Hng....anyone help

Norwood ontspande zich licht toen hij de woorden van Ferost hoorde. "Inderdaad..." zei hij kalmer. "Hij begon inderdaad over Madeline..." zei hij. Hij zuchtte even en keek naar zijn schoot. Was hij dan zo'n slechte minnaar dat hij Madeline door iedereen liet afpakken. Hij zuchtte even en keek naar de trap die naar haar kamer zou leidden. Hij zuchtte even en keek daarna weer naar zijn schoot. Zijn vuist had zich ontspannen en Norwood voelde zich weer rustig worden.

''Wijze woorden vlooienbaal. Hele wijze worden.'' Deshas stond in de deuropening. Zijn felrood gloeiende ogen keken het gezelschap aan. Hij had Madeline bij zich. Hij had haar stevig bij haar polsen vastgegrepen en die op haar rug gedraaid zodat ze niet weg kon. Hij keek nu naar Norwood. ''Ik had je toch gezegd dat het geen bluf was'' zei hij terwijl hij even Madeline's haar uit haar nek streek. Met zijn lange gespleten tong ging hij even langs Madeline's hals.

Madeline keek naar Norwood. Ze wierp even een korte blik over haar schouder naar Deshas en slikte even zacht. Haar blik was angstig. Het lukte haar niet los te komen uit zijn ijzeren greep. ''Alsjeblieft laat me los'' zei ze fluisterend tegen Deshas. Van angst gingen haar nekharen overeind staan toen Deshas langs haar hals ging met zijn gespleten tong. Ze haalde trillerig adem en was bang voor wat hij van plan was. Hoe wel ze over het algemeen nooit bang was voor andere magican's was Deshas wel een heel ander verhaal.

Norwood's ogen verwijdde zich toen hij de stem van Deshas hoorde. Hij keek nijdig naar hem maar zijn blik verstarde toen hij zag wie hij vast had. Hij balde zijn vuisten en ging van het bed af. Hij keek strak naar Deshas. "Laat haar los..." zei hij licht grommend. De woede zorgde er voor dat hij de pijn kon verdragen. Zijn huid werd langzaam grauwer en zijn gezicht bleker. Over zijn lichaam kwamen veren. Niet veel later stond er een uil net zo groot als Deshas. De ogen priemde recht door Deshas heen.

''Goedzo, wordt maar kwaad'' mompelde Deshas zonder zijn lippen te bewegen en zonder dat er zelfs maar amper geluid uit kwam. Nu liet hij Madeline los en legde zijn handen op haar buik en drukte haar tegen zich aan. Zonder zijn blik van Norwood los te halen kuste hij Madeline zachtjes in haar ontblootte nek. Telkens ging hij een stapje dichter naar haar mond toe.

Eveneens Hatori voelde de woede in zich opkomen. Niemand mocht zijn zusje zo behandelen. Zijn handen gloeidde wit van de magie. Hij stond klaar om Deshas helemaal te verscheuren. Hij zou niets van hem heel laten. Hatori's gebalde vuisten begon te trillen van de spanning die erop zat.

Ferost was overeind gesprongen toen Deshas was binnen gekomen. ''Norwood, Hatori. Geef niet toe aan je woede. Dat maakt hem enkel sterker. En dat is juist wat hij wil'' zei Ferost tegen hen. Ondertussen gromde hij naar Deshas. ''Laat haar gaan Deshas. Zij heeft jou niks aangedaan. Je bent zwak dat je Madeline neemt'' zei hij beheerst en kalm tegen hem. Het was nu juist belangrijk dat hij kalm zou blijven.

Ferost had gelijk hij mocht niet toegeven. Norwood klapte zijn vleugels om hem heen en sloot zijn ogen. Toen hij de kalmte terug had schoten zijn ogen open. De uil schoot op Deshas af en beet hem in zijn schouder. Hij trok hem weg van Madeline en wierp hem tegen de muur. Een vleugel legde hij om Madeline heen. Hij keek strak naar Deshas en bleef kalm. Norwood was aanzienlijk groter nu en de vleugel was groot genoeh om Madeline te beschermen. Norwood zou het zich vergeven als haar iets overkwam.

In tegenstelling tot Norwood lukte het Hatori niet om kalm te blijven. Wat Deshas met Madeline deed maakte hem woest. En jammerlijk een eigenschap die hij van zijn vader had georven, als hij eenmaal woest was dan was hij heel moeilijk weer kalm te krijgen. Steeds meer pijnlijkere herinneringen kwamen bij Hatori omhoog en hij kon niks doen om ze tegen te gaan.

Deshas knalde tegen de muur en bleef daar even roerloos tegenaan liggen. Het maakte niet uit dat Norwood nu weer kalm was. Hij had Hatori ook flink kunnen raken. En die was minder simpel kalm te krijgen. Hij voelde het bloed uit zijn wond vloeien. Hij keek er even vanuit zijn ooghoek na. En op dat moment had hij genoeg van Hatori's woede geprofiteerd. Deshas lachte even zachtjes, maar het klonk alles behalve goed. Uit een kant van zijn schouder wond leken zwarte draden te groeien die zich vastmaakte aan de andere zijde van zijn wond en hem zo weer heelde. Op dat moment viel hij als een soort lappenpop op de grond. Hij haalde hijgend en piepend adem alsof hij adem nood had gekregen. Hij was nu grauw van huidskleur, een beetje alsof hij dood was. Langzaam veranderde er iets aan zijn uiterlijk. Hij leek op een gigantische hagedis nu met vleermuis vleugels op zijn rug. Zijn vingers waren langer en veel slanker dan die van normale handen. Hij had hele scherpe lange nagels aan die handen. Het enige wat nog een beetje menselijk aan hem was waren zijn handen, voeten en het feit dat hij zijn haar nog had. Deshas was langer dan twee meter en in zijn hagedis vorm een stuk gespierder. Hij grijnsde zijn spierwitte scherpe hoektanden bloot. ''Ik denk dat ik je moet bedanken Hatori. Je hebt me misschien nooit willen helpen maar uiteindelijk was jou woede mijn belangrijkste vorm om mijn tweede vorm weer tot leven te wekken'' grijnsde Deshas. Het leek of de metaal monsterlijke stem nu sprak en Deshas' stem enkel nog maar de achtergrond echo was.

Norwood zijn ogen richtte zich op Hatori. Hij zuchtte. Deshas leek te veranderen. Teveel naar zijn gevoel. Hij liet zijn vleugel van Madeline af gaan en ging beschermend voor haar staan. Hij spreidde zijn vleugels zo ver hij kon en begon langzaam te flapperen. Er stond een enorme windvlaag die Deshas wel degelijk uit hun buurt zou kunnen houden. Maar dat zou maar een tijdje zijn. Norwood keek naar Madeline. Zijn zwarte ogen keken naar Ferost. "Het is misschien niet verstandig maar ik breng Madeline in veiligheid...desondanks mijn verwondingen..." zei hij telepatisch tegen Ferost alleen. Hij keek naar Madeline. "Madeline klim op mijn rug..." sprak hij in haar gedachten en bleef zijn gezicht op weer op Deshas gericht houden.

Shong liep met een brede glimlach naar de ziekenzaal. Zijn gebruikelijke lente-uniform van zacht fluweel glansde om zijn lichaam en een bijpassende mantel zwierde over zijn schouders achter hem aan. In zijn handen hield hij een boeket geklemd van speciale bloemen; zachtroze lelies die om de seconde luchtbellen produceerden. Hij had ze speciaal voor Mèadraid geplukt, maar had zich afgevraagd of het wel speciaal genoeg voor haar was. Toen hij uiteindelijk bij de ziekenzaal aankwam en daar het bijzondere gezelschap aantrof, liet hij van schrik de bloemen vallen. Hatori, Madeline, Norwood, een eigenaardige wolf en.. was dat monster Deshas? Shong glipte als een bange haas langs het hagedis-achtige wezen langs en drukte zich tegen een muur, ver van hem verwijderd. 'Wat is hier aan de hand?' kon hij alleen met een bange hese stem uitbrengen. Zijn opgewekte bui leek op slag omgeslagen te zijn. Waar was Mèadraid? Koortsachtig keek hij de ziekenzaal rond, maar hij kon haar nergens ontdekken.

Op dat moment kwam Mèadraid uit een andere kamer. Vanaf het moment dat Deshas binnen was gekomen was ze naar die andere kamer gegaan. Daar had ze twee grote waterzakken tot op de rand gevuld met water. Ze kwam precies op het juiste moment binnen. Van een van de zakken haalde ze de dop eraf en met een sierlijke beweging haalde ze het water eruit. Ze spreidde haar arm zodat het water een lange streep werd. Daarna bevroor ze het, liet het uiteen splijten en stuurde de scherpe stukken ijs als dolken op Deshas af.

Deshas besteedde geen aandacht aan Shong. Zijn vleermuis vleugels begonnen langzaamerhand ook een windvlaag te produceren. Op die windvlaag stuurde Deshas blauw gekleurde bliksem mee. Toen kreeg hij Mèadraid in het oog. ''Dus de kleine zeemeermin wil spelen? Ook goed'' grijnsde hij vals. Zijn vleermuis vleugels beschermde hem tegen het ijs. De leerachtige huid was te dik om doorheen te dringen. Razendsnel was hij bij haar en greep haar bij haar middel vast met zijn staart. Hij smeet Mèadraid tegen de muur aan met veel kracht.

Shong stond wat beverig op zijn benen te trillen en had zijn aandacht weer bij Deshas. Pas toen hij een aantal scherpe stukken ijs langs zich heen zag schieten, besefte hij dat Mèadraid aanwezig was. Hij toonde haar een opgeluchte glimlach, die direct in ontzag veranderde zodra Deshas haar met zijn staart beetgreep en haar tegen de muur smeet. Shong snelde op haar af, duwde in het voorbijgaan Deshas aan de kant - al was het maar een kleine por omdat hij fysiek niet zo krachtig was - en knielde bezorgd bij Mèadraid neer. Met een trillende hand streek hij de blonde lokken uit haar gezicht. Zijn andere hand nam haar hand beet. 'MONSTER!' schreeuwde hij Deshas over zijn schouder woedend toe. Er waren vanzelf al tranen in zijn ogen geschoten. Harteloze daden was waar hij zich het meest aan ergerde in de wereld. Shong ging wijdbeens staan en tilde Mèadraid met veel moeite op. Hij moest er veel kracht voor vergen, maar uiteindelijk lukte het hem om haar in een bed te leggen.

Mèadraid wou opzij springen maar voelde even later de sterke staart van Deshas om haar middel die haar zonder moeite van de grond trok en tegen de muur aan smeet. Ze voelde een harde klap en daarna de genadeloze grond waar ze op terecht viel. Ze kreunde zachtjes. Even later voelde ze hoe ze door Shong werd opgetild. Ze wist dat hij het was want ze had hem even daarvoor tegen Deshas horen schreeuwen. Zodra ze in het bed lag ging ze met veel moeite overeind zitten en greep even haar middel vast. Ze keek Shong zwak glimlachend aan. ''Geen zorgen. Alles gaat goed komen'' zei ze zachtjes tegen hem. Ze drukte hem even kort een kus op zijn lippen en sprong toen weer op. Ze negeerde de pijn. Ze rende naar een kast en trok daar haar boog en een paar pijlen uit. Ze moest Deshas hier weg krijgen, kostte wat het kost. Ze bevestigde de pijl op de pees en spande die aan. Ze concentreerde zich en de punt van de pijl werd omgeven door een wit licht. Ze liet de pees los en greep direct naar een nieuwe pijl. Mèadraid verrichtte dezelfde handelingen en schoot ook deze pijl af.

Deshas keek even naar Shong toen die hem een por gaf. Iets dat op een duw had moeten lijken waarschijnlijk. Hij rolde even met zijn ogen, al was dat moeilijk te zien zo zonder pupillen of witte omranding. ''Dat zeggen ze allemaal'' zei hij sarcastisch. Hij keek echter geamuseerd naar Mèadraid toen ze opstond en haar boog pakte. Pas toen hij werd geraakt door een pijl vol witte magie in zijn schouder was die grijns verdwenen. Witte magie brandde als de pest bij hem. Met veel kracht trok hij de pijl eruit en plukt de tweede uit de lucht die hij gewoon op de grond liet vallen. Zijn ogen leken vuur te schieten. ''Jij screet!'' siste hij vervaarlijk. Hij haalde uit met zijn hand. Zijn nagels raakte iets maar Deshas wist niet wat, zo blind van woede was hij. Hij greep Mèadraid opnieuw rond haar middel met zijn staart en hield haar vlak voor hem. ''Dit was waarschijnlijk je grootste fout'' siste hij zodat zijn lange gespleten tong even naar buiten schoot. Daarna beet Deshas Mèadraid in haar hals met zijn hoektanden en spoot gif in haar bloedbaan.

Er liep even een rilling over Shongs rug. Hij wilde Mèadraid een kus teruggeven, maar vergat het zodra ze overeind sprong en naar een kast snelde. Zijn poging om haar terug op het bed te trekken mislukte. Hij liet zich op zijn achterwerk vallen toen hij zag dat Mèadraid een boog en een aantal pijlen tevoorschijn haalde. Hij kon alleen radeloos toekijken hoe Deshas erdoor werd geraakt en daardoor alleen maar kwader werd. Ruw veegde hij de opkomende tranen weg. Hij voelde zijn hart als een bezetene kloppen toen het wezen opnieuw op Mèadraid afschoot. Shong hield zijn handen tegen zijn oren gedrukt en drukte zijn gezicht tussen zijn knieën. Op momenten als deze wenste hij dat hij wat dapperder en sterker was geweest. Maar dan nog.. wat kon hij tegen een Legendarische Magican beginnen? Hij schoot echter overeind toen hij tussen zijn vingers door zag hoe Deshas Mèadraid in haar hals beet. Hij was er bij als snel stromend water. 'Laat - haar - los!' beval Shong streng terwijl hij kwade rukken gaf aan Deshas' vleermuis-achtige vleugels. Hij kon er maar net bij, want Deshas was vele malen groter als hem.

Mèadraid wou opzij springen en als ze niet was verzwakt door de eerdere klap was dat haar gelukt ook. Haar hoofd vloog opzij toen Deshas haar vol in haar gezicht raakte met zijn nagels. Een straaltje bloed liep uit de snee over haar gezicht. Mèadraid drukte haar hand tegen haar wang en voelde hoe het bloed aan haar vingertoppen bleef kleven. Ze keek angstig naar Deshas toen hij haar opnieuw vastgreep. Ze slaakte een pijnlijke gil toen hij haar in haar hals beet. Maar de effecten van het gif zorgde er al snel voor dat Mèadraid verslapte. Ze verloor haar bewustzijn en leek wel een slappe pop.

Deshas keek met een ruk om naar Shong toen hij hem aan zijn vleugels voelde trekken. Hij keek hem aan alsof hij een irritant insect was dat nodig verdelgd moest worden. Voor de verandering legde hij Mèadraid voorzichtig op de grond ookal zou ze het nu niet meer voelen. Hij draaide zich om naar Shong en keek dreigend op zijn gestalte neer. Hij bracht zijn gezicht dicht bij het zijne. ''Of anders wat?'' zei hij en siste even zodat Shong geslagen zou worden door Deshas gespleten tong.

Norwood keek met grote ogen naar het tafereel. Hij kraste wat. Hij vloog op en greep deshas met zijn grote klauwen in de rug en wierp hem een eind weg. Hij keek even naar Madeline. Een metersdikke wand van boomschors omringde haar. Hij keek naar Meadriad die slap werd. Hij keek met grote ogen er naar. Hij veranderde terug en strompelde moeilijk naar haar toe. Zijn wond deed zeer als de pest. Hij liep naar haar toe en legde zijn hand op haar hals. Het hart klopte minder snel. Norwood hield zijn hand boven haar borst en er kwam een groene gloed. Hij pakte terwijl een flesje en schonk het in haar mond. Hij hoopte maar dat het haar maag zou bereiken. Hij keek strak naar haar. "MEADRIAD....ALS JE HET MAAR LAAT OM HIER WEG TE GAAN...." schreeuwde hij tegen haar maar dat zou weinig helpen. Hij keek naar haar en ging toen naar de ingang. Het drankje zou genoeg moeten zijn. Hij maakte een paar zegels en mompelde wat. Hij keek naar de cirkel van hout die om Madeline zat. Het verdween langzaam omdat Norwood uitgeput was. Hij viel ineens bewusteloos op de grond. Het werd zwart voor zijn ogen. "Madeline....breng jezelf in veiligheid...." kon hij nog uitbrengen en werd toen bewusteloos.

Shong bleef woedend doorgaan met aan Deshas' vleugels te rukken, maar stopte zodra Mèadraid voorzichtig op de grond werd gelegd. Hij staarde naar de kras op haar gezicht en de bijtwond in haar hals en voelde zijn onderlip trillen. Ze bewoog niet meer. Was ze dood? Hij liet geschrokken Deshas' vleugel los toen hij merkte dat hij die nog vasthield en keek ongemakkelijk naar hem op toen hij zich met een ruk naar hem omdraaide. Lang kon hij dat niet volhouden, vooral niet toen Deshas zijn gezicht dicht bij de zijne bracht, dus sloeg hij zijn ogen neer. Hij voelde Deshas' tong tegen zijn wang slaan, maar gaf daar zelfs geen kick op. 'Niks,' antwoordde Shong kleintjes. Zijn ogen bleven stil naar de grond staren, maar de kleine haast onopmerkelijke bevende bewegingen van zijn hoofd verraadden zijn angst. Achter zich hoorde hij Norwoods stem, maar hij durfde zijn hoofd niet naar hem om te draaien. Shong bleef zelfs als versteend staan toen Deshas een eind weg werd geworpen.

Deshas voelde de klap maar sprong direct weer overeind. Hij negeerde de pijn maar voelde dat hij niet lang zo door kon gaan. Hij keek naar het bewusteloze lichaam van Norwood en liep op hem af. Hij had zijn nagels al klaar om Norwood te doorboren. Hij zou een einde aan hem maken. Hier en nu.

Op dat moment vond Ferost dat het genoeg was. Alles was zo snel gegaan dat hij geen kans zag in te grijpen maar nu moest hij er wel tussen springen. Hij sprong beschermend voor Norwood als wolf. Hij keek Deshas strak aan. ''Dit is ver genoeg. Verdwijn Deshas. Jij bent zelf ook gewond. Laat ze, ontneem hen niet het leven. Of dat van jou zal niet lang meer duren.'' De bek van de wolf bewoog niet. Ferost maakte telepatisch contact zodat iedereen in de ruimte het kon horen. Hij gromde zacht naar Deshas en sloeg even met alledrie zijn staarten.

Deshas wou net toeslaan toen Ferost ertussen dook. Hij hield zich in en staarde hem aan. Langzaam trok Deshas zijn arm terug. Zijn blik gleed even naar Mèadraid en daarna weer naar Ferost. Deshas veranderde zichzelf terug in een mens. Enkel zijn vleugels bleven. Deshas liep op Mèadraid af en trok zijn zwaard. Hij knielde bij haar neer en maakte een snee in zijn eigen handpalm. Zijn zwaard gleed terug in de schede. Deshas zette de wond aan zijn lippen en zoog er wat bloed uit. Met het bloed in zijn mond tilde hij Mèadraid iets op en drukte zijn lippen op de hare. Het was niet bedoeld als kus maar om haar zijn bloed toe te dienen. Het was het enigste tegengif. Anders zou ze sterven en Deshas moest haar in leven laten dus was hij gedwongen dit te doen. Een klein straaltje liep langs Mèadraid's mondhoek. Deshas liet haar na een tijdje los en dwong haar lichaam zijn bloed door te slikken. Daarna veegde hij met zijn duim het gemorste bloed weg en stond weer op. Hij keek naar de wolf. ''Over een halfuur, is ze weer bij bewustzijn'' zei hij enkel tegen hem. Daarna spreidde Deshas zijn vleugels en stoof langs Shong weg van de ziekenzaal.

PROFILE MAGICIAN