Light was als hij zich niet vergiste gewoon een standaard, slaapverwekkend heterosexueel jochie geweest. En met het gemak alsof het enkel het indrukken van een knopje betrof was dat nu veranderd. Of in ieder geval: Light, dear dear Light, had hem gekust. Schattig, zó naïef en al helemaal dom. Als je je hart zo makkelijk liet vangen door een ander, moest je niet verbaasd zijn als men het even makkelijk weer door hun vingers liet glippen, waarna jouw tere hartje op de grond lag, in duizend zielige stukjes gebroken, terwijl jij als triest gedesillusioneerd individu achterbleef.
De tranen die de jongen huilde getuigden al van dramatiek. Zo veel emotie werd gemakkelijk tentoon gespreid. Dat beloofde nog wat te worden als Dominic verveeld raakte door Lights gezelschap en er een punt achter zette. Arme weerloze jongen, in zijn klauwen vastgezet door de pure onschuld in zijn rode oogjes. Gelukkig voor de kleine schat was hij nu nog amusant voor Dominic. zachtjes vroeg hij waarom hij huilde. Wat ontzettend meelevend. ''Yes I am. But not on a negative way. On a good way. 'Cause I think I don't deserve you.'' Een klein lachje van ongeloof liet hij verschijnen.''I don't know. It's just this moment. It's already perfect.'' Zacht zuchtte Dominic. Beet kort op zijn lip. ''Yes, it is..'' fluisterde hij, waarna hij naar Light toe leunde en hem teder op de lippen kuste. Een hand in diens nek trok de jongen dichterbij en streek daarna door Lights bruine haren.

Light had zijn volle emoties getoond aan Dominic nu. Maar kreeg er steeds maar weinig of geen response op. Het was wel alsof die emoties Dominic niet deerden. Ja ze deden de jongen wel wat, maar het kwam over alsof hij ze niet zag zoals Lighty ze zag. Toen Dominic vertelde dat hij dit moment ook perfect vond verstarde Lighty opeens. Het drong allemaal tot hem door. Hoe kon een jongen uit de bibliotheek nou zomaar opeens hem leuk vinden. Hoe kunnen ze zich als een stel gedragen, als ze elkaar nog maar een paar uur kennen? Dominic kuste hem nog, en streelde door zijn haar. Maar het kwaad was al geschiedt. Dit kan niet, dit kan niet zomaar. Hierna stond hij op. Wat had hij in zijn gedachten gehaald? Hij had hier gezeten, en zich gedragen als een sloerie, die mee speelde met de eerste de beste. Kom op, hij had toch wel wat meer backbone? Als deze jongen wat van hem wou, kon hij wat meer moeite doen. Lighty had nu al met hem gezoend, op hun eerste.. nouja.. date? Dit was genoeg voor nu. Ze zouden elkaar vast een andere keer wel weer spreken, en zo niet dan wist Lighty wel waar hij aan toe was. I'm going back to the school, are you coming with me? Lighty wachtte niet op antwoord, maar liep al. Tot hij suddenly voor het hek stond. Hij zag het slot er omheen hangen. Shit, hij zat als een rat in de val. Light keek verschrikt als een fluffy bunny die kijkt naar de vrachtwagen die elk moment hem kon verpletteren. Al snel poetste hij de blik van zijn gezicht. Nu kwam het er op aan. Met welke intensie was Dominic hier gekomen? Wou Dominic echt iets serieus? Dan liet hij Lighty gaan, maar had hij een verkeerd idee, dan kon Lighty niets beginnen. Oke, Lighty had een goed lichaam, maar dat was puur show. Zijn kracht stelde niets voor, en Dominic zou hem zo in zijn letterlijke greep hebben. Zou je misschien het slot er af kunnen halen? Nu kwam het er op aan.

Dominic voelde het veranderen. Light's spieren spanden zich aan. God. Natuurlijk. Ga maar weer dramatisch doen. Light was toch zelf begonnen? En nu gaan zeuren en stoppen, slappeling. Terwijl de jongen opstond, bleef Dominic kalm zitten. Volgde met zijn ogen de jongen met felle precisie. ''I'm going back to the school, are you coming with me?'' En weg was hij. Yeah, dat ging toch niet zomaar? Loom stond Dominic op, rekte zich uit, waarbij zijn overhemd iets omhoog kwam. Nam alle tijd om kalm achter Light aan te lopen, met een kalme uitdrukking op zijn gezicht. ''Why do you want to run so badly. Did I do something wrong?'' vroeg de jongen met een licht teleurgesteld randje aan zijn stem. Zijn ogen zochten die van Light terwijl Dominic naderbij kwam. Light stond dicht bij het hek, als een muis in de val. ''Zou je misschien het slot er af kunnen halen?'' Hij grijnsde sluw, bleef doorstappen. Een meter tussen hem en Light. Stapje naar voren. Halve meter. Ook die laatste ruimte werd gesloten. Dominics hand gleed naar voren, pakte Light's pols vast en bewoog die omhoog, zodat Light's hand boven zijn hoofd tegen het hek gepind werd. ''So.. You really want to leave me this desperatly. I thought you were serious about this. But instead you run.'' Dominic sloot zijn ogen, dicht tegen Light aan, zijn ene hand had nog steeds Lights pols vast, de ander duwde de jongen zachtjes met zijn schouder tegen het hek. ''Such a pity.'' fluisterde zijn stem fluweelzacht in Light's oor. Met een luid gerinkel viel uit het niets het slot op de grond. Dominic had met zijn magie het slot verhit en bewerkt, tot dat gewoonweg gesmolten was. De krachtige spreuk was vermoeiend, maar dat zou de lieve onschuldige ziel hier niet merken, te naïef en kortzichtig. Hij deed onmiddelijk een stapje achteruit, zodat Light weer kon gaan en staan waar hij wilde. Met een zwaai trapte Dominic het hek open. ''Off you go, little lamb.'' Afwachtend leunde hij tegen de muur aan, om te zien wat Light zou doen. Uit zijn zak viste zijn vingers de paperclip. ''En vergeet dit niet.'' Hij stak de paperclip in een uitdagend gebaar richting de jongen. Niet wetend of wat hij nu deed de perfecte weg was om Light voor zich te winnen, maar daarvoor had hij nu het geduld ook niet.

[Derp, sorry ]

Lighty kon weg. Het hek was open, daar was de weg naar school, en toch, toch was er iets wat hem tegenhield om terug te lopen. Hij moest nu kiezen, of hij volgde zijn verstand, wat zei dat het slim was om naar school te gaan. Of hij volgde zijn gevoel, wat zei te blijven. Hij liet het lot bepalen. Hij pakte de paperclip aan, en boog het een stukje uit. Nu stak er een puntje uit. Hij zou het in de lucht gooien, en waar het puntje naartoe zou wijzen, dat zou hij doen. Als het puntje naar Dominic zou wijzen, zou hij blijven. Als het puntje naar school zou wijzen, zou hij naar school gaan. Nu kwam het er op aan. Hij gooide de paperclip de lucht in, deze tolde in het rond. De paperclip viel. En wees ... naar niets, of... ja hij wees iets meer naar school dan naar Dominic. En plotseling, plotseling was er een kleine duisternis te zien, en wees de paperclip naar Dominic. Hij zou blijven, maar... Deed hij dat nou zelf? Had hij zelf de paperclip laten draaien op de grond? Was zijn gevoel op dit moment sterker dan zijn verstand? Wou hij zo graag bij Dominic blijven? Of had hij de schaduw zich verbeeld? Of was er iemand die speelde met zijn lot? Hij wist het even niet, maar de paperclip bepaalde, hij zou blijven. Naah, school isn't that important, I think I rather stay with you/ Zo het hoge woord was er uit. Nu hopen dat Dominic nog steeds met hem wou zijn, en zijn twijfel niet al te serieus nam. Het was gewoon een stukje verstand wat hem in de weg had gezeten, maar... ja.. maar wat?




Sawry, extreemly DERP maar ik kon echt niet kiezen, ik heb de computer een munt op laten gooien om Lighty's beslissing te kiezen, en kon echt niets verzinnen... plz don't hate me, ik zat echt vast...

Het was grappig om te zien hoe een open deur soms net zo'n obstakel vormde als een dichte. De blokkade werd dan van fysiek mentaal. Wellicht dat Light dit momenteel heel goed begreep, aangezien hij zich hopelijk in net zo'n situatie bevond. Het hek was geopend, het slot was gevallen. Het was voorbij.. Of toch niet? Glinsterend namen Dominic's felblauwe ogen de situatie in zich op. In plaats van vlug naar de o zo dringende zaken op de o zo belangrijke school te lopen bleef Light nog even staan, dralend. Afwachtend leunde de jongen naar achteren. Eens zien hoe de ander met twijfels om ging. Sommige mensen waren qua keuzes zo makkelijk te manipuleren. Wat deed de arme stakker nou? Zo diep gezonken dat hij mentaal niet eens zelf de knoop door kon hakken? Wauw, Dominic, je weet ze wel aan te trekken Hij gooit een paperclip, bij gebrek aan een muntje... Serieus..- sprak hij zichzelf toe. Terugdenkend aan hoe Light hem in de bibliotheek al voor de voeten had gelopen.- Dit figuur is werkelijk wel een uitzondering qua triestheid. Nee, dat was natuurlijk niet waar. Al was het lichtelijk idioot wat de naïeve schat nu deed, het was niet erger dan wat hij van de rest van de 'intelligente' menselijke wezens die ze hier op school cryptisch leerlingen noemden kon verwachten. Hij leerde ze ook wat. Om met teleurstellingen om te gaan, een gebroken hart weer krakkemikkig vast te lijmen en door te gaan met hun zielige leven. Just the way life goes, so they'd better get used to it. Mensen gebruiken andere mensen, om op hun beurt weer gebruikt te worden. Als je dat eenmaal doorhad kon je er zo mee omgaan dat jij er het beste uit kwam. Jammer dat dat voor de meesten te lastig was.

Even overwoog Dominic actie te ondernemen om die vervloekte paperclip gewoon een beslissende kant op te laten wijzen. Alles was beter dan naar de verwarde ogen van dat joch te kijken, die duidelijk niet wist of hij nou links of rechts wilde. Blijven of weggaan. Zo simpel was het. Maar in zijn ooghoek zag hij dat iets anders de keuze al nam. In een klein flistje verschoof de paperclip, wat voor Light blijkbaar betekende dat Dominic het won. Woehoe.
''Naah, school isn't that important, I think I rather stay with you'' Een zachtaardige lach gleed over Dominics lippen. ''I could've walked there with you, but staying here means more .. ehh..'' Zijn stem werd zachter en ietwat verlegen, maar toch ook verwachtingsvol. ''More privacy, right? Although you made me ruin the lock..'' Een plagerige toon gaf aan dat Dominic het niet erg vond dat Light zijn gedachten had veranderd. In tegendeel. ''Such a pity.'' Zijn hand strekte zich uit om deze keer niet de paperclip aan Light te geven, maar de hand van de jongen te nemen. Zijn blik was op de ogen van Light gericht, terwijl zijn slanke vingers over Lights handpalm cirkelden. ''So..'' Het kleine vragende woordje liet hij eenzaam in de lucht hangen, licht grijnzend. Het was duivels, maar amuserend. Light mocht de keuze wederom maken.

[*fluit onschuldig* Neehoor, ik ben niet evil en laat Sander niet wéér de leiding nemen. Ohwait, toch wel o3o]

Deze post valt nog mee. Maar voor de lezers en Lezeressen, geef ik toch een beoordeling van 16+ voor deze post. Ik geef het aan, zodat ik niet aansprakelijk ben voor pervy thoughts, en whatever. Onthoud 16+.

Light was gebleven, en nog gooide Dominic hem voor een keuze. Zo onderhand had Lighty het gehad met al die keuzes. Het maakte hem nu ook niet meer uit. Dominic wou het zo? Dan kon hij het zo krijgen, maar dan ook volledig. Dominic wou al niets meer van hem dan een avontuurtje, en Lighty, ach wat kon hem het nog schelen. Een beetje uit de dagelijkse sleur breken. Maar dan zou hij het er ook niet zomaar bij laten zitten. Hij stapte op Dominic af. We'll stay here, so we can get some privacy. Hij sloot het hek, en sloot het hekwerk af met zijn dark-magic. Een van de eerste lessen, gebruiksvoorwerpen maken met schaduwen. Er hing nu een inktzwart slot om het hek heen. Eentje die de magie van Dominic niet kon molesteren. Nu hadden ze de volledige privacy weer terug, en Lighty, die zou er volledig gebruik van maken. Hij stapte op Dominic af, en pakte diens shirt vast. Binnen een grove beweging, lag het shirt in 2 stukken op de grond. Wat er onder weg kwam, dat was met geen pen te beschrijven, Lighty had niet zoveel mannenlichamen gezien, en wist ook niet hoe hij er op zou reageren, maar wat hij nu voelde. Éen en al passie stroomde door zijn aderen. Hij voelde hoe zijn lichaam reageerde op dit moment. Er gebeurde genoeg met zijn lichaam, alleen al bij het zien van het ontblote bovenlijf van Dominic. Hij wou, nee hij moest het aanraken. Heel langzaam legde hij zijn vlakke hand op de borst van Dominic. En terwijl de aandacht daarnaartoe werd geplaatst, pakte hij met zijn andere hand het achterhoofd van Dominic vast. Hij greep die niet meer subtiel vast, maar vol gevoel, het gevoel van een lichaam dat het andere wil. Niet meer voor de liefde, nee alles draaide nu om de passie, van de twee individuen bij elkaar. Langzaam bracht hij het hoofd van Dominic naar de zijne, en de lippen raakten elkaar. Langzamerhand ging de kus over in een zoen, eerst rustig subtiel, maar het veranderde steeds meer naar een passie-volle zoen. En hoe grover het zoenen, hoe meer zijn hand naar beneden ging. En net toen hij bij de rand van Dominic's broek kwam, stopte hij met zoenen. Hij keek Dominic aan, met een bijna agressieve blik in zijn ogen. En vlak voordat Dominic zich zou kunnen herpakken en zou kunnen gaan praten, had Light zijn ogen alweer gesloten om de lippen van Dominic opnieuw te begeren. Hierbij schoot zijn hand weer naar boven, en zijn hand bleef even op de borst van Dominic hangen. Rustig begonnen zijn vinger met het begeerlijkste plekje op de borst te spelen. Juist ja, Light zat daar de tepels ongegeneerd te begeren met zijn vingers. Langzaam liet hij hem er steeds doorheen glippen, en op het moment van het zachtste gevoel, gaf hij er een klein kneepje in. Maar daar liet hij het alweer los, en begon al weer met zijn hand naar beneden te bewegen. Dominic zou hem niet meer voor een keuze hoeven te zetten, en Dominic had zelf ook geen keuze meer. Het ging gebeuren. Nu. Hier. Omdat het kon.

En daar, daar precies op het moment dat Lighty het eindelijk durfde, hij eindelijk uit de zenuwachtige schulp kroop. Werd hij afgekapt. Afgekapt. Hij werd meteen koud, en kil van binnen. Hij had eindelijk gedaan wat anderen altijd zeiden wat hij moest doen, lef tonen. En daar, daar was het antwoord. Light voelde zich voor schut gezet, vernederd. Was het allemaal een test geweest? Had Dominic hem getest hoe snel hij zich volledig liet gaan? Hij liet Dominic meteen los. En meteen viel ook het slot om het hek in duizend stukjes. Privacy was niet meer nodig. Lighty was vernederd, en teleurgesteld. I thought I wass at least worth the passion, but I'm even not enough for that. Dit gezegd te hebben, haalde hij een sigaret uit zijn pakje, die in zijn zak zat, en stak hem op. I think it's better that I'll go away. Think about it, maybe you will once be friends or something. I understand if you'll never see me again. Hij liep rustig naar de poort, en eenmaal uit het zicht van Dominic, begon hij te rennen. Hij rende alle vernedering eraf, tranen liepen langs zijn wangen en door zijn snelheid vielen ze aan beide kanten in zijn haar. Een tijdje gerend te hebben kwam hij weer bij de school aan. Hij moest eigenlijk nog het volgende boek halen voor de duistere magie les. Dat was waar hij voor gekomen was naar de bibliotheek. Hij liep voorzichtig met zijn hoofd van anderen weggestoken door de gangen, zodat ze zijn tranen niet zouden zien. Bij de bibliotheek aangekomen liep hij naar de kast waar de vernedering was begonnen. Hij pakte het volgende deel van de duistere magie reeks, en liet het afschrijven bij de bibliothecaresse. met het boek in zijn handen liep hij blindelings door de gangen, onderweg iedereen aanstotende die hij niet zag door de waas van tranen die over zijn ogen zat. Waar hij naartoe ging? Niemand wist het, hijzelf wist ook niet meer waar hij naartoe moest. Hij had in ieder geval geen zin Dominic te zien. Hij durfde zich niet meer te vertonen voor hem. Hij had zich compleet laten gaan, en nu? Nu stond hij voor schut. Morgen zou hij zich niet eens meer uit zijn bed durven te vertonen, de roddel zou zich vast als een lopend vuurtje verplaatsen door de hele school. Hij zou bekend staan als een sloerie. Als iemand die wel heel makkelijk te krijgen was. Hij stak zijn vrije hand in zijn zak, en voelde iets scherps. Hij keek wat het was, en zag de paperclip liggen. Dat verdomde ijzeren ding, wat de beslissing compleet had gemaakt. Stom ijzeren ding. Hij smeet het blindelings door de gang, niet doorhebbende waar het tegen aan zou eindigen.

Het.. Alles viel in duigen. De duistere magie van het slot. Hij kon het voelen verdwijnen. In scherven. Alles lag in scherven, zag er vrij negatief uit. Alsof dit dan het moment was waarop Light hem achterliet. Zoals ook gebeurde. Wat wilde de jongen dat hij deed? Huilen? Kom nou. In plaats daarvan boog hij zijn hoofd, liet de woorden over zich heen komen. De lokken die voor zijn ogen vielen worpen een donkere schaduw op zijn gezicht. Bleek keek hij op toen Light uitgesproken was.
Tenminste, dat had Dominic gedacht. Zijn blauwe ogen wijd, grote pupillen, het beeld van een geschrokken, verbaasd, verward wezen. Zijn mond opende zich een beetje, alsof hij spreken zou, maar enkel lucht gleed naar buiten. Wat moest hij zeggen. Woorden zouden duidelijk niet werken, gezien het feit dat zijn andere tedere woorden ook geen effect hadden gehad. ''I think it's better that I'll go away. Think about it, maybe you will once be friends or something. I understand if you'll never see me again.'' De jongeman tegenover hem had weer een sigaret gegrepen, deze keer met kracht die duidelijk maakte dat er voor rustig praten geen geduld was. Daar ging hij dan. Dominic produceerde een duidelijk gepijnigde lach, vol schuld. Light dacht dat hij van hem af was. Hem afschudden. Dat was als olie op het vuur, als een uitdaging. Van hem wegrennen, zoals hij wist dat Light nu deed. Dat vroeg, dat sméékte om een vervolg. En het liefste wel zo snel mogelijk.


Hij had de tijd. Hij had geen haast. Hij zou wachten tot Light iets gekalmeerd was. Zijn shirt pakte hij op, hopeloos verpest door gretig scheurende handen. Met een wegwerpgebaar liet hij het achter op de grond. Met zijn bovenlijf ontbloot in de zachte wind wandelde Dominic volkomen beheerst de route die zijn voorganger in paniek had afgelegd. Hij floot zowaar een deuntje. Al was dit alles niet geheel volgens plan verlopen -zeg maar gerust geheel niet- toch was het voor Dominic nietiets wat hem dwars zou zitten. Oh, nee absoluut niet. Hij maakte zich in zijn hoofd al weer klaar voor de volgende confrontatie met Light. Het zou moeilijk worden, maar van uitdagingen hield hij. Lastige mensen waren interessante mensen, op een bepaalde manier. In gedachten verzonken brachten zijn voeten hem bij het trappenhuis. Omhoog, ging hij. Rechtsaf, de lange gang in. Hij had geen duidelijk doel voor ogen, wat resulteerde in een nutteloze omzwerving. Op deze verdieping bevonden zich lage ramen, waar Dominic af en toe een blik op worp. Zijn vingers volgden de muur, vormden een spoor langs de weg die hij volgde. Hij hield stil bij een van de brede vensterbanken, positioneerde zichzelf zo dat hij het uitzicht geheel kon aanschouwen. Gewoon zittend.. Bij zichzelf kalm te raden gaand. Wat zou hij nu doen? Dit alles was nutteloos, totdat.. Voetstappen klonken. Dat gebeurde in een school uiteraard wel vaker. Maar het gerinkel dat nu klonk trok zijn aandacht. Hij wist zijn ogen van het wijdse landschap af te trekken en draaide zich richting het geluid. En alsof het lot voor zijn neus stond te dansen, hem uit stond te dagen.. Zo voelde het toen hij het silhouet herkende. ''Hey.. You again..'' sprak hij, alvorens met een sprongetje van de vensterbank af te komen. Hij liep richting Light, vlugge passen, voordat de ander echt reageren kon. ''So.. Look at me, dear pretty eyes.'' Hij nam Light's hoofd zo vast dat die naar hem kijken moest. ''And listen to me, ok? Ik zeg dit één keer en zal je daarna.. niet meer storen.'' Hij slikte, haalde diep adem en streek in een reflex een zachte pluk van het bruine haar dat het gezicht voor hem omlijste opzij. Het haar viel weer vlug terug, maar de aanraking had een klein lachje op Dominic's gelaat gebracht. ''I didn't want to hurt you, I didn't want to scare you away. I.. Just want to.. Just want to do this one more time..'' Zijn tong gleed zenuwachtig over zijn lippen. ''Please don't leave..'' Zachtjes drukten zijn lippen zich op die van Light. En daarin zat een belofte. I won't give up on you.

'Cause even the stars they burn
Some even fall to the earth
We've got a lot to learn
God knows we're worth it
No, I won't give up

Light kwam nu pas tot het besef wat hij had gedaan, hij had de allereerste jongen waar hij gevoelens voor had net zojuist afgewezen. Maar, dat was toch juist altijd waar hij zelf zo bang voor was, waarom deed hij het een ander wel aan? Dit was niet hoe hij te werk kwam. De paperclip schoot tegen de muren aan, even was Lighty afgeleid door het geluid, en keek op. En daar, alsof het lot het bezegelde met een enorme knipoog, daar stond Dominic. Het lot had ze weer samen gebracht. Het gezicht van Lighty stond spontaan vol schuldgevoel.


Dominic kwam op hem aflopen. Yes, I-.. It's me again. Als hij het goed wou maken stond Lighty hier toch wel zijn kansen te verprutsen. Met een knalrood hoofd en vol schaamte durfde hij Dominic niet meer aan te kijken. Zijn hoofd nog onder de tranen van net, knalrode ogen van verdriet. Nee het had Lighty niet lekker gezeten het afscheid van net.


He wouw nog een keer. Nog één zoen. Light nam de zoen vol overgave over. Het maakte hem even niet uit wie of wat het zag, dit moment, dit ene tere momentje zou hij koesteren met de rest van zijn leven, en hij zou er nu gebruik van maken. Nee, hij moest er gebruik van maken. Like daddy always told y'ah. Be sorry for the things you regret. Hij moest nu, dit was misschien nog de enige kans die hij had. D-.. Do-.. I'm so sorry! I.. I need to learn how to handle people who love me. I-.. I-.. I'm not used to it. And.. You.. It's so.. Sudden. En daar gin hij weer, de tranen liepen over zijn wangen. Hij wou Dominic niet kwijt, daar was de jongen al te speciaal voor geworden. Nu al. Hij keek naar Dominic, de jongen was hem komen zoeken, still zonder shirt. Light kreeg meteen een schuldgevoel. Maar, hij had zelf nog een vest aan. Rustig deed hij het vest uit en hing het om de schouders van Dominic. Keep it. It's yours. I'm yours.

Andere mensen zouden het ongemakkelijk vinden. Andere mensen zouden Lights ogen ontwijken, hun blik neerslaan.
Uit angst, uit schaamte. Omdat één keer afgewezen worden voor de meeste mensen wel genoeg was. Omdat ze zich triestig in een hoekje terug wilden trekken, knietjes omhoog, gezicht verborgen en janken. Bittere tranen schreien om hun miskende liefde, hun gebroken hart. Maar als je hart niet te breken viel, zo hard en onbeweeglijk was als diamant. Dan waren zulke vrij trieste bezigheden enkel voor de show. En vandaag zou hij dat niet doen, helaas helaas. In plaats daarvan was hij in een raamkozijn gaan zitten, ontspannen van het uitzicht genietend. Totdat gerinkel van metalen draadjes op de grond klonk. Gerinkel dat zijn aandacht trok. De jongen had zijn hemelsblauwe ogen opgeslagen, had ze aan die van Lights vastgemaakt en niet meer losgelaten. Intens oogcontact volgde terwijl hij naderbij kwam.

'Yes, I-.. It's me again.' sprak zijn weggerende prooi. Bespeurde hij daar een beetje spijt, een tikje twijfel? Rode ogen, rode wangen. Schaamte, verdriet... Spijt? How sweet. Dat had Light best eerder mogen bedenken, in plaats van alles aan het lot over te laten.

Één kus vol wederzijdse inbreng later sprak zijn lieverd weer. "D-.. Do-.. I'm so sorry! I.. I need to learn how to handle people who love me. I-.. I-.. I'm not used to it. And.. You.. It's so.. Sudden."
Zachtjes liepen de tranen over Lights wangen. "Oh, sweet boy, every time I see you you cry." Fluisterde Dominic zachtjes. Ietwat speels, maar toch ook teder gleden zijn vingers over Lights huid. Vingen de tranen op. Veegden ze zachtjes weg. "You shouldn't shed tears over me. I'm here. It's all ok. Everything is.. Ok- no. Amazing. We're gonna make this day amazing." Met een licht tikje landde zijn vinger op Lights neus. "I promise." Toen Light zijn vest van zijn schouders liet glijden trok Dominic een vrij verbaasd gezicht. Striptease? Algauw werd de bedoeling duidelijk. Wat ontzettend lief. Romantisch hoor, de stof, nog warm van Lights lichaam, werd om zijn schouders gelegd. Dominic glimlachte verlegen. Met een hand wreef hij over de mouw van het vest heen. "Soft.." Mompelde hij zachtjes, als een soort goedkeuring. Hij herschikte het vest zo, dat het stabiel lag.

"Keep it. It's yours. I'm yours." De zoete woorden kwamen lichtelijk onverwacht, wat in zijn uitdrukking terug te zien was. Langzaam vormde een speelse lach zich om zijn lippen. "Hmnn, Lighty-dear doesn't like the view?" Vroeg hij plagerig, zijn lichaam zo draaiend dat zijn borstkas door de stof gecamoufleerd werd. "Maar, dankjewel. I'll take good care of your shirt." Hij liet zijn armen nu in de mouwen van het vest glijden en grijnsde scheef. Hij omhelsde Light, voelde diens warmte op hem overstralen. "Oh I just wanna hold you." Zong hij zachtjes, een stem met zowel zelfspot als warmte voor de jongen die hij zo teder vasthield. Hij was geen meesterlijke zanger. Maar de jongen wist uit ervaring dar gefluisterd je veel lastiger vals zong. Hoe hij het lied in godsnaam kende wist hij niet. Veel te zoet naar zijn zin. Maar het verwoorde wel exact wat hij zeggen wilde.

"If you don't mind of course." Na een korte periode gleden zijn armen traag van Light af. Twee blauwe ogen keken hem dan verwachtingsvol aan.

[Durp, kon even geen perfect liedje vinden waarvan ik uit m'n hoofd lyrics wist UwU So I made Domimi sing 1 sentence ]

Het was al goed. Dominic had hem een soort van vergeven? Toch ergens knaagde het nog aan Lighty. Hoe had hij zich zo kunnen laten gaan, en sterker nog, hoe kan hij het voorkomen in de toekomst? Hij wou niet meteen iedereen afschrikken waar hij het even gezellig mee had! Hij was allang blij dat hij Dominic niet zo boos of treurig had gemaakt dat die zich niet liet zien, Dominic liep nog in school, en dat was een goed teken. Dominic keek hem met een doordringende blik aan, en Lighty had het gevoel alsof hij wel kon kwispelen van opwinding.

Hij wist dat het vrij laat was, maar ergens, ergens wist hij dat Dominic het hem vergaf. Het voelde alsof Dominic wel meer kon hebben dan dit ene akkefietje.

Dominic zei hem te stoppen met huilen. OHMY Lighty had het niet eens door gehad, maar vrijwel elke keer als ze elkaar ontmoetten stond hij wel weer op één of andere manier te janken, wat moest Dominic wel niet van hem denken. Dominic was in ieder geval dankbaar voor zijn vest.

En meteen kreeg Lighty een gemixt signaal, Dominic had hem daar net nog afgewezen, of in ieder geval gestopt. Maar nu begon hij al weer duidelijk signalen af te vuren van wat hij echt wou. Dominic vroeg hem of hij het uitzicht niet zo leuk vond. Het probleem was juist het uitzicht. Lighty moest zich proberen in te houden, en dat was niet zo makkelijk als het klinkt, als er een niet-verkeerd-mannenlichaam ontbloot voor je staat. Hij gaf zijn vest juist, zodat hij zich wat beter kon inhouden. Well, honestly, I liked the view a little to much, I-... I-.. I'm not allowed to touch it, so if I won't see it, it's easier to not touch it. En hij stond alweer te hakkelen, te stotteren en te falen.

En opeens. Opeens zong Dominic dat hij hem vast wou houden. Lighty's brein maakte overuren. Hij mocht hem niet vasthouden maar Dominic hem wel, of toch niet, was dit een test of Lighty zich aan afspraken kon houden, nee dat kan niet, of was dit... Lighty had echt zo'n "Suddenly brains says: BOOM!" moment. Hij wist even niet wat hij moest reageren, en uiteindelijk na een tijdje nadenken met een raar hoofd zei hij toch maar hakkelend: Eeh, n-... eeh.. n-... HAI!

Dominic wist niet meer waar het precies heen zou gaan met deze jongen. En dat maakte het nou juist zo leuk. Elk moment kon hij weer iets verkeerds zeggen, dan zou hij de schade weer met zorgvuldig overwogen woordjes moeten teniet doen. Light bezat een lichtontvlambaar karakter, zo had Dominic ervaren. Hoe het allemaal precies in elkaar zat wist hij nog niet, maar lang zou het niet meer duren tot dat wel zo was. Dan zou hij Light volledig in handen hebben. Hem als een willoos popje kunnen bespelen. Toch was het ook leuk als het kleine speeltje tegenstribbelde of onverwachts uit de hoek kwam. Ja, Dominic moest geamuseerd worden en daarvoor waren onvoorspelbare dingen exact geschikt.  Dus was het tijd om eens te zien hoe deze jongen onder druk zou dansen. Interessant experiment, nietwaar? ''Well, honestly, I liked the view a little to much, I-... I-.. I'm not allowed to touch it, so if I won't see it, it's easier to not touch it.'' Wat schattig. Deze Light, het was echt wat bijzonders. Zoals elk mens was hij uniek en had kantjes die Dominic maar al te graag volledig zijn eigen wilde maken. Hij had nu al een hoop verschillende gezichten gezien: de daadkrachtige, de twijfelende, de boze, de lieve Light. Allemaal passeerden ze het revue. 

Een lange stilte volgde. Ach, dat was des te beter. Schattig eigenlijk, hoe Light zo heerlijk na stond te denken over het perfecte antwoord. De stoom kwam haast letterlijk uit zijn oren spuiten van de stress. ''Eeh, n-... eeh.. n-... HAI!'' Traag gleed een meewarrige grijns over zijn lippen. Hij schudde zijn hoofd, gleed teder een hand op Lights schouder en wreef er zachtjes over. Een beweging van enkele centimeters, maar met een hoop gemixte gevoelens erin. ''Dat was een verwarrend antwoord, ben je in de war?'' vroeg hij. Het klonk zo onschuldig, onwetend. Maar zijn ogen glinsterden met een plagerige sprankeling. Niet eens meer op een verduidelijking van het antwoord van Light wachtend greep Dominic hem weer vast. Omhelsde de jongen, vrij krachtig en zelfverzekerd. Zijn ene hand landde in Light's nek, glipte een klein stukje onder diens shirt. De tweede hand deed hetzelfde, bij de onderrug van zijn speeltje. Zo voelde hij de gloeiende hitte van de huid van de jongen in zijn armen zijn handen verwarmen. Dominic hield stevig vast. Alsof hij de volgende woorden meende. ''I'm sorry, but I guess I just can't let you go, cutie. You''ll have to bear with me hugging you a little longer.''

[Was even lastig na zo lang weer in het topic te komen, maar ik geloof dat het wel gelukt is c:]

Lighty was nu verrast, hij mocht dus toch wel zeggen dat hij wou dat Dominic hem vast hield. Maar waarom? Dit was in het openbaar, hoe durfde Dominic dit in het openbaar te doen? Lighty zat nog steeds met een gevoel niet waardig te zijn, en snapte dus ook niet wat Dominic nu deed. Waarom zou hij dit doen, waarom zou iemand in het openbaar gezien willen worden met hem. De Light Yagami. De vrijwel kneus van de school, de not-knower. De één die niemand nog kende. En spontaan komt dan iemand als Dominic op je af, dit kende Light niet. Op de scholen waar hij had gezeten was hij bekend om zijn kennis, kennis waar je hier op school niets aan had. Dus om zijn knowledge kon het niet zijn. Wat zag Dominic nou in hem? Of was dit wat Lighty juist zo interessant vond aan Dominic? Wou Lighty gewoon niet zo'n vastgelegde relatie. Wou hij gewoon al die onduidelijkheden, die kwamen namelijk vaak met spanning, onduidelijkheid. Ja hij vond onduidelijkheid wel wat hebben.

Hij genoot van Dominic's omhelzing. De warmte, de geur.. die geur die hem vanaf het begin al kenmerkte aan Dominic, het sluike lang-halve haar wat hem zo interesseerde. Maar ook de stevigheid van de knuffel, de kracht die Dominic toch uit het slanke lichaam kon persen. Dat was ook zo interessant. Light had Dominic nou zonder shirt gezien, en het verbaasde hem keer op keer, dat de jongen niet breed, maar wel sterk was. Het maakte hem, vampier-achtig. Maar zoals in al die girly-fantasy-films was Dominic hier geen fantasie. Maar was deze Vampire-Hunk echt. En niet all sparkly.

Dominic wou hem niet laten gaan. Nou, daartegenover was Lighty ook nog lang niet klaar met dit moment. De hug kon hem niet lang genoeg duren, al moest hij blijven staan tot ze omvielen van slaap. Oeh, daarbij denkend dat hij tegen hem aan kon slapen, heerlijk tegen hem aan kruipend. Dat idee maakte hem spontaan heel klein voelend. Maar dan, klein... positief. Als iemand die zijn bescherming heeft gevonden. Ja, Dominic mocht zijn beschermer zijn, zolang als Dominic dat wou.

De gangen. De verlaten gangen. Soms hoorde je wat voetstappen echoën, maar over het algemeen was het doodstil. Het enige contante was de zachte ademhaling van Light. Steeds reagerend op Dominic's bewegingen. De jongen ademde in, ademde uit. Het was als een metronoom. Ticktackticktack. Hoe veel langer zou dit moment nog blijven bestaan? Het was een kwetsbaar iets, een omhelzing. Als een keramieke pot die op het randje van een oneindig diepe afgrond balanceerde. Één verkeerde beweging zou de pot doen vallen, het moment zou in stukjes uiteen breken.
Niet dat dat hem echt uitmaakte. Het zou allemaal vanzelf op z'n pootjes terecht komen Zelfs als de liefde die Light nu voor het voorgespiegelde ideaalbeeld van een leugenachtige jongen voelde in honderden scherven versplinterde. Dan zou hij gewoonweg met secondenlijm de scherven weer bijeen plakken, met woorden en tedere liefkozingen Lights gebroken hartje weer herstellen. Het was nu al vrij interessant gebleken. Een leuke uitdaging. Hoe vaak kan je iemand laten vallen en weer verontschuldigend oprapen voordat er iets breekt- voordat diens vertrouwen onherroepelijk verdwijnt en je uitgestoken hand niet langer als een baken van hoop gezien wordt, maar als verraderlijk en gevaarlijk? Dat zouden ze vanzelf uitvinden. Momenteel gunde Dominic Lighty wat mentale rust, door de knuffel vol warmte en stevigheid. Dit was het repareren van wat hij spoedig weer stuk zou maken, als een eeuwige tantaluskwelling. Behalve het feit dat hij het vrijwillig deed en er een vreemdsoortige kick uit haalde.

De omhelzing duurde maar en duurde maar. Ondertussen werd het op de gang al wat rumoeriger. Leerlingen gleden langs hen heen, druk pratend en lachend na een lange dag. Maar toch ook af en toe een onderzoekende blik op dit ongewone schouwspel werpend. Waren dat- he..? Zodra Dominic herkend werd hoorde je geroezemoes. Dit gebabbel en geroddel straal negerend bleef hij nog even met zijn gezicht in Lights nek geduwd staan. Zachtjes, voor omstanders onhoorbaar fluisterde hij: "I am going to take you to my room now, before they all get jealous and try to steal you away from me." Hij drukte een korte, maar goed voelbare kus in Lights nek en liet dan zijn gezicht zien. De ogen van de jongeman stonden vol kinderlijk plezier. Wat een geweldige toevoeging aan dit spelletje- die menigte maakte het allemaal nog amusanter. Hoe zou hij zich hier doorheen manoeuvreren? Rondom hen stonden een stuk of vijf, zes mensen. Echt druk was het niet, nóg niet. Hij was echter niet van plan te wachten. Een hand landde op de schouder van zijn schattige roodoogje, duwde hem langs twee meiden. Een mysterieuze smirk was op Dominic gezicht gegrift. Zijn bovenlijf gehuld in enkel een loshangend vest liep hij alsof hij in dure designerskleding aan had, strak in pak was. En niemand die wat zei. Vlak voor de neus van een zestienjarig grietje en haar roddelgrage vriendin trok hij Light dicht tegen zich aan. "Liking what you see, dears? I'm so sorry but he's mine, so looking only.." Met een tikje op Lights neus werd de jongen geclaimd, voor als dat nog niet duidelijk was. Op een stotterende reactie wachtte hij niet, o nee. Dominic liet Light nu maar zelf zijn koers bepalen, het geduw en getrek werd achterwegen gelaten. De jongeman liep zelf echter met de schouders recht langs de lokalen naar de etage gevuld met Shadranen. Hij ontweek niemands vragende blik, staarde ze aan tot ze of wegkeken of voorbij waren. Bij z'n kamer aangekomen legde hij zijn hand op de deur en keek achterom- voor het eerst sinds hij z'n speeltje los had gelaten.

[*wiebelwenkbrauw*…… xD]

Light genoot nog even van de heerlijke warmte. Hij voelde zich zo heerlijk klein tegen Dominic aan, he... he was like his hero. Light was nu al afhankelijk van het gevoel dat iemand om hem gaf. Zonder opvallend te zijn, was het gevoel er bij hem in geslopen. Want net, toen hij Dominic even had "gedumpt" toen voelde hij zich zo slecht. Hij wou, nee het moest dat Dominic hem mocht, koste wat het kost.


Het was alsof hij het nodig had om te overleven. Dus ook toen Dominic hem vroeg mee naar boven te gaan, kon hij niets anders reageren dan een bevestiging. Ja, waarom niet? Ergens in zijn achterhoofd wist Lighty dat hij mensen hier over had horen praten, maar wat ze nou ook al weer hadden gezegd toen ze zeiden wat er gebeurde als je met een kerel naar boven ging, hij wist het niet meer. Naja, iedereen behalve Lighty wist dat Lighty er te naief voor was. But who knows?


Dus liep Lighty in dromen achter Dominic aan, met een blik op oneindig, verliefd. Afhankelijk.

Cause we are nothing without it
We are nothing without it
We are nothing without love.
There's just something about it, we can't live without it
We are nothing without love.
Nothing without love

De arme jongen. Weerloos. De geslaagde jacht. Prooi gevangen. Op weg naar de kooi, de kamer. Het bed. De muren als tralies. Zijn ijzige stem als handboeien. Dominic leidde Light met zich mee. Als een schaapje. Naar de slachtbank. Het was serieus makkelijker dan gedacht, om dit jochie met zijn puppyoogjes volkomen in te palmen. Bijna.. Saai, als hij er zo over nadacht.
Nee, het was vermakelijk geweest. Maar net toen het net spannend en echt uitdagend leek te worden was Light als boter voor hem gesmolten. Bah. Bijna zou hij weer een botte opmerking maken om zo het hele spelletje weer opnieuw te beginnen. Bijna zou hij een willekeurig meisje vastgrijpen en kussen, om de woedeaanval die dan vast en zeker zou komen rustig over zich heen te laten komen. Bijna, maar iets hield hem tegen. Want Light was overduidelijk 'onervaren' op het gebied van liefde. Of het enkel bij jongens zo'n absoluut stuntelgeval was of ook bij de meiden wist hij niet, maar het beloofde veel interessants als ze eenmaal zijn kamer bereikten. En dat zou spoedig gebeuren. In de verte doemde het einde van de gang op, kamers aan alle kanten.
Daar, in de hoek, bevond zich Dominic's kamer. De jongeman versnelde zijn pas en viste gelijktijdig zijn sleutel uit zijn zak. Met een luide klik opende hij het slot, om vervolgens de deur wijd open te gooien. ''Entrée, ma cherie.'' sprak hij plagerig. Met een duwtje werd Light naar binnen gewerkt, Dominic volgde hem, waarna de deur weer sloot. '"Zo. Wil je iets drinken? Ik heb vanalles, dus geef je bestelling maar op. Oh, en ga maar zitten hoor, stoel, bed, ergens.'' Nonchalant liep hij naar een kastje en haalde glazen tevoorschijn. Eens zien hoe zijn nieuw verworven huisdier zich zou gedragen in de kooi.

[Lateness is late. Snorry~]

Light was er met open ogen ingetrapt. Niet dat hij tot Dominic klaar was met hem als speelbal gebruiken het door zou hebben. De sluwe jongen had hem nu al naar zijn kamer gebracht. En de o zo naieve Lighty had niets door, en zag het als een vriendelijkheidje. Dus toen Dominic hem wees op zijn kamer, had hij stiekem zijn pas versneld. Hij wou graag de kamer zien van zijn nieuwe crush.

Hij hoefde niet eens de kamer in te lópen, aangezien hij er wel ingewerkt werd door Dominic. Hij mocht gaan zitten en kon een drank-bestelling opgeven. "I'll take something that gives me energy." zei hij terwijl hij op het bed ging zitten. Niet wetend wat voor een gedachte er achter zou kúnnen zitten. Het was niet zo bedoeld, maar het kwam toch over op een manier van, nou ik zit op je bed, waar we meer kunnen doen, en daar heb ik energy voor nodig.

Rustig wachtte Light af op wat hij te drinken zou krijgen, en nu was hij ongemerkt dus ook aan het wachten hoe Dominic de opmerking en handeling opvatte. Maar Dominic zou nu snel zijn liefde moeten beantwoorden, anders zou Lighty toch ergens een steek opvangen, en weten dat zijn liefde onbeantwoord zou blijven, en zou Dominic misschien wel ge-friendzoned worden. Ongemerkt

Alsof hij een butler was stond hij te wachten op een bestelling van zijn liefste aanwinst. Hmm. Terwijl hij dan toch wachtte kon hij net zo goed eens wat beter bekijken wat hier nou helemaal zat. Van boven naar beneden bekeek hij de jongen. Een redelijk gespierd lichaam, tenger, maar niet krachteloos. Ogen met een blik die een mengeling tussen onbeholpenheid en iets heel speciaals. Die blik was wat zijn aandacht had getrokken. Zou de onbeholpenheid verdwijnen, als Dominic klaar met hem was? Of juist versterken? Enkel de tijd zou het leren. "I'll take something that gives me energy." Ohnee toch, was zijn kleine schat moe? Dat moesten ze niet hebben nee. Met een vrolijke lach knikte hij. ''Ik heb geen energydrink, dus je zult het met een mixje moeten doen, hoop dat dat ok is.'' Tevreden met het verloop van zaken begon Dominic aan zijn werkje. Hij zette twee glazen neer, pakte wat flessen en goot de inhoud in de glazen. Zo kreeg je een wodka lime drankje, met extra zoete suikersiroop om zowel de bitterheid van de alcohol te maskeren als een mysterieus blauw kleurtje te geven. In het ene glas druppelde hij zelfs nog wat van de shotjes medicatie die hij ooit gad uitgeprobeerd. Het bevatte adrenaline en nog wat gezeik en zou je meer energie geven. Prima toch?

Met de glazen in zijn beide handen liep hij terug. ''Tadah. One blue mist drink for you.'' Hij overhandigde het glas met een klein grijnsje. ''Of wil je er nog een rietje bij, kleintje?'' Hij plofte naast Light op het bed, op een afstand die nog net voor vriendschappelijk door kon. Meteen daarna nam hij een slokje van zijn drinken en nam de reactie van Light op. ''Oh, wacht, ik geef je je vest alvast terug.'' Dominic bleef zitten en liet één van de kanten van zijn schouder glijden. Zo zat hij er wederom met ontbloot bovenlijf bij. Even hield hij nu een pauze om Light toch een kans te geven zijn deel van het spelletje te spelen.

[Sandeeer D: Ik wilde bij Summer posten en toen zag ik jouw post en ]

Toen Light op het bed zat werd hij eens aandachtig bekeken. Het was een blik waar Light niet wist wat hij er uit kon krijgen, was het om hem te bekijken hoe hij zou zijn, of een blik als kijk wat ik voor een aanwinst al heb? Hij had geen energydrank, darn! Zijn favo drankje werd door zijn neus geboord. Maar Dominic kon wel wat klaarmaken om energie op te leveren. Hij begon te mixen en te doen, alsof het een echte coctail bar was in zijn kamer.

Dominic kwam terug en gaf hem een glas, en ging daarna naast hem op bed zitten. Oke, ze waren dus buddy's. Hij zat precies op een afstand die voor vrienden was. Bijna teleurgesteld zette hij het lover idee van zich af. Nu begon hij zich echter te schamen, Dominic had blijkbaar niets anders dan een goede vriend in hem gezien, en hij had dus een goede vriend staan aanranden achter één of ander stom hek wat hij nog nooit gezien had. Als het hier niet om hemzelf ging, had hij er smakelijk om kunnen lachen.

Dominic nam een slokje, dus kon Light niet achter blijven. Het was zoet. Mierzoet, je zou bijna denken dat het was om iets te maskeren. Maar dat deed je goede vrienden niet aan, toch? Het spul gaf wel meteen een kick alsof hij in een achtbaan zat, of in ieder geval met iets heel spannend bezig was. Of was dat zijn lichaam die nog steeds om Dominic schreeuwde?

Bij de volgende handeling was Light het er in ieder geval over eens dat zijn lichaam ook een grote rol speelde hierbij. Dominic wou hem zijn vest terug geven, en zat dus weer zonder shirt naast hem. Meteen voelde hij het kloppende gevoel van bloed wat sneller door je lichaam wordt gepompt. Hij mocht er toch echt niet aan zitten, dit was een goede vriend. AFBLIJVEN! Dus nam hij snel zijn vest aan, stopte het in zijn schoudertas, die hij daarna in een hoekje schoof.

En toch kon hij het niet laten om naar het ontblote bovenlijf van Dominic te kijken. Het was gewoon een heerlijk lichaam, en niemand had hem verboden om naar lichamen te kijken, toch? Toen zijn blik die van Dominic weer kruiste, schoot hem opeens te binnen dat hij wel heel ongegeneerd had staan kijken. Meteen schrok hij, en werd rood tot over zijn oren. Opeens was zijn glas heel interessant en dronk hij nog een slok. Verdomd, het was wel dat spul, meteen voelde hij meer spanning! Rustig legde hij zijn hand op de ontblote buik van Dominic en begon cirkeltjes te tekenen om diens navel, terwijl hij elke keer steeds dichterbij diens binnenkant van de heupen kwam.


{Hmm... Lighty's getting in tha moodd }

Als Dominic gelijk had -en ja, dat had hij meestal, ja- was Light in een erg instabiele emotionele staat. Die jongen wist vast niet wat hij aan moest met zo veel gevoelens in één keer. En dat maakte het nou net zo leuk om hem te overladen met prikkels. Het drankje van Dominic verdween algauw in zijn keelgat. Het zure van de limoen werd gecompenseerd door suiker, wellicht was hij met de blauwe siroop een klein beetje uitgeschoten. Dat gaf niets, het belangrijkste bleef toch de alcohol die langzaamaan zijn bloedbaan in zou gaan om daar zijn hartslag omhoog te laten schieten.
Een korte blik opzij leerde hem al dat de hartslag van Light geen enkele verhoging meer nodig had. Vuurrode wangen maakten de jongen tot een uiterst schattig geval en bovenal tot een uiterst aantrekkelijk speeltje. Inwendig voelde Dominic een triomf, dit was allemaal perfect gegaan. Onschuldig, een onwetendheid fakend, rekte de halfnaakte jongeman zich eens even uit. Eén arm schoot hoog de lucht in, de andere bevond zich schuin achter Light, terwijl Dominic zich flink strekte. Zodra hij weer in een normale positie was haakten de blauwe ogen zich vast aan Lights blik. Maar die gleed naar beneden. Oei, slechte gedachten, Lighty? If you want it bad, you can get it bad..
''Geef dat glas maar hier, je hebt het niet meer nodig...'' fluisterde Dominic. Deze aanraking was het startsein geweest en meer was er echt niet nodig. Eerst nam hij het glas teder uit de handen van zijn gedrogeerde lieveling, om het onder het bed op de grond te schuiven. Vlug was hij weer terug waar hij geweest was en nam meteen het heft in handen. Als een muizenval sloot zijn hand zich om de pols van de ander, trok hem verder het bed op en schoof hem naar achteren. ''Don't worry, I won't bite..'' Speels gleden zijn vingers over Lights armen. ''Unless you want me to.'' Antwoorden mocht Light zo maar doen, eerst drukte Dominic zijn lippen ruw op die van de jongen onder zich en dwong hem om zijn tong toe te laten. Ruw, maar gepassioneerd waren zijn bewegingen. Na een korte kus gunde hij Light een adempauze. Maar dat zou niet voor lang zijn.

''Zeg, ben je erg gehecht aan dit shirt?'' vroeg hij met een onheilspellend lachje.

[Derp. Ik ben zo slecht in deze zooi beschrijven  But I tried.
En ik weet niet hoe ver jij ze wilde laten gaan *kuchkuch*? You may decide ;}]

Oei, Dominic rekte zich uit. Zonder. Zijn. Shirt. Het mooie aan een jongen die zich uitrekte, was dat je optimaal alle spieren kon zien. Light was één en al aandacht. Het was dan ook een precies voorbeeld hoe je een gespierde buik wou hebben. Toen voelde hij plots een hand achter zich. De ander nam zijn glas aan, en voor Light het door had lag het glas onder het bed.

Tijd om na te denken had Light niet meer. Als een kalkoen in een berenklem, greep Dominic ruw zijn pols vast. Niet onprettig ruw, maar ruw dat hij zich helemaal over moest geven. Het was heerlijk, de aanraking van Dominic, en het gevoel van de shirtloze buik, die hij steeds sneller voelde op en neer gaan, door de ademhaling van Dominic. En toen kwam de zoen, deze was geweldig! Die anderen voelde al speciaal, maar dit! Dit was pure passie, gekneld door een vleugje liefde. Meng alles dan goed, gooi er een beetje spanning en alcohol, ook al had Lighty de alcohol niet door, bij, en je kreeg deze twee. Het bloed vloeide naar plekken waar het een andere functie had, en voor Lighty het door had, lag hij met schaamte, omdat Dominic de verandering vast door zou hebben gehad.

Gelukkig, hij kreeg even een adempauze. Meteen trok hij ongemerkt zijn broek wat rechter, en kree gtoen de vraag of hij gehecht was aan zijn shirt. "Do what you want to do with it. I already ruined yours." zei hij met een opgewonden glimlachje op zijn gezicht.


{Do with it what you want. GneGneGne, de choice is weer aan jou En Light is hier het lijdend voorwerp. Dominic het onderwerp. Jij bepaald ik volg }

Als een van de velen, zo zou Light de geschiedenis in gaan. Een van de idioten die voor zoete praatjes van zelfverzekerde jongen gevallen waren. Momenteel moesten het er toch al wel genoeg zijn om een lotgenoten club op te richten, dus de schat zou vast genoeg steun weten te vinden. Of zou het toch anders lopen en had deze jongen meer dan alleen een prima lichaam en een naïeve geest? Zou Light hem wellicht.. verrassen? Dat zou zeker niet onwelkom zijn, Dominic greep iedere kans voor afleiding aan. Alleen zo kon hij de knagende gedachten vergeten. Woorden die door zijn hoofd spookten, gevoelens die hij niet kon en niet wilde begrijpen.

Die frustratie gooide hij in een krachtige kus, vol energie en bewegelijkheid. Als Dominic al iets door had  van de verandering die het lichaam onder hem doorging liet hij daar in elk geval tacktvol niets van merken. Hij zou immers niet willen dat Light zich zo erg schaamde dat hij zich terug zou trekken.
"Do what you want to do with it. I already ruined yours." Precies het gewenste antwoord. Braaf. Als beloning kreeg Light een vluchtige kus in zijn nek, alvorens het shirt eraan moest geloven. Een ratsend geluid klonk toen de stof het begaf onder een mix van fysieke kracht en een klein beetje duisternis. Tevreden met dat resultaat gleden zijn handen van boven naar beneden over Lights ontblote bovenlijf. ''You're kinda beautiful.'' klonk het zachtjes. En nu eens zien, hoe ver zou dit jochie durven te gaan? Aandachtig streelden zijn vingers verder over de blote huid van Light. Zachte bewegingen, teder en sterk in contrast met zijn ruwe gedrag van net. ''How do you feel, dear?''

[Sansan, ik faal hiermee :dead:Dus, ik doe straks gwn een timeskip hoor ]

Light werd gebruikt, maar had daar natuurlijk niets van door. Hij voelde zich speciaal, hij was nu speciaal. Het draaide allemaal om dit moment, de rest van de wereld vergat hij even, stelde niets voor voor even. Hij focuste zich compleet op Dominic, door de jongen begon zijn ademhaling weer sneller te gaan, voelde hij zijn hart weer sneller kloppen.

De krachtige ruwe kus was wat Light verlangde, hij kon zich heerlijk overgeven aan de kracht van Dominic. Geen zorgen, alles werd bepaald, geen keuzes, gewoon doen. Hij kreeg een zacht zoentje in zijn nek, de plek brandde van liefde toen Dominic's lippen zijn nek aanraakten, het voelde geweldig, en nog steeds gaf Light zich over. En toen moest zijn shirt er aan geloven, het werd vlug en krachtig van zijn lijf gerukt, wat een klein vluchtig kreuntje veroorzaakte die Light voortbracht. "You're so strong, you're my strong guy." De hand van Dominic beroerde zijn borstkas, kleine rillingen gingen door zijn lijf. Hij winde helemaal op, hij wou het. Hij wou het nu. Volgens Dominic was hij mooi, een soort van mooi. Op zijn eigen manier mooi. Ook al kon het verkeerd opgevat klinken, Light maakte het niet meer uit. Elke zin uit die mooie mond van die perfecte vent klonk nu als muziek in zijn oren.

En weer rustig gingen de handen van Dominic verder, het was een soort massage, maar dan een massage met achterliggende gedachte. Elke aanraking voelde voor Light als een gehele massage op zich, en bij elke zone die gevoelig was rilde hij even. Niet van de kou, en niet van walging, maar het was perfect, het voelde zo goed aan, hij moest wel rillen. Hoe hij zich voelde. Voelen. Gevoel, dat bestond ook nog. "You, You... You make me feel like... I've been locked out of the bad world, now.. I'm in heaven now."

Wat zouden Lights ouders zeggen als ze dit zagen? Zou mama Yagami teleurgesteld zijn? Papa boos en gekwetst? Of was dit al lang voorzien en verwacht, was Light de jongen geweest die enkel nog de deuren van die potdichte kast open moest wrikken. Hoe dan ook, Light was verloren. Er was geen weg meer terug, er was geen enkele mogelijkheid om te ontsnappen. De jongen had zoch volkomen overgegeven aan Dominic's wil, het hele vermoeden weer bevestigend: Light was... Verloren. 

De jongen dacht in de hemel belandt te zijn, maar de hete hellevuren waren nog nooit zo dichtbij zijn geliefkoosde huid geweest..

~x~timeskip~x~
Op een haast tedere manier streek Dominic de haren uit het gezicht van zijn schattige speeltje. Dit stond in schril contrast met de ondoordringbare ruwheid waarmee de dominante jongen zijn wil aan Light had opgelegd. Even bleef hij tegen hem aan liggen, samen de warmte van hun inspanningen delend. Het was een moment van serene rust. "How do you feel?" vroeg hij nonchalant, met zijn armen de jongen in een omhelzing houdend en hem voor gevaren behoedend. De chemische zooi in lights drinken zou wel aan het uitwerken zijn nu, resulterend in een plotse energydrop. En als Light zometeen moe was mocht hij best blijven slapen hoor. "Is there something -anything- I can do for you?"