Het was een koude herfstdag. Het zonnetje scheen dan wel, maar dat haalde niet weg dat het ontzettend koud was. Af en toe was er nog een vogel te horen. In de schaduwen van de bomen, was een jongen te zien. De afgevallen bladeren en takjes knisperde onder zijn schoenen. Zijn zwaarden, kletterde tegen elkaar met elke stap die hij zette. Hij had een rugzak over zijn ene schouder. Hij keek om zich heen. Dit was zijn eerste keer sinds jaren dat hij weer in een normaal bos was. Soieso was dit zijn eerste keer op een andere planeet. In de tien jaar die hij bij Datashi had door gebracht, het hij niets anders gezien dan de kale rotsen van Erd. Hij zou het trouwens met hem gaan? Ach vast wel goed. Die ouwe wist zich altijd weer te redden. Daar maakte hij zich dus geen zorgen om. Hij glimlachte. Saturi liep met korte mouwen en een trainingsbroek aan. Dit was zijn normale kleding. Het was eigenlijk zo warm nog niet. Maar Saturi leek zich daar weinig van aan te trekken. Hij wist nog heel goed de koude winternachten in de bergen. Hoe hij iedere keer s’nachts buiten moest slapen omdat volgens Datashi in zijn huisje niet plek genoeg was voor 2 personen. Het huis was anders groot genoeg vond hij zelf. Maar goed. Het heeft hem wel zo’n beetje imuun voor kou gemaakt.
Wat echter ook opviel, is dat er de hele tijd, een grote valk boven Saturi vloog. De valk had een grijze kop, met een lichtbruine tint erin. Zijn rug was Donker bruin, en die buik grijs met licht bruine stippen. Deze vogel keek af en toe naar beneden. Alsof hij Saturi in de gaten hield. Ondertussen ging Saturi verder met lopen. Af en toe kijkend naar een vogel of een konijn die hij zag. Toen stak hij zijn hand in zijn zak, en haalde er een bidon uit. Hij wou hier een slok van nemen. Alleen, kwam er geen water uit. Hij stopte, en hield deze op zijn kop. Ja. Deze was leeg. Na deze conclusie, keek hij naar boven, naar de valk. Hij haalde een fluit uit zijn zak, en blies erop. FWIEIEIET. “Gizo!” Bij het geluid van de fluit, ging de valk dalen, om vervolgens op de uitgestoken arm van Saturi te landen. De Valk deed zijn bek open. “Wat is er Saturi?” vroeg deze. “Kijk even of er water in de buurt is. Mijn bidon moet weer nodig bijgevuld worden.” De valk maakte een lichte knik met zijn hoofd. “Ik zou kijken wat ik kan vinden.” Na deze woorden, steeg de Valk die Gizo heette van Saturi’s arm, en ging naar boven. Saturi keek deze na, totdat deze uit het zicht verdwenen was. Toen zocht hij een geschikte boom op, legde zijn spullen neer, en ging er in kleermakerszit onder zitten. Beide zwaarden tegen zijn beide schouders aan. Hij luisterde naar de geluiden van het ruizen van de bladeren in de wind, de laatste vogelgeluiden. Hij keek naar de blaadjes die langzaam maar zeker van de bomen afvielen. Toen keek hij naar de bomen zelf. Naar de verschillende herfstkleuren. Wat was dat toch altijd een mooi gezicht vond hij. Hij leunde achterover, tegen de boom en deed zijn handen achter zijn hoofd. Dit was een rustige plek. Hij hield van dit soort plekken.
Na een tijdje hoorde hij een bekende kreet boven zich. Hij keek naar boven, en zag Gizo rondcirkelen boven hem. Saturi stond op, deed zijn spullen weer om. Toen hij klaar was, keek hij naar boven, en zwaaide met een glimlach op zijn gezicht naar Gizo. Gizo had het signaal gezien, en vloog toen in een rechte lijn vooruit. Saturi volgde de lijn de die Valk maakte. Af en toe omhoog kijkend of hij deze nog zag. Zijn tocht voerde hem over lange boomstronken, door dichte bosjes en langs eeuwenoude bomen. Op een gegeven moment hoorde hij in de verte het geluid van stromend water. Daarna zag hij door de bomen heen, een waterval. Gizo cirkelde eventjes hierboven. Daarna vloog hij tot boven Saturi, en liet zich stil hangen in de lucht, alsof Gizo aan het bidden was. “Is deze plek goed?” Saturi knikte. “Je hebt goed je best gedaan makker.” Gizo maakte een knik met zijn kop, en vloog toen naar de dichtstbijzijnde boom om daar op een tak neer te strijken. Ondertussen was Saturi naar de poel onderaan de waterval gelopen. Het water zag er helder en schoon uit. Hij keek naar sommige vissen die erin zwommen. Hij deed even zijn hand in het water, en maakte er een kommetje in. Het water was koud, maar dat kon hem weinig schelen. Toen haalde hij weer zijn hand uit het water en bracht het naar zijn mond toe. Het was lekker koel water. Ook was er geen raar smaakje aan. Dit was water van prima kwaliteit. Toen haalde hij zijn bidon uit zijn zak, en deed deze in het water. Hij wachtte even, totdat hij niet meer het bubbelende geluid hoorde, en haalde deze toen weer uit het water.
Toen keek hij weer naar de waterval. Hmm..misschien was dit nu ook wel een goede plek om te gaan trainnen.. Hij keek weer naar Gizo. “Ik ga denk ik nu even trainnen. Verken de omgeving maar als je wilt.” “Ik kijk liever eerst nog even naar jouw trainning als het mag Saturi.” Saturi haalde zijn schouders op. “Je doet maar.”
Hij liep naar de waterkant, legde daar zijn rugzak en zwaarden neer, en liep toen naar een uitstekende landpunt voor de waterval. Hij keek naar de waterval, en sloot zijn ogen. Toen zuchtte hij diep terwijl hij met zijn handen een yoga gebaar maakte. Toen draaide hij zich plots om en sperde zijn ogen weid open en zette een intimiderende blik op. “Chikyū no kami” De grond voor hem kwam in beweging.“No okurimono!”Toen kwam er een rots blok los uit de grond. Toen maakte hij met zijn handen een gebaar. “Ea-shin no fujō!” Hij maakt met zijn hand een stopgebaar. De rots bleef zweven in de lucht. Hij bleef intmiderend kijken naar het rots blok. Eventjes gebeurde er niets. Toen vatte zijn handen vlam.“Hinotama!” Toen schoot hij vanuit zijn handen vuurballen op het rotsblok. Het rotsblok, gloeide rood op. “Hmmn.” Toen maakte hij een kommetje van beide handen, en deed deze naast zich. Nog steeds waren zijn handen in vuur en vlam.“Hinotama” Het vuur werd feller, en leek 1 geheel te worden. “No ame!” hij deed de kom van zijn handen open, en duurde deze voor zich uit, in de richting van het rotsblok. Uit de palmen van zijn hand kwam een regen van vuurballen. Deze raakte allemaal tegelijkertijd de rots. De rots kon zoveel hitte tegelijkertijd niet aan, en barstte in stukken uit 1. De vlammen die zijn handen hadden verzwolgen, doofde. “Hmpf.” Hij sloeg zijn armen over elkaar terwijl hij toekeek hij de heet gloeiende brokken steen zich verspreide. Sommige kwamen in het water terecht. Met kleine stoomwolkjes kwamen deze in het water terecht. Hij draaide zich om, naar zijn spullen, liep ernaar toe, en pakte zijn zwaarden. Eerdt pakt hij zijn zwaard dat hij altijd als eerste trok in een gevecht, Hino, wat vuur betekende. Daarna zijn andere zwaard, Kami, wat god betekende. Hij deed deze om zijn riem, en liep er toen mee naar de uitstekende landpunt. Toen, stopte hij. Hij legde de zwaarden voor zich neer, ging op zijn knieeën ervoor zitten, en legde toen zijn handen op de grond voor de zwaarden. Een echte Erdse krijger behandeld zijn wapens met respect had Datashi altijd gezegd. Hij zei een gebed voor de wapens in zijn hoofd. Na dit, boog hij nog 5 keer zijn hoofd. Toen stond hij op en deed de twee zwaarden weer om zijn riem. Eerst trok hij Hino. Hij bekeek zijn zwaard goed. Toen maakte hij hier een paar verticale zwaaien, en toen horizontale zwaaien mee. Hij herhaalde deze volgorde 10 keer, toen deed hij hetzelfde met Kami. Daarna, legde hij de zwaarden weer voor zich, deed hetzelfde als net, maar nu bedankte hij de zwaarden. Daarna legde hij de zwaarden zo voor zich naar, dat beide punten elkaar kruisten. Toen ging hij in kleermakerszit ervoor zitten, en haalde nog een voorwerp van zijn riem. Het was een bruine Shakuhachi, een japanse fluit. Er was een kanji symbool ingegrift. Het symbool stond voor muziek. Hij had deze fluit, 6 jaar geleden van Datashi gekregen. Hij had gezegd dat het hielp om de geest te reinigen. Hij legde de fluit, met het mondstuk naar waar de zwaarde elkaar kruisten. Toen pakte hij de fluit, en blies erop. De tonen die eruit kwamen hadden iets mysterieus en kalmerends. Je hoorde de waterval en de weinige vogeltjes erboven uit. Ondertussen, vloog Gizo op om de omgeving verder te verkennen. Toen Saturi klaar was, legde hij de fluit weer in dezelfde positie. Toen deed hij zijn ogen dicht, en ging mediteren. Rustig luisterend naar het geluid van de waterval, en de vogels. Op een gegeven moment hoorde hij de kreet van Gizo bevon zich. Hij keek verstoord op en keek naar boven. “Wat is er Gizo?” Gizo kwam naar beneden. “Ik heb een mens gezien in de buurt.” Saturi knikte. “Hou deze in de gaten. Ik heb geen zin om gestoord te worden tijdens mijn meditatie.” Hij keek weer naar de waterval en sloot zijn ogen. Gizo ging ondertussen weer naar boven, om de persoon in de gaten te houden. Na een tijdje zag hij deze, en bleef er boven vliegen.

Celia zat bovenaan de waterval. Daar zat ze eigenlijk al de hele dag. Ze had vanaf die plaats de zon op zien komen. Ze had het gebarsten masker van Larn in haar handen. Haar reis naar Razen om daar met Master Norwood te kunnen praten was heel anders gelopen dan ze had gehoopt. Ze vervloekte zichzelf. Ze had hem nooit mogen vragen de brief te vernietigen. Dan had Selene Larn niet op haar afgestuurd en had Celia hem niet hoeven doden. Ze gaf zichzelf de schuld van zijn dood. Ze had amper kunnen slapen sinds ze terug was.
'Ccccelia, je kunt niet de hele dag hierboven blijven zzzzitten. Het isss niet jouw ssschuld. Je deed enkel wat je moessst doen,'. Nemo's woorden waren goed bedoeld, maar ze hielpen niet. Celia bleef maar twijfelen. Wat had ze anders kunnen doen? Was er echt geen andere mogelijkheid geweest om het leven van iedereen te sparen en dat van haarzelf en Master Norwood niet in gevaar te brengen. Daar was ze nu al de hele dag over aan het piekeren. En hoe meer ze erover bleef denken, hoe meer Celia ervan overtuigd was dat het allemaal haar fout was. Afwezig streelde ze Nemo over zijn kop. De slang zuchtte en legde zijn kop weer neer in het gras. Maar opeens schoot hij overeind en glibberde naar de rand van de berg waar de waterval vanaf stroomde. 'Wat is er Nemo?' vroeg Celia zachtjes terwijl ze het masker opzij legde en naast Nemo op haar buik over de rand naar beneden keek. Al snel zag ze waarom Nemo ineens zo alert was geweest. Beneden hen bevond zich een jongen. Hij had bruin haar en was net als zij bewapend met zwaarden. Toch schatte Celia hem jonger in. Ze bleef kijken naar hoe hij zijn waterfles vulde. Ze had hem nog nergens op het schoolterrein zien rondlopen dus waarschijnlijk was hij nieuw hier. Ze had het immers vast wel onthouden als ze een jongen had gezien die met twee zwaarden rondliep. Natuurlijk wist Celia niet of hij die zwaarden altijd bij zich droeg, maar het zag eruit alsof hij dat wel deed. Ook zijn training erna intrigeerde Celia. Zelf kende ze ook vuur magie, maar zij had hele andere spreuken en technieken aangeleerd dan deze jongen nu gebruikte. Nu had zij zichzelf alle vuur magie aangeleerd die ze kende en bij deze jongen leek dat niet het geval. Het werkte gedisciplineerd en geroutineerd. Het zag eruit alsof het hem op deze manier was voorgedaan en hij het uit zijn hoofd nu na kon doen.
Maar wat Celia echt haar wenkbrauwen liet optrekken waren de handelingen die hij daarna uitvoerde. Ze wist niet goed hoe ze het moest noemen maar het leek een soort meditatie. Wat Celia zich echter afvroeg was waarom hij zijn zwaarden voor zich had gelegd. Celia was altijd getraind in de wetenschap dat zij zelf het wapen was. Haar zwaard, pijl en boog en dolken waren enkel verlengstukken om je bereik als wapen te vergroten. Deze jongen ging met zijn zwaarden om alsof hij ze respect betoog. Iets wat voor Celia als vreemd werd beschouwd. Het was het zachte sissen van Nemo die haar terug haalde uit haar gedachten. Ccccelia, die valk houd je in de gaten. Hij hoort waarssschijnlijk bij die jongen,' hoorde ze Nemo spreken. Celia trok zich terug vanaf de plek vanwaar ze de jongen bespied had en ging staan zodra ze zeker wist dat hij haar daar boven niet kon zien. Als hij een vogel gebruikte om haar in de gaten te houden, dan kon ze dat ook bij hem doen. Celia liep weg bij de rand en verdween tussen het groen wat daar groeide. Daarna sprong ze tussen de bomen door naar beneden. In haar val begon haar lichaam andere vormen aan te nemen. Haar zilver witte lokken veranderde in veren van dezelfde kleur. Haar gespreide armen werden vleugels terwijl haar benen zich in vogel poten veranderde. Al snel was Celia verdwenen. Haar gelaat had plaatsgemaakt voor dat van een spierwitte havik. Ze sloeg krachtig met haar vleugels en kwam weer boven de bomen uit. Ze scheerde langs de waterval naar beneden. Ze ging op een dikke tak zitten in een boom niet ver bij de jongen vandaan waar ze elegant een paar van haar veren gladstreek.

Nog steeds was Saturi in een diepe trance. Toen hoorde hij Gizo weer boven zich. Hij keek op. Gizo kwam naar beneden. "Wat voor nieuws heb je over het mens?" vroeg Saturi. "Ze was aan de top van de waterval. Een vrij lang vrouwtje. Met witte haren geloof ik. Ze had ook allemaal wapen gerei bij haar. Ik dacht eerst dat ze je wou vermoorden. Zo zag ze er namelijk uit. Echter, was ze vrij snel verdwenen. Waarschijnlijk had ze mij in de gaten gekregen. Ook, maar dit weet ik niet zeker, scheen ze een soort van slang bij haar te hebben." Saturi knikte. Hij keek om zich heen. Terwijl hij dit deed, legde hij zijn beide handen op zijn katana's. Als diegene hem daadwerkelijk wou vermoorden, was hij klaar voor degene. Groot of klein. Man of vrouw. Echter, het enige wat hij zag, was een witte Havik, die vanuit de boomtoppen langs de waterval vloog, en op een tak neerstreek. Een prachtig dier, vond Saturi. De Havik streek met een elegant gebaar zijn of haar snavel door zijn of haar veren. Hij zag dat Gizo ook naar de Havik keek "Verken de omgeving nog eens. Als je ook maar iets ongewoons of iets dat je niet vertrouwd ziet, moet je het melden." Hij sloot weer zijn ogen, en wou verder gaan mediteren. Echter, streek Gizo neer op zijn schouder en bracht zijn snavel naar de oor van Saturi. "Ik vertrouw die Havik niet. Ik kan zo een mederoofvogel herkennen..en op de 1 of andere manier, herken ik die Havik niet als een roofvogel." fluisterde Gizo. Nadat hij dit gezegd het keek, keek hij even naar de Havik "Hmmn." Saturi keek vanuit zijn ooghoek naar de Havik. Deze keek nog steeds naar het tweetal. Saturi knikte en keek weer naar de waterval. "Doe alsof je de omgeving gaat verkennen. Ga dan ergens in een boomtop zitten waar je mij goed kan zien. Wacht op een signaal." fluisterde Saturi terug. Gizo knikte. "Wat doe je Gizo? Ik zei ga de omgeving verkennen." zei Saturi hardop. "Maar natuurlijk, mijn excuses Saturi, ik was even moe." Toen vloog Gizo weer de lucht in. Zocht een geschikte boomtop op, en ging daarin verscholen zitten.
Toen stond Saturi op, deed de fluit en de twee katana's om zijn riem, en draaide zich om. Het was tijd weer tijd voor training. Misschien kon hij de zogenaamde Havik wel intimideren als hij liet zien tot waar hij toe in staat was. Hij deed zijn beide handen voor zich. ""Sekichū." Hij deed de palmen van zijn handen voor zo voor zich, dat beide palmen naar de bomen toe wezen. Toen deed hij deze omhoog. Voor zich verzen twee enorme stenen pilaren van op z'n minst vijf meter uit de grond. Toen trok hij zijn beide katana's. "Hebi no rei...Hino!" Zijn ene katana werd verzwolgen daar vlammen. "Kami!" ook zijn andere katana werd verzwolgen door vlammen. Toen keek zette hij zijn intermitterende blik op en keek naar de stenen pilaar. "Kindan no tekunikku.." De vlammen werden blauw en verzwolgen nu ook zijn armen. Nog een reden waarom hij geen mouwen had. Hij keek even vanuit zijn ooghoeken naar de Havik. "Akuma no ikari." Eventjes leek alles in slow motion te gaan. De bewegingen van zijn beide katana's, hoe hij af rende op de pilaar. Toen, was hij even later te zien achter de stenen pilaar. Alsof hij er doorheen gelopen was. Toen, was er een roodgloeiende streep te zien, die de pilaar deed omvallen. Deze viel in het water. Hij voelde het water over zich heen komen. De vlammen op zijn armen en zwaarden doofde. Toen legde hij zijn katana's weer voor zich op de grond, herhaalde het ritueel wat hij bij de waterval ook deed, en stak deze toen weer in hun schede. Toen draaide hij zijn hoofd in de richting van de Havik. "Ik heb je wel door.." Hij liep tot onder de tak waar de Havik op zat. "Jij bent geen normaal beest he?" Hij intermitterend naar het dier. "Als je mij wilt vermoorden, dan schat ik jou kans van slagen in op...0,001 procent." Er was altijd een kans dat hij een fout maakte waardoor zijn moordenaar de genadeslag kon delen.

Vanaf haar plek op de dikke tak bleef Celia toekijken. Haar groene half gefocust op de jongen bij de waterval. Het duurde niet lang voordat hij weer begon met zijn trainingen van hetzelfde element maar toch zo vreemd voor Celia. De flikkering van het vuur wat hij gebruikte weerkaatste in Celia's groene ogen. Dit waren ongebruikelijke technieken voor haar. Misschien dat ze ze daarom zo interessant vond.
Zodra hij tegen haar begon te praten richtte ze haar aandacht volledig op hem. Als ze op het moment geen roofdier was geweest had ze hem waarschijnlijk zo hard uitgelachen. Ze had hem geobserveerd en ja, hij was goed. Maar Celia wist dat ze hem aankon. Haar gedachten vlogen even kort terug naar Larn. Nee! Larn was de laatste persoon waar ze nu aan wilde denken. Toch kon ze zijn aanblik niet vergeten. Het afbladderen van zijn huid, het bloed dat in straaltje uit zijn traanbuizen kwam. Er waren weinig dingen wat Celia echt angst aan joeg, maar de gedachte dat wat Larn overkomen was haar op een dag ook zou kunnen gebeuren. Het zorgde voor ijskoude rillingen over haar ruggengraat.
Celia verplaatste haar gewicht naar haar andere poot terwijl ze strak naar de jongen bleef kijken. Langzaam begon ze weer menselijke vormen aan te nemen. De veren verdwenen en haar vleugels veranderde weer in armen. Uiteindelijk was ze weer volledig menselijk en zat in gehurkte positie op de tak. Ze keek de jongen beneden haar emotieloos aan. Daarna sprong ze achteruit van de tak af. Ze veerde even door haar knieën waarna ze rechtop ging staan. Haar groene ogen keken hem strak aan vanonder haar raven zwarte wimpers. De wind blies een paar zilver witte lokken voor haar gezicht die ze uit de weg haalde door ze kalm achter aan haar te strijken. 'Geloof me. Als mijn intentie was om je te vermoorden dan had je al veel eerder levenloos op de grond gelegen,' sprak ze simpel. Haar stem klonk zacht in tegenstelling tot haar houding die juist vrij dominant overkwam. Celia liep wat meer naar de jongen toe totdat ze vlak voor hem stond. 'Ik hou er niet van bespioneerd te worden. En ga nou niet zeggen dat ik hetzelfde bij jou deed. Ik toonde enkel oprechte interesse in je techniek,' sprak ze terwijl ze rakelings langs hem liep naar het water. Daar voelde ze hoe Nemo weer kronkelend langs haar been omhoog kroop om in haar nek te gaan liggen. Hij had al haar spullen weer in haar tas gedaan en had die voor haar meegenomen. Celia fluisterde een zacht bedankje in een onbekende taal tegen de slang en pakte de tas op.

Toen begon de Havik langzaam te vervormen. Saturi nam een vechtpose aan, en keek nog steeds intimitterend naar het schouwspel. Toen zat daar, gehurkt, een meisje van ongeveer zijn leeftijd. Het meisje had zilverwitte lokken en ondanks dat ze gehurkt zat, kon hij zien dat ze lang was. Ze zag er intimitterend uit. Dat moest het meisje zijn dat Gizo gezien had! Toen sprong het meisje met een elegante sprong van de tak af. Ok, dit was het. Het gevecht begon! Zijn grip om zijn katana’s werd sterker. Echter, in plaats van hem aan te vallen, bleef het meisje naar hem kijken. Wat was dit? Hij bleef kijken, nog steeds met dezelfde blik, en zijn handen stevig om zijn katana’s geklemd. Het kon een afleidingsmanouvre zijn. “Geloof me. Als mijn intentie was om je te vermoorden dan had je al veel eerder levenloos op de grond gelegen,” Ergens zat er logika in haar bewering. Maar dat wou nog niets zeggen. Hij vertrouwde haar voor geen cent. Zoals hij deed bij veel mensen. 'Ik hou er niet van bespioneerd te worden. En ga nou niet zeggen dat ik hetzelfde bij jou deed. Ik toonde enkel oprechte interesse in je techniek,' Zijn greep op zijn katana’s verzwakte. Zijn blik werd wat normaler. “Het zijn niet mijn technieken. Ik heb ze geleerd van iemand lang geleden.” Wanneer ging ze nou in de aanval? Waar wachtte ze op..Toen kwam ze op hem af. Zijn blik verscherpte weer, en zijn grip werd weer sterker. Echter. Liep het meisje rakelings langs hem. Hij zag dat er iets schoot door het gras. Hij draaide zich om. Hij zag een slang langs de benen van het meisje kronkellen. Even wou hij haar waarschuwen, maar toen zag hij dat het een tas bij zich had, en deze om haar nek ging liggen. Hmmn. Blijkbaar had zij ook een dier. Hij keek vanuit zijn ooghoeken naar Gizo. Deze zat nog steeds verscholen in de top van nog steeds dezelfde boom. Zijn greep verzwakte weer en zijn blik werd waar normaler. Misschien was dit meisje er toch niet op uit om hem te doden..Hij deed zijn beide katana’s terug in hun schedes. Eerst Hino, toen Kami, zoals altijd de gewoonte was. Op de schede van Hino was het kanji symbool voor vuur te zien. Op de schede van Kami was het kanji symbool voor god te zien. Hij maakte excuses in zijn hoofd tegen de zwaarden dat hij niet het bedankritueel had uitgevoerd. “Ik houd er niet van om gestoord te worden tijdens mijn trainningen.” Pakte hij zijn fluit en blies erop. FWIEIEIET het was een rustige toon. Als teken dat de situatie onder controle was voor Gizo. Gizo vloog met een grote snelheid uit de boom, over de andere boomtoppen. Hij krees even een kreet. Toen streek hij neer op de schouder van Saturi. Even streek hij over de kin van deze. Toen deed hij zijn fluit weer onder zijn riem. “Maar toch bedankt voor interesse.” Hij zei deze woorden zonder emotie op zijn gezicht. Hij hield er wel van als mensen geintreseerd waren in zijn technieken. Dat was een teken dat al die trainning toch had geloond.

Celia bleef ijzig kalm onder de vijandige positie van de jongen tegenover haar. Zijn blik deed haar helemaal niets. Anderen zouden misschien zichzelf klein maken of weg kruipen. Maar Celia had zelf ook zo haar momenten dat ze die blikken had. Waarom zou ze bang zijn voor de zijne? Het was enkel maar een blik. En zelfs in een wereld vol magie was ze er nog nooit één tegen gekomen die daadwerkelijk kon doden.
Ze negeerde hij feit dat hij erbij stond alsof hij haar elk moment naar de keel kon vliegen straal. Als hij echt wat zou proberen vertrouwde Celia blindelings op haar lichaam en diens reactievermogen. Het had haar al vaker gered en zou dat deze keer weer doen. Mocht het zover komen. Een gevecht was nu het laatste waar Celia trek in had. Het zou haar alleen nog maar meer aan Larn laten denken.
Celia hoorde de woorden van de jongen als reactie op de hare eerder. 'Ik die jou stoort?' herhaalde ze met lichte spot in haar stem. Ze keek weer om naar de jongen. 'Ik zit al bovenop die waterval sinds zonsopgang. Als iemand hier gestoord wordt dan ben ik het wel. Door jou. Met al dat lawaai van het in elkaar rossen van stenen. Misschien was ik daarboven wel heel diep in gedachten verzonken en heb je me volledig uit mijn concentratie gehaald met je aankomst,' ging ze verder. Haar groene ogen bleven zonder te knipperen naar de jongen staarde. Ze knipperde pas weer toen Nemo naast haar zijn kop ophief. Celia legde haar hand op zijn kop. 'É bo Nemo,' fluisterde ze hem zacht en geruststellend toe. Ze had trouwens gelijk gehad. Toen ze naar hem had gekeken vond Celia zijn bewegingen al zo geroutineerd. Ze had gelijk, iemand anders had het hem aangeleerd. 'Het was...vreemd en tegelijkertijd intrigerend om je aan het werk te zien. Je gebruikt magie van hetzelfde element als ik, maar op een manier die mij vreemd is,' ging ze onverstoord verder op wat de jongen eerder had gezegd over zijn technieken.

(Geschreven op dit nummer)

Na het commentaar op zijn opmerking, legde Saturi zijn handen over elkaar, maar zei niets. 'Het was...vreemd en tegelijkertijd intrigerend om je aan het werk te zien. Je gebruikt magie van hetzelfde element als ik, maar op een manier die mij vreemd is,' Saturi zei niets, maar knikte alleen. Hij had van Datashi geleerd dat magie een bijzonder iets was. "Er zijn vele manieren om magie uit te oefenen. De 1 gebruikt het in combinatie met een andere magie soort. Weer iemand anders gebruikt het in combinatie met een fysiek iets. Zoals je dus al gezien hebt, maak ik gebruik van beide. Echter vergeten sommige mensen dat je je krachten en wapens met respect met behandelen. Als je dat niet doet, zullen deze jouw ook niet met respect behandelen. Dan worden ze gebruiksvoorwerpen. Zwakkere magie. Maar wel krachtig, dat niet." Toen draaide hij zich om, naar de andere stenen pilaar die nog overeind stond. Toen legde hij zijn hand erop. "Kaeru." Toen deed hij zijn hand van de pilaar. Deze ging langzaam maar zeker met veel gerommel de grond weer in. Toen keek hij weer naar het meisje. "In sommige gevallen kan je eigen magie zelfs tegen je keren. Maar dan moet je het echt compleet respectloos hebben behandeld...Magie is een krachtig iets. Iets dat lang niet iedereen goed onder controle kan houden."
Toen trok hij Hino. "Dit is Hino. Hij is mijn beste wapen. Ik heb hem lang geleden gekregen van mijn leermeester." Hino had een Bruinleren handvat. Het metaal glansde in het zonlicht. Het was een Katana van goeie kwaliteit, dat kon je ook goed zien. "Dit is een bijzonder wapen. Dit kan alleen onderhouden worden met zuivere magie. Als de magie die het aanraakt niet zuiver is, komen er barsten in. Het kan echter geheeld hierdoor worden. Het heeft lang geduurd, maar uiteindelijk werden we 1." Hij legde Hino voor hem neer op de grond. Toen trok hij Kami. Kami had een zwartleren handvat. Ook deze was van goeie kwaliteit. "Dit is Kami, Hino's broer. Ze zijn beide lang geleden door dezelfde smid gemaakt. Al sinds dat ze gesmeden waren, waren ze onafscheidelijk. Met hem hetzelfde verhaal." Hij legde Kami zo voor zich neer, dat deze de punt van Hino aanraakte. Hij keek naar de beide wapens "Ze hebben een band met elkaar. Deze wapens. Als er iets met de ene is, is er ook iets met andere." Hij keek naar de waterval. "Beide zijn individueel zeer krachtig. Echter, als de twee gecombineerd gebruikt worden, zijn ze zo goed als onoverwinnelijk." Hij keek weer naar het meisje. "Mits de persoon zelf over net de juiste geest beschikt. Anders zijn ze zeer moeilijk te controleren..en kunnen ze zich dus tegen je keren." Hij herinnerde zich hoe Datashi verteld had hoeveel mensen er wel niet dood zijn gegaan, als gevolg van het niet goed gebruik van Hino en Kami. Vaak werden ze verzwolgen door de vlammen die aangingen terwijl ze deze gebruikte. "Zelfs ik weet nog niet wat hun werkelijke kracht is. Dat probeer ik ook niet uit te vinden, omdat dat respectloos is tegenover beide." Hij pakte beide zwaarden weer op, en deed deze weer in hun schede. Eerst Hino, toen Kami. Toen keek hij weer indringend naar het meisje. "Jij bent een Vuurmagician, niet?" Dat moest haast wel. Hij kon altijd medevuurmagicians herkennen.

Celia had de jongen tijdens zijn verhaal kalm aangekeken. Ze was het niet eens met zijn verhaal. Respect, ja tuurlijk. Celia had geen speciale ceremonie telkens als ze haar wapens had gebruikt. Waarom niet? Omdat zij zelf het wapen was. De materialen die ze gebruikte waren hulpstukken om haar als wapen efficiënter te maken. Daar ging ze geen respect voor betuigen, vooral omdat ze er zelf nooit om gevraagd had. Celia keek toe hoe hij een nieuwe demonstratie van zijn krachten gaf. Zijn theorie was interessant, maar daar bleef het ook wel bij.
Na zijn magie demonstratie vertelde de jongen wat over zijn wapens. Kennelijk hadden ze namen alsof ze levende wezens waren. Dat was apart. Celia zou er nooit zo over nagedacht hebben om haar zwaard een naam te geven. Het was een stuk staal dat nutteloos was als zij het niet hanteerde. Toch was het bijzonder om de geschiedenis achter Hino en Kami te horen. Het leek Celia twee krachtige wapens. Maar onoverwinnelijk, dat betwijfelde ze.
Het gesprek nam een andere wending toen de jongen constateerde dat zij een vuur magiër was. ‘Als je het zo wilt noemen, dan ja. Ik ben op Razen geboren en beschik inderdaad over vuur magie. Maar ik ben op Erd opgegroeid in de omgeving van bijna alleen maar Shadranen. Als je het vanuit dat oogpunt bekijkt dan heb ik niet echt een nationaliteit,’ sprak ze kalm. Het was gek om te vertellen dat je op Erd bent opgegroeid terwijl je geen flintertje magie ervan hebt meegekregen. In Celia’s geval was dat niet heel gek. Maar het bleef raar om erover te praten.

‘Als je het zo wilt noemen, dan ja. Ik ben op Razen geboren en beschik inderdaad over vuur magie. Maar ik ben op Erd opgegroeid in de omgeving van bijna alleen maar Shadranen. Als je het vanuit dat oogpunt bekijkt dan heb ik niet echt een nationaliteit,’ Saturi knikte. Hij was ook iemand met meerdere nationaliteiten. Hij was geboren op Razen, maar opgegroeid op Erd. In die zin, kon hij zich in Celia's woorden vinden. "Ik ken dat. Ik ben ook geboren op Razen, maar opgegroeid op Erd, ver weg van de mensheid." Ondertussen vloog Gizo van zijn schouder, en ging zitten in een boom.
Hij keek naar het zwaard dat ze bij zich had. Deze zag er goed uit. Echter, kon het meisje deze wel goed gebruiken? Of misschien beter gezegd..hoe behandelde ze haar zwaard? Ze leek hem niet echt bepaald het soort persoon dat haar wapens met respect behandelde. Echter, kon hij daar niet van op aan gaan, zolang hij verder niets over dit zwaard wist. Het zag eruit als zo'n standaardgevechts zwaard dat ze gebruikten bij bepaalde groepen. "Vertel mij eens, wat voor rol hebben je wapens in jouw leven?" Pas Als deze vraag was beantwoord, kon Saturi met zekerheid zeggen of deze persoon haar zwaard op de naar zijn mening juiste manier behandelde. Later kon hij wel meer te weten komen over haar identiteit.