Het had Reá midden in haar meditatie verstoord maar voor de verandering had ze dat niet erg gevonden. Het was haar trouwe Goudvalk geweest die haar gestoord had. En hoewel ze milder tegen hem was dan tegen andere had ze hem toch met ogen vol woede aangekeken. Als er iets niet verstandig was, dan was dat om Reá tijdens haar meditatie te storen. Daar concentreerde ze haar gedachten en oefende ze in het beheersen van de wispelturige wind. Als iemand die flinterdunne muur van haar concentratie brak kon er een ernstige storm losbarsten. Deze keer had Reá het de kop in weten te drukken voordat het Angani, haar eigen kamer in de toren, had weten te verlaten. Nadeel nu was wel dat haar kamer overhoop lag. Het had haar op dat moment zo gefrustreerd dat ze op zoek was gegaan naar de bibliotheek. Dat was het nieuwtje wat haar Goudvalk haar was komen vertellen. Hij had een ruimte gevonden gevuld met boeken. Dat zou Reá wel weer rustig krijgen. Omhuld te zijn met honderden boeken.
Ze had haar mantel dus gepakt en liep met stevige passen door de school. Ze probeerde zichzelf een beetje af te sluiten van al het lawaai. Het was niet zozeer dat de leerlingen in de gangen veel schreeuwde of praatte of lachten. Nee, over het algemeen spraken ze op normale toon. Het was het luide gebonk van hun hart dat door Reá's hoofd hammerde. Hun ademhaling waar ieder ander geen last van zou hebben maar wat voor Reá als onuitstaanbaar werd beschouwd. Het was niet hun schuld. Sommige dingen hoorde ze nou eenmaal beter. En twee van die dingen waren het hart en de ademhaling. Soms was dat handig. Ze wist het altijd wanneer iemand haar probeerde te sluipen. Ze hoorde het, als zij ergens rondsloop, of diegene sliep of wakker was. Het kon verdraaid handig zijn. Maar nu, met zoveel mensen, zoveel verschillende ademhalingen, al die harten die dwars door elkaar bonkte. Het was regelrechte chaos en het bezorgde Reá hoofdpijn.
Ze kwam langs een deur. In had voorbijgaan hoorde ze daar niets. Zou het mogelijk zijn dat daar niemand was? Of ja, ze hoorde toch wel was. Het klonk zacht maar ze hoorde een hart kloppen. Eén enkel hart maar. Dat moest niet zo'n probleem vormen. Reá opende de deur en sloot hem snel achter zich om de rest van het lawaai buiten te sluiten. Het voelde alsof er een zware most die over haar was gedaald nu weer weg trok. Maar het hart wat ze eerder achter deze deur had gehoord klonk nu heel anders. Het was in paniek. Het pompte adrenaline door het lichaam, versnelde de ademhaling. Het stond klaar om het lichaam als een pijl uit een boog af te schieten bij mogelijk gevaar. Reá concludeerde daaruit dat de persoon aan wie het hart toebehoorde gedacht had alleen te zijn. Ze draaide haar hoofd, sloeg haar mantel iets opzij zodat het kort een deel van haar kleding onthulde voordat het weer terug viel op zijn oorspronkelijke plek. IJskoude lucht omringde Reá en veroorzaakte een onnatuurlijke bries die met de ene lang gelaten lok haar speelde. Haar ogen, rood oranje als gloeiende kolen, keken recht naar het meisje dat haar blik naar de grond geslagen had. Reá bleef haar voor een moment aankijken. Daarna draaide ze zich om en liep naar een boekenkast om te kijken welke boeken erin stonden. Wat een mazzel dat haar rustige toevluchtsoord de plek bleek te zijn waar ze naar op zoek was geweest. Ze besteedde verder niet veel aandacht meer aan het meisje achter haar, al bleven haar oren gespitst naar elke beweging die ze maakte.

Haar ogen stonden angstig toen ze op keek. Zodra ze een glimp van de vrouw opgevangen had sloeg ze haar ogen weer neer. Ze beet op haar lip en sloot haar ogen. Ze deed haar best te beseffen dat e nergens bang voor hoefde te zijn. Haar tante had toch niet voor niks gezegd dat het hier beter was? Zou ze dat zeggen als het niet zo was? Nee, zo was haar tante niet. Ze hoorde dat de vrouw langs haar liep en ze was er zeker van dat ze naar de boeken toe liep. Dyade opende haar ogen en draaide zich langzaam en voorzichtig om, bang dat de vrouw zou denken dat ze haar volgde. Ook al was het wel zo.. Ze wilde gewoon niet verkeerd overkomen. Ze voelde dat ze nog steeds trilde en ze wist dat haar ogen wat angstig stonden, maar ze kon er gewoon niks aan doen.
Ze deed wat twijfelend een stapje naar de vrouw toe, wist niet echt wat ze moest doen. Ze had gehoopt dat ze alleen was, dat ze niet op hoefde te letten hoe ze zich moest gedragen. Elke keer weer was ze doodsbang dat ze iets verkeerds deed, elke keer was ze weer als de dood dat het verkeerd op gevat werd en ze uitgescholden werd. Ja, ze geloofde haar tante, ze geloofde dat het hier beter was dan thuis, maar ze was gewoon bang. Bang voor alles. Niet alleen omdat het hier nieuw was, maar ook omdat ze te veel had gezien, teveel had meegemaakt. Ze sloeg haar ogen weer neer en stammelde zachtjes, bijna onhoorbaar: ‘M.. madame..’ Het was meer een begroeting dan wat anders, al leek het er niet op door de zachte, angstige stem van het meisje. Ze keek de vrouw even aan en deed toen een enkele poging om te glimlachen, maar het was overduidelijk een geforceerde glimlach. Ze had geleerd dat ze andere moest begroeten en dat had ze geweten ook. Zelfs nu, nu ze mijlen weg was van haar ouders, was ze nog bang voor de riem van haar vader.
Toen ze besefte dat het een mislukte poging was te glimlachen wende ze haar blik weer naar de grond. Ze klemde haar kaken strak op elkaar en kneep haar ogen stijf dicht. Ze schaamde zich; voor haar gestotter en haar mislukte glimlach poging.