Zuivering.

Hatori was samen met Norwood naar de ziekenzaal gegaan. Hoe dichterbij ze kwamen hoe erger zijn voorgevoel was. ''Madeline! Waar zit je?'' galmde Hatori's stem door de ziekenzaal. Zijn blik werd met de minuut kwader. Waar zat ze. Hij was boos om het feit dat hoe langer ze er niet bij was hij bezorgder werd.

Madeline zat in haar eigen kamer. Ze had opnieuw een fles sterke drank leeg. Ze smeet hem net als de rest stuk tegen de muur tegenover zich en was opnieuw compleet dronken. Toen ze Hatori hoorde roepen bleef ze nog even zitten. Daarna stond ze wankel en met behulp van de muur op. Ze duwde ruw de deur open en bleef geleund tegen de deurpost. Haar ogen hadden een doffe glans. ''Je hoeft niet zo achterlijk hard te schreeuwen. IK BEN NIET DOOF'' schreeuwde ze. Ze sprak met een Novaans asociaal straat taal accent. ''Nou? Wat mot je van me?'' vroeg ze. Ze probeerde de trap af te lopen maar viel de laatste twee treden eraf en viel tegen de grond. Zachtjes begon ze in het Novaans te schelden.

Hatori keek op toen hij glas hoorde breken. Even later knalde de deur naar Madeline's tijdelijke kamer open. Die doffe glans in haar ogen van haar voorspelde niet veel goeds. Hatori was nog meer verast door de toon van Madeline. Zo had ze al in geen jaren meer gepraat. In elk geval niet meer sinds ze als zwervers in de straten van Nova hadden geleefd en die straattaal hadden overgenomen. Hij liep met snelle pas op haar af toen ze viel. Hatori had haar haf overeind getild toen hij de drank rook. Hij liet Madeline even snel weer vallen. Hij keek haar ziedend van woede aan. ''Je hebt gedronken. Madeline je weet dat je daar niet tegen kan'' snauwde hij naar haar. Hij trok haar ruw aan een arm overeind.

Norwood liep met Hatori mee en stopte ineens met lopen. Hij keek met onzekere blik naar de ingang van de ziekenzaal. Hij hoorde Hatori roepen. Blijkbaar had hij niet gemerkt dat hij stil stond. Hij hoorde ineens een duur openslaan en een bekende stem. Madeline klonk anders. Agressiever en gemener. Hij liep met een paar kleine passen richting de ingang en keek langzaam om het hoekje en merkte dat Hatori tegen Madeline snauwde omdat ze gedronken had. Hij liep op Hatori af en legde zijn hand op zijn schouder. "Ik zou hetzelfde in haar situatie hebben gedaan Hatori.." zei hij met kalme maar toch trillende stem. Hij keek naar Madeline en hielp haar rustig overeind door haar andere arm om zijn schouder te leggen.

Madeline kwam met een harde klap weer op de grond terecht toen Hatori haar liet vallen. ''Jij hoeft me niet te vertellen waar ik wel en niet tegen kan. Ik ben volwassen hoor'' riep ze tegen hem. Toen Norwood haar ook overeind probeerde te helpen trok ze zichzelf los van hem. ''Blijf met je klauwen van me af'' snauwde ze iets minder fel dan dat ze tegen Hatori had gedaan. Madeline was gewoon niet langer zichzelf. Ze was gemeen, agressief, asociaal, en niet langer voor rede vatbaar.

''Ja daarom bezat je je zeker'' zei Hatori verhit terug tegen Madeline. ''Norwood, als Madeline drank op heeft is ze levensgevaarlijk. Dat weet ze zelf ook. Zoals ze nu is, is ze een groot gevaar voor zichzelf en haar omgeving, dus probeer maar niet met haar te praten. Ze is niet langer voor rede vatbaar'' zei Hatori tegen Norwood. Hij had er moeite mee om zijn woede in bedwang te houden. Hij liet Madeline door razen terwijl hij zelf een flesje pakte met een lichtblauwe gekleurde vloeistof erin. Hij liep met grote stevig passen naar Madeline en greep haar bij haar pols. Ruw sleurde hij haar mee. ''Hoeveel heb je op? Twee flessen? Drie? Ongelofelijk Madeline, ik had gehoopt dat we dit gehad hadden'' snauwde hij tegen haar terwijl hij haar op een stoel drukte. Met een hand om sloot hij haar keel en dwong haar de lichtblauwe vloeistof te drinken. Ruw en argessief zorgde hij ervoor dat ze het doorslikte. Hatori was zo woedend dat hij ook bijna geen controle meer had over zichzelf. Het lukte hem niet te bedaren en hij gaf Madeline een harde mep in haar gezicht met de rug van zijn hand. ''Onozel wicht'' snauwde hij zacht tegen haar. Daarna liep hij naar haar kamer om de drak weg te halen en de glasscherven op te ruimen.

Norwood keek naar Madeline met grote ogen. Hij slikte even. Hij liet haar dan ook maar los. Hij keek naar Hatori die haar mee trok en dwong iets te drinken. Hij wendde zijn blik even af en keek daarna weer terug. Hij zag toen Hatori een harde klap in Madeline's gezicht geven. Hij beet zijn kaken op elkaar en keek opnieuw weg. Hij had dit niet verwacht van Hatori. Norwood merkte dat hij weg liep en hij keek naar Madeline. Hij zuchtte even en liep rustig naar haar toe. Hij pakte een stoel en ging tegen over haar zitten. Hij keek naar de grond en zei nog niets. Hij wist niets te zeggen. Bovendien had hij het advies van Hatori ook nog gehoord.

Madeline verzette zich hevig toen Hatori haar aan haar pols mee trok. ''Laat me los'' krijste ze naar hem. Ze probeerde zich los te trekken maar haar broer hield haar stevig in een ijzeren greep. Toen hij haar keel omsloot hapte Madeline vergeefs naar adem. Ze kreeg enkel de blauwe vloeistof binnen en sikte er zowat in. Toen ze het met horten en stoten doorgeslikt had waagde ze het Hatori even aan te kijken. Haar blik was niet langer kil of agressief, maar vol doodsangst. Naar hem opkijken was een grote fout want direct voelde Madeline een klap in haar gezicht die haar wang rood deed gloeien. Haar gezicht vloog opzij. Madeline trilde hevig daarna. Geleidelijk aan werd het trillen minder. Maar daarna kromp ze direct weer ineen. Ze rende naar het toilet zo snel als haar wankelen benen konden en spugde alles uit, inclusief de drank. Trillend zakte Madeline tegen de muur aan naar beneden en bleef op de grond zitten terwijl ze met de rug van haar hand haar mond afveegde.

Norwood keek op toen hij Madeline zag trillen. Hij wilde haar omarmen, zoenen en haar vast houden. Maar hij wist niet wat de reactie van haar zou zijn. Wat ze had gedaan was erg maar hij voelde van binnen nog steeds iets voor haar. Hij zuchtte en keek op toen ze op stond. Hij merkte dat ze wankelde en stond op. Hij keek haar bezorgd na. Hij hoorde al wat er aan de hand was. Misschien had Hatori toch gelijk om die vloeistof te gebruiken. Maar die klap was nergens voor nodig vond hij. Hij liep in de richting van Madeline en keek haar aan. "Gaat het een beetje?" vroeg hij aan haar en keek haar aan met bezorgde blik.

Madeline keek schichtig op naar Norwood toen hij binnenkwam. Ze leek nu meer op een doodsbang volgeltje dan de agressieve kille vrouw die ze net nog was geweest. Ze had rode plekken in haar nek waar Hatori haar bijna gewurgd had. Ook haar wang gloeide nog wat na. ''Kom jij me ook een mep geven?'' vroeg ze half fluisterend aan Norwood. Ze drukte zichzelf in een hoekje en bleef Norwood schuw en wantrouwend in de gaten houden.

Deshas had tot nu toe alles gevolgd wat zich had afgespeeld. Hij was verborgen in de schaduwen maar stond versteld van Hatori's kracht. En vooral dat hij het zonder aarzelen had gedaan. Om Deshas lippen speelde een valse grijns. Zijn donkere ogen vonkelde opgewonden. Hij maakte zich los uit de schaduw en liep naar Madeline's tijdelijke kamer. In de opening bleef hij stilstaan en keek even op Hatori neer. ''Nooit gedacht dat er zoveel kracht zou schuilen in een Novaan'' grijnsde hij kil.

Hatori hoorde vanuit Madeline's kamer dat ze in het tiolet alles weer uitspugde. ''Die drank is gelukkig nu uit haar lijf'' mompelde hij zacht. Hij stond langzaam op toen hij achter zich een stem hoorde. Hij draaide zich al even langzaam om en keek Deshas argwanend aan. ''Ik ben vereerd dat de enige echte Heer der Duisternis mij een bezoek komt brengen.'' Het droop van het sarcasme. Hatori had het niet zo op Shadranen en dan vooral niet op Savador of Deshas. Kale vond hij dan nog wel meevallen al zouden Hatori en hij ook nooit goede vrienden worden.

Norwood keek haar aan en zag de rode vlekken in haar nek. Hij slikte even. Hij keek haar aan en merkte dat ze in het hoekje kroop. Haar vraag deed hem opkijken. "Nee..." zei hij kalm. Hij liep naar toe en ging naast haar op de grond zitten. "Nee dat kan ik niet..." zei hij. Ineens omarmde hij haar en drukte haar tegen zich aan. Hij sloot zijn ogen en kreeg langzaam tranen. Hij hield haar stevig vast en was niet van plan los te laten.

Madeline probeerde zichzelf zowat door de muur een te duwen toen Norwood op haar af liep en naast haar kwam zitten. Ze trilde over haar hele lijf en al haar spieren spande zich samen toen hij haar omhelsde. Langzaamaan stopte het trillen en ontspande haar spieren zich iets meer maar nog niet volledig. Het voelde in elk geval veillig in Norwood's armen. Een gevoel dat voor Madeline een eeuwigheid geleden leek.

Norwood bleef haar vasthouden en zei nog niets. Hij legde zijn hoofd naast die van haar en verstevigde zijn blik aan. De tranen bleven komen. "Sorry...Sorry..." zei hij almaar. Hij liet daarna wat losser en zette zijn voorhoofd tegen die van haar en keek haar diep in de ogen. "Sorry voor mijn gedrag..." zei hij en bleef haar aankijken.

Madeline voelde ook de tranen over haar wangen stromen. Ze richtte haar blik naar de grond. ''Nee ik ben degene die zich moet verontschuldigen. Ik had beter moeten weten'' snikte ze zacht. In elk geval sprak ze weer normaal wat aangaf dat de ergste verschijnselen van de drank al aardig gezakt waren.

Deshas toonde een vreugdeloze glimlach op Hatori's woorden. ''Je zou niet echt zeggen dat je een Novaan bent. Je gedraagt je behoorlijk alsof je van Shadraanse afkomst bent'' zei hij kalm. Hij hoorde beneden en gesnik van Norwood en Madeline maar sloeg er geen acht op. Als Heer der Duisternis was hij een groot voorstander van ruzies als deze. Deshas richtte zich weer op Hatori. ''Maar voor iemand van Nova ben je erg sterk. Iemand als jij kan ik goed gebruiken als bondgenoot'' ging hij verder.

Norwood keek haar aan en zuchtte even. "Maar dan nog had ik niet zo mogen reageren..." zei hij en keek haar aan. Hij glimlachtte licht. "Ik hou van je..." zei hij zacht maar toch warm tegen haar. Hij keek haar in haar ogen en wachtte geduldig op antwoord. "En dat zal ik altijd blijven doen..." voegde hij er aan toe. Hij keek haar aan en wachtte verder op haar reactie.

Madeline glimlachte zwakjes door haar tranen heen. ''Ik ook van jou. En ik wil je niet kwijt aan zoiets stoms als een ruzie'' fluisterde ze zachtjes. Ze veegde met haar duimen de tranen van Norwood's wangen. Ze streek daarna een paar lokken uit zijn ogen en streelde hem even zachtjes langs zijn wang.

Norwood keek haar aan en glimlachte toen hij hoorde wat ze zei. "Dat wil ik ook niet.." zei hij en gaf haar een kusje. Hij bleef haar vasthouden en keek daarna naar de grond. "Zullen we dan aan de zuivering gaan beginnen?" vroeg hij aan haar en keek haar aan. "Toen hatori het zei klonk het dringend..." zei hij en keek haar aan. Hij glimlachte en voelde zich weer goed.

''Nou wie weet, misschien schuilt er wel iets Shadraans in me, je weet het echter nooit zeker hmm?'' zei Hatori opnieuw met sarcasme maar nu iets minder dan daarnet, alsof hij meende wat hij zei. ''Maar als je me wilt excuseren, ik heb beneden een pacient zitten die nodig behandeld moet worden'' zei hij droog tegen Deshas. Hatori liep met krachtige passen langs hem heen weer de trap af naar beneden. De stem van Norwood en Madeline klonken vanuit de kleine badkamer. Hatori bleef in de deuropening naar de twee kijken. ''Dat klinkt in elk geval alsof je weer normaal bent'' zei hij toonloos. ''Kleed je om Madeline, dan ga ik alles voorbereiden voor je zuivering'' zei hij. Het klonk alles behalve vriendelijk.

Norwood keek haar aan en hoorde ineens de stem van Hatori. Hij keek Madeline aan en stond op. Hij bood haar een hand aan om haar overeind te helpen en keek naar Hatori voor kort. Zijn stem klonk niet vriendelijk. Hij keek hem aan. "Wie was dat daarboven?" vroeg hij en keek hem aan. Hij had een andere aanwezigheid gevoeld. Een duistere. Misschien was het savador wel. Hij keek vragend naar Hatori en zuchtte even.

Deshas keek Hatori kalm aan. ''Natuurlijk, die geliefde zus van je'' zei hij op een lichte pesterige toon. Hij deed een stap opzij om Hatori door te laten. Daarna werd hij compleet zwart, behalve zijn ogen. Die lichtte nu feller rood op dan ooit. In die schaduw gedaante gleed Deshas langs de muren en over de vloeren. ''Laat ik maar zo vriendelijk zijn die vraag voor je te beantwoorden'' klonk Deshas stem ineens onder Norwood. Hij was onder de schaduw van Norwood gekropen zodat het natuurlijk leek. Nu schoot Deshas eronder vandaan en rees vlak voor Norwood uit de grond. Deshas bestond geheel uit schaduwen, behalve zijn ogen. Die schenen fel als twee robijnen.

Norwood hoorde een al te bekende stem die tegen hem sprak. Hij rolde even met zijn ogen. "Het zal eens niet..." mompelde hij onhoorbaar. Hij keek naar Zijn schaduw en ineens stond Deshas voor hem. Hij vertrok geen spier. "Ook hier..." zei hij kalm en spottend. Hij keek hem strak aan. Hij keek hem aan. "Heeft Savador je gestuurd om mij en Madeline in de gaten te houden of hoe zit het hier?" vroeg hij en keek strak naar Deshas zonder iets te zeggen.

Deshas liet een zachte maar spottende lach horen. ''Alsof Savador mij kan comanderen. Nee, ik ben het die hem zijn macht heeft gegeven. Ik ben het die hem die macht ook weer kan afnemen. Ik dien Savador niet Norwood'' zei hij vrij kalm. ''Integendeel zelfs. Mijn zaken hier gaan geheel buiten Savador om. Ik kwam hier voor Hatori'' zei Deshas met een steelse blik op Hatori. ''Maar dat zijn verder zaken die jou niets aangaan'' vervolgde hij.

PROFILE MAGICIAN