Hng....anyone help

Norwood strompelde moeilijk naar de deur van de ziekenzaal. Zijn hand zat nog steeds op de wond die in zijn buik zat. Zijn hand was wat roder geworden van het bloed dat er op zat. Norwood legde zijn hand tegen de deur en keek naar binnen. Nog niemand te zien. "Hatori! Madeline! Meadriad!" wist hij nog uit te roepen. Hij had een lichte hijg in zijn stem. Het bloed dat hij verloren was was nog al wat maar nog niet genoeg om levensgevaarlijk te zijn. Hij keek even naar de wond. "Deshas..." mompelde hij met een stem vervuld met haat. Hij liep verder maar voelde zijn benen niet meewerken. Hij merkte dat hij zich slapper begon te voelen en niet veel later lag hij op de grond. Hij was zijn bewustzijn verloren.

Meadraid zat samen met Hatori in een andere kamer. Ze hadden zojuist even pauze. Ze blies zachtjes de stoom van haar mok met thee en nam voorzichtig een slokje. Mèadraid dronk nooit koffie. Als dokter wist je wat voor troep daar in zat en dus dronk ze liever thee. Ze was net in gesprek met haar broer toen ze iemand haar naam hoorde roepen. ''Ik ga wel kijken'' zei ze tegen Hatori en zette haar mok op de tafel. Ze deed de deur open en zag toen Norwood op de grond liggen. ''NORWOOD'' riep ze verschrikt uit. ''Hatori kom hier. Onmiddellijk!'' riep ze naar haar broer. Ze rende op Norwood af en knielde bij hem neer. Ze zag dat hij een heel zware buik wond had. Ze kon hem zo niet op het bed tillen en ze moest voorkomen dat hij nog meer bloed verloor.

Norwood hoorde het geroep van Meadriad. Maar het leek van ver te komen. Hij keek naar een wazig beeld van haar gezicht maar al snel werd zijn zicht gereduceerd naar nul en zat hij in een donkere kamer. Hij zag niets meer en merkte niet wat er gebeurde. Hij had nooit er op in moeten gaan. Het was te onverstandig.

Hatori had het geroep ook gehoord. In tegenstelling tot Mèadraid dronk hij wel koffie. Maar nu zette hij zijn mok ook op tafel. Toen hij Mèadraid Norwood's naam hoorde uitroepen stond hij zo snel op dat zijn stoel met een luide klap om viel. Met snelle passen was hij de kamer uit en bij Mèadraid. ''Oh god'' mompelde hij zacht toen hij zag hoe Norwood eraan toe was. ''Mèadraid, stelp dat bloed en druk die wond dicht zodat hij niet meer bloed verliest. Kijk dan of zijn organen beschadigd zijn. Ik ga spullen halen om die wond schoon te maken en dicht te hechten'' zei hij op een licht bevelende toon tegen haar. Daarna snelde hij zich naar een kast.

Mèadraid keek om toen Hatori aan kwam rennen. Ze knikte kort op zijn bevelen en rende naar de kraan waar ze eerst haar handen waste. Daarna greep ze een paar doeken, vulde een kom met water en haastte zich weer naar Norwood. Ze maakte zijn bovenkleding los zodat ze goed bij zijn buik kon. Ze stelpte het bloed en veegde het meeste weg zodat ze nu wat beter konden zien wat ze deed. Daarna drukte ze een schone doek op de wond en bleef er druk op uitoefenen. De witte doek werd al gauw doordrenkt met het rode bloed. Met haar andere hand kreeg ze een soort handschoen van water en ging daarmee over Norwood's buik om een analyse te stellen. ''Zijn organen zijn niet ernstig geraakt. Zijn huid is alleen open gescheurd door een extreem scherp voorwerp. Iets als een mes of zoiets dergelijks'' riep ze naar Hatori.

''Mooi. Dan hebben we een grote kans dat hij het overleeft. Zwak zal hij wel zijn. Hij heeft veel bloed verloren'' zei Hatori terwijl hij de kasten doorzocht. Uiteindelijk knielde hij aan de andere kant van Norwood neer. Tijd om hem te verdoven hadden ze niet. Hij maakte de dop van een fles los en gooide een hele scheut van de inhoud over een doek. Hij haalde de doek van Mèadraid weg en veegde met de pure alcohol die hij op de doek had zitten de wond schoon. Daarna pakte hij een naald en hecht draad. Met snelle steken en halen naaide Hatori de wond van Norwood weer dicht. ''Pak het verband'' zei hij ondertussen zacht tegen Mèadraid. Hij hechtte af en knipte het overige draad eraf. Terwijl hij op Mèadraid en het verband wachtte veegde Hatori het overige bloed weg.

Norwood zelf had het ook niet makkelijk. Hij had zijn ogen dan wel dicht toch zijn hij dingen die hij niet wilde zien. Hij kreeg weer zijn ergste angsten voor ogen te zien. Hem in een denkere kamer waar de muren op hem af kwamen. Na een tijdje werd hij wakker. Hij opende zijn ogen half. Hij zag Hatori zijn wond dichten en keek hem even aan. "Dank je..." zei hij met hese stem en keek naar het plafond.

Mèadraid knikte en stond direct op. Ze liep naar de kast en haalde er een hele rol verband uit. Ze liep weer terug naar Norwood en knielde weer naast hem neer. ''Even op je Tanden bijten Norwood. We moeten je rechtop zien te krijgen'' zei ze zachtjes tegen hem. Voorzichtig liet hem hem in een rechtopzittende houding zitten. Daarna rolde ze het verband om zijn buikwond heen. ''Rustig aan doen nu. Je kunt hier zeker deze nacht niet weg'' zei ze daarna tegen hem.

Op dat moment kwam Ferost binnenstormen. Hij keek naar Norwood en zuchtte even diep. Hij was te laat geweest. Misschien had hij nog kunnen helpen zodat deze wond minder zwaar zou zijn geweest of misschien zelfs wel helemaal niet bestaan hebben. ''Wie heeft dit gedaan?'' vroeg hij. Ferost had er moeite mee om zijn stem onder controle te houden. Hij klonk anders dan normaal. De vriendelijkheid in zijn stem had plaatsgemaakt voor kilte, woede en dreiging. Zijn donkergroene ogen bleven op Norwood's wond gefocust.

Norwood beet ook op zijn tanden van de pijn toen hij recht ging. Hij sloot zijn ogen even pijnlijk. De woorden die Meadriad zij deden hem niet echt gerust stellen maar toch zou hij het moeten doen. Hij hoorde ineens een bekende stem. Hij keek naar Ferost. "Deshas..." mompelde hij. Hij keek naar Hatori en Meadriad en daarna weer naar Ferost. Hij zuchtte even en kneep nogmaals pijnlijk zijn ogen dicht door een pijnscheut die door zijn buik heen ging.

''Daar ben ik dokter voor Norwood'' zei Hatori met een neutrale stem toen Norwood hem bedankte. Hij liet Mèadraid haar gang gaan. Ondertussen stond hij op en borg alle spullen op die ze gebruikt hadden. Hij keek om toen Ferost binnen kwam. Iets in zijn blik veranderde toen Norwood de naam Deshas mompelde. Hoe had Deshas zoiets kunnen doen? Niet met dat zwaard van hem. Het lemmet van zijn zwaard zou een compleet andere wond hebben achtergelaten. Niet zo'n fijne streep als deze. Hij trok de handschoenen, die hij had aangedaan voor de operatie, uit en liep op Norwood af. Hij mompelde een spreuk en wist Norwood zo op een soort wolk van witte magie op een bed te tillen.

Ferost sloot zijn ogen toen hij de naam van de schukdige hoorde. Hij had het wel verwacht maar toch kwam de waarheid hard aan. Ferost schudde licht zijn hoofd en verweet dit alles aan zichzelf. ''Deshas had je nooit aan mogen vallen. Met geen enkele reden'' zei hij. Na een paar tellen opende Ferost zijn ogen weer. Deze stonden vol vuur. ''Ik vermoord hem'' mompelde hij zacht maar vol dreiging. Hij draaide zich abrupt om en liep met grote passen op de deur af.

Norwood keek naar Hatori en knikte even. Hij merkte ook dat hij op het bed werd gelegd. De woorden van Ferost deden hem opkijken. "FEROST!!...Wacht!!!" riep hij maar of het veel uithaalde wist hij niet. Hij voelde opnieuw een pijnscheut door zijn lichaam gaan. Dit kwam vast door het schreeuwen. Hij slikte even moeizaam en keek naar het plafond. Hij kreeg even een traan. Als het waar was wat Deshas had gezegd dan zou hij het zichzelf nooit kunnen vergeven.

Hatori liep op Ferost af en pakte hem bij zijn pols beet voordat hij kon vertrekken. Hij schudde even zijn hoofd terwijl hij hem strak bleef aankijken. Hij trok met zijn andere hand een stoel erbij en drukte Ferost op die stoel. ''Kalmeer wat. Je bent kwaad en die woede zorgt ervoor dat je niet helder kunt denken'' zei Hatori tegen hem. Hij keek even naar Mèadraid. ''Zou je wat thee voor die twee kunnen maken?'' vroeg hij.

Mèadraid keek ook op toen Ferost binnen kwam. Ze was ondertussen opgestaan en had de vloer schoongemaakt die ook onder het bloed had gezeten. Nu stond ze haar handen te wassen. Ze knikte naar Hatori toen die vroeg of ze thee wou zetten. Voor Ferost zette ze speciale thee die hielp te kalmeren en voor Norwood een die de pijn wat zou verlichten. Ze wachtte tot het water gekookt was en schonk twee kopjes in. Eentje gaf ze aan Norwood en de ander aan Ferost.

Norwood keek naar Hatori en merkte wat hij deed. Het was alles behalve zijn schuld. Hij zuchtte even moeizaam en keek naar Ferost. "Het is alles behalve jou schuld..." zei hij en keek naar Ferost. "Ik moest niet toehappen op zijn opmerkingen..." zei hij en keek schuldbewust naar voren. Hij zuchtte even en keek naar Ferost. Hij nam de thee van Meadriad en knikte als dank. Hij nam een klein slokje van de hete thee. Hij keek even naar het raam. De gedaante van Deshas stond hem nog duidelijk bij. Zou iedere legendarische magician er een hebben. Of was de wolf juist die gedaante van Ferost. Hij keek even naar Ferost en keek daarna naar de thee in zijn kop.

Ferost liet zich door Hatori op een stoel duwen. Hij had gelijk, dat wist Ferost. Eveneens liet hij zich door Mèadraid een kop thee in handen geven. Hij luisterde naar Norwood's woorden. Voorzichtig nam hij een slok thee. Hij keek nu afwezig voor zich uit. Zijn vraag durfde hij maar amper te stellen. ''Hoe zag Deshas eruit toen hij je aanviel?'' vroeg hij voorzichtig en ongelofelijk zacht. Hij nam nog een slokje thee.

Norwood nam nog een slokje thee en zijn ogen werden wat wijder toen hij de vraag van Ferost hoorde. "Grauwer. Gehele rode ogen. En hij had vleugels. Een soort van duivel..." zei hij kalm maar toch met een lichte trilling in zijn stem. Het uiterlijk was nog steeds op zijn netvlies gebrand. Hij keek even naar Ferost en nam nog een slokje thee. Hij zei verder niets en wachtte geduldig op de reactie van Ferost.

Toen Ferost het antwoord van Norwood hoorde zuchtte hij vermoeid en liet zijn hoofd hangen. ''Hoe kon ik zo blind zijn'' mompelde hij zachtjes. Hij nam een iets grotere slok van zijn thee en keek naar Norwood. ''Dit mag misschien heel vaderlijk klinken maar ik heb liever dat je voorlopig uit de buurt van Deshas blijft. Ga vooral niet op zijn woorden in, wat hij ook zegt'' zei hij tegen hem. ''Dat is een wijs advies voor ons allen'' voegde hij er algemeen aan toe.

Norwood hoorde de woorden van Ferost en knikte licht. "Dat zal ik doen." Hij keek even naar Ferost. Zijn reactie had hem niet echt gerustgesteld en hij keek even naar Ferost. Opnieuw nam hij een slok van zijn thee. Hij zuchtte even en keek naar de muur en dacht na. "Wat was dat als ik vragen mag? Zijn uiterlijk?" vroeg hij en keek hem aan.

Ferost zweeg even. Maar daarna besloot hij toch te vertellen. Norwood had het recht om het te weten nu. ''Wat jij van Deshas hebt gezien was zijn tweede vorm. Of in elk geval een deel ervan. Vrijwel alle legendarische magicans hebben een zogehete tweede vorm. Het is een uiterlijk die laat zien wie we van binnen werkelijk zijn. Die van Deshas is erg apart. Voordat we allemaal versteend werden door hem heeft hij èèn ding gedaan waardoor hij zo ongelofelijk sterk is. Hij heeft zichzelf samengesmolten met een demoon. Het is een soort hagedis achtig wezen met vleermuis vleugels. Ik dacht dat ik het bij ons laatste gevecht had uitgeschakeld. Hij zat zo diep dat zelfs Deshas hem niet meer kon oproepen. Nu probeert hij dat weer te doen. Kennelijk voedt dat beest zich met de pijn, verdriet, vernedering, eigenlijk alle vervelende gevoelens van andere. Een paar weken terug kon Deshas alleen nog maar zijn ogen van kleur laten veranderen en vleugels tevoorschijn halen. Maar als hij er volgens jou nu al zo duivels uitziet, dan vrees ik dat hij zijn tweede vorm bijna compleet terug heeft'' zei Ferost. Hij stond op en zette zijn thee op tafel. ''Ik zal je mijn tweede vorm laten zien'' zei hij tegen hem. Ferost veranderde eerst in een wolf. Veel groter dan normale wolven. Hij had drie staarten. Zijn vacht was donkerbruin, bijna donkerblond en de punten van zijn staarten bijna wit, net als zijn buik en poten. Hij had op zijn vacht ook allemaal zwarte tekens geschilderd. Hij droeg een ketting rond zijn hals met smaragden. Uit zijn rechteroor was een hap genomen en in zijn linker zat een gouden ring. Ferost ging kalm zitten en keek Norwood aan.

Norwood keek naar Ferost en keek hem aan. "En de woede die ik kreeg om zijn woorden was alleen maar energie..." zei hij tegen zichzelf. Hij keek naar Ferost die veranderde. "Ah zo..." mompelde hij. "Het ziet er in iedergeval minder gevaarlijk uit als die van Deshas..." zei hij en keek naar Ferost. Hij glimlachte licht maar deze verdween al weer snel. "Ik had nooit op zijn uitdagende woorden moeten inslaan..." zei hij kalm en keek voor zich. Hij zuchtte even. Het was gewoon zijn eigen stomme schuld.

''Daarom waarschuw ik je nu ook. Jij kon er ook niet veel aan doen. Deshas is iemand die geen genoegen neemt met een nee. Hij drijft je tot het uiterste, haalt alle pijnlijke herinneringen boven. Het lijkt soms wel alsof hij je ziel uitspit en alleen de elendigste ervaringen bij je laat zitten.'' De wolf sprak niet maar toch klonk er geluid. Het klonk wel echoend. Ferost maakte telepatisch contact, maar wel zo dat iedereen in de ruimte hem kon verstaan. ''Hoe dan ook, ik denk dat we te laat zijn. Deshas is zo ver gevorderd dat het een kwestie van tijd is voordat de hel losbarst. Het was verstandig van je weg te vluchten toen hij nog niet in voledige vorm was'' sprak Ferost weer.

Norwood hoorde de woorden van Ferost en knikte af en toe. "Het is ook mijn fout..." zei hij en balde een vuist naast zich. Hij dronk zijn thee op en zette het neer op een tafeltje naast zijn bed. Hij keek naar Ferost. "De woede nam gewoon de overhand..." zei hij met een teleurgestelde stem. Hij keek naar Ferost en daarna weer naar zijn schoot. Inmiddels trilde de vuist naast hem erg van de inspanning die Norwood er op zette.

''Norwood, ontspan je een beetje. Nu heb je rust nodig. Ik neem je niks kwalijk. Het moest er gewoon een keer van komen. Als het niet bij jou was dan bij iemand anders. Je hebt nou net de pech dat het jou gebeurd. Het had ook bijvoorbeeld net zo goed Hatori of Mèadraid kunnen over komen. Deshas weet nou eenmaal goed waar hij jou het hardst mee raakt en dat is als ik het goed heb Madeline'' zei Ferost kalm. De grote wolf stond op en sprong op het bed naast dat van Norwood. ''Maar beloof me nu dat je rust en je niet opwindt hierover. Nogmaals het had iedereen kunnen gebeuren'' zei hij.

PROFILE MAGICIAN