The girl with black hair||Zack

Twixt optimist and pessimist
the difference is droll:
The optimist sees the doughnut,
the pessimist sees the hole.

Trillerig drukte ze een pil uit de strip, hoewel ze al lang wist dat het geen zin had. Slokje water erbij, weg. Haar haar hing langs haar gezicht en haar voorhoofd ruste op haar hand die steun vond op de tafel. Ellendige nachten volgden elkaar steeds vaker op, nachtmerrie's of slapeloosheid maakte zich van haar meester. Niet dat ze er nu nóg slechter kon gaan uitzien, donkere plekken onder haar ogen, opvliegers, geen fut in wat dan ook... Ze wist niet hoe het kwam, er waren geen enkele problemen thuis of waar da ook. Waar kwam die dip vandaan?
Niet dat ze er verantwoord mee omging... Nee, een hemdje zonder vest was zeker niet slim als je in een depressie zat. Nouja, ze was nooit echt verantwoordelijk voor zichzelf geweest, dat was wel duidelijk. Rookverslaafde, geen sociaal besef, en nu dit...

(meh, kort. Zackjepoe, doet uw best

)

"Those wings of yours, lend them to me as well"

Eindelijk was het lunchpauze, dus Zack besloot eindelijk eens te gaan eten. Hij ging haast dood van de honger! Man waarom duurde het altijd zo lang? Hadden die mensen zo veel moeite met een simpele maaltijd te koken? Hij had er geen idee van, maar eindelijk klonk de bel van verlossing, hij stormde het lokaal uit, net zoals de anderen, alleen wurmde hij zich uit de massa en spurtte hij in hoog tempo naar de grote zaal, als het om eten ging, was Zack altijd dát tikkeltje sneller dan normaal. Hij arriveerde in de grote zaal en besloot maar eens een tafeltje te zoeken, maar het enigste tafeltje waar nog plaats was was bij een meisje. Oke er was nog mooi veel plaats aan dat tafeltje, het leek net alsof er niemand bij haar wilde gaan zitten. Dat was vreemd, wat was er nou mis met haar? Niets toch? Alhoewel? Ze zag er niet al te blij uit en ze leek een medicijn in te nemen, met nogal trillende handen. Zack ging aanschuiven voor zijn lunch, die zag er echt werkelijk heerlijk uit, frietjes met stoofvlees en extra veel saus. Man wat begon zijn maag hard te knorren. Dus hij ging snel naast het meisje met het zwarte haar zitten. "Hey" zei hij met een brede glimlach en toen begon hij te eten. Ja hij had echt te veel honger om te beseffen dat het meisje niet al te gelukkig was. Zack focuste zich echt helemaal op het voedsel dat nu allemaal in zijn maag terecht kwam. Ja dit deed echt goed, nu voelde hij zich alweer helemaal beter. Wat kon eten toch een levensredder zijn, maar Zack had misschien wat rustiger moeten doen bij sport, zo had hij nu misschien niet zo veel honger gehad. Uiteindelijk was zijn bord leeg en keek hij naar het meisje, nu pas viel het hem op hoe slecht ze eruit zag. "Hé... Gaat het wel met je?" vroeg hij met een lichtelijk bezorgde stem.

(ik heb mijn best gedaan

)

Whu? Wut? Haar hoofd schoot uit haar hand overeind. Zou ze bijna in slaap zijn gevallen. "Hey" klonk het waarnaar de persoon tegenover haar begon te eten. Ravenna was te versuft geweest om te hebben gemerkt dat het pauze was. Ze knipperde een aantal keer met haar ogen tegen het opvallend felle licht dat opeens doordrong. De persoon tegenover haar was een jongen, ze had het idee hem eerder gezien te hebben maar haar hersens waren één grote brei dus leek alleen de gedachte aan nadenken al uitputtend. 'Hey...' mompelde ze. Normaal praatte ze al vrij zacht maar nu leek het nog erger. Ze streek het haar voor haar gezicht weg en dronk de rest van haar water op. "Hé... Gaat het wel met je?" Klonk de jongen bezorgd. Zou wel, ze had geen zin in smoesjes te bedenken. 'Mja...gaat wel...' Zo was het nu eenmaal, geen spraakzaamheid zat er bij haar in. Zeker niet nu.
Ze was niet van plan veel meer te gaan zeggen, zeker niet tegen een wat zij aanzag als een spring-in't-veld met haar dat eruit zag als een groepje bergpieken. Met een lichtelijk minachtende blik, maar ook weer niet te erg, draaide ze haar hoofd naar het raam en staarde naar een punt in het niets.

(dat zie ik

)

Zack zat nog steeds over haar terwijl hij zijn middageten op een vrij snel tempo naar binnen werkte. Maar zo at hij altijd, hij had reuzehonger en dat hielp er niet echt op om hem trager te laten eten. Het was ook zo lekker. "Hey" zei Zack tegen het meisje dat over hem zat. Hij lette nu niet echt op haar sinds het eten nu even belangrijker was. Al snel kwam er een "Hey" uit haar mond en hij glimlachte eenmaal zijn eten op was. Dan zag hij hoe slecht ze er uit zag. Zijn blik werd bezorgd, zoals altijd als mensen niet gelukkig waren. Dat was een soort van drang in hem, mensen helpen. Ze streek het haar voor haar gezicht weg en dronk de rest van haar water op. "Hé... Gaat het wel met je?" vroeg Zack ongerust en zijn blik ging over het meisje dat hij herkende, het was Ravenna, hij had haar eerder gezien in de bossen, samen met een ander meisje... Linde was het dacht hij. 'Mja...gaat wel...' zei Ravenna en Zack fronste. Erg spraakzaam was ze ook niet. Misschien moest hij het anders aanpakken. Hij stond recht en ging nu naast haar zitten. "Je ziet er niet zo goed uit, ehm... Ja niet dat je lelijk bent ofzo, maar het lijkt alsof je veel hebt meegemaakt de laatste tijd" zei hij met een lichte glimlach. Misschien was hij inderdaad een spring-in't-veld. Maar dat maakte hem zoals hij was. Zack had veel meegemaakt, maar dat zag je niet aan zijn uitdrukkingen op zijn gezicht. Hij zag er zo vrolijk en zorgeloos uit, maar je zag op zijn kaak een litteken in de vorm van een kruis en zijn armen zaten ook vol littekens. Zack bleef het zwartharige meisje dat ondertussen voor zich uit aan het staren was. Ze was interessant en Zack wilde haar ontrafelen zodat hij haar kon helpen.

God, zo'n persoon... Iemand die graag andere uit de nesten hielp en er zelf tien keer inliep. "Je ziet er niet zo goed uit, ehm... Ja niet dat je lelijk bent ofzo, maar het lijkt alsof je veel hebt meegemaakt de laatste tijd" zei hij met een lichte glimlach. Meegemaakt? Nee, het was misschien het feit dat ze juist te weinig had meegemaakt de laatste tijd. Haar brein had heel even licht en pling! daar was het antwoordt. Nee...nee asjeblieft niet hij! Van alle personen op school moest zij de grootste optimist krijgen van allemaal. Om de een of andere reden haatte ze Zack's zorgeloosheid, hijzelf verachte ze maar die constante vrolijkheid...was gewoonweg irritant.
'Nee...ik heb niks meegemaakt, waarschijnlijk juist te weinig...' Ze had de energie niet om op te staan en weg te lopen. Maar goed ook eigenlijk dat ze geen bad had genomen vanmorgen, anders zou ze nog te lui zijn geweest om overeind te komen wanneer ze er in dreigde te verdrinken. 'Ach laat ook maar...een dipje...k'weet niet was het is...' mompelde ze mistroostig en staarde hem moedeloos aan.

Zack was iemand die graag hielp en mensen gelukkig wilde zien. Je kon hem inderdaad de eeuwige optimist noemen sinds hij vaak als hij zelf in problemen zat er zichzelf wel wist uit te trekken, hoe uitzichtloos de situatie ook was. Telkens kon hij eruit krabbelen en zichzelf weer bijeen rapen. Soms was hij heel wisselvallig en had hij moodswings, maar dat was gewoon typisch Zack. "Je ziet er niet zo goed uit, ehm... Ja niet dat je lelijk bent ofzo, maar het lijkt alsof je veel hebt meegemaakt de laatste tijd" zei hij met een lichte glimlach. Hij zei vaak dingen verkeerd, dus hij moest wel een beetje rond de pot draaien omdat sommige dingen er nogal verkeerd uitkwamen. Dat had hij al opgemerkt bij gesprekken met Rhine, die liepen meestal tot het feit dat ze elkaar verkeerd begrepen. Zack was niet zorgeloos, alleen verbergde hij dit makkelijk door vrolijk te zijn en gewoon van het leven te genieten. 'Nee...ik heb niks meegemaakt, waarschijnlijk juist te weinig...' zei Ravenna en Zack haalde zijn schouders op "Je kan altijd dingen zelf laten gebeuren hé meid." zei hij met een glimlach en hij rekte zich eens uit. Man wat had hij weer eens zalig gegeten vandaag, ja het eten was hier lekker, hier zou hij vaker komen lunchen. 'Ach laat ook maar...een dipje...k'weet niet was het is...' mompelde ze mistroostig en staarde hem moedeloos aan. "Misschien heb jij gewoon een dikke knuffel nodig meid." zei hij zachtjes met zijn puppyogen die haar aankeken en hij omhelsde haar even kort, liet haar weten dat ze er niet alleen voor stond. Dat als ze problemen had, ze altijd bij hem terecht kon. Ook al was het om als boksbal te fungeren, dat zou hij ook nog doen. Na de knuffel keek hij haar glimlachend aan.

Zack haalde zijn schouders op "Je kan altijd dingen zelf laten gebeuren hé meid." zei hij met een glimlach en hij rekte zich eens uit. Haha, heel grappig. Hoe dan...? Ze was geen persoon dat daarmee iets kon. "Misschien heb jij gewoon een dikke knuffel nodig meid." zei hij zachtjes en ze zag twee grote puppyogen. Gatver, wat een idioot. Maar ze had er niet op gerekend dat hij daad bij het woord zou voegen. In één ogenblik voelde ze zijn armen om haar heen geslagen. Dit was....gestoord! In de jaren dat ze hier zat hadden de meeste haar angstig genegeerd. Ze wist niet of ze ze zich nou moest loswurmen en hem een enorme klap geven of het moest toelaten... Om de een of andere reden knapte er iets in haar, alsof ze dit aanvaarde als een klein teken van troost en stiekem...héél stiekem voelde ze dit als het idee dat ze, voor het eerst in haar leven, er niet alleen voor stond. Zachtjes klopte ze op Zack's arm als teken van wat hij misschien als dankbaarheid kon ervaren. Hij keek haar glimlachend aan. En klik werd weer lichtelijk omgezet. Ze wierp hem een vernietigende blik toe, maar hij kon de pretlichtjes in haar zwarte ogen niet missen. 'Wees blij dat ik te moe ben om op te staan en je een klap te verkopen, viespeuk.' zei ze, deels serieus maar grotendeels geamuseerd. 'Je bent de eerste die dat durft. Ik hoop voor jou dat je vriendin niet in de zaal zit.' Ze ging wat rechterop zitten en keek naar haar ineengeslagen handen die op haar schoot lagen.

Zack haalde zijn schouders op "Je kan altijd dingen zelf laten gebeuren hé meid." zei hij met een glimlach en hij rekte zich eens uit. Hij liet altijd de meest grappige dingen gebeuren, door gewoon zijn gedrag, hij was nog in een gevecht verzeild geraakt omdat iemand hem totaal niet kon uitstaan, waar die jongen had slaag terug gehad, die arme jongen wist niet wat hem overkwam. Dat was grappig geweest en ook zielig voor die jongen. "Misschien heb jij gewoon een dikke knuffel nodig meid." zei hij zachtjes en zijn helderblauwe puppyoogjes keken haar aan. hij omhelsde haar even kort, liet haar weten dat ze er niet alleen voor stond. Dat als ze problemen had, ze altijd bij hem terecht kon. Ook al was het om als boksbal te fungeren, dat zou hij ook nog doen. Na de knuffel keek hij haar glimlachend aan. Ravenna klopte op zijn schouder en dit zag hij als een 'bedankje'. Een glimlach ontstond op zijn gezicht die breder was dan de vorige. Ze wierp hem een vernietigende blik toe, maar pretlichtjes waren in haar ogen te zien. Dus ze vond het eigenlijk aardig van hem, maar ze wilde vast haar reputatie behouden. Begrijpelijk. 'Wees blij dat ik te moe ben om op te staan en je een klap te verkopen, viespeuk.' zei ze, deels serieus maar grotendeels geamuseerd. 'Je bent de eerste die dat durft. Ik hoop voor jou dat je vriendin niet in de zaal zit.'
Zack schudde zijn hoofd met nog steeds die brede glimlach. "Goh, ik had de klap dan nog met plezier in ontvangst genomen. Gewoon omdat iedereen wel een knuffel nodig heeft." Daarna keek Zack rond in de zaal. "Nee ze zit hier niet dus ik heb geluk." zei hij al grijnzend terwijl hij even zijn rug liet kraken. "Niemand staat er alleen voor, maar je moet personen wel toelaten... Hier" zei hij terwijl hij op zijn borstkas klopte waar het hart zou moeten zitten.

Hmm...misschien was dit jochie niet zo erg als ze had gedacht. Welliswaar een enorme spring-in't-veld, maar wel bol van zelfvertrouwen waarmee hij andere mensen wilde opbeuren. Zack schudde zijn hoofd met nog steeds die brede glimlach. "Goh, ik had de klap dan nog met plezier in ontvangst genomen. Gewoon omdat iedereen wel een knuffel nodig heeft." Daarna keek Zack rond in de zaal. "Nee ze zit hier niet dus ik heb geluk." zei hij al grijnzend terwijl hij even zijn rug liet kraken. "Niemand staat er alleen voor, maar je moet personen wel toelaten... Hier" zei hij terwijl hij op zijn borstkas klopte op de plaats van zijn hart. Ravenna keek hem vijf seconden lang aan en schudde toen bijna onmerkbaar haar hoofd. Niet voor haar... Haar hart was waarschijnlijk niet meer toegankelijk, daar had ze zelf voor gezorgd, besefte ze eigenlijk nu pas. 'Ik geloof dat ik niet meer te redden ben Zack, daarvoor heb ik waarschijnlijk teveel mensen buitengesloten...' mompelde ze. Het was eigenlijk niet haar bedoeling om zich zo sterk bloot te geven aan hem omdat Zack er waarschijnlijk weer iets over heen gooide en za daar niet tegenop kon.

PROFILE MAGICIAN

» The girl with the red hair and the bleu eyes
» Red hair...
» Just trust the one with red hair.
» Sitting with a pretty girl. My pretty girl...
» The wind through your hair (Jacey)

The girl with black hair||Zack

The girl with black hair||Zack

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen