Met mijn hemelsblauwe ogen staar ik naar de minstens even blauwe lucht boven me. Ik kantel mijn hoofd lichtjes terwijl ik de witte wolken met grote fascinatie bestudeer. Ik zucht en geniet van de rust en stilte die er momenteel in mijn hoofd heerst. Natuurlijk dat rotjoch van een Artan knalt soms door mijn hoofd heen, maar niet genoeg om me er door te laten ergeren. Dat plezier gun ik hem niet eens, tenslotte is dat waar hij op uit is, me treiteren en irriteren tot mijn hart stopt met kloppen van de stress die hij me bezorgt. Ik strek mijn lange lichaam uit mijn armen vervolgens gespreid op het gras neerleggend. Aah, er gaat echt bijna niets boven lekker languit in het gras liggen hangen, zonder irritante mensen of leraren om je heen die alleen maar kunnen zeiken over hun eigen problemen. Soms vraag ik me af of ze niet gek van zichzelf worden, altijd en alleen maar praten en moeilijk doen over hun verleden enzovoorts. Mijn verleden kan me gestolen worden, alles mag van mij de prullenbak in, behalve mijn zusje dan. Even bal ik mijn vuisten, het leven zou zoveel beter zijn geweest als we een tweeling waren geweest en niet meer als dat. Ik betrap mezelf er op dat ik me nu toch aan het opwinden ben over hem, en maan mezelf weer snel tot rust. Hier op de grasvelden komt vrijwel niemand, en al helemaal niet op een dag waar de meeste mensen gewoon school hebben. Ik ben daarop geen uitzondering volgens de leraren en de rest van de jaloerse studenten. Dat interesseert me overigens maar weinig. Bovendien interesseert het de leraren ook minder dan dat ze zeggen, ik heb nog nooit straf ontvangen van wie dan ook omdat ik spijbelde.. Nee de leraren interesseert het geen barst of je komt of niet, ze zijn gewoon verplicht om het te zeggen van het schoolhoofd. Het schoolhoofd, een man waarvoor velen mensen vrezen, maar waarvan ik eigenlijk geen idee heb. De man heeft me nooit genoeg geboeid om een keer bij langs te gaan, en zolang de leraren hun mondje houden over mijn gespijbel zie ik ook geen reden om er langs te gaan. Langzaam sluit ik mijn ogen en val ik langzaam in een onrustige slaap. Een nachtmerrie over niemand minder dan Artan en mijn zusje Arang. Ik schrik bezweet wakker op het 'niet meer zo rustige' grasveld. Ik voel meerdere paren ogen op mijn gezicht gericht en sta zonder twijfel op, mijn handen al door mijn haar glijdend om dat een beetje te temmen. Hoelang moet ik daar wel niet gelegen hebben? Stom van me, om al mijn kostbare 'vrije' tijd te verdoen door te slapen, en te dromen.. En dan was het nog geeneens een plezierige droom.. geloof ik. Onderweg naar de bibliotheek probeer ik me te herinneren waarover de droom ging, maar hoezeer ik er ook over nadenk, alles lijkt in rook op te zijn gegaan. Enkel het nare gevoel wat de droom heeft achtergelaten is nog te voelen. Ik slaak een wat geagiteerde zucht. Altijd hetzelfde liedje, altijd vergeet ik die dingen die het meest belangrijk zijn in mijn leven. Wat een kut geheugen heb ik toch.

Met mijn handen in mijn broekzakken gepropt stalk ik richting de ingang van de bibliotheek. Het grasveld was in de tijd dat ik was aan het snurken vol gelopen met studenten die tussenuren hadden en die ook wel eens van het mooie weer wilde genieten. En studenten die gaan genieten staat gelijk aan veel herrie en geen rust. Onderweg naar de bibliotheek passeer ik nog een spiegel waar ik even in kijk, om kort daarna nog een keer mijn haar te fatsoeneren, wat eerder nog onder de grassprietjes zat. Met een smalle glimlach op mijn gezicht gedrukt loop ik de rust tegen moet. Ik loop door de klap deuren heen en word meteen omringt door een ijzige stilte, buiten dan wat geroezemoes hier en daar. Ik knik even naar de bibliothecaresse en zie haar even twijfelen voordat ze dan toch maar een neppe lach terug geeft. Wat een bitch. Glimlach dan helemaal niet, wat heeft het voor nut om zo'n neppe lach op je gezicht te zetten dat anderen meteen weten dat het fake is. Ik loop hoofdschuddend verder om kort daarna om mijn vertrouwde plekje achterin de bibliotheek te gaan zitten. Met tegenzin pak ik een dik boek uit mijn tas en gooi het op het bankje voor me. Luchtmagie voor gevorderden. Met een betrokken gezicht staar ik er naar alsof het het meest smerige ding op aarde is. Ook al is luchtmagie een van mijn favoriete vakken, het is en blijft saai. Bovendien kun je niet oefenen hier in de bibliotheek, dus blijft het bij theorie die behoorlijk complex en langdradig is. Mijn hemelsblauwe ogen onderzoeken even de omgeving op zoek naar iets spannenders, maar wanneer dat uit blijft zucht ik en open ik het boek ergens in het midden. Duizenden letters komen me tegen moet en met een verveelde expressie begin ik het hoofdstuk te lezen. Het lezen gaat gemakkelijk en ik ben nauwelijks verrast door het feit dat ik alles al prima snap. Het is tenslotte niet de eerste keer dat ik het gelezen heb, evenmin de tweede. Sterker nog dit hele boek ben ik al 3 keer doorgegaan en ken ik letterlijk vanbinnen en van buiten. Halverwege het hoofdstuk begin ik stilletjes te hopen op een afleiding, iets wat dan ook, zolang het maar geen horde meisjes zijn die alleen maar zijn aan het schreeuwen en aan het giechelen. Want als ik erg- mijn gedachten worden abrupt verstoord door een harde nies.. Gezondheid mompel ik grimmig, mijn ogen geen moment van de letters afhalend. Ok. ik vroeg om een afleiding, maar je zult toch echt met meer moeten komen als dat alleen. Kort nadat ik die gedachte heb afgemaakt hoor ik wat omvallen en vervolgens een heleboel boeken uit een van de kasten vallen. Met nieuwsgierige ogen staar ik in de richting vanwaar het geluid gekomen is. Ik klap het boek met een harde knal dicht en ga op zoek naar deze.. afleiding. Ik heb pas een paar passen in de richting gezet voordat ik de bibliothecaresse vanuit mijn ooghoeken zie opstaan met een ietwat gefrustreerd gezicht. Uh-oh. Met vluchtige passen loop ik naar het slachtoffer toe en hoor nog net een wanhopig geluidje voordat ik de bibliothecaresse voor mijn ogen zie verschijnen. Met een vluchtige pas ga ik voor de hoop boeken staan, zo het persoon onder de boeken onzichtbaar makend voor de vrouw. De vrouw kijkt nijdig van de boeken naar mij en weer terug. Een engelachtige glimlach siert mijn lippen en met een hoog charmante stem zeg ik tegen haar: Het was een ongelukje, Angelica. Ik haal mijn schouders onschuldig op. Nog steeds kijkt ze me kwaad aan maar haar expressie is iets zachter geworden nadat ik haar bij haar naam heb genoemd. Ze vraagt me nijdig wat ik aan het doen was en ik antwoord nonchalant: Ik was een boek aan het zoeken, en.. naja net toen ik het wilde pakken verloor ik mijn evenwicht waardoor ik de rest ook meesleurde. Met een iets beteuterd gezicht weet ik haar in te pakken en zie ik haar op eens met bezorgde ogen naar me kijken. Ik weet dat de vraag op haar lippen brand om te vragen of het met me gaat, maar blijkbaar wint de frustratie het toch van de bezorgdheid aangezien ze weer weg stampt met de woorden dat ik het zelf dien op te ruimen. Vluchtig draai ik me om naar de boeken stapel en daarbij diegene die er onder begraven ligt. Met wind magie blaas ik de boeken in een keer van haar af, iets wat de bibliothecaresse weer doet opkijken. Dan zie ik niemand minder als Cat onder de boeken liggen en ik rol even met m'n ogen. Kluns.. mompel ik zacht terwijl ik haar aan haar onderarm grijp om overeind te trekken. Gezondheid trouwens. zeg ik sarcastisch mijn wenkbrauw even omhoog schietend. Maar goed dat Angelica je niet gezien heeft, die zou je gevierendeeld hebben vrees ik. Zeg ik dan schouder ophalend, expres insinuerend dat ze zonder mij diep in de problemen was geraakt. Even kijk ik haar bezorgd aan, en onderzoek ik vluchtig haar lichaam. Niets gebroken in ieder geval.. Zonder verder iets te zeggen grijp ik het boek wat voor mijn schoenen ligt en gooi het naar haar. Daar was je naar op zoek toch? vraag ik haar ongeïnteresseerd voordat ik de boeken een voor een terug in het rek begin te zetten. This is going to be a long.. long.. lóng day.

Met mijn blauwe ogen blijf ik Cat aanstaren, haar gezicht nog eens onderzoekend, zoals ik al zó vaak had gedaan. Cat heeft in mijn ogen altijd al iets sierlijks gehad, iets wat de meeste meisjes toch schijnen te missen. Ook al is ze een beetje tomboyish op bepaalde vlakken. Antwoorden en andere woorden blijven gedurende de hele tijd uit, en het enige wat ik uiteindelijk uit haar krijg is een bedankje. Ik schud mijn hoofd systematisch en ga verder met de boeken in het rek te zetten. Cat lijkt me niet echt het meisje wat veel praat, dus dan zal ik haar ook maar niet dwingen. Tenslotte zal ze dat niet echt appreciëren wat weer zal leiden tot een confrontatie met elkaar, iets wat ik het liefste doe vermijden. Plotseling komen er meer woorden uit haar mond gestroomd en stop ik even met de boeken oppakken en in het rek zetten. De vorige keer en dus de eerste keer dat ik haar ontmoet had had ik haar weten te ontcijferen zoals een kluizenaar dat bij een slot doet. Dat was haar niet zo goed bevallen, en ik kan me haar tranen nog haarfijn herinneren. Huilende meisjes, iets waar ik niet echt bepaald goed tegen kan. Niet dat ik dan spontaan medelijden krijg met iemand, nee eerder omdat het gewoon irritant is en ik altijd het gevoel krijg alsof ik het schuld ben. Ik richt me weer tot de boeken en begin weer na te denken over de situatie van de vorige keer. Zou ik dat schuld zijn geweest? Had ik niet zo moeten doorvragen en haar in haar eigen waarde moeten laten? Okay ik geef toe dat ik wat aan de strenge kant was. Ik grimas lichtjes voor ik een van de laatste boeken rondom me heen in het rek schuif. Ik kijk weer opzij en zie dat Cat nu ook begonnen is met de boeken terug het rek in schuiven. Ik doe geen poging meer om te helpen en leun iets lui tegen de boekenrekken aan, mijn armen over elkaar heen geslagen. Met een ietsie sadistische glimlach staar ik naar haar terwijl zij aan het werken is om die boeken weer terug in het rek te krijgen. Dus.. Je hebt vroeger problemen gehad met de school? vraag ik dan toch maar, haast om haar te plagen. Wetend dat ze er niet graag over praat, nou.. toevallig praat ik er wel graag over.. Over andermans verledens dan, mijn eigen verleden is minstens zo gevoelig als dat van haar. Wat heb je uitgespookt waardoor je híer in de problemen bent geraakt? Vraag ik haar iets verbaasd, mijn wenkbrauw omhoog schietend. De school lijkt in eerste instantie misschien wel streng, maar je hoort maar van weinig gevallen dat ze echt in de problemen zijn geraakt. En met al het spijbelen wat ik doe... Ik kijk haar vol nieuwsgierigheid aan, wachtend op een antwoord dat voor nu nog even niet lijkt te komen.

Om een stilte te vermijden besluit ik maar om meteen iets anders te vragen, iets luchtigers, iets waar ze misschien met meer gemak op kan antwoorden. Ik wist niet dat je zo'n studiebol was Cat. Dat je letterlijk in de boeken duikt. Ik grimas breed en weet de grinnik die op mijn lippen ligt niet te stoppen. Vanwaar zo ijverig? Vraag ik dan met enige nieuwsgierigheid. Nee ze treft me niet als het ijverige typje wat overal een 10 voor moet halen, omdat ze anders niet tevreden is. Óf is het omdat je iets goed te maken hebt met de school? Vraag ik dan met een hogere dosis nieuwsgierigheid, het onderwerp van zojuist weer in deze vraag betrekkend. Zo makkelijk kom je er niet vanaf Cat. Uiteindelijk wint mijn nieuwsgierigheid het altijd van mijn terughoudendheid. Mijn ogen vallen op een paar boeken die naar de hogere planken moeten en zonder twijfel loopt ze weer naar het trapje toe. Ik schud mijn hoofd in afkeuring en loop die kant op om de boeken uit haar handen te trekken en de trap op te lopen en ze daar een voor een terug te zetten. Zullen we dat maar niet nog een keer doen? Ik denk niet dat ze de volgende keer ook zo vergevingsgezind is. Zeg ik scherp, mijn blauwe ogen eventjes in die van Cat leggend. Ik blijf bovenaan het trapje staan zodat Cat me eventueel andere boeken kan aangeven die naar de hogere planken moeten. Bah wat ben ik weer gentleman achtig bezig, totaal niet mijn ding of mijn stijl. Cat? Begin ik dan plots mijn vraag terwijl ik peinzend naar de boeken voor me kijk en dan langzaam mijn blik draai naar onder, waar Cat staat. Ik heb het je eigenlijk nooit gevraagd maar wat voor Magician ben je eigenlijk? Mijn ogen staan een beetje afwezig in de hare aangezien ik op de achtergrond over andere dingen na aan het denken ben. Dingen die mijn interesse gewekt hebben. Haar verleden bijvoorbeeld. Achja, een mysterie is een mysterie, en of dat nu in de vorm van een boek is of in de vorm van een Cat. Nu ik er zo over na denk is de tweede beter, aangezien deze vorm ook nog kan terug praten en me hints en tips kan geven naar het antwoord. Ik glimlach iets bemoedigend, mijn witte tanden voor een moment onblotend. Ik denk dat je mijn magie wel kunt raden na zojuist? Deel ik dan kort mee, om wat stof van een willekeurig boek af te blazen.

Mijn ogen hebben in het afgelopen uur meerdere kaften van boeken gestreeld maar geen enkele leek er uit te springen of in ieder geval zodanig zodat ik Cat kon laten voor wat ze was en ik mijn irritante focus weer op iets anders kan richten. Jammer genoeg voor Cat is dit niet het geval en dus blijven mijn nieuwsgierige ogen zo nu en dan naar Cat glijden, op zoek naar antwoorden. Voor mij is Cat een groot mysterie, een mysterie wat ik behoor te ontrafelen, en hoe langzaam of moeizaam het ook zal gaan uiteindelijk ben ik er zeker van dat ik alle antwoorden op al mijn vragen ga vinden. Zoals altijd. Ondanks het feit dat ik haar weer met vragen heb bestookt komen er maar weinig antwoorden van haar kant. Misschien heb ik me vergist, misschien zijn mensen toch niet altijd even eenvoudig als ik eerder dacht. Een smalle glimlach siert mijn lippen bij die gedachte. Nee, ik ben vastbesloten en er is niets wat me van mijn uiteindelijke doel afhaalt. Het verbaasd me weinig dat ze alle lastige vragen niet beantwoord en mijn luchtige vraag wel. Althans, een echt antwoord is het ook niet, het is meer een conclusie van waar ik al een kleine 20 minuten mee bezig ben. Ik zucht zachtjes en hoewel het zacht is ben ik er zeker van dat mijn lichte irritatie hoorbaar is. Ik stel veel vragen maar de antwoorden zijn soms een beetje... teleurstellend. Zeg ik simplistisch een boek terug schuivend waar het vandaan kwam. Mijn ogen glijden even over de boeken heen die er nog liggen, uiteindelijk concludeer ik dat het er nog maar een paar zijn en dus stop ik met opruimen om de rest door Cat zelf te laten doen. Tenslotte is het niet mijn schuld en daarbij is Cat ook niet echt behulpzaam naar mij toe met haar ontwijkende antwoorden. Ik sla mijn armen weer over elkaar heen en leun weer tegen de boekenkast aan. Weet je, begin ik mijn zin met een kleine grimas. Hoe langer je mijn vragen blijft ontwijken hoe nieuwsgieriger ik word. Tenslotte betekent dat dat mijn intuitie gelijk heeft en er echt meer in jou zit dan je anderen verteld. Een glimlach kruipt langzaam op mijn gezicht voordat ik mijn schouders ophaal. Ach, we komen er wel uiteindelijk. Zeg ik dan met een simpele glimlach mijn ogen op haar perfecte kleine hartvormige gezicht leggend.

Wanneer ik weer een vraag op haar afvuur en ik haar glimlach even iets zie vervagen glimlach ik tevreden. Bull's eye. Ik zie haar even twijfelen maar hoor haar uiteindelijk de juiste keuze maken. Dat is wel een heel vaag antwoord Cat. Zeg ik grinnikend tegen haar maar ik word positief verrast bij haar volgende woorden. Ik knik en voeg toe: Je begint het te leren, Cathy. Zeg ik vrolijk en dus kijk ik haar afwachtend aan. Een antwoord blijft overigens uit en dus zeg ik nog maar om haar er aan te herinneren: Ik had nooit gedacht dat je het type was om problemen te veroorzaken op school. Maar.. ach tegenwoordig weet je maar nooit wat iemand werkelijk is. Zeg ik half grinnikend. Nee, het is waar ik had haar echt niet aangezien voor iemand die problemen zou maken op school of uberhaupt in de problemen zou raken. Aan de andere kant denk ik ook niet dat ze bang is voor de consequenties dus totaal verbaasd ben ik nu ook weer niet. Ik hoor haar zachtjes antwoord geven en dus weet ik dat ik haar aandacht heb. Mijn ogen staren even naar mijn voeten voor ze weer terug gaan naar haar en de boeken. Aarde? vraag ik vervolgens met een smalle glimlach. Hm, het past wel bij haar. Cat is tenslotte wel heel erg down to earth, geen dromer zover ik weet. Ik ben al weer andere vragen aan het bedenken wanneer ik nog wat uit haar mond hoor komen. Dark magic. Dit verbaasd me dan wel weer een beetje. Cat is toch niet zo goed en puur als ik verwacht had. Dat maakt haar alleen maar interessanter in mijn ogen en dus staar ik haar met plotselinge interesse aan. In plaats van een van de moeilijke vragen te stellen die in me opkomen zeg ik simpel: Je hebt maar geluk met 2 magie soorten. Zeg ik kort en ik richt mijn ogen in die van haar. Tenslotte kun je je tegen meerdere soorten magieen weren nu. Verduidelijk ik mijn woorden. Even blijft mijn blik als een bezetene op haar gezicht hangen wanneer ze glimlacht. Als ik iets mooi aan haar vind dan is het wel die parelwitte lach van haar. Toch lacht Cat niet zo vaak, niet zo vaak als een normaal persoon zou moeten lachen in ieder geval. Heeft het te maken met het grote mysterie of in haar geval een van de meerdere mysteries? Want nee, ik denk niet dat het allemaal komt van een gebeurtenis in haar verleden. Ze verrast me met haar woorden waarvan ik eerder dacht dat ze ze niet meer ging zeggen. Ik zie haar blozen en grimas tevreden. Uwah, je was echt slecht vroeger. Concludeer ik speels. Even wacht ik voordat ik toevoeg: I don't mind though. You're still the same to me. Een vrolijke glimlach speelt op mijn lippen terwijl ik haar met mijn grote blauwe ogen doordringend aan kijk. Waarom zou ik haar afkeuren op dingen die ze vroeger gedaan heeft en misschien nog steeds wel doet? Wie ben ik om tegen haar te zeggen wat goed of fout is? Nee dat is niet mijn positie en evenmin de rol die ik wel spelen. Roken overigens? Ik schud mijn hoofd. En kijk haar dan kort nieuwsgierig aan. Rook je nog steeds of was het meer een one time thing? Rookte je uit.. stress? Problemen? Vraag ik dan grimassend aan haar, mijn vragen komen zonder problemen over mijn lippen gerold. Als ze het echt zat is laat ze me dat vanzelf wel weten. Mijn ogen volgen voor een kort moment de haren en belanden uiteindelijk op een straaltje bloed dat naar beneden is gesijpelt. Ik stap op haar af en grijp haar bij haar bovenarm. Waarom zei je niets? Vraag ik haar met een licht geiriteerde stem. Ik haat mensen die niet aangeven dat ze gewond zijn of niet goed voor hun eigen lichaam zorgen. Ik grijp haar pols vast en sleep haar mee richting de uitgang van de bibliotheek. Ik zeg geen woord meer verder en sleep haar mee richting de plek waar je hier een verband of een pleister krijgt. En of ze nu wilt of niet ze zal volgen. Ik besef goed dat we een aantal boeken verkeerd hebben geplaatst of zijn vergeten maar ach, mij maakt het niets uit en vergeleken met wat Cat vroeger heeft uitgespookt is dit helemaal niets natuurlijk. Wanneer we bij de plek zijn waar ik een verband kan regelen kijk ik haar weer aan, mijn blik licht bezorgd. Ik schuif haar shirt (?) Iets omhoog om de plek op haar bovenarm te bekijken van alle kanten. Het was niets ernstigs maar om infecties te voorkomen blijft het beter om het af te dekken. Ik grijp een tissue en maak deze nat om vervolgens de wond schoon te deppen. Vervolgens pak ik wat penicilline en drup ik dit op de wond. Dat zal wel even gebeten hebben maar ach, daar kan ze wel tegen. Toch kijk ik even bezorgd om om vervolgens weer verder te gaan met de pleister die ik er voorzichtig op plak. Beter. mompel ik zachtjes voor ik haar verontschuldigend aan kijk. Misschien ben ik op tijden iets overbezorgd. Ik denk dat Arang daar voor gezorgd heeft.

Thank you, als je wilt kan ik er wel een voor je maken hoor ;] Als ik tijd heb in ieder geval. En sorry voor het hele hele lange wachten, hoop dat je er wat mee kunt ;]

Afwachtend had ik haar aangestaard, afwachtend omdat ik wil weten wat ze gaat zeggen. Ik hang praktisch aan haar lippen, tenslotte is het niet elke dag dat je zo iemand interessant als haar ontmoet. Mijn ogen glijden even van haar af en ik richt ze op iets willekeurigs. Interessant, iets moet altijd interessant zijn in mijn ogen of ik verlies gauw de aandacht, of verlies dat persoon of dat ding volledig. Misschien dat ik daarom besluit om niet alle lessen te volgen, en misschien is dat de hele reden waarom ik geen vriendin heb. Tenslotte zou ze me toch niet lang genoeg weten te entertainen. Het is een leuke eigenschap want op deze manier kom ik alles te weten over een persoon en geef ik de ander het gevoel alsof ik er ook nog eens veel moeite voor doe, dus dat ik wel degelijk geinteresseerd ben in hun leven. Een luisterend oor, of een goede vriend en steun en toeverlaat waar je bij terecht kunt wanneer je het even niet meer ziet zitten, of om dingen aan te vertellen die je bij niemand anders kwijt kunt. Dat is waarschijnlijk het leuke deel aan alles, hoewel ik sommige mensen moet teleurstellen in hoever mijn goede bedoelingen en goede insteek gaat. Sommige mensen neem ik onder de loep uit pure verveling, en op een een of andere manier boeit het persoon zélf me dan meestal niet. Mijn ogen glijden even over haar lichaam heen voor een kleine glimlach op mijn lippen verschijnt. Een glimlach uit zovelen, eentje die voor haar waarschijnlijk niet anders is als de anderen, maar voor mij wel een betekenis heeft. Een teken dat het bij haar anders is, dat het bij haar niet het geval is. En dat ik in dit geval het persoon achter al het mysterie en alle poespas ook mag. Ze is anders, en ik zou mezelf niet zijn wanneer ik dingen die anders zijn niet leuk zou vinden. Het minder leuke deel is dat het me tegenlijkertijd heel erg eenzaam en op m'n hoede maakt. Tenslotte is het dus een gegeven dat mijn interesse op een gegeven moment gaat afnemen en ik het persoon ga verwaarlozen. Mijn glimlach verdwijnt weer en ergens hoop ik dat dit evenmin het geval is bij Cat. Het is overigens niet de eerste keer dat ik dit wens, en keer op keer gebeurde het opnieuw. Dat is.. mede een reden waarom ik nog steeds alleen ben en maar weinig vrienden heb I guess. Ik wis de gedachtes uit mijn hoofd en focus me weer op Cat, en dan met name op haar woorden. Ik knik lichtjes. Je hebt gelijk. Hoewel ik niet weet hoelang jou koepel van aarde zal houden wanneer iemand met watermagie er over heen gaat. Zeg ik glimlachend, niet gemeen bedoeld en al helemaal niet betweterig. Bovendien verwacht ik nog een tegen antwoord, tenslotte zie ik Cat niet aan voor een persoon wat daar niet over na gedacht heeft. Nieuwsgierig kijk ik haar aan en haak ik vrijwel meteen in op haar vage einde. Iets anders..? Ik grinnik en vertel haar dan geamuseerd: Je had toch niet verwacht dat ik dat aan mijn neus voorbij zou laten gaan? Bovendien heb ik ergens altijd wel een fascinatie gehad voor donkere magie, hoewel het niet tot een van mijn.. even denk ik na over het juiste woord en dan met name een woord dat haar niet zou beledigen of dat ze verkeerd zou kunnen opvatten. favorieten. Besluit ik dan glimlachend te zeggen, het onderwerp zo luchtig mogelijk houdend. Ik zie dat ze haar wenkbrauwen fronst en hoor haar een gedeelte van mijn woorden herhalen. In dit geval zijn er twee opties: a. Ze weet niet wat de woorden betekenen of ze heeft ze niet verstaan. Of b. Ze weet niet wat ze ervan moet denken en hunkert naar meer informatie. Aangezien ik haar niet aanzie voor iemand die een slecht gehoor heeft of geen herseninhoud ga ik maar voor optie B. Ik glimlach kort maar ook licht tevreden, dit is tenslotte het eerste ding wat ze van míj weer wilt weten. Dat het over een gevoel gaat frustreerd me dan wel weer lichtelijk. Gevoelens en ik gaan niet goed samen. Ik voel wel iets, maar om het in woorden uit te drukken blijft moeilijk, althans als de ander er ook nog wat van wilt begrijpen. Even leg ik mijn hoofd schuin, lang nadenkend over hoe ik het haar het beste kan uitleggen en wat voor woorden er het beste bij passen. Ik zou haar ook kunnen pesten door er helemaal niet verder op in te gaan als te knikken maar dat weiger ik. Dan zou ze me kunnen afschilderen als iemand die niet tussen de regels kan doorlezen en iemand die dom is. En daar.. kan ik niet tegen. Still the same. Bevestig ik eerst haar woorden. Iemand die in mijn ogen zeer interessant is, en boven alles ook nog een persoon waarmee ik normaal zou kunnen praten. Even haal ik adem voordat ik er nog simpel uit gooi; Kortom je bent vriendin materiaal. Zeg ik simplistisch, geen enkele hint van een glimlach op mijn gezicht. De woorden zijn ook niet zó bedoeld, en het maakt me spontaan nieuwsgierig naar hoe ze het gaat opvatten. Vriendin materiaal als in iemand waarop ik zou kunnen bouwen, iemand waarmee ik geheimen zou willen delen en mee zou willen lachen en etcetera, niet persee iemand waarmee ik het bed in wil duiken.

Ik heb niet lang de tijd om over deze onbenullige gedachten na te denken omdat Cat al gauw met een nieuw antwoord komt, ditmaal het antwoord op de meer luchtige vraag. Ik knik tevreden. Gelukkig maar, ik heb een hekel aan mensen die roken. Zeg ik grimassend mijn ogen in die van haar richtend. En dat zou zonde zijn geweest bedenk ik me er achter aan. Haar volgende woorden steller me licht teleur. Dus omdat het je er cooler uit deed zien deed je het maar? Dus als in je onderbroek lopen je cool en populair maakt ga je het ook doen? Of met iemand het bed in duikt? Ik kijk haar iets verontwaardigd aan maar ontspan mijn gezicht al snel weer. Whatever, iedereen heeft wel iets wat ze nu anders zouden doen, en ergens hoopte ik in Cat's geval dat dit er een was. Cat? Waar komt je naam eigenlijk vandaan? Is het alleen Cat of is het nog langer als Cat? Vraag ik haar dan op een neutrale manier. Ik voel me altijd verloochend wanneer iemand maar een deel van zijn naam vertelt. Ik stel me tenslotte ook niet voor met alleen Ae. Toch is het niet iets wat ik iemand kwalijk neem, in sommige gevallen, geef ik toe, dat een kortere naam handiger is. Voor mijn naam zou dat ook geen slecht idee zijn, al is het alleen maar voor het makkelijker schrijven. Kort daarna hoor ik nog een toevoeging op haar eerdere antwoord wat me tevreden doet glimlachen. Mijn uitbarsting van eerder was dus compleet onnodig geweest... Ik twijfel even maar besluit om uiteindelijk geen sorry te zeggen. Sorry seems to be the hardest word. So true. Ik kijk weer in haar gifgroene ogen en besluit om over dit onderwerp niet verder door te zeuren dan nodig is. Bovendien zie ik het een beetje door mijn vingers omdat ik eerder een kleine fout gemaakt heb, and so.. I'll give her break. Just this once. Ik grimas tevreden om mijn eigen keuze en laat deze staan wanneer ze verder praat over dingen die ze gedaan en geprobeerd heeft. Ik knik enkel en antwoord simpel: Begrijp me niet verkeerd ik vind het een goede keuze maar is het die keren dan zo slecht bevallen? Mijn ogen staren haar aan, dringen haar ogen binnen die me weigeren aan te kijken, op zoek naar waarheden, naar dingen die ze me niet verteld etcetera. Ogen zijn de spiegel van de ziel or so they say. Naja, ik ben het er wel mee eens eigenlijk. En dat is verrassend voor mijn doen want meestal heb ik overal wel kritiek op. Naja.

Alles aan haar zegt nee schreeuwt dat ze niet mee wilt om haar 'schrammetje' te laten behandelen. Een schrammetje? Ik zucht en schud mijn hoofd. Technisch gezien zal een schrammetje niet bloeden, een bloedend iets maakt het een wond, geen schrammetje. Wonden zijn open en leggen je huid open en bloot voor de buiten wereld en dus honderden bacteriën. Bacteriën vermenigvuldigen zich op de plek en er ontstaat een infectie. En dat wil je niet, trust me. Ik glimlach niet en weiger haar arm los te laten. No way dat ze hier onderuit gaat komen. Ik haat mensen die niet goed voor hun eigen lichaam zorgen en die geen lijn kunnen trekken wanneer het genoeg is geweest. Mensen die niet weten wanneer ze moeten stoppen en niet kunnen beseffen wat ze wel en niet aankunnen. Nu is het in dit geval nog niet zo aan de orde, maar haar mentaliteit vertelt me dat ze voor een grotere wond ook niet naar de eerste hulp zou gaan. Ergens hoop ik dat ik haar heb weten te overtuigen met mijn woorden maar ik besef me heel goed dat ze te koppig is om haar wegen te veranderen, en hoe zeer ik dat haat. Hoezeer ik dat ook weer boeiend vind. Ik grimas en grinnik lichtjes wanneer ze hevig begint tegen te werken zodra ze de peniciline ziet komen. Het word erger en erger hoe dichterbij de penicline bij haar wond komt. Ik grinnik zachtjes. Ik verzeker je dat het minder erg is als een eventuele infectie. Shhht maar meisje, alles komt goed anders knijp je maar in m'n hand hoor. Zeg ik sarcastisch tegen haar mijn blauwe ogen samen geknepen tot spleetjes van amusement. Daar ben ik overtuigd van Cat, laten we het daar zometeen nog eens over hebben. Zeg ik grimassend, meteen een nieuw onderwerp gevonden om over te praten. Ze had me eerder al verteld dat ze wel vaker in gevechten was geraakt, nu wilde ik nog weten tot welk resultaat en in welke mate. Dat zou me al wat meer zeggen over in wát voor problemen ze zoal raakte, en hoe ernstig ze daadwerkelijk waren. Vastbesloten breng ik de peniciline dichterbij haar wond om er een aantal druppels op te laten vallen. Sadistisch grinnik ik er bij om vervolgens haar reactie te pijlen. Nu. Zo erg was het nu ook weer niet wel? vraag ik haar geamuseerd. Voor een kort moment kijkt ze me boos aan, iets wat ik ergens wel bij haar vind passen. Het maakt haar in ieder geval niet minder mooi. Haar kwade gezicht verdwijnt overigens al gauw en in plaats daarvan hoor ik nu een voorzichtig bedankje. Ik laat haar arm abrupt los en mijn glimlach verdwijnt ietsje. Denk je dat dat voldoende is? Een bedankje.. Even kijk ik haar afwachtend aan terwijl ik mijn hoofd schud, nieuwsgierig naar haar reactie. Tenslotte heb ik hier zo'n beetje je leven gered en dan kom jij met een bedankje?! Ik grimas en lach even hard op, de ruimte vullend met een aantal zuivere klanken. Ik sla haar op haar schouder en fluister. Just kidding. Aandachtig luister ik naar haar woorden en ik knik lichtjes. Ik denk dat peniciline niemands favoriet was toen ze een klein kind waren. Het brand en het doet soms nog meer pijn als de wond op dat moment, het is volledig begrijpelijk. Zeg ik schouder ophalend. Het zit in de natuur van de mens om weg te rennen en kwade blikken te werpen naar alles en iedereen dat ze pijn doet. Zeg ik grimassend. Een soort van automatisch afweersysteem. Zeg ik zuchtend, moe wordend van mezelf en mijn uitleg. Een nare eigenschap vind ik zelf. Overal iets aan toe willen voegen, overal iets bij willen vertellen. Het is saai en ik weet zeker dat de tegenpartij dat soms ook denkt. Dus je had het over ergere wonden? Waar zoal en hoe heb je ze gekregen? Vraag ik haar vervolgens, mijn aandacht half gefocused. Even volg ik haar blik en glimlach dan tevreden, niemand ontgaat mijn blauwe haren. Er zijn dan ook maar precies 2 andere individuen die met dezelfde kleur rondlopen, althans zover ik weet. Een daarvan is de moeite waard om te ontmoeten de ander.. nee die zou je kunnen overslaan. Ik droom even weg bij de gedachten aan m'n duplicaten en mis daardoor bijna de vraag die over haar lippen komt gerold. Even twijfel ik en kijk ik weifelig omhoog. Waarom inderdaad? Waarschijnlijk.. omdat ik normaal niet zodanig opval. Ik ben vaak hier in de bibliotheek te vinden en daarnaast veel in de sportzaal. Verder.. ach misschien ben je me gewoon weer vergeten. Ik grimas en schud mijn hoofd dan. Hetzelfde geld voor jou overigens. Duid ik dan aan, mijn blauwe ogen weer in de hare richtend. Even check ik nog een keer de pleister die er nog steeds prima opplakt. Voorzichtig rol ik haar shirt weer omlaag en glimlach ik tevreden. Even bedenk ik me waar ik het over moet hebben, en er komen meerdere dingen in me op zetten. Geen van die ideeën kies ik overigens, het werd tijd dat ik de rollen eens om liet draaien. Het moet tenslotte geen eenrichtingsverkeer worden. En ergens geloof ik dat Cat het helemaal niet erg vind om te leiden. Ik glimlach breed en kijk even om me heen. Wanneer ik naar buiten kijk en ik de sneeuw zie vallen ril ik even. Brr, de winter. Even vraag ik me kort af of we ons moeten verplaatsen maar zet het vervolgens weer uit mijn hoofd, I don't care. En als het haar wel wat boeit, dan zal ze er vanzelf wel mee komen. Licht vermoeid wrijf ik door mijn gezicht heen, mijn aandacht wisselend van het raam en wat er achter schuilt en de diepe poelen van Cat voor me.

- Hm, wat voor faceclaim heb je? misschien kan ik anders even zoeken tussen de foto's en maak ik gewoon meerdere :']
- Hoop dat je er wat mee kan ~

Onbewust blijven mijn ogen die van haar voortdurend opzoeken. Iets aan haar, met de nadruk op iets, zorgt er voor dat ik mijn ogen nauwelijks voor een paar seconden van haar af kan halen. Iets waar ik niet goed tegen kan. Geen controle over mezelf hebben is misschien mijn grootste angst, omdat ik er al een keer van heb moeten leren. Waarschijnlijk was dat de enige keer dat ik liever niet geleerd had. Gewoon de situatie niet meegemaakt had, waardoor er misschien.. iets anders was gebeurd dan als er nu is gebeurd. Misschien dat de relatie tussen mij en dát dan nu beter was geweest, en ik me geen zorgen hoefde te maken om Arang en om andere dingetjes. Waarom besefte ze niet gewoon dat Artan op geen enkele manier iets voor haar kan betekenen. Waar Artan is gebeuren alleen slechte dingen, en that's that. Ik relax mijn vingers weer, die in een vuist gebald zijn. Voor een kleine seconde lijkt het alsof ik het vuur weer over mijn sleutelbeen voel strijken. Ik kijk weg van Cat en focus me op de dwarrelende sneeuwvlokjes buiten. Getekend voor het leven, en dat allemaal dankzij mijn bloed eigen broertje. Haar vraag komt een beetje onverwachts waardoor ik even een paar keer verbaasd knipper. Al gauw ontspannen de spieren in mijn gezicht zich weer en vormen mijn lippen zich tot een glimlach. Ik zeg alleen maar dingen als ik er zeker van ben. Waarom? Voel je je gevleid? Vraag ik met een hint van nieuwsgierigheid, geen hint van uitdaging in mijn stem te vinden. Vrouwen en hun emoties toch, ik snap waarom het voor menig mens onbegrijpelijk is. Gelukkig is Cat dan nog niet zo'n ernstig geval, want je hebt er sommigen tussen zitten.. Drama makers en huilebalken, kortom geen vriendin-materiaal. Ik snuif even over het nieuw verzonnen woord, zoiets zou in het woordenboek moeten staan. Mijn luchtblauwe ogen glijden over haar vingers heen die haast zenuwachtig rondom een pluk van haar haren zijn aan het draaien. Waarom doen vrouwen dat toch altijd? Het is bijna een uithangbord voor; ik ben fragiel en onzeker of nerveus. Maar, aan de andere kant.. Misschien ben ik wel een van de weinigen die vrouwen zo goed kent dat ik dat soort lichaamstaal kan ontcijferen. Ik merk gauw dat ik een gevoelige snaar heb geraakt in haar, wat lijkt, ongevoelige hart. Ik glimlach rustig en luister aandachtig naar haar woorden. Ik haal mijn schouders op bij haar halve vraag. Normaliter had ik daar geeneens antwoord op gegeven, maar ik weet dat ze daar ergens een antwoord op verwacht. Dan is dat je eigen keus. Tenslotte heb ik geen recht tot spreken van wat je wel en niet mag doen. Leg ik rustig uit. Ik wend mijn ogen af van haar gezicht en kijk opzij om daar mijn ogen wat te vernauwen. Ik vrees dat ik niet zo had moeten reageren, ik wilde je niets opleggen of je onder druk zetten. Ik sprak enkel mijn mening, en liet me een beetje gaan denk ik. Zeg ik dan simpel, mijn blauwe ogen haar gezicht nog steeds niet aan rakend. Waarom inderdaad. Waarom deed ik zo bezorgd over haar alsof ze mijn jongere zusje Arang is. Ze heeft gelijk, mijn reactie was overdreven en totaal niet op zijn plek. Het liefst zou ik me uitgebreid verontschuldigen, maar mijn oneindige trots weerhoud me er van. Ik hoor haar gemompel maar reageer er verder niet meer op. Ze heeft gelijk. Wat afstand is misschien wel wenselijk. Ik snuif lichtjes, geamuseerd om mezelf. Ik kan me maar een reden bedenken waarom ik zo reageerde als ik gedaan had. Maar dat is iets wat ik niet graag toe geef, of überhaupt over na wil denken. Het is niet de eerste keer dat het gebeurt, het gebeurt wel vaker wanneer ik me verdiep in mensen. Hoe kan het ook anders, iedereen heeft punten die me aanstaan. Het vervaagd langzaam, met de tijd en Cat zal niet anders zijn.

Ik word uit mijn diepe gedachtes gehaald wanneer ik haar weer hoor praten. Ah, vernoemd naar een dier dus? Zeg ik met een smalle glimlach. Ah, dat komt er waarschijnlijk een beetje verkeerd uit. Zeg ik er vlug achter. Het is meer een compliment. Een kat is gracieus, heeft een zekere swing, heeft ontzettend goed evenwicht. Heeft ook klauwen en tanden, is zacht van de buitenkant, en koel van de binnenkant. En- Ik stop mijn woorden daar en voel mijn wangen warm worden. Aan deze informatie heb je waarschijnlijk helemaal niets. Zeg ik dan onschuldig voor ik mijn hand peinzend door mijn haar laat glijden. Soepel Aedàn, soepel. Aan haar expressie te merken is haar boosheid langzaam weg aan het ebben, iets wat me weer iets vrijer doet ademen. Het is nooit mijn intentie geweest om haar kwaad te maken, maar het is er wel een gevolg van. Ergens voel ik me dus schuldig dat ik haar raak met haar vragen, maar op de lange baan zal ze me er voor bedanken, daar ben ik vrijwel positief van. Ik knik op haar woorden, haar geen lastigere tijd met mij gevend dan ze al heeft. Zie maar, ik ben 24/7 een luisterend oor.. Voor jou dan althans Zeg ik met een makkelijke glimlach. Je weet dat ik.. gek ben op verhalen, vooral lange verhalen. Zeg ik grinnikend. Mijn ogen weer in die van haar plaatsend. Ik zie een kleine grijns verschijnen op haar gezicht en grimas voorzichtig terug. Rare dingen? Klinkt interessant. Iets om uit te proberen misschien. Zeg ik mompelend, meer voor mezelf dan voor haar. Ik glimlach overigens vrolijk naar haar, als teken dat het een grapje is en misschien ook wel gerust stellend. Dat ze niet bang hoeft te zijn dat als ik haar een drankje aan bied dat het gedrogeerd is. Aandachtig luister ik naar haar dreigementen, maar ik ga er niet op in. Eenmaal ik de wond verzorgd heb luister ik weer naar haar woorden en ik knik begrijpelijk. Ah, dus je was meer iemand die vanaf de stoeprand toe keek hoe ándere kinderen zich verwonden? Ik grimas lichtjes en schud mijn hoofd, mijn ogen weer naar buiten flitsend. Ik en mijn broertje vochten vroeger voortdurend, en dat was niet altijd met een happy end. Zeg ik dan wat zachter. Ach, het heeft me wel geleerd hoe ik voor mezelf moet zorgen, en voor anderen blijkt nu. Zeg ik met een flauwe glimlach. Ja, hij heeft me veel geleerd, veel dingen die andere kinderen nooit hoefden te leren. Dingen die mij mijn jeugd hebben ontnomen en me in een volwassen persoon hebben veranderd. Hmpf, hoor ik daar nu bijna zelfmedelijden Aedàn..? Ik stop mijn depressieve gedachten en richt me weer op het zonnige gezicht van Cat voor me. Ik denk dat ik niet in woorden hoef uit te drukken dat ik haar eigenlijk nu al als een vriendin zie. Een vriendin die ik niet meer kwijt wil uit mijn leven. In de hoop dat ze dat kleine lichtje kan zijn wanneer alles om me heen duister is. Klinkt overigens alsof je uit een rijke familie komt, Cat. Mijn ogen glijden over haar volmaakte gezicht heen. Eigenlijk verbaast het me niets, haar manieren zijn subliem en ze ziet er ergens ook wel uit als iemand die een dochter is van iemand belangrijks. Al gauw hoor ik woorden die mijn gedachten bevestigen, en mij tevens haar volledige naam geven. Catheryn dus eigenlijk, en ze komt van Shadra, maar dat feitje wist ik al. Ik schud mijn hoofd wanneer ze haar vraag stelt en glimlach tevreden naar haar. Je hoeft niets meer te zeggen, I've got you all figured out by now. Well, almost at least. Ik grimas en haal mijn schouders op. Er valt een korte stilte, maar ik weet niet meer wat ik moet vragen. Er is me al zoveel duidelijk geworden van Catheryn, dat er nu maar een paar open plekken zijn in het hele verhaal. Het komt niet als een verrassing dat ik de rode lijnen van haar leven door heb. Het ene deel heeft ze me persoonlijk verteld, en het andere deel heb ik van haar lichaamshouding en expressies afgelezen. Ik ben tenslotte geen amateur meer. Dan besluit ik abrupt te vragen, een vraag waarmee ik al een tijdje zit, en waarvan ik het antwoord dood graag wil weten. Bovendien ben ik benieuwd hoe eerlijk haar antwoord zal zijn, niet dat ik het kan testen. Hoe denk je over mij? vraag ik dan simpel, alsof het de normaalste zaak van de wereld is om iemand naar zijn gevoel te vragen. Eigenlijk zou het wel moeten, het zou het leven een stuk eenvoudiger maken, en een hoop wantrouwen zou er door vermeden worden. Ik vernauw mijn ogen dan, een hint van verontschuldiging er in plaats vindend. Ik neem aan dat dat niet een vraag is die je had willen horen. Dus in plaats daarvan: Wat doe je zo dagelijks, Cat? Vraag ik snel. Misschien wil ík het antwoord op die eerdere vraag ook wel niet weten. Vrienden heb ik nooit veel gehad, en afwijzingen zijn nooit leuk. Het is ook stom van me om zo recht door zee te vragen wat ze van me denkt. Zo zijn vrouwen niet, dat had je moeten kunnen inschatten Aedàn. Mijn ogen staren weer naar buiten, naar de sneeuwvlokjes en de besneeuwde bomen verder op. Plots krijg ik een ingeving en kijk ik met een flauwe glimlach naar Cat. Zin om een stukje te gaan wandelen? vraag ik voorzichtig, terwijl ik een knikje geef naar het raam. Eigenlijk had ik wel zin om even mijn benen te strekken en frisse lucht in te ademen, misschien zou ze dan ook een andere kant van me leren kennen. Niet alleen de ondervragende irritante kant. De kant die er voor zorgt dat ik zo weinig vrienden heb, die kant.

-Hm zal morgen er eens naar gaan kijken.
-Sorry dat je zolang moest wachten en ik hoop dat je er wat mee kunt :]