hij was eigenlijk nu te druk bezig met te kijken naar hoe Choco zichzelf droog aan het schudden was op de bank, wat was het dier toch een lieverdje. “Ik denk dat je me wel zal kennen, Kana Sutoraifu, de leraar gymnastiek. Je mag me gerust Kana noemen, het schoolhoofd zal wel niet komen.” Zei hij met een lichte glimlach. Jezelf altijd voorstellen, dat was immers beleefd, hoe onbeleefd de jongere ook zou spreken, wat in dit geval wel zo weg. Een kille blik werd hem toegeworpen. "Ja ik weet wie u bent, ik weet dat iedereen u aardig vind en u altijd blij bent...Ik heb nieuws voor u, ik mag u niet." Kana trok een wenkbrauw omhoog, zij was ook werkelijk de eerste die dit zo rechtaf in zijn gezicht zei, moedig. “Ik ben niet altijd vrolijk, ik heb soms ook van die dagen waarvan ik zeg, bah.” Ook dit was een simpele reactie, geen extra uitleg was vereist, gewoon dit was gedetailleerd genoeg. Meer zou hij er ook niet over kwijtwillen eerlijk gezegd. “Jij beslist zelf wat je wilt zeggen wat er is gebeurd, maar weet, je staat er niet alleen voor, je moet alleen openstaan voor hulp” Langzaam stond hij op en hij reikte zijn hand aan, met een glimlach en zijn blauwe ogen keken naar het meisje. Een wantrouwende blik, een typisch iets van een persoon die zo veel had meegemaakt, die zoveel had gezien en had moeten slikken. Deze meid had vast al zoveel meegemaakt dat ze niemand meer vertrouwde, dat ze niemand het nog gunde, het gevoel van ‘ze vertrouwt me’.
"Raak me niet aan." Een simpel antwoord op zijn aanbod voor haar recht te trekken. Zo zouden meerdere mensen moeten antwoorden, alleen op een minder kille toon. Die toon vond hij niet al te geweldig eigenlijk. Maar ja, ze was tenminste eerlijk en recht voor de raap, dat was al positief. Achja, nu moest hij maar zorgen dat ze zich beter zou voelen. "Belooft u dat Savador of iedere vorm van medisch personeel hier buiten blijft?" Kana knikte, hij was een vertrouwenspersoon, het was een wonder dat ze dat nog niet had gehoord, dat verbaasde hem wel lichtelijk eigenlijk. “Natuurlijk zal ik niet naar hen toestappen, je verteld het immers in vertrouwen.” Zijn blik ging even kort naar Choco die hem aandachtig bekeek. Een korte glimlach verscheen op zijn gezicht en dan keek hij weer naar het meisje. "Ik ben verslaafd....verslaafd aan drugs...gevaarlijke drugs..." Biechtte ze op met een stem waar al een hoop minder vechtlust in zat. “Drugs… dewelke als ik zo nieuwsgierig mag zijn? “ vroeg hij met een lichtelijk vragende blik en dan wreef hij eens door zijn haar dat nu compleet plat op zijn hoofd lag.

Bwergh, leraren, mannen, vrouwen, mensen. Allemaal 1 pot nat. Allemaal nieuwsgierig, eerst toch zo vol van goede moed, valse hoop om alles in deze godvergeten wereld beter te maken. Ze waren dom en naïef om zo optimistisch te zijn. Ze hadden geen enkel idee van wat voor leed en verderf er in deze wereld was, hoeveel pijn mensen elkaar konden doen. Als ze zouden zien wat Rhine had gezien, als ze zouden voelen wat zij voelde zouden ze niet meer zo blij en opgewekt zijn, dan zouden ze verknipt en duister zijn zoals zij was. Maar aangezien dat niet kon, ze dat neit toewenste aan een ander werd zij de freak. Degene die door niemand kon begrepen worden, en eenmaal dat mensen je als buitenstaander, monster gingen behandelen werd je dat geleidelijk aan ook.
Ja mensen konden haar een gemene grommelpot vinden, een harteloos kreng ja misschien was ze dat soms wel, vooral aan de buitenkant. Maar vanbinnen, of althans vroeger, er was een tijd dat Rhine helemaal niet zo was, dat ze een vriendelijk mens was, maar die tijd is lang vervlogen. Ja ze had de oude Rhine bijna terug gevonden, met Zacks hulp had ze het gekunnen maar nu, nu hij er niet meer was was ze alleen nog maar dieper in de duisternis geraakt.
Rhine was altijd rechtuit, hield niet echt rekening met de gevoelens van andere. Ja sommige vonden het moedig, andere vonden het grof. Rhine vond eht gewoon...gemakkelijk. Geen rond de pot gedraai, want daar werd ze zelf ook gek van. “Ik ben niet altijd vrolijk, ik heb soms ook van die dagen waarvan ik zeg, bah.” Ze draaide met haar ogen. "Natuurlijk" Sprak ze sarcastisch, hij zou zelfs op zijn bah dagen duizend maal vrolijker zijn dan zij was. Dus nee ze geloofde hem niet echt.
“Natuurlijk zal ik niet naar hen toestappen, je verteld het immers in vertrouwen.” Zijn blik ging even kort naar Choco die hem aandachtig bekeek. Een korte glimlach verscheen op zijn gezicht en dan keek hij weer naar het meisje. Rhine liet een sceptische lach horen. "Ha, vertrouwen...wat een naïeve leugen." Zei ze met een duistere blik in zijn richting. Nee Rhine geloofde al lang niet meer in het sprookje dat vertrouwen heette.
“Drugs… dewelke als ik zo nieuwsgierig mag zijn? “ vroeg hij met een lichtelijk vragende blik en dan wreef hij eens door zijn haar dat nu compleet plat op zijn hoofd lag. Rhine keek hem lichtelijk verbaasd aan maar knikte toen zachtjes. Haar hand verdween in haar bloes en haalde er een klein zakje vol met blauwe pilletjes uit. Een ideale verstop plaats was het. Ze liet het zakje met de gevaarlijek drugs zien, de drugs die bij zelfs een lichte overdosis een hartstilstand konden veroorzaken. Rhine slikte keek naar het zakje in haar ondertussen trillende hand. Ze wilde het, ze moest het hebben, ze moest het nu. Ze kon eht neit weerstaan, haar blik werd gretig ze klemde het zakje dichter tegen zich aan. Stopte een blauwe pil in haar mond slikte hem door. Ze wist dat het verkeerd was, dat ze dit niet mocht. Ze haatte zichzelf omdat ze het door geslikt had. Haar blik gleed naar Kana, haar blik was neit langer kil hij was verward, verloren, kwaad. Ze liet de pilletjes vallen ging trillend achteruit. Haar handen voor haar schuddende hoofd. Nee ze wilde het niet, maar ze had het toch zo nodig, ze kon de pijn niet aan dit was het enige dat haar hielp, maar het was ook zo verschrikkelijk slecht voor haar. Ze kon het niet meer aan ze voelde al hoe haar grip op de werkelijkheid verslapte. Nee, nee, nee.....

Kana was anders dan de rest, hij spande niet samen met leerkrachten om de leerlingen hun leven zuur te maken, hij wilde ze helpen met hun problemen. Natuurlijk was hij een tikkeltje naïef maar hij was immers ook maar een mens, een normaal persoon op Kovomaka. Hij had besef genoeg van hoe rot de wereld was, alleen hij bleef er niet in vasthangen, hij probeerde verder te gaan en misschien een beetje te mijden hoe rot de wereld was, of probeerde hij er gewoon het allerbeste van te maken? Vast het tweede, hij wilde gewoon dat de mensen inzagen dat je van alles slecht iets goed kon maken. Hoe slecht het verleden van dit meisje ook was, hij zou haar vast wel weer erboven op te helpen. Alles zou goedkomen, alles zou wel allemaal goedkomen, als hij erbovenop geraakte? Waarom zij dan niet?
Hij vond haar een grommelpot, iemand die niet van het leven kon genieten, van hoe het leven kon zijn als ze niet alles zo negatief zag. Hij had zin om eens goed te zuchten, maar dat kon hij beter achterwegen laten, gewoon haar slechtgezinde gedoe vermijden. Want het zou hem ook alleen maar beïnvloeden, dus gewoon negeren Kana, gewoon negeren. Ze zou vast gewoon een dipje hebben, een serieus dipje eigenlijk als je het zo bekeek. Kana zou haar helpen, of ze het nou wilde of niet, hij zou haar serieus gaan helpen want ook zij moest gelukkig door het leven gaan, net zoals elk levend organisme op deze aardbol.
Het meisje was rechtuit, iets wat Kana wel apprecieerde, alleen was haar zin wat te kil naar zijn zin, maar hij wilde geen misbruik maken van zijn machtspositie want deze meid verdiende geen straf, ze verdiende geluk en een goed gezond leven. Gelukkig draaide de meid niet rond de pot. “Ik ben niet altijd vrolijk, ik heb soms ook van die dagen waarvan ik zeg, bah.” Ze draaide met haar ogen. "Natuurlijk" Sprak ze sarcastisch, Kana besloot er verder niet op te reageren, het leek toch niet veel nut te hebben, ze leek hem toch niet te geloven, haar probleem. “Natuurlijk zal ik niet naar hen toestappen, je verteld het immers in vertrouwen.” Zijn blik ging even kort naar Choco die hem aandachtig bekeek. Een korte glimlach verscheen op zijn gezicht en dan keek hij weer naar het meisje. Ze liet een sceptische lach horen en zei dan vervolgens: "Ha, vertrouwen...wat een naïeve leugen." Kana haalde zijn schouders op, het was haar manier van kijken naar andere mensen, het was haar eigen probleem. “Drugs… dewelke als ik zo nieuwsgierig mag zijn? “ vroeg hij met een lichtelijk vragende blik en dan wreef hij eens door zijn haar dat nu compleet plat op zijn hoofd lag. Het meisje keek hem lichtelijk verbaasd aan maar knikte toen zachtjes. Haar hand verdween in haar bloes en haalde er een klein zakje vol met blauwe pilletjes uit. Blauwe… Pillen? Wow nee dat meende ze niet! Die waren dodelijk man, waar zat ze met haar hoofd, zijn ogen werden groot en hij keek naar haar trillende hand, duidelijk verslaafd, o wee als ze nu ging slikken, dan zou ze een vinger in haar keel krijgen, een zware ingreep maar het zou dan moeten. Het bleek dan dat hij het nog eens zou mogen doen ook nog. Ze slikte er een en hij greep haar meteen vast en opende haar mond zodra hij haar tegen de muur had gedrukt, hij handelde snel en hij liet een glas naar hem toevliegen, en toverde er water in met zo’n grote hoeveelheid zout in dat ze zou gaan overgeven. Even eerst haar kokhalzen doen laten opkomen. Hij slikte en keek even vies naar haar, hij wilde niet zijn vinger in haar keel steken, dat was gewoon ranzig. Maar toch kieperde hij het water met de grote hoeveelheid zout in haar keelgat en zorgde dat ze slikte. Dan stak hij met samengeknepen ogen zijn vinger in haar keelgat om het overgeven te stimuleren. Dan liet hij een emmer naar hem toevliegen, hielp hij Rhine om in een goede houding over de emmer te gaan hangen en hij wachtte tot al de inhoud van haar in de emmer zou verschijnen. Terwijl nam hij de zak blauwe pillen en keek hij er eens goed naar. Het was rommel en nogal gevaarlijke rommel. Een diepe zucht verliet zijn mond en dan begon hij rug van het meisje te masseren zodat alles er zonder al te veel pijn zou uitkomen. De pillen had hij ondertussen bij Choco gezet die nu zo groot was als een struisvogel. Het dier zou de pillen bewaken zodat ze er niet zou aankomen.

Waarom deze man zoveel moeite deed was haar werkelijk een raadsel. Ze had werkelijk nog nooit iemand gezien die zo ongelofelijk koppig en vriendelijk was. Waarom deed hij al die moeite? Waarom wilde hij zo graag helpen? Rhine snapte het niet, ze snapte niet waar hij de energie vandaan haalde. Ze was opgelucht dat hij niet in ging op haar commentaren, daar werd ze namelijk alleen nog maar chagrijniger van. Dus ja je kon wel stellen dat het slim was van hem om niet al te veel te reageren op haar uitspraken. Toen hij naar de drugs vroeg twijfelde Rhine eerst. Ze wist niet of het slim was. Een deel van haar wilde nog steeds zich omdraaien en wegrennen, maar het andere deel, het deel dat wel degelijk beter wilde worden wilde eht tonen, wilde haar hart luchten, wilde in tranen uitbarsten. Maar de sterkere helft hield de tranen tegen maar won het niet om weg te rennen. Langzaam toonde ze het zakje, ko n ze de heerlijkheid niet weerstaan. Voor ze het wist zat er een pil in haar mond, slikte ze hem door. Rhine zette grote ogen op^toen ze vastgegrepen werd en tegen de muur werd gedrukt. Haar handen klauwde zich om zijn armen die haar mond probeerde open te krijgen. Ze vertrouwde eht niet, was niet meer goed bij de werkelijkheid en werd daardoor alleen maar agressiever. Wat deed hij? Wat was hij van plan? Haar blik stond verwilderd en beestachtig. Ze wilde niet vast zitten, niemand mocht haar tegen een muur drukken, niemand mocht haar onderdrukken, haar vasthouden. Ze werd er helemaal gek van. Een glas had hij in zijn ene hand terwijl hij met een vies gezicht naar haar keek. Rhine slikte probeerde nog steeds krampachtig hem weg te duwen. Haar handen klauwde over zijn borst, lieten zijn doorweekte shirt oplossen, waarna haar nagels zich in zijn huid plantte. Ze wilde hem geen pijn doen, het was gewoon een paniek reactie, een verdedigings meganisme. Hij kieperde het walgelijk smakende water haar keelgat binnen. Rhine voelde zich misselijk, vreselijk misselijk. Maar de marteling was nog niet gedaan nee, hij moest perse ook nog eens zijn vinger in haar keel kunnen steken. Rhine voelde hoe haar maag protesteerde, hoe alles zich klaarmaakte om haar maaginhoud te legen. Een emmer verscheen onder haar en met een lichte beweging werd ze naar voren geduwd, haar handen hadden zijn huid losgelaten, haar hoofd boog zich naar voren en daar kwam de maaginhoud, dat eigenlijk niet meer voorstelde dan maaggal en de resten van een hoop blauwe pilletjes. Rhine had in dagen niet gegeten, ze had niets binnen gekregen buiten wat water en natuurlijk die vervloekte pillen. Dit gevoel, et gevoel van dat walgelijke spul dat uit haar mond kwam in vlagen was verschrikkelijk. Aan een kant wilde ze die man nu toch zo graag voor zijn kop slaan maar aan de andere kant was ze hem ook dankbaar, alleen had ze nooit de kracht gehad. Toen haar maag eenmaal stopte met alles er uit te gooien deed ze haar bleke hoofd weer omhoog, zag ze hoe het vervelende pluiskuiken ineens huge was, maar echt gigantisch en dat ding, dat had haar pilletjes! Ze wilde de pilletjes gaan halen, ze verstoppen maar ergens wilde ze dat ook niet ze wilde niet verslaafd zijn, ze wilde zo niet leven, ze had geen keus. Ze voelde nog steeds de handen die op haar rug waren, het vreemde warme gevoel dat door haar heen stroomde, wat een klein beetje vriendelijkheid toch niet kon doen. Rhine voelde zich vreselijk, maar dat kwam niet door eht overgeven of het feit dat Kana zijn vinger in haar keel had gepropt. Trillend draaide ze zich om, ze kon het niet meer ze kon zich niet meer flink houden, ze kon de tranen niet meer inhouden. Haar ogen waren zelfs nog zwarter, nog triester geworden. “He…het…sp…spijt me” Zei ze zacht voor haar wangen overstroomd werden door tranen.

Kana deed moeite voor een leerlinge, omdat ze het verdiende, ze hoorde niet zo in ongeluk te leven, ze moest een roze toekomst voor zich hebben en niet zo’n depressieve zwarte waar je gewoon moedeloos van zou worden. Kana snapte maar al te goed waarom hij zo handelde. Natuurlijk wilde hij gewoon dat deze meid gelukkig was, dat ze leefde, ook zag ze er extreem mager uit, bah… Moest hij aan zijn chocolade voorraad zitten, iets wat hij liever niet deed en ten koste wat kost vermeed, maar ja, het zou moeten. Op haar commentaren werd niet verder op ingegaan, daar had hij geen zin in en zo vermeed hij dus ook ruzies die onnodig waren, het was nutteloos om ruzie te maken met een meisje die drugsverslaafd was en dan ook nog eens een eetstoornis had waardoor ze zo zwak was voor ziektes. Toen hij vroeg naar welke pillen ze slikte hield ze een hele zak vol blauwe pillen voor zich die ze vanonder haar blouse had uitgetrokken, god waar dat die pillen wel niet hadden gezeten. Dat wilde hij zelfs niet eens weten! Kana keek even naar Choco maar dan weer naar het meisje die net een pil in haar mond had gestoken, meende ze dit nou? Man, man, man, ze meende dit werkelijk. Kana duwde haar tegen de muur en dwong haar om haar mond open te doen, haan handen klauwden in zijn armen, hij spande zijn spieren op en gaf niet toe aan de klauwende armen die nu vast wonden in zijn armen aan het veroorzaken waren, zometeen zou ze tot extase komen, dan zou ze helemaal haar kracht niet kennen, nu ook al niet. Een zucht verliet zijn keel en hij liet een glas water met veel zout laten aanvliegen met magie die hij had gebruikt. Even keek hij vies naar het glas, arme meid. Nog steeds probeerde ze hem weg te duwen, verdween zijn t-shirt tot een hoopje as verdwijnen, haar nagels klauwden dan in zijn borst, hij negeerde het, liet haar gewoon doen, verzet was bij hem niet mogelijk, die pil moest eruit en zo snel mogelijk. Ze was immers al zo zwak en zo mager. De inhoud van het glas goot Kana in het meisje haar keelgat en dan stopte hij zijn vinger in haar keel om de inhoud er zo snel mogelijk te laten uitkomen. Een emmer vloog naar hem toe en hij zette die onder het meisje zodat ze daarin over de nek kon gaan. Kana gooide de pillen naar Choco die ze opving en opeens groeide tot de grootte van een struivogel. Hij kraaide zachtjes en keek bezorgd naar het meisje, ze zou de pillen niet te pakken krijgen, Choco was sterk genoeg. Kana wendde zich weer tot het meisje, dat over haar nek aan het gaan was, zachtjes begon hij haar rug te masseren, zo zou het minder pijnlijk worden. Hij keek even in de emmer, alleen gal en die pil, ze had nog niks gegeten, dan moest ze dat zometeen doen, ze was nu wel even belangrijker dan zijn gierigheid met chocolade. Hij keek recht naar het meisje dat zich al bevend omdraaide en hem aankeek. Hij keek naar Choco die meteen wat toiletpapier ging halen. Het beest kwam snel terug met de pillen en het toiletpapier in zijn bek, Kana nam het papier en veegde haar mond schoon nadat ze haar excuses had aangeboden. Ze begon te huilen en nu maar pas omhelsde Kana haar. “Wil je twee dingen voor me doen?” vroeg hij voor hij haar weer losliet. Hij nam een reep chocolade uit zijn broekzak met enige moeite en gaf het aan haar. “Dit opeten en je naam vertellen.” Een glimlach verscheen op zijn gezicht "En jij beslist wat Choco doet met de pillen, wil je ze weggooien of liever verslaafd blijven je hele leven en dan betrapt worden door Master Savador die je vervolgens in een dwangbuis stopt?"

Rhine zat in een put een hele hele diepe donkere put. Een put waar geen lichtpuntje meer aan was. Die put, die vervloekte put waar ze al jaren inzat, ze was er bijna uitgeraakt, met zacks hulp, zacks steun maar sinds hij van dat vervloekte dak was gevallen, was Rhine ook gevallen. Dieper dan dat ze ooit in die put had gezeten. Dit jaar, deze dag was het precies 10 jaar geleden, 10 jaar geleden dat ze bijna alles kwijtraakte, 10 jaar geleden dat zij door stom geluk die vreselijke gebeurtenis overleefde. Soms wenste ze dat ze die dag niet gehaald had, dat ze de zon van de volgende dag, het begin van de winter niet had aanschouwd. De drugs die ze uit haar bloes haalde hadden al meer gezien dan de meeste mannen ooit zouden mogen. Ja misschien niet de meest geschikte plaats maar ach waar moest ze het anders steken? Deze plaats mochten leraren namelijk niet nakijken, alhoewel ze betwijfelde of Savador en zijn legertje pervertellingen zich daar wel aan hielden. Toen hij haar tegen de muur drukte raakte ze in paniek. Dit had ze al te vaak mee gemaakt, dit was al te vaak verkeerd afgelopen, ze wilde de beelden niet in haar hoofd, de horror die ze al eens had meegemaakt. Ze verweerde zich, gedroeg zich als een wild dier dat in het nauw gedreven was. Zo voelde ze zich ook. Een dier gevangen, geboeid, tegen haar wil gekneveld. Wat hij toen deed was gewoon weg ronduit walgelijk, verkeerd. Hij liet haar overgeven, weer zo’n onaangenaam gevoel. Rhine wilde niet overgeven, wilde niet huilen, wilde niet kwetsbaar zijn, maar ze had geen keus, ze kon het niet meer tegen houden, ze kon zich niet langer sterk houden, het moest eruit. Ze lette niet op de vogel, merkte hem pas op toen hij papier aan zijn meester gaf. Ze had niet gewild dat hij haar aanraakte, maar nu kon ze niet veel meer doen. Met een simpele beweging veegde hij haar mond schoon, misschien had ze dat ook wel zelf kunnen doen maar de kracht om een sarcastisch iets te zeggen had ze niet meer, ze was op compleet uitgeput. Toen ze de onvermijdelijke tranen voelde komen schrok ze best wel, niet van de tranen nee van wat hij deed. Nooit had ze gedacht dat zij, Rhine LaFee een nachtmerrie voor leraren, uitgerekend zij een knuffel van een leraar – die ze notabene eerst nog had beledigt – zou krijgen. Ja dit was echt choquerend. “Wil je twee dingen voor me doen?” vroeg hij voor hij haar weer losliet. Het wantrouwen drong zelfs door in haar trieste ogen maar uiteindelijk knikte ze toch. Ze keek nauwlettend naar wat hij deed. Was dat chocola? Had hij – de gymleraar- serieus chocolade bij? Vreemd. Hij gaf het aan haar, met moeite zo bleek. Ze keek van hem naar de chocolade en weer terug. “Dit opeten en je naam vertellen.” Een glimlach verscheen op zijn gezicht . Zachtjes knikte ze en nam ze een hap van de heerlijke zoetigheid. Het voelde goed en de smaak van chocolade was prima om het walgelijke overgeven te vergeten. “Rhine LaFee..” Zei ze met een schorre stem nadat ze haar chocolade had doorgeslikt. "En jij beslist wat Choco doet met de pillen, wil je ze weggooien of liever verslaafd blijven je hele leven en dan betrapt worden door Master Savador die je vervolgens in een dwangbuis stopt?" Een vreugdeloze lach sierde haar lippen. “Hij heeft al erger gedaan” Zei ze schouderophalend. Maar hij had wel een punt. Haar blik ging naar het struisvogelachtige wezen, het wezen dat haar pilletjes had. “I…ik…ik kan niet zonder, ze zijn het enige dat nog helpt, het enige dat ik nog heb…” Zei ze zacht. Nee ze kon echt niet meer zonder, ze had ze nodig maar wilde ze niet. “W…kan u ze weg gooien…alstublieft?” Rhine voelde zich kwetsbaar, klein weer het zielige meisje dat ze ooit was geweest, lang, lang geleden.

Kana bleef kijken naar het meisje dat blijkbaar wel degelijk in een put zat. Zijn blonde haar plakte tegen zijn gezicht en vormde nu een bles die voor zijn ogen hing, dit vond hij werkelijk afschuwelijk. Al dat haar dat in zijn gezicht hing, met zijn hand ging hij door zijn doorweekte haar en dan dwaalde hij werkelijk af met zijn gedachten, hij miste één speciaal persoon, een persoon die zijn hart wist binnen te breken vanaf de eerste keer en dat door gewoon zijn emoties te uiten in zijn bijzijn zonder dat het de jongeman echt kon schelen. Ook al had hij zich verontschuldigd voor zijn gejank, toch vond Kana het moedig en begonnen ze te praten. Hij werd langzaamaan verliefd op de jongeman en blijkbaar was het ook wederzijds, bij de waterval hadden ze gekust, maar Flavio was gaan lopen en had hem dan vervolgens een week gemeden zoals de pest, iets wat hem had gekwetst want Kana wilde alles uitleggen, maar toch uiteindelijk vond hij de jongeman, al huilend in de tuinen waar hij normaal sport wilde gaan beoefenen. Ze babbelden en dan uiteindelijk kwam de grote kus en vroeg hij de jongeman mee voor het kerstbal.
Hij zag hoe de pil door het meisje werd ingeslikt en hij drukte haar een tikkeltje ruw tegen de muur, een hoop voorbereidingen werden getroffen, water met zout werd in haar keel gegoten terwijl er wonden op zijn armen ontstonden door haar nagels. Ook zijn shirt verdween en daardoor verscheen zijn redelijk gespierde lijf dat helemaal gespannen stond, ook haar nagels klauwden over zijn borstkas en lieten rode strepen achter waar bloed uit opwelde. Een zucht verliet zijn mond en hij stak zijn vinger in haar keel om alles nog wat sneller te laten komen, een emmer werd onder het meisje gezet waar haar inhoud al snel kwam in te zitten, gal en resten van een half verteerde pil. Hij was dus nog op tijd geweest, ze had geluk gehad. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht en hij veegde haar mond af met papier dat Choco was gaan halen terwijl hij de zak pillen van het meisje in zijn bek had zitten. Kana knuffelde haar zodra ze begon te huilen, hij toonde medelijden, misschien was hij nu zwak te noemen, maar hij toonde zich wel zoals hij was. Iemand die om mensen gaf, hoe gemeen ze ook wel niet tegen hem waren, als mensen natuurlijk gemeen bleven, dan zou hij zijn slechte kant laten zien, maar dat gebeurde niet vaak. Respect geven is ook respect krijgen, dat was zijn motto. “Wil je twee dingen voor me doen?” vroeg hij voor hij haar weer losliet. Het wantrouwen drong zelfs door in haar trieste ogen maar uiteindelijk knikte ze toch, dat was al een positief iets. Zucht, dit vond hij niet leuk, normaal deelde hij nooit zijn chocolade, maar nu moest het, het meisje moest immers eten. Hij haalde een reep chocolade uit zijn broekzak, gelukkig was alleen het papiertje nat geworden. Hij gaf het aan haar met enige moeite. “Dit opeten en je naam vertellen.” Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Het zou allemaal goedkomen met het meisje, dat voelde hij gewoon, nu alleen de vieze smaak van het over de nek gaan moest ze wegwerken met de sterke smaak van de chocolade, oké nu kreeg hij ook zin in een reep. Hij zette zich op de grond en nam nog een reep uit zijn broekzak, daar begon hij zelf van te eten. “Rhine LaFee..” hij knikte als een soort van ‘aangenaam, zijn mond zat nog vol met chocolade. Na de eerste hap doorgeslikt te hebben zei hij: "En jij beslist wat Choco doet met de pillen, wil je ze weggooien of liever verslaafd blijven je hele leven en dan betrapt worden door Master Savador die je vervolgens in een dwangbuis stopt?" Een vreugdeloze lach sierde haar lippen. “Hij heeft al erger gedaan” Zei ze schouderophalend. “Ik ga niet naar details vragen, dat zal ik vast wel zelf eens ondervinden vrees ik.” Inderdaad, hij hielp studenten en hij wist dat Savador niet zo’n studenten fan was en er graag martelpraktijken op uitvoerde, dat had hij toch opgevangen van andere studenten, best eng eigenlijk. “I…ik…ik kan niet zonder, ze zijn het enige dat nog helpt, het enige dat ik nog heb…” Zei ze zacht. Hij knikte en legde zijn hand op haar schouder. “Je moet sterk zijn, ik zal je helpen wanneer je het nodig hebt en als je je verhaal kwijt wilt kan dat natuurlijk ook altijd.” Zei hij met een glimlach voor hij naar Choco keek. Het dier keek afwachtend naar Rhine, wat zou ze beslissen? “W…kan u ze weg gooien…alstublieft?” Kana knikte en stond recht om dan de zak pillen uit Choco’s bek te nemen. Hij wandelde richting de wc’s en kieperde de inhoud van de zak leeg. Vervolgens spoelde hij door en wandelde hij weer naar Rhine. Weer ging hij naast haar zitten en staarde hij voor zich uit terwijl hij nog een hap nam van zijn chocolade nadat hij had gezegd: “Wil je je hele verhaal doen? Waarom dat je verslaafd bent aan die pillen? Ik dwing je nergens toe, maar ik kan je beter helpen als je me alles verteld.”

Rhine was niet blij met de gebeurtenissen van vandaag. Ze had nooit verwacht dat zoiets zou gebeuren en zeker niet op een plaats als de meisjes douches. Nee zo close wilde ze echt niet zijn met een leraar, oké een band met je leraar opbouwen ca va maar hem de binnenkant van je strot laten verkennen met een vinger? Een dikke vette nee. Als ze zich niet zo zwak en ellendig had gevoeld was ze echt wel verder gegaan dan oppervlakkige vleeswondes, dan was ze botten gaan breken en tanden uitkloppen. Maar nu nu hield ze het op een beestachtig krabben. Ze wist wel dat hij haar probeerde te helpen, echt helpen maar een kant van haar, de verslaafde kant, de kant die beestachtig verlangde naar de pillen wilde niet geholpen worden, wilde dat deze overvriendelijke leraar verdween, deed alsof hij dit nooit gezien had. Toen het overgeven en vinger in keel steken eindelijk voorbij was kalmeerde Rhine lichtjes, kon ze de tranen van verdriet pijn en misschien zelfs een beetje angst niet meer tegen houden, werd ze opeens geknuffeld, en het voelde fijn toch ooh zo fijn. Ze kreeg zelfs te eten, Rhine was niet gewend aan vriendelijke gebaren, dus automatisch was er wantrouwen in haar blik te zien. Ze bekeek de chocolade, rook eraan voor ze voorzichtig een hap nam. Het smaakte goed, heel goed zelfs, ja haar buikje was blij met het voedsel. Kennelijk had deze man toch ook zijn eigen verslavingen, dat zag ze aan hoe hij naar de chocolade keek en na hoe hij een moment later zelf ook een reep begon te eten. Na haar naam gezegd te hebben knikte hij als begroeting. “Je moet sterk zijn, ik zal je helpen wanneer je het nodig hebt en als je je verhaal kwijt wilt kan dat natuurlijk ook altijd.” Zei hij met een glimlach voor hij naar Choco keek. Het dier keek afwachtend naar Rhine. Rhine keek naar het kipachtige wezen, ze mocht dat ding niet, ze wist niet waarom, het was gewoon zo. "Ik..ik kan niet meer sterk zijn...niet nog eens...ik ben op.." Zei ze zacht haar blik naar de grond. Rhine had altijd gevochten, vocht nog steeds, maar nooit had ze gevochten om haar sterkte te showen nee Rhine vocht om haar zwaktes te verbergen, om haar dierbare te beschermen. Kana knikte en stond recht om dan de zak pillen uit Choco’s bek te nemen. Hij wandelde richting de wc’s en kieperde de inhoud van de zak leeg. Vervolgens spoelde hij door en wandelde hij weer naar Rhine. Rhines spieren waren gespannen, nee ze kon ze niet laten wegglippen, nee, nee alsjeblieft iemand meost wat doen. Haar ogen dichtgeknepen haar schouders schokten, nee ze moest sterk zijn neit toegeven aan haar zwaktes, ja dat nooit meer. Haar ogen gingen weer open ze waren zwart, met blauwe spikkels erin. Ja Kana hielp haar echt ze herstelde zichzelf, beetje bij beetje. Weer ging hij naast haar zitten en staarde hij voor zich uit terwijl hij nog een hap nam van zijn chocolade nadat hij had gezegd: “Wil je je hele verhaal doen? Waarom dat je verslaafd bent aan die pillen? Ik dwing je nergens toe, maar ik kan je beter helpen als je me alles verteld.” Rhine keek hem met grote ogen aan. Alles? Wilde hij alles weten? Zou ze? Zou ze het doen? Kon ze het? Ja ze had geen andere keuze. Ze staarde voor zich uit groef in haar meest duistere herinneringen. "Iedereen die ik lief had is op mijn 7de gestorven, vermoord door een leerling die hier nu op school zit." Sprak ze haar stem toonloos. Ze moest het zeggen ze kon het niet meer tegen houden maar ze kon de emoties niet tonen die ze zo lang begraven had. "De jaren voor ik hier kwam heb ik rondgeslenterd, ben ik ontsnapt uit een weeshuis, heb ik criminele dingen gedaan tot ze me vonden en hier dropte. Ik...ik werd verliefd op een jongen...maar ik heb hem bedrogen met iemand die mij alleen maar gebruikt heeft, die mij alles heeft afgenomen, die mij pijn wilt doen....Ik...ik kon het niet aan..greep naar drugs, gevaarlijke drugs...Tot ik Zack tegen kwam hij heeft me er vanaf geholpen, hielp me met alles....to...tot hij van het dak viel en mij vergat...Ik...ik had niets meer ik kon niet weer zonder die pillen ik had ze nodig..." Sprak ze met een zachte stem haar hoofd naar de grond gekeerd. "Ik weet dat ik overkom als een chagarijnige pssimist, en misschien ben ik dat ook wel maar...Ik wil mezelf alleen beschermen ik kan niet nog meer pijn aan daarom vertrouw ik niemand, kan ik het niet..." Zei ze zachtjes, ooh zo zachtjes als een jammer kreetje. Ze voelde zich kleiner, nietiger, zieliger dan ze zich ooit gevoeld had, ze verlangde naar iedereen die ze meost missen, iedereen die haar vergeten was, niet meer op deze wereld rondiep

Je kon ook niet bepaald zeggen dat Kana blij was met de gebeurtenissen van vandaag. Normaal was het vandaag een gewone dag geweest en was hij alles gaan klaarzetten voor zijn stijldansles van de dag erna. Maar blijkbaar zou hij worden opgehouden en was God dus niet goedgezind vandaag op hem en moest persé iemand helpen met een zwaar drugsprobleem. Waarom kon nou ook werkelijk niets eens normaal verlopen? Met een vies gezicht stak hij zijn vinger in de keel van het meisje zodat ze sneller zou overgeven, zijn armen werden opengekrabt, zijn shirt werd tot as vervormd en zijn borstkas kreeg rode striemen. Oh fantastisch werkje had hij toch. Een emmer werd onder het meisje gezet en ze gaf erin over, gelukkig zaten er nog restanten van het werkelijk ranzige middel in een hoop gal en gaf hij opgelucht adem. Nu moest ze alleen nog eten en kreeg ze nog eens een goede knuffel van hem, deze keer geen gekrab dus dat was al zeker goed, ze had geen invloeden meer van de drugs en was dus compleet sober. Kana’s blik ging naar zijn broekzak en hij haalde er met veel moeite chocolade uit die hij dan aan haar gaf. Eigenlijk nog geen seconde nadat zij een hap had genomen, nam hij zelf een reep en begon hij ervan te eten, dat was gewoon zijn verslaving, maar deze was niet zo extreem als die van het meisje. Ze vertelde haar naam en daar was hij blij om, het meisje heette dus Rhine Lafee, die naam moest hij zeker onthouden. “Je moet sterk zijn, ik zal je helpen wanneer je het nodig hebt en als je je verhaal kwijt wilt kan dat natuurlijk ook altijd.” Zei hij met een glimlach voor hij naar Choco keek. Het dier keek afwachtend naar Rhine. De afwachtende blik omdat hij wilde weten wat Rhine zou gaan beslissen, afkicken of in de goot beëindigen? "Ik..ik kan niet meer sterk zijn...niet nog eens...ik ben op.." Zei ze zacht haar blik naar de grond. “Jij hebt echt geen steun waaraan je je kan rechttrekken? Waarop je kan bouwen? Iemand waarvan je houdt met heel je hart?” vroeg hij zachtjes met een kleine onzekere glimlach. “Er moet toch iemand zijn Rhine?” Rhine wilde dat Kana de pillen weggooide, dus stond hij op en nam hij de pillen die hij door het toilet spoelde. Natuurlijk had hij haar blik gezien, de verlangende blik naar de pillen, de opgespannen spieren die natuurlijk hunkerde naar het extase gevoel dat de drugs bracht. Weer ging hij naast haar zitten en staarde hij voor zich uit terwijl hij nog een hap nam van zijn chocolade nadat hij had gezegd: “Wil je je hele verhaal doen? Waarom dat je verslaafd bent aan die pillen? Ik dwing je nergens toe, maar ik kan je beter helpen als je me alles verteld.” Rhine keek hem met grote ogen aan en Kana glimlachte alleen terwijl zijn blauwe ogen naar haar keken, in de hoop dat ze iets zou zeggen, dat ze haar verhaal zou doen. Dat hij haar kon helpen tot zover hij kon. "Iedereen die ik lief had is op mijn 7de gestorven, vermoord door een leerling die hier nu op school zit." Hij knikte en lette niet op de toonloze toon waarop ze sprak, het verhaal was belangrijk nu, daarna kwamen de emoties. "De jaren voor ik hier kwam heb ik rondgeslenterd, ben ik ontsnapt uit een weeshuis, heb ik criminele dingen gedaan tot ze me vonden en hier dropte. Ik...ik werd verliefd op een jongen...maar ik heb hem bedrogen met iemand die mij alleen maar gebruikt heeft, die mij alles heeft afgenomen, die mij pijn wilt doen....Ik...ik kon het niet aan..greep naar drugs, gevaarlijke drugs...Tot ik Zack tegen kwam hij heeft me er vanaf geholpen, hielp me met alles....to...tot hij van het dak viel en mij vergat...Ik...ik had niets meer ik kon niet weer zonder die pillen ik had ze nodig..." Sprak ze met een zachte stem haar hoofd naar de grond gekeerd. "Ik weet dat ik overkom als een chagrijnige pessimist, en misschien ben ik dat ook wel maar...Ik wil mezelf alleen beschermen ik kan niet nog meer pijn aan daarom vertrouw ik niemand, kan ik het niet..." Zei ze zachtjes. “Je weet toch dat als je Zack aanspreekt en hem helpt dat hij daarmee zijn geheugen terugkrijgt? Dat hij niets vergeten is, maar de klap op zijn hoofd heeft gewoon schade toegebracht, schade die herstelt kan worden als jij hem helpt te herinneren. Hij kan hierdoor wel verandert zijn, misschien ook niet, maar je moet hem helpen met de herinneringen, het kan een lastige opgave worden, maar het zal je lukken Rhine. Gewoon niet pessimistisch zijn en doorzetten. Wil je nog wat chocolade meid? Of iets anders? Ik kan het wel even gaan halen voor je.” Zei hij met een glimlach, het liefst hoopte hij dat ze niet meer chocolade wilde, want dat was van hem. Net zoals Flavio van hem was. Een dromerige glimlach verscheen op zijn gelaat bij de gedachte aan de stagaire lichtmagie…