Ha. Ze had te lang geen kattekwaad meer uitgehaald en om eerlijk te zijn verveelde ze zich mateloos. Ze had Yazuki al een tijdje niet meer gezien, kon het arme kind niet in al haar kwijlerigheid omhelzen; de lessen waren nog maar net begonnen en ze had echt totaal geen zin om in haar pauze op zoek te gaan naar leraren; Saffie was de laatste tijd iets te gevat dus die kon ze ook niet hebben. Ze was verveeld en dat kon alleen maar resulteren in een nutteloze daad van puur leedvermaak. Nu liep ze vrolijk door de Grote Zaal, met een brede lach op haar gezicht, terwijl ze niet oplettend naar het midden van de zaal probeerde te komen. Het maakte haar niet uit wie daar zou zitten, lol zou ze toch wel hebben.
Het moest er vreemd uitzien; het toch al zo kleine meisje dat niet al te positief te boek stond dat een beetje onstabiel door de zaal wankelde. Pas met een tweede keer kijken zag je dat ze een emmer vol klotsend water in haar handen had, het handvat stevig vastklemmend. Ze had twee tussenuren gehad en teveel inspiratie. Dit werd leuk. Wren had een enorme grijns op haar gezicht bij alle gedachten die door haar hoofd speelden. Ze kon niet wachten om weer eens een goede ruzie te hebben! Veel mensen haalden tegenwoordig gewoon hun schouders op en lieten haar doen, wat haar mateloos irriteerde. Ze wilde aandacht en niet zo'n beetje ook! Anders werd er verdorie nooit meer gecompenseerd voor wat ze tekort was gekomen. Het maakte haar persoonlijk niet uit of mensen voor haar applaudisseerden of haar sloegen. Zolang ze maar naar haar keken. Oké, totaal random dit doen was misschien niet zo handig: het kon best dat ze alles verprutste door een persoon die ze kende te irriteren. Maar misschien zouden die haar wel vergeven, zoveel vrienden had ze nu ook weer niet. Ze kon de gok prima wagen. en ze had het echt nodig, het vermaak. De verdrijving van de verveling. Sorry alvast, omstanders, mensen die het zou irriteren: STFU. Het kon haar niet boeien.
De meeste mensen die al überhaupt naar haar keken vroegen zich waarschijnlijk af waarom ze er vrolijker uitzag dan ze er ooit uit gezien had. Daar was een heel simpel antwoord op. Nu ze in het midden van de zaal was en dus haar plan ten uitvoer kon brengen, keek ze helemaal blij. Overgelukkig. Excited. Achter een stoel bleef ze staan, zonder ook maar te kijken wie erop zat. Met een grijns tilde ze de emmer op, al trilden haar armen lichtjes onder het onverwachte gewicht dat de zwaartekracht net een beetje te zwaar maakte. 'Oh, ik kan het niet meer houden,' zei ze, onschuldig en ongemeend, terwijl ze op hetzelfde moment de emmer boven het hoofd van de onbekende persoon leegkiepte. Ja. Dit voelde goed. Echt te goed~

[OPEN voor iedereen~ xD]

Voor het eerst sinds lange tijd had Linde s'ochtens een goed humeur. Haar haar zat gelijk in model zo als ze het hebben wou en niemand maakte tegen haar een vervelende opmerking. Of ze had hem niet gehoord. Ze was niet eens naar buiten gehoeven voor een sigaret. De eerste les was wonderlijk waar verlopen zonder een waarschuwing of zonder een verdenking van het een of ander. Het tweede uur was iets minder gegaan. Dat was gym. Iemand had in een opwelling haar tegen haar schenen getrapt omdat ze had gezecht dat die aan de kant moest gaan omdat hij alleen maar in de weg stond. Linde had even hard moeten schelden voor de pijn een beetje minder werd en toen was ze er uit gesteurd met het riedeltje; 'het is altijd het zelfde liedje' Nu had ze een tussenuur en zat ze rustig in de grote zaal. Ze had wat strafwerk voor gym maar dat hoefde toch maar voor volgende week af te zijn. Ze zat te tekenden, iets was ze nog vaak deed en wat haar rustig maakte. Tekenen werkte voor haar beter dan een peuk opsteken, al deed ze het laatste toch sneller en vaker. Linde tekende een kat, haar eigen Bloem om precies te zijn. Ze deed er erg haar best op omdat ze hem naar huis wilden sturen. Dit was voor het eerst dat ze een brief naar huis ging sturen, maar haar ouders hadden haar er een gestuurd en verwachten er een terug. Linde was al erg lang niet thuis geweest maar ze vond het wel beter zo. Linde voelde dat er iemand achter haar stond, ze vcroeg zich af of diegene stond te kijken of hier gewoon een groeps bijeenkomst hield met vrienden. 'Oh, ik kan het niet meer houden,' klonk een scheinheilig stemmetje van een meisje. enkele seconde later kreeg Linde door wat er gebeurde. Ze snakte naar adem toen het ijskoude water over haar heen kwam. Ze was door en door nat, zo ook haar tekening, haar schooltas, haar boeken, alles. Linde strong op en haar stoel viel met een klap om. Zoiets gebeurden niet prongelijk. ''Kreng!'' gilde ze. en zonder verder na te denken, sloeg ze met haar vuist midden in het gezicht van het meisje, dat nog steeds met een scheinheilig gezicht nar haar stond te kijken. Zelf deed haar uithaal met haar vuist haar niet pijn maar ze hoopte van harte dat het meisje extra veel pijn voelde. Er verscheen al bloed.

'Kreng!' De gil maakte de grijns op Wrens gezicht alleen maar breder. Dit was toch te mooi. De verontwaardiging op het gezicht van haar slachtoffer, een meisje dat hoewel langer toch jonger was dan zijzelf en echt zo'n leuk gezichtje had, dat gewoon vroeg om een plens ijskoud water. Ze was net een prachtige tekening aan het maken - Wren haatte kunst - en die was nu zeiknat. Puh. In de seconden die het meisje voor haar nodig had om op te staan, te gillen en uit te halen kwam er een vrolijke lach over Wrens lippen, die harder was dan nodig. Ze had hier echt lol om. Haar lach liet mensen opkijken, weergalmde door het stukje van de zaal dat doorhad wat er was gebeurd en daarom stil was geworden. Mensen vroegen zich nu vast af wat er allemaal aan de hand was, wat er voor onderliggende ruzies waren die zo'n openlijke actie veroorzaakten. Geen. Gewoon helemaal niets. Dit was puur voor haarzelf en oh, wat genoot ze ervan!
Met een uitgestreken gelaat bestudeerde Wren het meisje voor haar; ze kende haar naam niet, had haar nog maar één keer zien lopen en wist echt niet wie dit kind was. Het maakte haar niet uit. Wren deed droog een stapje opzij toen het meisje haar stoel zo ruw naar achteren schoof dat het ding omviel. De klap kwam over haar lach heen, maar liet haar nauwelijks stoppen. Haar schouders schokten een beetje en ze veegde wat tranen weg uit haar ooghoeken. Dit was te mooi, te mooi!
Het kind leek het echter niet zo mooi te vinden en haalde uit naar Wren, die nog iets te zelfingenomen bezig was om de klap te ontwijken. Damnit. Recht in haar prachtige gezicht. Wren probeerde haar gezicht nog een beetje te draaien zodat de klap niet recht op haar neus kwam en haar botten niet gebroken waren, en ze slaagde erin een beetje achterover te leunen in een reflex, waardoor de klap half afschampte. En haar een prachtige bloedneus gaf. Wren hield met één hand haar neus dicht, haar dolgelukkige uitdrukking schakelde direct om naar een furieuze. Ze greep naar het haar van het kind voor haar, dat groter was, met haar bebloede hand, omdat dat toevallig de rechter was en dat gemakkelijker ging voor haar. Met haar linkerhand probeerde ze de bloeding nu te laten stoppen door een servetje van de dichtstbijzijnde tafel te grijpen - gelukkig waren die dingen hier - en dat tegen haar neus te duwen. Ze probeerde een flinke ruk te geven aan het haar van het meisje en gaf een trap tegen de emmer in haar richting, hoewel de beweging haar achterover op haar kont liet vallen. 'Auw,' jammerde ze, keek woest naar het meisje alhoewel ze tegelijkertijd een beetje zieligjes probeerde te kijken. Misschien moesten ze allebei wel naar Saffie nu. Nou, daar had ze geen zin in. Of wel.. Goed, het kind moest boeten voor het verpesten van haar kleding! Ze hoopte dat ze flink haar kapsel verpest had..

Waar haalde dat mesn het vandaan om te gaan lachen. Als zij dit grappig vond dan hoopte Linde dat ze ook van pijn hield. Ze haalde uit met haar vuist en raakte het meisje in haar gezicht. Een bloedneus, daar deed ze het voor. Met meisje drukte haar hand tegen haar neus waar het bloed inderdaad uit stroomde. Linde zach het meisje op haar af komen. Het zag er nogal onhandig uit. Met haar ene hand probeerde ze het bloeden te stelden met een servet die ze van tafel had gevist. Met haar andere hand probeerde ze haar bij het haar te grijpen. Gemakkelijk ontweek linde de bebloede hand. Het meisje had toch een plukje van Linde's haar vastgekregen en probeerde er aan te trekken wat helemaal verkeerd ging. Linde gaf haar een duwdje tegen haar schouder en het meisje tuimelde achterover. ze kon nog net tegen de emmer aan schoppen die tegen lindes enkel kwam. ''*****'' schreeude Linde en gaf automatisch een schop tegen het meisje. Ze zag uit woede niet precies waar haar voed neerkwam maar ze had in iedergeval iets geraakt. Linde keek om zich heen. Mensen stonden verschrikt toe te kijken maar leken niet in aanstalte er iets aan te doen. Ook was er nergens een leraar, klasseoudste of stagere te zien. Ze kon het meisje dus even lekker terug pakken. Op de tafel voor haar stond een kan met drinken. TOMATENSAP. perfect, dit zal haar mooie kleding wel verpessten. Dacht Linde trots. En ze goot het zo over het meisje voor haar op de grond. ''Die vlekken zal je er niet zo snel uit krijgen. Wat jammer nu van je jasje. Hij was toch niet duur he?'' Vroeg Linde poeslief, maar haar ogen schoten vuur. Verder op stond nog een kan, iets wat leek op melk, zat erin. Linde besloot dat dit ook wel over het meisje heen mocht komen. Ze pakte de kan op en hield het boven haar. ''oeps, het grijd zo uit mijn handen.'' De melkkan viel in duizende scherven vlak naast het meisje neer, Er lag een plas melk-tomatensap op de grond voor haar voeten en daar midden in lag het meisje. Linde boog zich over het meisje heen en kek haar vuil aan. ''Spijt?'' vroeg ze uitdagend.

Verdomme, het bloedde best wel erg. Wren had wel door dat het servetje al bijna doorweekt was, maar ze was nog niet van plan om het los te laten en het bloed te laten stromen. Dat ging naar nu net iets te ver, ze was geen topsporter die doorging na een hockeystick in haar gezicht. Het kind kon ook lekker vloeken, zodra de emmer haar raakte was het donder en bliksem over haar lippen. Hoezo overdreven? Wren wist het al wel weer; ze had een goed slachtoffer uitgekozen. Eentje die minstens zo agressief was als zijzelf. Jammer, aan de ene kant. Aan de andere kant; nu kon zij een keer zielig zijn. Of zou ze gewoon terug- Jeez! Wren was op de grond gevallen, mede door een duw van het kind en nu haalde ze naar haar uit! Wren voelde de voet tegen haar heup aankomen voordat ze kon ontwijken en een scherpe pijn schoot erdoorheen. Niet zo erg dat ze niet meer zou kunnen staan, het kind was zo verblind door woede dat ze er lichtelijk naast schopte, maar het was een valse trap. Te vals. Wren hield het servetje vast onder haar neus en werkte zichzelf overeind, maar kon nog niet gaan staan omdat beurtelings melk en een rood goedje zich over de grond verspreidden en in haar kleding bleven zitten. Gelukkig was dit niet haar favoriete jurkje, want anders! Maar het ging om het idee. De kan viel in duizend scherven uiteen naast haar, maar Wren was te druk bezig met omhoog komen. Net op het moment dat het meisje zich vooroverboog en haar vuil aankeek. 'Spijt?' Wren negeerde de vuile blik en toverde een brede lach op haar gezicht: dit meisje, ze mocht haar eigenlijk wel. Ondanks dat ze haar haatte vanwege haar acties vond ze haar grappig juist door haar reactie. Wren logica. Kwam nog van toen ze op straat rondzwierf; als iemand de ballen had om je in elkaar te slaan kon je vrienden worden. Niet dat dit omhooggevallen trutje er hetzelfde overdacht, maar dat kon Wren niets schelen. Ze keek haar slechts breed lachend aan. Terwijl het meisje nog steeds over haar heen gebogen stond werkte Wren zichzelf omhoog en lanceerde zichzelf naar voren zodat haar hoofd recht naar dat van het andere kind schoot, een kopstoot. Ze had zich nu toch naar Wrens hoogte verlaagd, dus waarom niet? Damn! Dat deed zeer! Wren kneep haar ogen even samen maar een bloedneus had ze toch al, dus whatever. Het servetje was nu helemaal rood, maar ze bleef het onder haar neus houden, al begon het bloed al naar haar bovenlip te kruipen. 'Spijt? Volgende keer moet ik de emmer direct over je hoofd gooien,' antwoordde Wren brutaal. Ze had zichzelf nu half overeind gehesen en keek het kind uitdagend aan. Hier deed Dramaqueen Wren het voor, dit was voor haar de showstopper. Een gevecht middenin de kantine. Ze kon er niets aan doen, maar de gedachte maakte haar aan het lachen. Ze kon het niet inhouden. Het was gewoon te prachtig! Wren klemde kort een arm om haar buik van het lachen en keek toen weer naar het kind voor haar. 'Sorry meid, het is te mooi,' zei ze, met een korte onderbreking om naar adem te happen. Ze deed geen uithaal meer, daar waren haar spieren even te slap voor. Ze stond het kind gewoon vierkant uit te lachen voor al die mensen; het kon haar niets schelen dat het bloed over haar gezicht liep. Dit was te perfect~

Het meisje onder haar probeerde overeind te komen. Wat er uit zag alsof het gedoemd was te mislukken. Het meisje kwam opeens onverwacht snel omhoog en hun hoofden knalde tegen elkaar met een doffe klap. De pijn schoot door heel haar hoofd en bleef naechoën. toen ze haar ogen weer open durfde te doen zat het meisje weer. Linde keek haar aan. Sirieus, waar sloeg dit eigenlijk op. 'Spijt? Volgende keer moet ik de emmer direct over je hoofd gooien,' antwoordde ze brutaal. De kopstoot had dat al duidelijk gemaakt, dacht ze. Het meisje oor haar hees zichzelf omhoog. Het zach er zielig uit! Linde had bijna medelijde met haar gekregen, NEE DUS! Ik haar gedachtes probeerde Linde te bedenken waarom? Jezus, dat kind was echt zielig! Nu begon ze ook nog te lachen alsof het allemaal een grote grap was. Ze lach zelfs helemaal dubbel van het lachen! 'Sorry meid, het is te mooi,' durfde ze ook nog te zeggen terijl ze naar adem hapte om vervolgens weer kostelijk door te lachen. Linde stond haar aan te fronsen. Ze had vaker dit soord mensen meegemaakt. Van die mensen dieaandacht nodig hebben en dat doen door een ander proberen uit te dagen zodat die vervolgens de schuld kan krijgen. Vroeger had Linde er nooit iest tegen durven doen, maar er waren in de tussentijd dingen veranderd. Veel dingen! Het meisje stond nog steeds dubbel van het lachen. Iedereen die stond te kijken sond haar allemaal aan te gapen. Dit was vast het domste gevecht dat ze ooit hadden gezien. Misschien moest er nog maar weer axtie komen... Haar been was haast onzichtbaar zo snel schoot het naar voren en haarde het meisje onderuit. Met een duffe klap viel ze op de grond nog voor ze echt wist was te gebeurden, zach Linde. Linde was wat gekalmeerd en kon daardoor de dingen helderder zien, dit was geen blinde woede meer. Dit was woede onder kontrole. Veel gevaarlijker dan de eerste. Een tweede schop haast sneller dan die daarvoor. Weer een doffe klap toen de zijkand plat tegen de schene van het meisje kwamen. De pijnlijkste plek die Linde dat moment kon bedenken. ''Is het nog steeds zo grappig? of moet het nog harder? Het kan allemaal hoor, als je het lief vraagd teminste...'' Linde walgde van dit kind en zo stond ze ook naar haar te kijken. Gewoon te zielig.

(Miss mag Linde Wren wel, maar dan mag Wren eerst nog wel flink uithalen hoor!!!! (: )

Waarom ze mensen met een attitude mocht wist ze niet, ze kon er namelijk helemaal niet tegen als mensen zich tegen haar konden verweren. Maar ze was er nu eenmaal aan gewend met dat soort mensen om te gaan en ja, het was grappig. Zonder een goede ruzie zo nu en dan kon Wren niet overleven! Ze had er de behoefte aan eens in de week een goede schreeuwsessie te hebben, desnoods iemand te vloeren. Anger management? Misschien. Ontspanning? Zeer zeker. En nu was ze goed bezig. Hoewel de mensen die om hen heen stonden zich misschien afvroegen naar wat voor belachelijk iets ze nu weer stonden te kijken, had Wren er lol in. Misschien wel meer lol dan goed was. Jeez! Het kind voor haar schopte vervaarlijk hard, zo bleek toen ze haar weer onderuit haalde. Damnit. Die kleding kon ze ook wel verbranden, helemaal verpest! Wren ademde scherp in toen een eerste schop, daarna een tweede schop haar hard raakten tegen haar schenen. Auch. Even rustig worden. Even kalmeren en goed terug kunnen slaan. Ze wachtte tot het meisje niet meer schopte en wat begon te zeggen. Ze vroeg of het harder moest, of het nog steeds grappig was. Een brede grijns smeerde zich uit over Wrens gezicht toen het kleine meisje zichzelf weer overeind kreeg - ze had het kunstje nu door en het ging een stuk makkelijker dan eerst - en een stap naar Linde toedeed. 'Het wordt steeds grappiger, dropje van me,' antwoordde ze schertsend, knipoogde. 'Maar ik denk dat jij ook wel wat tegenkracht kan gebruiken!' Met die woorden haalde ze uit. De klap galmde door de zaal die stil gevallen was van al die agressie: Wrens handafdruk stond bijna in de wang van het meisje. Tenminste, dat hoopte Wren; ze had echt hard uitgehaald. Zelfs voor haar doen - een klein meisje - was ze best oké in haar armen. 'Nog niet genoeg, neem ik aan,' trok Wren conclusies, terwijl ze nu met haar andere had eenzelfde pets uitdeelde tegen de andere wang van het meisje. 'Wanneer u geslagen wordt, keert dan uw andere wang,' quotte ze de bijbel totaal verkeerd. Ze was niet christelijk, dus ach wat. Wren hield haar hoofd even een beetje schuin. 'Ik denk dat we klaar zijn,' opperde ze, haalde haar schouders op en wilde zich omdraaien. Zij had haar lol gehad. Zij was klaar. Geen idee wat het kind achter haar ervan vond, maar het zou niet al te slim zijn om Wren nu al victorie te gunnen. Werd ze alleen maar overmoedig van.

~Teehee, hebben ze straks een haat-vriendschap xD Yayz, ruzies zijn best grappig :3

Linde zag dat het meisje had besloten om in de aanval over te gaan. In plaats van zielig op de grond te blijven liggen. Ze stapte naar voor en Linde staarde haar verveeld aan. Het verveelde haar echt. 'Het wordt steeds grappiger, dropje van me,' antwoordde het meisje schertsend, ze knipoogde. Linde toverde een glimlach op haar gezicht. 'Maar ik denk dat jij ook wel wat tegenkracht kan gebruiken!' Linde knikte. ''Misschien wel?'' Beaamde Linde. Linde zag de hand naar voren schieten. Eerste hoorde je alleen maar een klap. Toen kwam langzaam een brandende blek. Maar Linde gaf nog geen kik. Sinds ze was bewerkt met messen was haar pijngrens veel hoger geworden. 'Nog niet genoeg, neem ik aan,' concludeerde het kind voor haar. Een voor Linde überhaupt kon antwoorden haalde het meisje uit met haar andere wang en kwam die terecht op haar andere wang. Weer een zeurende brandende pijn. Linde gaf nog steeds geen uitdrukking, behalve die ze net ook had getrokken voor de eerste klap. Een verveelde blik. Haar wangen waren vast getekend met rode striemen van de handen van het meisje maar voor haar branden het alleen maar en veranderde dat ook snel in tintelen. 'Wanneer u geslagen wordt, keert dan uw andere wang,' Wat? Waar sloeg dat op? Een raar kind, daar bleef Linde bij. Het kind stond haar enkele seconden aan te kijken alsof ze nog ergens een foutje moest ontdekken, maar die vond ze niet. Ze draaide zich om nadat ze 'Ik denk dat we klaar zijn,' had gezegd. ''Niet zo snel 'dropje van me'.'' Linde haalde uit met haar voet en schopte haar in har knieholte. Een plak waas je dan automatisch door je knieën ging. Midden in haar stap zakte het kind op de grond. '' Zo zo, jij vind de vloer wel een hele fijne plaats. Je wilt er volgends mij het liefst zo dicht mogelijk bij zijn.'' Linde stond haar gefronst aan te kijken. ''Was dat echt alles wat je te bieden had? Slap hoor. Iets uitlokken en dan vervolgens, als het er slecht voor jou uit ziet, snel wegwezen.'' Linde keek even over de tafel rond haar. Misschien ergens een mes? Nee, dat niet. Geen messen. Hoe durfde ze daar ook maar aan te denken. Na wat ze had gedaan met een mes, had ze nooit normaal een mes kunnen pakken. Steeds voelde ze haar ondertussen al genezen wond een steek geven. Soms een niet echt opvallende steek, maar soms deed het echt weer pijn. Daarom at ze ook voornamelijk met lepel en vork. Linde keek naar het meisje voor haar. Haar mocht ze nooit iets doen met een mes, niet zoals ze bij zichzelf had gedaan om haar leven te proberen te beeindigen. Onbewust ging haar hand naar het litteken op haar buik. Ze staarde het meisje aan. Afwachtend. Misschien kwam er nog actie.

Ergens wilde ze zich rot lachen, zo erg dat ze op de grond moest gaan liggen met haar armen om haar buik geslagen, zodat haar middenrif niet zou scheuren. Ha. In your face. De klap die Wren aan het meisje had uitgedeeld was raak, en misschien wel meer dan dat; spot on. Het geluid galmde door de Grote Zaal, de mensen keken nog steeds ietwat geschokt maar ook geïnteresseerd. Wie van de twee zou dit winnen, of zou het met een sisser aflopen? Tja, dat wist ze zelf ook niet, maar dat was dan weer niet de uitdaging, niet? Tweede slag ook raak. Nou, dat was wel genoeg. Aangezien het kind niets terugzei moest Wren wel gewonnen hebben, niet? ..Nee. Jammer, meid. Het gaat niet door. Knieholte, stekende pijn; opnieuw lag Wren op de grond. Wren beet even heel kort op haar lip, maar ze was eraan gewend op gemene manieren in elkaar geslagen te worden. Zo gingen haar vrienden vroeger ook met elkaar om, ze kon wel ergens tegen. En ze kon ook flink wat terugtrappen als ze wilde. Maar niet als ze op de grond lag. 'Ja, heerlijk,' beaamde Wren, die zich omdraaide en weer omhoog kwam, vloeiender dan eerst. Ja, ze kreeg het door hoor. 'Misschien wil jij hem ook wel ontmoeten?' Wren had geen poging gedaan het meisje op de grond te duwen, maar liet zich simpelweg met haar hele gewicht plots tegen het kind aanvallen. Wren was klein, Wren was niet zwaar; maar zwaartekracht kan je toch heel wat helpen als je in een crushhug je tegenstander tegen de grond werkt. 'En, lig je lekker?' vroeg Wren met een akelig stemmetje. Ze probeerde het andere kind tegen de grond te drukken, maar ze keek haar in plaats van verbitterd breed lachend aan. Kom op, was dit niet mooi? 'Ik mag je,' zei Wren simpelweg. En dat was eigenlijk al heel wat om uit haar mond te horen. Niemand mocht haar en zij mocht over het algemeen nog minder mensen. Maar dit kind, ze vocht gewoon terug in een volle aula. Ze vocht best wel goed. Wren was meer dan tevreden, ook al was dit geen test geweest maar gewoon pure verveling. Niemand die haar gedachtegangen zou snappen; zij ook niet, daarom deed ze maar gewoon wat ze haar ingaven.

'Ja, heerlijk,' antwoorde het meisje dat nogmaals voor haar voeten lag. Ditmaal kwam ze soepel overeind. 'Misschien wil jij hem ook wel ontmoeten?' Nog voor Linde het wist viel ze. Haar handen vingen haar op maar haar polzen begonnen pijnlijk aan te voelen.'En, lig je lekker?' vroeg het kind terwijl ze haar tegen de grond duwde. ''O wat ligd deze vloer toch heelijk. Maar ik hou toch meer van mijn bed om op te liggen, dat jij de goot kiest snap ik ook wel hoor. Maar nee geef mij maar gewoon een bed.'' Linde glimlachte breed naar het meisje. 'Ik mag je,' Even was Linde te verbaast om iets te zeggen, al kon je dat niet aan haar zien. Haar wenkbrauw trok omhoog en Linde kwam in een flits overeind. Wat dat meisje kon kon zij ook. De klap cvan hoofd tegen hoofd klonk dof. Linde voelde zelf haast niets maar hoopte dat het meisje het ook voor haar voelde. Handig stapte Linde weer overeind en ze stond het meisje aan te kijken. ''Dus, je mag me?'' vroeg Linde spottend. ''Wat een grap! Nu bof ik zeker? Dat het kind dat niemand mag iemand aardig vind?'' Wat een raar mens. Het ging niet helemaal goed in haar hoofd, dat wist Linde honderd procent zeker.

(Sorry, ik ben een beetje inspi loos..... en als je het dramatisch wil maken. moet je Linde in haar buit slaan/schoppen.... Dan wordt het extra dramatisch! Kijk maar wat je doet.)

[Sorry voor de late reactie! Ik heb last van een extreem tijdgebrek :c]

Dat jij de goot kiest? Nou nou, gingen we een grote mond hebben ook! Wren had zin om dit kind nog een paar keer in elkaar te slaan en haar te laten weten dat ze er lol in had, dat het voor haar puur plezier was om water over mensen heen te gooien en een ruzie te starten. Net als die keer met Yazuki. Het kind - haar zus, damnit - had haar plek ingenomen in het lokaal en dat had ze geweten ook. Er was een ruzie van gekomen, zoals te verwachten was met Wren. Op de een of andere manier kwam ze altijd in de problemen. En natuurlijk was dat haar eigen schuld niet! Het kind glimlachte asociaal breed naar haar en kwam toen snel overeind. 'DAMNIT!' gilde Wren toen ze een klap tegen haar hoofd kreeg van het andere meisje, die haar move had overgenomen en hem pijnlijk uitvoerde. Nu bof ik zeker, voegde ze er nog sarcastisch aan toe. Wren riep een brede lach op op haar gezicht terwijl ze over haar voorhoofd wreef en even haar rug rekte. 'Ja, je bent echt een geluksvogel~' vertelde ze het kind, terwijl ze even met haar vingers in haar wang kneep zoals oma's bij hun kleinkinderen doen als ze hen vertellen hoe groot ze wel niet zijn geworden. Wat fijn, dat de boodschap was overgekomen! Wren liet de wang van het kind weer los, rekte zich even uit en gaapte. 'Al ben je wel erg saai,' voegde ze eraan toe. 'Dat moet je echt eens afleren hoor! Beetje drama hier, beetje overdrevenheid daar.. Dan wordt alles al veel leuker!' Wren was klaar met zich uitrekken en deed een lome stap naar het kind toe, bewoog haar nek even als om wat irritante spiertjes los te krijgen en gaf haalde toen uit naar de buik van het kind. Ha. Raak. Recht in het midden, bull's eye! Zou haar leren zo sarcastisch over haar te spreken! Puh. Wren deed weer een stap achteruit en zwaaide haar haren naar achteren, zodat ze goed kon zien wat er verder gebeurde. 'Je moet ook nog een beetje respect krijgen,' meldde ze erbij, waarna ze haar nagels inspecteerde. Nog altijd met die brede, onnuttige grijns.

'Ja, je bent echt een geluksvogel~' De sarcasme droop er van af. Linde lachte, en deed verder niets. Het meisje kneep omaachtig in haar wang. En Linde gaf haar nu een doodse blik terug. 'Al ben je wel erg saai,' Linde trok haar wenkbrouw op. ''T is maar hoe je het ziet!'' Antwoorde ze droog. 'Dat moet je echt eens afleren hoor! Beetje drama hier, beetje overdrevenheid daar.. Dan wordt alles al veel leuker!' Oke. Dit kind was realy toe aan een psygiater! Linde zag het meisje aankomen maar had nog niet door wat er zou gaan gebeuren. Veel pijn kon het niet gaan doen, dit kind zag er zo niet uit en wat Linde van haar had gekregen kon je geen pijn noemen. De plap kwam hard aan. Linde snakte naar adem. Klapte dubbel en bleef zo enkele seconden staan. Toen kwam de pijn. De tranen begonnen te stromen, Linde kon er niets aan doen. Ze verloor het bewust zijn van richting en viel op de grond. Daar bleef ze roerloos liggen. Nog steeds was adem halen moeilijk. Maar de pijn, die bekende pijn, nam het van haar over. Haar handen die ze op haar wond duwde voelden het warme vocht door haar kleding heen. Het rode bloed was goed te zien op haar licht roze t-shirt. Als zag Linde zelf haast niets meer. De tranen maakte alles wazich. Linde gaf nog geen kik. Geen geluid was hoorbaar. Stil lacg Lind eop de grond. In haar eige wereldje, nergens echt een bewustzijn van. Geen idee waar ze was en ook hoorde ze niets om haar heen. Het was donker, dan weer licht. De pijn was onbeschrijfelijk. Ze had een groot behoefte aan zuurstof en het leek alsof ze in de ruimte zweefde. Nog steeds snakte ze naar adem, het enige wat voor de toeschopuwers te horen was. De bloedvlek brijde zich uit en haar handen hield ze steving tegen de wond. Het huilen hield op. Haar zicht werdt weer duidelijk. Maar haar oren bleven dicht. Voorzichtig probeerde Linde recht te gaan zitten. Tevergeefs. Ze keek het meisje recht in haar ogen. Ze wild iets zeggen, maar er kwam niets over haar lippen. Ze ging weer Liggen, op[ haar dug. Misschien zou dat de pijn verzachten. Een zucht was alleen te horen.