Zack bleef eigenlijk gewoon praten, niet echt lettend op het feit dat Rhine niet eens aan het opletten was en dus totaal niet had geluisterd. Dat was dus haar eigen fout, hij ging het niet nog eens herhalen, daar had hij totaal geen zin in. Hij was nog een beetje moe en nu een klein beetje op zijn teen getrapt, hij vertelde wel dit alles voor haar. Zack keek haar even verbaasd aan. "Ik ga het niet nog eens herhalen" zei hij met een licht beteuterd gezicht. Rhine drukte een zoen op zijn voorhoofd. "het spijt me schat, ik was afgeleid." Verondschuldigde ze zich. "En eerst zeg je van dat we eens naar Angeal moeten gaan en nu krabbel je terug? Wat wil je nou? Gaan? Of niet?" vroeg hij een beetje verward. Rhines wangen werden rood en ze keek een beetje beschaamd opzij. "Wel euhm...Ik ken Angeal..." Begon ze zachtjes. Ze ging een eindje bij hem vandaan zitten. "Blijkbaar niet zo positief hoor ik en zie ik?" vroeg hij zachtjes terwijl hij zich in kleermakerszit op het bed zette en haar nieuwsgierig aankeek. Blijkbaar was het niet zo'n positieve ervaring geweest. "Ik heb ook in dat weeshuis gezeten enneuh ik haatte het daar" Bekende ze. "Waarom? Ik vond het daar leuk, je kwam er niets tekort en..." zijn zin werd afgekapt sinds ze verderging met praten. "Enneuh ik had nogal vaak "meningsverschillen" met Angeal." Zei ze. Ze keek hem even aan. "Hij zei dat ik verreweg het lastigste geval was dat daar had gezeten" Mopperde ze met een half zuur gezicht. "En ik heb brand gestischt om daar weg te komen....Dusss ik denk dat hij niet echt blij gaat zijn als hij me ziet" bekende ze terwijl ze haar gezicht afwendde. "Hmm... Oké, dus je wou er weg, en daar ging Angeal niet mee akkoord sinds je geen pleeggezin had. Waarom had je niet achter die ene zwartharige jongen gevraagd? Angeal had vast wel foto's van me, want hij wou me zelf adopteren, maar Ace en zijn familie waren rijker dan hij, dus hij besloot om hen me te laten opvoeden." zei hij voor hij weer dichter bij Rhine ging zitten. "Dus je wilt je excuses niet aanbieden meid? Ik ben er zeker van dat hij vergevingsgezinder is dan dat jij denkt." zei hij met een glimlach voor hij met zijn lippen een kus in haar nek drukte. "En nee ik ben totaal niet boos, ik begrijp de situatie, ik wilde ook terug naar mijn moeder, maar ik heb Angeal een kans gegeven en daar ben ik mezelf zo dankbaar voor."

Ze vond het best zielig voor hem dat ze niet had zitten luisteren. En eigenlijk vond ze het voor zichzelf ook erg, ze had graag de grappige anekdotes over zijn verleden gehoord. Misschien als ze heel leif was dat hij het ooit nog eens wilde vertellen. "Blijkbaar niet zo positief hoor ik en zie ik?" vroeg hij zachtjes terwijl hij zich in kleermakerszit op het bed zette en haar nieuwsgierig aankeek. Rhine keek hem met een mistroostige grijns aan. “Dat kun je we zeggen ja.” . "Waarom? Ik vond het daar leuk, je kwam er niets tekort en..." zijn zin werd afgekapt sinds ze verderging met praten. Nee rhine had het daar niet leuk gehad ze haatte het opgesloten zitten. . "Hmm... Oké, dus je wou er weg, en daar ging Angeal niet mee akkoord sinds je geen pleeggezin had. Waarom had je niet achter die ene zwartharige jongen gevraagd? Angeal had vast wel foto's van me, want hij wou me zelf adopteren, maar Ace en zijn familie waren rijker dan hij, dus hij besloot om hen me te laten opvoeden." zei hij voor hij weer dichter bij Rhine ging zitten. Rhine schudde haar hoofd. Hij begreep het niet. “Ik wist dat je daar had gezeten, maar ik wilde je niet zien. Jij weet ook hoe mensen naar mij hebben gekeken, ze dachten dat ik gek was.” Zei ze met een zucht. “ En ik wilde gewoon niemand toelaten…Als je iedereen verliest ben je bang om lief te hebben, bang voor de pijn van het verlies.” Zei ze zachtjes. Zo voelde Rhine zich al jaren. Een gevangenen door haar eigen angst, ongevoelloos geworden door haar eigen toedoen. Het was nog steeds lastig om erover te praten maar ze wild ehet graag, ze wilde hem laten zien dat ze vertrouwen in hem had. . "Dus je wilt je excuses niet aanbieden meid? Ik ben er zeker van dat hij vergevingsgezinder is dan dat jij denkt." zei hij met een glimlach voor hij met zijn lippen een kus in haar nek drukte. Rhine keek hem met een zielige puppy blik aan. “Maar hij gaat boos zijn, en hij is zo groot en als ie knorrig is…brrr” Ze rilde even en keek hem zielig aan. “Jij kan ook in mijn plaats excuses gaan aanbieden?” Zei ze met een verleidelijke stem terwijl ze op zijn schoot kroop en hem kusjes gaf. . "En nee ik ben totaal niet boos, ik begrijp de situatie, ik wilde ook terug naar mijn moeder, maar ik heb Angeal een kans gegeven en daar ben ik mezelf zo dankbaar voor." “Dat was niet het probleem, ergens vond ik hem ook aardig maar ik was vooral boos op hem omdat hij me niet liet gaan, omdat hij me alleen wilde laten gaan bij een pleeggezin.” Zei ze met een trieste zucht. Ze vleidde zich tegen hem aan.

Zack had wel gezien dat ze niet had geluisterd, eigenlijk irriteerde hem dat ook best wel, maar echt reageren deed hij er niet op, hij vertelde gewoon verder, omdat hij de herinnering zelf nog eens wilde beleven. Het deed hem altijd goed om eens terug te denken aan de goede dingen in zijn leven. "Blijkbaar niet zo positief hoor ik en zie ik?" vroeg hij zachtjes terwijl hij zich in kleermakerszit op het bed zette en haar nieuwsgierig aankeek. Rhine keek hem met een mistroostige grijns aan. “Dat kun je we zeggen ja.” Zack keek haar een beetje vragend aan, wat was er dan zo misgegaan? Hij wist het niet goed maar hij wilde het wel graag weten. "Waarom? Ik vond het daar leuk, je kwam er niets tekort en..." zijn zin werd afgekapt sinds ze verderging met praten. Blijkbaar vond ze het er echt niet leuk daar, dus daar kon hij misschien wel begrip voor opbrengen. Mensen die niet hielden van opgesloten te zitten, vonden het daar misschien gewoon niet leuk en wilden er weg. "Hmm... Oké, dus je wou er weg, en daar ging Angeal niet mee akkoord sinds je geen pleeggezin had. Waarom had je niet achter die ene zwartharige jongen gevraagd? Angeal had vast wel foto's van me, want hij wou me zelf adopteren, maar Ace en zijn familie waren rijker dan hij, dus hij besloot om hen me te laten opvoeden." zei hij voor hij weer dichter bij Rhine ging zitten. Rhine schudde haar hoofd. Waarom schudde ze nou haar hoofd? Wat was er mis met zijn voorstel? Hij wist het niet maar hij vond het allesinds wel normaal sinds er foto’s van hem in Angeals bureau hingen. En normaal gezien was hij echt wel herkenbaar, Angeal wilde hem adopteren, maar had er nooit een woord over gezegd, waarom snapte hij niet echt want hij wilde door Angeal geadopteerd worden. “Ik wist dat je daar had gezeten, maar ik wilde je niet zien. Jij weet ook hoe mensen naar mij hebben gekeken, ze dachten dat ik gek was.” Zei ze met een zucht. “ En ik wilde gewoon niemand toelaten…Als je iedereen verliest ben je bang om lief te hebben, bang voor de pijn van het verlies.” Zei ze zachtjes. “Ik snap je helemaal lieverd, het is inderdaad niet makkelijk om mensen toe te laten. Ik heb het er ook lastig mee gehad. Maar het is me toch uiteindelijk gelukt.” Zei hij met een lichte glimlach en hij ging met zijn hand over haar arm. "Dus je wilt je excuses niet aanbieden meid? Ik ben er zeker van dat hij vergevingsgezinder is dan dat jij denkt." zei hij met een glimlach voor hij met zijn lippen een kus in haar nek drukte. Rhine keek hem met een zielige puppy blik aan. “Maar hij gaat boos zijn, en hij is zo groot en als ie knorrig is…brrr” Ze rilde even en keek hem zielig aan. “Jij kan ook in mijn plaats excuses gaan aanbieden?” Zei ze met een verleidelijke stem terwijl ze op zijn schoot kroop en hem kusjes gaf. “Nee dat moet jij doen, hang nou niet de bangerik uit, ik weet dat je dat niet bent.” Zei hij met een glimlach “Jij bent mijn sterke meid, je kan dat, dat weet ik gewoon”
"En nee ik ben totaal niet boos, ik begrijp de situatie, ik wilde ook terug naar mijn moeder, maar ik heb Angeal een kans gegeven en daar ben ik mezelf zo dankbaar voor."
“Dat was niet het probleem, ergens vond ik hem ook aardig maar ik was vooral boos op hem omdat hij me niet liet gaan, omdat hij me alleen wilde laten gaan bij een pleeggezin.” Zei ze met een trieste zucht. Ze vleidde zich tegen hem aan. Zack kuste haar lippen en drukte haar tegen het bed aan zodat hij nu op haar zat. Een brede grijns sierde zijn gezicht en hij keek haar triomfantelijk aan. “Ik heb gewonnen!” zei hij voor hij haar kaak kort likte net zoals een puppy.

Zack was ongeloofelijk, hij scheen niet boos op haar te worden ookal had ze niet naar hem geluisterd. Dat vond ze erg lief van hem. Zack keek haar een beetje vragend aan, wat was er dan zo misgegaan? Hij wist het niet goed maar hij wilde het wel graag weten. Dat zag ze aan hem. Dit ging moeilijk worden zack had van die plek gehouden, van Angeal gehouden en nu zou zij al die dingen gaan afkraken. nee beslist niet simpel om de juiste woorden te vinden dus. “Ik snap je helemaal lieverd, het is inderdaad niet makkelijk om mensen toe te laten. Ik heb het er ook lastig mee gehad. Maar het is me toch uiteindelijk gelukt.” Zei hij met een lichte glimlach en hij ging met zijn hand over haar arm. Ze keek hem aan met een trieste glimlach. "Ik vrees dat ik alles gewoon niet zo snel kon vergeten, ik heb er nu nog altijd moeite mee" Zei ze zacht. “Nee dat moet jij doen, hang nou niet de bangerik uit, ik weet dat je dat niet bent.” Zei hij met een glimlach “Jij bent mijn sterke meid, je kan dat, dat weet ik gewoon”
Argh verdraait waarom kende hij haar toch zo goed? En puppy oogjes werkte bij zack duidelijk niet, kwam vast omdat hij zelf de meester van de puppyblik was. 3Meh..." Jammerde ze klaagelijk. "Maar als hij boos wordt dan bescherm je mij wel hmmm? Jouw durft hij toch niet af te blaffen" Zei ze met een grijnsje. Zack kuste haar lippen en drukte haar tegen het bed aan zodat hij nu op haar zat. Een brede grijns sierde zijn gezicht en hij keek haar triomfantelijk aan. “Ik heb gewonnen!” zei hij voor hij haar kaak kort likte net zoals een puppy. Rhine liet een gilletje horen en lostte op waarna ze bovenop hem kroop. "Niet helemaal schat" Zei ze lachend terwijl ze hem in zijn zij porde. "Muwhahwahwhahwah! Zoete wraak" >Riep ze plagend.

Zack kon gewoon niet boos op haar zijn, dat was het minpuntje, hij kon gewoon al haar fouten in een knip vergeven. Waarom was hij zo bij haar, hij was zo bij niemand. Niemand had ooit dit verzorgend en lieflijk kantje van hem gezien. Dus Rhine mocht zich zeker speciaal voelen, zeer speciaal zelfs. Zack keek haar een beetje vragend aan, wat was er dan zo misgegaan? Hij wist het niet goed maar hij wilde het wel graag weten. Het was ook wel letterlijk af te lezen van zijn gezicht dat hij het niet wist waarom. “Ik snap je helemaal lieverd, het is inderdaad niet makkelijk om mensen toe te laten. Ik heb het er ook lastig mee gehad. Maar het is me toch uiteindelijk gelukt.” Zei hij met een lichte glimlach en hij ging met zijn hand over haar arm. Ze keek hem aan met een trieste glimlach. "Ik vrees dat ik alles gewoon niet zo snel kon vergeten, ik heb er nu nog altijd moeite mee" Zei ze zacht. “Nee dat moet jij doen, hang nou niet de bangerik uit, ik weet dat je dat niet bent.” Zei hij met een glimlach “Jij bent mijn sterke meid, je kan dat, dat weet ik gewoon”
“Meh..." Jammerde ze klaagelijk. "Maar als hij boos wordt dan bescherm je mij wel hmmm? Jouw durft hij toch niet af te blaffen" Zei ze met een grijnsje. Zack kuste haar lippen en drukte haar tegen het bed aan zodat hij nu op haar zat. Een brede grijns sierde zijn gezicht en hij keek haar triomfantelijk aan. “Ik heb gewonnen!” zei hij voor hij haar kaak kort likte net zoals een puppy. Rhine liet een gilletje horen en lostte op waarna ze bovenop hem kroop. "Niet helemaal schat" Zei ze lachend terwijl ze hem in zijn zij porde. "Muwhahwahwhahwah! Zoete wraak" Riep ze plagend. “Ehm, vast” zei hij voor hij ging liggen en zich helemaal draaide op zijn rug en dan haar tegen zich aantrok “Hm nu verdien je straf, geen kusjes meer voor jou.” Zei hij met een brede grijns terwijl hij een millimeten voor haar lippen stopte en haar bleef aankijken. Dit ging nog eens knap lastig voor hem worden, hij wilde kusjes maar ja, als hij een straf gaf, mocht hij geen kusjes geven. “Kan je dit wel volhouden?” vroeg hij met een kleine grijns

Rhine voelde zich bijzonder. Allemaal dankzij hem. Ze wist dat hij bij andere niet zo was. dat hij bij haar veel meer toeliet dan bij andere. “Ehm, vast” zei hij voor hij ging liggen en zich helemaal draaide op zijn rug en dan haar tegen zich aantrok “Hm nu verdien je straf, geen kusjes meer voor jou.” Zei hij met een brede grijns terwijl hij een millimeten voor haar lippen stopte en haar bleef aankijken. Rhine pruilde. "Niet lief" Zei ze op een smekend toontje. Meh waarom werd ze gefolterd? “Kan je dit wel volhouden?” vroeg hij met een kleine grijns. rhien keek hem gemaakt zuur aan. Als hij het vuil wilde spelen kon zij dat net zo goed. Ze keek hem met getuitte lippen aan. "Ooh ja ik kan het prima volhouden, maar jij? Ben jij wel in staat om mijn lipjes te weerstaan?" Zei ze op een uitdagende toon. Rhine ging met de punt van ahar tong langs haar roze lippen en knipperde verleidelijk met haar ogen. "Het is hier wel warm hmm" Zei ze op een zwoele toon terwijl ze haar decolleté vergrootte door de kraag van haar shirt meer naar voren te trekken. Hmmm ze ging hem eens lekker uitdagen, nu zouden ze nog wel eens zien of hij zijn straf vol kon houden of , dat hij toch zou toegeven. Oké ja ze gaf toe het was moeilijk iom haar lippen niet op de zijne te planten terwijl hij zo dichtbij was maar Rhine had een sterke wil ze kon hem wel weerstaan, ze moest gewoon dit keer zou ze hem niet laten winnen.