Ontspannen.

Savador bleef lam op het bed liggen toen Madeline opstond en naar een kast liep. Hij keek verdwaasd naar de tandenborstel die ze op het bed gooide, gevolgd door de tube, en zuchtte even zacht. Kreunend en steunend trok hij de dekens van zich af en stond wankelend op. De kamer draaide voor zijn ogen, en hij moest zich vasthouden aan de muur om niet om te vallen. Hij krabde zich versuft in zijn haar toen hij merkte dat hij naakt was. Hij moest wel heel erg veel gedronken hebben als hij zich niet eens meer kon herinneren om welke reden hij uitgekleed was. Savador kneep een kwak tandpasta op zijn tandenborstel en slofte onbeschaamd om zijn allestonende lichaam naar de badkamer om daar boven de wasbak zijn tanden te poetsen. De borstel langs zijn puntige tanden brengen ging moeizaam en met slome halen van zijn arm. Uiteindelijk vond hij het voldoende gereinigd en spoelde zijn mond onder de kraan. Savador slofte weer net zo sloom terug naar de slaapkamer en liet zich languit op het bed vallen. Hij nam nog niet eens de moeite om de dekens om zich heen te slaan.

Madeline had ondertussen twee aspirintjes achterover geslagen en spoelde dat nu weg met water. Ze was wat te duf om op Savador te letten en het feit dat hij geen kleding aanhad. Ze liep naar het raam en gooide dat helemaal open. De bedrukte atmosfeer nam de wind direct mee. Het zorgde ervoor dat Madeline weer een beetje helder kon denken. De ijskoude wind werd als een welkome gast ontvangen op de gloeiende wangen van Madeline. Pas nu keek ze even om naar Savador en grinnikte zachtjes. ''Je ligt erbij als een bejaarde Savador'' zei ze met iets meer kracht in haar stem dan net. Hoewel haar hoofdpijn nog steeds als een vernietigende hamer tegen haar slapen bonkte werkte de koude lucht en de aspirintjes als een wonder.

Savador bleef met zijn gezicht tegen het dekbed gedrukt onbeweeglijk liggen en rilde even toen hij een koude bries over zijn blote rug voelde gaan. Hij draaide zijn hoofd langzaam in Madeline's richting en moest zijn ogen half dicht knijpen tegen het felle licht dat hem opeens overviel. Het raam stond wagenwijd open en bood de kamer wat frisse lucht. Vanuit het bed kon hij nog net de toppen van de bomen zien, maar hij wendde zijn gezicht af en staarde naar een donker hoekje in de muur. Licht beviel hem niet, vooral niet als het gemengd was met een plotselinge felheid en koude wind. Savador wuifde zonder te kijken met zijn hand als reactie op Madeline's woorden. 'Ik kom wel weer op krachten.. ooit,' mompelde hij nauwelijks verstaanbaar, waardoor hij merkte dat hij nog niet helemaal helder was. Hij trok met een hand de dekens onder zijn lijf vandaan en sloeg het half om hem heen. Hij draaide zijn hoofd weer om om naar Madeline te kijken, maar had een hand voor zijn gezicht geslagen om zijn ogen tegen het licht te beschermen. Hij loerde tussen zijn vingers door naar haar en grijnsde zwak. 'Aantrekkelijk, aantrekkelijk,' wauwelde hij vaag. 'Je bent aantrekkelijk zelfs als je een kater hebt.' Savador maakte zich klein onder de dekens en gniffelde even zacht. 'Ik haat drank!' imiteerde hij Madeline met een hoog stemmetje na. 'Alsof jij daar zo vies van bent.' Hij barstte in een hees gelach om zijn eigen woorden uit, wat eindigde in een zacht gekuch. Hij had het koud en bloedheet tegelijk, en wilde warme dekens om zich heen hebben maar eigenlijk ook met zijn hoofd uit het raam hangen. Savador slaakte een vermoeide zucht en staarde met een afwezige blik naar Saethion die zich bij hem onder de dekens nestelde.

Madeline leunde met over elkaar geslagen armen tegen het venster en keek naar Savador. ''Hmm, leuk hoor. Ik ben in elk geval niet degene die niet eens op kan staan vanwege een kater'' grijnsde ze ietwat vals. Op Savador's opmerking ging ze verder niet in. Hij zou haar eens moeten meemaken als hij helder is en zij stomdronken. Dan was ze grof, agressief, kil, brutaal maar bovenal asociaal. Madeline richtte haar blik weer naar buiten en liet de wind kalm met haar blonde lokken spelen.

Savador keek naar Madeline en kneep zijn ogen even tot spleetjes, maar zijn blik verzachtte al snel. 'Je bent gemeen,' zei hij op een zielige toon. Even leek het erop dat hij in huilen zou uitbarsten, maar in plaats daarvan drukte hij Saethion tegen zich aan en glimlachte flauwtjes. 'Dat ben ik niet van je gewend, schat,' voegde hij er zacht aan toe. Hij sloeg de dekens over zijn schouders en ging met zijn rug onderuitgezakt tegen de muur aan zitten. Hij hield een lege fles tegen zijn voorhoofd gedrukt om de hitte te koelen en zorgde er tegelijkertijd voor dat de dekens niet van zijn schouders afgleden. 'Je zou een voorbeeld aan mij moeten nemen. Toen ik zo oud was als jij was ik zwijgzaam en beleefd. Ik raakte alles wat onder drank viel nog niet eens aan,' zei hij met een pruillip om zich tegen Madeline's woorden te verdedigen. Ondanks zijn waas van het laatste kleine beetje dronkenheid voelde Savador langzaam de nuchterheid weer terugkeren, en daar baalde hij van.

Madeline haalde even haar neus op bij die woorden. ''Je zou aan zoveel mensen eigenlijk een voorbeeld moeten nemen. Zoals netjes elke dag naar school gaan als kind. Dat deed ik niet. Nooit iets stelen of `s avonds laat nog op straat rondhangen. Ook dat deed ik niet. Ik dronk al vanaf mijn 15de. Ik ben pas gestopt toen ik op mijn 20ste weer naar school toeging, en nog kostte me dat twee jaar voordat ik compleet gestopt was'' zei Madeline. Terwijl ze dat zei liep ze op Savador af. Ze plaatste haar handen aan weerzijde van hem en boog zich naar voren zodat ze op een paar centimeter afstand van zijn gezicht was. ''Kortom, ik neem aan niemand meer een voorbeeld'' glimlachte. Daarna ging ze weer overeind staan.

De hand waarmee Savador de verkoelende fles tegen zijn voorhoofd had gedrukt, zakte langzaam naar beneden. Zijn al iets minder lege blik bleef strak op Madeline gericht toen ze op hem afliep en haar beide handen naast hem plaatste. Hij bleef haar een aantal minuten zwijgend aanstaren. 'Dat verklaart dan meteen waarom je zo'n stoute rakker bent,' antwoordde hij uiteindelijk terwijl hij aan de hals van de fles plukte. 'Misschien ben ik ook niet altijd even lief geweest,' verzuchtte Savador terwijl hij met zijn hoofd tegen de muur leunde. 'Mijn ouders en mijn leraren mochten me graag omdat ze me sociaal vonden. Maar mijn klasgenoten dachten daar heel anders over..' Het plukken aan de fles ging nu over naar zijn zwarte lokken. 'En toen gebeurde dat kleine incident met mijn oom en kwam de periode dat ik op straat belandde. Later kwam ik terecht in een opvangtehuis waar ik voor mijn neef en nicht moest zorgen, terwijl ik ze het liefst dood had. Misschien ging het daar fout?' Savador staarde peinzend naar het plafond maar wuifde een moment later glimlachend zijn levensverhaal weg. 'Laten we een voorbeeld aan onszelf nemen dan,' verbeterde hij zacht terwijl hij Saethion aaide toen die over zijn buik gleed.

''Misschien is dat wel het beste ja'' zei Madeline zachtjes en afwezig terwijl ze een plooi in haar zwarte jurk recht trok. Toen viel haar blik even op de tafel. Er lag een viool en een fluit op. Madeline herinnerde zich nog wel waarom ze die daar neer had gelegd. De fluit was van Mèadraid en de viool van haarzelf. Nu ze erover nadacht besefte ze dat ze eigenlijk al in geen jaren meer gespeeld had op dat ding. Ze had ze in de kast gelegd om ze op te bergen maar toen ze de drank uit diezelfde kast had gepakt, moest ze de fluit en de viool aan de kant gelegd hebben.

Savador sloeg een hand voor zijn mond en staarde even met een moeilijk gezicht langs Madeline heen. Hij stond tamelijk rustig op van het bed en duwde Madeline zacht aan de kant. 'Sorry,' zei hij zacht, zijn stem gesmoord door de hand. Nog met zijn hand voor zijn mond liep hij de badkamer binnen en haalde die pas weg toen hij de deur achter zich gesloten had. Hij hield zijn lange lokken uit zijn gezicht en boog zich over het toilet, maar alles wat zojuist naar boven leek te komen zakte weer naar beneden. Savador slaakte een zucht van opluchting en kwam even later weer de badkamer uit. Zijn hoofd barstte nog steeds van de pijn alsof er een rat hem van binnenuit aan het opknagen was. Hij zeeg op de rand van het bed neer en zijn oog viel direct op de twee instrumenten op de tafel. 'Jouw bezittingen?' vroeg Savador al een stuk minder onverschilliger terwijl Saethion zijn dikke lijf op zijn schouders liet rusten.

Madeline keek niet om naar Savador. Ze zag vanuit haar ooghoeken wat hij deed en hoefde niet echt te raden waarom hij zijn hand voor zijn mond hield. Ze keek hem ook nog steeds niet aan toen ze zijn vraag hoorde. ''Alleen de viool. De fluit is van Mèadraid. We beide beide al in geen jaren meer gespeeld. Zij kreeg het te druk met haar opleiding en ik met de school'' zei ze kalm.

Savador leunde achterover tot hij weer languit over het bed lag en aaide Saethion liefdevol over zijn gladde huid. Hij staarde grijnzend naar Madeline. 'Niet zo houterig doen,' suste hij haar plagerig toe. 'Speel eens een stukje voor mij.' Hij trok het kussen onder zijn hoofd zodat hij Madeline kon blijven aankijken en wachtte geduldig op haar reactie. Met deze barstende hoofdpijn zou het hem alles behalve van zijn kater afhelpen, maar ergens was hij toch wel benieuwd naar hoe ze speelde.

Madeline keek nu wel om naar Savador. Ze keek even twijfelend van hem naar de viool. Daarna liep ze toch maar naar het instrument toe. Ze pakte de viool en de strijkstok en haalde even haar haren uit haar nek. Ze klemde de viool tussen haar schouder en kin. Zachtjes gleed ze even met de strijkstok langs alle snaren van de viool om te kijken of hij nog wel goed gestemd was. Daarna begon ze te spelen. In het begon was het nog even wennen maar al gauw vloog de strijkstok over de snaren van de viool en produceerde zuivere klanken.

( https://www.youtube.com/watch?v=-wzMfSiOkMQ )

Savador trok even zwak glimlachend zijn wenkbrauwen op toen Madeline even twijfelend van hem naar de viool leek te kijken en sloot zijn ogen zodra ze begon te spelen. Hij bewoog zijn wijsvinger loom mee op de melodie. Het kalmeerde hem, en ondanks dat de scherpe tonen tegen zijn trommelvliezen schalden, gaf het hem een gerust gevoel. Het deed hem automatisch denken aan Diva en haar harp. Savadors vinger stopte abrupt met het meebewegen op de muziek. Hij opende zijn ogen en slikte een brok in zijn keel door. Hij voelde tranen opkomen terwijl hij naar het plafond staarde. Hij veegde ze snel weg en keek glimlachend naar Madeline. 'Het is mooi,' zei Savador zacht terwijl hij de ingehouden tranen die naar buiten wilden komen met alle moeite tegen moest houden.

Madeline had tijdens het spelen haar eigen ogen ook gesloten. De snaren voelde zo natuurlijk onder haar vingers. Net alsof ze een deel van haar lichaam waren. Toen ze stopte legde ze de viool en de strijkstok voorzichtig terug op de kast. Ze glimlachte zwakjes om Savador's woorden. Toch ontging haar niet dat hij met moeite tranen in bedwang moest houden. Madeline ging aan de andere kant op het voeteneinde van het bed zitten en keek Savador aan met een blik die een mengeling van bezorgdheid en iets vragends vertoonde. ''Gaat het?'' vroeg ze zacht.

Savador bleef plat op het bed liggen toen Madeline haar viool weer had weggelegd en aan de andere kant op het bed ging zitten toen ze zijn verdriet had opgemerkt. Zijn mondhoeken zakten langzaam naar beneden en zijn gezicht toonde nu een harde emotieloze uitdrukking. 'Natuurlijk gaat het,' grijnsde hij met een poging om Madeline het doen te laten geloven. Hij richtte zijn blik weer op het plafond maar deed niet langer moeite meer om die grijns op zijn gezicht te houden. Het had geen zin om te liegen. 'Wat zal Diva wel niet van me denken?' vroeg Savador zacht zonder zijn blik van het plafond af te scheuren.

Madeline keek Savador ongelovig aan toen hij zei dat het wel ging. Ze geloofde er niets van maar zweeg. Even later zei hij dan toch wat hem dwars zat. Madeline knikte even begrijpend. ''Tja, blij zal ze niet met je zijn Savador dat is een ding wat zeker is. Maar als ze kwaad wordt op je moet je haar wat tijd geven. Dit is best een schok die ze te verwerken krijgt. Maar Diva is erg sterk, dat weet je. Ze heeft al ergere dingen doorstaan. En ik weet zeker dat ze je dit wee zal vergeven'' zei Madeline met een bemoedigende glimlach. Ze hoopte maar dat ze wat dit betreft gelijk had.

Savador bleef somber naar het plafond staren, maar glimlachte Madeline breed toe toen hij haar woorden hoorde. 'Je hebt gelijk. Waar maak ik me nu druk om? Diva verlaat me niet,' zei hij glimlachend. 'Dankje, Madeline.' Hij slaakte een zucht, maar of die van opluchting was, was moeilijk te redeneren. 'Ik wou dat ik nog jong was,' zei hij opeens. Hij wreef zich over zijn borst en dezelfde sombere blik was weer in zijn ogen terug te vinden. 'Ik heb mijn leven en bovenal mijn jeugd versleten met tranen en woede. Als ik het over kon doen.. wellicht was ik dan niet de gehate persoon geworden die ik nu ben.' Savador ging overeind zitten en streek zijn lange haren glad. Zijn gouden ogen staarden droevig naar buiten.

Madeline bleef even zwijgen toen ze Savador's woorden hoorde. ''Dat moet je niet willen'' begon ze zacht. ''Als je leven anders verlopen was, misschien had je dan Diva nooit ontmoet. Misschien had je dan wel nooit kinderen met haar gehad. Dan had je Deshas nooit leren kennen en vriendschap met hem gesloten. Je moet niet kijken naar het verleden en naar dat wat geweest is. Je zou je moeten concentreren op het heden en daar het beste van maken. Sommige mensen zeggen wel eens dat niets toeval is. Misschien was het wel geen toeval dat je zo'n ongelukkige jeugd had. Want dan was je niet de persoon die je nu bent. En hoewel veel mensen er anders over mogen denken, op een bepaalde manier houden sommige mensen ook van je'' zei ze daarna terwijl ook Madeline haar blik op buiten gericht hield.

Savador had zijn blik van het raam afgewend en keek nu toe hoe Saethion zich loom over zijn buik voortbewoog. Hij aaide de geschubde kop met een afwezige blik terwijl hij naar Madeline's woorden luisterde. Hij glimlachte flauwtjes en schudde licht met zijn hoofd. Ze had gelijk; waar klaagde hij nu eigenlijk over? 'Vergeet wat ik zojuist gezegd heb,' zei hij grijnzend. 'Het komt door de alcohol. Het is mijn bloed nog niet uit.' Savador tikte zich nadenkend tegen één van zijn paarse oorbellen en keek af en toe terluiks naar Madeline. De alcohol mocht dan wel zo goed als uitgewerkt zijn, zijn hart klopte nog net zo snel als de eerste stap die hij een paar uur geleden in de badkamer had gezet. Hij deed alsof zijn neus bloedde en leunde naar achteren. 'Je zei dat je een zwak voor me hebt,' begon Savador zacht. 'Betekent dat ook dat je van me houd?' Hij keek Madeline niet aan, maar hield zijn blik strak op Saethion gericht.

Madeline glimlachte licht toen Savador haar gelijk erkende. Die glimlach verdween echter toen ze zijn vraag hoorde. Een paar minuten zweeg ze ook even. Het leek alsof ze ergens over twijfelde. ''In zekere zin wel ja'' begon ze zacht. ''Ik hou van je op een bepaalde manier Savador. Maar niet zoals met Norwood. Zolang hij in mijn leven is kan ik niet van je houden als Diva dat bijvoorbeeld bij jou doet'' zei ze uiteindelijk en keek hem nu wel aan.

Savador liet Saethion even rusten en draaide zijn hoofd bedenkelijk naar Madeline. Zijn hart had van de spanning nog sneller geklopt, maar dat leek meteen met zijn glimlach weg te ebben. 'Ik begrijp het,' zei hij zacht. Ergens vond hij het meer dan jammer en kon hij het niet uitstaan dat Norwood iemand als Madeline verdiende, maar wat moest hij anders? Hij hield teveel van Diva om haar zomaar voor iemand anders opzij te zetten, dat kon hij niet. Misschien als hij jong en onwetend was geweest en nog weinig over ware liefde wist, maar nu hij ouder was begreep hij dat het niet zomaar iets was om van de hak op de tak mee om te gaan. Savador ondersteunde zijn kin met een vuist en streek met zijn vrije hand peinzend over Saethions kille huid. Hij vroeg zich af waarom iemand als hij ooit van iemand is gaan houden.

''Het spijt me Savador. Misschien als onze beide relaties op de klippen lopen zal ik ooit van je kunnen houden als dat ik met Norwood doe. Maar toch hoop ik dat dat niet gebeurd. Zowel voor jou als voor mij'' zei Madeline zacht. Ze wist dat Diva ook erg veel om Savador gaf. Madeline stond daarna op van het bed en deed het raam dicht. Inmiddels begon het erg koud te worden.

Savador toonde Madeline een geruststellende glimlach, maar toen ze naar het raam liep om dat dicht te doen en ze haar rug naar hem keerde, wierp hij haar een ontroerende blik toe. Aan de ene kant vroeg hij zich af hoe het zou zijn geweest als hij in plaats van Diva Madeline als geliefde had gehad, maar aan de andere kant wilde hij dat zo snel mogelijk weer uit zijn hoofd zetten. Hij haatte het als hij op die manier dacht en het feit dat hij zo'n grote liefde voor Diva voelde maar tegelijkertijd zijn hart ook naar Madeline uitging. Hij plukte nadenkend aan zijn zwarte lokken en likte zijn lippen af. 'Niets aan te doen, snoes. Om eerlijk te zijn had ik die gedachte ook. Diva is voor mij bestemd en Norwood voor jou. Het lot bepaald het, niet wij. Tenzij het een onverwachte omkeer maakt, natuurlijk - al is dat inderdaad niet te hopen,' antwoordde Savador nonchalant. Hij keek Madeline glimlachend aan en probeerde tijdens het praten zijn begerige blik onder controle te houden. Het was al een wonder dat er niets tussen hem en Madeline was gebeurd in de afgelopen uren.

Toen Savador begon te spreken keek Madeline even over haar schouder naar hem om. Ze glimlachte lichtjes. Toch was zijn begerige blik in zijn ogen Madeline niet ontgaan. Ze zweeg erover. Ineens schoot haar iets te binnen. Madeline wist wel dat Savador inmiddels kinderen had. En ze was ook erg nieuwschierig geweest. Ze ging weer op het voeteneinde van het bed zitten. ''Weet je wat ik me al een tijdje afvraag? Hoe het met je kinderen gaat. Lijken ze een beetje op je?'' vroeg Madeline grijnzend. Ze was best benieuwd of ze op Diva of op Savador zouden lijken.

Savador glimlachte zwak terug toen Madeline over haar schouder naar hem keek, en aaide Saethion onophoudelijk over zijn kop. Maar hij werd nog bleker dan dat hij al was toen hij haar plotselinge vraag over zijn kinderen hoorde. Hij streek met een klamme hand zo kalm mogelijk een lok achter zijn oor en grijnsde flauwtjes terug. 'Mijn dochter is een kleine Diva, maar heeft mijn ogen. Mijn zoon heeft mijn gezicht, maar Diva's ogen,' antwoordde hij zacht. Hij wendde zijn blik van Madeline af en keek naar hoe zijn bleke vingers over de donkere slangenhuid streken. Hij miste zijn kinderen - sinds hun geboorte had hij ze niet meer gezien doordat hij hier een hoop te doen had. Daarbij hadden hij en Diva ze nog niet eens een naam gegeven. Savador staarde door het raam naar buiten en vroeg zich af hoe het met ze zou gaan.

PROFILE MAGICIAN

» Ontspannen.

Ontspannen.

Ontspannen.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen