Haar blik was afwezig op de grond gericht, haar ogen twinkelde iets in het licht van de halve maan, haar zilver-witte haren wiegde zachtjes mee op de maat van haar voetstappen en werden af en toe op gewapperd door de wind. Haar haren hingen los over haar schouders. Ze had zich eigenlijk veel te druk gemaakt over deze avond en nadat ze had gedoucht en haar haren had geborsteld, wilde ze geen vlechtjes meer maken. Ze had het idee dat alles fout ging die dag en het zou haar helemaal niks verbazen als ze ook nog eens te laat zou komen. Dat zou echt typisch iets voor haar zijn op dit moment.
Terra dribbelde wat langzaam achter haar bazin aan. Het diertje leek niet te snappen waarom haar bazin zo onrustig was. De Tasmaanse duivel had veel geprobeerd om erachter te komen, maar ze was er niet achter gekomen, maar lang zou dat niet meer duren. Tári keek nu recht voor zich uit en versnelde haar pas iets. Ook Terra leek ineens te beseffen dat ze steeds langzamer begonnen te lopen en dat het eens tijd werd om haast te maken. Oké, misschien overdreef ze nu iets, ze laat was ze niet en als ze zich niet vergiste zou e zo ook nog wel even moeten wachten. Ze zuchtte even en schudde haar hoofd. Ze stopte en keek even naar Terra. Zonder ook maar een woord te zeggen pakte ze de Tasmaanse duivel op en zette ze het diertje op haar schouder. Terra drukte haar vochtige neusje even tegen Tári’s wang en een glimlach verscheen op haar gezicht. Ze wreef kort met haar vingers over de kop van het dier en liep toen weer verder.
Ze was zenuwachtig en dat kon je duidelijk aan haar merken. Waarom ze zenuwachtig was, wist ze echt niet, het enige wat ze wist en kon vertellen was dat haar hart als een gek te keer ging en dat har handen licht trilde. Als je har zo over straat zag lopen zou je denken dat ze achterna werd gezeten door een of andere gek; ze liep snel, was duidelijk zenuwachtig en als je goed keek kon je zien dat haar handen licht trilde. Ze hoopte nu met heel haar hart dat ze geen bekende tegen zou komen. Ze wilde niemand tegen komen hier op straat zolang ze wist dat ze zichtbaar trilde en overduidelijk zenuwachtig was. Het gebeurde maar zelden dat ze zich zo voelde en dat waren momenten dat ze zich ontzettend kwetsbaar voelde en al helemaal als ze maar niet kon bedenken wat haar zo zenuwachtig maakte. Ja, ze had afgesproken met Sasuke, maar als dat was waarvoor ze zoo zenuwachtig was, begreep ze zichzelf niet meer. En eigenlijk zou dat ook niks nieuws meer zijn. Ze begreep zichzelf zo vaak niet, wist zo vaak niet waarom ze iets deed of voelde. Precies zoals nu eigenlijk.
Eindelijk kwam de Bokkenburcht in zicht. Ze stopte abrupt en haalde diep adem. Ze deed haar best de zenuwen te vergeten, te stoppen met een reden te bedenken voor de zenuwen, te stoppen met trillen. Ze sloot kort haar ogen en opende ze na minder dan vijf seconde, om dan door te lopen. Ze legde haar hand even op Terra’s rug en beet op haar lip. Ze hoefde niks te zeggen tegen het dier, of Terra maakte als een zacht, rust stellend piep geluidje. Tári was blij dat ze het dier geen uitleg hoefde te geven, dat het dier gewoon begreep dat haar bazin het nu even lastig had met haar zenuwen en dat het dier haar daar mee wilde helpen, hoe slecht dat ook ging.
Tári opende de deur van de kroeg en keek kort om zich heen. Enkele mensen zaten aan de tafeltjes in de kroeg, maar het waren er niet veel. Gelukkig. Dit was eigenlijk al geen plek waar ze heel graag kwam en dus was ze ook heel blij dat het uiteindelijk zo rustig bleek. Ze keek Terra kort aan in haar ooghoeken en ging toen aan een tafeltje zitten. Ze bleef even voor zich uit staren voordat ze har handen in elkaar vouwde en haar voorhoofd ertegen aan legde. Ze haalde diep adem en sloot haar gen. Telkens ademde ze diep in en ademde ze uit tot er geen lucht meer in haar longen zat om uit te ademen. Dit was de enige manier die ze kon bedenken om rustig te worden. Ze voelde dat de zenuwen minder werden, maar het trillen werd er niet minder op. Geïrriteerd zuchtte ze even, maar ze opende haar ogen niet en bleef ook gewoon zitten zoals ze zat. Het leek wel alsof ze hier was om een jongen te ontmoeten die ze vandaag voor het eerst zou ontmoeten, terwijl ze Sasuke al lang kende, langer dn wie dan ok. Hij was de enige die ze na haar kleutertijd nog had gezien die zich haar nog vaag kon herinneren als een lief, gehoorzaam meisje dat nooit een vlieg kwaad zou doen. Eergisteren was ze zich ergens doodgeschrokken toen ze hem weer had gezien, maar dat had ze pas later beseft. Ze had op het moment dat ze hem na al die jaren weer zag, niet door gehad dat ze ervan was geschrokken. De gedachte aan hem zorgde ervoor dat een klein deel van haar naar hem verlangde, maar een net zo groot deel niet in zijn buurt wilde zijn. Niet omdat ze een hekel aan hem had, nee dat zeer niet. Ze wilde niet in zijn buurt zijn omdat ze het zichzelf niet makkelijker makte en hem dus ook niet. Alles wat er tussen haar en Mats was gebeurd, was nog niet helemaal voor haar afgesloten. Ze haatte zichzelf er nog steeds voor dat ze hem zo bedrogen had, maar ze was blij dat ze het hem had verteld en het hoofdstuk was afgesloten, had alleen nog een beetje verwerkingstijd nodig. Dat maakte het er voor haar, en dus waarschijnlijk voor Sasuke, niet makkelijker op. Ze zuchtte even en besefte zich ineens dat ze helemaal niet had gekeken of hij er al was. Ze opende haar ogen en keek even kort rond. Toen haar ogen de deur weer kruiste ging die net open. Ze haalde nog eens diep adem en legde haar handen op haar knieën zodat ze onder de tafel zaten en niet zichtbaar waren. Als ze no zou weten waarom ze zo zenuwachtig was, was het al een heel stuk makkelijker op te lossen..
Ze glimlachte naar Sasuke. ‘Heey.’ Terra sprong op de tafel en ging op haar achterpoten zitten. De Tasmaanse duivel bekeek Sasuke een keer kort en bewoog toen even met haar voorpoten heen en weer alsof ze hem wilde zeggen dat hij moest gaan zitten. ‘Ik was al bang dat ik te laat zou zijn.’ Ze glimlachte even en deed haar best niet te laten merken hoe graag ze zou willen weten waarom e zenuwachtig was, maar ze wist heel goed dat hij het aan haar zou zin, dat hij zou zien dat ze zenuwachtig was en met een beetje pech zou hij zich ook afvragen waarom ze haar handen niet gewoon op de tafel legde..

Het was al een tijdje geleden dat Sasuke had gedroomd. Geen zwarte gaten maar een heldere herinnering die zich terug afspeelde in zijn hoofd tijdens zijn slaap. Het donkere bos, de ontmoeting met Tári, een vage herinnering dat hij haar herkende, hij ging in haar hoofd en zag de herinnering. Hij herkende haar, ze hadden een leuke tijd in het donkere bos, maar hij kreeg gevoelens voor haar. Sasuke kreunde lichtjes in zijn slaap terwijl hij zich omdraaide en zo op zijn rechterzij lag. Ja hij wilde geen gevoelens voor haar hebben, liefde kon hij missen als kiespijn. Maar toch kuste hij haar, flipte ze, maar na een tijdje kuste ze hem terug. Hij voelde zich gelukkig… Toen maakte de wekker hem wakker. Een geeuw verliet zijn mond en hij zette zich recht. Hij had eindelijk nog eens goed geslapen en langzaam strekte hij zich. Na een lange tijd gewoon voor zich uit te staren met een dromerige glimlach op zijn gelaat stond hij op en besloot hij maar eens te douchen en zich klaar te maken voor een avondje met Tári, ja hij had zonet geslapen om wel degelijk wakker te zijn. Anders mocht Tari met een zombie rondlopen. Dat wilde hij haar niet aandoen. Hij borstelde zijn haar en deed er vanachter gel in zodat alleen zijn pony plat lag. Zo nu nog een kleine tas meenemen en wat geld zodat hij haar kon trakteren als ze dat wilde tenminste. Hij keek even op zijn klok, tijd om te vertrekken. Hij kleedde zich aan, nam de tas beet en liep zijn kamer uit. Hij was niets vergeten, dus alles ging vast vrij vlot verlopen. Ja de meeste mensen keken vreemd naar hem sinds hij zo’n glimlach op zijn gezicht had. Iedereen kende hem als de jongen die niet kon glimlachen, maar deze keer zagen ze een andere kant van hem, een kant die gelukkig was. Heel gelukkig zelfs.

Hij liep over de velden sinds dat de kortste route was en hij deed dit wandelen nogal op een rustig tempo, voor de eerste keer genietend van de buitenlucht. Eindelijk genoot hij eens van de buitenlucht. Maar ja, mensen veranderden als ze verliefd waren, dat had hij eens gelezen en nu kon hij maar eens zien dat het inderdaad klopte. Tari liet hem blij zijn, hoe vreemd het ook klonk. Hij was enorm goed gezind en velen zouden dat wel zien aan de brede glimlach. Eindelijk arriveerde hij aan de bokkenburcht waar ze hadden afgesproken. Hij was op tijd, nipt, maar hij was op tijd. Hij sloeg de deur open en liep naar binnen. Enkele seconden keek hij rond tot hij opeens een stem hoorde: ‘Heey.’ Sasuke draaide zich naar Tári en hij schonk haar zijn glimlach. “Goede avond Tári” zei hij en hij keek vervolgens naar Terra die hem duidelijk probeerde te maken dat hij moest gaan zitten. Hij liep naar het dier toe en aaide haar “Ik ga zitten hoor, geen zorgen” zei hij en hij ging over Tári zitten. ‘Ik was al bang dat ik te laat zou zijn.’ Sasuke lachte, “Ik ben diegene die me daarover zorgen zou moeten maken, ik kwam later dan jou binnen en… Waarom zo nerveus? Zit er iets op mijn gezicht ofzo?” vroeg hij met een vragende blik. “En waarom liggen je handen niet op tafel?” Maar zijn aandacht werd dan gevraagd door de ober die de bestelling kwam opnemen. “Een fles water graag met twee glazen” zei hij met een glimlach en hij keek dan weer naar Tári, natuurlijk wilde hij haar een zoen geven, maar zij wilde tijd, dus dat gunde hij haar ook.

Ze zuchtte even en besefte zich ineens dat ze helemaal niet had gekeken of hij er al was. Ze opende haar ogen en keek even kort rond. Toen haar ogen de deur weer kruiste ging die net open. Ze haalde nog eens diep adem en legde haar handen op haar knieën zodat ze onder de tafel zaten en niet zichtbaar waren. Als ze no zou weten waarom ze zo zenuwachtig was, was het al een heel stuk makkelijker op te lossen..
Ze glimlachte naar Sasuke. ‘Heey.’ Sasuke draaide zich naar Tári en hij schonk haar zijn glimlach. “Goede avond Tári” Tári glimlachte even. Terra sprong op de tafel en ging op haar achterpoten zitten. De Tasmaanse duivel bekeek Sasuke een keer kort en bewoog toen even met haar voorpoten heen en weer alsof ze hem wilde zeggen dat hij moest gaan zitten. Sasuke liep naar het dier toe en aaide haar even. Terra leek het prettig te vinden en even keek Tári de Tasmaanse duivel wat verbaasd aan. Ze had vel verwacht, maar niet dat het die ineens zo open was. Ja, Terra wist vast wel dat dit belangrijk voor haar bazin was, maar dan nog had ze het nooit van het diertje verwacht. “Ik ga zitten hoor, geen zorgen” Zei Sasuke tegen het dier en ging toen tegenover Tári zitten. ‘Ik was al bang dat ik te laat zou zijn.’ Ze glimlachte even en deed haar best niet te laten merken hoe graag ze zou willen weten waarom e zenuwachtig was, maar ze wist heel goed dat hij het aan haar zou zin, dat hij zou zien dat ze zenuwachtig was en met een beetje pech zou hij zich ook afvragen waarom ze haar handen niet gewoon op de tafel legde.
Sasuke lachte, “Ik ben diegene die me daarover zorgen zou moeten maken, ik kwam later dan jou binnen en… Waarom zo nerveus? Zit er iets op mijn gezicht ofzo?” Zie je? Daar had je het al. Tári slikte even, maar zei niks, enkel omdat Sasuke door ging met vragen en haar zo eigenlijk hielp. Zolang hij door bleef vragen, kon zij niks zeggen. Ineens wilde ze dat hij door bleef vragen, zo lang als mogelijk was. “En waarom liggen je handen niet op tafel?” Tári wist ook wel dat hij nu wel uitgevraagd was, maar stiekem hoopte ze dat hij nog even door zou gaan met vragen. Ze zuchtte even en wilde net antwoord geven toen de ober hun bestelling op kwam nemen. Tári bleef onafgebroken naar Sasuke staren terwijl hij tegen de ober zei: “Een fles water graag met twee glazen” Sasuke glimlachte en keek haar toen weer aan. Tári slikte even en schudde haar hoofd. ‘Ik ben niet nerveus.’ Tuurlijk, ze moest het ontkennen. Ze wilde niet dat hij het wist en dit was de enige manier om een antwoord te geven op zijn vraag. Het was weleens waar geen eerlijk antwoord, het was wel een antwoord, een antwoord waar hij recht op had, eerlijk of oneerlijk. Was ze er trots op dat ze tegen hem loog? Nee, niet echt, in tegendeel zelfs. Maar ze had geen andere oplossing. Ze dacht na, zocht een antwoord op de vraag waarom ze haar handen niet op tafel had. Ineens schoot haar te binnen dat als ze nou eens probeerde te ontspannen, het misschien wel minder werd. Zo niet.. Kon ze altijd nog zeggen dat ze te veel zout had gegeten of dat ze oe was, dat ze amper geslapen had? Ja, dat kon ze altijd proberen, als hij haar niet geloofde kon ze ook nog zeggen dat hij het had gevraagd en dat als hij haar niet wilde geloven, hij de vraag niet had moeten stellen.. Ze schudde even kort en langzaam haar hoofd om die gedachte. Dat was gewoon een stom plan. Waarom was het zoveel moeite voor haar om te zeggen dat ze trilde en niet wilde dat hij daar getuigen van was? Ja, ze wist niet waarom ze trilde of waarom ze zo nerveus was, maar dat was toch geen reden om het voor hem verborgen te houden?
Ze schrok een beetje toen de ober de fles water en de twee glazen kwam brengen. Ze besefte ineens dat ze werkelijk alle tijd genomen had om iets te bedenken op de vraag over haar handen. Ze wende haar blik even af en zuchtte even voordat ze naar het glas voor haar keek. Wat was haar plan nu? Als ze het glas zou pakken, zou hij zien dat ze trilde, dat wist ze zeker. Ze beet een keer op haar lip en besloot toen gewoon te doen wat ze als eerste van plan was. Ontkennen dat ze nerveus was, ontspannen en als ze dan nog trilde, zeggen dat ze slecht geslapen had. Hoe moeilijk kon dat zijn? Het was een leugen, ja, maar ze had ergere leugens op haar naam staan. Oke, ze moest toegeven dat ze zich er nu al schuldig over voelde maar iets anders kon ze niet bedenken. Ze keek Sasuke even met een glimlach aan en ontspande haar spieren. Ze legde haar handen op tafel en keek er even naar. Ze trilde heel iets, het was bijna niet te zien. ‘Moet ik ze dan altijd op de tafel hebben liggen?’ Ze grinnikte even en zorgde er meteen voor dat het onderwerp nu richting Sasuke ging, hopend dat ze het zo onopvallend mogelijk deed, al wist ze heel goed dat het te zien was. ‘Maar je zegt het alsof je zelf nerveus bent, waarom?’ Oke, misschien graafde ze nu een kuil voor zichzelf, maar dat had ze niet door. Ze had geen idee dat ze een kuil voor zichzelf aan het graven was, dat ze zichzelf nu aan het verraden was.

Eindelijk na een tijd bevond Sasuke zich voor de deur van de bokkenburcht, eigenlijk een van zijn favoriete kroegen hier in de buurt. Het was er altijd rustig en de ober was er altijd vriendelijk. Dus dat was des te meer rede om terug te keren. Ook de rede waarom hij hier was was één speciale persoon. Dit meisje zat hier nu, hij had met haar afgesproken. Zijn hart bonsde in zijn keel en hij slikte. Oké nu moest hij binnenlopen, alles was oké, er ging niets ergs gebeuren. Enkele seconden keek hij rond tot hij opeens een stem hoorde achter zich. ‘Heey.’ Sasuke draaide zich naar Tári en hij schonk haar zijn glimlach. “Goede avond Tári” Tári glimlachte even. Terra sprong op de tafel en ging op haar achterpoten zitten. De Tasmaanse duivel bekeek Sasuke een keer kort en bewoog toen even met haar voorpoten heen en weer alsof ze hem wilde zeggen dat hij moest gaan zitten. Sasuke liep naar het dier toe en aaide haar even. “Ik ga zitten hoor geen zorgen” zei hij geruststellend tegen Terra. Alles kwam goed Sasuke, gewoon rustig blijven, dan zou je kalmer worden automatisch. Hij ging tegenover Tári zitten en ademde rust uit. Ja hij was al kalmer dan daarnet, dus veel stress zou je niet zien bij hem. ‘Ik was al bang dat ik te laat zou zijn.’ Ze glimlachte even. Ze was zenuwachtig, dat zag hij, maar hij was even zenuwachtig als zij. Sasuke lachte, “Ik ben diegene die me daarover zorgen zou moeten maken, ik kwam later dan jou binnen en… Waarom zo nerveus? Zit er iets op mijn gezicht ofzo?” Ja hij vroeg veel, maar echt een reactie kreeg hij nou niet bepaald en dat irriteerde hem lichtjes. “En waarom liggen je handen niet op tafel?” Dat was zijn laatste vraag, dus nu moest ze wel eerlijk antwoorden. Maar ze werden gestoord door de ober die de bestelling kwam opnemen. Tári bleef onafgebroken naar Sasuke staren terwijl hij tegen de ober zei: “Een fles water graag met twee glazen” Sasuke glimlachte en keek haar toen weer aan. Tári slikte even en schudde haar hoofd. ‘Ik ben niet nerveus.’ Ze loog, maar hij zou haar zometeen nog meer laten stressen en hij wist meteen hoe hij dat moest doen. Maar dat zou hij zometeen uitvoeren. Hij smeedde graag plannetjes. Alles kwam in orde, dat wist hij, gewoon zijn plan uitvoeren. Hij zag hoe Tári schrok toen de ober de fles water met twee glazen op tafel zette. Even kon Sasuke een grijns niet onderdrukken. Zo zag je maar, mensen konden diep in gedachten verzonken geraken. Hij activeerde zijn sharingan, daarmee kon hij heel veel detail zien. Altijd handig om te kijken of iemand zenuwachtig was of niet. Ze keek Sasuke even met een glimlach aan en ontspande haar spieren. Ze legde haar handen op tafel en keek er even naar. Ze trilde heel iets, helaas voor haar had hij het met zijn rode ogen gezien en hij glimlachte vriendelijk terug. ‘Moet ik ze dan altijd op de tafel hebben liggen?’ Ze grinnikte even, ze duwde het onderwerp naar Sasuke, was niet erg, zometeen zou hij haar toch terug pakken met zijn plannetje. ‘Maar je zegt het alsof je zelf nerveus bent, waarom?’ vroeg ze. Hij begon te lachen en stond op. Hij pakte Tari’s hand en trok haar recht, recht tegen zijn lichaam. Dan kuste hij haar, met zijn tong ging hij in haar mond en draaide rond haar tong, zachtjes. Na een tijdje stopte hij “Is het niet normaal dat ik nerveus ben? Ik hou van je en ja…” Hij wendde zijn blik af, dit was zijn plan. Hij trok haar mee achter de schermen en hij kuste haar nog eens liefdevol. “Je bent wel nerveus, maar je wilt het niet toegeven. Je bent net zo nerveus als ik.” Fluisterde hij in haar oor. Dan nam hij haar weer mee en ging hij zitten terwijl hij haar op zijn schoot zette. “Je hoeft je nergens voor te schamen. Ik ben het maar” zei hij zachtjes terwijl hij zijn hoofd op haar rug liet rusten. “I love you” mompelde hij haast onverstaanbaar.

‘Heey.’ Sasuke draaide zich naar Tári en hij schonk haar zijn glimlach. “Goede avond Tári” Tári glimlachte even. Terra sprong op de tafel en ging op haar achterpoten zitten. De Tasmaanse duivel bekeek Sasuke een keer kort en bewoog toen even met haar voorpoten heen en weer alsof ze hem wilde zeggen dat hij moest gaan zitten. Sasuke liep naar het dier toe en aaide haar even. Terra leek het prettig te vinden en even keek Tári de Tasmaanse duivel wat verbaasd aan. Ze had vel verwacht, maar niet dat het die ineens zo open was. Ja, Terra wist vast wel dat dit belangrijk voor haar bazin was, maar dan nog had ze het nooit van het diertje verwacht. “Ik ga zitten hoor, geen zorgen” Zei Sasuke tegen het dier en ging toen tegenover Tári zitten. ‘Ik was al bang dat ik te laat zou zijn.’ Ze glimlachte even. Sasuke lachte, “Ik ben diegene die me daarover zorgen zou moeten maken, ik kwam later dan jou binnen en… Waarom zo nerveus? Zit er iets op mijn gezicht ofzo?” Ze kon hem onmogelijk zeggen waarom ze nerveus was. Het was iets wat ze niet vaak voelde en ze had eigenlijk ook geen idee waarom ze nerveus was. Je zou kunnen zeggen dat dat kwam doordat ze afgesproken had met Sasuke, maar dat betwijfelde ze zelf. Ze zou niet begrijpen waarom ze daar nerveus over zou zijn.
“En waarom liggen je handen niet op tafel?” Tári wist ook wel dat hij nu wel uitgevraagd was, maar stiekem hoopte ze dat hij nog even door zou gaan met vragen. Ze zuchtte even en wilde net antwoord geven toen de ober hun bestelling op kwam nemen. Tári bleef onafgebroken naar Sasuke staren terwijl hij tegen de ober zei: “Een fles water graag met twee glazen” Sasuke glimlachte en keek haar toen weer aan. Tári slikte even en schudde haar hoofd. ‘Ik ben niet nerveus.’ Ze loog, ja, maar ze wilde niet dat hij het wist. Ze kon het hem niet uitleggen, dus het klonk idioot om te zeggen dat ze wel nerveus was. Ze deed haar best, zocht een goed excuus voor Sasukes tweede vraag, de vraag waarom ze haar handen niet op de tafel legde. Als ze moest kiezen tussen hem uitleggen dt ze nerveus was om niks of he haar trillende handen moest laten zien, koos ze toch echt voor de uitleg dat ze nerveus was zonder goede reden. Ze wist niet helemaal waarom ze dan daarvoor zou kiezen, maar daar zou ze dan voor kiezen, hoe dan ook.
Ze dacht na, zocht een manier om te stoppen met trillen, te laten zien dat ze niet trilde, al was dat dan leugen twee. Het maakt haar op dit moment niet uit, al wist ze heel goed dat ze er moeite mee zou gaan krijgen als ze het uiteindelijk moet uitvoeren, die leugen.
Ze schrok een beetje toen de ober de fles water en de twee glazen kwam brengen. Ze besefte ineens dat ze werkelijk alle tijd genomen had om iets te bedenken op de vraag over haar handen. Ze had niet gezien dat Sasuke grijnsde, misschien maar goed ook. Ze wende haar blik even af en zuchtte even voordat ze naar het glas voor haar keek. Wat was haar plan nu? Als ze het glas zou pakken, zou hij zien dat ze trilde, dat wist ze zeker. Ze beet een keer op haar lip en besloot toen gewoon te doen wat ze als eerste van plan was. Ontkennen dat ze nerveus was, ontspannen en als ze dan nog trilde, zeggen dat ze slecht geslapen had. Hoe moeilijk kon dat zijn? Het was een leugen, ja, maar ze had ergere leugens op haar naam staan. Oké, ze moest toegeven dat ze zich er nu al schuldig over voelde maar iets anders kon ze niet bedenken. Ze keek Sasuke even met een glimlach aan en ontspande haar spieren. Ze legde haar handen op tafel en keek er even naar. Ze trilde heel iets, het was bijna niet te zien. ‘Moet ik ze dan altijd op de tafel hebben liggen?’ Ze grinnikte even en zorgde er meteen voor dat het onderwerp nu richting Sasuke ging, hopend dat ze het zo onopvallend mogelijk deed, al wist ze heel goed dat het te zien was. ‘Maar je zegt het alsof je zelf nerveus bent, waarom?’ Sasuke begon te lachen en stond op. Hij pakte Tári’s hand en trok haar recht, recht tegen zijn lichaam. Tári slikte even, mar kon het niet te laten te glimlachen. Dan kuste hij haar, met zijn tong ging hij in haar mond en draaide rond haar tong, zachtjes. Tári’s ogen werden iets groter en ze voelde hoe een warm gevoel door haar hele lichaam trok. Maar ondanks dat gevoel weigerde ze hem terug te kussen.
Na een tijdje stopte hij “Is het niet normaal dat ik nerveus ben? Ik hou van je en ja…” Hij wendde zijn blik af. Hij trok haar mee achter de schermen en hij kuste haar nog eens liefdevol. Dit keer gaf ze toch toe en kuste ze hem terug. “Je bent wel nerveus, maar je wilt het niet toegeven. Je bent net zo nerveus als ik.” Fluisterde hij in haar oor. Tári schudde koppig haar hoofd. ‘Niet waar. Ik ben niet nerveus.. Echt niet.’ Dan nam hij haar weer mee en ging hij zitten terwijl hij haar op zijn schoot zette. Tári zuchtte even, maar gehoorzaamde toch en sprong niet meteen van zijn schoot. “Je hoeft je nergens voor te schamen. Ik ben het maar” zei hij zachtjes terwijl hij zijn hoofd op haar rug liet rusten. “I love you” mompelde hij haast onverstaanbaar. Tári negeerde het, beseft zich ineens dat hij niet echt naar zich aan het luisteren was. Ze sprong op en draaide zich snel naar hem om. Haar ogen keken hem wat kwaad aan, al was het niet echt kwaad te noemen, al kon je zien dat ze boos was. Ze bleef nog even stil maar riep toen kwaad, niet beseffend dat de enkeling in het café opkeek: ‘Ik had toch tegen je gezegd dat ik tijd nodig heb?!’ Ze schudde boos haar hoofd en kek hem wat verward aan. Ze genoot ervan, elke keer als hij haar aanraakte, maar dat nam niet weg dat hij niet naar haar leek willen te luisteren. ‘Waarom doe je dat dan niet?!’ Verward en vragend keek ze hem aan.

‘Heey.’ Sasuke draaide zich naar Tári en hij schonk haar zijn glimlach. “Goede avond Tári” Tári glimlachte even. Terra sprong op de tafel en ging op haar achterpoten zitten. De Tasmaanse duivel bekeek Sasuke een keer kort en bewoog toen even met haar voorpoten heen en weer alsof ze hem wilde zeggen dat hij moest gaan zitten. Sasuke liep naar het dier toe en aaide haar even. Het zachte pelsje voelde aangenaam aan zijn vingers. “Ik ga zitten hoor, geen zorgen” Zei Sasuke tegen het dier en ging toen tegenover Tári zitten. ‘Ik was al bang dat ik te laat zou zijn.’ Ze glimlachte even. Sasuke lachte, “Ik ben diegene die me daarover zorgen zou moeten maken, ik kwam later dan jou binnen en… Waarom zo nerveus? Zit er iets op mijn gezicht ofzo?” vroeg hij even sinds ze er zo nerveus bijzat alsof ze net een trauma had opgelopen. Het was vreemd hoe ze nou deed, het was Tári niet, dit was een angstig kuikentje dat schrik had voor alles dat nog maar bewoog of een miniem geluidje maakte.
“En waarom liggen je handen niet op tafel?” vroeg Sasuke, dit was dan ook immers zijn laatste vraag die hij stelde, want anders zou ze gewoon alleen maar een berg vragen over haar heen krijgen en dat zou ze niet op prijs stellen. Alleszins dat dacht hij toch. Sasuke had wel door dat ze naar hem aan het staren was, een grijns verscheen op zijn gezicht terwijl hij een fles water met twee glazen bestelde. Tári slikte even en schudde haar hoofd. ‘Ik ben niet nerveus.’ Ze loog, dat was te zien, Sasuke had immers zijn sharingan al geactiveerd, maar hij wilde zeker zijn of ze loog of niet. Ze schrok een beetje toen de ober de fles water en de twee glazen kwam brengen. Dus ze was blijkbaar nogal hard in gedachten verzonken, best grappig om te zien. Ja ze was afgeleid geweest door haar eigen gedachten, hij had de lichtelijk bedenkelijke blik wel opgemerkt. Een grijns verscheen op zijn gelaat, maar dat had ze niet gezien want net op dat moment wendde ze haar blik af. Ze keek Sasuke even met een glimlach aan en ontspande haar spieren. Ze legde haar handen op tafel en keek er even naar. Ze trilde heel iets, maar dat was hem niet ontgaan, ze was inderdaad nerveus. Dus ze loog wel degelijk, arm kind, hij begreep het aan de ene kant wel. Ze had een rotte tijd achter de rug en hij wilde dit wel goedmaken, maar dan mocht ze niet zo stressen. ‘Moet ik ze dan altijd op de tafel hebben liggen?’ Ze grinnikte even en zorgde er meteen voor dat het onderwerp nu richting Sasuke ging, maar dat kon hem nou even worst wezen, zijn plan zou nu van kracht gaan. . ‘Maar je zegt het alsof je zelf nerveus bent, waarom?’ Sasuke begon te lachen en stond op. Hij pakte Tári’s hand en trok haar recht, recht tegen zijn lichaam. Dan kuste hij haar, met zijn tong ging hij in haar mond en draaide rond haar tong, zachtjes. Maar nog zou ze hierdoor gaan flippen, dat wist hij gewoon, misschien was dat zelfs gewoon de bedoeling. Ze weigerde hem terug te kussen, daar was dan ook weinig lol aan zeg. Hij stopte, na een tijdje. “Is het niet normaal dat ik nerveus ben? Ik hou van je en ja…” Hij wendde zijn blik af. Hij trok haar mee achter de schermen en hij kuste haar nog eens liefdevol. Ze gaf toe en kuste hem terug, eindelijk, hij kreeg zijn zin. “Je bent wel nerveus, maar je wilt het niet toegeven. Je bent net zo nerveus als ik.” Fluisterde hij in haar oor. Tári schudde koppig haar hoofd. ‘Niet waar. Ik ben niet nerveus.. Echt niet.’ Hij nam haar weer mee naar hun tafeltje en zette haar op zijn schoot. “Je hoeft je nergens voor te schamen. Ik ben het maar” zei hij zachtjes terwijl hij zijn hoofd op haar rug liet rusten. “I love you” mompelde hij haast onverstaanbaar. Ze sprong opeens recht en draaide ze zich naar hem toe, haar ogen stonden kwaad en keken hem aan. Ze begon te roepen, Sasuke kon alleen maar geamuseerd naar haar kijken hoe ze zich opboeide voor het pietluttigste ding. : ‘Ik had toch tegen je gezegd dat ik tijd nodig heb?!’ Ze schudde boos haar hoofd en kek hem wat verward aan. Nog steeds een geamuseerde blik en een grijns sierde zijn mond. ‘Waarom doe je dat dan niet?!’ Verward en vragend keek ze hem aan. Hij stond op en trok haar tegen zich aan “But you did enjoy it didn’t you?” zei hij zachtjes met die eeuwige geamuseerde grijns. “Je moet niet zo flippen, ik mag dat toch doen? Anders had je me wel afgewezen in het duistere bos en dat deed je nou niet bepaald. You enjoyed it.” zei hij zachtjes in haar oor en hij omhelsde haar kort voor hij weer ging zitten. Zijn handen in zijn nek gevouwen. Hij zag er heel ontspannen uit. Nog steeds keek hij met zijn rode ogen naar Tári “Je kan me niet eeuwig blijven wegduwen, laat staan je gevoelens voor me negeren.” Zei hij met een glimlach. Ja dit vond hij eigenlijk wel grappig, hoe Tári daarnet de boel had bijeen geroepen, ze waren precies hier de lokale soap die werd uitgezonden.

‘Ik ben niet nerveus.’ Ze loog, ja, maar ze wilde niet dat hij het wist. Ze kon het hem niet uitleggen, dus het klonk idioot om te zeggen dat ze wel nerveus was. Ze deed haar best, zocht een goed excuus voor Sasukes tweede vraag, de vraag waarom ze haar handen niet op de tafel legde. Als ze moest kiezen tussen hem uitleggen dat ze nerveus was om niks of he haar trillende handen moest laten zien, koos ze toch echt voor de uitleg dat ze nerveus was zonder goede reden. Ze wist niet helemaal waarom ze dan daarvoor zou kiezen, maar daar zou ze dan voor kiezen, hoe dan ook.
Ze dacht na, zocht een manier om te stoppen met trillen, te laten zien dat ze niet trilde, al was dat dan leugen twee. Het maakt haar op dit moment niet uit, al wist ze heel goed dat ze er moeite mee zou gaan krijgen als ze het uiteindelijk moet uitvoeren, die leugen.
Ze schrok een beetje toen de ober de fles water en de twee glazen kwam brengen. Ze besefte ineens dat ze werkelijk alle tijd genomen had om iets te bedenken op de vraag over haar handen. Ze had niet gezien dat Sasuke grijnsde, misschien maar goed ook. Ze wende haar blik even af en zuchtte even voordat ze naar het glas voor haar keek. Wat was haar plan nu? Als ze het glas zou pakken, zou hij zien dat ze trilde, dat wist ze zeker. Ze beet een keer op haar lip en besloot toen gewoon te doen wat ze als eerste van plan was. Ontkennen dat ze nerveus was, ontspannen en als ze dan nog trilde, zeggen dat ze slecht geslapen had. Hoe moeilijk kon dat zijn? Het was een leugen, ja, maar ze had ergere leugens op haar naam staan. Oké, ze moest toegeven dat ze zich er nu al schuldig over voelde maar iets anders kon ze niet bedenken. Ze keek Sasuke even met een glimlach aan en ontspande haar spieren. Ze legde haar handen op tafel en keek er even naar. Ze trilde heel iets, het was bijna niet te zien. ‘Moet ik ze dan altijd op de tafel hebben liggen?’ Ze grinnikte even en zorgde er meteen voor dat het onderwerp nu richting Sasuke ging, hopend dat ze het zo onopvallend mogelijk deed, al wist ze heel goed dat het te zien was. ‘Maar je zegt het alsof je zelf nerveus bent, waarom?’ Sasuke begon te lachen en stond op. Hij pakte Tári’s hand en trok haar recht, recht tegen zijn lichaam. Tári slikte even, maar kon het niet te laten te glimlachen. Dan kuste hij haar, met zijn tong ging hij in haar mond en draaide rond haar tong, zachtjes. Tári’s ogen werden iets groter en ze voelde hoe een warm gevoel door haar hele lichaam trok. Maar ondanks dat gevoel weigerde ze hem terug te kussen.
Na een tijdje stopte hij “Is het niet normaal dat ik nerveus ben? Ik hou van je en ja…” Hij wendde zijn blik af. Hij trok haar mee achter de schermen en hij kuste haar nog eens liefdevol. Dit keer gaf ze toch toe en kuste ze hem terug. “Je bent wel nerveus, maar je wilt het niet toegeven. Je bent net zo nerveus als ik.” Fluisterde hij in haar oor. Tári schudde koppig haar hoofd. ‘Niet waar. Ik ben niet nerveus.. Echt niet.’ Hij nam haar weer mee naar hun tafeltje en zette haar op zijn schoot. “Je hoeft je nergens voor te schamen. Ik ben het maar” zei hij zachtjes terwijl hij zijn hoofd op haar rug liet rusten. “I love you” mompelde hij haast onverstaanbaar. Tári negeerde het, beseft zich ineens dat hij niet echt naar zich aan het luisteren was. Ze sprong op en draaide zich snel naar hem om. Haar ogen keken hem wat kwaad aan, al was het niet echt kwaad te noemen, al kon je zien dat ze boos was. Ze bleef nog even stil maar riep toen kwaad, niet beseffend dat de enkeling in het café opkeek: ‘Ik had toch tegen je gezegd dat ik tijd nodig heb?!’ Ze schudde boos haar hoofd en kek hem wat verward aan. Ze genoot ervan, elke keer als hij haar aanraakte, maar dat nam niet weg dat hij niet naar haar leek willen te luisteren.
De geamuseerde grijns van Sasuke werkte een beetje op haar zenuwen, maar ze was te verward, te boos om er iets van te zegen. ‘Waarom doe je dat dan niet?!’ Verward en vragend keek ze hem aan. Hij stond op en trok haar tegen zich aan. Tári spande al haar spieren samen, al was het meer uit schrik reactie dan wat anders. Ze had niet verwacht dat hij zo zou reageren, zeker niet als ze bedacht dat ze alweer tegen hem had geschreeuwd. Ze moest misschien is af leren tegen alles en iedereen te schreeuwen. “But you did enjoy it didn’t you?” Zei hij zachtjes met die eeuwige geamuseerde grijns. Tári beet zacht op haar lip e keek wat beschaamd naar de grond. Ja, ze genoot ervan en dat durfde ze ook meteen toe te geven, maar het feit dat ze net tegen hem had staan schreeuwen weerhouden haar daar een beetje van. “Je moet niet zo flippen, ik mag dat toch doen? Anders had je me wel afgewezen in het duistere bos en dat deed je nou niet bepaald. You enjoyed it.” Zei hij zachtjes in haar oor en hij omhelsde haar kort voor hij weer ging zitten. Zijn handen in zijn nek gevouwen. Hij zag er heel ontspannen uit. Tári zuchtte even en schudde haar hoofd even. “Je kan me niet eeuwig blijven wegduwen, laat staan je gevoelens voor me negeren.” Tári mompelde wat in zichzelf en keek Sasuke met een emotieloze blik aan. Ze schudde onbegrijpelijk met haar hoofd en zuchtte even voordat ze zachtjes zei: ‘Je.. Je hebt gelijk.’ Ze glimlachte even. ‘Ik geniet ervan.’ Ze sloot haar ogen even. ‘En ja, ik hou van je, maar ik vroeg je niet voor niets me tijd te geven.’ Ze haalde even diep adem en wende haar blik af in een poging niet te laten zien dat er tranen in har ogen opwelden. Ze wreef even in haar ogen en zei met een trillende stem. ‘Ik heb je nodig, Sasuke.. Ik ben niet makkelijk, dat weet ik ook heus wel..’ Ze keek hem met betraande ogen aan en beet op haar lip. Ze deed een kleine stap zijn kant op. ‘Ik weet ook dat ik niet altijd alles zal laten merken, maar alsjeblieft, ik heb je echt nodig..’ Een enkele traan rolde over haar wang. Normaal zou ze hem weg hebben geveegd, maar nu had ze de energie niet om een muur op te trekken. Ze kon haar gevoelens niet meer verbergen..

“En waarom liggen je handen niet op tafel?” vroeg Sasuke, dit was dan ook immers zijn laatste vraag die hij stelde, want anders zou ze gewoon alleen maar een berg vragen over haar heen krijgen en dat zou ze niet op prijs stellen. Alleszins dat dacht hij toch. Sasuke had wel door dat ze naar hem aan het staren was, een grijns verscheen op zijn gezicht terwijl hij een fles water met twee glazen bestelde. Tári slikte even en schudde haar hoofd. ‘Ik ben niet nerveus.’ Ze loog, dat was te zien, Sasuke had immers zijn sharingan al geactiveerd, maar hij wilde zeker zijn of ze loog of niet. Ze schrok een beetje toen de ober de fles water en de twee glazen kwam brengen. Dus ze was blijkbaar nogal hard in gedachten verzonken, best grappig om te zien. Ja ze was afgeleid geweest door haar eigen gedachten, hij had de lichtelijk bedenkelijke blik wel opgemerkt. Een grijns verscheen op zijn gelaat, maar dat had ze niet gezien want net op dat moment wendde ze haar blik af. Ze keek Sasuke even met een glimlach aan en ontspande haar spieren. Ze legde haar handen op tafel en keek er even naar. Ze trilde heel iets, maar dat was hem niet ontgaan, ze was inderdaad nerveus. Dus ze loog wel degelijk, arm kind, hij begreep het aan de ene kant wel. Ze had een rotte tijd achter de rug en hij wilde dit wel goedmaken, maar dan mocht ze niet zo stressen. ‘Moet ik ze dan altijd op de tafel hebben liggen?’ Ze grinnikte even en zorgde er meteen voor dat het onderwerp nu richting Sasuke ging, maar dat kon hem nou even worst wezen, zijn plan zou nu van kracht gaan. . ‘Maar je zegt het alsof je zelf nerveus bent, waarom?’ Sasuke begon te lachen en stond op. Hij pakte Tári’s hand en trok haar recht, recht tegen zijn lichaam. Dan kuste hij haar, met zijn tong ging hij in haar mond en draaide rond haar tong, zachtjes. Ah komaan, ze kuste geeneens terug, dit was niet fijn voor hem, zo was de lol er snel af. Al snel stopte hij de kus en zei hij: “Is het niet normaal dat ik nerveus ben? Ik hou van je en ja…” Hij wendde zijn blik af. Hij trok haar mee achter de schermen en hij kuste haar nog eens liefdevol. Dit keer gaf ze toch toe en kuste ze hem terug. “Je bent wel nerveus, maar je wilt het niet toegeven. Je bent net zo nerveus als ik.” Fluisterde hij in haar oor. Tári schudde koppig haar hoofd. ‘Niet waar. Ik ben niet nerveus.. Echt niet.’ Hij nam haar weer mee naar hun tafeltje en zette haar op zijn schoot. “Je hoeft je nergens voor te schamen. Ik ben het maar” zei hij zachtjes terwijl hij zijn hoofd op haar rug liet rusten. “I love you” mompelde hij haast onverstaanbaar. Maar Tári leek het te negeren, want hij had het wel duidelijk genoeg gezegd zodat ze het ook nog hoorde. Ze sprong op en draaide zich snel naar hem om. Haar ogen keken hem wat kwaad aan, al was het niet echt kwaad te noemen, al kon je zien dat ze boos was. Ze bleef nog even stil maar riep toen kwaad dat ze had gezegd dat ze tijd nodig had. Dan schudde ze boos haar hoofd en stond haar blik vol verwarring. Hij wist goed genoeg dat ze genoot van de aandacht die hij haar gaf. Een geamuseerde grijns sierde daarom zijn gelaat. Hij wist goed genoeg hoe hard ze ervan genoot als hij haar kuste of omhelsde. ‘Waarom doe je dat dan niet?!’ Verward en vragend keek ze hem aan. Hij stond op en trok haar tegen zich aan. Ze spande haar spieren op, ze had deze reactie niet verwacht. Natuurlijk niet, je wist nooit wat er in zijn hoofd omging, hij was een compleet raadsel. “But you did enjoy it didn’t you?” Zei hij zachtjes met die eeuwige geamuseerde grijns. Die beschaamde blik zei echt alles voor hem, ze had er inderdaad van genoten en vast nog geen klein beetje ook. “Je moet niet zo flippen, ik mag dat toch doen? Anders had je me wel afgewezen in het duistere bos en dat deed je nou niet bepaald. You enjoyed it.” Zei hij zachtjes in haar oor en hij omhelsde haar kort voor hij weer ging zitten. Zijn handen in zijn nek gevouwen. Hij zag er heel ontspannen uit. Tári zuchtte even en schudde haar hoofd even. “Je kan me niet eeuwig blijven wegduwen, laat staan je gevoelens voor me negeren.” Ze mompelde iets onverstaanbaars, dat zelfs Sasuke niet kon afleiden van haar lippen, ook zijn blik was emotieloos, net zoals de hare. Ze schudde even met haar hoofd en zuchtte voor ze begon te spreken op een zachte toon: ‘Je.. Je hebt gelijk.’ Ze glimlachte even. ‘Ik geniet ervan.’ Ze sloot haar ogen even. ‘En ja, ik hou van je, maar ik vroeg je niet voor niets me tijd te geven.’ Ze haalde even diep adem en wende haar blik af. Sasuke zag de tranen die in haar ogen opwelden. Ze wreef in haar ogen en met een trillende stem begon ze weer te spreken: ‘Ik heb je nodig, Sasuke.. Ik ben niet makkelijk, dat weet ik ook heus wel..’ Ze keek hem met betraande ogen aan en beet op haar lip. Ze deed een kleine stap zijn kant op. ‘Ik weet ook dat ik niet altijd alles zal laten merken, maar alsjeblieft, ik heb je echt nodig..’ Een enkele traan rolde over haar wang. Hij stond op en omhelsde haar, dit was echt net een soap, eerst de ene die schreeuwt tegen de andere en dan een huilpartij begon. “Ik ben er toch? Maar als je zo moeilijk blijft doen dan kan ik je niet helpen, dan kan ik er niet voor je zijn.” Zei hij zachtjes “Ik ben zelf ook lastig dat weet ik ook maar iedereen heeft een beetje aandacht nodig. Ook ik.” Hij veegde de traan weg en kuste haar voorhoofd “Ik ben er voor je, dat weet je. Ik zie je graag, want anders zou ik hier niet gestaan hebben, naar je geschreeuw geluisterd hebben, dan was ik gewoon gaan lopen.” Zei hij met een flauwe glimlach. “Alles komt wel weer op zijn pootjes terecht, daar ben ik zeker van.” Ja daar was hij inderdaad zeker van. Ze had het nu moeilijk en dat begreep hij zeker en vast, maar alles zou sowieso goedkomen. Dat was iets wat hij haar beloofde. Want zijn hart klopte weer dankzij haar, zij had hem weer doen laten leven, emoties tonen, gelukkig zijn. “Mag ik?” vroeg hij zachtjes voor hij zijn lippen weer op de hare drukten.

‘Moet ik ze dan altijd op de tafel hebben liggen?’ Ze grinnikte even en zorgde er meteen voor dat het onderwerp nu richting Sasuke ging, hopend dat ze het zo onopvallend mogelijk deed, al wist ze heel goed dat het te zien was. ‘Maar je zegt het alsof je zelf nerveus bent, waarom?’ Sasuke begon te lachen en stond op. Hij pakte Tári’s hand en trok haar recht, recht tegen zijn lichaam. Tári slikte even, maar kon het niet te laten te glimlachen. Dan kuste hij haar, met zijn tong ging hij in haar mond en draaide rond haar tong, zachtjes. Tári’s ogen werden iets groter en ze voelde hoe een warm gevoel door haar hele lichaam trok. Maar ondanks dat gevoel weigerde ze hem terug te kussen.
Na een tijdje stopte hij “Is het niet normaal dat ik nerveus ben? Ik hou van je en ja…” Hij wendde zijn blik af. Hij trok haar mee achter de schermen en hij kuste haar nog eens liefdevol. Dit keer gaf ze toch toe en kuste ze hem terug. “Je bent wel nerveus, maar je wilt het niet toegeven. Je bent net zo nerveus als ik.” Fluisterde hij in haar oor. Tári schudde koppig haar hoofd. ‘Niet waar. Ik ben niet nerveus.. Echt niet.’ Hij nam haar weer mee naar hun tafeltje en zette haar op zijn schoot. “Je hoeft je nergens voor te schamen. Ik ben het maar” zei hij zachtjes terwijl hij zijn hoofd op haar rug liet rusten. “I love you” mompelde hij haast onverstaanbaar. Tári negeerde het, beseft zich ineens dat hij niet echt naar zich aan het luisteren was. Ze sprong op en draaide zich snel naar hem om. Haar ogen keken hem wat kwaad aan, al was het niet echt kwaad te noemen, al kon je zien dat ze boos was. Ze bleef nog even stil maar riep toen kwaad, niet beseffend dat de enkeling in het café opkeek: ‘Ik had toch tegen je gezegd dat ik tijd nodig heb?!’ Ze schudde boos haar hoofd en kek hem wat verward aan. Ze genoot ervan, elke keer als hij haar aanraakte, maar dat nam niet weg dat hij niet naar haar leek willen te luisteren.
De geamuseerde grijns van Sasuke werkte een beetje op haar zenuwen, maar ze was te verward, te boos om er iets van te zegen. ‘Waarom doe je dat dan niet?!’ Verward en vragend keek ze hem aan. Hij stond op en trok haar tegen zich aan. Tári spande al haar spieren samen, al was het meer uit schrik reactie dan wat anders. Ze had niet verwacht dat hij zo zou reageren, zeker niet als ze bedacht dat ze alweer tegen hem had geschreeuwd. Ze moest misschien is af leren tegen alles en iedereen te schreeuwen. “But you did enjoy it didn’t you?” Zei hij zachtjes met die eeuwige geamuseerde grijns. Tári beet zacht op haar lip en keek wat beschaamd naar de grond. Ja, ze genoot ervan en dat durfde ze ook meteen toe te geven, maar het feit dat ze net tegen hem had staan schreeuwen weerhouden haar daar een beetje van. “Je moet niet zo flippen, ik mag dat toch doen? Anders had je me wel afgewezen in het duistere bos en dat deed je nou niet bepaald. You enjoyed it.” Zei hij zachtjes in haar oor en hij omhelsde haar kort voor hij weer ging zitten. Zijn handen in zijn nek gevouwen. Hij zag er heel ontspannen uit. Tári zuchtte even en schudde haar hoofd even. “Je kan me niet eeuwig blijven wegduwen, laat staan je gevoelens voor me negeren.” Tári mompelde wat in zichzelf en keek Sasuke met een emotieloze blik aan. Ze schudde onbegrijpelijk met haar hoofd en zuchtte even voordat ze zachtjes zei: ‘Je.. Je hebt gelijk.’ Ze glimlachte even. ‘Ik geniet ervan.’ Ze sloot haar ogen even. ‘En ja, ik hou van je, maar ik vroeg je niet voor niets me tijd te geven.’ Ze haalde even diep adem en wende haar blik af in een poging niet te laten zien dat er tranen in har ogen opwelden. Ze wreef even in haar ogen en zei met een trillende stem. ‘Ik heb je nodig, Sasuke.. Ik ben niet makkelijk, dat weet ik ook heus wel..’ Ze keek hem met betraande ogen aan en beet op haar lip. Ze deed een kleine stap zijn kant op. ‘Ik weet ook dat ik niet altijd alles zal laten merken, maar alsjeblieft, ik heb je echt nodig..’ Een enkele traan rolde over haar wang. Normaal zou ze hem weg hebben geveegd, maar nu had ze de energie niet om een muur op te trekken. Ze kon haar gevoelens niet meer verbergen..
Sasuke stond op en omhelsde haar. Tári sloeg haar armen ook om hem heen. Vreemd genoeg leek het al het verdriet los te laten en ze liet haar tranen de vrije loop. Ze wilde ertegen vechten, maar kon het simpelweg niet. “Ik ben er toch? Maar als je zo moeilijk blijft doen dan kan ik je niet helpen, dan kan ik er niet voor je zijn.” Zei hij zachtjes “Ik ben zelf ook lastig dat weet ik ook maar iedereen heeft een beetje aandacht nodig. Ook ik.” Hij veegde de traan weg en kuste haar voorhoofd. Tári glimlachte even en knikte. Ze wilde er alles aan doen. Ze wist dat ze wat kon doen aan haar gedrag, misschien was het niet het makkelijkste, maar het was niet onmogelijk. “Ik ben er voor je, dat weet je. Ik zie je graag, want anders zou ik hier niet gestaan hebben, naar je geschreeuw geluisterd hebben, dan was ik gewoon gaan lopen.” Zei hij met een flauwe glimlach. Tári haalde die adem. ‘Sorry.. Het was onterecht dat ik tegen je schreeuwde.’ Het was onterecht geweest, zo simpel was het gewoon. Ja, ze had die tijd nodig, maar dat was geen reden om hem de schuld te geven. Ze voelde het zelfde voor hem en ze wist dat hij er niks aan kon doen.
“Alles komt wel weer op zijn pootjes terecht, daar ben ik zeker van.” Tári glimlachte even. ‘Maar wanneer?’ Ze zuchtte even en wende haar blik even teleurgesteld af. Ze voelde zich schuldig dat ze niet gewoon haar mond hield en dat ze altijd overal commentaar op moest hebben. Ze zuchtte even en wende haar blik weer naar Sasuke. “Mag ik?” Vroeg hij zachtjes. Voordat ze en antwoord had kunnen geven drukte hij zijn lippen op de hare. Tári kuste hem liefdevol terug. Ze onderbrak de kus en keek hem met glinsterende ogen aan. ‘Misschien moet je de volgende keer wachten op een antwoord?’ Ze grinnikte even en pakte zijn hand vast voor ze hem weer kuste. Ze sloot haar ogen, genoot ervan. Opnieuw was zij de gene die de kus onderbrak. Ze kneep kort in zijn hand en zei zachtjes. ‘Dank je.’ Ze glimlachte naar hem. Ze was al rustiger en dat was dankzij hem. Ze keek even naar het water en grijnsde. Heel even schoot het idee door haar heen hem te pesten, maar dat idee verdween ook vrijwel meteen. Het zou een waardeloos bedankje zijn. Ze keek hem weer aan en beet zacht op haar lip. ‘Waarom hou je eigenlijk van me? Je weet dat ik niet makkelijk ben..’

‘Moet ik ze dan altijd op de tafel hebben liggen?’ Ze grinnikte even en zorgde er meteen voor dat het onderwerp nu richting Sasuke ging, voor hem niet echt zo’n probleem. Hij wist nu inmiddels dat ze nerveus was, en daar ging hij voor zorgen dat je het nog harder zag. Maar dat plan moest maar pas later uitgevoerd worden, nu was nog niet de goede moment. Het was niet makkelijk voor hem, om iemand graag te zien, hij was het liefste alleen, maar nu voelde dit anders. . ‘Maar je zegt het alsof je zelf nerveus bent, waarom?’ Sasuke begon te lachen en stond op. Hij pakte Tári’s hand en trok haar recht, recht tegen zijn lichaam. Wat voelde dit goed, hij wilde zich er niet langer tegen verzetten, de gevoelens waren er nu eenmaal, hij moest er maar mee leren leven. Het was niet simpel, dat gaf hij zelf toe, deze keer liet hij de emoties gewoon de vrije loop. Hij leek het zelfs niet eens meer erg te vinden. Maar toch vocht er nog een deel van hem een strijd tegen de gevoelens. Uiteindelijk had hij het lef haar te kussen, zijn lippen op haar zachte lippen, een heel warm gevoel raasde door zijn lichaam, het liefste had hij nu willen wegtrekken maar hij deed verder en draaide zijn tong rond de hare, ze weigerde hem terug te kussen. Wat hem eigenlijk best pijn deed. Wacht… Voelde hij nou pijn? Dat kon niet, meestal vond hij het leuk pijn te voelen, maar nu niet… Hij snapte het niet zo goed. Maar het was vast normaal. Na een tijdje stopte hij “Is het niet normaal dat ik nerveus ben? Ik hou van je en ja…” Hij wendde zijn blik af. Hij trok haar mee achter de schermen en hij kuste haar nog eens liefdevol. Dit keer gaf ze toch toe en kuste ze hem terug. “Je bent wel nerveus, maar je wilt het niet toegeven. Je bent net zo nerveus als ik.” Fluisterde hij in haar oor. Tári schudde koppig haar hoofd. ‘Niet waar. Ik ben niet nerveus.. Echt niet.’ Hij nam haar weer mee naar hun tafeltje en zette haar op zijn schoot. “Je hoeft je nergens voor te schamen. Ik ben het maar” zei hij zachtjes terwijl hij zijn hoofd op haar rug liet rusten. “I love you” mompelde hij haast onverstaanbaar. Maar ze leek het niet gehoord te hebben, want meteen ging ze in een soort van rage. Ze was boos, begrijpelijk, hij had niet geluisterd. ‘Ik had toch tegen je gezegd dat ik tijd nodig heb?!’ Ze schudde boos haar hoofd en kek hem wat verward aan. ‘Waarom doe je dat dan niet?!’ Verward en vragend keek ze hem aan. Hij stond op en trok haar tegen zich aan. Veel zin om haar een uitleg te geven had hij niet, hij was een koppig ding. “But you did enjoy it didn’t you?” Zei hij zachtjes met die eeuwige geamuseerde grijns. “Je moet niet zo flippen, ik mag dat toch doen? Anders had je me wel afgewezen in het duistere bos en dat deed je nou niet bepaald. You enjoyed it.” Zei hij zachtjes in haar oor en hij omhelsde haar kort voor hij weer ging zitten. Zijn handen in zijn nek gevouwen. Hij zag er heel ontspannen uit. Tári zuchtte even en schudde haar hoofd even. “Je kan me niet eeuwig blijven wegduwen, laat staan je gevoelens voor me negeren.” Tári mompelde wat in zichzelf en keek Sasuke met een emotieloze blik aan. Ze schudde onbegrijpelijk met haar hoofd en zuchtte even voordat ze zachtjes zei: ‘Je.. Je hebt gelijk.’ Ze glimlachte even. ‘Ik geniet ervan.’ Ze sloot haar ogen even. ‘En ja, ik hou van je, maar ik vroeg je niet voor niets me tijd te geven.’ Ze haalde even diep adem en wende haar blik af, maar toch zag Sasuke de tranen in haar ogen. Ze wreef even in haar ogen en zei met een trillende stem. ‘Ik heb je nodig, Sasuke.. Ik ben niet makkelijk, dat weet ik ook heus wel..’ Ze keek hem met betraande ogen aan en beet op haar lip. Ze deed een kleine stap zijn kant op. ‘Ik weet ook dat ik niet altijd alles zal laten merken, maar alsjeblieft, ik heb je echt nodig..’ Een enkele traan rolde over haar wang. Hij schrok er een beetje van, had ze hem nou echt werkelijk nodig? Misschien moest hij maar eens haar een knuffel geven. Ze had het vast nodig. Hij stond op en omhelsde haar, en zij deed dat ook bij hem. “Ik ben er toch? Maar als je zo moeilijk blijft doen dan kan ik je niet helpen, dan kan ik er niet voor je zijn.” Zei hij zachtjes “Ik ben zelf ook lastig dat weet ik ook maar iedereen heeft een beetje aandacht nodig. Ook ik.” Hij veegde de traan weg en kuste haar voorhoofd. Tári glimlachte even en knikte. Hij zou er altijd zijn, dat wist hij nu al, vreemd genoeg. Het klonk raar in zijn oren, hij zou er altijd zijn. Hij was er nooit echt geweest voor iemand. “Ik ben er voor je, dat weet je. Ik zie je graag, want anders zou ik hier niet gestaan hebben, naar je geschreeuw geluisterd hebben, dan was ik gewoon gaan lopen.” Zei hij met een flauwe glimlach. Tári haalde die adem. ‘Sorry.. Het was onterecht dat ik tegen je schreeuwde.’ Sasuke schudde zijn hoofd even kort, “Het is oke schat, het is oke” zei hij met een lichte glimlach en hij keek haar aan. Vlinders fladderden in zijn buik. “Alles komt wel weer op zijn pootjes terecht, daar ben ik zeker van.” Tári glimlachte even. ‘Maar wanneer?’ Ze zuchtte even en wende haar blik even teleurgesteld af. “Nu als je wilt” zei hij en hij wreef met zijn handen over haar rug, voorzichtig, alsof ze van kristal was gemaakt. “Mag ik?” Vroeg hij zachtjes. Voordat ze en antwoord had kunnen geven drukte hij zijn lippen op de hare. Tári kuste hem liefdevol terug. Ze onderbrak de kus en keek hem met glinsterende ogen aan. ‘Misschien moet je de volgende keer wachten op een antwoord?’ Ze grinnikte even en pakte zijn hand vast voor ze hem weer kuste. “Zal ik doen” zei hij voor hij zijn ogen sloot en haar terug kuste, ook genoot hij er gewoonweg van. Ze beeïndigde de kus te vroeg naar zijn zin. Ze kneep kort in zijn hand en zei zachtjes. ‘Dank je.’ Ze glimlachte naar hem. “Graag gedaan, daarom hou ik van je hé meid” zei hij en hij omhelsde haar weer terug. ‘Waarom hou je eigenlijk van me? Je weet dat ik niet makkelijk ben..’ zei ze en Sasuke glimlachte “Maar je moet ook kijken naar je goede kwaliteiten he meid, je hebt een goed gevoel voor humor, ik kan eindelijk terug eens serieus lachen.” Zei hij met een glimlach. “Je bent geweldig” Hij glimlachte en kuste haar liefdevol. “Waarom hou jij van me?” vroeg hij met een lichte vragende blik.

“Is het niet normaal dat ik nerveus ben? Ik hou van je en ja…” Hij wendde zijn blik af. Hij trok haar mee achter de schermen en hij kuste haar nog eens liefdevol. Dit keer gaf ze toch toe en kuste ze hem terug. “Je bent wel nerveus, maar je wilt het niet toegeven. Je bent net zo nerveus als ik.” Fluisterde hij in haar oor. Tári schudde koppig haar hoofd. ‘Niet waar. Ik ben niet nerveus.. Echt niet.’ Hij nam haar weer mee naar hun tafeltje en zette haar op zijn schoot. “Je hoeft je nergens voor te schamen. Ik ben het maar” zei hij zachtjes terwijl hij zijn hoofd op haar rug liet rusten. “I love you” mompelde hij haast onverstaanbaar. Tári negeerde het, beseft zich ineens dat hij niet echt naar zich aan het luisteren was. Ze sprong op en draaide zich snel naar hem om. Haar ogen keken hem wat kwaad aan, al was het niet echt kwaad te noemen, al kon je zien dat ze boos was. Ze bleef nog even stil maar riep toen kwaad, niet beseffend dat de enkeling in het café opkeek: ‘Ik had toch tegen je gezegd dat ik tijd nodig heb?!’ Ze schudde boos haar hoofd en kek hem wat verward aan. Ze genoot ervan, elke keer als hij haar aanraakte, maar dat nam niet weg dat hij niet naar haar leek willen te luisteren.
De geamuseerde grijns van Sasuke werkte een beetje op haar zenuwen, maar ze was te verward, te boos om er iets van te zegen. ‘Waarom doe je dat dan niet?!’ Verward en vragend keek ze hem aan. Hij stond op en trok haar tegen zich aan. Tári spande al haar spieren samen, al was het meer uit schrik reactie dan wat anders. Ze had niet verwacht dat hij zo zou reageren, zeker niet als ze bedacht dat ze alweer tegen hem had geschreeuwd. Ze moest misschien is af leren tegen alles en iedereen te schreeuwen. “But you did enjoy it didn’t you?” Zei hij zachtjes met die eeuwige geamuseerde grijns. Tári beet zacht op haar lip en keek wat beschaamd naar de grond. Ja, ze genoot ervan en dat durfde ze ook meteen toe te geven, maar het feit dat ze net tegen hem had staan schreeuwen weerhouden haar daar een beetje van. “Je moet niet zo flippen, ik mag dat toch doen? Anders had je me wel afgewezen in het duistere bos en dat deed je nou niet bepaald. You enjoyed it.” Zei hij zachtjes in haar oor en hij omhelsde haar kort voor hij weer ging zitten. Zijn handen in zijn nek gevouwen. Hij zag er heel ontspannen uit. Tári zuchtte even en schudde haar hoofd even. “Je kan me niet eeuwig blijven wegduwen, laat staan je gevoelens voor me negeren.” Tári mompelde wat in zichzelf en keek Sasuke met een emotieloze blik aan. Ze schudde onbegrijpelijk met haar hoofd en zuchtte even voordat ze zachtjes zei: ‘Je.. Je hebt gelijk.’ Ze glimlachte even. ‘Ik geniet ervan.’ Ze sloot haar ogen even. ‘En ja, ik hou van je, maar ik vroeg je niet voor niets me tijd te geven.’ Ze haalde even diep adem en wende haar blik af in een poging niet te laten zien dat er tranen in har ogen opwelden. Ze wreef even in haar ogen en zei met een trillende stem. ‘Ik heb je nodig, Sasuke.. Ik ben niet makkelijk, dat weet ik ook heus wel..’ Ze keek hem met betraande ogen aan en beet op haar lip. Ze deed een kleine stap zijn kant op. ‘Ik weet ook dat ik niet altijd alles zal laten merken, maar alsjeblieft, ik heb je echt nodig..’ Een enkele traan rolde over haar wang. Normaal zou ze hem weg hebben geveegd, maar nu had ze de energie niet om een muur op te trekken. Ze kon haar gevoelens niet meer verbergen..
Sasuke stond op en omhelsde haar. Tári sloeg haar armen ook om hem heen. Vreemd genoeg leek het al het verdriet los te laten en ze liet haar tranen de vrije loop. Ze wilde ertegen vechten, maar kon het simpelweg niet. “Ik ben er toch? Maar als je zo moeilijk blijft doen dan kan ik je niet helpen, dan kan ik er niet voor je zijn.” Zei hij zachtjes “Ik ben zelf ook lastig dat weet ik ook maar iedereen heeft een beetje aandacht nodig. Ook ik.” Hij veegde de traan weg en kuste haar voorhoofd. Tári glimlachte even en knikte. Ze wilde er alles aan doen. Ze wist dat ze wat kon doen aan haar gedrag, misschien was het niet het makkelijkste, maar het was niet onmogelijk. “Ik ben er voor je, dat weet je. Ik zie je graag, want anders zou ik hier niet gestaan hebben, naar je geschreeuw geluisterd hebben, dan was ik gewoon gaan lopen.” Zei hij met een flauwe glimlach. Tári haalde die adem. ‘Sorry.. Het was onterecht dat ik tegen je schreeuwde.’ Het was onterecht geweest, zo simpel was het gewoon. Ja, ze had die tijd nodig, maar dat was geen reden om hem de schuld te geven. Ze voelde het zelfde voor hem en ze wist dat hij er niks aan kon doen. Sasuke schudde zijn hoofd even kort, “Het is oke schat, het is oke” zei hij met een lichte glimlach en hij keek haar aan.
“Alles komt wel weer op zijn pootjes terecht, daar ben ik zeker van.” Tári glimlachte even. ‘Maar wanneer?’ Ze zuchtte even en wende haar blik even teleurgesteld af. Ze voelde zich schuldig dat ze niet gewoon haar mond hield en dat ze altijd overal commentaar op moest hebben. Ze zuchtte even en wende haar blik weer naar Sasuke. “Nu als je wilt” zei hij en hij wreef met zijn handen over haar rug, voorzichtig, alsof ze van kristal was gemaakt. “Mag ik?” Vroeg hij zachtjes. Voordat ze en antwoord had kunnen geven drukte hij zijn lippen op de hare. Tári kuste hem liefdevol terug. Ze onderbrak de kus en keek hem met glinsterende ogen aan. ‘Misschien moet je de volgende keer wachten op een antwoord?’ Ze grinnikte even en pakte zijn hand vast voor ze hem weer kuste. “Zal ik doen” zei hij voor hij zijn ogen sloot en haar terug kuste. Ze sloot haar ogen, genoot ervan. Opnieuw was zij de gene die de kus onderbrak. Ze kneep kort in zijn hand en zei zachtjes. ‘Dank je.’ Ze glimlachte naar hem. Ze was al rustiger en dat was dankzij hem. Ze keek even naar het water en grijnsde. Heel even schoot het idee door haar heen hem te pesten, maar dat idee verdween ook vrijwel meteen. Het zou een waardeloos bedankje zijn.
“Graag gedaan, daarom hou ik van je hé meid” zei hij en hij omhelsde haar weer terug. ‘Waarom hou je eigenlijk van me? Je weet dat ik niet makkelijk ben..’ zei ze en Sasuke glimlachte “Maar je moet ook kijken naar je goede kwaliteiten he meid, je hebt een goed gevoel voor humor, ik kan eindelijk terug eens serieus lachen.” Zei hij met een glimlach. Tári glimlachte even en wende haar blik af. Haar wangen werden iets roder en de glimlach werd groter. ‘O ja? Heb ik echt goede kanten volgens jou dan? En is dat de enige goede kant aan me die je zo kan bedenken, Sasuke?’ Ze grinnikte even. Ze plaagde hem en e wist dat hij dat ook door zou hebben. En toch ondanks dat, vond ze het heerlijk om hem te plagen. “Je bent geweldig” Hij glimlachte en kuste haar liefdevol. Tári lachte even en kuste hem terug. ‘Vindt je?’ Ze grinnikte even. “Waarom hou jij van me?” Vroeg hij met een lichte vragende blik. Tári grijnsde even. ‘Moet je dat echt nog vragen? Kijk naar jezelf.’ Ze lachte even. ‘Je bent lief, je bent koppig, wat misschien ergens wel een minpuntje is, maar het is ook schattig.’ Tári liet haar hand even door zijn haar glijden terwijl ze grijnzend zei: ‘Plus ik ken je al zo lang.. Ik geloof dat ik onbewust toch iets voor je heb gevoeld. Ook toen ik je in het duistere bos een soort van afwees..’