The sky wants you to be free

That girl, she said that the sky frightened her. That bird looks so... Liberated. Those wings.. I want them too.

Een vogel vloog door de lucht, sierlijk, vol innerlijke rust. Zack keek naar elk detail van de vogel, de pluimen die één leken te zijn met de wind. Een glimlach ontstond op het gezicht van de jongen met het ravenzwarte haar. Zijn hand hief hij in de lucht en hij reikte naar de vogel, maar deze was onbereikbaar. Een zuch ontsnapte uit zijn mond, maar nog steeds was er een glimlach op zijn gezicht te zien. Genesis' woorden spookten door zijn hoofd, de laatste woorden die hem werden voorgelezen als kind uit een boek, een gedicht... Loveless. De woorden brachten hem tot rust, zorgden ervoor dat hij minder roekeloos was. Nog steeds deed hij domme dingen of zei hij stomme dingen die niet uitgesproken mochten worden. "Zack... Tijd om te gaan, naar je nieuwe school" Zack liep van zijn balkon af en nam zijn koffer beet. Zo wandelde hij naar beneden, zonder een woord uit te spreken. Buiten een vers van het gedicht waarvan hij hield: "Even if the morrow is barren of promises, nothing shall forestall my return." Zijn stiefmoeder begon te huilen, wat normaal was. Zack ondersteunde zijn moeder en ze gingen samen naar het lanceringsplatform. Een dikke knuffel werd gedeeld en Zack liep vervolgens de shuttle in die eigenlijk tot zijn verbazing heel snel vertrok. Om wat voor tijdverdrijf te zorgen had de jongen een boek zitten lezen. Zijn hemelsblauwe ogen staken enorm af tegenover zijn pikzwarte haar en daardoor leken ze net licht te geven.

De shuttle landde en hij stopte zijn boek weg net voor hij haast door elkaar werd geschut. Ze hadden hem gezegd dat de lucht hier even mooi was als Nova. Hij stoof de shuttle uit en hij keek vol bewondering naar de hemel, ze hadden ongelijk... De hemel was hier zelfs nog mooier. Met zijn tas in de hand liep hij rechtdoor, zonder nog maar over één ding na te denken. Uiteindelijk stopte hij bij een prachtige waterval die glinsterde bij de aanraking met de stralen van de zon. Een brede grijns op zijn gelaat was zeker te verwachten en die was er ook. Alles was hier zo prachtig. Hij zette zich neer op de grond en staarde met zijn hemelsblauwe ogen gefascineerd naar de waterval.

(Open)

Rhine zat achter een rots bij de waterval een paar steentjes aan het keien. ze haatte het echt, ze haatte ruzies ze haatte verwaring. Ja het was echt een marteling voor haar ze wilde dit niet, ergens wilde ze gewoon dood zijn of iets waardoor ze alles en iedereen vergat waardoor ze alleen was en zich geen andere levensvorm meer kon herinneren. Ja dat zou nu nog eens handig zijn gewoon alles vergeten en vertrekken. Maar helaas dat ging niet mensen hadden zich met hun klauwtjes in haar hart genesteld, ja de keerkant van liefde en vriendschap ze konden je beide pijn doen wanneer het ophield. Ze keek naar de lucht en begon langzaam een liedje te zingen eerst was het meer een gemompel maar na een tijd begon er wel wat meer ritme en toon vastheid in te zitten. Ze staarde naar de lucht legde zich neer in het gras sloot haar ogen. Ze had niet door dat er iemand aankwam. Ze hoorde niets ze was zich aan het loskoppelen van de wereld alles buitensluiten en proberen op een betere plek te geraken waar ze kon nadenken en tot rust komen.

https://www.youtube.com/watch?v=82hLvgGuDu8 (zingt ze)

Zack hoorde een mooie zangstem en hij luisterde er aandachtig naar. ZIjn blik ging naar het meisje dat achter een rots zat. Haar zangstem was prachtig, alleen de tekst klonk zo... Pijnlijk, zo vol zorgen. Langzaam ging hij naast haar zitten, terwijl ze haar ogen sloot en maakte hij zijn combat boots weer vast, strak, zoals hij het altijd deed. Een glimlach ontstond op zijn gezicht. Hij staarde voor zich uit naar de waterval die prachtig glinsterde. Alles was hier prachtig, hij had het hier nu al naar zijn zin. Alleen het meisje naast hem leek een harde tijd te beleven. Maar de juiste woorden vond hij niet om haar iets te zeggen, hoe prachtig het leven wel niet kon zijn. Misschien had ze wel net een gebroken hart en dan kon hij moeilijk zeggen dat het leven rozen en manenschijn was. Een druk gebiep klonk vanuit zijn broekzak en hij haalde er zijn gsm uit. Hij klapte deze open en hield het aan zijn oor. Zijn moeder vroeg of hij er al was. "Ja, ik ben er en alles hier is prachtig, echt waar, je moet hier ook ooit eens komen. De natuur, de dieren, de zon... IK vind het hier nu al geweldig. Ik ben blij dat ik deze keuze heb gemaakt. Bye, ik ben je straks nog wel eens" zei hij en hij klapte zijn gsm weer dicht en stak hem weer waar hij daarvoor zat. Hij begon zelf nu zachtjes iets te zeggen, als tegenreactie op het meisje haar liedje "Always look on the bright side of life girl. There will be some things which you won't like that will happen but... Never lose hope." Een vriendelijke glimlach en een hand die uitgestrekt werd naar het meisje "Zack Fair, net hier gearriveerd met de shuttle." Hij wees met zijn andere hand naar de koffer naast zich, zodat ze wist dat hij wel degelijk nieuw was. Een glimlach zou haar vast wel opffleuren, zo niet, dan zou hij wel vragen wat er aan de hand was. Hij wou haar zeker helpen sinds hij gewoon mensen niet graag ongelukkig zag.

Rhine opende haar ene oog toen ze een stem hoorde. aargh fijn hoor. "Ja, ik ben er en alles hier is prachtig, echt waar, je moet hier ook ooit eens komen. De natuur, de dieren, de zon... IK vind het hier nu al geweldig. Ik ben blij dat ik deze keuze heb gemaakt. Bye, ik ben je straks nog wel eens" zei hij en hij klapte zijn gsm weer dicht en stak hem weer waar hij daarvoor zat. Waarom? Waarom kwam ze steeds mensen tegen als ze alleen wilde zijn? Als ze wilde dat iedereen haar met rust liet? "Always look on the bright side of life girl. There will be some things which you won't like that will happen but... Never lose hope." Een vriendelijke glimlach en een hand die uitgestrekt werd naar het meisje "Zack Fair, net hier gearriveerd met de shuttle." Hij wees met zijn andere hand naar de koffer naast zich. Ze keek hem aan en ging langzaam rechter zitten ze lachtte maar het was een vreugdeloze iet wat spottende lach. Not always buddy...Sometimes life is only darkness... Gaf ze als wederwoord. Ze nam zijn uitgestrekte arme niet aan nee ze wilde hem niet de hand schudden. Ze had zelfs niet eens zin om hem haar naam te zeggen ze wilde met rust gelaten worden. Ja hij deed mischien zijn best om aardig te zijn maar nu? Nu leek het wel of niets Rhine kon opvrolijken...

"Ja, ik ben er en alles hier is prachtig, echt waar, je moet hier ook ooit eens komen. De natuur, de dieren, de zon... IK vind het hier nu al geweldig. Ik ben blij dat ik deze keuze heb gemaakt. Bye, ik ben je straks nog wel eens" zei hij en hij klapte zijn gsm weer dicht en stak hem weer waar hij daarvoor zat. Hij begon zelf nu zachtjes iets te zeggen, als tegenreactie op het meisje haar liedje "Always look on the bright side of life girl. There will be some things which you won't like that will happen but... Never lose hope." Een vriendelijke glimlach en een hand die uitgestrekt werd naar het meisje "Zack Fair, net hier gearriveerd met de shuttle." Hij wees met zijn andere hand naar de koffer naast zich, zodat ze wist dat hij wel degelijk nieuw was. Maar zijn uitgestrekte hand werd niet aangenomen. Dus hij trok zijn hand terug, met een ietwat beledigde blik. Ze keek hem aan en ging langzaam rechter zitten ze lachtte maar het was een vreugdeloze iet wat spottende lach. "Not always buddy...Sometimes life is only darkness... " Zack grinnikte "Waarom is er dan zon, de zon, onze bron van licht. Leven is geen hoop duisternis... Leven is een verassing. Soms valt het tegen maar je moet je weg uit de grot vinden en jouw eigen pad verlichten met het licht in jouw hart... Maar kom, wat is er dan gebeurd meid?" Haar naam moest hij voorlopig niet weten, haar zorgen wegnemen was nu zijn prioriteit, ze mocht niet zo ongelukkig zijn, ze mocht geen pijn voelen vanbinnen. Natuurlijk wou Zack zijn hand op haar schouder leggen, maar dat leek op dit moment geen goed idee. Hij deed zijn zwarte leren handschoenen aan en hij bleef geïnteresseerd en met een glimlach naar haar kijken. Het meisje mocht de moed niet verliezen, ze moest blijven vechten, en met vechten zou je uiteindelijk je geluk vinden.

Zack grinnikte "Waarom is er dan zon, de zon, onze bron van licht. Leven is geen hoop duisternis... Leven is een verassing. Soms valt het tegen maar je moet je weg uit de grot vinden en jouw eigen pad verlichten met het licht in jouw hart... Maar kom, wat is er dan gebeurd meid?" Hij deed zijn zwarte leren handschoenen aan en hij bleef geïnteresseerd en met een glimlach naar haar kijken. Rhine draaide met haar ogen, ja haar opvrolijken was echt een lastige taak. de zon kan ook branden en je blind maken...en dat lijkt weer tot duisternis... Gaf ze als wederwoord. Ja Rhine had altijd wel een antwoord klaar ze hield een steen in haar hand en in een vlaag van pijn verging deze tot stof. ja haar magie reageerde op haar mood en als die slecht was werden haar powers soms echt oncontroleerbaar. Rhine zag hem naar haar kijken me die bijna schattige glimlach. Waarom deed hij de moeite om haar op te vrolijken? Er waren genoeg blije hippies hier om mee op te trekken dus waarom zou hij die oeite doen? "Luister als je positiviteit zoekt kun je beter ophoepelen en naar iemand anders opzoek gaan..." Zei ze doodkalm met een kille blik op haar gelaat. Haar normaal heldere ogen waren dof en bijna zwart door de pijn die ze voelde.

Zack grinnikte "Waarom is er dan zon, de zon, onze bron van licht. Leven is geen hoop duisternis... Leven is een verassing. Soms valt het tegen maar je moet je weg uit de grot vinden en jouw eigen pad verlichten met het licht in jouw hart... Maar kom, wat is er dan gebeurd meid?" Hij deed zijn zwarte leren handschoenen aan en hij bleef geïnteresseerd en met een glimlach naar haar kijken. Rhine draaide met haar ogen, ja haar opvrolijken was echt een lastige taak, maar hoe lastiger de taak, hoe liever hij deze wilde klaren. "de zon kan ook branden en je blind maken...en dat lijkt weer tot duisternis..."Gaf ze als wederwoord. "De zon is dan misschien wel wispelturig, maar toch heeft ze iets van vrolijkheid in zich en hoop... De hoop om door te gaan en te blijven leven." Een brede glimlach sierde zijn gelaat en hij keek net zoals een gelukkig kind naar het meisje dat natuurlijk niet gelukkig was. "Luister als je positiviteit zoekt kun je beter ophoepelen en naar iemand anders opzoek gaan..." Zei ze doodkalm met een kille blik op haar gelaat. "Ik zoek niet bepaald positiviteit meid, ik wil je opbeuren." zei hij met een kalme blik terwijl hij naar haar doffe zware ogen keek. "My friend, the fates are cruel. Maybe there are no dreams, no honor remains. But your desire... Is the bringer of life. Keep your desire alive... And you will find happiness." Zijn hand verscholen in de handschoen aaide haar rug. De steen die zij daarnet tot as had laten vergaan deed hem een beetje afschrikken. Maar toch door de handschoen begon zijn hand licht te geven en hij stuurde licht haar lichaam in.. Zijn geluk stroomde door haar aderen. Zack gaf helder licht en hij keek haar glimlachend aan. Al fluisterend zei hij: "Tell me what happened and I'll take away your sorrow."

"De zon is dan misschien wel wispelturig, maar toch heeft ze iets van vrolijkheid in zich en hoop... De hoop om door te gaan en te blijven leven." Een brede glimlach sierde zijn gelaat en hij keek net zoals een gelukkig kind naar haar. Aargh soms konden positieve mensen toch zo vermoeiend zijn. "Ik zoek niet bepaald positiviteit meid, ik wil je opbeuren." Bij die woorden grinnikte ze op een sceptische toon. "mij opvrolijken? Dat lukt je in nog geen miljoen jaar..." Zei ze spottend. Ja ze had er geen hoop meer voor iedereen die ooit in staat was geweest om haar op te vrolijken was dood oftewel haatte ze haar nu. Ja en die gedachte deed haar alleen maar meer pijn. "My friend, the fates are cruel. Maybe there are no dreams, no honor remains. But your desire... Is the bringer of life. Keep your desire alive... And you will find happiness." Zijn hand verscholen in de handschoen aaide haar rug. Ze schrok er wel even van normaal raakte mensen haar niet aan en zeker niet als ze hadden gezien waar haar handen toe in staat waren. Zijn hand zat net op haar zwakke plekje waardoor haar spieren iets meer gingen ontspannen. Ook haar ogen werden iets licter. En toen voelde ze iets vreemds, iets dat haar lichaam binnendrong. Was het licht? Het soort licht dat haa rmoeder vroeger ook naar haar gezonden had? Rhine wist het niet maar het hielp wel. Haar ogen werden helder blauw en haar houding was nu meer als die van iemand die sliep. Zack gaf helder licht en hij keek haar glimlachend aan. Al fluisterend zei hij: "Tell me what happened and I'll take away your sorrow." Rhine slikte en keek hem een lange tijd aan. Een paar keer opende ze haar mond maar algauw sloot ze die weer denkend over de juiste woorden. "Ik heb iemand verloren....En door dat verlies zijn oude wondes weer opengereten...het word me gewoon allemaal teveel..." Zei ze zachtjes haar hoofd nu naar de grond gericht

"De zon is dan misschien wel wispelturig, maar toch heeft ze iets van vrolijkheid in zich en hoop... De hoop om door te gaan en te blijven leven." Een brede glimlach sierde zijn gelaat en hij keek net zoals een gelukkig kind naar haar. "Ik zoek niet bepaald positiviteit meid, ik wil je opbeuren." Bij die woorden grinnikte ze op een sceptische toon. "mij opvrolijken? Dat lukt je in nog geen miljoen jaar..." Zei ze spottend. De spottende toon negeerde hij, daar had hij geen antwoord op. "My friend, the fates are cruel. Maybe there are no dreams, no honor remains. But your desire... Is the bringer of life. Keep your desire alive... And you will find happiness." Zijn hand verscholen in de handschoen aaide haar rug, een rustige beweging, maar al snel liet hij zijn geluk door haar aderen stromen. Het meisje haar ogen werden helderblauw, net zoals die van Zack en daardoor begon hij licht te geven en te glimlachen. Al fluisterend zei hij: "Tell me what happened and I'll take away your sorrow."Het meisje slikte en keek hem een lange tijd aan. "Ik heb iemand verloren....En door dat verlies zijn oude wondes weer opengereten...het word me gewoon allemaal teveel..." Zei ze zachtjes haar hoofd nu naar de grond gericht. "Je bent nooit iemand verloren" zei hij zachtjes en hij klopte op zijn borst waar het hart zat. "Ze zitten allemaal hier, in jouw hart, je moet je hart openstellen, openstellen voor de liefde van die mensen die hier niet meer bij ons zijn en zich bij jouw hart, jouw herinneringen willen voegen." Nog steeds was de glimlach van Zack niet vermindert "En de mensen die jou haten, die zijngewoon stom." Hij begon te lachen "Kijk toch naar jezelf, je bent te lief om te haten. Ook al doe je alsof je gemeen bent, je hart is zuiver." Deze keer stak hij nog eens zijn hand uit. "De naam is Zack Fair" stelde hij zich nogmaals voor, hij wist nu dat ze weer rustig was, dus hij kon het altijd nog eens proberen.

"Je bent nooit iemand verloren" zei hij zachtjes. Ze keek op. nee die logica snapte ze niet. hij klopte op zijn borst waar het hart zat. "Ze zitten allemaal hier, in jouw hart, je moet je hart openstellen, openstellen voor de liefde van die mensen die hier niet meer bij ons zijn en zich bij jouw hart, jouw herinneringen willen voegen." Nog steeds was de glimlach van Zack niet vermindert, hoe hij het volhield wist ze niet. Zij zou nooit zo lang kunnen lachen. "En de mensen die jou haten, die zijngewoon stom." Hij begon te lachen "Kijk toch naar jezelf, je bent te lief om te haten. Ook al doe je alsof je gemeen bent, je hart is zuiver." Ze keek hem aan en schudde zacht haar hoofd. Ze zijn niet stom ze hebben het recht om mij te haten...het is allemaal mijn eigen schuld geweest. Zei ze haar blik straalde een intens verdriet uit. Deze keer stak hij nog eens zijn hand uit. "De naam is Zack Fair" stelde hij zich nogmaals voor. Rhine keek naar zijn hand, ja nu wilde ze hem wel schudde maar ze durfde niet. Ze was nog niet rustig genoeg ze wist niet wat haar krachten zouden uithalen als ze met hem in contact kwamen. Rhine LaFee.. Zei ze met een opgetrokken mondhoek dichter in de buurt van een glimlach zou ze nu niet komen.

"Je bent nooit iemand verloren" zei hij zachtjes. Ze keek op. hij klopte op zijn borst waar het hart zat. "Ze zitten allemaal hier, in jouw hart, je moet je hart openstellen, openstellen voor de liefde van die mensen die hier niet meer bij ons zijn en zich bij jouw hart, jouw herinneringen willen voegen." Nog steeds was de glimlach van Zack niet vermindert, hij was gewoon een gelukkig persoon, niemand zou ooit weten hoe hij het deed, een glimlach op zijn gezicht toveren in de meest naarste situaties. "En de mensen die jou haten, die zijngewoon stom." Hij begon te lachen "Kijk toch naar jezelf, je bent te lief om te haten. Ook al doe je alsof je gemeen bent, je hart is zuiver." Ze keek hem aan en schudde zacht haar hoofd. Ze zijn niet stom ze hebben het recht om mij te haten...het is allemaal mijn eigen schuld geweest. Zei ze haar blik straalde een intens verdriet uit. Deze keer stak hij nog eens zijn hand uit. "De naam is Zack Fair" stelde hij zich nogmaals voor. "Echte vrienden zouden jouw stommiteiten accepteren na een tijdje, misschien hebben ze gewoon tijd nodig."
"Rhine LaFee.." Zei ze met een opgetrokken mondhoek. "Aangenaam Rhine, dan moet ik je niet constant meisje noemen." zei hij al grijnzend. "Voel je je al wat beter?" vroeg hij met een lichtjes bezorgde glimlach. Hij hoopte natuurlijk dat ze zich al beter voelde sinds ze daarnet nog super depressief was en hij er precies niets tegen kon doen buiten zijn Novaanse kracht door haar lichaam te jagen.

"Echte vrienden zouden jouw stommiteiten accepteren na een tijdje, misschien hebben ze gewoon tijd nodig." Ze keek hem aan met een kleine glimlach. "Dat is een prachtige leugen, maar helaas sommige fouten kunnen niet vergeven worden" Zei ze rustig. ja dat was nu eenmaal zo sommige fouten waren te erg. En helaas waren haar fouten altijd onvergeefelijk. "Aangenaam Rhine, dan moet ik je niet constant meisje noemen." zei hij al grijnzend. "Voel je je al wat beter?" vroeg hij met een lichtjes bezorgde glimlach. Ze knikte zachtjes. Dankzij jouw... Zei ze zachtjes terwijl haar wangen llichtjes roos werden. Ja ze schaamde zich best wel dat ze zo bot was geweest. Hij kon er ook niets aan doen en hij was van het begin al aardig geweest. Ja hij had die aanpak niet echt verdiend nu ze het eens herbekeek. Het spijt me van net.. voegde ze er aan toe met een schaapachtige grijns.

"Echte vrienden zouden jouw stommiteiten accepteren na een tijdje, misschien hebben ze gewoon tijd nodig." Ze keek hem aan met een kleine glimlach. "Dat is een prachtige leugen, maar helaas sommige fouten kunnen niet vergeven worden" Zei ze rustig. "Ik lieg niet" mompelde hij beledigd sinds hij inderdaad de waarheid sprak en hij wel degelijk vond dat ze haar zonden moesten vergeven. Ze verdiende het niet om zo behandelt te worden. "Aangenaam Rhine, dan moet ik je niet constant meisje noemen." zei hij al grijnzend. "Voel je je al wat beter?" vroeg hij met een lichtjes bezorgde glimlach. Ze knikte zachtjes. Dankzij jouw... Zei ze zachtjes terwijl haar wangen llichtjes roos werden. "Mooi zo, ik ben blij dat je je al wat beter voelt, je bent 2000% keer mooier als je lacht, dat is een feit." zei hij met een brede glimlach en hij klopte met zijn hand zachtjes op haar schouder. Dan deed hij rustig verder met de veters van zijn combatboots te strikken. Het spijt me van net.. voegde ze er aan toe met een schaapachtige grijns. "Het is oké, ik was misschien wat opdringerig" zei hij met een even schaapachtige grijns als zij. Hij was misschien wat snel in vergeven dat was waar, maar hij deed het alleen als er een heel goede rede was. Zij leek hem veel te vriendelijk dus hij vergaf haar. Hetgene wat anderen misschien niet deden, wat hij spijtig vond... Zeer spijtig. Met een glimlach bleef hij naar Rhine kijken en hij haalde zijn hand van haar schouder af.

"Ik lieg niet" mompelde hij beledigd. Ze grinnikte lichtjes. "Ik wilde je niet beledigen hoor." Zei ze rustig. Nee dat was niet haar bedoeling geweest maar zo zag ze de dingen nu eenmaal. Mischien zag hij alles rooskleurig, Maar Rhine? Die zag vooral alles in het grijs. "Mooi zo, ik ben blij dat je je al wat beter voelt, je bent 2000% keer mooier als je lacht, dat is een feit." zei hij met een brede glimlach en hij klopte met zijn hand zachtjes op haar schouder. Ze grijnsde lichtjes. "Nou bedankt...denk ik" Zei ze op een plagende toon. Dan deed hij rustig verder met de veters van zijn combatboots te strikken. Ja dat waren zeker leuke schoenen, ze had ook zo'n paar gehad maar die waren helaas tot as vergaan bij een uitbarsting van pijn en eenzaamheid. "Het is oké, ik was misschien wat opdringerig" zei hij met een even schaapachtige grijns als zij. Ze schudde haar hoofd. "Je was niet opdringerig je was gewoon.....vriendelijk?" Het laatste klonk een beetje vragend rhine vond het lastig om dat soort emoties te herkennen omdat ze zelf niet zo vaak toe liet. Ze legde zich neer in het hoge gras haar blonde lokken als zonnestralen om haar gezicht heen.

"Ik lieg niet" mompelde hij beledigd. Ze grinnikte lichtjes. "Ik wilde je niet beledigen hoor." Zei ze rustig. "Toch deed je een geweldige poging tot" zei hij al lachend, dat betekende dus dat hij er helemaal niets mee inzat. "Mooi zo, ik ben blij dat je je al wat beter voelt, je bent 2000% keer mooier als je lacht, dat is een feit." zei hij met een brede glimlach en hij klopte met zijn hand zachtjes op haar schouder. Ze grijnsde lichtjes. "Nou bedankt...denk ik" Zei ze op een plagende toon. Dan deed hij rustig verder met de veters van zijn combatboots te strikken, het waren zijn favoriete schoenen, dus deze droeg hij wel vaker en hij had er nog een paar van bij. Het waren comfortabele schoenen die niet zouden uitvallen als er iemand op je hielen trapte. "Het is oké, ik was misschien wat opdringerig" zei hij met een even schaapachtige grijns als zij. Ze schudde haar hoofd. "Je was niet opdringerig je was gewoon.....vriendelijk?" Zack begon te lachen "Ik ben altijd vriendelijk Rhine, ik probeer altijd mensen te helpen en ervoor te zorgen dat ze zich beter voelen, hoe erg uitzichtloos de situatie ook is. er is altijd een manier om er door te raken. Ik spreek met ervaring." Een brede grijns vormde weer op zijn gezicht. Hij had al genoeg met uitzichtloze situaties te kampen gehad en telkens wist hij weer vrolijk te zijn. Zack volgde Rhine's voorbeeld en ging ook in het gras liggen, zijn zwarte haar dat in piekjes omhoog zat werd nu grotendeels geplet door het gras. "Weet je? Je lijkt me een interessant persoon. Ik moet eerlijk zijn." Ja... leugens vertellen was iets wat hij totaal niet kon..

"Toch deed je een geweldige poging tot" zei hij al lachend. Rhine lachte nu ook. "Ach ja wat kan ik zeggen? 't Is een gave zeker?" Grinnikte ze. Zack begon te lachen "Ik ben altijd vriendelijk Rhine, ik probeer altijd mensen te helpen en ervoor te zorgen dat ze zich beter voelen, hoe erg uitzichtloos de situatie ook is. er is altijd een manier om er door te raken. Ik spreek met ervaring." Een brede grijns vormde weer op zijn gezicht. Rhine knikte. "een soort van terapeut dus hè?" Zei ze grinnikend. Ja ergens vond ze dit toch wel leuk. Zack volgde Rhine's voorbeeld en ging ook in het gras liggen, zijn zwarte haar dat in piekjes omhoog zat werd nu grotendeels geplet door het gras. "Weet je? Je lijkt me een interessant persoon. Ik moet eerlijk zijn." Rhine ging op haar zij liggen haar hand onder haar hoofd haar bovenlichaam steunend op haar elleboog. Ze keek hem vragend aan. "Hoe bedoel je dat?" Vroeg ze hem. Ja ze snapte niet wat hij nu zo interessant aan haar kon vinden. Ze was niet interessant nee ze was eerder deprimerend een zwarte ziel in deze samenleving.

"Toch deed je een geweldige poging tot" zei hij al lachend. Rhine lachte nu ook. "Ach ja wat kan ik zeggen? 't Is een gave zeker?" Grinnikte ze. Zack begon te lachen "Ik ben altijd vriendelijk Rhine, ik probeer altijd mensen te helpen en ervoor te zorgen dat ze zich beter voelen, hoe erg uitzichtloos de situatie ook is. er is altijd een manier om er door te raken. Ik spreek met ervaring." Een brede grijns vormde weer op zijn gezicht. Rhine knikte. "een soort van terapeut dus hè?" Zei ze grinnikend. "Noem me maar liever iemand met veel levenservaring op vlak van slechte dingen. Ze noemen me misschien onrealistisch maar ik weet hoe slecht je je kunt voelen na een dood van iemand of een geliefde die je kwijtraakt door een stommiteit om een voorbeeld te geven." Zack volgde Rhine's voorbeeld en ging ook in het gras liggen, zijn zwarte haar dat in piekjes omhoog zat werd nu grotendeels geplet door het gras. "Weet je? Je lijkt me een interessant persoon. Ik moet eerlijk zijn." Rhine ging op haar zij liggen haar hand onder haar hoofd haar bovenlichaam steunend op haar elleboog. Ze keek hem vragend aan. "Hoe bedoel je dat?" Vroeg ze hem. "Je hebt zo iets mysterieus, iets ondoorgrondbaar. It makes me want to know more of you" zei hij met een grijns en hij legde zich op zijn zij naar haar gericht. Zijn helblauwe ogen keken haar onderzoekend aan. Ja het mysterieuze in haar trok hem best wel aan. Al snel zette hij zich weer recht om zich kort uit te rekken. daarna haalde hij zijn gsm weer boven omdat hij weer begon te zoemen. Deze keer was het een maat die belde. "Die kan wel eventjes wachten" mompelde hij meer tegen zichzelf en hij stopte zijn gsm weer weg. Kort keek hij weer eventjes glimlachend naar Rhine.

"Noem me maar liever iemand met veel levenservaring op vlak van slechte dingen. Ze noemen me misschien onrealistisch maar ik weet hoe slecht je je kunt voelen na een dood van iemand of een geliefde die je kwijtraakt door een stommiteit om een voorbeeld te geven." Rhines spieren spande zich abrubt op. Nee niet aan denken Rhine! Niet denken aan je familie rhine! Niet denken aan die moord schreeuwde ze inwendig naar zichzelf. Ze slikte even. Ik snap wat je bedoelt Zei ze met een dicht geknepen keel. Nee hier wou ze het niet over hebben ze wilde niet denken aan de pijn. "Je hebt zo iets mysterieus, iets ondoorgrondbaar. It makes me want to know more of you" zei hij met een grijns en hij legde zich op zijn zij naar haar gericht. Zijn helblauwe ogen keken haar onderzoekend aan. Rhine grijnsde op een speelse en tegelijkertijd mysterieuze manier. Misschien word je wel bang van me als je me uitgeplozen hebt. Zei ze met een doordringende blik. Ze zag he hij zijn zoemende gsm bovn haalde maar hij nam niet op. En ergens voelde ze zich nu wel speciaal hij verkoos het om et haar te praten in plaats van met degene die hem belde. Ze glimlachte als antwoord op zijn glimlach ze ging wat rechter in kleermakerszit zitten en ze keek hem aan. Maar zeg eens...waarom ben je eigenlijk naar hier, en dan bedoel ik deze school gekomen? Vroeg ze nieuwsgierig.

"Noem me maar liever iemand met veel levenservaring op vlak van slechte dingen. Ze noemen me misschien onrealistisch maar ik weet hoe slecht je je kunt voelen na een dood van iemand of een geliefde die je kwijtraakt door een stommiteit om een voorbeeld te geven." De jongen met het ravenzwarte haar zag hoe ze haar spieren opspande en zijn handen gingen haast automatisch naar haar armen om deze met zachte bewegingen te masseren. Ze bleek dus iets te hebben meegemaakt waardoor ze zo gespannen raakte bij zijn woorden. Ze slikte even. "Ik snap wat je bedoelt" Zei ze met een dicht geknepen keel. "Het is oké" zei hij met voor een keer een serieuze blik. Maar al snel toverde hij weer een glimlach op zijn gelaat, om haar wat rustiger te proberen krijgen. "Je hebt zo iets mysterieus, iets ondoorgrondbaar. It makes me want to know more of you" zei hij met een grijns en hij legde zich op zijn zij naar haar gericht. Zijn helblauwe ogen keken haar onderzoekend aan. Rhine grijnsde op een speelse en tegelijkertijd mysterieuze manier. "Misschien word je wel bang van me als je me uitgeplozen hebt." Zei ze met een doordringende blik. Zack schudde geamuseerd zijn hoofd "Geloof me, als je weet wat ik al allemaal heb gezien, dan zal je niet meer zo snel bang zijn." Een zoemende gsm die hij niet opnam omdat hij nu wel wat beters te doen had op dit moment, ze zouden het wel snappen. Nadat Zack zich had rechtgezet ging Rhine in kleermakerszit voor hem zitten. Maar zeg eens...waarom ben je eigenlijk naar hier, en dan bedoel ik deze school gekomen? Vroeg ze en hij kon haar nieuwsgierigheid begrijpen. Hij wees naar de lucht "De lucht is hier prachtig, net zoals de omgeving en dit hier voor me is ook prachtig" en bij het laatste wat hij zei wees hij al lachend naar haar. "Ik ben hier om bij te leren sinds mijn vorige school op Nova me niets meer kon bijleren." zei hij met een geamuseerde blik.

De jongen met het ravenzwarte haar zag hoe ze haar spieren opspande en zijn handen gingen haast automatisch naar haar armen om deze met zachte bewegingen te masseren. Het hielp wel maar het deed haar ook aan Sasuke denken. Hoevaak had hij haar zo niet rustig gekregen? Ze werd wel wat rustiger maar er stond terug verdriet in haar ogen. "Het is oké" zei hij met voor een keer een serieuze blik. Maar al snel toverde hij weer een glimlach op zijn gelaat, Rhine knikte zachtjes maar kreeg geen woorden meer over haar lippen. Zack schudde geamuseerd zijn hoofd "Geloof me, als je weet wat ik al allemaal heb gezien, dan zal je niet meer zo snel bang zijn." Rhine grinnikte en kreeg toen een iet wat trieste glimlach. "Ik verzeker je dat je zoiets als ik zeker nog nooit gezien hebt." Zei ze met een mysterieuze grijns. Hij wees naar de lucht "De lucht is hier prachtig, net zoals de omgeving en dit hier voor me is ook prachtig" en bij het laatste wat hij zei wees hij al lachend naar haar. "Ik ben hier om bij te leren sinds mijn vorige school op Nova me niets meer kon bijleren." zei hij met een geamuseerde blik. Ze schrok even op. Hij kwam van Nova? Een glimlach kwam op haar gezicht. "je bent een novaan..." Zei ze dromerig een moment van blije nostalgie vervulde haar. Maar nu vulde angst ook haar hoofd. Wat als hij dicht bij haar had gewoond? In een aangrenzend gebied? vele novanen hadden gehoord over het ongeluk van haar familie en vele dachten zelfs dat Rhine de moordenaar was. Rhine slikte en toonde een nerveuze lach.

De jongen met het ravenzwarte haar zag hoe ze haar spieren opspande en zijn handen gingen haast automatisch naar haar armen om deze met zachte bewegingen te masseren. Het hielp, het maakte haar rustig, een glimlach ontstond weer op zijn gezicht voor een paar seconden. "Het is oké" zei hij met voor een keer een serieuze blik. Maar al snel toverde hij weer een glimlach op zijn gelaat, Rhine knikte zachtjes maar ze zei geen woord meer. Zack schudde geamuseerd zijn hoofd "Geloof me, als je weet wat ik al allemaal heb gezien, dan zal je niet meer zo snel bang zijn." Rhine grinnikte en kreeg toen een iet wat trieste glimlach. "Ik verzeker je dat je zoiets als ik zeker nog nooit gezien hebt." Zei ze met een mysterieuze grijns. "Waarschijnlijk, maar niets is erger dan wat ik, heb meegemaakt vroeger, ik zal het je zo wel vertellen." Hij wees naar de lucht "De lucht is hier prachtig, net zoals de omgeving en dit hier voor me is ook prachtig" en bij het laatste wat hij zei wees hij al lachend naar haar. "Ik ben hier om bij te leren sinds mijn vorige school op Nova me niets meer kon bijleren." zei hij met een geamuseerde blik. Ze schrok even op. Een glimlach kwam op haar gezicht. "je bent een novaan..." Zei ze dromerig "Ja, ik ben een novaan, miss obvious" zei hij al grappend. "Ik zal je nu zeggen wat er was gebeurd vroeger.. Er was zo'n mistige dag op Nova en een demoon besloot alles kapot te maken." Hij haalde uit zijn koffer zijn kleine zwaard en hij vergrootte het tot zijn normale grootte "Ik was 13 jaar en de demoon had een familie vermoord. Ik was roekeloos en wou het tegen de demoon opnemen." Hij wees naar de twee diepe littekens op zijn kaak in de vorm van een X. "Mijn pa heeft me nog kunnen redden.. Ik dank aan hem zijn leven, maar hij is er niet meer." mompelde hij en hij staarde voor zich uit. De glimlach was verdwenen, zijn gedachten vervulden zich met pijn. "Als ik niet zo roekeloos was geweest was hij nooit vermoord geweest." Hij deed een verwoede poging weer te glimlachen. Zijn gedachten weer te vervullen met geluk en het lukte, zijn glimach werd weer spontaan. Hij verkleinde zijn zwaard weer en hij legde het weer in zijn koffer en deed de rits dicht.

"Waarschijnlijk, maar niets is erger dan wat ik, heb meegemaakt vroeger, ik zal het je zo wel vertellen." Rhine keek hem aan ja nu werd ze dus wel wat bezorgd. Had hij toch ook geen vreselijke jeugd gehad? Rhine slikte dat wenste ze hem niet toe. "Ja, ik ben een novaan, miss obvious" zei hij al grappend. Ze kreeg een blos op haar gezicht. Sorry het is gewoon ik ben blij om eens iemand te ontmoeten van mijn thuisplaneet. Zei ze met een verlegen grijns. "Ik zal je nu zeggen wat er was gebeurd vroeger.. Er was zo'n mistige dag op Nova en een demoon besloot alles kapot te maken." Hij haalde uit zijn koffer zijn kleine zwaard en hij vergrootte het tot zijn normale grootte "Ik was 13 jaar en de demoon had een familie vermoord. Ik was roekeloos en wou het tegen de demoon opnemen." Hij wees naar de twee diepe littekens op zijn kaak in de vorm van een X. "Mijn pa heeft me nog kunnen redden.. Ik dank aan hem zijn leven, maar hij is er niet meer." mompelde hij en hij staarde voor zich uit. De glimlach was verdwenen. Rhine was stokstijf gaan rechtzitten. Ze kon het niet geloven hij had Sasuke, nou eigenlijk sasukes demoon gezien en hem proberen te vermoorden. Rhine slikte een stille traan rolde over haar wang bij het horen van zijn verhaal. Als ik niet zo roekeloos was geweest was hij nooit vermoord geweest." Hij deed een verwoede poging weer te glimlachen. En het lukte hem hij kreeg weer een glimlach op zijn gelaat. Hij verkleinde zijn zwaard weer en hij legde het weer in zijn koffer en deed de rits dicht. Rhine zat in elkaar gedoken haar handen voor haar gezicht. Haar ademhaling was weer oppervlakkiger. Langzaam gleden haar handen van haar gezicht haar blik leeg terwijl ze hem aankeek ze slikte Haar wazngen nat van de tranen die niet wilde stoppen. D...die familie die kende ik....en die demoon ook... Ze slikte, nee ze kon het niet ze kon het niet zeggen het was te pijnlijk en zeker na wat er zopas was gebeurd. De striemen in haar nek van zijn klauwen waren nog duidelijk te zien ze waren dan ook nogal heel vers.

"Waarschijnlijk, maar niets is erger dan wat ik, heb meegemaakt vroeger, ik zal het je zo wel vertellen." Rhine keek hem aan. Zack kon de bezorgdheid van haar gezicht aflezen en hij schudde lichtjes zijn hoofd. "Ja, ik ben een novaan, miss obvious" zei hij al grappend. Ze kreeg een blos op haar gezicht. Sorry het is gewoon ik ben blij om eens iemand te ontmoeten van mijn thuisplaneet. Zei ze met een verlegen grijns. "Ik zal je nu zeggen wat er was gebeurd vroeger.. Er was zo'n mistige dag op Nova en een demoon besloot alles kapot te maken." Hij haalde uit zijn koffer zijn kleine zwaard en hij vergrootte het tot zijn normale grootte "Ik was 13 jaar en de demoon had een familie vermoord. Ik was roekeloos en wou het tegen de demoon opnemen." Hij wees naar de twee diepe littekens op zijn kaak in de vorm van een X. "Mijn pa heeft me nog kunnen redden.. Ik dank aan hem zijn leven, maar hij is er niet meer." mompelde hij en hij staarde voor zich uit. De glimlach was verdwenen. Wie was die demoon geweest, hij heeft het nooit geweten, maar dat was allemaal voorbij nu. Hij mocht er niet bij blijven stilstaan. Hij deed een verwoede poging weer te glimlachen. En het lukte hem hij kreeg weer een glimlach op zijn gelaat. Hij verkleinde zijn zwaard weer en hij legde het weer in zijn koffer en deed de rits dicht. Rhine zat in elkaar gedoken haar handen voor haar gezicht. Haar ademhaling was weer oppervlakkiger. Langzaam gleden haar handen van haar gezicht haar blik leeg terwijl ze hem aankeek. "D...die familie die kende ik....en die demoon ook..." Zack keek haar serieus aan. "J-je kende mijn familie? De familie Fair? Mijn moeder leeft nog, mijn vader is de enigste die was gesneuveld en nooit meer was teruggezien. En hoe heet de demoon? Ik wil het weten... Ik ga nu geen poging doen tot het ding aan te vallen maar, ik wil op zijn minst zijn of haar naam weten." Dan zag Zack de klauwstriemen in haar nek en hij kwam wat dichter zitten, met zijn hoofd bijna in haar nek om de klauwen te identificeren. Dan keek hij door middel van zijn gsm naar zijn litteken. Exact hetzelfde klauwvorm. "Zit diegene hier op school?" vroeg hij terwijl hij de krop in zijn keel doorslikte.

Zack keek haar serieus aan. "J-je kende mijn familie? De familie Fair? Mijn moeder leeft nog, mijn vader is de enigste die was gesneuveld en nooit meer was teruggezien. En hoe heet de demoon? Ik wil het weten... Ik ga nu geen poging doen tot het ding aan te vallen maar, ik wil op zijn minst zijn of haar naam weten." Rhine keek hem aan haar blik verdoofd. "ja ik heb van die familie gehooord maar hen niet persoonlijk gekend...Ik weet van hen omdat dat niet de enige familie was die getroffen is door die demoon..." Ze slikte. "Alleen is daar maar 1 overlevende bij." Ze wendde haar blik af. Dan zag Zack de klauwstriemen in haar nek en hij kwam wat dichter zitten, met zijn hoofd bijna in haar nek. Rhine verstijfde nog harder. Wat deed hij? Waarom kwam hij zo dicht? Hij keek ook naar zijn eigen litteken. Rhine slikte hij vergeleek ze. "Zit diegene hier op school?" vroeg hij terwijl hij de krop in zijn keel doorslikte. Rhine deinsde achteruit haa rogen groot van angst. Ze trok haar jack hogerop zodat het litteken niet meer zichtbaar was ze dook nog verder ineen nee ze wilde er niet meer aan denken ze wilde niet denken aan de laatste keer dat ze sasuke had gezien. "Hij is weg...." Fluisterde ze. ja Sasuke was vertrokken maar ze wist niet hoe lang hij zou wegblijven.

Zack keek haar serieus aan. "J-je kende mijn familie? De familie Fair? Mijn moeder leeft nog, mijn vader is de enigste die was gesneuveld en nooit meer was teruggezien. En hoe heet de demoon? Ik wil het weten... Ik ga nu geen poging doen tot het ding aan te vallen maar, ik wil op zijn minst zijn of haar naam weten." Rhine keek hem aan haar blik verdoofd. "ja ik heb van die familie gehooord maar hen niet persoonlijk gekend...Ik weet van hen omdat dat niet de enige familie was die getroffen is door die demoon..." Ze slikte. "Alleen is daar maar 1 overlevende bij." Ze wendde haar blik af. Dan zag Zack de klauwstriemen in haar nek en hij kwam wat dichter zitten, met zijn hoofd bijna in haar nek. Rhine verstijfde nog harder, maar hij wilde de klauwstriemen eens goed bekijken met zijn litteken. "Zit diegene hier op school?" vroeg hij terwijl hij de krop in zijn keel doorslikte. Rhine deinsde achteruit haa rogen groot van angst. Ze trok haar jack hogerop zodat het litteken niet meer zichtbaar was ze dook nog verder ineen. Zack stond op en kwam voor haar staan. "Hij is weg...." Fluisterde ze. Hij nam haar handen vast en hij trok haar recht. Zelf snapte hij niet goed wat hem bezielde maar hij tilde haar om en omhelsde haar. "Misschien is het beter zo..." zei hij zachtjes "Ripples form on the water's surface, our wandering soul knows no rest." mompelde hij er achter aan terwijl hij zijn ogen sloot en haar nog steeds tegen zich aangeklemd hield. Hij begon langzaam te gloeien, een licht dat ook Rhine zou verwarmen. Iedereen die het zou zien zou beginnen glimlachen. Ook Zack glimlachte en hij liet Rhine los. Éen witte vleugel liet zijn trui scheuren en deze spreidde zich in volle glorie. Zack keek naar zijn haast licht afgevende vleugel en hij glimlachte. maar al snel verdween deze vleugel weer en Zack keek naar Rhine. "Je laat me speciale dingen doen meid" zei hij met een brede glimlach.

PROFILE MAGICIAN

» Free~
» Finally Free.
» Free running
» Some free time, please ~
» just a free spirit.

The sky wants you to be free

The sky wants you to be free

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen