Met een gaap sloeg de jongen de bladzijde om. Dit was al het zoveelste boek dat hem niet interesseerde, al deed hij ook niet echt zijn best om het interessant te vinden. Het was ergens laat in de middag, vroege mensen waren al richting de grote zaal aan het gaan om een avondmaal te nuttigen en Zean had zich opgesloten in de bibliotheek met stapels boeken om zich heen. Het waren de meest uiteenlopende onderwerpen maar allemaal waren ze verbonden door een doel; vergeten. Sinds het met Miss Oriël niet had gewerkt en Zean nog steeds van binnen niet de normale Zean was, had hij het recht in eigen handen genomen en was hij zelf opzoek gegaan naar een oplossing. Niet dat iemand dat wist en niet dat iemand dat moest weten. Niemand had door dat het gedoe bij Oriël niet gewerkt had, Oriël wel misschien maar Drake niet. Dus nu moest Zean zo veel mogelijk normaal doen terwijl hij van binnen nog steeds de neiging voelde om iemands nek om te draaien.
Dus was hij tijdens een nachtelijke zwerving op dit idee uitgekomen. Een vergetelheidsdrankje moest toch niet zo moeilijk te maken zijn? Fout. Van alle informatie die hij opzocht had hij altijd weer andere boeken bij nodig die het aanvulde. Hij kon nergens een goed recept vinden of iets en het frustreerde hem. Boven dat werd hij er ook nog eens verschrikkelijk moe van en was zijn motivatie compleet verdwenen. Met een diepe zucht legde hij zijn kin op een stapel boeken, de pen op het notitieblok neerleggend waar alleen wat krabbels opstonden voor mogelijke ingrediënten en werkwijzes. De jongen was zo in gedachten verzonken dat hij niet opmerkte dat er ook nog wel iemand anders in de buurt kon zijn.

[Topic voor Rilana]

Met zijn ogen gesloten leek hij al half in slaap te vallen maar de plotselinge stem deed hem opschrikken. Zijn hoofd schoot omhoog en de boekenstapel waar hij zojuist op had gelegen viel om. Op zijn wang was een rode plek te zien van waar hij net had gelegen en even verdwaasd keek hij om zich heen om te zien waar de stem vandaan was gekomen. Een of andere vage meid die ouder was dan hem met een boek in haar hand. Wist hij veel, alsof hij hier dagelijks kwam. Onverschillig haalde Zean zijn schouders op. 'Weet ik veel. Geef maar, ik ruim het straks wel op.' Hij stak zijn hand uit en keek naar de vele boeken die om hem heen lagen. Dit was iets wat hij zeker moest opruimen maar hij wist ook wel dat hij daar weinig motivatie voor zou hebben. Dus zouden ze ergens in een hoek gepropt worden waar het daglicht niet gezien werd. Zean onderdrukte een gaap en ging met zijn handen door zijn haren. Bleef die griet nu de hele dag hier de hele dag staan? Want als ze verwachte dat hij het wist kon ze hier lang blijven staan. Heel erg lang.

Was hij geïnterresseerd in wat ze allemaal te zeggen had? Nee. Wilde hij hier zo snel mogelijk vandaan om naar zijn kamer te gaan en daar in slaap te vallen want hij had genoeg van dit alles? Ja. Fijn voor haar dat ze een huisdier had wat flipte maar daar kon hij niets aan doen, alsof hij eruit zag of hij dat kon verhelpen. Maar het boek wat ze bij zich had was zeker wel interessant. Misschien moest hij het nog even na kijken op zijn kamer, zonder dat mensen hem stoorde. Zean knikte alleen maar bij haar vraag om mee te helpen op ruimen. Dus ze was nog wel ergens goed voor. Even rekte de jongen zich uit, zijn blonde haar zat warrig en zo heel veel aandacht besteedde hij er ook niet aan. 'Laten we dan maar beginnen. Ik heb er wel genoeg van.' Met een lichte kreun stond hij op. Hoe lang had hij hier al gezeten, lang genoeg want hij had last van stijve benen. Zuchtend pakte hij een paar boeken bij elkaar om zonder enige aandacht aan de vrouw te besteedden richting een van de planken ging om daar een paar boeken neer te planten. Vervolgens ging hij naar de volgende plank om hetzelfde te doen. Uiteindelijk liep hij terug naar de tafel, er lagen nog steeds wat boeken en het boek wat hij eigenlijk wilde hebben. Dus zonder veel opvallendheid legde hij het boek in zijn tas en ritste die dicht. Niemand die het zag. En daarbij, het was toch geen misdaad?

Met niet al te veel moeite slofte de jongen naar het rek toe waar een van de boeken hoorde en dumpte deze vervolgens op een plek waar hij niet hoorde. De bibliothecaresse leek nooit iets te doen te hebben dus gaf Zean haar maar werk, dat zou ze vast niet erg vinden. Bovendien was dat verschrikkelijke mens met haar priemende ogen nergens te bekennen, waarschijnlijk eten, dus dat gaf Zean de gelegenheid om de overige boeken die hij nog in zijn handen had ergens onderin neer te dumpen en weer terug te lopen naar de tafel waar alleen nog zijn notitieblok lag. Deze klapte hij dicht en deed het bij zijn tas er in, het boek wat de vrouw hem had gegeven zat er nog steeds in dus waarschijnlijk had ze het niet gemerkt. Of het maakte haar gewoon niet uit. Eenmaal daar klaar mee kwam Zean overeind en bekeek de lege werkplek weer. Het was alsof hij hier nooit was geweest. Zijn ogen gingen vervolgens weer naar de vrouw, die een of andere vage, pulserende lichtbol op haar hand had met een staart. ' Je hebt een kleine aanbidster.' Waren haar woorden. Zean draaide met zijn ogen, geweldig, hij had nog niet genoeg problemen. 'Geweldig, heeft het een nuttige taak? Zo niet dan boeit het me niet.' Zei de blonde jongen onverschillig en leunde tegen de tafel aan. Hij had geen idee wat de vrouw op haar hand had en zo heel erg geïnteresseerd was hij er ook niet in.

Zachtjes, haast stil verliet een geërgerde zucht de mond van Zean. Hij had hier geen zin in. Hoewel hij de tijd van de wereld had op dit moment was dit niet iets war hij het aan wilde besteden. Waarom overkwam hem dit altijd, dat hij altijd opgescheept zat met de meest rare personen met de meest rare verhalen die hem alleen maar leken te irriteren. Daarbij, die lichtbol leek niet veel bijzonders. Die vrouw leek er anders over te spreken en Zean rolde met zijn ogen. Hij moest het een eer vinden. Het ding kon hem helpen met kleine dingen, zoals wat, de was doen? Het boeide hem niets dat het beest hem had uitgekozen, het was duidelijk dat die niet goed wist hoe de blonde jongen in elkaar zat. Wie wilde hem in godsnaam helpen, alsof Zean zo nuttig bezig was. Zijn dagen bestonden uit eten, lessen volgen, huiswerk niet maken en slapen. En soms kwam er iets interessants voorbij maar alsof dat de Spirit zou helpen. De volgende uitleg van de vrouw deed Zean alleen maar zijn wenkbrauw op trekken. Geweldig, het leek erop dat er niets anders opzat dan het beest te accepteren. Maar van wie hoorde hij dit eigenlijk allemaal? Wie was deze vrouw met haar zo 'ongekende wijsheid', zij met haar witte haren en de vage lichtbol op haar hand. Van wie moest hij aannemen dat dit de waarheid was? Zean trok een wenkbrauw op. 'En van wie mag ik dit allemaal aannemen?' Zei hij sarcastisch terwijl hij los kwam van de tafel waar hij tegen aan leunde en sloeg zijn armen over elkaar. Zijn blauwe ogen fixeerden zich op de vrouw, duidelijk een goed verklarend antwoord verwachtend. Hij had het niet hoog op voor haar en ze moest met een goed iets komen wat dat zou veranderen.

Afwachtend op haar reactie overwoog Zean de kansen om het ding aan te nemen of niet. De vrouw had gezegd dat het je zou helpen bij dingen, dus misschien was het wel handig om het aan te nemen, daarbij, het was een Spirit wat voor nadeel kon het beest hebben? Misschien maakte het irritante geluidjes maar als dat alles was was er een optie om het aan te nemen. Maar aan de andere kant had het beest aandacht nodig en Zean was niet zo van de huisdieren of van verzorging dus dat zou een minnetje worden. De vrouw deed haar mond open om zich voor te stellen als de Legendarische Earth magican. Oh wow, moest Zean nu onder de indruk zijn? Moest hij buigen, haar aanbidden? Als ze dat soms verwachtte dan kon ze oprotten. Zean trok alleen maar een wenkbrauw op. 'Zean.' Stelde hij zich kort voor. Dus dit was al de tweede legendarische Magican die hij had ontmoet en hij wist niet of dit een goed of een slecht ding was. De ontmoeting met Querelana was gewoon vaag en deze ontmoeting met Luna was wel interessant maar niet super geweldig.
Zean beet op de binnenkant van zijn wang, nog steeds de plusjes en minnetjes aan het overwegen om de Spirit, of gewoon de lichtbol met een vage staart, aan te nemen. 'Als ik dat.. ding aanneem, wat komt er dan wel niet bij kijken?' Hij wilde niet laten merken dat zijn interesse was gewekt dus probeerde hij het zo onverschillig mogelijk te laten klinken. Nog steeds met zijn handen over elkaar staarde hij Luna aan, ze was eigenlijk net zo vaag als Querelana zelf.

[Sorry, flut]