Elke ochtend was hij hier of op zijn kamer, op het vroegste tijdstip en het stilste moment. Het enige wat hij wou horen waren de vogels die floten en het ruisende geluid waarvan hij nog steeds niet kon verklaren wat het was. Maar wat het ook was, het was kalmerend en het was alles wat hij wou horen voordat hij zijn dag weer zou moeten doorbrengen met irritante mensen om zich heen.
Langzaam maar zeker rekte Xavier zijn hele lichaam op een matje in de lege gymzaal. Het was voor eens niet ontieglijk benauwd in de gymzaal, het was meer frisjes te noemen. De ochtenden zouden sowieso fris blijven, de hitte van de zomer kwam later en daarmee ook zijn tijd om binnen te blijven en niet meer de gymzaal te betreden. De grootste reden dat hij nu vroeger op stond voor zijn ochtendroutine was om nog in de koelte van de ochtend te trainen. Als het warm was, had hij er al geen zin meer in. Zwemmen was sowieso ook geen optie, hij had niet eens een badpak, laat staan de behoefte om zijn lichaam te tonen.

Xavier ging rechtop zitten, verbrak daarmee zijn positie waarin hij in een split zo ver mogelijk naar voren was gebogen. Dat was behoorlijk ver, Xavier's lichaam was immers erg lenig en rekbaar, hoewel ook fragieltjes. Spieren had hij nauwelijks en hij at sowieso net te weinig om op een gezond gewicht te zitten. Zijn sterke magie, zijn snelheid en lenigheid maakten dat echter goed en maakten een goed balans tussen wat hij had en wat hij miste. Daarvoor was zijn ochtendroutine, om alles getraind te houden. Xavier stond op van zijn plaats en rekte zijn rug kort. Hij was dol op de stilte om hem heen, hij hoorde niets anders dan zijn eigen ademhaling en voelde niets anders dan zijn eigen aanwezigheid. Het was altijd fijn om alleen te zijn, dan waren er geen ogen die zich in zijn schedel boorden of stemmen die aan het praten waren over trivial matters. Het was niet dat hij er niet tegen kon, het was meer dat het op een gegeven moment irritant werd en hij de neiging kreeg om de tongen van een aantal krengen te amputeren. Altijd in een luidruchtige omgeving leven vroeg na een tijdje om wat rust. Maar nee, die kreeg hij niet en dan werd hij nasty.

Hij zuchtte diep en liep naar de berging toe om een tweede mat te pakken. Eentje leek niet genoeg, ook al was hij nog zo klein. Zijn stappen galmden over de houten vloer door de zaal en hij hoopte dat het zo zou blijven. Zijn eigen stappen, zijn eigen geluid en aanwezigheid. Solitude. Hij besefte zich opeens ook dat zijn eigen geluid plots niet zo goed meer klonk. De steek in zijn zij liet hem een licht kreuntje uit brengen. Nee, niet weer... Binnen een seconde was die pijn zo intens dat zijn lichaam schokte en hij zijn balans compleet verloor. Hij viel voorover, hij probeerde nog iets vast te grijpen om overeind te blijven, maar hij pakte een basketbalrek vast dat met hem mee viel. Onder zijn kreet van pijn, viel het rek met een klap naast hem neer en rolden de basketballen zo eruit. De oranje ballen bewogen zich over de vloer van de gymzaal, maar de troep was niet waar Xavier zich zorgen om maakte. Hij lag zelf ook op de vloer, zijn hand tegen zijn zij gedrukt en zijn ademhaling snel en jachtig. Hij werd misselijk van de pijn, zo erg dat hij gewoon zijn maaginhoud wou legen. Hij wist echter wat de pijn was en dat het minder zou worden, maar god wat voelde het vreselijk. Hij duwde zich overeind, zijn gezicht vertrokken van de pijn, maar hij bleef nog even op zijn knieën zitten, wachtend tot het weg was. What a way to ruin his morning...

Open voor alles en iedereen die een chaggie Xav kan hebben :3

Het begon langzaam aan duidelijk voor haar te worden dat ze zich steeds minder aantrok van de dreigementen van Savador. Haar hersenen liepen weer op volle toeren, plannetjes bedenkende om bepaalde Shadranen pijn te doen; hoe dan ook. Ze wilde hun ego breken, alles wat ze hebben van zich af pakken en gewoon zo ver gaan tot ze geen andere weg meer op kunnen dan het pad van de dood of vergetelheid. Natuurlijk zou ze nooit iemand vermoorden, in ieder geval zou haar dat nu nog niet lukken, maar ze wilde ze wel zover brengen of anderen zover brengen dat zij ervoor zouden doen. Ze mocht het risico niet lopen dat ze in gevaar kwam, want zodra de politie weer één verkeerde beweging van haar op zouden merken, dan zouden ze er vast niet over twijfelen om haar weer op te halen en haar nu voor eeuwig op te sluiten, tot ze het tegendeel dat ze schuldig is bewezen heeft: wat haar vast nooit zal lukken dan. Zachtjes volgde ze de jongeman die ze enkele dagen geleden ontmoet had, Xavier was zijn naam. Hij was een Shadraan en met hem zou ze beginnen. Ze zou eerst aardig zijn, zodat hij niets zou opmerken. Maar zodra ze meer en meer over hem te weten kwam, zou ze hem te pakken krijgen. Ze zou zijn hele reputatie verpesten en zodanig verergeren dat hij zichzelf niet meer in het daglicht wilde tonen. Bijna onzichtbaar voor iedereen om haar heen, vooral voor de jongen waar ze voor gekomen was, liep ze naar een loopband. Als ze iets ging doen viel ze vast minder op en staren mocht ook niet, dat zou hij voelen.

Ze zette de loopband op een normale stand, want een tijd rennen kon ze gemakkelijk aan. Ze had een goede conditie en vaker rende ze ook buiten; althans, toen ze daar nog vrij voor was. In de jeugdgevangenis was het gewoon de loopband, de oude saaie loopband. Haar helderblauwe ogen staarden strak vooruit, ze mocht geen aandacht trekken van de jongen en dat leek haar tot nu toe goed te lukken. Hij zou of naar haar toe komen of weggaan en dan zou ze hem gewoon weer kunnen volgen, misschien dat ze tegen hem aan kon botsen en iets zou laten vallen, dat hielp altijd bij jongens. Al betwijfelde ze of een Shadraan zo attent was om iets op te rapen nadat hij er zelf voor had gezegd dat het op de grond was gevallen. Opeens merkte ze beweging op in haar ooghoeken en ze zag dat de jongen gestopt was en weggelopen was naar de berging. Ze zette de loopband stond en liep hem voorzichtig achterna. Eenmaal door de opening naar binnen gelopen zag ze hoe hij op zijn knieën viel en begon te kreunen. Kramp, dat was het vast. Rustig kwam ze op hem afgelopen en toen ze eenmaal bij hem stond ging ze op haar hurken zitten en zocht ze zijn ogen. "Gaat het?" Klonk haar stem zo voorzichtig, zo bezorgd. Ze was een goede actrice, ze zou vast carrière maken als ze die richting in was gegaan. Maar nee, dat was niets voor haar. Het spelen met andermans leven, nou, dat was iets voor haar!

Hope I can? C:

Zijn zintuigen gingen compleet op zwart, hij kon niets meer zien, niets meer horen, niets meer ruiken, niets meer proeven. Hij kon voelen, maar alles wat hij voelde was de pijn dat voelde alsof iets hem van binnen probeerde te verscheuren, alsof er meerdere malen een mes in zijn zij werd gestoken, pijnlijk en scherp. Hij voelde het niet alleen in zijn zij, hij voelde het over zijn hele bovenlichaam en er was niets dat hij kon doen om het te stoppen. Hij kon alleen wachten, wachten tot het wegebde en hem met rust liet.
Zo goed als hij kon probeerde hij recht op zijn knieën te zitten en zich te beheersen. Hij wou niets liever dan zich opkrullen tot een bal en blijven liggen tot het weg was, maar dat zou niet werken en hij wou niet in die positie gevonden worden, noch wou hij toegeven aan de drang om over te geven. Ze waren misselijkmakend, de scherpe steken, en maakten hem ziek tot op het bot. Hij gaf echter niet toe, hij kon zijn zwaktes niet laten zien. Dat kon en wou hij niet. Zwaktes gaven anderen redenen om hem weer te grond in te boren, zwaktes konden gebruikt worden en konden een groot nadeel voor hem vormen. Het was daarom dat hij zijn best deed om zo sterk mogelijk te blijven, recht op zijn knieën te zitten en alle kreunen en kotsneigingen in te houden.

Meer focus ging naar zijn zintuigen, hij probeerde zich ermee af te leiden. Hij opende zijn ogen en keek neer op de houten vloer onder hem. Hij proefde een zure en zoutige smaak in zijn mond, het was walgelijk en hij wou zijn mond zo snel mogelijk omspoelen. Hij haalde zijn neus wat op en rook verf afkomstig van de zaal en plastic, de geur van alle ballen en toestellen. Hij luisterde naar de geluiden in de zaal, nog stil als altijd… tot hij voetstappen hoorde. Hij fronste en verborg alle tekenen van pijn op zijn gezicht, hoewel dat lastig ging doordat er een zweetdruppel langs zijn gezicht rolde en de pijn nog prominent aanwezig was, al ebde het wel wat weg.
’Gaat het?’ hoorde hij een vrouwelijke stem spreken… Een bekende vrouwelijke stem. Hij keek met een ruk van zijn hoofd om en zag dat het Ziva Thorne was, het meisje dat hij in het duistere bos had ontmoet. Hij kneep zijn ogen wat samen en keek snel nijdig weg, meer omdat hij baalde dat hij in zo’n zwakke positie was gevonden. ’Prima!’ zei hij scherp in een luide toon en duwde Ziva uit frustratie wat weg. Hij stond op met behulp van een kast en het ging met moeite, maar hij stond recht. ’’t Is niks.’ zei hij, hoewel dat meer was om zichzelf gerust te stellen. Hij wist dondersgoed dat hij achteruit ging, zijn lichaam werd nog steeds afgestoten. Het was niet sterk genoeg, niet vitaal genoeg. Het was geen goede huls, het bracht geen balans. Maar wat hij er aan kon doen, wist hij niet. Er was nooit balans geweest, het ene was altijd sterker dan het andere en dat bracht hem op zijn knieën, lijdend aan scherpe pijnen.
Xavier zuchtte diep en besloot er niet verder over na te denken. Hij werd er alleen maar chagrijniger van. ’… Heb je misschien… wat water?’ vroeg hij toen, zijn toon wat zachter maar nog steeds ietwat pissig. De situatie zou nog wel even in zijn hoofd blijven.

Sure you can, hun~

Ze keek hem bezorgd aan, maar het was allemaal een toneelstuk. De jongen had een soort donkere magie in zich, dat kon ze voelen, en daarom kon ze hem niet vertrouwen. Hij was net zoals al die andere duistere magiërs, kwaadaardig en ze moest hen uit de weg halen, maar vriendelijk tegen hem zijn op het moment moest gewoon. Ze was nog zo jong, te jong eigenlijk om zo iemand iets aan te kunnen doen. Ze moest voorzichtig zijn, want wie wist kon het haar kop nog kosten als ze te hard van stapel liep. ’Prima!’ Sprak hij gefrustreerd, waarna hij haar uit frustratie een beetje achteruit duwde waardoor ze op haar achterwerk op de grond terecht kwam. Ze besloot gewoon te glimlachen, desondanks dat ze woedend was dat hij haar geduwd had, en stond weer op. "Goed dan, ik dacht even dat je gevallen was." Zei ze, hem geen enkele hulp bediend om omhoog te komen, alsof ze niet eens meer doorhad dat hij pijn had. ’’t Is niks.’ Ze had toegekeken hoe hij met veel pijn en moeite zich door hulp van een kast omhoog wist te werken, proberend om zijn pijn voor haar te maskeren, maar het was zo goed als zichtbaar voor Ziva Thorne. Ze had al genoeg pijn gezien, zelfs ingehouden pijn, en het was duidelijk dat hij kramp had van al dat trainen. Een zwakke plek, het was goed dat ze hem gevolgd had, nu wist ze tenminste wat een van zijn zwakke plekken was. Zo kreeg ze dus ook weer wat informatie binnen.

Zijn vraag of ze water had liet haar even nadenken. Ze had water ja, maar dat stond ergens anders en eigenlijk had ze geen zin om het hem te geven. Dat haar maar over de pijn heen ging en dus schudde ze zachtjes haar hoofd. "Nee, sorry." Sprak ze met een tedere, zachte stem, waarna ze hem nog even onderzoekend bekeek. "Weet je zeker dat het wel gaat?" Het was een opmerking geweest die gemakkelijk over haar lippen heen gleed, het klonk zo zoet en kon gezien worden als een uitdaging, maar haar vriendelijke, onderzoekende ogen leken erop te duiden dat ze gewoon behulpzaam probeerde te zijn. Al was dat natuurlijk niet zo, ze wilde hem maar al te graag uit de kast halen. Zou hij een meisje slaan dan was zijn reputatie zo kwijt, want wie sloeg er nou een meisje zonder dat er iets gebeurd was? Hij had haar al geduwd, dus wie wist waar hij toe in staat was nu hij zo'n kramp had. Ze vertrouwde in ieder geval in haar krachten, desondanks dat ze ze nog niet gebruikt had sinds dat de band van haar handen was afgehaald, geloofde ze erin dat ze nog steeds zo sterk waren. Misschien ook maar beter dat ze nog niet geoefend had, want eigenlijk waren haar krachten kritisch verzwakt en een vonkje uit haar vingertoppen krijgen zou haar nog de ergste moeite kunnen kosten.