Een pijl passeerde razendsnel een paar bomen om vervolgens in een boom te boren. De eekhoorn daarentegen die geraakt moest worden door de pijl, sprong gemakkelijk de volgende boom in. Teleurgesteld liet Fearn haar armen zakken. Ze staarde naar het stuk hout in haar hand, het werd tijd dat Fearn een échte boog ging gebruiken, wilde ze iets raken. Dit was enkel een boog gemaakt van een tak en touw. Maar Fearn had niet veel keus. Ze wilde graag gaan jagen en op dat moment leek een zelfgemaakte boog de beste keus. Een zuchtje ontglipte terwijl ze met haar hand naar het net reikte met drie gevangen vissen. Tijd om het jagen maar te staken.

Met een knip met haar vingers stak ze het hoopje takken aan. Een van de gevangen vissen hield ze boven het vuur. Eigenlijk had Fearn niet zo’n honger, maar ze vond het wel avontuurlijk zo. Het herinnerde haar aan Gren, alhoewel een groot deel van haar jeugd gewist was, kon ze nog een paar vage vlagen herinneren. En die vlagen gingen het meest om het jagen in de bossen. Ja, ze miste die tijd, maar ze accepteerde ook hoe het gegaan was. Vaak heeft Fearn zitten denken hoe het anders zou zijn. Na een tijdje begon ze toch te realiseren dat het zinloos was, er veranderde niks wanneer Fearn weer zich weer schuldig voelde over de dood van haar ouders. Tenslotte kon ze er niks aan doen, maar lange tijd dacht ze dat zij er verantwoordelijk voor was. Waarom wilde ze per se op die dag voor het eerst gaan jagen, waarom wilde ze überhaupt gaan jagen. Als ze gewoon thuis was gebleven met haar ouders dan zouden ze er nu waarschijnlijk nog zijn. Misschien was die gedachte wel waar, maar vroeg of laat zou het toch gebeurd zijn. Het was hun lot.

De vis was onderhand al gaar, maar het vuur werd steeds groter. Fearn was te diep in haar gedachten gezonken om de verandering te merken. Het duurde niet lang voordat het vuur Fearn’s mouw te pakken kreeg. Het begon met een warm gevoel die plotseling veranderde in een pijnlijke en branderige gevoel. De nog verdraagbare pijn rukte Fearn uit haar gedachtentrein. Fearn’s ogen vielen meteen op haar arm die nu ongeveer in de fik stond. Zacht vloekend sloeg ze met haar linker hand op het vuur om het te doven. ‘’Ugh.. Fearn waar zit je met je hoofd..’’ fluisterde ze zacht. Haar mouw was half verschroeid en zwart, maar de brandwond was niet zichtbaar. Zonder echt na te denken trok Fearn het stuk verschroeide stof van haar arm af met de gevolgen dat het bovenste weefsel ook mee ging. Een nare brandwond bleef over. Het zou hoogstwaarschijnlijk een litteken achterlaten. Tenminste als ze het niet goed zou behandelen. Fearn bleef uitzonderlijk kalm en zocht gelijk het stille meer op.

Aarzelend hield Fearn haar arm boven het water. Ze ademde diep in en stak haar onder arm het water in. Fearn kneep haar ogen dicht en beet op haar lip om de eerste paar seconden te verdragen. Het water bezorgde een pijnlijke steek door haar arm gevolgd door een ietwat verkoelend gevoel. Geduldig wachtte ze tot het prikkende gevoel geleidelijk wegtrok. Het duurde niet lang voordat Fearn weer de verte in begon te staren. Zacht geritsel van bladeren echter weerhield Fearn om weer te gaan dagdromen. Het bleef niet bij het geritsel. De vogels vielen plots stil, enkel het kabbelende water was nog te horen. Fearn spitste haar oren en haar ogen gleden langs de omgeving. Ze zag niks, maar hoorde wel een tak doorbreken en vrijwel direct daarna een doffe klap. Fearn wendde zich naar het geluid toe. Zonder aarzelen haalde ze haar arm uit het water en liep richting het geluid, met haar rechter hand duwde ze een struik weg. Alleen besefte ze niet dat de brandwond er nog steeds zat, onbedekt. Het contact met de kleine takjes deed al pijn. Fearn’s gezicht vertrok even. Als reflex plaatste ze haar linkerhand over de brandwond heen. Gelukkig stond de persoon met zijn/haar rug naar Fearn toe. Fearn kon niet achterhalen of hij/zij gevallen was of netjes op zijn/haar voeten geland was, aangezien de persoon al stond. ‘’Iets gebroken?’’ vroeg Fearn met een neutrale stem. Ook haar gezichtsuitdrukking was weer neutraal, enkel haar ogen stonden er koud bij, zoals gewoonlijk.

(no problem~ vind het niet zo erg om te lezen, bovendien kan je mooi schrijven~ dus typ vooral veel ghehe~)

Ze begon al te twijfelen of de persoon haar had gehoord. Net wanneer ze haar mond opende om het opnieuw te vragen, draaide hij om. Ja, hij. Het was een jongeman, maar zijn bewegingen waren uitzonderlijk elegant. Zelfs die simpele vloeiende beweging was gracieus. Het enige wat zijn lichaamstaal tegensprak waren de simpele kleding die hij droeg. Ze kon echter niet ontkennen dat het hem goed stond. Het had iets wilds, net zoals zijn dreads. Evenmin als zijn ogen die opvielen. Ze waren turquoise van kleur en genieten was het om ernaar te kijken. Op een of andere manier deed het haar aan Gren denken net zoals het bos haar aan Gren deed denken. Hij was in zijn geheel een aangename figuur om naar te kijken. Maar dit gaf ze natuurlijk niet weg. Haar vraag werd ondertussen beantwoord met een vage glimlach en een 'nee'. Zijn stemgeluid was verrassend aangenaam. De warmte gaf haar een prettige rilling. Iets wat ze gemist heeft na het verlaten van de 'kleine' Hawthorns. Deze spraken haar altijd aan met dezelfde warmte en liefde. Het deed pijn om ze te verlaten, vooral omdat ze geen flauw benul heeft wat er met hun gebeurd is. Zij stimuleerden haar om naar SSA te gaan. Maar eerlijk gezegd wist ze niet wat ze op SSA had te zoeken. Een beetje vuur manipuleren kon ze al, meer hoefde ze niet. Ze was toch niet van plan te gaan vechten met iemand. Bovendien droeg ze nog twee zwaarden in haar lichaam. Wat kon haar overkomen?

Ze wendde haar blik van hem af toen hij zijn hulp aanbood. "Doe geen moeite", reageerde ze direct. Waarschijnlijk klonk haar reactie bot. Haar blik bleef de koelte houden, haar mond was een streep en hoogstwaarschijnlijk hing er ook een kille aura om haar heen. Iets wat ze in de loop van tijd heeft gecreëerd. Ze kon er vrijwel weinig aan doen. Maar hoe moest ze anders reageren? Gewend was ze niet dat mensen háár wilden helpen. Het was juist omgekeerd. Zíj moest altijd anderen te hulp schieten. Stiekem wilde ze het aanbod niet afslaan, maar als ze het toe zal laten, zal ze hem dan een verkeerd signaal geven? Afstand houden was altijd haar ontsnappingsweg. Een ontsnappingsweg die zo veel makkelijker was dan het leren van omgaan met mensen. Mensen, die moeilijke wezens, ze waren haast vreemde schepsels tegenover haar. Daarom heeft ze zichzelf zo koel en afstandelijk opgesteld. Het was alleen haar lichaamstaal die soms het tegendeel bewees. Nu stond ze er misschien wel stevig bij, maar zodra ze er geen aandacht aan vestigde zou ze haar controle erover kwijt raken.

Zijn volgende opmerking over brandwonden deed haar gelijk naar haar arm kijken. Het zag er inderdaad niet al te best uit. Ondanks dat ze het afgekoeld had was de wond nog rood en aan het gloeien. Bovendien was de pijn weer teruggekomen. Het brandde. Ze hief haar hoofd op, nog de turquoise ogen van de jongeman ontwijkend, passeerde ze hem. Haar passen waren nog enigszins gecontroleerd, het waren alleen haar haren die ongecontroleerd achter haar aan dansten.

Al haar spullen lagen nog bij het vuur, onbeschermd. Ze reikte voor haar tas, daar zou wel iets in zitten om de brandwond te bedekken. En ja, ze viste een wit lap stof uit de tas. Het was lang en breed genoeg om de wond mee te bedekken. Ze wikkelde het stof om haar arm. Het strikken werd alleen een probleem. Hiervoor had ze nog een twee paar handen voor nodig. Ze weigerde echter de hulp van de jongeman te vragen. Met haar linker hand pakte ze een uiteinde. Misschien een beetje moeizaam maakte ze een losse knoop om vervolgens strakker te trekken met die linkerhand en haar eigen tanden die ze in het stuk stof had gezet. Tevreden keek ze naar werk. Dit zou voor genoeg bescherming zorgen, voorlopig. Ze gooide de tas over haar schouder, streek de zoom van haar rok glad die overigens weinig dekking bood aan haar benen. Niet echt heel slim om een rok aan te trekken wanneer je gaat jagen. Dat zouden de meesten tenminste denken, maar voor haar was het makkelijk om erin te bewegen. Makkelijker dan in een broek. Haar bovenstuk betreft maakte vrij weinig verschil bij het jagen, aangezien het een simpele zwarte turtleneck was. Het zat echter wel als gegoten, het stof zat strak om haar torso heen en omhelsde haar vrouwelijke vormen. Dat was waarschijnlijk het enige waar ze niet zo onzeker over was. Haar uiterlijk. Ze mocht misschien niet de langste zijn met haar 1.67, maar ze was ook weer zeker niet het dunne meisje. Nee, ze was welgevormd en had aardig wat spieren verkregen van het zwemmen en het jagen. Net zoals de jongeman tegenover haar. Ook dat was haar niet ontgaan, de spieren die zich onder zijn shirt 'schuilden' waren haar later pas opgevallen, maar zeker niet ontgaan.

"Moet jij je trouwens niet over jezelf bekommeren..". Sprak ze weer met dezelfde neutrale stem. Misschien was er enigszins wat sympathie te horen. Zijn open handen had hij wel gezien. En eerlijk gezegd kriebelden haar handen om zijn handen beet te pakken, om de wonden te bekijken en te verzorgen. Net zoals hij haar aanbood te helpen. Maar nee, ze kon hem beter op afstand houden. Dus moest ze weer ontsnappen. Maar hoe, ze wilde niet zomaar weglopen. Dat zou onbeleefd zijn, dat wist ze dan weer wel. Ze ging maar voor het voor de hand liggende. Afwachten op een reactie en het juiste moment om te 'ontsnappen'.

(meh.. hopelijk kan je er iets mee D;)