Nors staarde hij naar zichzelf in de spiegel, zijn kin iets naar voren gestoken om met een kritisch oog zijn stropdas om te knopen. Het bolde iets op nadat hij het iets strakker aantrok en verdween onder zijn zwarte colbert. Gracieus. Majestueus. Zoals het hoorde.
Uit het borstzakje van zijn colbert haalde hij een zilveren zakhorloge tevoorschijn, waar de ketting die eraan bevestigd was uit het zakje naar de riembanden van zijn pantalon liep. Kwart voor acht. Om acht uur zou er een koets vanuit Oak's Field voor het kasteel aanrijden om hem en zijn collega's naar het pitoreske dorpje te escorteren. Een kerstborrel in de Bokkenburcht. Of in ieder geval een borrel die zowel nog in het teken moest staan van kerst als met nieuwjaar, want vanavond was het zover. Een uitstapje voor de leraren, zo zou je het ook kunnen noemen. Niet dat hij er zozeer om stond te popelen zijn collega's en werknemers beter te leren kennen - in zijn hoofd had hij ze al in hokjes geduwd en waren die hokjes getiteld 'Lapzwansen', 'Dwazen' en 'Mislukkelingen' - maar goed; het was nu eenmaal zo dat hij niet iedereen al persoonlijk kende. En hij wist dat er leraren bijzaten die een aantal van hun collega's enkel troffen in de lerarenkamer 's ochtends, op de gangen - of misschien wel nooit eerder hadden gezien.
Savador depte zijn kin en hals nog even schoon van de aftershave, toen zijn blik viel op tientallen langwerpige schaduwen op het tafeltje naast de wastafel. Ze hadden de vorm van kleine slangetjes, met ieder felrode lichtpuntjes als priemende oogjes. Over de oppervlakte van het tafeltje trokken de schaduwen zich langzaam maar zeker naar elkaar toe om de massieve vorm aan te nemen van een zwartgeschubde slang met felrode ogen. 'Ah, Saghenach.' De anaconda maakte een zacht sissend geluid en richtte zijn kop naar zijn smalend glimlachende meester op terwijl diens hand voldaan over zijn schubben streek. De slang had de laatste dagen tijdens kerst dienst verricht als boodschapper, om de uitnodigingen voor de Kerstborrel naar iedere docent en de organisators van het Kerstbal te sturen. Niet in zijn grote dreigende slangengedaante, maar in de vorm van de tientallen nauwelijks opvallende schaduwtjes. Dat de slang weer terug was gekomen was het teken dat hij zijn plicht gedaan had, zoals verwacht. Zijn slangen stelden hem nooit teleur.

De donkere overmantel die hij om zijn schouders droeg ruisde als een opbollende vleermuisvleugel achter hem aan terwijl hij door de gangen beende, richting het buitenterrein. Een walking cane van glanzend zwart hout en een zilverachtige bal als handgreep in de ene hand, zijn eigen uitnodiging in de andere. Want het was niet helemaal zo dat hij dit uitje georganiseerd had. Er was iets te doen op oudjaarsavond in de Bokkenburcht waar menig volk op af kwam, en hij had enkel een paar tafels gereserveerd. Het werd in ieder geval afgesloten met het vuurwerk middernacht. Bah. Als er iets was waar hij een afkeer tegen had wat de Razianen hadden gemaakt, dan was dat wel vuurwerk. Het ontplofte, spatte in de lucht uiteen in alle kleuren van de regenboog en het was weg. Niets kon opboksen tegen de schoonheid van echt vuur.
Hij liep een zijpassage uit naar buiten en bleef even staan om de kraag van zijn overhemd hoger op te trekken voor hij verderliep. Het was donker, fris en de gevallen sneeuw bleef naar zijn gevoel nog veel te lang liggen. Een beetje afgezonderd in de schaduwen voor het kasteel zette Savador met een tik zijn stok tussen zijn herenschoenen op de grond en keek strak de andere kant op, alsof hij er helemaal niet op zat te wachten dat binnen nu en een kwartier zijn collega's zich bij hem zouden voegen.

Winteravonden. Koud. Donker. Perfect. En hoezeer hij ook een gruwelijke hekel had aan sneeuw, aan kerst, aan 'goede voornemens' waar geen hond zich aan hield en het aanbreken van een nieuw jaar vol tegenslagen en ellende, was de winter iets dat hij duizendmaal liever had dan de zomer. Misschien ook omdat in deze tijd alles kaal en verdord was.
Zijn adem ontsnapte als condens door zijn neusgaten naar buiten terwijl hij onbeheven in de schaduwen bleef staan, als een standbeeld op zijn sokkel. De heersende stilte die over het buitenterrein heerste werd echter al gauw onderbroken door het ritmische getik van hakken. Automatisch draaide hij zijn hoofd om de blonde vrouw die vanuit de verte naderde in de gloed van de buitentoortsen te registreren. Eres. Mooie, naiëve Eres. Zijn goudgele ogen fonkelden in de schemering voor ze van haar gezicht over haar lichaam langzaam naar beneden gleden. Jurkje, omslagdoek - haar kledingsmaak om haar vormen perfect uit te laten komen had niet onder haar geheugenverlies geleden, zo bleek maar weer. Als een wolf die vanachter een boom zijn roodkapje opwachtte, ging zijn bijna hongerige blik weer naar haar gezicht. Hoe lang moest hij zich nog koest houden? Kon hij haar nu niet meteen meesleuren naar zijn kamer, het hol van de leeuw? Niemand die het zag. Want nee; hij kon het niet langer meer ontkennen. Hij hunkerde naar haar, na zo'n lange tijd weer opnieuw. Naar godvergeten Madeline, die ver achter Eres' onbekommerde blik wegkwijnde. Naar het leven waarin enkel hij en zij centraal stonden. En ze zou van hem worden, oh yes. Bij tijd, maar hij moest en zou het voor elkaar krijgen. In zijn ogen was ze al van hem.
Het getik van de hakken kwam dichterbij, hij keek weer met licht opgeheven hoofd strak voor zich uit met de doodkalme uitstraling alsof hij zijn gedachten nooit de vrije loop had gegund. Pas toen het geluid van haar hakken stopte, ze vlak bij hem binnen grijpbereik stond en hem groette, keek hij op. 'En ook een zeer goede avond voor jou toegewenst, lieve Eres,' reageerde hij misschien iets te monter. Zo monter dat zijn spreken vanuit zijn beschaduwde plekje als plotseling ervaard zou kunnen worden, met twee figuurlijke uitroeptekens erachter, en nog net geen 'mijn' voor haar naam plaatste. Nee, hij wist niet dat ze inmiddels de waarheid over hem moest weten. Ja, hij wist wel dat ze waarschijnlijk wel wist hoe hij daadwerkelijk heette. Maar dat maakte niet uit. Niet voor vanavond, althans. 'Wat fijn dat je vanavond ook kon komen. Het zou onbezonnen spijtig zijn als je..' Hij slaakte een jammerlijk zuchtje en haalde één van zijn steunende handen van zijn walking cane om deze over haar beblote schouder te leggen. '.. als je zo'n geweldige gelegenheid zou moeten missen,' maakte hij zacht zijn zin af. Weer een subtiele sneaky message die hij verwerkte in zijn emotioneel gebrachte woorden, aangezien hij niet aanduidde of het een gelegenheid voor haar was in de zin om haar collega's beter te leren kennen - of om vanavond nog 'een deel van zijn leven uit te kunnen maken' wanneer ze zijn bezit werd. Van hem - alles was van hem.
Zacht bleef zijn hand even nog op haar schouder liggen, een paar enkele keren zacht over haar huid strijkend, een ogenblik later zelfs knedend. En hij zou zich in de schaduwen naar haar toe hebben gebogen, zou deze hebben gekust om voor één keer, gewoon even snel haar zachte warme huid te herproeven - als verachtelijke Kana niet op dit verkeerde moment gekomen was en hij zich niet met een zachte onhoorbare inademing van schrik weer rechtte. Zijn houding weer recht en statig, handen over de bol van zijn cane gelegd. Nors wierp hij de blondharige man een blik toe en gunde hem enkel een stijf knikje. Spelbreker.
Een volgende aanwezigheid voegde zich bij hen. Zijn gezicht betrok onmiddellijk toen hij haar zag. Miss Summer. Fleur. Met de gebruikelijke enorme bloemen aan haar verschijning, alsof ze zelf een wandelend boeket was. Afgrijselijk. Vreselijke Grenanen ook. Ayuka was de vierde en good gracious; nog gehuld in toepasselijke kledij ook. Hij had iets primitievers verwacht sinds de laatste keer dat hij haar als één of andere jungle-Jane in een basketbalring zag hangen.
En daar - hoe was dit mogelijk?! - Norwood. Had hij Saghenach niet duidelijkgemaakt dat hij gerust de kamer mocht overslaan waar de bron van woudmagie als een stinkende walm vanaf sloeg? Dat het enige wat hij de bebrilde man kon geven een fikse beet was? Hij zou hem nog niet persoonlijk uitnodigen al was het de laatste daad die hij kon verrichten. Het was als volgt, heel simpel; die minkukel had iedereen behalve hem uitgenodigd op zijn bruiloft, hij zou op zijn beurt ook iedereen behalve hij uitnodigen. Zijn handen die eerst nog rustig over de handgreep van zijn wandelstok lagen hadden zich inmiddels krampachtig uit razernij geklauwd. Zijn ogen schoten vuur, maar hij hield zich in. Afwachten. Hij moest kalm blijven en afwachten wat de avond hen zou brengen. Wie weet begaf hij zich niet eens binnen de gevarenzone waarin hij zichzelf werkte als hij te dicht bij hem kwam.
De volgende die zich bij hen voegde was een witharige man met een klein grijnsje en de direct gewekte indruk alsof hij iets aan het beramen was. Althans, zo zag hij er voor Savador uit. Een onbetrouwbare vlerk. Iemand van zijn soort, al was hij zelf te trots en te arrogant om daar ooit bewust van te zijn. En toch - zo'n tegenpartij, het beviel hem niet. Vandaar dat zijn blik niet al te vriendelijk was en hij geïrriteerd de andere kant op keek toen de vent een opmerking maakte over de sneeuw. Obvious much. De zon had de afgelopen week geen dagen met broeierige temperaturen van 32 graden gebracht, nee. En dan nog maar te zwijgen over de kleding die hij droeg. Niet bepaald classy, als je het hem vroeg. Hij reageerde niet op de algemene begroeting die volgde, zou ook niet weten waarom hij dat wel zou doen. Vanuit de verte klonken al paardenhoeven en het gerammel van gammele wielen over steen op het moment dat een jongedame zich nog bij hen voegde, waarschijnlijk een stagiaire en dus één van de organisators. Met een rotvaart kwam de koets tot stilstand, en Savador wierp een paar centimeters zijn cane de hoogte in om deze bij het midden vast te grijpen en uiteindelijk in elegante pas uit zijn plekje in de schaduwen te komen. Tijd om te vertrekken.
'Het is een grote koets, maar met een beperkt aantal bankjes - let's see.. zo'n vier man each.' Zijn zware Noord-Shadraans/Britse accent liet in zijn manier van spreken soms ook letterlijke woorden door in zijn thuistaal, maar dat kon ook door andere redenen komen. Hij scheurde zijn nauwkeurige blik van het grote zwarte gevaarte af en draaide zich naar de rest om. Zijn ogen schoten in de richting van Norwood. 'En als jij nu eens op de grond gaat zitten en mijn collega's een plek waardig gunt, toon je ook nog eens wat zeldzame sympathie.' Hij lachte zacht binnensmonds alsof hij een goedwillig grapje tussen collega's maakte voor hij zich met een ruk omdraaide en de drietal treden van de koets opliep, maar enkel voor degenen die de gemene ondertoon niet zou opvallen. Er was niet eens tekort aan ruimte. Savador knikte de koetsier norsjes toe, streek zijn pantalon glad en zeeg neer aan de raamzijde.

De ouderwetse maar gezellig ogende kroeg doemde na een rumoerige rit over hobbelige keien en langs huizen met besneeuwde daken al gauw genoeg op. Niet alleen de Bokkenburcht leek in kerstsetting te zijn gebracht, heel Oak's Field was bedekt met een laag dikke sneeuw met her en der sneeuwmannen, de straten waren druk met vrolijke mensen en overal waren kleurrijke kerstlampjes achter ruiten te zien. Typisch kerst.
Eenmaal voor de kroeg aangekomen, stapte Savador de kroeg uit en wierp even een blik naar binnen toen een gast binnenging en je langs de zware houten deuren die voor een paar seconden openzwaaiden een glimp van de kroegruimte kon opvangen. 'Zoals vermeld staat op de uitnodiging zijn er een aantal tafels die voor ons gereserveerd zijn,' lichtte hij in. Binnen in de voorruimte was het druk en warm, maar de waard nam hen mee naar een zaal achter in de Bokkenburcht. Hier was het een stuk rustiger en stonden inderdaad een aantal lange eettafels centraal alsof de gehele zaal speciaal voor hen bestemd was, wat ongetwijfeld ook zo moest zijn nadat de waard gehoord had van hun komst. Des te beter. Er was ook een vergladde vloer die als dansvloer zou moeten dienen, omringd door zacht knappend haardvuur. Aan een zijde van de zaal bevond zich een deur met hoge ruiten die naar een vrij breed buitenbalkon leidde. Er was prachtig zicht op de sterrenhemel, en hij gokte erop dat de waard hen deze zaal geboden had om het beste uitzicht te hebben op het vuurwerk. In plaats van direct plaats te nemen, wachtte Savador geduldig naast de tafels tot iedereen weer bij elkaar was. Deze waren al zorgvuldig gedekt, maar het eten was nog niet opgediend. Hij wendde de rest de rug toe toen de waard nog even naar hem toe kwam en hij zijn vriendelijkste maskertje op moest zetten om zijn goed opgebouwde imago buiten de school hoog te houden.