Het was stil. Doodsstil. Het enige geluid wat te horen was, was het rustige geluid van de golven die af en toe op het land sloegen. Het was tegen zonsondergang aan. Je kon de zon nog net achter de bergen zien. Op 1 van de uitstekende rotsen aan de bergkant van het meer, zat een jongeman. Hij had fluweelgrijs haar, dat heel donker leek met deze lichtinval. Hij zat rustig in zichzelf een melodie te neuriën. Het melodietje dat hij neuriede, herhaalde zich steeds maar weer. Hij keek met een glimlach op zijn gezicht naar de alsmaar donker wordende bergen. De zon was nog maar voor de helft te zien achter de bergen. Ja..Eodan hield erg van dit soort momenten. Om te zien hoe zijn grote wijsgeer, de zon weer vertrok, om de andere kant van de planeet weer te verlichten. De melodie die hij neuriede was bedoeld als een soort van slaaplied voor de zon. Toch wist hij net zo goed als iedereen dat de zon nooit sliep, en als deze het toch deed, kon dit een groot probleem betekenen voor heel Kovomaka. Als de zon namelijk ging slapen, dus zeg maar, helemaal uit ging, zal heel Kovomaka zich in een gigantische ijstijd komen te staan. Dan zouden de mensen zeker weten hem de schuld geven, omdat ze nu geen licht meer hadden. En wie anders zou je dan moeten beschuldigen dan de beschermheer van deze? Oke, misschien gingen ze dan ook nog massaal zeuren bij de Beschermheer/vrouw van het vuur, maar voor zover hij wist, was deze nog niet gevonden. Hij wist wel dat vrij recent, alle legendarische magiërs waren opgestapt. Tot nog toe, was het grootste gedeelte van de nieuwe "Generatie" bekend. Even kijken..welke waren nou ook alweer niet bekend? O ja. Vuur en Water. De twee tegenpolen. Eigenlijk best wel ironisch vond hij zelf. Dat juist die twee nog niet gevonden waren. Waarom eigenlijk? Dat wist zelfs hij niet. Niemand wist dat. Toch, wachtte hij de dag dat deze gevonden zouden worden met smart af. Dan zouden namelijk weer eindelijk alle legendarische magiërs er zijn, en was de balans in Kovomaka weer helemaal hersteld.
Naarmate het donkerder werd, leek het wel alsof er een soort van licht aura om hem heen kwam. Alsof hij uit zichzelf licht gaf. Dit was puur licht. Licht dat zijn lichaam inderdaad uit zichzelf maakte. Dit licht was hetzelfde, en toch weer anders dan alle andere soorten licht. Dit licht had namelijk wel een kleur. Wit.
Hij voelde dat er een andere, zeer krachtige magiebron in zijn buurt was. Echter, kon hij niet voelen wat voor soort dit was. Enkel, dat dit er was. Hij besloot er verder geen acht op te nemen, en hij keek dus nog steeds naar de zon. Nog steeds neuriënd. Nog steeds glimlachend.

Zo ziet hij er nu uit.

~Avani~

Er veranderde eigenlijk vrij weinig aan Eodan's houding, terwijl hij voelde hij de krachtbron dichterbij kwam. Hij zag vanuit zijn ooghoek een vrouw naderen. Hij voelde dat de magie van haar afkwam. Nu ze dichterbij was, kon hij pas voelen wat een sterke magiebron het was. Het voelde..machtig..alsof hij iedereen aankon. Het maakte hem strijdlustig van binnen. Een aura dat gelijk stond aan dat van een Aardmagiër. Dit moest wel een mede-collega zijn. Van Aarde wel te verstaan. Toen hij begroet werd door de vrouw, boog hij even zijn hoofd, en grinnikte toen. De combinatie ban jij en u vond hij op zich wel iets grappigs hebben. Misschien was ze een beetje zenuwachtig? Nee, dat was niets voor een Aardmagiër. Zeker niet de beschermvrouwe hiervan. Als beschermheer/vrouwe van je element, was het meer dan normaal dat je je eigen element representeert. Bijvoorbeeld, Eodan, was de beschermheer van het licht. Licht stond voor optimisme, nieuwsgierigheid. Positieve dingen. Licht was het gene wat mensen immers gelukkig maakte niet? Daar kwam bij, mensen waren geen nachtdieren, dus was het ook meer dan normaal dat de meeste mensen zich goed voelde als hij in de buurt was. Hij hield immers ook van mensen. Alhoewel er ook grenzen waren aan de aantallen. Ze zou je hem noot in een echt drukke stad verwachten. Dat deed hem teveel denken aan vroeger. Nee, Eodan was meer het type voor in een stadsdorp. Daar waar net teveel maar ook niet te weinig mensen leefden. Hij keek naar de vrouw. "Ja, ik ben inderdaad een collega van u." Hij stond op, en sprong van de rots af. Even leek hij te zweven in de lucht, en leek zijn gloed sterker te worden. Toen, kwam hij met een elegant gebaar op de grond terecht. Nog steeds glimlachend, keek hij naar de vrouw. Ja, hij kon het aura nu echt goed voelen. "Eodan Verdimont Kosra is de naam. Pas aangestelde beschermheer van het licht." Hij keek even bedenkelijk, maar nog altijd glimlachend naar de vrouw. Alsof hij zeker wou weten dat zijn vermoedens juist waren. "U bent vast de beschermvrouwe van Aarde. Dat kan ik voelen aan uw aura." Hij stak zijn hand uit, en zijn glimlach werd warmer. Het zal vast een pittige tante zijn, maar daar had Eodan geen moeite mee. Altijd leuk om je mede-collega's te leren kennen.