Hij ging met haar tas naar de badkamer, natuurlijk was de kans groot dat ze niets zou merken. En na een tijdje zoeken vond hij in haar tas blauwe pillen. "Ugh... Rhine toch... Waar ben je mee bezig meid?" zei hij zachtjes tegen zichzelf en hij kapte de pillen in de wc en spoelde door. Een diepe zucht verliet zijn keel, waarom nam ze die dingen? Als ze weer nuchter was zou hij er vast achter vragen. Hij had nog een pilletje in het zakje gelaten als bewijsmateriaal en hij stak het zakje in zijn broekzak. Al snel kwam hij met haar tas terug en zette die weer waar ze normaal stond. Langzaamaan legde hij Rhine neer op bed "Ga maar uiltjes vangen in je dromen" zei hij met een flauwe glimlach. Rhine hield zijn hand vast en bemoedigend kneep hij in haar hand. "Stekelhaartje moet hier blijven" fluisterde ze en Zack knikte. Hij zou hier, naast haar zitten tot ze wakker werd. Een aantal keer gilde ze in haar slaap en ze woelde als een gek. Hij keek haar ongerust aan en hij wreef met zijn duim over haar handrug. De pillen die ze had genomen hadden zoveel bijwerkingen dat ze er na een tijd van zou gaan doorslaan, dat wist hij en hij zuchte nogmaals. Uiteindelijk werd ze wakker en ze glimlachte flauw. "Blijkbaar ben ik dus weer in slaap gevallen" Zei ze met een kleine grijns voor ze recht ging zitten in bed. Zack schudde zijn hoofd en haalde het plastieken zakje met het ene blauwe pilletje tevoorschijn. "Heb jij enig idee hoe gevaarlijk dit spul is?" vroeg hij zachtjes en zijn ogen stonden droevig. "Die pillen, ze maken je rustig maar je krijgt waanbeelden en na een tijd gaan je stoppen doorslaan. Ik herkende de effecten van dat je ze had genomen vrij snel. Ik wil je vragen om te stoppen met die pillen, niet voor mij maar voor jezelf of voor mij als je niet om je eigen gezondheid geeft." Hij was niet boos, eerder teleurgesteld en droevig. Langzaamaan stond hij op en hij kieperde de laatste pil in de gootsteen en spoelde deze weg. Ze mocht zo kwaad worden als ze wilde, maar hij had gelijk.

Zack schudde zijn hoofd en haalde het plastieken zakje met het ene blauwe pilletje tevoorschijn. "Heb jij enig idee hoe gevaarlijk dit spul is?" vroeg hij zachtjes en zijn ogen stonden droevig. Rhine keek geschockt naar het pilletje. Hoe? Hij had in haar tas zitten neuzen! Ze draaide haar hoofd even weg. ze kruistte haar armen en een frons ontstond op haar gezicht. "je hebt in mijn spullen gezeten..." Mompelde ze. "Die pillen, ze maken je rustig maar je krijgt waanbeelden en na een tijd gaan je stoppen doorslaan. Ik herkende de effecten van dat je ze had genomen vrij snel. Ik wil je vragen om te stoppen met die pillen, niet voor mij maar voor jezelf of voor mij als je niet om je eigen gezondheid geeft." Hij was niet boos, eerder teleurgesteld en droevig. Ze zuchtte maar antwoorde niet. Langzaamaan stond hij op en hij kieperde de laatste pil in de gootsteen en spoelde deze weg. Ze liep hem achterna en duwde hem weg bij de gootsteen maar het was te laat de pil was weg. Ze keek verslagen naar de afvoer. "heb je enig idee hoe moeilijk die dingen te krijgen zijn?!" Zei ze voor ze zich naar hem toe keerde. haar uitdrukking radeloos en verloren. Ze keek hem in zijn ogen. "Ik heb ze nodig. Zonder die pillen kan ik he niet aan zack, je mag ze neit van me afpakken." Ze smeekte nu bijna en hield zijn shirt vast. ze bleef hem aanstaren als een geslagen puppy.

Zack schudde zijn hoofd en haalde het plastieken zakje met het ene blauwe pilletje tevoorschijn. "Heb jij enig idee hoe gevaarlijk dit spul is?" vroeg hij zachtjes en zijn ogen stonden droevig. Rhine keek geschockt naar het pilletje. Ze draaide haar hoofd even weg. ze kruistte haar armen en een frons ontstond op haar gezicht. "je hebt in mijn spullen gezeten..." Mompelde ze. "Het spijt me" zei hij. "Die pillen, ze maken je rustig maar je krijgt waanbeelden en na een tijd gaan je stoppen doorslaan. Ik herkende de effecten van dat je ze had genomen vrij snel. Ik wil je vragen om te stoppen met die pillen, niet voor mij maar voor jezelf of voor mij als je niet om je eigen gezondheid geeft." Hij was niet boos, eerder teleurgesteld en droevig. Ze zuchtte maar antwoorde niet. Langzaamaan stond hij op en hij kieperde de laatste pil in de gootsteen en spoelde deze weg. Ze liep hem achterna en duwde hem weg bij de gootsteen maar het was te laat de pil was weg. Ze keek verslagen naar de afvoer. "heb je enig idee hoe moeilijk die dingen te krijgen zijn?!" Zei ze voor ze zich naar hem toe keerde. "Ja, maar heb je enig idee hoe gevaarlijk ze zijn." zei hij zachtjes. "Ik heb ze nodig. Zonder die pillen kan ik he niet aan zack, je mag ze neit van me afpakken." Ze smeekte nu bijna en hield zijn shirt vast. Hij duwde haar kin omhoog en zei zachtjes "Je denkt dat je ze nodig hebt, maar je hebt ze niet nodig." mompelde hij en hij omhelsde haar. "Rhine... Waar ben je toch mee begonnen..." zei hij zachtjes voor hij zijn lippen op de hare drukten. Dit als een teken van dat hij haar niet zou verlaten, maar je kon zijn pijn zo wel voelen, de pijn van dat zij verslaafd was aan pillen, hij wilde dit niet, hij wilde niet dat ze die dingen nam.

"Het spijt me" Was zijn antwoord toen ze hem ervan beschuldigde in haar spullen gezeten te hebben. "Ja, maar heb je enig idee hoe gevaarlijk ze zijn." zei hij zachtjes. ja ze wist hoe gevaarlijk ze waren. maar ze nam dat liever dan steeds geconfronteerd te worden met pijn en verdriet. ze wilde het niet meer ze kon het niet meer aan. Hij duwde haar kin omhoog en zei zachtjes "Je denkt dat je ze nodig hebt, maar je hebt ze niet nodig." mompelde hij en hij omhelsde haar. "Rhine... Waar ben je toch mee begonnen..." zei hij zachtjes voor hij zijn lippen op de hare drukten. Ze was in de war vreselijk in de war. Ze kon zijn pijn door zijn kus heen voelen. maar ze gennoot er wel van ze was blij dat hij haar een zekerheid bood. De zekerheid dat hij niet zou weggaan. maar ze wist niet of ze zonder die pillen kon. Zonder die pillen zou ze weer in het donkere gat vallen waar sasuke haar weer had ingeduwd. Ze voelde de tranen over haar wangen rollen maar ze niet hem niet los, ze liet zijn lippen niet los, nog niet. Na een tijd lostte ze zijn lippen wel haar hoofd rustend op zijn borst. "het spijt me...het spijt me zo erg...Ik ben gewoon ten einde raad alles gaat altijd fout in mijn leven en met die pillen lijkt alles zo vredig.." Zei ze zachtjes.

"Het spijt me" Was zijn antwoord toen ze hem ervan beschuldigde in haar spullen gezeten te hebben. "Ja, maar heb je enig idee hoe gevaarlijk ze zijn." zei hij zachtjes. Ze zou het vast wel weten maar ze had twee vriendjes gehad die haar in een put hadden geduwt en dat had ze gezegd, toen ze dronken was. "Ik heb ze nodig. Zonder die pillen kan ik he niet aan zack, je mag ze neit van me afpakken." Ze smeekte nu bijna en hield zijn shirt vast. Hij duwde haar kin omhoog en zei zachtjes Hij duwde haar kin omhoog en zei zachtjes "Je denkt dat je ze nodig hebt, maar je hebt ze niet nodig." mompelde hij en hij omhelsde haar. "Rhine... Waar ben je toch mee begonnen..." zei hij zachtjes voor hij zijn lippen op de hare drukten. Hij voelde pijn en verwarring van haar en dat deed hem ook zo voelen. Hij zou niet weggaan bij haar en dat wist ze donders goed. Ze moest alleen van die pillen afblijven, hij wilde niet dat haar stoppen zouden doorslaan. Zijn kaken werden nat door Rhine's tranen. Zack voelde hoe ze de kus eindigde en haar hoofd op zijn borst rustte. "het spijt me...het spijt me zo erg...Ik ben gewoon ten einde raad alles gaat altijd fout in mijn leven en met die pillen lijkt alles zo vredig.." Zei ze zachtjes. "Pillen zijn een uitvlucht. Ze zijn schadelijk en ze kunnen leiden tot je dood, ik wil niet dat je sterft Rhine." zei hij deze keer op een zachte toon. Langzaamaan sloot hij zijn ogen en zuchte hij diep. Langzaamaan met zijn ogen weer open liep hij naar een stoel en ging hij daarop zitten. "Maar ik kan je niet dwingen te stoppen, ik kan je alleen maar advies geven waarom ze slecht zijn en dat ik graag wil dat je stopt" zei hij met zijn blik afwezig naar het raam gericht.

"Pillen zijn een uitvlucht. Ze zijn schadelijk en ze kunnen leiden tot je dood, ik wil niet dat je sterft Rhine." zei hij deze keer op een zachte toon. Ja dat wist zee wel maar soms konden pillen toch zo goed doen soms hielpen ze haar echt waren ze haa rlaatste redding van de duisternis. "Waarom wil je dat niet? Sinds je me kent bezorg ik je alleen maar ellende" Zei ze zachtjes. ja dat klopte eigenlijk wel. dat was altijd het geval. rhine bezorgde mensen altijd ellende. Niet dat het opsettelijk was, nee dat niet het gebeurde gewoon iedere keer opnieuw. Langzaamaan sloot hij zijn ogen en zuchte hij diep. Langzaamaan met zijn ogen weer open liep hij naar een stoel en ging hij daarop zitten. "Maar ik kan je niet dwingen te stoppen, ik kan je alleen maar advies geven waarom ze slecht zijn en dat ik graag wil dat je stopt" zei hij met zijn blik afwezig naar het raam gericht. Ze beet op haa rlip ze wist niet wat ze moest doen. Ze zuchtte en ging voor hem op haar knieën zitten haar hoofd op zijn benen. "Ik beloof dat ik er mee kap, ik beloof het zack..." Zei ze. dat was wel het minste wat ze voor hem kon doen. Haar eigen leven kon haar niet veel schelen maar ze wilde niet dat hij verdrietig werd door haar, niet nog eens

"Pillen zijn een uitvlucht. Ze zijn schadelijk en ze kunnen leiden tot je dood, ik wil niet dat je sterft Rhine." zei hij deze keer op een zachte toon. "Waarom wil je dat niet? Sinds je me kent bezorg ik je alleen maar ellende" Zei ze zachtjes. "Dat is niet waar Rhine" zei hij met een lichte glimlach. Langzaamaan sloot hij zijn ogen en zuchte hij diep. Langzaamaan met zijn ogen weer open liep hij naar een stoel en ging hij daarop zitten. "Maar ik kan je niet dwingen te stoppen, ik kan je alleen maar advies geven waarom ze slecht zijn en dat ik graag wil dat je stopt" zei hij met zijn blik afwezig naar het raam gericht. Ze zuchtte en ging voor hem op haar knieën zitten haar hoofd op zijn benen. "Ik beloof dat ik er mee kap, ik beloof het zack..." Zei ze. dat was wel het minste wat ze voor hem kon doen. "En... Ik weet niet wat het is, maar telkens als ik je zie of je aanraak dan voel ik me zo warm vanbinnen. Ik ken mezelf als een flirterig persoon maar ik heb nog nooit zo'n warmte gevoeld en... Ik denk bijna constant aan je. Ik heb dat nog nooit gevoeld." Mompelde hij "Ik ben iemand die eerlijk is en ik kon je dit niet achterhouden. Weet jij wat dat is Rhine? Is het dat ik... Verliefd ben...?" vroeg hij en hij glimlachte eventjes en hij hielp Rhine recht om haar dan op zijn schoot te helpen. Langzaam legde hij zijn hoofd op haar schouders. Er was een last van hem afgevallen en een vraag die hem al een dagje of twee dwarszat zou beantwoord worden. Uiteindelijk sloot hij zijn ogen en hij zuchte van opluchting. Hij was eigenlijk best blij dat het er allemaal uit was. Hij had de moed eindelijk gevonden om het haar te zeggen en te vragen wat dat nu allemaal was.

"Dat is niet waar Rhine" zei hij met een lichte glimlach. Ze snapte het niet waarom mensen het steeds ontkende als ze zei dat ze hen ongeluk bracht. het was zo. er was genoeg bewijs maar zij leek wel de enige te zijn die het zag. "En... Ik weet niet wat het is, maar telkens als ik je zie of je aanraak dan voel ik me zo warm vanbinnen. Ik ken mezelf als een flirterig persoon maar ik heb nog nooit zo'n warmte gevoeld en... Ik denk bijna constant aan je. Ik heb dat nog nooit gevoeld." Mompelde hij "Ik ben iemand die eerlijk is en ik kon je dit niet achterhouden. Weet jij wat dat is Rhine? Is het dat ik... Verliefd ben...?" vroeg hij en hij glimlachte eventjes en hij hielp Rhine recht om haar dan op zijn schoot te helpen. Rhine was verbaasd door wat hij haar allemaal vertelde. Was dat wat hij voelde? Goeie god hij was verliefd op haar. Langzaam legde hij zijn hoofd op haar schouders. Ze legde haar armen om hem heen en ze streelde zijn rug. "Dat gevoel ken ik maar al te goed Zack.." zei ze zachtjes voor ze zuchtte en haar ogen oprichtte. "Je bent verliefd..." Fluisterde ze er haast onhoorbaar achteraan. Uiteindelijk sloot hij zijn ogen en hij zuchte van opluchting. Ze bleef hem strelen. "Het spijt me..." Zei fluisterde ze zachtjes. Ja het speet haar dat hij haar ooit ontmoet had, dat hij haar ooit had proberen te helpen, dat hij nu verliefd op haar was geworden hij verdiende toch zoveel beter..

"Dat is niet waar Rhine" zei hij met een lichte glimlach. Hij was gelukkig, blij, gewoon heel blij. "En... Ik weet niet wat het is, maar telkens als ik je zie of je aanraak dan voel ik me zo warm vanbinnen. Ik ken mezelf als een flirterig persoon maar ik heb nog nooit zo'n warmte gevoeld en... Ik denk bijna constant aan je. Ik heb dat nog nooit gevoeld." Mompelde hij "Ik ben iemand die eerlijk is en ik kon je dit niet achterhouden. Weet jij wat dat is Rhine? Is het dat ik... Verliefd ben...?" vroeg hij en hij glimlachte eventjes en hij hielp Rhine recht om haar dan op zijn schoot te helpen. Een verbaasde blik vormde zich op Rhine's gezicht en Zack keek er wat verbaasd naar. Langzaam legde hij zijn hoofd op haar schouders. Ze legde haar armen om hem heen en ze streelde zijn rug. "Dat gevoel ken ik maar al te goed Zack.." zei ze zachtjes voor ze zuchtte en haar ogen oprichtte. "Je bent verliefd..." Fluisterde ze er haast onhoorbaar achteraan. "Ik ken het gevoel niet, het is nieuw voor me." mompelde hij haast onverstaanbaar. Uiteindelijk sloot hij zijn ogen en hij zuchte van opluchting. Ze bleef hem strelen. "Het spijt me..." Zei fluisterde ze zachtjes. "Als je gaat zeggen dat je niet goed genoeg voor me bent, dan heb je het mis." zei hij met een lichte glimlach en hij genoot van haar streling op zijn rug, zijn rug was gevoeliger sinds hij bijna geen vet had. Zack keek naar Rhine en glimlachte "Niet meer zo depressief denken of je mag mijn muren nog wat meer volkladden als je wilt" en hij begon zachtjes te lachen. Hopelijk brak hij hier de spanning wat mee. Zijn handen lagen op haar heupen terwijl hij diep in haar ogen keek. "Mijn ogen zijn mooi" zei hij al lachend.

"Als je gaat zeggen dat je niet goed genoeg voor me bent, dan heb je het mis." zei hij met een lichte glimlach. "Goed dan zeg ik het niet, maar ik weet dat ik gelijk heb" Zei ze rustig haar blik rustte op hem. Zack keek naar Rhine en glimlachte "Niet meer zo depressief denken of je mag mijn muren nog wat meer volkladden als je wilt" en hij begon zachtjes te lachen. Ze begon ook te lachen. "In deze hele school zijn niet genoeg muren om mijn depressie weg te werken" Zei ze maar ze was wel aan het lachen soms kon hij toch echt een clown zijn. Zijn handen lagen op haar heupen terwijl hij diep in haar ogen keek. "Mijn ogen zijn mooi" zei hij al lachend. Ze kwam dichterbij met haar hoofd en keek hem recht in zijn ogen. "Nee, de mijne zijn mooier" Zei al grijnzend. ja soms moest ze hem even plagen, dat was gewoon een noodzaak. En nu had hij haar echt de pap in de mond gegeven. haar benen wiebelde een beetje. ja zijn schoot zat niet al te slecht

"Als je gaat zeggen dat je niet goed genoeg voor me bent, dan heb je het mis." zei hij met een lichte glimlach. "Goed dan zeg ik het niet, maar ik weet dat ik gelijk heb" Zei ze rustig haar blik rustte op hem. Zack keek naar Rhine en glimlachte "Niet meer zo depressief denken of je mag mijn muren nog wat meer volkladden als je wilt" en hij begon zachtjes te lachen. Ze begon ook te lachen. "In deze hele school zijn niet genoeg muren om mijn depressie weg te werken" Zei ze maar ze was wel aan het lachen soms kon hij toch echt een clown zijn. Zijn handen lagen op haar heupen terwijl hij diep in haar ogen keek. "Mijn ogen zijn mooi" zei hij al lachend. Ze kwam dichterbij met haar hoofd en keek hem recht in zijn ogen. "Nee, de mijne zijn mooier" Zei al grijnzend. "Hmn, laten we kijken..." zei hij en hij kwam nog dichter "Ja wauw inderdaad de jouwe zijn mooier en nee ik ben niet te dicht" zei hij voor hij haar een kus gaf op haar lippen. "Nu ben ik pas dicht" zei hij en hij begon te lachen na de kleine kus die hij haar had gegeven. Hij keek met zijn blauwe ogen even naar zijn wolf met die ene vleugel. "Ik moet je nog wat vertellen. Ik ben niet de enigste met maar één vleugel." Hij stond op toen zij even van zijn schoot afging. Met zijn hand ging hij naar zijn voorhoofd en terwijl hij zijn arm spreidde verscheen ook zijn ene witte vleugel. "Ik ben na dat incident geadopteerd door de shadraanse koningklijke familie sinds mijn moeder niet voor me kon zorgen. Ik heb een broer, in mijn geadopteerde familie. Hij heeft ook maar één vleugel, maar de zijne is zwart. Zijn naam: Ace Genesis." zei hij terwijl hij naar zijn wolf keek die naar de hemel rende. "Even if the morrow is barren of promises, nothing shall forestall my return. Zijn laatste woorden en hij blijkt hier op school te zitten" zei hij met een brede glimlach en hij liep weer naar Rhine toe. Hij tilde haar op en omhelsde haar. "Ik hoop hem binnenkort weer te zien."

"Hmn, laten we kijken..." zei hij en hij kwam nog dichter "Ja wauw inderdaad de jouwe zijn mooier en nee ik ben niet te dicht" zei hij voor hij haar een kus gaf op haar lippen. "Nu ben ik pas dicht" zei hij en hij begon te lachen na de kleine kus die hij haar had gegeven. "hé!" Riep ze uit voor ze in lachen uitbastte. ze kreeg een grijns op haar gezicht en ze nam zijn hoofd in haar handen ze keek alsof ze heel diep aan het nadenken was. "Hmmm bij nader inzien begin ik toch te twijfelen of de jouwe niet mooier zijn. Ik moet ze maar eens van dichtbij bekijken" Zei ze voor ze haar lippen op de zijne drukte en weer net zo snel losliet. Ze giechelde, ooh wat was met hem dollen toch een leuke bezigheid. Hij keek met zijn blauwe ogen even naar zijn wolf met die ene vleugel. "Ik moet je nog wat vertellen. Ik ben niet de enigste met maar één vleugel." Hij stond op toen zij even van zijn schoot afging. Met zijn hand ging hij naar zijn voorhoofd en terwijl hij zijn arm spreidde verscheen ook zijn ene witte vleugel. Ze keek er nog steeds met verwondering naar. die vleugel was zo mooi ze kon de drang bijna niet weerstaan om hem aan te raken. "Ik ben na dat incident geadopteerd door de shadraanse koningklijke familie sinds mijn moeder niet voor me kon zorgen. Ik heb een broer, in mijn geadopteerde familie. Hij heeft ook maar één vleugel, maar de zijne is zwart. Zijn naam: Ace Genesis." zei hij terwijl hij naar zijn wolf keek die naar de hemel rende. "Even if the morrow is barren of promises, nothing shall forestall my return. Zijn laatste woorden en hij blijkt hier op school te zitten" zei hij met een brede glimlach en hij liep weer naar Rhine toe. Hij tilde haar op en omhelsde haar. "Ik hoop hem binnenkort weer te zien." Rhine schrok wel even van die informatie. "incident? Broer?koninklijke familie?wow wacht eens even...Als jij geaopteerd bent door de koninklijke familie. Wat ben jij dan?" vroeg ze met een opgetrokken wenkbrauw. ja dat wilde ze nu wel eens weten. en ergens vroeg ze zich af wat ze nog allemaal niet van hem wist.

"Hmn, laten we kijken..." zei hij en hij kwam nog dichter "Ja wauw inderdaad de jouwe zijn mooier en nee ik ben niet te dicht" zei hij voor hij haar een kus gaf op haar lippen. "Nu ben ik pas dicht" zei hij en hij begon te lachen na de kleine kus die hij haar had gegeven. "hé!" Riep ze uit voor ze in lachen uitbastte. ze kreeg een grijns op haar gezicht en ze nam zijn hoofd in haar handen ze keek alsof ze heel diep aan het nadenken was. "Hmmm bij nader inzien begin ik toch te twijfelen of de jouwe niet mooier zijn. Ik moet ze maar eens van dichtbij bekijken" Zei ze voor ze haar lippen op de zijne drukte en weer net zo snel losliet. Ze giechelde. Hij was blij dat ze zo positief reageerde op alles. Dat maakte hem ook blij. Hij keek met zijn blauwe ogen even naar zijn wolf met die ene vleugel. "Ik moet je nog wat vertellen. Ik ben niet de enigste met maar één vleugel." Hij stond op toen zij even van zijn schoot afging. Met zijn hand ging hij naar zijn voorhoofd en terwijl hij zijn arm spreidde verscheen ook zijn ene witte vleugel. "Ik ben na dat incident geadopteerd door de shadraanse koningklijke familie sinds mijn moeder niet voor me kon zorgen. Ik heb een broer, in mijn geadopteerde familie. Hij heeft ook maar één vleugel, maar de zijne is zwart. Zijn naam: Ace Genesis." zei hij terwijl hij naar zijn wolf keek die naar de hemel rende. "Even if the morrow is barren of promises, nothing shall forestall my return. Zijn laatste woorden en hij blijkt hier op school te zitten" zei hij met een brede glimlach en hij liep weer naar Rhine toe. Hij tilde haar op en omhelsde haar. "Ik hoop hem binnenkort weer te zien." zei hij met een brede en gelukkige glimlach. "incident? Broer?koninklijke familie?wow wacht eens even...Als jij geaopteerd bent door de koninklijke familie. Wat ben jij dan?" vroeg ze met een opgetrokken wenkbrauw. "Een prins Rhine." zei hij al grijnzend en hij legde zich op zijn bed. "Al gedraag ik er me niet echt naar hoor" zei hij al lachend en hij rekte zich uit. Een geeuw verliet zijn mond en hij keek met zijn trouwe blauwe ogen naar Rhine. "Hoe voel jij je nu eigenlijk op dit moment? Sorry ik ben heel nieuwsgierig dat is alles" zei hij en hij legde zich op zijn zij en staarde naar buiten. Zijn vleugel ging op en neer en sloot zich dan om Zack heen. "En ik heb je wel zien staren naar mijn vleugel, als je hem wilt aanraken moet je wel naar hier komen." zei hij met een gelukkige glimlach. Ja haar blik vertelde hem veel.

"Een prins Rhine." zei hij al grijnzend en hij legde zich op zijn bed. "Al gedraag ik er me niet echt naar hoor" zei hij al lachend en hij rekte zich uit. Haar ogen werden groot en haar mond viel open. Hoe was het toch mogenlijk. ze kon echt nooit iemand normaal ontmoeten. dan was het een ^poppenspeler, een schoolhoofd dat meer misdaden gepleegd heeft dan een seriemoordenaar, een demoon , een op monster jagende fotograaf en nu een prins. Ja ze was dus echt niet in staat om normale mensen te ontmoeten. Ze kreeg haar gezicht weer in de plooi. man het werd me wel een dagje zeg. Een geeuw verliet zijn mond en hij keek met zijn trouwe blauwe ogen naar Rhine. "Hoe voel jij je nu eigenlijk op dit moment? Sorry ik ben heel nieuwsgierig dat is alles" zei hij en hij legde zich op zijn zij en staarde naar buiten. Rhine keek hem aan en zuchtte even. "Hoe ik mij voel? overdonderd, verbaasd, verward, zenuwachtig, angstig, blij en vreemd genoeg ook rustig. Alles ligt door elkaar in mijn hoofd" zei ze terwijl ze haar slapen masseerde. aargh ze snakte naar een pil maar die mocht ze niet nemen, nee da mocht niet! Zijn vleugel ging op en neer en sloot zich dan om Zack heen. "En ik heb je wel zien staren naar mijn vleugel, als je hem wilt aanraken moet je wel naar hier komen." zei hij met een gelukkige glimlach. Zijn zin was nog niet af of ze was al opgelost en langs hem op bed weer verschenen. ze zat in kleermakers zit en langzaam stak ze haar hand uit en aaide ze de zijdezachte witte veren. ze glimlachte en een rilling ging even door haar heen.

"Een prins Rhine." zei hij al grijnzend en hij legde zich op zijn bed. "Al gedraag ik er me niet echt naar hoor" zei hij al lachend en hij rekte zich uit. Haar ogen werden groot en haar mond viel open. Zack begon te lachen "Ik was hiervoor ook maar een normale jongen, ik heb dat nooit gewild maar ik kan er niet onderuit meid. Een geeuw verliet zijn mond en hij keek met zijn trouwe blauwe ogen naar Rhine. "Hoe voel jij je nu eigenlijk op dit moment? Sorry ik ben heel nieuwsgierig dat is alles" zei hij en hij legde zich op zijn zij en staarde naar buiten. Rhine keek hem aan en zuchtte even. "Hoe ik mij voel? overdonderd, verbaasd, verward, zenuwachtig, angstig, blij en vreemd genoeg ook rustig. Alles ligt door elkaar in mijn hoofd" zei ze terwijl ze haar slapen masseerde. Zijn vleugel ging op en neer en sloot zich dan om Zack heen. "En ik heb je wel zien staren naar mijn vleugel, als je hem wilt aanraken moet je wel naar hier komen." zei hij met een gelukkige glimlach. Zijn zin was nog niet af of ze was al opgelost en langs hem op bed weer verschenen. ze zat in kleermakers zit en langzaam stak ze haar hand uit en aaide ze de zijdezachte witte veren. ze glimlachte en een rilling ging even door haar heen. "Mijn vleugel geeft een rustgevend effect als ik mijzelf ook rustig voel. Dus raak hem aan als je je druk voelt en nood hebt aan die troep van daarstraks. Ik heb natuurlijk nog een andere remedie als je wilt. Dit." zei hij en hij zette zich recht om dan haar een kus te geven op haar lippen. Zijn vleugel klapwiekte en sloot zich om hen heen. Zack keek haar met zijn blauwe ogen aan, zijn hand ging naar haar schouder en daar masseerde hij haar ook. Een glimlach die niet van zijn gezicht wou afgaan sierde zijn gelaat.

"Mijn vleugel geeft een rustgevend effect als ik mijzelf ook rustig voel. Dus raak hem aan als je je druk voelt en nood hebt aan die troep van daarstraks. Ik heb natuurlijk nog een andere remedie als je wilt. Dit." zei hij en hij zette zich recht om dan haar een kus te geven op haar lippen. Ze kustte hem mee en grijnsde. "Hmmm ik vind deze remedies veel leuker dan die pilletjes" Zei ze met een grijns. Zijn vleugel klapwiekte en sloot zich om hen heen. Zack keek haar met zijn blauwe ogen aan, zijn hand ging naar haar schouder en daar masseerde hij haar ook. Een glimlach die niet van zijn gezicht wou afgaan sierde zijn gelaat. Ze werd helemaal week toen hij haar schouder begon te masseren. hmmm wat was dat een lekker gevoel ze sloot haar ogen van genot en haar voorhoofd leunde tegen zijn sleutelbeen. Haar armen sloten zich om zijn middel en ze streelde zijn rug het begin van zijn vleugel. "Doet het pijn als die vleugel uit je huid komt?" Vroeg ze zachtjes.

"Mijn vleugel geeft een rustgevend effect als ik mijzelf ook rustig voel. Dus raak hem aan als je je druk voelt en nood hebt aan die troep van daarstraks. Ik heb natuurlijk nog een andere remedie als je wilt. Dit." zei hij en hij zette zich recht om dan haar een kus te geven op haar lippen. Ze kustte hem mee en grijnsde. "Hmmm ik vind deze remedies veel leuker dan die pilletjes" Zei ze met een grijns. Zijn vleugel klapwiekte en sloot zich om hen heen. Zack keek haar met zijn blauwe ogen aan, zijn hand ging naar haar schouder en daar masseerde hij haar ook. Een glimlach die niet van zijn gezicht wou afgaan sierde zijn gelaat. Wat zou hij toch eens zelf graag gemasseerd worden en verwend, maar dan zou zijn vleugel weer wegmoeten en dit gaf hem een gevoel van vrijheid. Haar armen sloten zich om zijn middel en ze streelde zijn rug het begin van zijn vleugel. "Doet het pijn als die vleugel uit je huid komt?" Vroeg ze zachtjes. "Nee, het geeft een gevoel van vrijheid als ik de vleugel kan oproepen, in het begin deed het pijn ja, maar nu niet meer." zei hij al glimlachend en zijn blauwe ogen keken haar met een verliefde blik aan. Met zijn hand ging hij door haar haren en hij glimlachte, haar haartjes waren lekker zacht. "Je kan me een monster noemen, maar ik vind mezelf geen monster." zei hij met een glimlach en hij liet zijn vleugel verdwijnen, alleen een aantal witte veren bleven achter. "Ik heb ooit eens gehad dat er zo monsters waren opgeroepen op het strand in Nova tijdens dat ik op vakantie was. Ik heb ze afgeslacht met een parasol" zei hij al lachend en hij grinnikte geamuseerd. Ja dat was gewoon grappig geweest.

Nee, het geeft een gevoel van vrijheid als ik de vleugel kan oproepen, in het begin deed het pijn ja, maar nu niet meer." zei hij al glimlachend en zijn blauwe ogen keken haar met een verliefde blik aan. Ze glimlachte ook ze was blij nu ze was zelfs al helemaal haar zogen vergeten over wat er gisteren nu precies gebeurd was. Met zijn hand ging hij door haar haren en hij glimlachte. Ze rilde even. Maar ze vond het een fijn gevoel. Alleen bracht het ook hrinneringen op. Sasori en Sasuke hadden haar ook zo vaak door haar haar gestreeld. Die gedachtte maakte haar even triest. nee ze mocht er niet aan denken. "Je kan me een monster noemen, maar ik vind mezelf geen monster." zei hij met een glimlach en hij liet zijn vleugel verdwijnen, alleen een aantal witte veren bleven achter. Ze keek hem vragend aan. "Waarom zou ik je een monster noemen? Ik ben wel de laatste die andere een monster mag noemen." Zei ze met een kleine glimlach. "Ik heb ooit eens gehad dat er zo monsters waren opgeroepen op het strand in Nova tijdens dat ik op vakantie was. Ik heb ze afgeslacht met een parasol" zei hij al lachend en hij grinnikte geamuseerd. ze trok een wenkbrauw op en begon te lachen. "Met een parasol?!" Ze lach op haar rug met haar benen een beetje omhoog. ja ze zag het zich al helemaal voor zich.

Nee, het geeft een gevoel van vrijheid als ik de vleugel kan oproepen, in het begin deed het pijn ja, maar nu niet meer." zei hij al glimlachend en zijn blauwe ogen keken haar met een verliefde blik aan. Ze glimlachte ook, dat deed hem nog beter voelen. Zijn glimlach werd zelfs nog breder. "Je kan me een monster noemen, maar ik vind mezelf geen monster." zei hij met een glimlach en hij liet zijn vleugel verdwijnen, alleen een aantal witte veren bleven achter. Ze keek hem vragend aan. "Waarom zou ik je een monster noemen? Ik ben wel de laatste die andere een monster mag noemen." Zei ze met een kleine glimlach. "Ik heb ooit eens gehad dat er zo monsters waren opgeroepen op het strand in Nova tijdens dat ik op vakantie was. Ik heb ze afgeslacht met een parasol" zei hij al lachend en hij grinnikte geamuseerd. ze trok een wenkbrauw op en begon te lachen. "Met een parasol?!" Ze lach op haar rug met haar benen een beetje omhoog. "Ja een aantal mensen hebben het zelfs gefilmd en het mij doorgegeven, echt grappig eigenlijk als ik het terugzie." Hij dacht terug aan zijn tijd met de parasol, hij was een tijdje bij een organisatie geweest en daar had hij veel missies moeten doen. Een glimlach en veel herinneringen aan hetgene wat hem had gemaakt tot wat hij nu is. Hij rekte zich uit en legde zijn hand op haar schouder. "Ik ben er voor je, wat er ook gebeurd meid." zei hij zachtjes terwijl hij haar dicht bij zich trok en haar omhelsde. Langzaamaan sloot hij zijn ogen en nog steeds had hij een glimlach op zijn gezicht.

"Ja een aantal mensen hebben het zelfs gefilmd en het mij doorgegeven, echt grappig eigenlijk als ik het terugzie." "Dat geloof ik graag" Zei ze toen ze uitgelachen was. Hij rekte zich uit en legde zijn hand op haar schouder. "Ik ben er voor je, wat er ook gebeurd meid." zei hij zachtjes terwijl hij haar dicht bij zich trok en haar omhelsde. Langzaamaan sloot hij zijn ogen en nog steeds had hij een glimlach op zijn gezicht. Rhine legde haar hoofd op zijn schouder en sloot eveneens haar ogen. ze wist het niet. ze had die woorden al te vaak gehoord en te vaak geloofd. en iedere keer was het slecht afgelopen dus waarom zou het nu anders zijn? waaro zouden die woorden deze keer waarheid bevatten? rhine betwijfelde het. ze hield hem vast en luisterde naar zijn ademhaling haar handen streelde nog steeds zijn rug. het was rustgevend. haar gezicht lag tegen zijn haar aan. Het prikte lichtjes en ze rook de eur van zijn schampoo. Ze wist niet waar ze nu wstonden wat ze nu van elkaar waren maar ze wist wel dat ze nu even niet wilde denken.

"Ik heb ooit eens gehad dat er zo monsters waren opgeroepen op het strand in Nova tijdens dat ik op vakantie was. Ik heb ze afgeslacht met een parasol" zei hij al lachend en hij grinnikte geamuseerd. "Ja een aantal mensen hebben het zelfs gefilmd en het mij doorgegeven, echt grappig eigenlijk als ik het terugzie." "Dat geloof ik graag" Zei ze toen ze uitgelachen was. Hij rekte zich uit en legde zijn hand op haar schouder. "Ik ben er voor je, wat er ook gebeurd meid." zei hij zachtjes terwijl hij haar dicht bij zich trok en haar omhelsde. Langzaamaan sloot hij zijn ogen en nog steeds had hij een glimlach op zijn gezicht. Rhine legde haar hoofd op zijn schouder en sloot eveneens haar ogen. Zijn woorden waren de waarheid, hij zou geen steek veranderen en zijn gevoelens zouden ook geen steek veranderen, althans nu toch niet. haar handen streelde nog steeds zijn rug. Een goed gevoel ging door hem heen maar toch voelde hij enig verdriet. Zijn mobiel ging af en hij nam deze uit zijn broekzak "Excuseer me" zei hij en hij nam op. Meteen kreeg hij slecht nieuws te horen. Zijn blik werd leeg en hij knikte "Ik begrijp het..." zei hij en hij klikte af. Een snik verliet zijn mond en hij draaide zich weg van Rhine. Zijn rug gebogen begonnen zijn schouders op en neer te bewegen op een hoog tempo. Al snel kwamen er tranen, eentje na eentje. Hij sloot zijn ogen en probeerde zijn best te doen om alles in te houden. Zijn biologische moeder had vandaag het leven gelaten. Dit weekend was de begrafenis. Zack draaide zich met betraande ogen naar rhine en hij veegde zijn ogen droog. "Mijn moeder, biologische moeder is gestorven en en... Zaterdag is de begrafenis. Wil jij meekomen dan? Ik denk dat ik wel wat steun kan gebruiken." zei hij zachtjes en hij legde zijn hoofd op Rhine's schoot en probeerde zich sterk te houden.

ijn mobiel ging af en hij nam deze uit zijn broekzak "Excuseer me" zei hij en hij nam op. ze ging wat rechter zitten en wachtte geduldig tot hij klaar zou zijn. Zijn blik werd leeg en hij knikte "Ik begrijp het..." zei hij en hij klikte af. Een snik verliet zijn mond en hij draaide zich weg van Rhine. Zijn rug gebogen begonnen zijn schouders op en neer te bewegen op een hoog tempo. Al snel kwamen er tranen, eentje na eentje. Haar blik werd bezrgd. wat was er aan de hand? Waarom was hij ineens zo triest? Had het teleefoontje er wat mee te maken? Dat moest haast wel. Ze wist niet wat ze moest doen, ze wist dat vele mannen niet hielden vn medelijden. dus bleef ze zitten en beet ze op haar lip. Zack draaide zich met betraande ogen naar rhine en hij veegde zijn ogen droog. "Mijn moeder, biologische moeder is gestorven en en... Zaterdag is de begrafenis. Wil jij meekomen dan? Ik denk dat ik wel wat steun kan gebruiken." zei hij zachtjes en hij legde zijn hoofd op Rhine's schoot en probeerde zich sterk te houden. Rhine schrok wel even en voelde toen een intens verdriet voor hem. Ze streelde over zijn hoofd. Ze wilde hem rustig krijgen. "natuurlijk ga ik met je mee" Fluisterde ze zachtjes voor ze een kus op zijn slaap drukte en hem door zijn haar bleef strelen. ook hield ze zijn ene hand vast. "sttt maar Zack het komt allemaal goed...ze is op een betere plaats nu...En ze is weer herenigd met je vader." Probeerde ze hem te troosten.

ijn mobiel ging af en hij nam deze uit zijn broekzak "Excuseer me" zei hij en hij nam op. ze ging wat rechter zitten en wachtte geduldig tot hij klaar zou zijn. Zijn blik werd leeg en hij knikte "Ik begrijp het..." zei hij en hij klikte af. Een snik verliet zijn mond en hij draaide zich weg van Rhine. Zijn rug gebogen begonnen zijn schouders op en neer te bewegen op een hoog tempo. Al snel kwamen er tranen, eentje na eentje. Hij sloot zijn ogen en probeerde zijn best te doen om alles in te houden. Zijn biologische moeder had vandaag het leven gelaten. Dit weekend was de begrafenis. Zack draaide zich met betraande ogen naar rhine en hij veegde zijn ogen droog. "Mijn moeder, biologische moeder is gestorven en en... Zaterdag is de begrafenis. Wil jij meekomen dan? Ik denk dat ik wel wat steun kan gebruiken." zei hij zachtjes en hij legde zijn hoofd op Rhine's schoot en probeerde zich sterk te houden. Ze streelde over zijn hoofd. Ze wilde hem rustig krijgen. "natuurlijk ga ik met je mee" Fluisterde ze zachtjes voor ze een kus op zijn slaap drukte en hem door zijn haar bleef strelen. ook hield ze zijn ene hand vast. "sttt maar Zack het komt allemaal goed...ze is op een betere plaats nu...En ze is weer herenigd met je vader." Probeerde ze hem te troosten. "Ik weet het, even if the morrow is barren of promises, nothing shall forestall her return. To become the dew that quenches the land." zei hij zachtjes op een zangerige toon en hij sloot zijn ogen. Eindelijk werd hij wat rustiger en hij zette zich recht om naar Rhine te kijken "Bedankt dat je mee met me wilt gaan, dat betekent veel voor me." zei hij met een schorre stem van het huilen. Nog altijd was het moeilijk voor hem, maar misschien zou de pijn draaglijker zijn sinds hij iemand had die er voor hem was.

"Ik weet het, even if the morrow is barren of promises, nothing shall forestall her return. To become the dew that quenches the land." zei hij zachtjes op een zangerige toon en hij sloot zijn ogen. Eindelijk werd hij wat rustiger en hij zette zich recht om naar Rhine te kijken "Bedankt dat je mee met me wilt gaan, dat betekent veel voor me." zei hij met een schorre stem van het huilen. Nog altijd was het moeilijk voor hem, dat zag ze maar al te goed. ze toonde een kleine glimlach en ze legde haar hand even op zijn wang. "Dat is denk ik wel het minste wat ik voor je kan doen nadat jij me zo geholpen hebt." Zei ze met een zachte stem. ja als hij niet zo'n goede vriend was geweest was ze nooit meegegaan, rhine had als het ware een fobie voor begraafenissen. ze vond het vreselijk en ze werd er soms zelfs bang van maar ze kon Zack niet teleurstellen. Dat kon ze hem niet aandoen. Ze keek hem onderzoekend aan. "Wil je wat gaan doen? om je gedachten te verzetten?" Vroeg ze zachtjes. ja ze moest hem toch met iets kunnen opvrolijken?

"Ik weet het, even if the morrow is barren of promises, nothing shall forestall her return. To become the dew that quenches the land." zei hij zachtjes op een zangerige toon en hij sloot zijn ogen. Eindelijk werd hij wat rustiger en hij zette zich recht om naar Rhine te kijken "Bedankt dat je mee met me wilt gaan, dat betekent veel voor me." zei hij met een schorre stem van het huilen. "Dat is denk ik wel het minste wat ik voor je kan doen nadat jij me zo geholpen hebt." Zei ze met een zachte stem. "Dankje lieverd" zei hij zachtjes niet beseffend dat hij haar net lieverd had genoemd. Een lichte glimlach ontstond op zijn gezicht en hij omhelsde Rhine om dan zijn hoofd op haar schouder te laten rusten. Hij sloot zijn ogen eventjes om dan even na te denken over wat er allemaal was gebeurd, veel allesinds. Hij had Rhine gekust, er het bed mee gedeeld maar geen van beiden wist nu eigenlijk wat er was gebeurt. Het ging allemaal zo snel, maar daar leek hij wel van te houden. Alleen ging het misschien allemaal wat té snel, hij had er geen idee van, maar veel zorgen maakte hij er zich niet bepaald over. Hij schrok op uit zijn gedachten en opende zijn ogen toen Rhine wat vroeg: "Wil je wat gaan doen? om je gedachten te verzetten?" Vroeg ze zachtjes. Zack haalde zijn schouders op. Hij had totaal geen idee wat ze konden doen sinds hij met zijn gedachten totaal ergens anders zat. Wat wel begrijpelijk was. "Geen idee, had jij iets in gedachte?" vroeg hij mt een lichte glimlach.