Volgorde van de audities:

x Luca [& Wren]
x Cat
x Odio
x Roakes
x Mineko
[ x Fwinn ]

Mensen die niet in de band komen mogen in principe ook komen auditeren, maar worden dan niet aangenomen. Gelieve dit wel eerst eventjes te vragen!

Verloop: Avarice en Alan geven een korte introductie over hoe het idee van de band is ontstaan – dit wordt aangegeven doordat het in italics staat, met de tijdsaanduiding “twee weken terug” erboven en na ongeveer twee á drie posts geven we aan dat de audities kunnen beginnen en dan post men in de volgorde, tenzij het echt niet kan – dan overleggen we wel even. Alan en Avarice geven commentaar, waarna de volgende auditie kan beginnen.

Twee weken terug

_{Madarikatua. Goddamnit. Verdammnt. Verdomme. Ze zat net vier weken hier op school en een of andere idioot kreeg het voor elkaar om haar te laten nablijven. Het was niet eens haar schuld geweest, het was niet gebeurd als de klas niet ineens was stilgevallen toen zij haar - nogal ongepaste - opmerking maakte over die Raziaanse trut twee rijen achter haar. Maar het was wel gebeurd en dat was de druppel geweest. Maar het meisje had een rokje gedragen wat net haar ondergoed verborg en dan kon je van Avarice een scherpe opmerking verwachten. ze had het kunnen zien aankomen, maar het meisje was zo blond geweest als een albino - figuurlijk dan. Goed, zelf had Avarice misschien een beetje schuld. Ze had de hele les wel een beetje zitten kloten. Vliegtuigen vouwen, wind laten waaien, tekenen in plaats van schrijven, dat soort dingen. De leraar had kennelijk genoeg van Avarice' gedrag, dus nu had ze een érg mooi nablijfbriefje in haar hand, terwijl ze het lokaal zocht. Daar ging haar vrijdagsmiddag. In plaats van een beetje huiswerk maken, wat jammen en dan de kroeg in, mocht ze lekker twee uur verspillen aan niets doen en een beetje naar leraren staren. Nee, ze was er niet gelukkiger van geworden, van het nablijven. Vooral niet omdat ze dat verdomde lokaal niet kon vinden.
Na drie keer rond te zijn gelopen, twee keer de weg te hebben gevraagd en uit frustratie haar muziek opgezet te hebben, stond ze voor het lokaal. Ze trok haar linkeroordopje uit - dan kon ze nog een beetje volgen wat de leraar over haar te zeiken had. Normaal was ze een brave leerling, maar als je dan een keer slecht gaat doen, doe het dan goed. Go big or go home. Bij die laatste gedachte grijnsde ze lichtjes, waarna ze de deur opentrok. Haar tas hing aan haar linkerschouder, het briefje had ze in haar rechterhand en het linker oortje van haar iPod bungelde zielig naar beneden. Ze liep - nog steeds licht grijnzend - naar de leraar toe en overhandigde hem het briefje. 'Waarom ben je hier?' Vroeg hij, tot irritatie van Avarice, die een zin had in een praatje. 'Ik heb iemand verteld dat haar rokje haar edele delen niet bedekte. Maar dat deed ik alleen omdat ik niet mag liegen.' De grijns was van haar gezicht geveegd en ze keek de man neutraal aan, waarna ze zich omdraaide en naar een tafeltje bijna achterin, aan de zijkant van het lokaal wandelde. Er zat daar al iemand - een jongen met wit haar - maar daar besteedde Avarice geen aandacht aan. Ze had de misdaad begaan, nu zou ze de straf ondergaan en dan was het klaar. Het was helemaal niet haar bedoeling om hier ook maar vrienden te maken. Ze vond het hier niet eens leuk. En zolang ze dat maar bleef bewijzen, zou George misschien besluiten terug te keren naar de stad, waar ze thuishoorde.
Een kwartier nadat ze was neergeploft, verliet de leraar het lokaal. Niet vreemd; alleen zij, de witharige jongen en een slapend meisje waren in het lokaal; wat voor bedreiging waren zij? Gefrustreerd kraste Avarice's pen over haar blaadje. Het wilde niet, het lukte niet. Ze was gaan tekenen, uit verveling, maar haar ontwerp wilde maar niet lukken. Dan waren het de letters, dan de woorden - ze was een flyer aan het maken - dan de tekening zelf. Uiteindelijk besloot ze om de tekening op te geven en alleen de naam op te schrijven, met daaronder een korte beschrijving. Want ondanks dat ze eigenlijk geen vrienden wilde maken, had ze wel een soort van sociale contacten nodig. En als ze die wilde maken, had ze gelijke interesses nodig. Muzikale mensen, dus. Een band, om precies te zijn. Ze had al een naam, zelfs al een genre - indie-rock met pop-invloeden, haar eigen muzieksmaak - dus het enige wat ze nog nodig had waren de muzikanten. Vandaar de flyer. De naam van de band - All the Good Things - stond er in een soort half ontworpen stijl op, maar dat zag er wel goed uit. Daaronder dat ze muzikanten zocht, wel genre en de datum voor de audities - die twee weken van nu waren. Ze had het allemaal zo snel mogelijk geregeld, dus die flyer wilde ze ook afhebben. Net op het moment dat ze tevreden was, veegde ze het blad van haar tafel, naar de jongen naast haar. 'Eh, sorry,' mompelde ze, keek hem nauwelijks aan met haar rode ogen. 'Mag ik dat terug?'}

Met een diepe zucht liet de kleine witharige zijn hoofd op tafel bonken. Niemand die ervan opkeek sinds hij het in de afgelopen tien minuten minstens drie keer had gedaan. En bij elke keer zwoor hij dat zijn hoofd hol klonk. Ja, hoe kon hij inhemelsnaam hersens overhouden aan al dat huiswerk en al dat gezeur aan zijn hoofd? Misschien dat hij daarom zo rebels was geweest zijn huiswerk niet te maken en vervolgens zijn irritatie afreageerde op de klas, in de vorm van papieren vliegtuigjes. Normaliter deed hij nooit zo, was hij vrij braaf en lette hij wel op maar deze keer had hij er complete schijt aan gehad. Niet zo heel gek dat de leraar hem liet nablijven, hoewel hij het oneerlijk vond. De klas was irritant en als hij eens irritant was, was het gelijk nablijven voor hem geslagen. Alsof die gast hem met een pincet tussen de groep weg had getrokken, terwijl de groep nog veel vervelender was. En nu zat hij hier, opgedragen om twee uur lang zich dood te gaan vervelen en de leraar aan te gapen. Dat laatste deed hij sowieso niet. Hij besloot een dutje te gaan nemen, zodat hij nog wát slaap naar binnen kreeg. Hoewel de leraar dat niet op prijs zou stellen, maar dat kon hem niet schelen. Schijt aan hem, schijt aan deze hele rotdag! Niets kon zijn rothumeur verbeteren, zeker Kanda niet. Misschien moest hij na hij klaar was Naoko opzoeken. Misschien kon zij hem wel opvrolijken. Bij Kanda werkte dat niet, dan raakte hij alleen nog meer geïrriteerd en dat eindigde in het boos wegstampen uit de kamer. Of zijn oordopjes in doen en hem compleet negeren.
Over oordopjes gesproken, waar waren de zijne? Muziek luisteren hielp altijd tegen verveling en zij mp3 zat in zijn zak. Oordopjes, nu! Anders overleefde hij deze twee uur misschien niet. Hij groef in zijn tas, in de verborgen vakjes van zijn tas en in zijn etui en portemonnee, maar zijn oordopjes waren nergens. Terwijl hij ze vandaag nog wel had gebruikt. Nog een keer zocht hij naar ze maar nog steeds vond hij ze niet. Wat gek. Waar waren ze da-- Natuurlijk, in zijn broekzak. Hij viste de oordopjes eruit, plugde ze in op zijn mp3 en zette iets willekeurigs op. Toen dat Nyan Cat bleek te zijn, skipte hij vlug naar een ander nummer. Zo, dat was al veel beter. Nu nog kijken of hij kon slapen. Net toen hij zijn hoofd op tafel wou leggen, kwam er iemand binnen. Alan kon het niet laten om niet te kijken. Het was de nieuweling. Hoewel hij haar liever niet zo noemde, maar hij wist haar naam niet dus hij kon niet anders. Het meisje was alternatief gekleed, if not boyish, en had lange zwarte haren en rode ogen. Zo'n bleke huid als die van haar had hij nooit gezien, alleen bij Savador. Hij keek weer weg en legde zijn onderarmen plat op tafel. Zijn hoofd ging daar bovenop. Oh, ging het meisje naast hem zitten? Prima. Zolang ze maar tegen wat gesnurk kon. Hij sloot zijn ogen. Minimaal tien minuten zat hij daar, verwoed proberend te slapen maar het lukte niet. Deels door zijn insomnie, en deels door het drukke gekras van een pen. Hij ging langzaam weer rechtop zitten. Nope, slapen zat er voor hem niet in. En hij ging niet vragen of ze wou stoppen met dat gekras want dat was onbeleefd. Dat werd dus vervelen voor twee uur. Waar was Tim als je hem nodig had?
Opeens vloog er iets zijn kant op. Hij keek op en zag een flyer voor hem liggen. Poef, zomaar uit het niets. Hij kantelde zijn hoofd wat en las iets over een schoolband maar werd afgeleid door het meisje naar hem. Oh, het papiertje kwam van haar. 'Tuurlijk!' zei hij als antwoord op haar vraag en schoof het velletje haar kant op. 'Wat een leuk idee, de schoolband. Ik doe graag mee, als toetsenist. Welk instrument bespeel je?'


Derp.

_{Twee weken eerder}

_{Haar hoofd bonkte gewoon van vermoeidheid. Het was vrijdagmiddag, verdomme, ze hoorde niet in een klaslokaal met slechte ventilatie te zitten. En daarbij hoorde ze daar ook niet bij na te denken. Het was warm, voor Avarice’s gevoel. Niet het “goh, een beetje warm” maar het soort warm wat je kleding aan je lichaam deed plakken. Haar zwarte hemdje zat ongemakkelijk op haar rug, maar ze weigerde om oncharmant eraan te gaan zitten trekken. Ze was jongensachtig, ja, maar dat betekende nog niet dat ze niet zelfbewust of nonchalant was. Je had ook mensen die wel om hun uiterlijk gaven, maar er gewoon uitzagen zoals ze wilden. Zij was een van die mensen. Verveeld blies ze een zwarte lok haar uit haar gezicht. Haar haar kriebelde trouwens ook, in haar nek. Ze had het in een paardenstaart moeten doen vandaag, maar dat leverde haar nog meer hoofdpijn op, wist ze uit ervaring. Dan zat al je haar op een punt en dat werd alleen maar zwaar, zeker als je zo’n ontembare bos haar had als Avarice. Nee, dan liever kriebelend haar – hoewel dat ook niet fijn was.
Haar hand vormde onder de tafel een vuist toen ze het papiertje verloor; fijn, nog meer ongeluk op een rotdag. Ze was er pissig over, over dit hele gedoe. Ze wilde gewoon haar tijd hier uitzitten en dan terug naar Puffoon, verdomme, ze wilde hier helemaal niet zijn. Er waren letterlijk honderden jongeren op Puffoon die hier wél naartoe wilden, konden die hun droom niet in vervulling gebracht krijgen? Nee, Avarice moest hierheen. Avarice de stadse. Avarice de tomboy. Avarice, degene die hier helemaal geen trek meer in had – als ze dat ooit al gehad had, dan. Ze klemde haar kaken op elkaar, probeerde haar frustratie weg te stoppen in plaats van hem te uiten door een windvlaag. Dat was er net namelijk gebeurd – een van de letters van de bandnaam wilde niet meewerken en door de frustratie die dat opleverde ging er automatisch wind waaien. Het was een soort manier van passief woede uiten, omdat Avarice de controle er nog niet helemaal over had. Mazzel dat de leraar er niet was geweest; had hij het opgemerkt, dan twijfelde ze er niet over of ze had nog een middag nablijven verdient. Er was niets waar ze minder trek in had dan dat. Ze hoorde niet in een nablijflokaal.
Ze keek de witharige jongen recht in zijn gezicht. Het eerste wat ze opmerkte was niet het litteken op zijn gezicht, maar hoe helblauw zijn ogen wel niet waren. Daarna vlogen haar rode ogen kort over de tattoo of het litteken, wat het ook was, waarna ze weer naar zijn ogen terugkeerden. Avarice had vreemdere gevallen voorbij zien komen dan iemand met een tattoo op zijn gezicht. Sterker nog; dit was vrij normaal in haar ogen. Haar vorige school – in de stad – had dit meteen geaccepteerd als normaal. Je was pas abnormaal als je je haar in meer dan drie verschillende kleuren verfde. Wat ze wel vreemd vond, was zijn spontane aanbod om haar te helpen met de band en zich aan te bieden als toetsenist. Niet dat het erg was – ze had nog niemand en een keyboard was zeker vereist – maar het ging allemaal zo spontaan. Zelf was ze zo sociaal niet, ging ze wat stroever. ‘Sorry, wát?’ vroeg ze, alsof ze het niet begreep, ‘Bied je nu spontaan aan een vreemde aan dat je graag bij haar band wilt, waarvan je misschien twee seconden weet dat die bestaat?’ Ze besefte dat ze best koel overkwam met haar toon, dus wekte ze een verontschuldigende grijns op en pakte het blaadje aan. ‘Niet dat ik het erg vind ofzo, ik heb nog mensen nodig. Ik ben Avarice en bassist. Zang ook, maar ik was niet van plan om dat alleen op me te nemen. Hoe heet jij?’ Oké, beter dan ze verwacht had. Maar het sociale liep voor haar gevoel nog steeds wat stroef. Nja, macht der gewoonte.}

Het idee van een band had een zekere opwinding bij hem aangewakkert. Als een solo pianist had hij nog nooit samen met anderen gespeelt. Het was altijd hij en de piano en verder niemand anders geweest. Hij had bijna overal gespeelt. Zowel in restaurants als op bruiloften en andere gelegenheden. Van romantische chansons tot expressionistische liederen, de ene oorstrelend en de andere chaotisch. In alle vrije uren was hij te vinden achter een piano, stortte daar zijn hart uit in de vorm van muziek. Het was een ontsnapping aan de werkelijkheid geweest, een ontsnapping aan de donkere zaken van de Suasama. Geen moorden, geen bloed, helemaal niks. Hoewel hij tegenwoordig niet meer speelde in restaurants, was hij nog altijd wel aan het oefenen. Als er één ding was wat hij niet kwijt wou, was het zijn talent achter de piano. Helaas was het soms best wel eenzaam om daar in dat lege muzieklokaal te zitten, zittend achter een piano met alleen maar muziek waar hij zich mee kon vermaken. Maar net zoals voorgaande jaren, werkte het als een soort verlossing, een afleiding. En afleiding was nodig, broodnodig zelfs. Anders zou hij nog eens flippen.
Hij glimlachte vriendelijk naar het meisje. Ze had ergens wel gelijk. Hij kende haar nog geen twee seconden en hij wou al graag in haar band. Maar daar lag zijn karakter nou net. Hij was een spontaan persoon, soms misschien net iets té, kon zo een gesprek aanknopen met een willekeurig persoon zonder zich heel erg te schamen. Hij kon zelfs met Shadranen een redelijk gesprek houden. Maar dat had niet met spontaniteit te maken, meer met aanpassing aan een persoon.
Hij realiseerde zich nu ook pas dat het misschien wat vreemd overkwam, die over-enthousiaste spontaniteit naar haar kant. Ze reageerde er nogal koel op - niet dat Alan haar dat kwalijk nam - en leek ze zich toch erop aan te passen. ‘Niet dat ik het erg vind ofzo, ik heb nog mensen nodig. Ik ben Avarice en bassist. Zang ook, maar ik was niet van plan om dat alleen op me te nemen. Hoe heet jij?’ zei ze uiteindelijk. Hij ging ietsje verzitten en schonk haar nog steeds diezelfde glimlach. Want zijn glimlach was altijd aanwezig. No matter what. Zelfs als hij huilde kon hij nog wel een glimlachje op zijn gezicht krijgen. Niet dat hij dat deed of zo, want... je huilde. Een glimlach was daar niet toepasselijk bij.
'Ik ben Alan Walker. Leuk je te ontmoeten~' zei hij vriendelijk voor hij een ideetje kreeg. Niet het meest snuggere ideetje ooit maar het was beter dan in dit stomme lokaal zitten. 'Ik ben benieuwd naar wat je kan. Zullen we ontsnappen naar het muzieklokaal? Het is beter dan dit muffe lokaal en de leraar is al weg. Dus eh... Zullen we?' vroeg hij aarzelend. Goed, het ging misschien wat snel maar hij was het lokaal gewoon zat. En hij was echt oprecht benieuwd. Bovendien leek deze band hem geweldig, zeker omdat ze indie-rock zouden spelen. Hij zou zeker auditie doen, dat wist hij nu al.

Flutje, sorry. Maar de audities moeten ooit beginnen xD

Twee weken eerder

Ze was niet bepaald sociaal. Allesbehalve, om eerlijk te zijn. Goed, ze kon mensen ontmoeten en dan nog een beetje met ze praten, maar echt haar hele leven aan ze blootleggen? Nee, daar was Avarice niet goed in. Ze was het soort vriend wat er in principe altijd is en degene die je pas mist als ze er niet meer is. Het soort gezelschap waar veel mensen van zeggen dat ze haar “wel kennen, ja, maar niet zo goed.” Avarice vond het geen probleem. Ze was altijd het meisje geweest wat iedereen wel kende, maar vooral van gezicht en haar oppervlakkige gesprekken. Echte vrienden had ze wel gehad, in de stad, maar die waren zeker op een hand te tellen en hetzelfde type als zij. Ze had niet de behoefte aan 24/7 gezelschap. Ze was eerder een einzelgänger dan een groepspersoon. En toch wilde ze een band oprichten. Het leven zat vol verrassingen, zelfs als je die verrassingen zelf veroorzaakt.
Maar het was niet haar gebrek aan sociale contacten die haar tot de beslissing had gebracht, het was de verveling die toesloeg. Veel tijd nam school niet in beslag en omdat ze letterlijk nérgens naartoe kon op deze planeet, moest ze wel iets bedenken. Het eerste wat in haar was opgekomen was een ander muziekinstrument leren te bespelen, maar toen had ze zich gerealiseerd dat ze op gehoor speelde en ze onmogelijk een leraar zou kunnen vinden die met een stijfkop als haar wilde samenwerken. Noten weigerde ze te leren lezen – ze kende de basis wel, maar al die rare halve, hele en kwarten vond ze maar lastig – dus ze moest iets anders zoeken. Dat het met muziek te maken zou hebben was een must, omdat daar eigenlijk haar enige interesse lag. Naast boeken, Ryan irriteren en een beetje rondzweven. Heel interessant was haar privéleven niet. Ze had op volleybal gezeten op Puffoon, maar deze school had geen team en daar kon ze dus ook haar woede niet in kwijt. Muziek dan maar. De band was het eerst in haar opgekomen en ondanks haar verschrikkelijke sociale eigenschappen, besloot ze om tenminste de audities op te zetten. Als iedereen ongelooflijk ongetalenteerd was, dan zou ze haar idee wel herzien.
Ze was onderuitgezakt in haar stoel, maar toen hij ging verzitten, nam zij ook een rechtere houding aan. Ze knipperde even na zijn nogal… vreemd opgewekte opmerking. Ze zaten in een nablijflokaal, for God’s sake, niet in een café. Leuk, die positieve manier van praten, maar ze moest er even aan wennen. Na al die cynische stadsmensen waren dit soort gesprekken heel apart voor Avarice. Er zat gewoon nergens een dubbele betekenis en dat was absurd voor de Puffoonse. ‘Alan… Walker. Aha. Dat is de vréémdste naam die ik ooit heb gehoord.’ Ze keek hem nogal droog aan. ‘Maar goed, dan heet ik Altman en dat zal ook wel vreemd klinken.’ Oké Ava, we gaan hem niet afschrikken met je verschrikkelijk irritante gedrag, sprak ze zichzelf toe. Ze staarde hem aan toen hij zijn idee aan haar uitlegde. Natuurlijk, ontsnappen zou geweldig zijn. Maar ze wilde eigenlijk niet in de problemen komen. Goed, de leraar leek niet gemotiveerd, maar als ze alles tegen elkaar afwoog dan-
Te laat, ze was al opgestaan en had haar tas over haar schouder geslingerd. Ze keek Alan aan met een vonk in haar rode ogen. ‘Goed. Maar ik wil je wel op een keyboard horen. En je moet me helpen met het organiseren van de audities. Ik kan niet in mijn eentje jureren.’ Voor ze het wist was ze bij de deur. Sja, ze kon erg snel zijn als ze wilde. ‘Kom je?’ De jongensachtige grijns op haar gezicht was onmiskenbaar vrolijk. Turns out, de school was net iets minder erg dan ze dacht.

De Audities/Het Nu

Na twee weken van amper slaap en een paar woedeaanvallen van haar kant, zaten ze toch met z’n tweeën achter een tafel. Soortvan. Ze was al een keer of drie gaan verzitten. Eerst had ze normaal gezeten, daarna met een been over haar andere been, daarna met een voet onder zich en nu zat ze gewoon in kleermakerszit op haar stoel. Zat vreemd, maar tegelijkertijd ook erg fijn. Ze was het gewend, laten we het daar op houden. Haar vingers tikten een ritme op de tafel voor haar. De andere tafels waren aan de kant geschoven. Ze zaten in de grote zaal, die Avarice had weten te regelen. Ze mocht hem de hele middag gebruiken, maar voor het avondeten moest hij weer normaal zijn. Het kon lukken, als iedereen straks hielp met opruimen. Iets waar ze wel op hoopte, anders had ze iets uit te leggen aan de hoofdmeester. Ze keek even naar Alan, maar daar werd ze te nerveus van en dus ging haar blik weer naar het podium. Het moest goed gaan. Het móest. Ze hadden maar een kans, dus als ze die verpestten, zaten ze in de penarie. Dit was een deal die ze maar een keer had kunnen sluiten en het muzieklokaal was niet geschikt voor de audities. Ze moest die band vandaag zien te verzamelen en dat zou nog een hele klus kunnen worden.
‘Goed, het ziet ernaar uit dat alles klaar is, denk je niet?’ Voor de tafel stond een kleine – voor Avarice was het klein, maar het nam toch algauw drie tafels in beslag – geluidsinstallatie. De microfoon stond in de standaard, een paar instrumenten stonden tegen de tafels geleund. Geen bas en geen keyboard. Een paar gitaren en de opzet voor een drumstel, allemaal geleend. ‘Oké. Ik vind dat het goed is zo. De eerste kandidaat komt over,’ Ze keek op het tijdsschema dat ze had gemaakt en overal had opgehangen, zodat er geen ongeorganiseerde rij zou staan bij de audities, maar iedereen een minuut of tien tot een kwartier de tijd had om zijn act uit te voeren. ‘Drie minuten, als het goed is. ’n Jongen, vijfdejaars.’

DE AUDITIES ZIJN GESTART EN NU WORDT DE VOLGORDE DUS AANGEHOUDEN

Ergens had hij zelf ook overwogen om mee te doen aan die audities, maar uiteindelijk zou het als volgt zijn gegaan: hij zou zich hebben aangemeld, maar niet zijn komen opdagen. Hij wist wel dat hij redelijk kon zingen, hij had zelfs zangles gehad. Een paar zanglessen dan. Alleen vond hij het al eng om in de buurt van anderen te neuriën, dus laat staan zingen. Oké, als hij eenmaal bezig was ging het wel. Ook was hij zo’n type dat altijd onder de douche zong, gewoon omdat het kon en vrijwel iedereen deed het: dus dan hoefde hij zich er al minder voor te schamen. Toch?
Als Wren er niet was geweest was hij nooit zo ver gekomen. Ze gingen richting de eetzaal, daar waar de audities plaats vonden. Natuurlijk moest hij ook weer de spits afbijten, maar natuurlijk. Zo typisch. Hij wilde zich lostrekken, wegrennen; maar het was weer eens zo’n moment dat hij helemaal niks kon doen. De enige reden dat hij bewoog was omdat Wren anders zijn arm eraf zou trekken. En hij hield van zijn arm, erg veel zelfs, dus die hield hij gewoon liever. Dus dan maar meelopen.
Ze deed alles. Hij hoefde niks te doen, was niets meer dan een pop die zich liet bespelen. Hij wilde dit niet, kon dit niet. Pas toen ze hem losliet zag hij alles pas echt in. Voorstellen hoefde al niet meer, want dat had Wren al heel… Goed gedaan. En mascotte gedeelte snapte hij ergens niet, was ze serieus van plan om een vreemd pakje aan te trekken en een gek dansje te doen? Nee, waarschijnlijk niet. Ze zou meer hem gaan pushen om op te komen dagen, als hij al een plekje in die band kreeg. God, waar was hij aan begonnen?

Het had een paar tellen geduurd voordat hij ook echt die microfoon had gepakt. Gewoon omdat die blik van dat meisje nog erger was dan die van Wren en hij kon het dan ook niet helpen dat hij haar nogal vreemd aankeek. Ja, het was te zien dat hij ergens bang voor haar was; maar hij was ook licht verward, want die jongen kwam alles behalve bedreigend over en zij was… Hun uitstralingen spraken elkaar gewoon zo tegen. Good cop, bad cop. Daar leken ze op.
‘W-Wren had me al voorgesteld,’ sprak hij geforceerd kalm, ‘Ik ben dus Luca en… En ik kan zingen, denk ik.’ Hij was nerveus, bloednerveus. Wat als ze zijn zangstem maar niks vonden? Hem finaal de grond in zouden boren? Het enige wat hij nog overhad van hem zouden afpakken? Dat wilde hij helemaal niet. Hij wilde hier niet zijn. Hij wilde niet zingen, maar als hij het niet deed dan zou hij klappen krijgen Wren en dat wilde hij ook niet. Hij moest gewoon zorgen dat hij goed begon, dan kwam het vast wel goed.
Hij haalde diep adem, probeerde zichzelf te kalmeren. ‘Dan b-begin ik maar.’ Hierna sloot hij zijn ogen, wachtte eventjes en probeerde toen een toon aan te slaan. Deze was echter zwak, te zwak. Zijn stem trilde en het duurde ook niet lang of hij schoot over: staakte de operatie daarna vrijwel meteen. Snel schraapte hij zijn keel, opende zijn ogen en keek doodsbang naar de twee mensen achter de tafel. ’S-Sorry, ik… Ik…’ Langzaam sloot hij zijn ogen weer, slaakte een zucht. ‘De tweede keer is altijd mijn beste,’ mompelde hij zachtjes.
Weer rustig ademhalen en nu sterk beginnen, alles wegdenken. Focussen op één ding en dan zou het goed komen.

- TOEN WERD IK LUI -

Oké, de laatste toon had hij weer te vroeg afgekapt omdat hij zijn concentratie was verloren. Voornamelijk omdat hij toch wel weer eens zijn ogen wilde openen. Dus deed hij dit ook maar, wilde echter hun reacties niet zien. ‘Dank jullie.’ Een klein glimlachje kwam er eindelijk vanaf, maar daar bleef het ook maar bij. ‘O ja, ik heb ook nog een triangel,’ praatte ietsjes te snel waardoor hij alsnog onhandig overkwam.

» OKE. Ik deed maar wat. Ik ben slecht in spitsen afbijten oké :c...

» O jolly funny accent. Maar ik vind die gast goed zingen. Laatme. En aan het einde lult iemand, maar dan zet je hem maar op pauze and ignore the piano :3

Hij had nooit verwacht dat het zoveel werk zou zijn om de audities te regelen. Twee weken lang waren ze bezig met allerlei dingen afspreken en voorbereiden, waren ze bezig met plannen en bijna rage'n. En na een aantal dagen zonder slaap, een paar woedeaanvallen van Avarice's kant en oplopende zenuwen, was alles klaar en geregeld en konden de audities eindelijk beginnen. Hij zat ietwat nerveus op zijn stoel met zijn pen in de aanslag voor het geval hij iets moest noteren en werd stiekem nog nerveuzer door het getik van Avarice op de tafel. Hij zei er echter niks van, probeerde het zoveel mogelijk te negeren en keek naar de klok, iets wat hij het afgelopen halfuur wel twintig keer had gedaan. Hij was niet heel erg nerveus of zo, het was gewoon de spanning voor de audities. Hij wist niet wie ze precies voor hun zouden krijgen, de audities zouden over een minuutje starten en dit was waarschijnlijk Avarice's enige kans om bandleden te vinden. Zoals hij vernomen had konden ze de zaal voor deze ene keer gebruiken en verder ook niet. Bovendien zouden ze - als ze een tweede auditie hielden - waarschijnlijk weer dezelfde mensen terug zien. De band moest vandaag gevormd worden. Zijn blik gleed even naar Avarice, zag haar in kleermakerszit op de stoel zitten met haar vingers trommelend op de tafel. Die was vast ook lichtelijk nerveus.
Hij knikte even instemmend toen ze mede deelde dat de audities konden beginnen en er een vijfdejaars jongen auditie zou komen doen. Hij richtte zijn blik naar de deuren van de zaal en toen die eenmaal open zwierden - eerder open gegooit werden - zag hij geen jongen maar een meisje. En wat voor één! Het was Wren, die hij nog in The Jolly Jester had ontmoet. Was het een misverstandje? Hadden ze de gegevens niet goed? Hij keek even op de papieren maar zijn vragen werden al voor hem beantwoord: Wren sleepte een jongen mee. Klein, net zoals Alan zelf, blond en gekleed in kleurige kledij. Zijn naam was Luca McCain, maakte Wren duidelijk en daarna noemde ze haar eigen-- Mascotte? Hahaha. Wat een geweldig idee, een mascotte. En dan ook nog Wren, de bekendste persoon in heel de academie. Dat zou de band zeker wel helpen en mensen mochten sowieso met iets origineels komen. Hij keek even naar Avarice, glimlachte en keek weer naar de kandidaat, die naar voren was geduwd en achter de microfoon stond. Ach arme, hij was echt nerveus. Alan kon het zich best voorstellen hoe het was om auditie te doen, te zingen of te spelen voor mensen die je dan uiteindelijk moesten beoordelen. Het was eigenlijk enger dan te moeten optreden, vond hij. Hij glimlachte even geruststellend naar de jongen - hoopte dat hij hem daardoor niet nóg nerveuzer maakte - en luisterde naar zijn zang. Het ging niet heel erg goed. Hij begon zwak, zijn stem trilde en sloeg niet lang daarna over met zijn stem. Vervolgens keek Luca hen doodsbang aan en meldde dat zijn tweede keer altijd zijn beste was. En hij had gelijk. De tweede keer ging veel beter. Alan sloot zijn ogen even, men zei dat je beter hoorde als je je andere zintuigen uitgeschakelt had. Luca's stem was mooi, dat was nou eenmaal een klinkklaar feit voor hem. Hij hield de tonen goed aan, zijn articulatie was verder ook prima. De laatste toon kapte hij net iets te vroeg af maar dat maakte niet heel erg uit. Alan vond hem namelijk wel goed. Hij glimlachte naar de jongen en keek even naar Avarice, wou net zijn mening geven tot Luca nog iets zei. Hij had een triangel. Een triangel! Hij moest erbij. Hij moest er echt bij. 'Ava... Hij heeft een triangel~! En zijn stem is ook heel mooi.' fluisterde hij.

_{Er was geen twijfel over mogelijk of ze kregen vandaag ook ongetalenteerde, over het paard getilde trutjes en mensen die beweerden een instrument te kunnen bespelen maar er in feite niets van bakten. Daar was Avarice op voorbereid; ze ging al haar hele leven goed met teleurstellingen om. Het was geen leuk vooruitzicht nee, maar het was nu eenmaal zo dat sommige dromen niet konden uitkomen. In een band zingen was daar een van. Als je niet kon zingen, dan kon die droom niet uitkomen en sommige mensen waren blind voor dat feit. Avarice was nuchter genoeg omdat in te zien. Ze had ook ervaring met andere mensen die dat niet wisten, maar zodra er discussie zou ontstaan kon ze altijd nog gaan bitchen. Had vaak genoeg gewerkt; ze was best wel indrukwekkend – zo niet angstaanjagend – als ze een beetje goed kwaad werd. Ze was dan ook niet uit te staan als het weer die tijd van de maand was; er waren dagen geweest dat ze geen woord met Ryan of haar vader kon wisselen zonder een mep uit te delen of gewoon razend te worden. Heerlijk, die hormonen.
Maar goed, terug naar de huidige audities. Er moest vast wel wát talent bij zitten. Ze kon keikritisch overkomen, wist Avarice van zichzelf, maar ze had ook goede oren. Ze kon een contrabas van een bas herkennen zonder het lied waarin het instrument werd gespeeld twee keer te horen. Goed genoeg? Voor haar wel. Wat goed genoeg was voor haar, was goed genoeg voor de band, want het was tenslotte haar band. Goed, hún band. Ze ging niet de dictator spelen over haar bandleden en vond het eigenlijk heel fijn dat Alan haar zo hielp, maar het was wel haar idee en dus voelde het wel een beetje aan als haar… baby? Zoiets. Niet dat Avarice moederliefde kon omschrijven. Zelf had ze nog nooit een vriendje gehad en dus ook nog nooit kans op een zwangerschap, een moeder had ze nooit gekend. Ze ging deze band echter wel een beetje beschaafd opvoeden. Goede muzikanten, talent, discipline – op z’n minst mensen selecteren waar ze op kon rekenen.
De eerste kandidaat werd meegesleept. Ergens maakte dat haar al weemoedig, zonk haar hoofd op een van haar handen. Het blauwharige meisje stelde zich voor als Wren – Avarice kende de verhalen en vond haar eigenlijk best een interessant typje, maar goed – en de ander als Luca. Luca was een meisjesnaam, toch? Een van haar nichten heette Luca, als ze het zich goed herinnerde. Zou ook Lyra kunnen zijn, ze wist het niet meer. In ieder geval, hij was blond en kleedde zich vrouwelijker dan zij dat deed. Het zorgde voor een heel zacht gegrinnik van haar kant. Focus, Ava, je hebt bandleden te rekruteren. Luca probeerde een toon aan te slaan, maar dat mislukte en haar hoofd werd nog zwaarder in haar handen. God, waar was ze aan begonnen? Ze beet op haar lip om maar geen gemene opmerking te maken en toen hij de tweede keer begon, klonk het al beter.
Beter? Het klonk geweldig in haar oren. Na het eerste refrein haalde ze haar hoofd uit haar handen, halverwege het tweede couplet ging ze rechtop zitten en keek ze hem geïnteresseerd aan. Hij had een strot, dat moest ze toegeven. Een flinke ook. Hij was gewoon een goede zanger. Die kon ze gebruiken, aangezien haar stem nu eenmaal vrouwelijk was en Alan was – ze ging heel blunt zijn nu – nogal nutteloos met zijn sopraanstem. Iemand als Luca kon ze wel gebruiken.
Na zijn auditie lag er een minuscuul grijnsje op Avarice’ gezicht, een grijns die eigenlijk meer in haar ogen lag dan rond haar mondhoeken. Halverwege Alan’s woorden over de triangel sloeg ze met haar handen op tafel. De triangel deed het ‘m. This guy was só in. Wie wilde er nu geen triangelist? ‘Luca, welkom aan boord. Ga er niet eens meer woorden aan vuilmaken, behalve dat je die triangel wel mee moet nemen omdat we er volgens mij geen hebben. En Wren, al was het maar omdat je Luca hebt meegenomen; jij bent ook aangenomen.’ Ze grijnsde nu breed, keek Alan aan. ‘Eerste kandidaat, eerste bandlid. Gaat best lekker, vind ik.’ Ze zonk weer neer in haar stoel, keek Luca en Wren aan. ‘Ik zou jullie dolgraag beter willen leren kennen, maar er staan meer mensen te wachten.’ Nadat de twee de zaal verlaten hadden, keek ze Alan aan. ‘Wie is de volgende? Ene Cat, toch?’}

Snel gleed Cat van de trap af. Gleed, want de trapleuning was net gepolijst en zag er bijzonder aantrekkelijk uit. Er was niemand op de gang te zien, dus ze gunde zichzelf dit pleziertje. Met een belachelijke grijns liep ze snel door naar de grote zaal waar haar voorganger nog bezig was met zijn auditie. Het klonk prachtig, dus ze ging er van uit dat hij wel een kans maakte. Ze knikte even naar hem en het hyperactieve kind dat hem vergezelde en stak daarna haar hoofd om de hoek van de deur. Blijkbaar kon ze beginnen. Plotseling begonnen de zenuwen op te komen. Terwijl ze probeerde rustig te blijven haalde ze haar gitaar van haar rug af. De kersenrode Fender stratocaster was perfect gestemd en klaar voor gebruik. Vlug sloot ze hem aan op een van de boxen in de zaal en ging in het midden staan. Er zat een meisje, dat door kon gaan voor een jongen als ze geen borsten had en een jongen met een vriendelijk uiterlijk. Ze kende beiden bij naam, maar wist alleen iets over Alan. Hij had een soort reputatie, maar eigenlijk wist ze daar amper iets over. Iets met een of andere belachelijke vloek ofzo. Cat vond het wel interessant, dus ze vond het niet erg. 'Hi. Ik ben Cat en ik doe auditie als gitarist.' Even hield ze een korte pauze tussen haar zinnen en zorgde ervoor dat de gitaar goed zat. 'Ik ga ook zingen, maar ik hoef echt geen zangrol in de band ofzo,' voegde ze vlug toe. Ze had geprobeerd om het liedje zonder zang te spelen, maar dat klonk belachelijk en aangezien ze geen verschrikkelijke kraaienstem had besloot ze dat ze net zo goed mee kon zingen. Verder hoefde ze echt niet voorop het podium te staan om aan een publiek haar stem te laten horen. Daar was ze te verlegen voor, al zou ze dat nooit toegeven. In de paar seconden voordat ze begon probeerde ze te bedenken waarom ze dit eigenlijk deed. Zo meteen zou ze zichzelf voor schut zetten zonder een goede reden te hebben. Socializen, dat was het. En vooral haar reputatie verbeteren die ze haar eerste jaar op school had gemaakt. In een schoolclub zitten was altijd goed voor je imago en toevallig paste dit wel bij haar. Als vanzelf begon ze met spelen. Ze zuchtte even voordat ze begon met zingen, iets dat goed te horen was door de boxen heen. Daarna kuchte ze even en begon te zingen.

Voor haar gevoel was het wel goed gegaan. Op het midden dacht ze even dat haar stem zou haperen, maar dat was bijna niet te horen. Ook haar gitaarspel was prima gelukt. 'Bedankt,' voegde ze zachtjes toe. De microfoon zorgde ervoor dat Alan en Avarice haar konden verstaan. Cat had verwacht dat ze nu ook nerveus zou zijn, maar nu alles achter de rug was merkte ze dat ze minder bang was voor het oordeel. Met haar gitaar nog in haar handen wachtte ze geduldig af.

» Ik snap dus helemaal niets van die video-kader-dingetjes. Dus we gaan gewoon oldskool met een linkje werken.
https://www.youtube.com/watch?v=QnVOw-

Perfect. De eerste kandidaat nog maar en het eerste bandlid was er al en dat maakte Avarice maar al te goed duidelijk. Hij schrok lichtelijk toen ze met haar handen op tafel sloeg halverwege zijn zin - hij vloog zelfs een millimeter van zijn stoel - maar glimlachte toen naar Luca en Wren en stak zijn duim naar ze op. Ze had er nu een geweldige zanger en een triangellist bij! Ook nog een mascotte, die ook bekend was bij iedereen in de school. Wat geweldig. Dit kon nog best goed komen. Ze had nu alleen nog een gitarist en een drummer nodig en ze had het bandje samen! Hij kreeg zin om heel gay te gaan high-fiven maar liet het maar achterwege. Daar was het nog even te vroeg voor want als ze geen gitarist of drummer of beiden niet kreeg, dan was het ook gewoon afgelopen.
Hij keek weer naar Avarice toen de twee de zaal verlaten hadden en keerde zijn hoofd vlug weer naar zijn blaadjes als antwoord op haar vraag, waar hij de namen en tijden keurig op had geschreven. 'Hm, ja. Cat is de volgende.' bevestigde hij met een hoofdknik en keek weer op. 'Het gaat inderdaad best lekker. Ik denk dat je je band aan het einde van de dag wel bij elkaar hebt.' zei hij met een vrolijke glimlach. Hij hoopte wel dat er ook audities voor instrumenten zouden komen want zang kwam wel heel vaak voor. Zo had hij nog geen enkele toetsenist op deze school ontmoet maar al wel veel mensen die zongen. Alan zong zelf niet vaak want zijn stem was net iets te hoog om echt als lead door te kunnen gaan. Daarom was hij altijd zo stikjaloers op andere mannelijke zangers, die wel gewoon een geschikte stem hadden voor lead, anders had hij ook zijn eigen nummers met tekst kunnen schrijven. Alle nummers die hij nu had waren alleen pianostukken met geen zang, terwijl het zingen en spelen tegelijk hem zo leuk leek. Meh, had hij wel weer.
De volgende die binnen kwam heette Cat. Het meisje kwam binnen met een prachtige gitaar op haar rug. Hij wist niks over haar, had haar alleen in de gangen zien lopen. Ze leek hem wel heel aardig maar er zat soms iets in haar houding dat zei... Flirt. Hoewel dat een behoorlijk vooroordeel was, en Alan vrijwel nooit naar vooroordelen keek, of probeerde te kijken. Zo had hij gedacht dat Avarice een lichtelijk asociaal typje was, maar uiteindelijk vond hij haar heel aardig. Hoewel hij haar woedeaanvallen niet meer wou maken. Ack, gruwelijk.
'Hi. Ik ben Cat en ik doe auditie als gitarist. Ik ga ook zingen, maar ik hoef echt geen zangrol in de band ofzo,' meldde Cat toen. Alan glimlachte slechts en knikte als een soort van gebaar dat stond voor ''succes''. Hij leunde zijn kin op zijn handen en luisterde naar het gitaarspel waar ze eerst mee begon. Het klonk zuiver, hij hoorde er geen valse tonen in zoals hij wel eens had als hij weer een keer met gitaar ging oefenen, als zijn vingers de andere snaren per ongeluk raakten. Dat had zij niet. Het gitaarspel was dus eigenlijk geweldig. Toen haar zang er ook bij kwam, glimlachte hij ietsje breder. Ze hoefde misschien geen zangrol in de band, maar haar stem was wel heel mooi. Zuiver, in toon. Ze had een behoorlijke stem. En hij wist niet wat Avarice dacht maar hij vond dat zij in de band moest.
Toen Cat klaar was, bedankte ze hen nog even. Alan gaf haar opnieuw een hoofdknik en keek naar Avarice. 'Ze is geweldig.' zei hij nog even voordat Avarice haar mening op tafel zou gooien. Het ging natuurlijk nog steeds om háár band, hij was er enkel als toetsenist en voor nu even jurylid. Zij bepaalde natuurlijk ook wie er in de band kwam en daar kon hij zich niet mee bemoeien, enkel in de vorm van een mening over degene die auditie kwam doen. Maar hij moest zeggen: Cat zou een geweldige toevoeging in haar band zijn.

Hey, op z’n minst had de volgende kandidate een beetje smaak. Voor muziek dan, want voor de rest moest je niet bij Avarice zijn. Die wist alleen hoe je jezelf onopvallend en simpel hield, niet hoe je stijlvol voor de dag kwam. Haar garderobe was er het levende bewijs van. Bestond alleen maar uit broeken – waarvan er maar twee of drie echt meisjesachtige broeken waren – en simpele hemden. Overhemden die ze als blouses droeg waren het volgende item en het laatste waren shirts met bandnamen – the Wombats, the Killers, Pretty Reckless, alle bands die ze wilde gaan coveren en nog zoveel meer - of een sarcastische opmerking in de trant van “We crush the caterpillars and complain there are no butterflies.” Ja, Avarice was simpel. Nee, ze was niet meisjesachtig. Dus ze gaf er niets om dat ze er meer uitzag als een jongen dan als een meisje. Waarom zou ze een meisje willen zijn? Geen verschil meer tussen de twee geslachten, tegenwoordig. Wat maakte het uit?
Ze had wel smaak voor gitaren – hoewel ze liever basgitaren bekeek, had haar vader haar ook altijd meegesleept naar de gewone gitarensectie tijdens de muziekbeurs – en Cat had een mooie. Een hele mooie. Duur ook, duurder dan bas was geweest. Nu waren gitaren vaker duurder dan bassen, maar goed, die van Avarice was best wel heel erg goed en dus ook erg duur. Dit kind – meisje, dame, jongedame, whatever – had meer geld dan normaal was, dat was voor Avarice’s ogen wel duidelijk. Ondanks dat ze wist dat niet alle rijke mensen snobs waren, maakte het haar toch wat ongemakkelijk. Één jaar in Chatswin en ze had rijke mensen leren verachten tot op het bot. Ze waren snobistisch, irritant en dom. Ze kon gewoonweg niet met dat soort mensen omgaan en dat zou ze waarschijnlijk ook nooit leren, zo koppig was ze nu eenmaal. Dus het feit dat dit meisje een dure gitaar had was aan de ene kant een bonuspunt, maar aan de andere kant was het ook wat verontrustend. Oké, ze moest het er maar op wagen. Als ze niet aardig was kon ze haar altijd afwijzen, toch? Dat recht had ze, als oprichtster van de band. Er was niemand anders met een dan Alan – ze waren met twee personen, dus ze moesten het uiteindelijk wel met elkaar eens worden.
Ze wilde auditeren voor de gitaar en kon ook zingen – dat was goed nieuws, want dan konden er tenminste drie personen multitasken. Luca kon vast wel die triangel bespelen en zingen tegelijkertijd, zij was een geoefend basspeelster en zangeres en Cat kon het kennelijk ook. Nog een pluspunt. Nu moest ze alleen nog goed kunnen spelen en geen bitch zijn, dan mocht ze van Avarice bandlid worden. Ze had het uiterlijk wat erbij paste, wat ze nodig hadden. Mysterieus, vrouwelijk. Iemand die de band ook een soort van begeerlijk kon maken omdat ze zo elegant was. Ryan zou haar een muze genoemd hebben, maar voor Ryan was iedereen een muze. Ze was in ieder geval het soort meisje dat jongens knap vonden en dat konden ze wel gebruiken, gezien Avarice nu niet bepaald haar best deed om nagekeken te worden. Niet om haar vrouwelijke vormen, in ieder geval.

Ze kon nog spelen ook. De gitaar was goed gestemd, haar stem was mooi en leek wel wat op haar eigen, de gitaar werd goed behandeld en ze plukte niet aan de snaren, maar speelde vloeiend. Avarice vond het wel wat. ‘Alan,’ reageerde ze, een beetje, ‘Ze is nog niet geweldig, maar geweldig genoeg voor de band.’ Ze was niet supersnel enthousiast. Dat lag nu eenmaal in haar aard. Cat was goed genoeg voor de band, maar om in Avarice’s ogen “geweldig” te worden zou ze nog een heleboel moeten oefenen. ‘Goed, Cat, je bent aangenomen. Volgende week vrijdag na het achtste uur in het muzieklokaal. Neem die gitaar maar mee. Het is echt een mooi ding.’
Twee vliegen in een klap bleek veel te zijn, want de volgende kandidaat en de vier daarna moest ze allemaal wegsturen. Twee trutten, een jongen die gewoon niet goed was en nog een meisje dat gewoon te jong was en een operastem had. De ander mocht ze gewoon niet zo. ‘Dus, nu weer een zesdeklasser,’ verzuchtte ze uiteindelijk tegen Alan, ‘Hij heet Odio.’

NOTE; Mineko is toegevoegd aan de volgorde