Mannen ze waren soms echt een raadsel. Zack was meestal zo zeker en onverschrokken zo blij en opgewekt. maar nu nu was hij bang en in paniek. Ze vond het zo vreselijk voor hem maar ze sloeg er maar niet in om hem te kunnen helpen. Ze voelde zich machteloos en dat haatte ze. Ze wilde zich niet machteloss voelen. Ze wilde iets kunnen doen. "Onmogelijk" mompelde hij al grinnikend. Rhine grinnikte ook en probeerde de gelukstranen terug te dwingen, hoe vernederend kon deze avond worden? Zijn gezicht begon weer te gloeien, maar zijn handen aaiden haar rug voorzichtig terwijl hij haar gewoon nog even verder kuste voordat hij in ademnood kwam te zitten. Rhine voelde het aan hem hij zou waarschijnlijk weer rood worden. Maar ze vond het niet erg, en hij moest leren dat het ook helemaal geen probleem was dat hij niet paniekerig moest worden. Hij keek haar na de kus aan "Je bent zo lief en je begrijpt me. Ook doe je alles rustig aan en daar ben ik je zo dankbaar voor, alleen mijn handen horen daar niet te liggen, maar omdat je ze daar heb t gelegd zal ik ze daar laten" zei hij al lachend terwijl hij haar rug nog steeds aaide. Rhine toonde hem een glimlach. "Ze horen daar wel, ik ben van jouw. Dus mogen ze overal liggen." Fluisterde ze terwijl ze nog dichter tegen hem aankroop. "En ik vind het prettig, als ik je op mijn huid voel." zei ze nog zachter haar ogen gesloten. Ze luisterde naar zijn hart dat overuren leek te slaan. Wat schattig. Ja ze kon hier voor eeuwig blijven liggen. Ze voelde zich in zijn kamer altijd meer thuis dan in haar eigen kamer. Omdat alles hier naar hem rook en hij was haar thuis. Zij hoorde bij hem.

Zack wist goed genoeg dat hij geen simpel mens was, dat hij normaal zo zeker van zichzelf was en nooit bang. Maar nu was het omgekeerde waar: nu was hij bang en zo onzeker, in paniek voor het kleinste ding wat er gebeurde. Ook al probeerde Rhine zo veel, ze slaagde er niet in om hem te kalmeren, hij bleef in paniek. Het was niet gemakkelijk om nog rust te vinden, maar nu moest hij moedig zijn, hij moest de lef vinden en haar kussen. Eindelijk gebeurde het dan ook, hij drukte zijn lippen op de hare. Maar zijn gezicht begon al snel weer te gloeien sinds Rhine zijn handen legden op een plaats waar hij ze op dit moment liever niet legde: op haar rug. Hij moest het leren, dat dit niet erg was, dat dit normaal was. Maar echt beseffen deed hij het niet. Hij keek haar na de kus aan "Je bent zo lief en je begrijpt me. Ook doe je alles rustig aan en daar ben ik je zo dankbaar voor, alleen mijn handen horen daar niet te liggen, maar omdat je ze daar heb t gelegd zal ik ze daar laten" zei hij al lachend terwijl hij haar rug nog steeds aaide. Rhine toonde hem een glimlach. "Ze horen daar wel, ik ben van jouw. Dus mogen ze overal liggen." Fluisterde ze terwijl ze nog dichter tegen hem aankroop. "En ik vind het prettig, als ik je op mijn huid voel." zei ze nog zachter haar ogen gesloten. "Oke" zei hij zachtjes terwijl hij gewoon bleef liggen zoals hij lag en voorzichtig met zijn handen op en neer gingen op haar rug "En wat gaat er nu gebeuren?" vroeg hij met een lichte grijns "Want ik weet niet wat ik moet doen" Lichtelijk beschaamd. Zo voelde hij zich nu, hij wilde het niet toegeven eigenlijk maar hij had geen flauw benul wat hij kon doen nu. Misschien wist zij iets wat ze konden doen."Heb jij enig idee wat we kunnen doen?" vroeg hij met een lichte glimlach. Dus hij vroeg het haar, hij was blij dat hij dat over zijn lippen had gekregen. Nu voelde hij zich wel degelijk trots.

"Oke" zei hij zachtjes terwijl hij gewoon bleef liggen zoals hij lag en voorzichtig met zijn handen op en neer gingen op haar rug. Hmm dat vond ze lekker. Zijn handen waren zo warm en groot. het voelde goed om ze op haar huid te hebben. Ja ze vond het gewoon fijn om bij Zack te zijn. "En wat gaat er nu gebeuren?" vroeg hij met een lichte grijns "Want ik weet niet wat ik moet doen" Lichtelijk beschaamd. Ze opende haar ogen en draaide haar hoofd een beetje zodat ze hem aan kon kijken. Ze vond het dapper van hem dat hij het durfde te vragen. heel dapper zelfs. Ze wist dat het moeilijk voor hem was. Maar ze was ongeloofelijk trots op hem. ."Heb jij enig idee wat we kunnen doen?" vroeg hij met een lichte glimlach. Rhine knikte en ging rechter zitten. Wat ze nu ging doen was een risico een groot risico maar ze had ondertussen wel door dat ze alles voor hem zou moeten voorkauwen. Ze sloot haar ogen even en nam diep adem alvores ze weer naar hem keek. "Oké Zack niet schrikken zo meteen, en maak je geen zorgen het maakt me echt niet uit als je niet verder wilt gaan, ik wil je alleen al aan iets laten wennen." Zei ze langzaam. Ze Nam zijn handen en bracht die naar de randen van haar nachtpon. Met zijn handen onder de hare hield ze hem haar nachtpon uit te trekken waardoor ze nu alleen in een slip zat. Rhine bleef rustig maar ergens was ze ook lichtjes gespannen bang dat hij weer zou panikeren. Ze drukte een zoen op de ruggen van zijn handen en liet ze toen los. "Niet bang zijn het is goed" Fluisterde ze terwijl ze naar hem keek, afvragend wat hij zou doen.

"Oke" zei hij zachtjes terwijl hij gewoon bleef liggen zoals hij lag en voorzichtig met zijn handen op en neer gingen op haar rug. Niet echt wetend wat hij moest doen, dus dan deed hij dit maar omdat hij niet beter wist. Wat kon hij anders doen? Hij wist het niet, want hij zou sowieso weer in paniek schieten. "En wat gaat er nu gebeuren?" vroeg hij met een lichte grijns "Want ik weet niet wat ik moet doen" Lichtelijk beschaamd. Ze opende haar ogen en draaide haar hoofd een beetje zodat ze hem aan kon kijken. Hij was gewoon eerlijk, hij had er geen flauw benul van wat nu moest gebeuren, wat hij kon doen of laten. Hij was zo onzeker en zo onervaren dat hij er haast gek van werd. "Heb jij enig idee wat we kunnen doen?" vroeg hij met een lichte glimlach. Rhine knikte en ging rechter zitten. Oké nu moest hij zeker kalm blijven, maar wat er nu gebeurde daar werd zijn hoofd enorm rood van en zijn ogen werden groot. Ze sloot haar ogen even en nam diep adem alvores ze weer naar hem keek. "Oké Zack niet schrikken zo meteen, en maak je geen zorgen het maakt me echt niet uit als je niet verder wilt gaan, ik wil je alleen al aan iets laten wennen." Zei ze langzaam. Ze Nam zijn handen en bracht die naar de randen van haar nachtpon. Met zijn handen onder de hare hield ze hem haar nachtpon uit te trekken waardoor ze nu alleen in een slip zat. Ze drukte een zoen op de ruggen van zijn handen en liet ze toen los. "Niet bang zijn het is goed" Fluisterde ze terwijl ze naar hem keek. Hij staarde er met zijn grote ogen naar. Zack begon dus te flippen en hij viel van het bed af. Ja dit was hij dus totaal niet gewend, hij had dat nog nooit gezien, maar ze waren prachtig, hij wilde nog eens kijken maar hij durfde niet. Zijn hoofd zag rood en hij zette zich recht op het tapijt, met zijn rug naar haar toegekeerd. "S-sorry" mompelde hij terwijl hij weer zich op bed legde en probeerde niet naar die twee dingen te kijken. Maar toch draaide hij zich om en keek hij er naar "Wauw" mompelde hij terwijl hij met zijn enorm rood hoofd er bleef naar kijken.

Ja dit ging het worden nu zou ze weten of hij het aankon. Ja ze moest even hard zijn. Anders zou het nooit wat worden. Hij staarde er met zijn grote ogen naar. Ze observeerde hem. Zo'n reactie had ze wel verwacht dat was nu eenmaal typisch mannelijk. Ze staarde altijd naar zulke dingen. Zack begon dus te flippen en hij viel van het bed af. Oké daar schrok ze dus wel van. Nu was het toch nog allemaal mis gelopen. Mama mia het leek wel alsof hij er nooit aan toe zou zijn. Wat er nu precies in zijn hoofd omging snapte ze niet. Vond hij het dan zo eng? Moest ze misschien haar heuvels toch weer verstoppen? Zijn hoofd zag rood en hij zette zich recht op het tapijt, met zijn rug naar haar toegekeerd. "S-sorry" mompelde hij terwijl hij weer zich op bed legde. "Het is niet erg Zackje." Zei ze met een vriendelijke en liefdevolle glimlach. Arme jongen toch. Ze zag hoe hij koortsachtig probeerde niet naar haar rondingen te kijken, hoe schattig. Maar toch draaide hij zich om en keek hij er naar "Wauw" mompelde hij terwijl hij met zijn enorm rood hoofd er bleef naar kijken. Rhine grinnikte en aaide over zijn hoofd. "Dankje ze zijn heel blij met je compliment." Zei ze met een grijns terwijl ze dichter naar hem toe ging en het haar uit zijn rode gezicht streelde. "Wat ben je toch een vreemd mannetje, maar echt een schatje" Zei ze voor ze een kus op zijn neus drukte. Ze vond eht wel grappig hoe hij zijn ogen maar niet weggedraait kreeg.

Net toen ze hem hielp met de nachtpon over haar lichaam te trekken keek hij naar haar lichaam met grote ogen. Zijn hersenen sloegen tilt en zijn hart stond op springen. Ja dit was wel totaal iets anders dan dat hij had verwacht. Zack begon dus te flippen en hij viel van het bed af. Nee dat had hij nog nooit gezien. Maar ze waren wel mooi, heel mooi zelfs. Zack kreeg een rood kleurtje, nee hij mocht er niet naar kijken. "S-sorry" mompelde hij terwijl hij weer zich op bed legde. "Het is niet erg Zackje." Zei ze met een vriendelijke en liefdevolle glimlach. Koortsachtig probeerde hij er niet naar te kijken, gewoon omdat hij niet weer in affronten wilde vallen. Het was moeilijk, te moeilijk, dus hij gaf er aan toe. MEt een rood hoofd keek hij met zijn ijsblauwe ogen naar de twee dingen. "Wauw" mompelde hij zachtjes. Hij voelde een hand dat zijn haar aaide en hij kon eindelijk zijn blik naar boven richten. "Dankje ze zijn heel blij met je compliment." Zei ze met een grijns terwijl ze dichter naar hem toe ging en het haar uit zijn rode gezicht streelde. "Wat ben je toch een vreemd mannetje, maar echt een schatje" Zei ze voor ze een kus op zijn neus drukte. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht en hij nam haar handen vast om dan deze op zijn broek te leggen. "Je ziet maar wat je doet " zei hij zachtjes voor hij even slikte en haar handen losliet. "Ehm, niet schrikken van mijn benen alstjeblieft, ze zijn niet geschoren, maar ze vallen mee vind ik." zei hij en hij drukte dan voorzichtig zijn lippen op de hare. "Jij beslist wat er gebeurd, ik ben nu compleet van jou." zei hij voor hij het deken over hen beide legde en haar met een schattige glimlach aankeek en zijn blauwe ogen naar die van haar keken. "I love you" zei hij nogmaals.

Het was echt onbeschrijfelijk schattig hoe hij probeerde niet naar haar rondingen te kijken maar er uiteindelijk toch aan toegaf. Kijk dat was nu typisch iets mannelijks, wilskracht was er niet. Ach ja ze vond eht niet erg,, dit was zelfs een vooruitgang voor hem. MEt een rood hoofd keek hij met zijn ijsblauwe ogen naar de twee dingen. "Wauw" mompelde hij zachtjes. Hij voelde een hand dat zijn haar aaide en hij kon eindelijk zijn blik naar boven richten. Mooi zo hij was dus nog niet vergeten dat haar ogen ietsje hoger stonden. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht en hij nam haar handen vast om dan deze op zijn broek te leggen. "Je ziet maar wat je doet " zei hij zachtjes voor hij even slikte en haar handen losliet. "Ehm, niet schrikken van mijn benen alstjeblieft, ze zijn niet geschoren, maar ze vallen mee vind ik." zei hij en hij drukte dan voorzichtig zijn lippen op de hare. Rhine keek hem met een scheve glimlach aan. "Zack ik hoef echt geen kaalgeschoren kippetje hoor ik neem je zoals je bent" Zei ze bemoedigend. "Jij beslist wat er gebeurd, ik ben nu compleet van jou." zei hij voor hij het deken over hen beide legde en haar met een schattige glimlach aankeek en zijn blauwe ogen naar die van haar keken. "I love you" zei hij nogmaals. Dus zij mocht kiezen? Kijk dat was nu eens een leuke wending. Ze keek hem nog een tijdje aan. Ze wilde zeker weten dat hij eht wel aankon. Toen ze geen aarzeling opmerkte ontdeed ze hen beide van hun onderkleding. Ze kon eht niet laten maar haar ogen gleden even naar beneden. Nu wist ze dus waarom die bobbel zo groot was geweest. Ze keek hem met een glimlach aan en kroop tegen hem aan. haar hoofd rustte tegen zijn borst. "Nu zul jij het moeten doen...Als je het aandurft" Fluisterde ze. Ja nu moest hij het doen. Ze liet het aan hem over, ze vond het niet erg als hij niet verder kon. ze vond het al prettig om gewoon zo tegen hem aan te kunnen liggen, zich één te voelen zonder kleding die hen scheidde.

Het lukte niet, hij kon er niet van wegkijken, dus hij gaf toe en keek ernaar. Hij kon het echt niet laten, hij was immers een man. Hij had op dat vlak geen wilskracht, hij was een echte vent. "Wauw" mompelde hij zachtjes. Hij voelde een hand dat zijn haar aaide en hij kon eindelijk zijn blik naar boven richten. Hij kon inderdaad zijn ogen nog naar boven richten, hij wist nog perfect waar haar ogen zaten. Dus daar mocht ze al best blij om zijn, dat hij nog naar boven kon kijken. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht en hij nam haar handen vast om dan deze op zijn broek te leggen. "Je ziet maar wat je doet " zei hij zachtjes voor hij even slikte en haar handen losliet. "Ehm, niet schrikken van mijn benen alstjeblieft, ze zijn niet geschoren, maar ze vallen mee vind ik." zei hij en hij drukte dan voorzichtig zijn lippen op de hare. Rhine keek hem met een scheve glimlach aan. "Zack ik hoef echt geen kaalgeschoren kippetje hoor ik neem je zoals je bent" Zei ze bemoedigend. "Jij beslist wat er gebeurd, ik ben nu compleet van jou." zei hij voor hij het deken over hen beide legde en haar met een schattige glimlach aankeek en zijn blauwe ogen naar die van haar keken. "I love you" zei hij nogmaals. Ze mocht geheel kiezen wat er gebeurde en toen hij geen aarzeling toonde deed ze zijn kleding uit en ook dat van haar. "Hehe" zei hij zachtjes toen ze naar beneden keek "Bevalt het je?" vroeg hij met een lichte aarzeling. e keek hem met een glimlach aan en kroop tegen hem aan. haar hoofd rustte tegen zijn borst. "Nu zul jij het moeten doen...Als je het aandurft" Fluisterde ze. Zack slikte en hij schudde zijn hoofd en toen begon hij te trillen. Hij draaide zich meteen om en rolde zich op in een bolletje "H-h... Het... Spijt me" stamelde hij en hij staarde doods voor zich uit. Hij voelde zich een bangerik nu en ook voelde hij zich enorm schuldig "Ik kan het niet... Ik durf niet" zei hij "Noem me maar een laffaard want ik ben het ook" Ja, zo voelde hij zich op dit moment toch..

Natuurlijk had hij gezien dat ze had gekeken, fijn mocht ze dat ook gaan uitleggen. "Hehe" zei hij zachtjes toen ze naar beneden keek "Bevalt het je?" vroeg hij met een lichte aarzeling. Rhine grijnsde en knikte. "Wawuw" Citeerde ze hem. Zack slikte en hij schudde zijn hoofd en toen begon hij te trillen. Hij draaide zich meteen om en rolde zich op in een bolletje "H-h... Het... Spijt me" stamelde hij en hij staarde doods voor zich uit0. Dat was hem dus teveel geworden. Nu kreeg ze pas echt medelijden met hem. Arme Zack. Nee ze wilde helemaal niet dat hij zich zo voelde. Hij moest zich niet schamen, hij was er niet klaar voor en dat begreep ze. "Ik kan het niet... Ik durf niet" zei hij "Noem me maar een laffaard want ik ben het ook" Nu werd rhine dus boos hij mocht zichzelf niet zo afkraken ze ging rechter zitten en draaide hem op zijn rug haazr handen op zijn schouders. "En nu ga jij eens goed luisteren Zack!" Zei ze streng. "je bent geen laffaard! Het is verdomme normaal dat je zo doet! Ik vind het neit erg dat je er niet klaar voor bent, maar alsjeblieft stop met jezelf zo af te kraken" Zei ze nog steeds strang. Ze zuchtte en haar blik verzachtte. "Ik wordt er verdrietig van als je jezelf afkraakt " Zei ze met een zachte stem voor ze zich weer neerlegde en het laken over zich heen trok. Ze moest even rustig worden. Ze mocht niet boos zijn. nee ze meost rustig blijven. Ze was niet boos op hem omdat hij het niet kon, nee daar zou ze nooit boos om worden, nee wat haar boos maakte was dat hij zichzelf zo pijnigde. En daarmee haar ook pijnigde.

Zack had gezien dat Rhine naar beneden had gekeken. "Hehe" zei hij zachtjes toen ze naar beneden keek "Bevalt het je?" vroeg hij met een lichte aarzeling. Rhine grijnsde en knikte. "Wawuw" Citeerde ze hem. Zack slikte en hij schudde zijn hoofd en toen begon hij te trillen. Hij draaide zich meteen om en rolde zich op in een bolletje "H-h... Het... Spijt me" stamelde hij en hij staarde doods voor zich uit. Hij schaamde zich dood, hij voelde zich een laffaard, hij wilde dit wel maar hij durfde gewoon niet eens, dat was gewoon laf. Heel laf. "Ik kan het niet... Ik durf niet" zei hij "Noem me maar een laffaard want ik ben het ook" Toen ze eenmaal begon te roepen trok hij zijn boxer weer aan. maar hij werd op zijn rug gedraaid. "En nu ga jij eens goed luisteren Zack!" Zei ze streng. "je bent geen laffaard! Het is verdomme normaal dat je zo doet! Ik vind het neit erg dat je er niet klaar voor bent, maar alsjeblieft stop met jezelf zo af te kraken" Zei ze nog steeds strang. Ze zuchtte en haar blik verzachtte. "Ik wordt er verdrietig van als je jezelf afkraakt " Zei ze met een zachte stem voor ze zich weer neerlegde en het laken over zich heen trok. Hij stond op om dan te verdwijnen in de badkamer. Hij deed het raam open en zette zich op de wasmachine terwijl hij naar buiten keek. Alles verliep moeilijk vandaag, hij was gewoon niet simpel te noemen vandaag. Een diepe zucht verliet zijn keel ene hij snikte. Hij had alles verpest, maar voorlopig verliet nog geen enkele traan zijn ogen. Het was een mooie heldere nacht vandaag, de sterren gaven licht. Vervolgens begroef hij zijn gezicht in zijn handen en nog meer zuchten verlieten zijn keel. Waarom kon echt niets ooit normaal verlopen bij hem? Hij moest persé elke keer moeilijk doen. Hij keek vervolgens weer naar buiten. Hij was helemaal in gedachten verzonken.

Hij trok al gauw zijn boxers weer aan. Fijn heel fijn. Nee nu was rhine pissig. Niet omdat hij niet durfde, nee ze was boos omdat hij zichzelf zo strafte. Dat was compleet onnodig en idioot. Hij luisterde neit naar haar, hij begreep niet dat ze het niet belangrijk vond. Hij stond op om dan te verdwijnen in de badkamer. "Oh ja loop maar weg." Mopperde ze. Ze verborg haar gezicht in zijn kussen het laken gooide ze half van zich af omdat ze te warm had. Haar rug was bloot en haar armen hingen slap langs haar lichaam. Ze had geen zin meer om te bewegen, om nog iets te doen. Ze wilde even verdoofd zijn, van de wereld zijn. Ze moest even alles op een ij kunnen zetten, alles overdenken en tot rust komen. Nee vandaag was zeker geen simpele dag geweest, eerst de hele bekendmaking en nu deze mislukte avond. Rhine vond het ongeloofelijk oneerlijk dat nooit iets normaal kon gaan. Ineens kon Rhine Zacks normaal zo rustgevende geur niet meer verdragen. Het kussen waar haar hoofd op lach rook naar hem, dat wilde ze niet. Ze nam het en gooide het weg. Nee ze wilde dit allemaal niet meer! Ze ging uit bed en liep naar het raam. De maan stond al aan de hemel. Rhine ging ongekleed op de vensterbank zitten. Ze keek naar buiten. De lucht was zo vredig, een cacafonie van lichtpuntjes vastgenaaid aan het grote onbekende. Rhine kon uren naar die hemel staren. Haar huid werd verlicht door het spookachtige maanlicht haar ogen twinkelde door de speling van de sterren, daar zat ze als het standbeeld van een trieste godin...

Ja dat vlug in orde, na die preek verdween hij gewoon in de badkamer. Hij was kwaad op zichzelf. "Oh ja loop maar weg." Mopperde ze. "Like you even care" zei hij voor hij de deur dichtdeed. Hij deed het raam open en zette zich op de wasmachine terwijl hij naar buiten keek. Alles verliep moeilijk vandaag, hij was gewoon niet simpel te noemen vandaag. Een diepe zucht verliet zijn keel ene hij snikte. Hij had alles verpest, maar voorlopig verliet nog geen enkele traan zijn ogen. Het was een mooie heldere nacht vandaag, de sterren gaven licht. Vervolgens begroef hij zijn gezicht in zijn handen en nog meer zuchten verlieten zijn keel. Waarom kon echt niets ooit normaal verlopen bij hem? Hij moest persé elke keer moeilijk doen. Hij keek vervolgens weer naar buiten. Hij was helemaal in gedachten verzonken. Enkele meisjes wuifden naar hem en hij stak zijn twee vingers even omhoog. Ja veel aandacht van de meisjes had hij wel, waarom koos hij dan diegene waardat hij altijd zo moeilijk tegen deed. Zelfs een van de meisjes schonk hem een handkusje, maar daar reageerde hij niet op. Hij deed de raam dicht en de tranen begonnen te lopen. Hij liep de badkamer uit en plofte zich op bed neer en daar staarde hij eerst voor zich uit en hij begon dan te huilen "H-het... s-spijt me zo... Ik kan alleen niet goed... t-tegen sch-schreeuwen" stamelde hij terwijl hij zich wikkelde in zijn deken dat je hem niet meer zag, daar huilde hij in verder. Ze mocht hem niet zien , nee hij schaamde zich en hij huilde verder. Verder zei hij niets meer. Hij voelde zich immers zo ellendig en eenzaam. Ook voelde hij zich enorm buitengesloten.

(kort)

"Like you even care" zei hij voor hij de deur dichtdeed. Ooh! Ooh! Ooh!!! Kijk daar werd ze dus heel kwaad van, maar echt serieus pissed. Ze schreeuwde in zijn kussen alvores ze het weg smeet en op de vensterbank geen zitten, zucht, diepe zucht. Echt alles moest moeilijk doen. Ze werd er compleet gek van. Na een tijd hoorde ze de deur uit het slot gaan en zag ze Zack naar zijn bed toegaan. Ze had hem alleen gevolgd met haar ogen haar hoofd was steenvast blijven staan. nee dit keer zou ze niet haar excuses gaan maken, zij had niets verkeerd gedaan. Hij was gaan janken, hij was weggelopen. hij mocht het oplossen. Ja nu sprak de harde rhine, de rhine die geen emoties toonde. staarde hij eerst voor zich uit en hij begon dan te huilen "H-het... s-spijt me zo... Ik kan alleen niet goed... t-tegen sch-schreeuwen" stamelde hij terwijl hij zich wikkelde in zijn deken dat je hem niet meer zag, daar huilde hij in verder. Ze voelde haar hart breken. Nee ze meost sterk blijven maar hij..hij was zo zielig, het was haar instinct om hem te gaan troosten hem te sussen hem tegen zich aan te drukken. En zeggen dat alles zou goedkomen. Ze kwam van de vensterbank af en liep naar zijn bde ze kroop bij hem onder het laken en trok hem tegen zich aan. Haar hoofd legde ze zachtjes op zijn pluizige kruin. "Sttttt maar niet huilen Zackje, ik ben bij je lieverd. " Suste ze terwijl ze over zijn rug streelde. ze kon het niet aan om hem zo verdrietig te zien het brak haar hart, ze wilde hem vrolijk zien. "Alles komt goed. maak je geen zorgen" Fluisterde ze.

"Like you even care" zei hij voor hij de deur dichtdeed. Hij hoorde het geschreeuw maar reageerde er niet op. Een diepe zucht verliet zijn keel ene hij snikte. Hij had alles verpest, maar voorlopig verliet nog geen enkele traan zijn ogen. Het was een mooie heldere nacht vandaag, de sterren gaven licht. Vervolgens begroef hij zijn gezicht in zijn handen en nog meer zuchten verlieten zijn keel. Waarom kon echt niets ooit normaal verlopen bij hem? Hij moest persé elke keer moeilijk doen. Hij keek vervolgens weer naar buiten. Hij was helemaal in gedachten verzonken. Enkele meisjes wuifden naar hem en hij stak zijn twee vingers even omhoog. Ja veel aandacht van de meisjes had hij wel, waarom koos hij dan diegene waardat hij altijd zo moeilijk tegen deed. Zelfs een van de meisjes schonk hem een handkusje, maar daar reageerde hij niet op. Hij deed de raam dicht en de tranen begonnen te lopen. Hij liep de badkamer uit en plofte zich op bed neer en daar staarde hij eerst voor zich uit en hij begon dan te huilen "H-het... s-spijt me zo... Ik kan alleen niet goed... t-tegen sch-schreeuwen" stamelde hij terwijl hij zich wikkelde in zijn deken dat je hem niet meer zag, daar huilde hij in verder. Ze mocht hem niet zien , nee hij schaamde zich en hij huilde verder. Verder zei hij niets meer. Hij voelde zich immers zo ellendig en eenzaam. Ook voelde hij zich enorm buitengesloten. Hij voelde hoe Rhine mee onder het deken kroop. "Sttttt maar niet huilen Zackje, ik ben bij je lieverd. " Suste ze terwijl ze over zijn rug streelde. "Je haat me toch?" mompelde hij tussen het snotteren door. "Alles komt goed. maak je geen zorgen" Fluisterde ze. "Ik maak me wel zorgen, zorgen over mijn gedrag. waarom kan ik nou nooit normaal doen. Je doet me echt rare dingen doen, ik ben overemotioneel, ik, ja gewoon het is moeilijk" zei hij zachtjes, haar niet aankijkend, hij schaamde zich nog altijd dood.

"Je haat me toch?" mompelde hij tussen het snotteren door. Rhine schudde haar hoofd. "Ik kan je niet haten zackie dat weet je. Ik kan boos op je zijn, ik kan streng tegen je zijn maar haten dat lukt niet." zei ze terwijl ze hem bleef strelen. Hij moest rustig zijn. Kalm worden dat moest hij. ja hij moest weer blij zijn. "Ik maak me wel zorgen, zorgen over mijn gedrag. waarom kan ik nou nooit normaal doen. Je doet me echt rare dingen doen, ik ben overemotioneel, ik, ja gewoon het is moeilijk" zei hij zachtjes, haar niet aankijkend, hij schaamde zich nog altijd dood. Rhine schudde wederom haar hoofd. "Zack voel je neit schuldig. Zeker niet tegenover mij of jezelf." Begon ze. Ze nam zijn hoofd in ahar handen en keek hem aan. "Jij bent hier degen die het bij mij uithoud die al zoveel zenuwinzinkingen en depressies van mij heeft weerstaan en vergeven. Dus doe dit jezelf niet aan. Jij bent geweldig Zack en dat zal altijd zo zijn wat je ook doet." Fluisterde ze voor ze hem een zoen opz ijn voorhoofd gaf. "Laat die zorgen meevliegen met de wind klein dapper mannetje van me." Zei ze zachtjes en zorgzaam...


(kort)

Zack was beschaamd, beschaamd en verdrietig omdat hij nu diegene was die alles een beetje aan het verpesten was. Dit was normaal niet van zijn doen, normaal zou hij gewoon nu knus tegen haar aangekropen zijn. Maar nee, hij snotterde verder, "Je haat me toch?" mompelde hij. Maar hij zag haar gezichtsuitdrukking niet sinds hij met zijn rug naar haar toe lag, sinds hij zich immers doodschaamde. Misschien moest hij gewoon maar eens kalmeren, dan zou alles beter gaan. "Ik kan je niet haten zackie dat weet je. Ik kan boos op je zijn, ik kan streng tegen je zijn maar haten dat lukt niet." zei ze terwijl ze hem bleef strelen. Maar hij was zo kwaad op zichzelf dat rustig worden echt niet lukte. “Je was daarnet dan wel nogal haatdragend tegenover me, ik heb je horen schreeuwen. Het leek net alsof je me echt haatte.” Zijn stem was hees en zijn volume was tot het minimum gebracht. Hij was bang en onzeker, nog nooit had iemand zijn zelfvertrouwen zo tot het minimum laten dalen. Het leek net een soort vloek. Normaal was hij zo sociaal en luiddruchtig bij meisjes om hun aandacht te trekken en nu was hij een klein ventje dat amper zijn mond durfde opendoen. "Ik maak me wel zorgen, zorgen over mijn gedrag. waarom kan ik nou nooit normaal doen. Je doet me echt rare dingen doen, ik ben over emotioneel, ik, ja gewoon het is moeilijk" zei hij zachtjes, haar niet aankijkend, hij schaamde zich nog altijd dood. Nog steeds durfde hij haar niet aan te kijken, als een echte man. "Zack voel je niet schuldig. Zeker niet tegenover mij of jezelf." Begon ze. Ze nam zijn hoofd in haar handen en draaide hem om, zodat hij haar wel moest aankijken. Hij slikte even, maar het leek erop dat ze niet kwaad meer zou worden, dat er geen geschreeuw meer aan te pas zou komen. Alles kwam goed, dus langzaamaan durfde hij zich te ontspannen. "Jij bent hier degen die het bij mij uithoud die al zoveel zenuwinzinkingen en depressies van mij heeft weerstaan en vergeven. Dus doe dit jezelf niet aan. Jij bent geweldig Zack en dat zal altijd zo zijn wat je ook doet." Fluisterde ze voor ze hem een zoen opz ijn voorhoofd gaf. "Laat die zorgen meevliegen met de wind klein dapper mannetje van me." Zei ze zachtjes en zorgzaam. Maar net toen hij wilde antwoorden steekte er wat in zijn hoofd, hij kromp ineen en bracht zijn hand naar zijn hoofd. Enkele herinneringen kwamen weer naar boven…

“Angeal!!!” riep een kleine jongen naar de weeshuisverzorger. Hij had weer eens wat kattekwaad uitgehaald en wilde persé dat iemand het had gezien. “Ja Zack de puppy?” zei Angeal die zich omdraaide en opeens zag hij hoe de kleine Zack een boom neerhaalde “Oké dat was nu ook weer niet de bedoeling opscheppertje, komaan, bomen zijn er niet voor gemaakt om neer te halen. Je moet er in klimmen en de wereld bekijken wanneer je op het hoogste punt, het is net zoals iemand met vleugels, die kan ook zo van het hoge uitzicht genieten. Snap je Zack?” De kleine Zack knikte en keek even triest naar de boom. “Sorry van de boom Angeal” zei hij met een schuldbewuste blik. Angeal schudde alleen maar zijn hoofd “Het is oké, gewoon niet meer doen” zei hij voor hij ruw in Zack’s haar wreef en weer aan het werk ging.

Zack gedroeg zich inderdaad vreemd. Hij gedroeg zich niet Zackerig. Hij gedroeg zich als een afstandelijke vreemde. Rhine had geen idee hoe ze haar leive zorgeloze zack terug moest krijgen. Momenteel was hij een echt raadsel voor haar. Ze wilde hem helpen, ze wilde zorgen dat hij geen pijn meer hoefde te lijden. Maar ze wist niet hoe. En hij wist het kennelijk ook niet. Rhine vond het vreselijk om iemand waar ze van hield pijn te zien lijden. Ze wilde het echt niet hij moest beter worden, zich niet meer ellendig voelen. “Je was daarnet dan wel nogal haatdragend tegenover me, ik heb je horen schreeuwen. Het leek net alsof je me echt haatte.” Zijn stem was hees en zijn volume was tot het minimum gebracht. Rhine schudde wederom haar hoofd. "Net was ik boos ja, maar dat was omdat je me kwetste. Hoe kun je denken dat ik niet om je geef? Dat je dat zei deed me veel pijn Zackie." zei ze terwijl ze hem bleef strelen. Hij moest gewoon beter worden dat was haar missie, haar streefdoel. Hij was bang en onzeker dat zag ze en dat verondrustte haar. Zack hoorde niet onzeker te zijn. Hij hoorde moedig en vrolijk te zijn niet zoals hij nu was. "Ik maak me wel zorgen, zorgen over mijn gedrag. waarom kan ik nou nooit normaal doen. Je doet me echt rare dingen doen, ik ben over emotioneel, ik, ja gewoon het is moeilijk" zei hij zachtjes, haar niet aankijkend, hij schaamde zich nog altijd dood. Rhine drukte een zoen op zijn kaak. "Ik laat iedereen rare dingen doen Zack dat is de vloek die ik moet dragen, het is aan jouw of jij het kan overwinnen, daarbij kan ik je niet helpen hoe graag ik dat ook zou willen." Zei ze zachtjes. Haar stem kon het best omschreven worden als rustgevend. Toen ze zijn hoofd in haar handen nam leek het wel alsof hij bang was, bang voor haar. Rhine slikte hij was inderdaad bang voor haar. Dat deed haar pijn maar ze liet het niet merken. Ze mocht het niet laten merken, zij moest nu degene zijn die sterk was, die hun 2 door deze ellende leidde. Maar iets in hem sloeg opeens om ze voelde hoe hij ontspande. Dat toverde een zwakke glimlach op haar hoofd, het was de goeie kant aan het uit gaan. Mooi dit was goed. Maar net toen hij wilde antwoorden kromp hij ineen en bracht zijn hand naar zijn hoofd. Een vlaag van angst ging door rhine heen. Wat was er met hem aan de hand? Veroorzaakte zij dit? Nee dat mocht niet! Ze wist niet wat ze moest doen maar ze voelde de tranen over haar wangen stromen. Waarom moest hij altijd pijn lijden? Waarom moest hij altijd pijn lijden als zij er was? Bracht zij hem ongeluk? Was zij de wolf in schaapskleren? Degene met 2 gezichten? Rhine wist het echt niet meer. Wat kon ze voor hem doen? Ze voelde hoe ze begon te trillen hoe ze verblind werd door haar eigen tranen. Dit had nooit mogen gebeuren, het was haar fout. Ze had nooit aan hem mogen vragen om bij hem te komen liggen, ze had meoten wachten, in haar eigen kamer blijven. Of nee dat was een leugen Rhine sliep nooit in ahar eigen kamer niet na wat daar allemaal was gebeurd. Nee ze was niet graag in die kamer het voelde er fout. Nee als ze nu niet hier was had ze op eht dak of in het bos gezeten, natuurlijkw was dat tegen de regels maar dat maakte rhine niet uit. Ze moest 's nachts nadenken, waakzaam zijn plannen bedenken, vluchtroutes uitvogelen en soms dommelde ze in daar op het dak of in de schaduw van de majestueuze bomen. Rhine bracht haar trillende bleke handen naar haar gezicht hield ze voor haar betraande ogen. haar benen krulde zich krampachtig op en haar rug bolde zich. Wat kon ze doen? Ze was ten einde raad en dat gebeurde er dan dus. Rhine werd kwetsbaar. Daar lag ze dan opgekruld, naakt en verloren langs degene waar ze haar leven voor zou geven.....

Zack gedroeg zich vreemd, gedroeg zich ook vreemd. Afstandelijk, bang en onzeker. Niet wetend wat hij kon doen en waar hij met zichzelf moest blijven. HIj wist niet hoe ze kon helpen en hoe hij zichzelf kon helpen. Hij wist het gewoonweg niet. “Je was daarnet dan wel nogal haatdragend tegenover me, ik heb je horen schreeuwen. Het leek net alsof je me echt haatte.” Zijn stem was hees en zijn volume was tot het minimum gebracht. Rhine schudde wederom haar hoofd. "Net was ik boos ja, maar dat was omdat je me kwetste. Hoe kun je denken dat ik niet om je geef? Dat je dat zei deed me veel pijn Zackie." zei ze terwijl ze hem bleef strelen. "Je geeft om me ja, maar soms heb ik zo het gevoel dat je soms wat te snel gaat of dan me weer wegduwt. Ik snap je soms echt niet goed lieverd" zei hij zachtjes. Zack hoorde niet onzeker te zijn. Hij hoorde moedig en vrolijk te zijn niet zoals hij nu was. "Ik maak me wel zorgen, zorgen over mijn gedrag. waarom kan ik nou nooit normaal doen. Je doet me echt rare dingen doen, ik ben over emotioneel, ik, ja gewoon het is moeilijk" zei hij zachtjes, haar niet aankijkend, hij schaamde zich nog altijd dood. Rhine drukte een zoen op zijn kaak. "Ik laat iedereen rare dingen doen Zack dat is de vloek die ik moet dragen, het is aan jouw of jij het kan overwinnen, daarbij kan ik je niet helpen hoe graag ik dat ook zou willen." Zei ze zachtjes. Haar stem was rustgevend, het maakte hem ook rustig. Toen ze zijn hoofd in haar handen nam, trok hij lichtjes terug, bang om weer een preek te krijgen, maar uiteindelijk ontspande hij zich toen ze niet zou gaan roepen. Maar net toen hij wilde antwoorden kromp hij ineen en bracht zijn hand naar zijn hoofd. Een herinnering speelde zich weer af in zijn hoofd...

“Angeal!!!” riep een kleine jongen naar de weeshuisverzorger. Hij had weer eens wat kattekwaad uitgehaald en wilde persé dat iemand het had gezien. “Ja Zack de puppy?” zei Angeal die zich omdraaide en opeens zag hij hoe de kleine Zack een boom neerhaalde “Oké dat was nu ook weer niet de bedoeling opscheppertje, komaan, bomen zijn er niet voor gemaakt om neer te halen. Je moet er in klimmen en de wereld bekijken wanneer je op het hoogste punt, het is net zoals iemand met vleugels, die kan ook zo van het hoge uitzicht genieten. Snap je Zack?” De kleine Zack knikte en keek even triest naar de boom. “Sorry van de boom Angeal” zei hij met een schuldbewuste blik. Angeal schudde alleen maar zijn hoofd “Het is oké, gewoon niet meer doen” zei hij voor hij ruw in Zack’s haar wreef en weer aan het werk ging.

Toen hij zijn ogen weer opende zag hij hoe Rhine zat te huilen. "Schat!" zei hij zachtjes ongerust "Alles is oké ik moet je alleen vertellen dat ik pijn scheuten krijg als ik herinnering herbeleef. Ik ben blootgesteld geweest aan een energiebron genaamd Mako, daarom ook mijn helderblauwe lichtgevende ogen." zei hij zachtjes terwijl hij haar vastnam. "In een bepaalde organisatie werden mensen genomen als test. Ik was een van die mensen die in een tube werden gestoken vol mako vloeistof. We werden sterker, ook waren er mensen die stierven aan een makovergiftiging. Ik was een van de weinige overlevenden" zei hij zachtjes terwijl hij haar een kusje gaf en haar omhelsde "Ik hou van je, ik wil je niet verliezen lieverd. Je betekent zoveel voor me, onthou dat" zei hij zachtjes. Hij wilde niet dat ze ongelukkig was. Ze moest ook gelukkig zijn, net zoals hij.

"Je geeft om me ja, maar soms heb ik zo het gevoel dat je soms wat te snel gaat of dan me weer wegduwt. Ik snap je soms echt niet goed lieverd" zei hij zachtjes. Zack hoorde niet onzeker te zijn. Hij hoorde moedig en vrolijk te zijn niet zoals hij nu was. Oké dat was dus een lastige vraag. Ze vond het moeilijk om hierop een passend antwoord te vinden. "Ik weet het Zackje ik weet het. Maar ik kan er niets aan doen. Er zitten 2 mensen in mij schat degene die ik voor het verlies van mijn familie was en degene erna. En soms liggen die 2 kanten van mijn ziel overhoop. " Probeerde ze het uit te leggen. Het was ingewikkeld om uit te leggen. Eigenlijk was alles aan Rhine gewoon ingewikkeld. Blijkbaar ontspande hij door haar stem. Daar werd ze blij om. Ze kon hem dus kalmeren. maar toen ging het mis hij had pijn en ze wist niet hoe het kwam. Ze kon er niets tegen doen en dat maakte haar radeloos. ze kromp ineen en sloot zich af. Toen hij zijn ogen weer opende zag hij hoe Rhine zat te huilen. "Schat!" zei hij zachtjes ongerust "Alles is oké ik moet je alleen vertellen dat ik pijn scheuten krijg als ik herinnering herbeleef. Ik ben blootgesteld geweest aan een energiebron genaamd Mako, daarom ook mijn helderblauwe lichtgevende ogen." zei hij zachtjes terwijl hij haar vastnam. Rhine kroop dicht tegen hem aan begroef haar gezicht tegen zijn borst. Nu was z eop haar kwetsbaarste. ze was bang geweest, bang dat zij de pijn had veroorzaakt. die gedachte kon ze niet verdragen dat zij verandwoordelijk kon zijn voor zijn pijn. "In een bepaalde organisatie werden mensen genomen als test. Ik was een van die mensen die in een tube werden gestoken vol mako vloeistof. We werden sterker, ook waren er mensen die stierven aan een makovergiftiging. Ik was een van de weinige overlevenden" zei hij zachtjes terwijl hij haar een kusje gaf en haar omhelsde. Dus dat was er met hem aan de hand. "Rhine snikte nog steeds. "Het was niet mijn schuld?" vroeg ze met een zachte stem. haar benen waren nog steeds opgekruld. Maar zijn armen rond haar hielpen wel. Nu was hij niet bang om haar aan te raken, nu was hij niet angstig. Hij nam haar gewoon vast ookal zaten er geen kleren tussen hun bovenlichamen in. Ergens voedle ze zich daardoor beter. "Je houdt me vast..." Fluisterde ze terwijl haar gesnik zachter werd en gelijdelijk aan stopte. "Ik hou van je, ik wil je niet verliezen lieverd. Je betekent zoveel voor me, onthou dat" zei hij zachtjes. Rhine knikte langzaam. "Ik zal het onthouden als jij niet vergeet dat jij het allerbelangrijkste bent in mijn leven..." Zei ze terwijl ze haar hood nog steeds tegen zijn brede vertrouwde borst liet rusten. Zack rook naar de zee, een woeste ontembare mooie zee. Een zee waar zij in wilde verdrinken. "Ben je nu niet bang voor me?" Vroeg ze zacht. Hij had haar van de hele avond nog niet aangeraakt van het moment dat ze haar kleren uit had gedaan, hij ahd zich zelfs verborgen, van haar afgeweerd. En nu drukte hij haar openlijk tegen zich aan....

"Je geeft om me ja, maar soms heb ik zo het gevoel dat je soms wat te snel gaat of dan me weer wegduwt. Ik snap je soms echt niet goed lieverd" zei hij zachtjes. Zack hoorde niet onzeker te zijn. Hij hoorde moedig en vrolijk te zijn niet zoals hij nu was. Het was gewoon dat hij dit allemaal niet gewend was, dat alles te rap ging, maar alles kwam wel goed, het kwam allemaal wel in orde. Hij moest alles gewoon op zijn tempo doen. "Ik weet het Zackje ik weet het. Maar ik kan er niets aan doen. Er zitten 2 mensen in mij schat degene die ik voor het verlies van mijn familie was en degene erna. En soms liggen die 2 kanten van mijn ziel overhoop. " zei ze en Zack knikte “Ik wil die persoon van voor het verlies. Ik kan mijn eigen leven opofferen om iemand tot leven te wekken. Als je wilt kan ik dat doen. Een van je ouders tot leven wekken ofzo” Zei hij zachtjes. Hij ontspande door haar stem, het maakte hem helemaal rustig. Maar toen ging het mis hij had pijn, want er kwam weer een herinneringToen hij zijn ogen weer opende zag hij hoe Rhine zat te huilen. "Schat!" zei hij zachtjes ongerust "Alles is oké ik moet je alleen vertellen dat ik pijn scheuten krijg als ik herinnering herbeleef. Ik ben blootgesteld geweest aan een energiebron genaamd Mako, daarom ook mijn helderblauwe lichtgevende ogen." zei hij zachtjes terwijl hij haar vastnam. Rhine kroop dicht tegen hem aan begroef haar gezicht tegen zijn borst. "In een bepaalde organisatie werden mensen genomen als test. Ik was een van die mensen die in een tube werden gestoken vol mako vloeistof. We werden sterker, ook waren er mensen die stierven aan een makovergiftiging. Ik was een van de weinige overlevenden" zei hij zachtjes terwijl hij haar een kusje gaf en haar omhelsde. Alles kwam goed, hij was rustig nu. Rhine snikte nog steeds. "Het was niet mijn schuld?" vroeg ze met een zachte stem. “Nee lieverd, je bent niet de schuldige, je bent wel de schuldige van die bult van daarnet” zei hij al licht grijnzend. Nu was hij niet bang om haar aan te raken, nu was hij niet angstig. Hij nam haar gewoon vast ookal zaten er geen kleren tussen hun bovenlichamen in. "Je houdt me vast..." Fluisterde ze terwijl haar gesnik zachter werd en gelijdelijk aan stopte. “Ik hou je inderdaad vast, omdat ik je aanraking niet kan missen meisje” zei hij met een glimlach terwijl zijn puppy oogjes naar haar keken. "Ik hou van je, ik wil je niet verliezen lieverd. Je betekent zoveel voor me, onthou dat" zei hij zachtjes. Rhine knikte langzaam. "Ik zal het onthouden als jij niet vergeet dat jij het allerbelangrijkste bent in mijn leven..." Zack knikte ook en glimlachte weer. Hij ging met zijn hand door zijn haar. "Ben je nu niet bang voor me?" Vroeg ze zacht. “Ik ben niet bang, alleen heel onzeker, bang om iets verkeerd te doen.” Zei hij voor hij het deken goedlegde en zijn boxer weer uitdeed. Hij drukte haar tegen zich aan en kuste haar heftiger dan normaal terwijl zijn handen op haar bovenbenen lagen. “Ik hou van je” zei hij zachtjes.

Zack knikte “Ik wil die persoon van voor het verlies. Ik kan mijn eigen leven opofferen om iemand tot leven te wekken. Als je wilt kan ik dat doen. Een van je ouders tot leven wekken ofzo” Zei hij zachtjes. Rhines ogen werden groot maar haast meteen schudde ze haar hoofd. Ze bleef hem aanstaren. "Ik heb geleerd om zonder hen te overleven, en ik draag hen mee in mijn hart. Maar ik zou niet kunnen overleven zonder jouw Zack ookal zou ik mijn vader of moeder er voor terugkrijgen. Ik heb jouw nodig, ik hou van je" Zei ze haar ogen brandde van verlangen en hartstocht. Nee ze kon niet meer zonder zack. “Nee lieverd, je bent niet de schuldige, je bent wel de schuldige van die bult van daarnet” zei hij al licht grijnzend. Rhine toonde een zoete glimlach. "Sorry" zei ze voor ze een kusje op de plaats van zijn hart duwde. "beter?" Vroeg ze zachtjes. “Ik hou je inderdaad vast, omdat ik je aanraking niet kan missen meisje” zei hij met een glimlach terwijl zijn puppy oogjes naar haar keken. Rhine vleidde zich nog harder tegen hem aan. Ze kon zijn aanrakingen ook niet missen, sterker nog ze bleef leiver de hele dag tegen hem aangeplakt. Het kon haar niet schelen wat andere dachten. Zack knikte ook en glimlachte weer. Hij ging met zijn hand door zijn haar. Mooi hij was het dus met haar eens, dat vond ze goed. Over dat soort zakenwilde Rhine graag met hem overeenkomen. “Ik ben niet bang, alleen heel onzeker, bang om iets verkeerd te doen.” Zei hij voor hij het deken goedlegde en zijn boxer weer uitdeed. "Jij kan alleen iets verkeerd doen door jezelf pijn te doen Zackie" Mompelde ze tegen zijn borst waar ze zachte kusjes opdrukte. Het was anders nu hij geen boxer meer droeg. Het voelde natuurlijker. Het voelde alsof ze nog dichter bij elkaar waren en dat vond ze fijn. Hij drukte haar tegen zich aan en kuste haar heftiger dan normaal terwijl zijn handen op haar bovenbenen lagen. “Ik hou van je” zei hij zachtjes. Rhine liet haar armen om zijn nek glijden en kustte hem terug. Haar tong gleed in zijn mond. Ze was blij dat hij zich beter voelde dat hij niet meer bang was. Ze was zo opgelucht dat hij eindelijk zichzelf durfde te vertrouwen. Het maakte haar zelfs niet eens uit als hij niet verder wilde, zoalg ze meer de hele nacht in zijn buurt was was Rhine gelukkig.

Zack knikte “Ik wil die persoon van voor het verlies. Ik kan mijn eigen leven opofferen om iemand tot leven te wekken. Als je wilt kan ik dat doen. Een van je ouders tot leven wekken ofzo” Zei hij zachtjes. Rhines ogen werden groot maar haast meteen schudde ze haar hoofd. Ze bleef hem aanstaren. "Ik heb geleerd om zonder hen te overleven, en ik draag hen mee in mijn hart. Maar ik zou niet kunnen overleven zonder jouw Zack ookal zou ik mijn vader of moeder er voor terugkrijgen. Ik heb jouw nodig, ik hou van je" Zei ze haar ogen brandde van verlangen en hartstocht. "Oke" mompelde hij zachtjes "Dan zal ik dat niet doen, beloofd" zei hij met een lichte glimlach. “Nee lieverd, je bent niet de schuldige, je bent wel de schuldige van die bult van daarnet” zei hij al licht grijnzend. Rhine toonde een zoete glimlach. "Sorry" zei ze voor ze een kusje op de plaats van zijn hart duwde. "beter?" Vroeg ze zachtjes. Zack knikte "Véél beter, perfect zelfs eigenlijk, alhoewel, ik wil er wel meer." zei hij lichtelijk uitdagend. “Ik hou je inderdaad vast, omdat ik je aanraking niet kan missen meisje” zei hij met een glimlach terwijl zijn puppy oogjes naar haar keken. Rhine vleidde zich nog harder tegen hem aan. "Ik wil je, blijf bij me, hou van me, ga nooit meer weg" zong hij zachtjes in haar oor en daarna beet hij zachtjes in haar oorlel. Zack knikte ook en glimlachte weer. Hij ging met zijn hand door zijn haar. “Ik ben niet bang, alleen heel onzeker, bang om iets verkeerd te doen.” Zei hij voor hij het deken goedlegde en zijn boxer weer uitdeed. "Jij kan alleen iets verkeerd doen door jezelf pijn te doen Zackie" Mompelde ze tegen zijn borst waar ze zachte kusjes opdrukte. "Hmn me want to have more" zei hij zachtjes. Hij drukte haar tegen zich aan en kuste haar heftiger dan normaal terwijl zijn handen op haar bovenbenen lagen. “Ik hou van je” zei hij zachtjes. Rhine liet haar armen om zijn nek glijden en kustte hem terug. Haar tong gleed in zijn mond. Hij stopte even de kus "Ik heb een liedje dat ik wil zingen" zei hij zachtjes, hij keek haar aan en glimlachte. Hij begon dan te zingen en hij sloot zijn ogen tijdens dat hij zong

"Oke" mompelde hij zachtjes "Dan zal ik dat niet doen, beloofd" zei hij met een lichte glimlach. Rhine liet een opgeluchtte zucht horen. "Mooi dankje." Zei ze zeer opgelucht. Ze wilde neit denken aan zacks dood. Dat vond ze te vreselijk. Zack knikte "Véél beter, perfect zelfs eigenlijk, alhoewel, ik wil er wel meer." zei hij lichtelijk uitdagend. Rhine grijnsde zachtjes. "Die krijg je, erewoord" Zei ze. En ze meende het ze vond het te leuk om hem kusjes te geven. "Ik wil je, blijf bij me, hou van me, ga nooit meer weg" zong hij zachtjes in haar oor en daarna beet hij zachtjes in haar oorlel. Rhine kreunde lichtjes. "Je krijgt me met geen mogelijkheid meer weg" Fluisterde ze haar ogen gesloten van genot. Ja hier genoot ze echt van. Ze gennoot van alles wat ze met zack deed, van basketballen en de conciêrge plagen tot dit. Allemaal vond ze fantastisch, omdat hij er was. "Hmn me want to have more" zei hij zachtjes. Hij drukte haar tegen zich aan en kuste haar heftiger dan normaal terwijl zijn handen op haar bovenbenen lagen. Ze vond het niet ongemakkelijk ze vond het fijn. Hij stopte even de kus "Ik heb een liedje dat ik wil zingen" zei hij zachtjes, hij keek haar aan en glimlachte. Hij begon dan te zingen en hij sloot zijn ogen tijdens dat hij zong. Rhine had zich tegen hem opgekruld toen hij begon te zingen. Ze vond het fijn als hij zong, ze luisterde graag naar zijn stem, zelfs als hij uit een telefoonboek zou voorlezen zou ze uren naar hem kunnen luisteren. Ze duwde hem zachtjes neer en likte zijn borst. drukte kusjes op zijn tepels en in zijn nek, beet in zijn oorlel en uiteindelijk ook in zijn onderlip. Haar ogen waren op hem gericht. "Ik kan niet van je afblijven" Fluisterde ze voor ze zich bovenop hem neerlegde. "Het lukt gewoon niet..." Zei ze nog zachter.

"Oke" mompelde hij zachtjes "Dan zal ik dat niet doen, beloofd" zei hij met een lichte glimlach. Rhine liet een opgeluchtte zucht horen. "Mooi dankje." Zei ze zeer opgelucht. "Graag gedaan lieverd" zei hij al lachend. "Ik ben mijn leven toch nog niet beu." Inderdaad, hij wilde nog wel een tijdje leven eerlijk gezegd. Zeker met haar aan zijn zijde. Dit voelde gewoon goed, alsof het voorbestemd was. Zack knikte "Véél beter, perfect zelfs eigenlijk, alhoewel, ik wil er wel meer." zei hij lichtelijk uitdagend. Rhine grijnsde zachtjes. "Die krijg je, erewoord" Zei ze. Natuurlijk wist hij dat ze het inderdaad meende. Ze hield dingen achter, maar nog nooit had ze gelogen over zo'n dingen. "Ik wil je, blijf bij me, hou van me, ga nooit meer weg" zong hij zachtjes in haar oor en daarna beet hij zachtjes in haar oorlel. Rhine kreunde lichtjes. "Je krijgt me met geen mogelijkheid meer weg" Fluisterde ze. "Mooi, want ik wou je niet laten gaan hoor, desnoods kloon ik je, je bent te perfect om los te laten." zei hij zachtjes met een geamuseerde grijns. Ja dat zou hij nog doen, zolang ze bij hem was, was alles in orde voor hem. Hij stopte even de kus "Ik heb een liedje dat ik wil zingen" zei hij zachtjes, hij keek haar aan en glimlachte. Hij begon dan te zingen en hij sloot zijn ogen tijdens dat hij zong. Rhine had zich tegen hem opgekruld toen hij begon te zingen. Hij wist dat ze dat leuk vond, dus hij deed het ook redelijk vaak. Speciaal voor haar zong hij. Ze duwde hem zachtjes neer en likte zijn borst. drukte kusjes op zijn tepels en in zijn nek, beet in zijn oorlel en uiteindelijk ook in zijn onderlip. Hij kreunde eventjes, dit deed zo goed. Waarom was ze zo goed voor hem. Ze was zo lief, ze was een goede kusser, ze begreep hem, ze luisterde naar hem en wilde hem altijd opbeuren. Haar ogen waren op hem gericht. "Ik kan niet van je afblijven" Fluisterde ze voor ze zich bovenop hem neerlegde. "Het lukt gewoon niet..." Zei ze nog zachter. "Dan moet je toch niet van me afblijven?" zei hij met een glimlach en hij legde zich zoals hij het comfortabelste lag. Met zijn handen onder zijn hoofd en hij keek haar aan. "Ik ben van jou" zei hij zachtjes met een grijns en zijn puppyogen waren op hem gericht. "I love you" zei hij zachtjes voor hij naar het plafond keek.

"Graag gedaan lieverd" zei hij al lachend. "Ik ben mijn leven toch nog niet beu." Rhine grijnsde. "Mooi zo, want we hebben veel tijd nodig om alles te doen wat ik nog met je van plan ben" Zei ze op een mysterieuze toon. "Mooi, want ik wou je niet laten gaan hoor, desnoods kloon ik je, je bent te perfect om los te laten." zei hij zachtjes met een geamuseerde grijns. Oké nu was ze dus verbaasd. Zij perfect? oké dat was iets nieuws. Rhine was in har ogen vrij inperfect, compleet het tegengestelde. Wat hij zag als een godin zag zij als een monster, dus de waarheid moest ergens tussen in liggen. "Je bent een mafkees zack, maar wel een lieve" Zei ze plagendd. Rhine wist dat hij voor haar zong, dat hij wist hoe graag ze er naar luisterde. Ja zijn stem gaf haar een fijn gevoel. Ze duwde hem zachtjes neer en likte zijn borst. drukte kusjes op zijn tepels en in zijn nek, beet in zijn oorlel en uiteindelijk ook in zijn onderlip. Hij kreunde eventjes, mooi hij vond het dus lekker. Ja rhine wist zeer goed wat hij fijn vond en daar maakte ze gebruik van. Haar ogen waren op hem gericht. "Dan moet je toch niet van me afblijven?" zei hij met een glimlach en hij legde zich zoals hij het comfortabelste lag. Met zijn handen onder zijn hoofd en hij keek haar aan. "Ik ben van jou" zei hij zachtjes met een grijns en zijn puppyogen waren op hem gericht. "I love you" zei hij zachtjes voor hij naar het plafond keek. Rhine keek hem twijfelend aan. "Maar wat als ik te ver ga? en euhm...de bobbel terugkomt? Ik wil je niet weer bang maken" Zei ze met een zachte trieste stem voor ze haar hoofd weer op hem neerlegde. "ik wil je geen pijn meer dooen" zei ze zachtjes. Ja daar was ze bang voor dat ze hem pijn zou doen.
Rhine wilde hem nooit pijn doen. ze wilde hem met een glimlach en als ze hem daardoor niet mocht aanraken kon ze daarmee leven.