Hng....anyone help

'NIET DOEN!' gilde Shong zodra hij uit zijn trance ontwaakt was en zag wat Deshas van plan was. Hij zag dat de wolf Norwood beschermde, maar kon zichzelf er niet van weerhouden om hetzelfde te doen. Hij rende naar Norwood toe en wierp zich over hem heen. Als een soort automatisme vormde zich een bel om hem en Norwood heen, dat voor verdediging diende. Hij keek angstig maar woedend naar Deshas op. 'Je bent een harteloos en bruut persoon,' zei hij zacht en met een trillende stem. Hij hoorde Ferost' woorden maar twijfelde of Deshas daar wel naar zou luisteren. Shong legde zijn hoofd op Norwoods borst en zijn ogen scheurden zich niet van de lelies af die verspreid over de grond lagen. Misschien had hij hier maar beter uit kunnen blijven als hij geweten had wat voor tafereel hier zich afspeelde, maar hij kon Mèadraid en de anderen niet zomaar laten vallen. Hij kon pas weer opgelucht ademhalen toen Deshas de ziekenzaal verliet, en meteen de beklemmende sfeer die er hing met zich meenam. Met knikkende knieën kwam hij overeind en liet de bel simpelweg met een vinger uiteen spatten. Shong liep op Mèadraid af en hurkte bij haar neer. Haar hoofd liet hij op zijn schoot rusten terwijl hij zorgelijk met zijn vingers over haar kaaklijn streek.

De grote wolf ging naast Shong zitten. Hij keek even naar Mèadraid. ''Ze redt het wel'' zei hij zacht. Langzaamaan nam Ferost zijn menselijke gedaante weer aan. Hij stond op en keek even bedenkelijk naar de kant waar Deshas heen verdwenen was. Waarom had hij zich erbij neergelegd? Waarom had hij Mèadraid uberhaupt gered van een nogal grove dood? Wat was hij van plan? Ferost keek weer naar Shong en Mèadraid. ''We moeten haar echt op een bed leggen. Op de koude grond kan ze onderkoelt raken'' zei hij zacht tegen hem. Daarna tilde hij Mèadraid voorzichtig op. Hij legde haar, alsof ze van porselein was, neer op een van de ziekenzaal bedden. ''Blijf jij bij haar. Dan ga ik Norwood in een bed tillen'' zei hij tegen Shong. Zonder verdere omhaal liep Ferost naar Norwood en legde hem ook in een bed.

Shong merkte nauwelijks dat de wolf naast hem was komen zitten. Hij schrok dan ook licht op van zijn stem die dichtbij klonk, maar tegelijk overal in de ziekenzaal was. Hij knikte zwakjes toen Ferost zei dat ze Mèadraid in een bed moesten leggen. Hij stond langzaam op en keek toe hoe hij zijn daad bij zijn woorden verrichtte. Zwijgend en met de na-angst nog in zijn benen begon hij de lelies van de grond te rapen en fatsoeneerde ze even tot het weer op een boeket leek. Dat legde hij naast Mèadraid op het kussen neer. Zelf ging Shong ook in het bed liggen en staarde met een triest gezicht naar haar gesloten ogen. Zijn hand aaide haar voorzichtig over haar huid. Vandaag was hij haar bijna kwijtgeraakt. Bij die gedachte slikte Shong een brok in zijn keel door en werden zijn strelende bewegingen stroef en trillerig. Hij moest er niet aan denken als dat werkelijk was gebeurd. Over Mèadraids schouder wierp hij een blik naar Norwood. Hij leek er ook niet al te best aan toe te zijn. Hij slaakte een zachte zucht. Als hij alleen wat sterker was geweest had Ferost helemaal geen moeite hoeven doen om ertussen te komen. Maar opnieuw liet hij in een voorval als deze anderen al het werk doen. Het was altijd al zo geweest. Shong drukte zijn voorhoofd tegen die van Mèadraid en sloot zijn ogen in de hoop zijn schuldgevoelens te vergeten.

Norwood had zijn ogen gesloten en lag op het bed. Na enige tijd werd hij langzaam wakker. Hij tilde moeizaam zijn hand op en legde deze op zijn voorhoofd. Hij wilde recht gaan zitten maar zijn buik deed nog meer zeer dan daarvoor. Hij kon zich amper bewegen. Hij draaide zijn hoofd naar Meadriad. "Het is allemaal mijn schuld..." mompelde hij. "Ik had nooit moeten weglopen van Deshas..." zei hij en keek daarna naar het plafond en beet even zijn kaken op elkaar.

Shong, die zich niet bewust was wat er tussen Norwood en Deshas had afgespeeld, keek zijn collega met een opgewekte glimlach aan. Althans, dat probeerde hij. 'Onzin,' wuifde hij zijn schuldgevoel weg. 'Het is niemands schuld. De Heer is gewoon wat opvliegerig, dat is alles.' Hij vond het zelf een erg zwakke constatering, maar liet dat door zijn bemoedigende glimlach niet merken. Hij liet ook de laatste angsten die nog zwak de overhand hadden niet tonen, al was het wel lichtelijk te vinden doordat hij Deshas niet gewoon bij zijn naam durfde aan te spreken. Shong slaakte een zachte zucht en trok zichzelf tegen Mèadraid aan, zodat hij zijn gezicht in haar hals kon verbergen. Waarom loog hij over de gebeurtenis van daarnet? Ze hadden allemaal het risico gelopen gedood te worden, en nog lukte het om optimistisch te blijven. Al was het, in dit geval, geacteerd om de anderen tot rust te stellen.

Ferost was even naar het raam gelopen. Peinzend staarde zijn donkergroene naar buiten. Hij keek even over zijn schouder toen Norwood een teken van leven toonde. Hij liep naar hem toe en legde zijn hand op zijn schouder. ''Je hebt het uitstekend gedaan Norwood. En meer dan je best kon je immers niet doen'' zei hij zacht. Terwijl hij dat zei stroomde er iets lichtgroens uit Norwood over naar Ferost. Hij probeerde zoveel mogelijk pijn te vervangen voor kracht en energie al ging dat ten kosten van zichzelf. ''Als je je straks iets beter voelt zie ik je graag in de vergaderruimte in de Toren. Het wordt hoog tijd dat hier iets aan gedaan wordt'' zei Ferost. Daarna liep hij weg.

Madeline was de hele tijd verlamd van angst geweest. Zelfs zij durfde het zo niet tegen Deshas op te nemen. Het zien van Norwood zo had een soort klik bij haar om gezet. Ze rende daarom direct op hem af toen Ferost vertrokken was. Ze maakte zich ook zorgen om haar zusje maar Shong zat nu bij haar. Madeline ging op haar knieen bij Norwood zitten. Ze pakte zijn hand beet. ''Het spijt me zo'' zei ze zacht tegen hem. Ze had hem moeten helpen maar ze had zich van angst niet kunnen bewegen.

Langzamerhand werd Mèadraid ook weer wakker. Overal had ze pijn, alsof ze in een cementmolen in slaap was gevallen. Toch staken er een aantal plekken pijnlijk bovenuit. Haar hoofd, hals en borstkas deden het meeste pijn. Maar naast die pijn in haar lichaam voelde Mèadraid ook nog iets anders. Iemand lag bij haar. Voorzichtig draaide Mèadraid haar hoofd opzij en probeerde daarbij haar nek zo min mogelijk te belasten. Ze glimlachte licht toen ze de gedaante naast haar als Shong herkende. Zachtjes sloeg ze haar armen om hem heen.

Norwood zijn ogen richtte zich op Madeline hij trok haar tegen zich aan en verbeet even de pijn die hij daardoor kreeg. "Het is niet jou schuld..." zei hij. "Deshas is hier nog altijd de schuldige..." zei hij tegen Madeline en legde zijn hand op de wond. Deze was nog lang niet hersteld. Hij draaide zijn hoofd even richting Meadriad en zag dat ze ook wakker was. "Angst is iets wat ons zwak maakt..." zei hij. "...En iedereen heeft het..." mompelde hij met een zachte stem.

Kikuri had uit roddels gehoord dat Norwood door een gevecht met Deshas in het ziekenhuis beland was. Ze kon het niet goed begrijpen wand toen ze Norwood en Deshas op het lanseringsplatform had gezien was er wel wat van spaning tussen hun maar ze had nooit gedacht dat dat zo erg uit de hand kon lopen.
Met het beetje water magie dat ze had, had ze een roos van ijs gemaakt. Ze hoopte wel dat hij het zou herkennen als een roos wand ze was er nog niet zo goed in.
Toen ze binnen liep merkte dat er heel veel stres heerste maar wel dat het aan het afzwakken was. Ze vond dat er veel mensen waren voor een ziekenzaal. Ze kon ook niet zo goed zien wie nou de verpleger of verpleegster was.
Ze zag Norwood in een bed liggen met een vrouw naast zijn bed. Ze liep langzaam naar het bed toe en wachte tot het gesprek tussen de twee was afgelopen.

Norwood keek naar Madeline en gaf haar nog even een kusje. Ineens merkte hij dat er iemand binnen kwam. "Kikuri?" zei hij met een zwakke glimlach. Hij ging wat rechter zitten maar kneep zijn ogen nog even pijnlijk dicht voor een nieuwe pijnscheut in zijn buik. Hij keek haar even aan. "Wat brengt jou hier?" vroeg hij aan haar en keek haar even aan. Hij zag dat ze iets van ijs in haar hand had. Hij kon er duidelijk een roos in zien. Hij glimlachte naar haar en wachtte geduldig af.

Kikuri lachte even vriendelijk terug en zei daarna 'ik heb van andere leerlingen gehoord dat je een gevecht had met Deshas en er gewond bij was geraakt. Dus ik dacht laat ik hem even opzoeken, wand de eerste dag heb jij mij geholpen. Ik weet niet of het je opvrolijkt maar ik heb een roos van ijs voor je gemaakt' ze stak haar hand uit waar de roos in zat en gaf die aan Norwood. 'Ik hoop dat je snel weer beter bent' zei ze daarna en keek even naar Norwood's buik, ze kon het verband zien zitten. 'Heb je er veel pijn aan?'

Norwood keek haar aan en hoorde haar woorden. Dat was dus kennelijk als een lopend vuurtje door de school gegaan. Hij keek haar aan en keek naar de roos die ze gaf. Hij glimlachte. "Hij is prachtig..." zei hij tegen haar. Hij maakte van wat hout een vaas en zette de roos er in. "Ik kom er wel boven op..." zei hij vastberaden. "Momenteel nog wel..." zei hij en keek even naar zijn wond. Hij keek even naar Madeline en daarna weer naar Kikuri.

Madeline glimlachte even zwakjes naar Kikuri. Ze was nog steeds een beetje overstuur vanwege dat gedoe van daarnet. Maar ze was vastbesloten om bij Norwood te blijven. Ze pakte er een stoel bij en ging naast Norwood's bed zitten. ''Ik blijf bij je oke'' zei ze zacht tegen hem en streek even een paar lokken uit zijn gezicht. Madeline keek even om naar Mèadraid. Die was inmiddels gelukkig ook weer wakker geworden.

Norwood keek even naar Madeline die naast hem ging zitten. "En wat laat jou denken dat ik dat niet zou willen..." zei hij plagend tegen haar en glimlachte even. Hij keek naar Kikuri. "Heb je je etage kunnen vinden?" vroeg hij aan haar en keek haar aan. Hij glimlachte en keek even naar Madeline. Hij dacht even aan Savador die nog steeds schoolhoofd was. Hij had al die tijd met het doel gezeten om Madeline haar baan terug te geven. En had verschillende plannen gemaakt die ieder op zijn beurt niet zouden gaan werken. Hij keek even naar Madeline. "Oh ja..ik moet jou nog wat vertellen..." zei hij tegen haar. "Ik wordt de nieuwe opvolger van Ferost..." zei hij tegen haar. "Hij heeft mij gekozen als opvolger..." zei hij met een lichtte glundering in zijn ogen. Hij was dan nu wel gewond maar je kon niet merken dat hem iets dwars zat.

Madeline glimlachte nu even breed naar Norwood. ''Fantastisch Norwood'' zei ze daarna verast toen hij vertelde dat hij Ferost' nieuwe opvolger zou worden. Ze voelde vanbinnen groeiende trots. Ze boog zich voorover en gaf he zacht een kus op zijn voorhoofd. Ondanks dat het niet aan hem te zien was voelde Madeline wel dat Norwood iets dwarszat maar zelf zou ze er niet over beginnen.

kikuri had de vraag van Norwood gehoord en antwoorde daar op 'ja ik heb het gevonden alleen ik heb Kale nog niet gesproken helaas'. Ze hoorde ook het gesprek tussen Norwood en de vrouw die naast hem was gaan zitten. Ze snapte wijnig van het onderwerp maar vond niet egt dat dat haar zaak was om mee te bemoeien. 'Waarom heeft Deshas je nu eigenlijk aan gevallen?' wand dat wist niemand op school, maar ze was ook niet vanplan dat als zij heet wist dat dan heel de school het zou weten. Ze zou al blij zijn als hij het met hem wilde delen.

Hatori was ondertussen zwijgend gaan opruimen. Deshas had veel troep achtergelaten zodat het puin nog op Hatori's schouders lag. Hij trok zijn witte doktersjas, die door alle stof en puin inmiddels grijs was geworden, uit en pakte een andere witte jas zodat nu weer duidelijk te zien was dat hij de dokter was. Nadat hij klaar was met opruimen ging hij als eerste even bij Mèadraid kijken. Nu zij daar gewond lag moest Hatori alles zelf doen. Ook de diagnoses stellen. Daar was hij nooit echt goed in geweest. Daarom was hij altijd blij dat Mèadraid hem hielp al glimlachte Hatori haast nooit. In ieder geval niet meer sinds hij een paar jaar geleden blind was geraakt aan zijn linkeroog. Hij behandelde voorzichtig de twee bijt gaatjes in haar nek en maakte ze keurig dicht zonder dat er ook zelfs maar het kleinste littekentje achterbleef. Later zou hij nar verdere verwondingen kijken. Nu liep hij naar Norwood toe. ''Heb je nog ergens pijn? Misschien kan ik iets doen om het wat te verlichten'' zei hij tegen hem.

Norwood keek naar Kikuri en hoorde haar vraag. "Ik was in het bos..." begon hij. "Ik was er een nieuwe spreuk aan het oefenen. Deshas had me gezien en daagde me uit op een luchtgevecht. Alleen ging ik er niet op in. Hij..." norwood stopte even. "Deshas zei dat hij hetzelfde zou doen als Savador maar dat hij het niet alleen bij een zoen zou laten.." zei hij kalm. Hij keek even naar Madeline. Toch kneep hij zijn handen samen. "Mijn woede nam de overhand en voor ik het weet lag ik op de grond met een wond in mijn buik...." zei hij en keek naar Kikuri. Even ging zijn blik naar Hatori die vroeg of hij pijn had. "Het enige wat pijn doet is mijn buik..." zei hij en keek naar Hatori.

Kikuri wist niet goed hier op te reageren. 'Wa.. wat voor dier was Deshas dan geworden en wat voor dier was jij dan geworden?' vroeg ze een beetje aarzelend. ze keek nogmaals naar de buik van Norwood. zover ze het nu kon zien zag het er niet egt als een gewone wond uit en omdat het een lucht gevecht was moesten ze wel in een dier zijn veranderd.

Norwood keek haar aan. "Deshas was een of ander duivel-achtige wezen..ik was een uil.." zei hij tegen Kikuri. Hij keek haar aan en legde haar hand op haar schouder. "Ik wil dat je oppast als je in Deshas zijn buurt bent..." zei hij tegen haar en keek even naar Madeline. Hij zweeg verder en keek naar zijn schoot.

Kikuri zag opzich niet echt het gevaarte in Deshas, maar als Norwood het zo zei en uit het verhaal wat hij net vertelde is Deshas iemand anders dan toen zij hem zag. ze keek even naar de de hand op haar schouder van Norwood. Ze herhaald de woorden in haar hoofd. Ondanks de waarschuwing die ze net gekregen had wilde ze eingenlijk wel meer weten over Deshas. Ze keek even naar de vrouw naast Norwood 'Ik ben trouwens Kikuri ik ken u nog niet, sorry dat ik me pas nu voorstel' en ze keek even naar de grond. Mischien moest ze het tog maar vragen dacht ze in haar hoofd maar ze had besloten om dat onderwerp maar even te laten rusten zodat Norwood kon rusten en weer beter kon worden.

Norwood glimlachte. Hij merkte dat Kikuri zichzelf voorstelde aan Madeline en glimlachte nog wat. Hij merkte dat ze naar de grond keek en zijn blik werd bezorgd. "Is er iets?" vroeg hij aan Kikuri en keek haar aan. Hij legde zijn handen op zijn buik en keek haar aan. Hij keek even naar Madeline en glimlachte naar haar. Daarna keek hij weer naar kikuri en glimlachte even licht.

'Ik... nou... uh... weetje...' stotterde ze uiteindelijk. Ze zuchte even diep. 'Ik denk dat ik nu beter even mijn nieuweschierigheid in kan houden' ze keek weer op en keek Norwood bezorgd aan. 'Ik wouw dat ik iets voor je kon doen, maar blijkbaar ben ik daar niet zo goed in.' Ze ging heel voorzichtig op zijn bed zitten naast hem. 'Mischien kan ik in een oud water boek van mijn oma zoeken en kijken of er een heelkunde spreuk in staat' zei ze uiteindelijk heel voorzichtig. Ze keek Norwood met een vorzichtige blik aan.

Norwood glimlachte en keek kikuri aan. Hij merkte dat ze wat nieuwschierig was en hoorde haar woorden. "Je hoeft niet teveel zorgen om mij te maken. Ik kom er wel boven op..." zei hij met een glimlach. "Zal ik je wat zeggen. Meestal zijn helende spreuken minder goed dan heling van het lichaam zelf..." zei hij met een glimlach en keek haar aan. "Maar je wilde vast meer weten over Deshas of heb ik het mis..." zei hij met een glimlach naar haar.

PROFILE MAGICIAN