Elliot had een verveelde blik terwijl hij half slapend naar zijn boek keek. Dat ging over vuurmagie. Hij vond vuurmagie wel interessant, maar hij kon al nachten niet slapen. Hij vond het echt verschrikkelijk, maar het was wel zo. Hij had constant nachtmerries over zijn vader en het dode lijk van zijn moeder. Hij keek naar buiten en zag dat het regende. Anderen zouden een vies gezicht trekken, maar het bracht een glimlach om zijn lippen. Nu had hij tenminste een excuus om zijn mutsje te dragen! Hij liep naar zijn kussen toe, pakte deze op en vond zijn muts die er lag. De kleuren waren nog even fel als dat hij zich van zijn peuterleeftijd kon herinneren. Het paste echt perfect over zijn hoofd heen. Gelukkig waren de kleuren niet verpest omdat Drake het ding in een plas water had gegooid. Anders had hij de jongen pas echt vermoord. Hij deed het mutsje gauw op en keek naar zichzelf in de spiegel. Hij had een spijkerbroek aan met een wit shirt met daarop een groen-wit vest. Zijn muts combineerde er perfect bij. Zijn eerste bedoeling was om naar buiten te gaan, maar toen besefte hij zich dat hij eigenlijk nog gauw iets moest opzoeken in de bibliotheek voor zijn huiswerk. Het was niet dat hij er veel moeite voor wilde doen, maar anders zou hij een vijf of lager halen en daar had hij geen zin in. Dan zouden ze weer gniffelen om hem op de slaapzaal en had hij weer reden tot een ruzie stoken. Hij kon echt met letterlijk niemand van zijn slaapzaal overweg. Hij had er elke dag ruzie mee, maar de jongens hadden wel afgeleerd om hem iets aan te doen tijdens zijn slaap. Hij had namelijk een kerel zijn neus gebroken toen deze midden in de nacht begon te schreeuwen met de bedoeling om hem te laten schrikken. Elliot had hem eerst op zijn neus geslagen en hem daarna met zijn hoofd tegen de rand van zijn bed laten vallen. Meteen was het getreiter opgehouden en werd hij niet meer bekeken om zijn kleine uiterlijk. En zo hoorde het ook, want hij was het getreiter omwille van zijn lengte echt helemaal zat. Kalm liep de jongen de bibliotheek in. Een beetje onoplettend liet hij zijn ogen langs de titels glijden en schrok zich dan ook te pletter toen hij tegen iemand opknalde. Hij zag dat het een blonde vrouw was die bijna viel dankzij hem. Net zoals haar ogen begonnen de zijne ook te gloeien van woede. ‘Ja ja, ik knalde tegen je op, big deal. Is dat echt een reden om zo kwaad te worden?’ Zijn ogen volgden haar kwaad terwijl hij zijn armen over elkaar heen sloeg. ‘Ik snap niet waarom jullie dames overal zo kwaad om moeten worden en overal zo dramatisch om moeten doen. Vorige week knalde ik in de gymzaal ook tegen iemand op en kreeg ik ook een preek. Het is niet dat ik het expres doe, hoor.’ Hij klonk wat vermoeid, maar zijn ogen fonkelden nog altijd nijdig. Hij hoorde een hard gesis door de bibliotheek gaan ten teken dat ze niet zo moesten roepen, maar hij negeerde het. In plaats daarvan, om de bibliothecaresse nog meer te ergeren, liet hij een windstoot op één van de boeken afgaan zodat deze uit het rek op de grond viel. Het gevolg was een heviger, kwader gesis en Elliot rolde met zijn ogen. Dramatisch wijf.

Elliot had eindelijk de tijd gekregen om haar eens goed te bekijken. Ze had blond haar en rode ogen, net zoals de zijne. Ze had een veel langer postuur dan hem. Het was haast beschamend te noemen dat hij naar boven moest kijken om haar echt fatsoenlijk aan te kijken. Ze moest ergens rond de dertig zijn. Ze was zeker niet lelijk, maar daar lette hij voor de rest niet echt op. Hij was namelijk meer bezig met haar opmerking die als spottend op te vatten viel. Hij voelde zijn bloed koken. Hij had er een absolute hekel aan als mensen hem aankeken voor zijn lengte. Kon hij er wat aan doen dat hij zo klein was! Toch had het hem altijd vreemd geleken, want zijn vader was helemaal niet aan de kleine kant. Zijn moeder had hij dankzij zijn vader nooit gekend, dus hij had geen idee wat haar postuur was. Soms leek het net alsof hij niet in het juiste gezin geboren was. Zijn vader en hij leken nauwelijks op elkaar en ook hun karakters botsten dikwijls. Hij was zo geworden omdat zijn vader dat van hem geëist had. Het was zijn vaders schuld dat hij hier altijd met een lang gezicht en een rondhumeur rondliep. Zijn vader had hem ook al meerdere keren opdragen om die belachelijke muts weg te doen, maar Elliot had dat altijd geweigerd. Dat had altijd geresulteerd in een schreeuwende vader die riep dat hij zijn zoon zo lelijk als de nacht vond en die wenste dat Elliot nooit geboren was. In het begin had hem dat aan het huilen gebracht, maar na enkele jaren was hij het beginnen te accepteren en deden de woorden niet veel meer. ‘Erg zielig van een dame van zo’n oude leeftijd om te beginnen over mijn lengte,’ viel hij haar terug aan. Hij wist dat een dame zoals zij het vast vreselijk moest vinden om als ‘oud’ bestempeld te worden en dat dit haar waarschijnlijk pissed off zou maken op hem. Wel, had zij maar niet moeten beginnen over zijn lengte, hè! Hij schrok op toen ze opeens over zijn muts begon en keek haar nu onderzoekend aan. Het leek net alsof er een beetje kleur uit haar gezicht verdwenen was en ze had ook een geschrokken gezichtsuitdrukking. Wat had hij nu weer gedaan? ‘Eigenlijk zijn het je zaken helemaal niet, maar ik heb hem al sinds mijn geboorte. Ik heb geen idee van wie ik hem gekregen heb, want dat vertelt mijn vader nooit als ik er naar vraag. Ik heb hem heus niet gestolen als je dat soms denkt,’ zei hij en het vuur laaide weer op in zijn ogen terwijl hij opstandig zijn armen over elkaar heen sloeg. Waarom begon ze opeens over die muts? Ze keek erbij alsof het van iemand dierbaar geweest was. Bijna alsof ze het zelf aan iemand had gegeven. Maar nee, het zou vast een exact dezelfde muts zijn die hij op zijn hoofd had. Maar waarom gedroeg ze zich dan zo? Hij wreef wat afwezig over het felle litteken op zijn wang. ‘Waarom vraag je dat?’ vroeg hij vervolgens achterdochtig aan haar, zich nog steeds afvragend waarom ze opeens van onderwerp veranderd was en waarom ze zo geschrokken naar hem keek.