First day, boring day already ||Soh||

Dag 1
Vlekkeloos verloop van de dag in de shuttle. Mooi verzorgd interieur, niet te veel last bij het opstijgen en landen. In Ssa daarintegen, hier vind ik het minder interessant, alles is hier zo voorspelbaar dat het haast saai wordt. De gewone mensen zijn hier zo eentonig, niets aan hen is speciaal. Dus ik verwacht dat het hier een saai verblijf voor me gaat worden. Ik verwacht van dit verblijf hier dat het nu al een grote flop gaat worden. Het is zo overduidelijk..

Dio sloeg zijn notitieboek met een klap dicht en stopte deze in een tas die daarvoor was bestemd. Met langzame bewegingen klikte hij de tas toe en hij stond op. Ja hij vond het hier nu al niet al te aangenaam. Hier gebeurde echt niets, maar dan ook echt niets. Er was niets te bespeuren van enige actie, buiten een hoop koppeltjes die elkaar aflebberden. Dio kende liefde niet, hij kende het gevoel niet om iemand graag te zien. Dus hij bleef liever alleen, daar was hij ook beter mee af sinds mensen alleen maar in zijn weg liepen. Ook had hij ontdekt dat een mede-engel Soh hier was, toch kon Dio niet glimlachen. Ook al hadden ze samen hun jeugd doorgebracht, nee, Dio kon Soh niet uitstaan. Andersom vast ook niet, maar daar hield Dio geen rekening mee. Hij hield rekening met niemand, zo was hij nu eenmaal. Een vriendelijk persoon was hij ook niet, hij was kalm en berekende elke situatie netjes zodat hij voor alles wel een oplossing vond. Een geeuw verliet zijn mond en hij liep naar het eerste beste gebied dat in zijn hoofd opkwam. Het meer leek een goed idee want het was warm en hij had ook geen zin om te koken vanbinnen terwijl er water was. Na enige tijd arriveerde hij aan het meer en Dio zette zich neer op het gedroogde gras en hij liet zijn blauwe ogen over het landschap gaan. Vanwaar hij was was het landschap veel boeiender. Maar hij kon niet anders dan naar hier komen. Een geluid werd hoorbaar en Dio draaide zijn hoofd naar vanwaar het geluid kwam.

(Soh)

Tegen zijn borstkast leunde een meisje aan. Mooi ding. Lange blonde krullen tot haar onderrug en een kleur ogen die aardig dichtbij de zijne kwam. Helaas kon ze haar mooi gevormde mond niet houden. Terwijl zijn arm om haar middel lag en haar vingers langs zijn sleutelbeen streelden, ratelde ze maar door. Haar hoge stem klonk als een lied en was in het begin niet onaangenaam geweest, maar te lang hetzelfde geluid horen zou uiteindelijk iedereen irriteren. En toch liep hij nog steeds met haar rond. Zijn charmante glimlach lag nog steeds op zijn lippen en zijn arm lag ook nog steeds om haar middel. Waarom? Omdat ze hem betaald had. Daarom. Geen eens om het bed mee te delen of iets dergelijks. Nee, hij moest gewoon een hele dag bij haar in de buurt zijn en haar vermaken. Het perfecte vriendje voor een dag zijn. Normaal weigerde hij zulke deals, too bothersome, maar ze had een super zeldzaam boek aangeboden waar hij al een tijdje naar zocht. Dan had hij niet zo veel keuze, hé? Dus hij lachte om haar grapjes en maakte precies die flirtende opmerkingen die elk meisje zou kunnen waarderen. Als hij niet was wie hij was, zou hij het perfecte vriendje kunnen zijn. Maar dit was maar een optreden. Een theaterstuk. Hij wist en het meisje wist het ook, maar het was aan hem om haar dat te laten vergeten en dat ging hem aardig goed af. Natuurlijk. Het was niet de eerste keer dat hij zoiets deed. Als dealer in alles kwam je wel vreemdere dingen tegen. Dit was normaal, gebruikelijk en eerlijk gezegd gewoon heel saai.
Het perfecte vriendje dus – totdat zijn ijsblauwe kijkers opeens op een gedaante vielen. Dat witte haar, het gezicht, de uitstraling. Het was hem. Het bloed bevroor onmiddellijk in zijn aders. Zijn mondhoeken vielen naar beneden en zijn ogen kregen die ijskoude uitstraling die ze zo vaak hadden. Dit ging uiteraard niet onopgemerkt aan het meisje dat zowat vast gekleefd aan hem zat. “Soh, liefje. Wat is er?” Niet alleen was haar stem bezorgd, maar ook bang. Bang omdat ze zijn stormachtige reputatie kende en vreesde dat de storm deze keer over haar heen zou komen. Als ze niet had gesproken, was Soh vergeten dat ze überhaupt nog bestond. Nu richtte hij zijn blik haar, wist een min of meer vriendelijke glimlach tevoorschijn te toveren en duwde haar zachtjes weg. “Het spijt me, “ ja - der naam vergeten. “schat. Ik moet even iets afhandelen. Zullen we onze afspraak naar morgen verplaatsen?” Het meisje knikte en maakte gelijk dat ze weg kwam. Ze was wel slim.
Met het meisje weg gesneld, stond zijn blik weer op de donder. Hij kraakte zijn nek even voordat hij naar voren liep. Wat moest dat ding hier? Hij was goed in niet mogen, hij was goed in verachten – maar echt haten? De engel haatte maar een paar personen echt. Het waren er niet veel die hij het liefste in het hellevuur zou willen zien branden. De jongen waar zijn afgunstige ogen nu op waren gevallen, was daar zeker één van. Gadverdamme, wat had hij hier te zoeken? Zijn pas was langzaam, berekend: klaar voor een onverwachtste aanval. Vlak voor hem stond hij stil. Sloeg zijn armen losjes over elkaar en keek op de ander neer. Zijn blik alles behalve vriendelijk: dodelijk en afgunstig. Dit was de ijskoude Soh waar roddels door de school over gingen. De Soh die sommige mensen werkelijk vreesden – en terecht.
“Dio. Wat doe je hier?”

Het gekreun van een genietend meisje ontgingen zijn oren niet. Natuurlijk draaide Dio zijn hoofd en keek hij hoe een witharige jongen een meisje tegen zijn borst geklemd had. Het moest even doordringen maar toen besefte Dio dat dat Soh was die weer eens met het zoveelste meisje flirtte. Vroeger was dat juist hetzelfde, elke meisje hing aan zijn lippen. Maar Dio was blij dat hij niet al die aandacht kreeg die Soh altijd al had gehad. Er nood aan hebben had hij ook niet bepaald. Eindelijk leek Soh hem ook opgemerkt te hebben, zijn ogen stonden niet bepaald vriendelijk en ze leken wel vuur te spuwen. Dat kon Dio alleen maar amuseren, langzaam stond hij recht en Soh leek het meisje weg te sturen, dat zou vast een slimme zet zijn sinds Dio Yamato, zijn katana, omklemde met zijn rechterhand. Natuurlijk wist hij dat Soh hier was en ze hadden hem hierheen gestuurd om hem in het oog te houden. Dit zag er al niet bepaald positief uit voor zijn verslag. Soh had al misbruik gemaakt van zijn engel zijn en dat was natuurlijk niet goed voor de menselijke meisjes die dit natuurlijk niet konden weerstaan. Soh liep naar voren en Dio deed net hetzelfde, niet omdat hij dat wou, hij werd lichtelijk gedwongen door zichzelf, zijn ogen straalden net dezelfde afgunst uit als Soh. Dio stak zijn handen in zijn zakken en keek Soh met een neutrale toch afgunstige blik aan. “Dio. Wat doe je hier?” was het enigste wat Soh vroeg, misschien een terechte vraag. "Ik ben hierheen gestuurd om een oogje in het zeil te houden en ervoor te zorgen dat jij geen stommiteiten begaat. Maar die taak is al grondig mislukt." Zijn ijsblauwe ogen gingen naar het plekje waar Soh daarnet stond met een of ander meisje dat hij had opgepikt op deze school. Nu leek het er wel op dat Dio's dag toch nog een beetje boeiender werd sinds dit vast zou uitdraaien op een of ander gevecht. Dat zat er nu al in, Dio kon het gewoon al voorspellen sinds Soh redelijk voorspelbaar was.

(ik moet nog echt in hem inkomen dus don't mind the short posts)

Nu de andere engel opstond kreeg Soh de kans om hem van top tot teen te bekijken. Hij was nog steeds hetzelfde. Het maakte niet uit hoe lang hij ook uit de hemel weg zou blijven, kennelijk bleven schimmen uit zijn verleden er altijd hetzelfde uit zien. Diezelfde asblonde, witte, lokken en die kristalblauwe ogen. Een onwetend persoon zou zeggen dat ze broers zijn. Onwetend zou diegene dan zeker zijn. Dio was zijn broer niet. Niet van bloed en ook niet van hart. Het liefste was Dio helemaal niks van hem, maar kennelijk werd die keuze hem niet gegund. Het antwoord van de engel was daar alleen maar een bevestiging op. Een oogje in het zijl houden, hé? Juist ja. Een zacht gegniffel kon hij niet voor zichzelf houden. Dit was toch ook niet te geloven? Ze sturen een oppasser op hem af, een kinderjuf. Dio nog wel daarboven. Kennelijk waren ze moe van zijn gedrag geworden en wilde ze hem weg hebben. Dus dan hadden ze maar een nutteloze opdracht verzonnen: hem in de gaten houden. Hij gaf het niet graag toe, maar de hemel en zijn persoontjes konden nog verrassend amusant zijn. Hij bedoelde maar: Dio op hem afsturen? Dat was gewoon dom. Heel dom.
Langzaam gleed hij naar voren zoals een slang die dichterbij zijn prooi kroop, klaar voor de dodelijke aanval. De afgunst was al weer van zijn gezicht verdwenen. Zijn mondhoeken waren omhoog gekruld in een wolfachtige grijns, zijn ogen schitterden de andere engel gevaarlijk tegemoet. In tijden van oorlog en honger aten dieren vaak genoeg hun eigen soortgenoten op en dit mocht geen tijd van honger zijn, oorlog was dit zeker wel. Hoewel soortgenoot niet zou kloppen. Soh is nooit een volbloed geweest. Hij was niet zoals die ziekelijke, misselijkmakende, schijnheilige engelen. Nee, hij was velen malen beter dan hen. Zo veel beter.
Ondertussen was hij erg dichtbij gekomen. Hij kon de temperatuur van Dio zijn lichaam op de zijne voelen overslaan en alsnog was er nog geen contact. Nog niet. Langzaam tilde de engel zijn hand op en plaatste die tegen de wang van de ander. Zijn vingers streelden langs zijn kaaklijn. Ja, zijn lippen vormden nog steeds die grijns – maar zijn ogen waren koud. Kouder dan de koudste dag die ooit had bestaan. Kil als een stuk ijs dat je hart doorboorde. Vaak was Soh als sneeuw: koel en zacht. Maar hij kon snel omslaan naar ijs: kil en scherp.
“Dio, Dio,” hij sprak de naam bijna uit alsof het een liedje was, “we weten beiden dat je hier niet wilt zijn. Dat je überhaupt niet in mijn buurt wilt komen.” Terwijl hij sprak bracht hij zijn mond dichter naar die van de ander. “Sowieso is het een absurd verhaal. Ik ben uit vrije wil weg gegaan daar. Waarom zouden ze mij nog in de gaten willen houden? Ik was vieze halfbloed? Eentje met vergif door zijn aderen? Wat maakt het dan nog uit wat ik doe?” De laatste woorden waren niet meer dan kleine zuchten tegen de lippen van Dio aan. Even kuste hij hem waarna hij gelijk een flinke pijnscheut door zijn lichaam liet schieten. Niet dat hij verwachtte dat Dio er last van zou hebben – natuurlijk niet. Maar het was ook geen uitdaging geweest tot een gevecht. Hij had enkel en alleen gedaan omdat hij er zin in had. Omdat het kon.

maakt niet uit heur c:

Ze leken als tweelingbroers, identiek hetzelfde, toch waren ze geen verwanten van elkaar. Het liefst had Dio Soh vermoordt hier ter plekke maar iets in hem hield hem tegen om Yamato door Soh's lichaam te boren. Dio's antwoord op Soh's vraag deed Soh gniffelen, spottend irritant gegniffel dat Dio gewoon was, dus reageren deed hij daar al lang niet meer op. Dio stond daar nog altijd ontspannen te wachten op enige reactie van Soh, hij was hier met tegenzin naartoe gestuurd, dus voor zijn plezier stond hij hier niet echt. Het liefst van al was hij nu terug daarboven en had hij de hele dag niets moeten doen. Maar nu moest hij wel, hij leek net een babysit. Iets wat hij verachtte, haatte. Soh naderde Dio en de afzichtelijke blik was van Soh's gezicht verdwenen. Wat was hij nu weer van plan? Weer een van zijn zielige trucjes die hij zou toepassen zoals altijd? Dio's hersenen begonnen op hoge snelheid situaties te vormen die bij Soh van toepassing konden zijn. Nog steeds naderde Soh hem, hij kon zijn lichaamswarmte voelen, de warmte van een halfbloed. Vergiftigd door het bloed van mens dat door zijn aderen stroomden. Soh's hand ging langs zijn kaaklijn. Dio verstijfde een fractie van een seconde, maar zijn gezichtsuitdrukking ontspande weer al snel. “Dio, Dio,” zei Soh, hij sprak zijn naam uit alsof het een of ander liedje was. “we weten beiden dat je hier niet wilt zijn. Dat je überhaupt niet in mijn buurt wilt komen.” Soh had gelijk, hij wilde hier inderdaad niet zijn, het liefste was hij nu alleen hierboven. Hij was nooit het persoon geweest dat veel aandacht wilde. Soh's mond kwam langzaam dichter bij dat van Dio. Sowieso is het een absurd verhaal. Ik ben uit vrije wil weg gegaan daar. Waarom zouden ze mij nog in de gaten willen houden? Ik was vieze halfbloed? Eentje met vergif door zijn aderen? Wat maakt het dan nog uit wat ik doe?” De laatste woorden waren niet meer dan kleine zuchten tegen de lippen van Dio aan. Soh's lippen raakten de zijne en hij kuste mee, alsof hij het zelf wilde. De pijnscheut die door zijn lichaam schoot was niets meer dan een lichte tinteling, een aangenaam gevoel. "Soh, Soh. Jij behoort nog altijd tot de engelen toe, zelfs met het bloed van mensheid dat door je aderen vloeit, de andere helft van je is nog altijd een engel. Ik wilde hier inderdaad niet naartoe, maar niemand wilde dit. We hebben allemaal besloten dat ik hier naartoe moest komen." Zijn stem was ijzig kalm, maar zijn vingers omklemden Yamato nog steviger dan ooit tevoren.

Hormonen waren een grappig iets. Je kon ze niet in bedwang houden, zelfs hij als meester van lichaam en geest kon dat niet, en als je ze kon ‘lezen’ kon je er heel veel uit opmaken. Zoals nu. Hij kon merken dat de pijn die hij voor kort in Dio had los gemaakt als aangenaam werd opgevat. Altijd interessant om te weten. Het was niet erg engelachtig om masochistisch te zijn. Sowieso was het niet engelachtig om van geweld te houden en als hij zich niet vergiste, kickte daar Dio vroeger altijd op. Oh, ze hadden ontelbare keren gevochten en het zou geen verrassing meer zijn als dit ook weer op een gevecht zou uitdraaien. Maar nu al? Nee. Soh had geen zin om te vechten. Of in ieder geval niet op de fysieke manier te vechten. Liever gebruikte hij nu o zo vriendelijke woorden en andere technieken. Duidelijk maken dat hij hier het alfa-mannetje was en Dio slechts het … alfa-vrouwtje. Belangrijk en sterk, maar ze moest nog steeds buigen richting het alfa-mannetje. Sowieso was Dio gewoon ondergeschikt aan hem. Had hij ooit iets gedaan wat niet van hem verwacht werd? Vast niet. Hij was gewoon een brave, saaie engel. Wellicht een gevaarlijke engel die zeer krachtig was en misschien iets onvoorspelbaar - maar nog steeds de zoveelste engel die alleen maar braaf opdrachten opvolgde. Hijzelf was dat nooit geweest, had dat ook nooit kunnen zijn. Niet het bloed van zijn moeder. Een koude rilling trok over zijn rug bij de gedachte aan haar. Zijn moeder… Bah.
“Zelfs met het bloed van mensheid.” Hij zei wat? Nog voordat hij het zelf in de gaten had, had Soh uit gehaald en de jongen hard in het gezicht geslagen. Elk plezier dat voor even op zijn gezicht gelegen had, was compleet verdwenen. “Waag het niet om te zeggen dat ik mensenbloed in me heb.” Zijn stem was laag, duivels. De stem die zijn grootvader, de Zwarte Engel, waarschijnlijk ooit gehad had. “Je weet best dat het demonenbloed is en je weet ook dat ik zoveel meer ben dan jij.” Zijn vingers begroeven zich in het haar van de ander. Hij kantelde zijn hoofd naar achteren, staarde hem aan met de meest moordlustige blik die waarschijnlijk ooit in zijn ogen gelegen had. “Van mijn beiden bloed hebben mijn ouders direct naast God gestaan. Dit is meer dan dat jij ooit kan zeggen.” Nog steeds die lage, duivelse stem: een stem die niet bij een engel kon horen.
Even glijden zijn ogen weg van het gezicht van Dio en vielen op zijn katana. Met een grom liet hij hem los en trad een stap naar achteren, maar niet zoveel dat Dio de ruimte zou hebben om zijn katana te trekken. Het nadeel van lange, scherpe wapens: je moest de ruimte hebben. Met weer afgunstige ogen staarde Soh hem aan. Wat een misselijkmakend joch was het toch ook.

Het was een fijn gevoel, die tintelingen, die pijn. Dio hield van sadomasochisme en vechten. Zijn vechtlust was groot, ook al was hij een engel, hij had aparte kantjes. Soh en Dio hadden al zoveel keren gevochten dat Dio wist hoe hij vocht en hij had er altijd wel een tegenaanval tegen. Misschien had hij extra getraind maar daar twijfelde hij toch aan. Soh gebruikte liever de woordentechniek, laten zien dat hij zogezegd beter was dan Dio, wat niet zo was. Dio had betere technieken en kon hem zo hier en nu afmaken. Maar nog steeds hield iemand hem tegen dat te doen. Hij volgde de regels, daar was helemaal niets mis mee, maar toch moest hij er eens van afstappen, geen regels meer volgen en gewoon compleet op zichzelf handelen. Dat zou pas een wonder zijn, Dio die afstapte van regels en tucht. Natuurlijk de spottende opmerking die Dio had gemaakt dat Soh zogezegd mensenbloed had was verkeerd, het was demonenbloed, dat was het. Een warme gloed werd op zijn kaak voelbaar toen Soh hem in het gezicht sloeg. Nu kreeg Dio een brede grijns op zijn gezicht, ja dat lag gevoelig. Misschien kon hij die zin beter onthouden want Soh glimlachtte niet meer. “Waag het niet om te zeggen dat ik mensenbloed in me heb.” Zijn stem was laag, duivels en Dio kon er alleen maar mee lachen. Je weet best dat het demonenbloed is en je weet ook dat ik zoveel meer ben dan jij.”
"Natuurlijk weet ik dat er demonenbloed door je lichaam stroomt, ik wou je reactie zien. En wie zegt er dat ik compleet engel ben... Hmm, Soh?" Soh's vingers bevonden zich in Dio's haar en Soh staarde hem aan met een moordlustige blik. Maar nog steeds bleef zijn gezichtsuitdrukking ijzig en kalm. “Van mijn beiden bloed hebben mijn ouders direct naast God gestaan. Dit is meer dan dat jij ooit kan zeggen.” Dio moest een geeuw onderdrukken, wat kon hem het nou schelen. "Like I do care, zelfs al stam je af van god, wie zegt er dat je beter bent dan mij?" Soh's ogen gleden naar Dio's katana en met een grom liet hij hem los. Dio's blik stond nu uiterst geamuseerd, iets wat je weinig zag bij iemand die bijna nooit emotie toonde. Er was alleen niet genoeg plek om Yamato uit zijn schede te halen en Soh's strot door te snijden, maar het was nog niet nodig om Yamato erbij te halen, helemaal nog niet nodig.

PROFILE MAGICIAN

» Just... Just.. Boring!
» Boring.
» school is boring.
» just boring game i play

First day, boring day already ||Soh||

First day, boring day already ||Soh||

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen