Madeline opende haar ogen weer maar bleef naar de grond staren. Ze voelde hoe Norwood een roos in haar haren stak en een kusje op haar wang gaf. Toen ze de deur dicht hoorde gaan zuchtte ze even treurig. Wat was ze ook stom geweest. Ze staarde daarna naar de dichte deur. Het duurde even voordat Savador's stem tot haar doordrong. Ze draaide haar gezicht langzaam zijn kant weer op. Toen hij op de grond viel liep ze naar hem toe. Ze kon enkel wachten tot hij weer bij zou komen. Madeline liep met langzame passen naar het bed dat er stond en sloeg de dekens terug. Daarna haalde ze diep adem en zei ze zacht en op melodieuze wijze een spreuk. Een zilverwit licht cirkelde rond Savador heen en tilde hem moeiteloos op. Madeline legde hem zo in het bed en sloeg de dekens over hem heen. Ze keek even zwijgend naar hem. Daarna liep ze naar het raam en ging in de vensterbank zitten.

Savador merkte niet dat hij in bed werd gelegd. Er waren een aantal beelden door zijn hoofd geschoten, dingen waar hij doodsangsten voor had. Maar nu was het stikdonker en leeg in zijn hoofd. Alleen een zwak stromend geluid weerhield hem ervan om een rustige slaap te hebben. Hij greep krampachtig de dekens beet toen hij merkte dat het geluid afkomstig van water was. En niet zomaar een beetje water; een gigantische gloedgolf rees hoog boven hem uit en liet zich langzaam naar beneden storten.

Savador probeerde in zijn droom weg te rennen, maar werd voordat hij ook maar een stap kon zetten meegesleurd door het woeste water. Even dacht hij dat hij zou verdrinken, maar even later bevond hij zich in een omgeving die totaal gehuld was in duisternis. Het water leek te zijn gekalmeerd en hij lag geshockeerd op de zwarte bodemloze grond. In werkelijkheid lag hij bezweet in bed en beet met een trillende onderkaak op zijn tong, maar hij realiseerde het zich niet toen het volgende moment een nieuw fragment in zijn hoofd leek af te spelen. Echoënde kinderstemmen zwelden langzaam aan. In de lege duisternis of in zijn hoofd, hij wist niet waar het vandaan kwam. Savador keek door de ogen van zijn jongere gedaante, toen hij een jaar of negen was. Hij probeerde zich te bewegen, maar zijn armen en benen waren met strak touw vastgebonden aan een klimrek. Daarbij was hij naakt en lagen zijn kleren als gescheurde vodden voor zijn voeten. Voor hem stonden zijn klasgenootjes die hem uitlachten en hem besproeiden met waterpistolen. Het gelach bonsde tegen zijn trommelvliezen en hij sloot zijn ogen om zich zo min mogelijk bewust van de situatie te zijn. Hij had gehoopt dit nooit meer mee te hoeven maken. Toen hij zijn ogen weer opende bevond hij zich weer in de lege, duistere ruimte. Diva draaide zich met een ruk om en liep met kwade stappen van hem weg. Savador probeerde haar tegen te houden, maar ze liep steeds verder van hem vandaan en gunde hem geen blik meer waardig.

Savador probeerde zich in het bed trillerig op zijn zij te draaien. Hij hijgde zwaar en er liep een traan over zijn wang. In zijn hoofd was het rustig; tenminste, daar leek het op. Er was nu niets anders dan totale duisternis en zijn eigen verdriet. Het belemmerde gevoel van zijn gedaante in zijn droom leek over te slaan op zijn echte gedaante - het huilen in zijn slaap leek maar eindeloos door te gaan.

Madeline keek even bezorgd om naar Savador. Hij zag er niet echt goed uit. Madeline kon zelfs zien dat hij huilde. Ze stond op en ging achter hem op bed zitten. Wat deed ze altijd als Mèadraid vroeger een nachtmerrie had. Madeline legde Savador's hoofd op haar schoot en streek zachtjes door zijn haren. Ze neuriede zachtjes een kalmerend liedje. Ze hoopte maar dat het werkte. Dit was immers geen gewone slaap.

Savador voelde de kalmte langzaam terugkeren. Hij voelde zachte vingers door zijn haren gaan en hoorde een neuriënde melodie, al leek dat van ver weg te komen. Ook al was hij zich er niet van bewust dat het Madeline was die hem gerust probeerde te stellen, zijn hand reikte naar haar omhoog en greep haar jurk verbazend stevig beet voor iemand die in een diepe slaap verkeerde. Hij nestelde zich verder op Madeline's schoot en liet haar jurk niet los. Saethion was zijn baas nog niet vergeten; hij kroop onder de dekens van Savador vandaan en kronkelde langzaam om de hals van zijn meester.

Madeline merkte dat Savador haar jurk stevig beetgreep. Ze keek even naar de slang maar bleef door neuriën. Hij was nu in elk geval een stuk rustiger. Na een tijdje stopte Madeline met neuriën. Omdat Savador haar jurk nog steeds vast had kon ze niet opstaan en was genoodzaakt te blijven zitten. Ze kon he Norwood niet kwalijk nemen. Zij had hetzelfde gedaan als hij. Misschien was zij zelfs nog gewelddadiger geweest. Zij had het niet voor elkaar gekregen zo kalm te blijven. Madeline voelde even aan de zwarte roos in haar haren en beet op haar onderlip tot die bloedde om haar tranen in te houden.

Saethion richtte zich op toen Madeline stopte met neuriën en staarde haar doordringend aan. Alsof de slang wist in welke positie zijn meester verkeerde, schoot zijn opengesperde bek naar Savadors hals en liet zijn tanden diep in de huid zinken. Saethion richtte zijn kop weer op en een sliert speeksel gemengd met gif liet los van zijn giftanden zodra hij zijn tanden uit Savadors hals haalde. Het gif zou zodra door Savadors lichaam spreiden, maar omdat er bij hemzelf ook wat gif in zijn lijf aanwezig was, was hij er immuun voor. Het zou enkel het effect van het slaapmiddel remmen en er voor zorgen dat hij eerder zou ontwaken. Saethion glibberde tussen de dekens weg alsof zijn werk gedaan was en verstopte zich onder het bed. Savadors hand die Madeline's jurk stevig beethield liet los en greep na een aantal minuten plotseling naar de zwarte roos in haar haren, die hij in zijn vuist vermorzelde. Zijn ogen schoten open en staarden Madeline recht aan. 'Ga je daar echt over in zitten?' vroeg zijn stem hees en dreigend zacht. 'Over iemand als hij?' Savador spreidde de zwarte bloembladen van de roos over het dekbed en lachte zacht. 'Wees geen zwakkeling, Madeline. Je bent veel beter af zonder hem,' zei hij nu geruststellend terwijl hij met een duim het bloed van haar onderlip veegde en die aflikte. Savador veegde de opgedrogen tranen van zijn wangen en het zweet van zijn lijf en richtte zich op, zodat hij nu op gelijke hoogte als Madeline zat. Zijn spieren voelden nog slap aan, hij voelde zich draaierig en het belemmerde gevoel was nog niet geheel verdwenen. Toch streek hij grijnzend over Saethion's ratel die boven het bed uitstak.

Wat Seathion deed ging compleet langs Madeline heen. Ze bleef maar voor zich uit staren. Ze merkte het amper toen Savador's grip op haar jurk losser werd. Ze schrok daarom nog meer van hem toen hij ineens naar de roos greep. Ze keek naar zijn gezicht recht in zijn gouden ogen die haar nu recht aanstaarde. Ze liet het toe dat hij het bloed van haar onderlip af veegde. Voorzichtig schoof ze daarna van het bed af en liep naar de kast. ''Wat zou jij gedaan hebben als het Diva was Savador? Wat zou jij gezegd hebben als Diva hier net zomaar was komen binnenlopen?'' vroeg Madeline terwijl ze een fles en twee glazen uit de kast trok. Ze schonk beide tot de helft vol met een donkere amber kleurige vloeistof. Ze liep ermee terug naar Savador en gaf hem een glas met de drank. Het kon haar niet schelen hoe sterk hij was, ze sloeg het in een keer achterover. ''Wat zou jij doen?'' vroeg ze zacht zuchtend en keek Savador aan.

Savador ging rechtop in het bed tegen het kussen aanzitten en streek met een lege blik over de twee bijtgaatjes in zijn hals. 'Diva verlaat me niet. Vandaag niet en nooit niet. We hebben kinderen waar we beiden voor moeten zorgen,' zei hij afwezig, niet echt antwoordend op Madeline's vraag. Hij pakte de drank aan die Madeline hem toereikte en staarde even in de amberkleurige vloeistof voordat hij Madeline's voorbeeld volgde en het in één keer opdronk. Hij liet het glas op zijn buik rusten en staarde dromerig voor zich uit. Hij werd nog lichter in zijn hoofd dat hij door het slaapmiddel al was en grijnsde om niets. Zijn armen hingen slap langs de bedranden. Ze vormden een perfect plekje voor Saethion om zich omheen te wikkelen. Savador merkte de droge slangenhuid niet eens om zijn arm op. Wat had hij de laatste tijd nu allemaal eigenlijk gedaan? Een beetje gemarteld, een beetje de school in zijn macht gehouden, een beetje veel zijn reputatie verslechterd.. Hij wreef met zijn vingers langs zijn slapen en kwam langzaam weer bij zinnen om die laaggevallen gedachtes over zichzelf weg te krijgen. Dat was bij hem meestal het resultaat van drank, vooral in combinatie met een slaapmiddel. Savador hief de arm waar Saethion zijn plekje gevonden had op en staarde lang naar de slang, alsof hij wachtte tot hij iets interessants zou doen.

''En denk je nou echt dat Diva daar nog hetzelfde over denkt als Norwood haar dit verteld heeft, want geloof me dat is hij geheid gaan doen'' zei Madeline. Ze stond op en schonk voor zichzelf opnieuw in. En weer opnieuw sloeg ze het in een keer achterover. Ze bleef even stilstaan met het lege glas in handen. Daarna smeet ze het ineens stuk tegen de muur. De glasspliters vielen kleterend op de grond. Eentje was in haar handpalm blijven zitten. Madeline trok de glasscherf eruit en gooide hem in nog kleinere stukjes tegen de grond terwijl er samen met het glas bloed op de grond viel uit haar wond. Ze kon hier niet goed tegen.

Savador bleef aandachtig naar Saethion staren en suste hem zacht toe terwijl hij met een half oor naar Madeline's woorden luisterde. Hij voelde zich verschrikkelijk door haar woorden en de gedachte hoe Diva zich zou moeten voelen zodra Norwood haar het verteld had, maar hij liet het niet merken en hield zijn blik strak op de slang gericht. Hij bleef zelfs kalm in bed zitten toen Madeline haar glas tegen de muur stuksmeet. Savador streek met een aantal vingers over Saethion's kop alsof er niets aan de hand was en slaakte een zachte zucht. Hij sloeg zijn lege glas achterover om de laatste druppels in zijn keel te laten glijden en steunde met zijn hoofd tegen de muur. 'Norwood heeft hier geen moer mee te maken,' antwoordde hij met een duidelijk hoorbare dubbele tong. 'Zielige clown. Als ik het Diva tot mijn grootste spijt moet laten weten zorg ik daar zelf wel voor. DAAR HEB IK HEM VERDOMME NIET VOOR NODIG!' Nu was het Savadors beurt om zijn glas te vernielen. Hij vermorzelde het in zijn hand en kneep de glasscherven samen in zijn vuist tot het bloed over zijn polsen sijpelde. Hij staarde met een wazige blik naar de bloedvlekken op het witte dekbed en boog zich weer zuchtend achterover tot hij tegen de muur aanzat. 'Geef me die fles eens,' zei Savador kalm, alsof hij zich nooit had opgewonden.

Madeline ging niet in op het geschreeuw van Savador. Ze was te wazig, flink aangeschoten zelfs. Ze greep naar de fles drank en gaf die aan Savador. Zelf liep ze terug naar de kast en greep er een nieuwe fles uit. Met een kleine ruk trok ze de glazen dop eraf en liet die gewoon stuk op de grond vallen. Ze zette de fles aan haar lippen en dronk hem leeg. Daarna smeet ze net als het glas stuk tegen de muur. Madeline was niet langer aangeschoten maar stomdronken geworden. Ze wankelde op haar benen. Als er iets was waar ze niet tegen kon, was het drank. En voral hele sterke drank zoals wat ze net achter mekaar heeft opgedronken.

Savador pakte de fles drank aan die Madeline hem toereikte en nam er gelijk een flinke slok uit. Misschien was dit wel de beste manier om zijn zonden kwijt te raken: gewoon alles wegdrinken. Hij staarde Madeline vanuit zijn ooghoeken aan en grinnikte zacht toen hij merkte hoe dronken ze wel niet was. Zelf was hij ook niet meer helder, maar het deed er niet toe. Het was zijn bedoeling juist; dan zat hij het minst over zijn problemen in, het minst over zichzelf en over het schandaal wat hij zojuist geflikt had. Hij nam nog een aantal grote slokken en begon, toen hij de fles weer liet zakken, verveeld de glasscherven uit zijn handpalm te plukken. Het bloedde hevig en zijn hand lag open, maar door de werking van alcohol voelde hij niets. Savador sloeg de de fles nu helemaal achterover en dronk net zolang door tot zijn mond niet meer kon vullen en de drank langs zijn mondhoeken naar beneden sijpelde.

Madeline pakte nog een fles en ging op de grond tegen de muur zitten op een stuk waar nog geen glasscherven lagen. Ze trok de dop eraf en nam nog een grote slok. Ze staarde wazig voor zich uit. Haar ogen glansde een beetje dof. Ze keek ongeïnteresseerd naar de wond in haar hand en nam nog een slok. Haar doffe ogen keken toen naar Savador. ''Weet je wat ik vroeger eigenlijk altijd had willen worden? Actrice. Maar ik was niet goed genoeg'' zei ze plotseling. Ze was zo wazig en dronken dat ze zelf niet eens doorhad waar ze het over had. Ook klonk ze een stuk grover en sprak ze met een asociaal accent.

Savador lag voor pampus onderuitgezakt in het bed en tikte met zijn nagel tegen de glazen fles, wat in zijn oren nu een betoverend geluid maakte. Hij had niet in de gaten dat hij de fles wat schuin hield en de drank op zijn borst druppelde. Hij draaide zijn hoofd langzaam naar Madeline toen ze tot hem sprak, al leek haar stem van verre te komen. Hij gniffelde zacht en moeizaam, alsof hij helemaal niet wilde gniffelen. 'Schat, je bent goed genoeg. Geloof me,' antwoordde Savador schor en hij nam nog een slok uit de fles. Hij liet de drank tegen de wanden van de fles klotsen terwijl hij afwezig voor zich uit staarde. 'Wat ik wilde worden, vraag je?' zei hij grijnzend zonder dat Madeline hem ook maar iets gevraagd had. 'Ik wilde koning worden. Een dictator, beginnend bij mijn basisschool om dat schoelje eens even aan te pakken. Maar in plaats daarvan werd ik zwerver.' Savador wachtte niet op Madeline's reactie en sloeg de fles weer achterover. Hij veegde met een hand loom de drank van zijn borst, maar spreidde het zo alleen maar verder uit.

Madeline nam zelf nog een slok. Een straaltje drank liep langs haar kin en over haar hals. Moeizaam stond ze daarna op en liep wankelend, en zich overeind houdend tegen de muren naar het bed. Ze ging naast Savador liggen. ''Dictator hè? Ja dat past wel bij je. Zo`n baan is je in elk geval op het lijf geschreven'' grinnikte ze en nam nog een slok. De fles was inmiddels half leeg. ''Je moet het zo zien. Als schoolhoofd kan je die kleine scharminkels van een leerlingen ook martelen. Dat hebben de meeste van die ondankbare mislukkelingen wel verdiend'' zei ze. Als ze dronken was, dan was Madeline altijd een stuk grover en gewelddadiger.

Savador zette zijn keel open en liet de drank naar binnen gieten, wat hem een vredig en warm gevoel in zijn borst gaf. Hij keek met halfdicht gezakte ogen toe hoe Madeline naast hem kwam liggen en nog een slok nam. Zijn ogen verwijdden zich even toen haar woorden tot hem waren doorgedrongen. Hij barstte in lachen uit en hield Madeline tegen zich aan door een arm over haar schouder heen te slaan. Hij sloeg de fles weer naar achteren en schonk de helft van wat eruit kwam naast zich heen. Het drippelde op het kussen, maar hij sloeg er geen acht op; hij wist niet meer goed wat hij deed. 'Schoolhoofd is nog maar een kleine beginstap naar mijn doel. Misschien moet ik de zeven planeten veroveren met mijn slangenleger om daarna marsmannetjes op de maan uit te roeien. Ik wil een ster die naar mij wordt vernoemd, zodat iedereen die ik zonde en verdriet breng zijn hoofd in zijn nek kan werpen en naar me kan opkijken en tegen de hemel gilt: Savador, wat doe je ons aan? Iedereen die het verdient..,' reageerde Savador hees. Hij had nog niet eens door dat hij de helft van wat hij zei onzin uitsloeg. Hij voelde de warmte in zijn borst langzaam spreiden naar zijn hals en hoofd en zijn buik en benen. Het kostte hem meer moeite om de fles schuin te houden zodat hij eruit kon drinken. Savador draaide zijn gezicht naar Madeline toe en staarde met een lege blik naar haar gezicht dat zich leek te vermenigvuldigen. Het kwam op het moment niet in hem op dat hij door de drank ook dubbel begon te zien.

''Ja dat zou ik ook wel willen'' riep Madeline lachend uit en nam zelf nog een slok. Ze staarde naar het plafon boven zich. Nog een grote slok volgde. Daarna viel Madeline's arm slap naast het bed. Met een zachte tik viel de fles op de grond en druppelde de laatste kleine slokjes drank eruit. Madeline liet haar hoofd op het kussen zakken en sloot vermoeid haar ogen. Een paar tellen later was ze in slaap gevallen. Haar borstkas ging kalm op en neer waaraan je kon zien dat ze diep in slaap was.

Savador lachte zacht met Madeline mee en brak het af door een grote slok te nemen. Er zat, tot zijn grootste teleurstelling, nu nog maar een beetje in de fles. Hij keek verdwaasd op toen hij een zachte tik hoorde en Madeline's hoofd op het kussen zakte. Hij gaf haar een paar iets te harde tikken tegen haar wang, maar het scheen niet te helpen. Savador klaagde een diepe zucht en bleef Madeline een lange tijd aanstaren. Hij streek even zacht over haar blonde lokken en voelde liefde groeien voor elk klein vrouwelijk detail in haar gezicht. 'Een engel,' mompelde hij schor. 'Er ligt een engel naast me.' Door de wazige laag over zijn ogen leek Madeline een soort licht uit te stralen. Savador ging plat op zijn rug liggen en trok haar wat ruw op zich. Nu hij er niet zo goed bij was met zijn hoofd, hield hij er geen rekening mee dat ze diep in slaap was. Zijn bleke handen streken bevend over haar huid en de stof van haar jurk, en bezorgde hem een voldaan gevoel.

Madeline voelde er amper wat van. Hoogstens het lichte strijken door haar haren maar de drank had zijn werk goed gedaan. Ze was diep onder zeil. Ze draaide een klein beetje toen Savador haar op hem trok. Verder lag ze daarna doodstil. Enkel het feit dat ze ademde verried dat ze nog leefde. Ze voelde zelfs Savador's handen niet meer

Savador voelde zijn lichaam licht beven en hij haalde haperend adem alsof hij het koud had, maar hij trok er zijn neus voor op. Het waren enkel bijwerkingen van de drank, dat moest wel. 'Madeline, wat doe je me aan?' mompelde hij schor terwijl hij verveeld met Madeline's blonde lokken speelde. 'Is slapen dan zoveel belangrijker dan je tijd met mij te delen?' Hij klaagde een zachte, bedroefde zucht en had opeens zin om een potje te gaan huilen. Gewoon om helemaal niks. 'Zeg maar niks..' Savador liet zijn rechterarm slap naast zich langs de bedrand vallen en hief met zijn vrije hand de fles op om te genieten van het laatste beetje drank. Daarna deed hij hetzelfde met zijn andere arm en rustte vermoeid met zijn kin op zijn borst. De lege fles viel op de grond en rolde onder het bed. Hij was in slaap gevallen, één waar hij liever niet uit wilde ontwaken. Savadors borstkas ging rustig op en neer, al ging dat soms wat schokkerig doordat hij nog steeds beefde.

Pas na een aantal lange uren werd Madeline weer wakker. Loom opende ze haar ogen en merkte dat ze half op Savador lag. Daarna herinnerde ze zich weer wat er een paar uur geleden was gebeurd. Ze had gelukkig haar kleren nog aan. Dan kon ze tenminste vaststellen dat er niets was gebeurd tussen haar en Savador, maar als Norwood niet was gekomen wist Madeline zeker dat dat wel het geval zou zijn geweest. Voorzichtig kwam ze overeind maar liet zich direct kreunend weer naast Savador op het kussen vallen. De enorme kater die ze had opgelopen na zoveel drank was ondragelijk. Het kostte haar veel moeite om overeind te gaan zitten. Ze hield een hand tegen haar slaap aangedrukt. Dit was een van de vele redenen waarom ze nooit dronk. Ze keek even opzij naar Savador maar zag dat hij nog sliep. Wat wou je na zoveel drank als zij hadden gedronken.

Savador was in een diepe maar onrustige slaap. Het voelde als een eeuwigheid en een saaie, droomloze rust. Toch sliep hij licht fronsend verder. Saethion glibberde onder het kussen vandaan en gleed langs Madeline over het dekbed om haar te begroeten met een zacht gesis. Hij kroop met zijn lange slangenlijf tussen haar en Savador in om te profiteren van de warmte. Savador voelde Saethions kille huid langs zijn been glijden en kreunde zacht. Hij draaide zich naar Madeline toe om de warmte op te zoeken en klemde haar als een kussen onbewust tegen zich aan. Hij mompelde iets op een tevreden toon toen hij ook nog opmerkte dat zijn kussen een zachter deel dan de rest had en liet zijn hoofd tegen haar boezem rusten. Saethion waagde een poging om hoger naar zijn meester te gaan, maar Savador schudde de slang met zijn been weg en sliep geërgerd door.

Madeline keek even naar Seathion toen ze zijn zachte gesis hoorde. Ze mompelde iets onverstaanbaars terug maar het klonk een beetje als iets wat goedemorgen moest voorstellen. Ze keek droog op Savador neer toen hij haar vast klemde en tegen zich aan trok. ''Je maakt het me zo wel heel moeilijk'' zuchtte ze zacht, doelend op het feit dat hij haar nu letterlijk als kussen gebruikte. Ze had meteen spijt dat ze iets hardop had gezegd want de bonkende pijn in haar hoofd werd nog een graadje erger. Kreunend greep Madeline met haar hand weer naar haar hoofd.

Savador likte zijn lippen af en kon de erge droogte in zijn keel zelfs niet in zijn slaap verdragen. Hij opende slaperig zijn ogen en het eerste wat hij zag was de zwarte stof van Madeline's jurk. Even ging de gedachte door zijn hoofd dat ze hem met een scherp voorwerp zijn scheld had ingeramd, want hij voelde zich slap, misselijk en hij leed onder een barstende hoofdpijn. Hij had zelfs de energie niet om zijn hand op te heffen om te voelen of hij een gat in zijn hoofd kon ontdekken. 'Een tandenborstel,' murmelde hij nog halfslapend, zijn stem wat gesmoord doordat hij met zijn gezicht tegen Madeline aangedrukt lag. 'Geef me een tandenborstel.' Hij kon de smaak van alcohol nog in zijn mond proeven, en bovendien wedde hij erop dat zijn adem sterk naar drank rook. Savador duwde zich aan Madeline's schouders omhoog tot hij op dezelfde hoogte als haar lag en staarde haar een lange tijd versuft aan. 'Jij ook al?' bracht hij er na een tijdje schor uit, toen hij haar hand op haar hoofd opmerkte. Savador probeerde zich kermend op zijn rug te draaien, maar het lukte amper. In feite waren zijn mentale reacties een stuk sneller dan zijn lichamelijke, want zijn ledematen werkten niet mee.

Madeline keek Savador kalm aan toen hij overeind probeerde te komen. Ze merkte dat hij ook dezelfde versufte blik als zij waarschijnlijk had. ''Ik haat drank'' zei ze enkel zacht op Savador's reactie dat ook zij een barstennde koppijn had. Langzaam stond ze op van het bed en liep naar een kast. Daar pakte ze een tandeborstel uit die nog helemaal in de verpakking zat. Ze gooide hem op het bed naar Savador en pakte daarna haar eigen tandeborstel. Ze deed er tandpasta op en gooide toen de tube ook naar Savador. Daarna ging ze haar tanden poetsen.