Savador had zich met langzame passen een weg gebeend naar het kantoor, alsof hij ieder stukje van de gangen in zich op wilde nemen. Hij had de platte diamant aan de hanger om zijn nek die hij van Madeline gekregen had stevig in een vuist geklemd. Het zou niet lang duren, of hij zou een doorgang creëren naar een succesvol pad in de toekomst dat talrijk was aan macht. En hoe meer macht, hoe groter en bekender hij werd. Hij voelde zijn hart wild kloppen bij dat idee, maar vermande zich door zich in te houden. Bij het kantoor aangekomen sloot hij zorgvuldig de deur. Dit was een moment dat hij met niemand dan zichzelf wilde delen; zijn moment. Hoe vaak werd hem nu meer macht aangeboden? Hij betwijfelde of hij het een tweede keer in zijn leven kon meemaken. Savador streek met een brede grijns op zijn gezicht met zijn vingers langs de ruwe muren van het kantoor, en stopte bij een mysterieus versierd stuk in de muur - alsof het daar niet thuishoorde. Een platte diamant in de muur met daarin een blauwe saffier staarde hem als een streng oog aan. Het was precies een zelfde soort steen als Madeline's hanger. Savador zette behoedzaam een stap achteruit en opende de vuist waar hij de hanger in verborgen hield. De onzichtbare blikken van beide saffieren kruisten elkaar en hij moest zijn ogen even half dicht knijpen toen de stenen oplichtten en de kamer voor een moment gevuld werd met een onheilspellende blauwachtige gloed. De stenen in de muur van het versierde stuk schoven opzij alsof er nooit cement tussen had gezeten en onthulden een geheime doorgang; een donkere, smalle gang dat een eindje verder eindigde in een vaag licht. Op de tast werkte Savador zich een weg door het gangetje. Het was er kil en de stenen aan beide kanten van de muren waren vochtig. Af en toe moest hij zelfs stoppen om de vele spinnenwebben voor zijn gezicht weg te vegen. Toen hij bij het einde van de gang aankwam, zag hij dat het vage licht afkwam van een aantal stoffige kandelaars, die aan wederzijden van de holle ruimte in uitgesneden randen van de muren waren opgesteld. In het midden van de kamer stond een grote boekensteun, met daarop - 'The book of the Darned.'
Savadors stem klonk zacht en hees. Het was of hij hier zich al zolang op had verheugd. Hij veegde de dikke laag stof van de kaft en sloeg het boek op de eerste bladzijde open.

''Het is je dus daadwerkelijk gelukt. Ik had ook niets anders van je verwacht.'' Een onheispellende stem klonk achter Savador. In de duisteernis lichtte twee felrode ogen op als twee robijnen in het diep gelegen zwart. Deshas had zijn handschoenen uitgetrokken en krastte met onmenselijk lange, zwarte nagels langs de stenen muren. Het effect klonk alsof de muren het uit leken te schreeuwen van de pijn. Deshas grijnsde even waardoor naast de robijn rode ogen ook een stel witte tanden zichtbaar werd waarvan de hoektanden lang en scherp waren. Uiteindelijk stapte Deshas in het vage licht van de kandelaars. Zijn jas har hij ook uit en door twee gaten in zijn shirt staken lange vleermuisachtige vleugels die nu nog opgevouwen op zijn rug hingen. Deshas leek nu meer op een demoon dan een man. ''Ongelofelijk, je bent nors en kortaf en toch vallen vrouwen als een blok voor je'' grijnsde Deshas zijn puntige tanden bloot. Zijn rode blik ging even naar het boek. ''Het zou me verbazen als je dat kon lezen. Dat boek is behoorlijk oud, ouder dan ik ben zelfs. Het is in het oud- Shadraans geschreven. Voordat ze met dat belachelijke internationale taaltje begonnen. Een kunst die men tegenwoordig niet meer op school leert'' zei hij. Deshas was inmiddels om het boek heen gelopen en stond nu tegenover Savador met de boekensteun tussen hen in. Zijn huid was spierwit, witter dan normaal. Deshas keek nu recht naar Savador. Zijn spiegelbeeld weerspiegelde zich in Deshas' rode ogen.

Savador leek even op te schrikken toen een onheilspellende stem door de ruimte galmde. Hij draaide zijn hoofd opzij zodat hij over zijn schouder in de rode ogen van de zwarte gedaante achter hem kon kijken. Deshas - wie anders dan Deshas kon het ook zijn? Hij ontspande zich en richtte zijn blik weer op het boek. Er liep een koude rilling over zijn rug toen Deshas met zijn nagels langs de muren krastte. Savador hoorde Deshas' woorden en grijnsde breed. 'Maar Heer, ik kan iedere vrouw voor me laten vallen als ik dat wil,' zei hij nonchalant. 'Het is alleen een kwestie van meer van je andere kant laten zien, gemengd met een beetje toneel.' Hij liet zijn blik over de vreemde letters op de eerste bladzijde gaan. Een hoop hanenpoten en uitstekels, maar dat maakte het juist zo geheimzinnig. Savador keek van het boek op toen Deshas plotseling voor hem stond. Zijn gouden ogen gingen even kort naar de ingevouwen vleermuizenvleugels op zijn rug, zijn spierwitte huid en zijn eigen spiegelbeeld in Deshas' rode ogen. Hij grijnsde zwak. 'Kun jij dit dan wel lezen, Heer?' vroeg Savador zacht.

Deshas' blik was ondertussen ook weer naar het boek gegaan. ''Wat dacht jij dan? Ik ben hiermee opgevoed'' zei hij half sissend als een soort menselijk slang. Als hij de juiste spreuk kon vinden kon hij het zelfs vertalen voor Savador. Hij draaide het boek naar zich toe en begon erin te bladeren. Hij speurde met zijn zwarte nagel op de vergeelde bladzijden langs een lijst nog met de hand geschreven spreuken. Toen hij de juiste gevonden had las hij de woorden en de instructies die erbij stonden. Met een van zijn lange scherpe en pikzwarte nagels maakte hij een kleine snijwond in zijn hand. Er spijbelde geen rood, maar zwart bloed uit. ''Ik kan het boek voor je vertalen, maar ik waarschuw je. Voor sommige spreuken zoals deze vertaal spreuk, vraagt hij offers'' zei Deshas zonder zijn blik op Savador te richten. Daarna liet hij een druppel zwart bloed op de pagina druppen. De bladzijde slokte het op en de druppel verdween. Deshas mompelde zacht de bijbehorende spreuk en noemde de taal waarin het boek moest veranderen. Voor zijn ogen veranderde de zwarte letters in de internationale taal van de zeven planeten. Deshas draaide het boek terug naar Savador. ''Ga je gang'' zei hij.

Savador had zwijgend toegekeken hoe Deshas een druppel zwart bloed ten offer gaf aan het boek. Toen het boek naar hem werd teruggedraaid zag hij dat het Oud-Shadraanse schrift plaats had gemaakt voor de internationale taal. Hij grijnsde breed; al de spreuken in het boek stonden nu geheel open voor hem. Hij bladerde kalm tussen de vele spreuken door om te kijken of er een interessante tussenzat, die niet veel offers vroeg maar die behoorlijk krachtig was. Zo kon hij nog even blijven doorgaan; het boek was dik en er stonden genoeg spreuken in die zijn aandacht trokken. Toen hij bijna op de helft was liet Savador de bladzijdes rusten en keek Deshas aan. 'Zit er geen spreuk tussen die het mogelijk maakt om al de andere spreuken in dit boek in één keer te leren?' vroeg hij veeleisend. De kalmte was ver te vinden in zijn gouden ogen. Hij greep Deshas bij een schouder en boog zich naar hem toe, zodat hij hem recht in zijn rode ogen kon kijken. 'Mijn tijd dringt! Hoe lang het zal duren voordat Norwood of wie dan ook opnieuw een aanval zal plannen om me van mijn troon te stoten is een raadsel. Wie weet zit er nu weer iemand een ziek plan te bekokstoven om me mijn positie te ontnemen. Ik heb de tijd niet!' siste Savador ongeduldig.

Deshas keek Savador recht en zwijgend aan toen hij zijn woorden hoorde. In tegenstelling tot Savador nam Deshas kalm alle tijd om na te denken. Hij sloot even zijn ogen en haalde de titels van alle boeken die hij ooit had gelezen voor geest. Uiteindelijk opende hij zijn ogen. ''Ik weet misschien wel iets, maar het is moeilijk om te maken en als het fout gaat heb ik niet de tijd om het opnieuw te doen'' zei hij langzaam. Hij keek weer recht in Savador's ogen. ''Een spreuk om alles in een keer te leren bestaat niet. Was magie maar zo makkelijk zeg. Wat ik wel voor je kan maken is een amulet. Zolang je dat dan draagt weet je alle spreuken die ik erin stop maar zodra je het amulet af doet weet je enkel de spreuken die je ooit geleerd hebt'' zei hij. ''Het nadeel van zo'n amulet is dat het erg moeilijk is om een heel krachtige te maken afgaand op de spreuken die jij er waarschijnlijk in wilt hebben. Het heeft veel voorbereiding nodig maar als het me in een keer lukt moet ik het net aan redden'' zei hij. Deshas' rode ogen keken Savador afwachtend aan.

Savador bleef Deshas nijdig aankijken, maar luisterde aandachtig toen hij begon te praten. Zijn grip op zijn schouder verslapte zich en uiteindelijk liet hij hem los. 'Het is goed,' zei hij zacht. 'Het is goed genoeg. Ik hoef geen kennis - geef mij maar macht. Dat betekent dat het niet uitmaakt hoeveel spreuken je in dat amulet stopt, zolang ze maar krachtig zijn. Ik heb het nodig! De vorige keer kwam ik er met verwondingen vanaf en dat was nog maar één persoon. Stel je voor als de hele school plotseling tegen me keert. Met de spreuken die ik enkel nu weet kom ik daar niet verwond vanaf maar morsdood!' Savador sloeg met een vuist woedend op het boek, zodat de boekensteun wankelde. 'Geef me meer macht, Heer. Ik doe er iets voor terug,' zei hij hees. Dat laatste zei hij zachter dan de rest. Macht was voor Savador veel belangrijker dan dat hij iets voor Deshas terugdeed.

Het was Savador's laatste zin die Deshas uiteindelijk echt overhaalde. ''Goed dan'' zei hij zacht. Hij liep naar een van de kandelaars. Zoals hij al gehoopt had waren ze versierd met edelstenen. Hij trok een grote rode steen uit de kandelaar. Daarna brak hij een stuk van de houder af. Met veel krachtinspanning vervormde Deshas het stuk zo dat hij om de rode steen paste en erin vast werd gezet. Deshas legde het net gemaakt amulet op de boekensteun neer. Maar hij was er nog niet. Nu was die hanger waardeloos. Hij stroopte zijn mouw op zodat zijn bleke onderarm zichtbaar werd. Daarna ging hij elke krachtige en handige spreuk af en kerfde dat in zijn onderarm. Het duurde even voordat hij het hele boek had doorgewerkt en zijn hele onderarm zat nu vol met twee nette rijen gekrastte cijfers in zijn arm. Deshas pakte het amulet en begon spreuken in het oud- Shadraans te mompelen. De cijfers verdwenen een voor een weer uit zijn arm en de wonden groeide weer dicht. Daarna pakte Deshas een andere kandelaar en hield het amulet in het vuur. Binnenin de steen zag je een soort zwarte rook zitten. Een ijzig gegil volgde maar Deshas bleef de steen in het vuur houden. Uiteindelijk na een tijd haalde hij de steen er weer uit. Hij keek naar de rode steen in zijn bleke hand. Zwarte rook kringelde binnenin. Deshas siste nog zacht een spreuk en een zwarte vloeistof ging om het amulet heen zitten en verdween. Deshas liep op Savador af en trok een koord uit zijn vest eruit. Dat gebruikte hij zodat je het amulet als een ketting kon dragen. Deshas greep het vast aan het koord en hield het op ooghoogte tussen hemzelf en Savador in. ''Zolang je dit draagt ben je in staat alle spreuken die erin zitten uit te voeren. Maar enkel de drager kan dit dus geef het niet uit handen dit is hele krachtige magie. Zorg ervoor dat hij ook niet stuk gaat. Een barst is al voldoende om alle magie vrij te laten en dan hebben we pas echt een groot probleem'' zei hij zonder zijn blik af te wenden van Savador's gouden ogen. Deshas greep zijn hand beet en legde het amulet erin. Daarna liet hij Savador's hand weer los. ''Misschien is het verstandig om ook een plan B te hebben'' zei hij terwijl hij Savador bedachtzaam bleef aankijken.

Savador fronste even bij het zien hoe Deshas een amulet uit een rode steen en een kandelaar maakte. Hij had verwacht dat ze er een of andere zeldzame steen nodig voor moesten hebben. Dit ging achteraf dan toch gemakkelijker dan hij vermoed had. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en grijnsde licht. Tevreden zag hij dat er een zwarte rookachtige substantie binnenin de steen van de amulet ontstond. Dat was voor hem een teken dat het succesvol verlopen was. Savador keek zwijgend naar de steen die door Deshas voor zijn neus werd gehouden, en die even later in zijn hand werd gedrukt. 'Uit handen geven?' herhaalde hij. Hij lachte zacht. 'Alsjeblieft zeg, dit behoort nu tot mij en niemand behalve ik moet het durven aan te raken!' Hij trok het koord over zijn hoofd en staarde naar de amulet dat nu op zijn borst rustte. Hij keek pas weer op toen Deshas over een plan B begon. 'Een plan B? En waar hebben we dat voor nodig nu ik een stuk machtiger ben?' vroeg Savador met een opgetrokken wenkbrauw.

''Ik zeg niet dat je het nodig zult hebben. Maar het is altijd handig om een aantal trucs achter de hand te hebben. Stel dat het geval zich voordoet dat je het amulet toch kwijt raakt wat dan? Misschien is het handig om een aantal nieuwe spreuken te leren zodat je vijhanden kunt verassen. Meestal kosten dergelijke spreuken jaren van oefening maar ik ken er een aantal die misschien van pas kunnen komen en je makkelijk onder de knie kunt krijgen'' zei Deshas kalm. Hij bleef Savador recht aankijken.

Savador tikte even nadenkend tegen zijn oorbel maar grijnsde toen zwak. 'Goed,' zei hij langzaam. 'En welke spreuken mogen dat dan wel niet zijn? Zwakke spreuken hoef ik niet, die ken ik al genoeg. En te horen aan je woorden zijn het niet al te machtige spreuken, als ze dan zo makkelijk onder de knie te krijgen zijn.' Savador sloeg zijn lange haar achter zijn schouders en staarde peinzend naar de kolkende rook in de rode steen van de amulet. Als hij dan een tweede plan had, wilde hij hoe dan ook een waterdicht plan.

''Ik heb het over spreuken waarbij je in het niets kan verdwijnen en achter iemand anders kan opdoemen. Ik zat ook zo te denken aan de spreuk van totale bevriezing. En als het een beetje meezit denk ik dat een allesziende spreuk ook wel moet lukken'' zei Deshas kalm. ''Alledrie kunnen heel nuttig zijn mits je ze juist gebruikt'' zei hij en keek Savador strak aan. ''Nou, wat vind je ervan?'' vroeg Deshas daarna. Hij spreidde een beetje zijn vleermuisachtige vleugels. Pas nu was te zien dat er een paar brandwonden opzaten.

Savador kneep zijn ogen tot spleetjes terwijl hij naar Deshas' uitleg over de spreuken luisterde. De spreuken klonken niet goddelijk, maar als hij ze zou leren van de Heer van het Duister zelf dan moesten ze wel veelbelovend zijn. De prijs die hij Deshas vroeg of laat zou moeten terugbetalen leken die prettige gedachtes steeds aan stukken te scheuren. Zoals Deshas nu veel voor hem over had, zag het er naar uit dat hij net zoveel terug moest doen, wie weet nog wel meer. Savador keek even nadenkend naar de vleugels die Deshas een beetje liet spreidden en grijnsde toen breed. 'Daar kan ik onmogelijk nee tegen zeggen,' zei hij uiteindelijk vastberaden.

Deshas knikte even. ''Uitstekend'' zei hij kalm. ''Direct beginnen maar?'' Het was meer al een vastgestelt feit dan een vraag. ''Ik wou beginnen met de spreuk waarmee je kan verdwijnen en ergens anders weer verschijnen. Effectief voor verassings aanvallen. De spreuk om te verdwijnen is Desantio je bent dan onzichtbaar voor anderen. Jij daarintegen kan hen wel zien en kalm overal naartoe lopen. Om weer te verschijnen hoef je enkel de spreuk Comparare uit te spreken. Ik moet er wel bij zeggen. Je moet je armen over elkaar slaan voordat je verdwijnt en als je weer verschijnt wantanders heb je kans dat een van de twee mis gaat en dat je maar half terug komt'' zei Deshas. Hij sloeg nu zelf zijn armen over elkaar en sprak duidelijk articulerend de spreuk. Deshas verdween ineens in het niets. Zonder geluid te maken liep hij om tot hij achter Savador stond en verscheen toen weer. ''Nu jij'' gebood hij Savador.

Savador toonde een brede grijns die moeilijk van zijn gezicht te krijgen was. Het verbaasde hem hoe eenvoudig de eerste spreuk wel niet was. Spreuken opzeggen was niets en hij had haast altijd zijn armen al over elkaar heen geslagen, dus dat kwam in dat geval mooi uit. Savador keek toe hoe Deshas de spreuk demonstreerde en hoe hij weer achter hem verscheen. 'Is dat alles?' vroeg hij zacht. Hij wachtte niet op antwoord maar sloot zijn ogen. 'Desantio.' Hij merkte er nauwelijks iets van, behalve als hij omlaag naar zijn onzichtbare lichaam keek, maar op de plek waar hij had gestaan was hij nu verdwenen. Geruisloos ging Savador vlak achter Deshas staan om hetzelfde trucje uit te halen en liet zich zacht mompelend weer verschijnen. 'Dit is handiger dan ik dacht,' siste hij grijnzend in Deshas' oor. 'Het is alleen te hopen dat er geen bepaald limiet aan vast zit.' Savadors geamuseerde grijns verdween abrupt bij die gedachte. Perfecte spreuken behoorden geen nadelen te bevatten.

''Dat hangt geheel af van jou concentratie. Zolang je geconcentreerd blijft gaat het goed. Dat is de sleutel bij de meeste spreuken van dit soort'' zei Deshas kalm. Hij moest eerlijk toegeven dat Savador snel leerde. Hij draaide zich niet om naar hem maar bleef voor zich uit kijken. ''De volgende spreuk zal iets moeilijker zijn. Om iemand totaal te kunnen bevriezen moet je hem of haar op een bepaalde zenuw raken. Doe je dat niet dan heeft de spreuk geen enkel effect'' zei hij. Nu draaide Deshas zich wel om naar Savador. ''Die zenuwplek zit hier...'' zei hij en drukte even zacht op een plek achter in Savador's nek. ''Je merkt dat het echt precisie werk is'' vervolgde hij terwijl hij zijn hand terug trok. ''De spreuk voor totale bevriezing is Rasmarus klinkt simpel maar is erg gevoelig voor uitspraak. Leg een klemtoon fout en je verpest de hele spreuk. Probeer maar. Om iemand weer te ontdooien spreek je de spreuk achterstevoren uit en druk je weer op die zenuw plek'' zei hij.

Savador concentreerde zich op de zenuwplek in zijn nek waar Deshas hem even zacht aanraakte. Toen hij zijn hand had teruggetrokken legde hij zelf even twee vingers op de plek. Hij keek Deshas aan en grijnsde. 'Moeilijker? We zullen zien,' zei hij hooghartig. De twee vingers waarmee hij zijn nek betast had legde Savador nu op de zenuwplek bij Deshas. Hij zocht even nauwkeurig tot zijn vingertoppen op de juiste plek lagen. 'Rasmarus,' siste hij zacht op de manier zoals hij Deshas de spreuk had horen zeggen. Savador keek in Deshas' ogen om een teken van succes van de spreuk te herkennen. Hij vond het moeilijk om te zeggen of de spreuk gelukt was, al voelde Deshas' nek wat killer en verharder aan dan normaal. Savador sloot zijn ogen en sprak de spreuk zachtjes achterstevoren uit om Deshas te ontdooien, als hij bevroren was geweest. Toen hij zijn ogen weer opende was zijn blik afwachtend op Deshas gericht.

Deshas voelde hoe zijn bloed van binnen kouder werd evenals de rest van zijn lichaam. Een van zijn armen kon hij zelfs niet meer bewegen maar de rest jammer genoeg nog wel. Deshas pakte Savador's vingers en plaatste die een paar milimeter boven de plek waar hij eerst had gezeten in Deshas' nek. ''Daar. Zie je hoeveel verschil een paar milimeter kunnen uitmaken'' zei hij kalm. ''Probeer nog maar eens'' vervolgde Deshas kalm.

Savador schrok even toen Deshas zijn vingers opeens vastpakte en die een stukje hoger boven de plek in zijn nek plaatste. Zijn spreuk had dus niet volledig effect gehad. Hij staarde Deshas woedend aan. Hij kon er niet tegen als alles niet in één keer lukte. Om zijn woede te uitten en in de hoop meer kracht in zijn spreuk te brengen, drukte Savador zijn vingers hardhandig op de aangewezen plek in Deshas' nek. 'RASMARUS!' riep hij hees. Het was bijna schreeuwen te noemen. Hij bleef ongeduldig drukken in Deshas nek, steeds harder, en bleef hem met fonkelende ogen aanstaren. Savador verminderde de druk na een tijdje en siste de spreuk omgekeerd. Het moest nu wel gelukt zijn, dat moest gewoon - hoe kon een spreuk hem nu niet lukken?

Deshas beet zijn tanden op elkaar toen Savador keihard in zijn nek drukte. Hij voelde een ijzige kou door zijn lichaam snijden en het verlamde hem van binnenuit. Uiteindelijk bewoog Deshas niks meer en leek hij wel gemaakt van steen. Pas toen Savador hem ontdooide kon hij zich weer bewegen. Hij zakte even om een knie. ''Goed gedaan'' zei hij zacht. ''Je hebt me zelfs zo goed geraakt dat die bevriezing me aardig verzwakt heeft'' vervolgde hij terwijl hij weer overeind ging staan. Hij wreef pijnlijk over zijn nek

Savador grijnsde breed toen hij Deshas op een knie zag zakken. Hij sloeg nonchalant zijn armen over elkaar heen terwijl hij tevreden op de Heer neerkeek. 'Als ik het niet dacht,' zei hij met een gemaakt glimlachje, alsof hij er al die tijd zeker van was dat het hem toch wel zou lukken. 'En nu de laatste spreuk, graag. We hebben geen tijd om uit te rusten,' vervolgde Savador ongeduldig terwijl Deshas weer overeind kwam. Hij tikte verveeld tegen de steen van de amulet en keek Deshas met een vals grijnsje aan wanneer hij pijnlijk over zijn nek wreef.

''Geef me 1 minuutje'' zei Deshas. Hij zette een paar passen naar achteren. Hij sloot zijn gen en concentreerde zich. Hij spreidde zijn vleugels in het geheel en een zwart rode gloed lag over Deshas heen. Hij haalde een aantal keer diep adem en daarna verdween de gloed weer. Deshas opende zijn ogen weer. Die leken nu nog feller te schijnen en hadden een dodelijke zwart rode gloed over zich heen gekregen. Deshas had zich van al zijn wonden herstelt en was weer helemaal 'opgeladen'. Hij liep nu weer op Savador af en bleef vlak voor hem staan. In zijn ogen was duidelijk te zien dat hij klaar was met de zachte aanpak. Maar er was ook iets anders in te zien. Een nieuw plan dat broeide. ''De laatste spreuk die ik je ga leren is misschien nog wel het handigst van allen. Het stelt je in staat om alles wat er op dit moment gebeurd te kunnen zien. Dus ook of iemand een aanval op je positie plant'' zei Deshas. ''De spreuk die ik je ga leren heet Alibrylla Serindë Alingwen. Het betekend hij die alles kan zien'' zei hij.

Savadors grijns verdween zodra hij zag dat er een zwart rode gloed over Deshas heen lag. De blik in zijn felle ogen zorgde ervoor dat die grijns ook niet meer terugkwam. Ergens wist hij dat de derde en laatste spreuk misschien wel de moeilijkste of gevaarlijkste van allemaal kon zijn. Hij fronste even toen hij Deshas de spreuk hoorde zeggen. Hij herhaalde de woorden een aantal keer in zijn hoofd en sloot even geërgerd zijn ogen. Om die spreuk meteen te onthouden kon nog een hele klus gaan worden. 'Dat onthoud ik wel,' zei Savador naïef, maar aan zijn toon kon je horen dat hij daar nog niet helemaal zeker van was. Inwendig lachte hij zijn tanden bloot; als hij deze spreuk eenmaal onder de knie had zou niemand ooit nog een aanval op hem kunnen voorbereiden zonder dat hij er niets vanaf wist.

''Aan een juiste instelling ontbreekt in elk geval niks'' grijnsde Deshas even al was het alles behalve een aangename grijns. ''Concentreer je goed Savador. Denk nergens aan, laat je door niets afleiden. Denk aan een bepaalde plek. Sluit je ogen en haal die plek voor geest. Bedenk alsof je er zelf op dat moment staat. Pas zodra je dat beeld helder hebt kun je de spreuk uitspreken. Niet eerder, niet later'' zei Deshas zacht maar daardoor klonk het juist duivelser en bijna bedreigend. ''Laat maar zien wat je ervan kunt maken'' zei Deshas daarna met een uitdagende grijns en nog steeds een felle blik in zijn ogen. Alle geduld was er zichtbaar uit verdwenen.

Savador sloot zijn ogen en luisterde gespannen naar Deshas' woorden. Hij deed wat hem werd opgedragen en haalde het hart van het duistere bos voor zijn geest, daar waar het woud op z'n donkerst was en waar het 's nachts krioelde van de roofdieren. Hij legde zijn kin op zijn borst om zich af te wenden van het kaarslicht in de ruimte dat door zijn oogleden heenscheen en hem afleidde. Hij gooide er heel wat inspanning in waardoor zijn frons nog dieper werd, maar uiteindelijk zag hij de zwarte stammen en het nauwelijks doordringbare maanlicht scherp op zijn netvlies. Hij kon zelfs zacht een roep van een uil horen en het stilteverscheurende gekrijs van een aantal opvliegende kraaien. De volgende stap was om de spreuk uit te spreken. Savador probeerde het beeld van het duistere bos, nu het zo scherp was, voor zich te houden maar zette het even te rusten om gedachten vrij te maken voor de spreuk - wat was het ook alweer? Hij balde woedend zijn vuisten maar liet een moment later de aanzwellende spierkracht in zijn armen ontsnappen. Als hij zich nu op zou winden zou hij het scherp afgetekende beeld van het bos zeker kwijtraken. Hij haalde zijn hoofd leeg van afleidende gedachtes en alsof hij beloond werd voor zijn kalmte kwam de spreuk hem weer te boven. Alibrylla Serindë Alingwen.. hij herhaalde het een paar keer in gedachten voordat hij het zacht sissend uitsprak. Savador bleef kalm in dezelfde positie staan en wachtte geduldig af wat er zou gebeuren. Hij hoopte vurig dat hij de spreuk goed had uitgesproken. Het beeld van het duistere bos bleef hetzelfde, al merkte hij dat hij nu behalve horen en zien nu ook een scherpe dennengeur zijn neusgaten binnendrongen. Hij wilde een stap in de richting van een aantal struiken zetten, maar toen hij dat probeerde voelde hij dat hij niet meer stabiel stond en vervaagde het hele beeld waarvoor hij zoveel inspanning had gedaan om het voor zijn geest te halen als een simpele mistflard. Savador opende zijn ogen en was weer terug bij af, in de holle ruimte waar hij zich in realiteit al de hele tijd had bevonden. Hij besefte dat hij zich onstabiel had gevoeld omdat hij gewankeld had, want zijn rechtervoet stond een stap opzij van zijn andere voet. Hij richtte zich met een ruk van zijn hoofd op en staarde Deshas woedend aan. 'Het werkt voor geen meter!' snauwde Savador kwaad.