Vreugde. Dat was de eerste emotie die door Auru heen was gegaan. Het moment dat hij die grot achter de waterval had gevonden had een gevoel van vreugde en sereniteit hem overspoeld. Toen hij het verder was gaan ontdekken had hij een geheime opening gevonden compleet verlicht door blauwe en groene kristallen. Ook was er nog een klein poeltje gevormd door de druipstenen op het plafon die door de eeuwen heen steeds een druppel hadden laten vallen. Uiteindelijk hadden ze een een put uit geslepen waar het water in was blijven staan. Gek genoeg was het er niet koud. Eerst had dat Auru verbaasd, maar later was hij erachter gekomen dat de kristallen zelf warmte afgaven. Hoe, daar maalde hij niet om. Hij had zijn eigen aangename geheime plekje en hij zou het aan niemand vertellen. Elke vrije minuut die hij sindsdien had besteedde hij daar. Ook nu was hij daar. Hij had eerst even lekker gezwommen en zijn kleding te drogen gelegd bij de warmte van de kristallen. Zijn broek was inmiddels weer droog evenals zijn overhemd. Die twee had hij dus weer aangetrokken. Zijn haar, wat nog een beetje vochtig was, was hij aan het vlechten. Duizenden kleine vlechtjes maakte hij in de vuurrode lokken. Hij was er al uren mee bezig als je naging hoeveel en hoe lang zijn haar was. Maar het deerde niet. Hij was hier juist om even helemaal nergens aan te denken. Om even zijn hoofd helemaal leeg te maken. Behalve hijzelf was hier ook geen enkel ding rood. Soms liet dat wel een leeg gevoel achter, maar soms was het ook wel eens lekker. Want zo kon hij zich echt afzonderen van alles.
Nadat Auru zijn haar had gevlochten begon hij met het lakken van zijn teen nagels. Uit de zak van zijn rode jas viste hij een potje met een rode substantie. Hij draaide de dop eraf en lakte zijn teen nagels mooi rood.
Hij had net gecontroleerd bij zijn laatste nagel of hij al droog was toen hij achter zich ineens iemand uit het water hoorde komen. Proestend van het lachen. Auru draaide zich met een ruk. Zijn vlechtjes vlogen mee met de plotselinge beweging van zijn hoofd. Uit het water kwam een meisje, nou ja eerder een jonge vrouw. Waar ze zo om moest lachen wist Auru niet precies. Maar het beviel hem niet echt dat ze zijn geheime plekje had gevonden. Met een lichtelijk opgetrokken wenkbrauw bleef hij haar aankijken. 'Pardon, maar mag ik zo onbeschoft zijn om te vragen wat er zo grappig is?' vroeg hij kalmpjes terwijl hij met een klein glimlachje zijn haaiachtige tanden bloot lachte.