Linde zat tegen de muur van de gymzaal op een houte bank. Ze mocht niet meedoen, Haar wond was nog te zwak. Steeds moest ze de bal ontwijken die vlak naast haar tegen de muur stuiterde en weer terug het de zaal in vloog. Het was best wel saai om stil aan de rand te zitten terwijl de rest zich uitsloof op het veld en helemaal bezweed raakte. Ze zag de fanantieke blikken van verschijdene jongens en meisjes. De wat meer onverschillige blikken en de verveelde blikken van personen die er geen zin in hadden maar wel moesten spelen. Het geluid was niet heel hard, altijd als ze wel meedeed leek het geluid veel harder. Linde was niet een goede sporter maar ze deed wel altijd haar best. Ze pakte uit haar tas een tekenblok en een potlood. Ze begon zonder het te beseffen op haar potlood te bijten. Aandachtiog keek ze naar de mensen voor haar die druk bezig waren met hun spel. Voorzichtig begon ze te tekenen, eerst een gezicht, lijn voor lijn, dan het lichaam, steeds gedetailleerder. Elke schaduw, elke zichtbaren spier, zo uit haar hoofd. Zonder in de gaten te hebben wie ze tekende tekende ze een van haar klasgenoten. De leraar stond aan de andere kand van de gymzaal op zijn fluiteje te blazen, Het schelle fluitje lijde haar aandacht af.

O, wat had ze toch een hekel aan gymnastiek.
Ze was er niet goed in en ze kon er niets mee.
Als ze een bal in haar handen kreeg had ze echt eerlijk geen idee wat ze er mee moest zonder gewond te raken.
Vivespa stond midden in het veld en keek schichtig om zich heen.
De bal kwam op haar af en ze wilde bukken, te laat, want de bal kwam tegen haar gezicht aan.
Ze stond op en wreef over de pijnlijke plekken.
Natuurlijk, ze moest gewoon doorspelen.
Ze wierp een jaloerse blik naar het meisje dat op de bank zat en niet mee hoefde te doen.
Misschien moest ze zich bij de volgende verwonding extra aanstellen, zodat ze daar ook kon gaan zitten.
Maar goed, ze had die bal dus nog in haar handen.
Ze keek hulpzoekend om zich heen, ze wist niet zo goed wat ze ermee moest.
Tenslotte gooide ze hem gewoon ergens heen, het kon haar niets schelen als dat niet haar team was.
Natuurlijk zou niemand haar die fout vergeven.
Dat sloeg echt nergens op.
Vivespa werd toch ook niet boos als iemand een antwoord niet wist in een Darkmagic les?
Ze rende naar een hoek, daar zou ze waarschijnlijk het veiligst zijn voor de bal.
Ze zou later geen sportvrouw worden, dan was duidelijk.
Toch stuiterde de bal tegen de muur aan , rakelings langs Vivespa.
De tweede bal werd gegooid op de plek waar een seconde geleden nog haar hoofd had gezeten.
In het ontwijken voor die bal zakte ze door haar enkel.
Ze rolde over de grond en bleef toen liggen, voor het dramatische effect.
Fijn, niemand zag haar.
Ze stond verontwaardigd op en hinkelde naar de bank, waar ze naast het meisje ging zitten.
Het verbaasde haar dat alles ongemerkt ging, ze had net zo goed gewoon naar de bank toe kunnen lopen.
Waarom had ze dat niet eerder gedaan?
Het meisje tekende in haar tekenblok.
"he, wat teken je?" vroeg Vivespa haar.
Ze keek er zelf naar en ontdekte dat ze de gymles natekende.
Knap hoor, Vivespa kon nog niet eens iets levenloos natekenen, laat staan een beeld wat telkens veranderde.
"Mooi hoor. Je hebt geluk dat je niet mee hoefde te doen het was echt oersaai." Vivespa glimlachte en wees op de tekening.
Vivespa was trots op zichzelf.
Ze had uit zichzelf, helemaal zonder aanleiding iemand aangesproken!
Ze glimlachte nog een keer naar het meisje.

"he, wat teken je?" Na de korte fluit van de leraar was ze weer helemaal in concentratie gezonken toen opeens een meisje naast haar stond. Linde keek haar aan maar voor ze kon antwoorden keek haar klasgenoot al naar haar schetsblok. "Mooi hoor. Je hebt geluk dat je niet mee hoefde te doen het was echt oersaai." Vivespa glimlachte en wees op de tekening.
Linde was te verbaast om iets terug te zeggen. Eigenlijk sprak Linde nooit met haar klasgenoten en meestal begonen zij ook niet uit zichzelf tegen haar te praten. 'Ehh,.... dankje.' Linde glimlachte vriendelijk naar Vivespa, gezelschap was toch wel prettig. Linde sloeg haar kladblok dicht en stopte het potlood en het blok weer terug ik haar tas, Vivespa vond het vast niet leuk om haar alleen maar te zien tekenen, straks ging ze nog denken dat ze het fijn vond op complimentjes te krijgen en dat ze er graag meer kreeg. Linde schaamde zich altijd als ze en compliment kraag en had altijd het gevoel dat ze rood werd, wat meestal ook zo was. 'Is het echt zo saai?' vroeg Linde wijzend naar het spel wat werd gespeeld door de fanantiekelingen. Linde keek weer naar Vivespa, nu viel Linde het pas op dat ze een rode wang had. 'Heb je en bal tegen je gezicht gekregen? Is het daarom dat je niet meer hoeft mee te spelen?'

Het meisje bedankte haar, ze leek een beetje verlegen.
Dat zou niet zo gunstig zijn, want als ze een gesprek wilde starten zou Vivespa zelf veel moeten praten.
Of het was juist gunstig en ze zouden niet praten.
Vivespa zuchtte, ze moest ook niet zoveel nadenken.
Het meisje stopte haar teken spullen weg.
"Ik weet eigenlijk niet hoe je heet, dus.. hoe heet je?" Die vraag stelde ze niet zo handig en ze beet op haar lip.
"is het echt zo saai?" Vroeg het meisje.
"Ik overdrijf misschien een beetje.. het is eigenlijk niet saai, meer levensgevaarlijk." Vivespa lachte.
Het meisje vroeg zich hardop af of ze een bal tegen haar gezicht had gekregen en ze daarom niet meer mee speelde.
"ja, daarom, levensgevaarlijk." Vivespa glimlachte. "De tweede keer stelde ik me misschien een beetje aan... Ik heb hier ook echt een hekel aan"
Vivespa wreef snel over haar wang.
Zag je die plek goed?
Ze moest straks maar even in de spiegel kijken, als ze zo rond zou blijven lopen zou ze ook niet echt een goede indruk maken vandaag...
En weer dat gepieker.
Zou ze daar ooit vanaf komen?
Sommige dingen konden niet vergeten worden, niet alles kon je wegdenken.
Dat werd zo onderhand haar motto.
Het meisje leek haar erg aardig en ze was blij dat ze haar tijd niet hoefde te verspillen met gymnastiekles.

"Ik weet eigenlijk niet hoe je heet, dus.. hoe heet je?" Die vraag stelde ze niet zo handig en ze beet op haar lip. "Ik overdrijf misschien een beetje.. het is eigenlijk niet saai, meer levensgevaarlijk." Vivespa lachte. 'Heb je en bal tegen je gezicht gekregen? Is het daarom dat je niet meer hoeft mee te spelen?' "ja, daarom, levensgevaarlijk." Vivespa glimlachte. "De tweede keer stelde ik me misschien een beetje aan... Ik heb hier ook echt een hekel aan" Vivespa wreef snel over haar wang. Linde die nog niet antwoord had op de eerder gevraagde vraag keek weer naar Vivespa. 'Ik heet Linde. En het rode op je wang trekt al weer weg hoor. Voor het einde van de les zal je er waarschijnlijk niets meer van zien.' Zei Linde die zag hoe Vivespa over haar wang vreef en zich afvroeg of die lang bleef zitten. Aan de andere kant van het lokaal klonk het schrelle eindfluitje van de leraar, het spel was afgelopen. Het was gelijkspel, je kon van de zijkant heel goed zien wat mensen dachten onder het spelen, zelf vond Linde dat wel grappig. Nu kon ze de blikken zien van de personen die zo graag hadden willen winnen en die nu berdoeft waren om naar haar mening niets. Ook waren er veel mensen die blij waren dat het eindelijk klaar was. De leraar begon het volgende spel uit te leggen maar Linde was niet geinteresseerd. 'Geen zin om weer mee te spelen?' vroeg Linde aan Vivespa die nog steeds naast haar stond.

Het meisje heette dus Linde.
"Leuke naam." zei Vivespa.
Gelukkig zij Linde dat de plek wel snel weer weg zou gaan.
Hoe wist ze eigenlijk dat ze daar aan had gedacht?
Eindelijk iemand met hersenen in deze klas waarschijnlijk.
Vivespa schrok van het schelle fluitje dat door het lokaal klonk.
Zo te zien was het gelijkspel, als Vivespa het hele spel weg was geweest had er waarschijnlijk wel iemand gewonnen.
Vivespa gooide de bal vaak genoeg naar het andere team.
"geen zin om weer mee te spelen?" Vroeg Linde die merkte dat Vivespa er nog steeds zat.
Ze zuchtte omdat de leraar vroeg of laat zou merken dat ze niet meedeed.
"Echt geen zin nee. Maar ik zal wel moeten als ik geen onvoldoende wil halen voor dit nutteloze vak." Vivespa gaapte overdreven, om aan te geven dat ze echt geen zin had.
Ze besloot dat ze gewoon ging blijven zitten waar ze zat, als de leraar iets merkte deed ze gewoon weer mee.
"Ben je hier nieuw? Ik heb je nog nooit gezien, maar dat kan natuurlijk ook komen doordat ik zelf nieuw ben..."
Ze praatte echt opvallend veel de laatste tijd.
Vroeger zou ze dit nog niet eens in haar hoofd kunnen halen, nu bleef ze vaak maar praten over van alles en nog wat.
Ze wist ook niet hoe het kwam.

"Echt geen zin nee. Maar ik zal wel moeten als ik geen onvoldoende wil halen voor dit nutteloze vak." Vivespa gaapte overdreven, om aan te geven dat ze echt geen zin had.
"Ben je hier nieuw? Ik heb je nog nooit gezien, maar dat kan natuurlijk ook komen doordat ik zelf nieuw ben..." zei Vivespa. 'Ja, je zou wel kunnen zeggen dat ik nieuw ben hier. Het is nu een paar maandjes geleden toen ik hier kwam.' Andwoorde Linde. Die paar maandjes leken voor Linde heel lang geleden. Haar tijd op school kroop voorbij met af en toe een lichtpuntjes en ook af en toe dingen die ze liever wilde vergeten. Maar Linde had zich erover heen gezet en wilde alleen nog maar aan de toekomst denken, met al heel haar verleden zou niemand blij worden. 'Waarom ben je naar deze school gekomen, zo midden in het schooljaar?' Vroeg Linde geinteresseerd aan Vivespa.

sorry, ik ben een beetje inspiratieloos...

"Ja, je zou wel kunnen zeggen dat ik nieuw ben hier. Het is een paar maandjes geleden toen ik hier kwam. Antwoordde Linde.
Vivespa vond een paar maandjes best lang, het was haar record op een van haar vele Shadraanse scholen.
Er begon een nieuw spel, weer met een bal, dus er was geen reden om mee te doen.
Vivespa volgde de bal een tijdje met haar ogen totdat hij haar kant op gegooid werd en ze angstig ineen dook.
Ze was net zo bang voor een basketbal als voor een vleesetend beest.
Dat kwam omdat ze letterlijk en figuurlijk een makkelijk doelwit was, om een paar rot opmerkingen en een bal naar toe te mikken.
Ze staarde naar haar nagels toen ze terugdacht aan een paar maanden geleden.
Dat moest ze gewoon niet meer doen...
Ze schrok op uit haar gedacht toen Linde aan haar vroeg waarom ze zo midden in het schooljaar was gekomen.
Au, ongemakkelijk onderwerp.
Vivespa keek weer naar haar nagels en stopte toen een vinger in haar mond om er een af te scheuren met haar scherpe tanden.
Ze wilde iets zeggen om Linde van het onderwerp af te brengen, maar wist niets te bedenken.
"Ehm.. Het was niet zo leuk op de vorige scholen...Welk spel is dit?" Vivespa kon zichzelf wel voor de kop slaan dat ze zo'n stomme vraag had gesteld om van het gesprek af te dwalen, al helemaal omdat Linde wist dat Vivespa voor geen meter geïnteresseerde was in de les.
"Ik bedoel... Ik wil wel graag weten wat ik moet doen als ik straks betrapt wordt en weer mee moet doen." Als ze er al iets van had kunnen maken was het nu verpest.
Wat een idioot stomme opmerking had ze gemaakt.
Vivespa beet op haar lip en staarde de zaal weer in.



// Haha, ben ook inspiratieloos de laatste tijd, de zinnen die Viv zegt slaan nergens op

"Ehm.. Het was niet zo leuk op de vorige scholen...Welk spel is dit?" Andwoorden Vivespa ontwijkend. "Ik bedoel... Ik wil wel graag weten wat ik moet doen als ik straks betrapt wordt en weer mee moet doen." Vivespa beet op haar lip en staarde de zaal weer in. verbaast keek Linde Vivespa na. Had ze soms iets verkeerts gezecht of zo? Linde wist nu dat Vivespa bang was voor de bal die ze telkens ontweek. Waarom bestoot ze dan toch mee te doen met het spel? Nou ja, het maakte niet heel veel uit. Aan het begin van de les al was ze van plan om onder de les te gaan vragen om weg te mogen omdat de bank zogenaamd niet echt komfortabel zat en haar wond pijn begon te doen. Dan kon ze gewoon terug naar de rustige slaapzaal. Ze pakte haar spullen op en zetten haar zielige gezicht op, keek goed waar de bal zich in het veld bevond en liep naar de andere kant van het lokaal waar de leraar nog steeds hard zijn best deet om het spel netjes en ordelijk te laten verlopen.

(eehm.. ik ben niet weggelopen..?)

Linde stond op nadat ze me verbaasd had aangekeken.
Natuurlijk, ze dacht vast dat ze gek was.
Vivespa kon nu twee dingen doen, ze zou Linde achterna kunnen gaan of ze zou verder kunnen gaan met dit spel.
Optie twee viel sowieso al af, de les duurde niet meer zo lang en ze had er ook echt geen zin in.
Linde dacht dat Vivespa gek was, dus het was misschien ook niet echt een goed idee om haar achterna te gaan.
Toch stond ze op van de bank en liep ze naar Linde toe.
"Sorry." zei ze tegen haar.
Linde was aardig, dus het leek haar beter om haar excuses aan te bieden.
Vivespa dook in elkaar toen de bal over haar hoofd vloog.
"ga je weg?" Vroeg ze aan Linde.
Vivespa stond weer rechtop toen ze Linde aankeek.
Hopelijk ging ze niet weg, er was eindelijk iemand die aardig tegen Vivespa deed.
Ze keek even naar haar haar sportkleding en streek toen een kreukel in haar t-shirtje glad.
Daarna wierp ze nog een blik op de klok, die linksboven in het lokaal hing en slaakte een zucht toen de wijzers bijna niet verschoven leken te zijn.
Ze zocht de ogen van Linde weer op en keek haar aan.
"Waarom deed jij eigenlijk niet mee." Vroeg Vivespa zich ineens af toen ze voor bedacht dat Linde al de hele les op de bank had gezeten.

Sorry beetje kort, ben inspiratieloos

Gymles, natuurlijk hetgene wat Mats tegenviel. Hij was al helemaal geen sportief type en dan zeker niet als het om de sport ging waar ze nu mee bezig waren. Hij rolde met zijn ogen en bleef enkele seconden in de deuropening staan. Fijn geen enkele lege bank te bespeuren. Dus besloot hij zo stil mogelijk naar een bank toe te lopen met het minste volk op. Zo had hij minder kans om aangesproken te worden. Immers de twee meisjes die op de bank zaten die waren veel te druk bezig met babbelen om hem zelfs nog maar op te merken, laat staan hem nog eens te zien afkomen. Hij zette zich neer met zijn tas naast zich. Daar haalde hij een dik boeek uit waar hij ondertussen al halfweg in was. Met zijn leesbril op zijn neus las hij verder.

Ze hadden hem niet opgemerkt, mooi zo. Mats had helemaal geen zin om een babbeltje te slaan met de twee en hij had al zeker een boek meegenomen om te lezen tijdens de sport. Hij hield namelijk niet van sport. Hij fakete wel iets tegen dan of hij deed met zijn tegenzin mee. Het schelle fluitje irriteerde hem zodanig dat hij met een vuile blik naar het fluitje, het fluitje stiller liet fluiten, zodat hij er minder hoofdpijn van kreeg. De stemmen van de twee babbelende meisjes die bijna vlak naast hem zaten. Maar daar reageerde hij gewoon niet op, hij deed er zelfs geen enkele moeite voor om zelfs maar naar hen te kijken. Hij las gewoon verder zonder een woord naar de meisjes toe te werpen. Maar hij hoorde wel vaag over wat ze bezig waren. Opeens stond het ene meisje op waarna het andere meisje direct op reageerde: "ga je weg?"
Hij lachte binnensmonds. Het had vast wel te maken met haar, maar dat kon je nooit weten. "Waarom deed jij eigenlijk niet mee." zei het andere meisje weer en Mats keek haar dan aan en dan focuste hij zich weer op zijn boek. Het had geen zin haar een tegenreactie toe te werpen.

oeps.......

"Sorry." zei Vivespa. Vivespa dook in elkaar toen de bal over haar hoofd vloog. "ga je weg?" Vroeg ze aan Linde. Linde draaide zich om. 'eh, ik dacht dat je weer wilde spelen en dan had het toch geen zin meer om hier te blijven. Maar ga je niet spelen?..... Sorry dat ik opeens wegliep. Vivespa stond weer rechtop toen ze Linde aankeek. Vivespa keek even naar de klok en Linde volgde haar blik. In haar ooghoek zag ze dat een jongen op de bank zat en hij zat een dik boek te lezen. Die heb ik hiervoor nog niet gezien, waarschijnlijk te laat, dacht Linde. "Waarom deed jij eigenlijk niet mee." Vroeg Vivespa opeens. Even schrok Linde van de vraag en wist niet of ze daar wel antwoord op wilde geven. ''Nou, ehh.... Ik heb een wond, op/in mijn buik. Het is een paar maandjes geleden maar ik heb ehh... zelfmoord proberen te plegen.' Verlegen keek ze naar Vivespa bang voor wat zij daar van vond. Maar een ding vond Linde heel belangerijk, en dat was eerlijk zijn tegen iedereen. Als iemand iets aan haar vroeg moest ze daar eerlijk op andwoorden omdat die ander daar recht op had. 'Kom we gaan weer op de bank zitten.'

Het werd spannend in zijn boek. Ze gingen bijna vechten tegen de grote slechterik, maar Mats' aandacht werd getrokken door de conversatie tussen de twee meisjes. Het ene meisje met het groene haar voreg waarom ze niet meedeed met gym en het andere meisje keek haar enigsinds geschrokken aan.
Bij de woorden van het meisje keek Mats op: ''Nou, ehh.... Ik heb een wond, op/in mijn buik. Het is een paar maandjes geleden maar ik heb ehh... zelfmoord proberen te plegen.' Verlegen keek ze naar het andere meisje. " Zelfmoord, dan moet je daar wel een hele goede rede voor hebben." zei hij langzaam, elk woord zorgvuldig uitgekozen. "Zelfmoord is dan nog de enigste uitweg, je ziet geen andere oplossing, alleen het wegnemen van je eigen leven. Was dat de enige uitweg voor je meisje? Het wegnemen van je eigen leven?" Hij keek haar met een opgetrokken wenkbrauw aan, als je zelfmoord wou plegen had je een heel goede rede nodig die er in zijn mening bijna nooit was. Hij zuchtte even zacht en hij klapte zijn boek dicht. Met een snelle beweging haalde hij de bril van zijn neus en keek hij het meisje aan. Hij stopte alles weg en zei dan "Je kan het gerust vertellen en dan ik je misschien helpen met wat je had kunnen doen of kunt doen." Hij keek haar met een rustige blik aan en wachtte op haar antwoord. Hij had het niet verwacht, een meisje dat haar leven beu was, dat had hij nu nog nooit meegemaakt, allesinds iemand die dood wilde en dat kwam dan niet door hem. Hij streek met zijn rechterhand zijn haar uit zijn ogen.

(Viv heeft blond haar, maar goed.)

Vivespa keek Linde lang aan, ze moest haar best doen om haar mond dicht te houden.
Het was niet omdat ze Linde iets wilde verwijten, het was omdat Linde zoveel lef had gehad. Meerdere keren had Vivespa dit besluit ook overwogen, maar ze kon het lef er niet voor opbrengen.
Misschien was het fout, maar ze had bewondering voor Linde.
Heel even schoot haar blik naar de deur toen er een jongen binnen kwam, maar ze herstelde zich snel toen Linde zei de ze weer op de bank ging zitten. Ze volgde haar voorbeeld en liep haar achterna. de jongen zat alleen een boek te lezen.
Ze kon er niets aan doen maar ze ging iets dichterbij de jongen zitten, ze kon er slecht tegen als mensen alleen moesten zitten. Misschien wilde de jongen dat zelf wel, maar zij wilde het niet. " Zelfmoord, dan moet je daar wel een hele goede rede voor hebben." Zei de jongen ineens. Hij sprak de woorden langzaam uit. Ze keek hem aan. Waarom bemoeide hij zich ineens met hun gesprek? Nou ja, het was beter dan dat hij alleen, zielig in een hoekje van de zaal zijn boek las. En eerlijk gezegd was Vivespa ook wel nieuwsgierig van Linde's woorden. Het was eigenlijk niet eerlijk om het haar te vragen, omdat Vivespa wist dat zijzelf nooit de reden zou willen vertellen, tegen bepaalde personen dan, dus was ze blij dat de jongen die vraag stelde. "Zelfmoord is dan nog de enigste uitweg, je ziet geen andere oplossing, alleen het wegnemen van je eigen leven. Was dat de enige uitweg voor je meisje? Het wegnemen van je eigen leven?" Vivespa keek de jongen een beetje geiriteerd aan, waar ze meteen spijt van had, ze zou het zelf ook zo gevraagd hebben. Natuurlijk was het voor Linde ook moeilijk om over haar verleden te vertellen, maar Vivespa was gewoon nieuwsgierig geboren. De jongen klapte zijn boek dicht en haalde de bril van zijn neus. "Je kan het gerust vertellen en dan ik je misschien helpen met wat je had kunnen doen of kunt doen." Ja, Vivespa raakte geirriteerd door deze jongen, vooral omdat hij de woorden uit haar mond haalde. Ze schraapte haar keel en praatte toen snel omdat ze de jongen voor wilde zijn. "Praten helpt, echt. Het is moeilijk dat weet ik, maar het lucht op." Vivespa deed haar best om haar gezicht in de plooi te houden. Het was krankzinnig, maar ze voelde zich triomfantelijk omdat ze had gewonnen. Het was nu geen tijd voor wedstrijdjes. Ze voelde zich schuldig en keek weer naar Linde. Haar ogen zeiden; "je kunt het!" Bemoedigend legde Vivespa een hand op Linde's schouder.

Het irriteerde hem hoe het blonde meisje hem aankeek. Hij reageerde er misschien iets te snel op. Met zijn haast twee meter stond hij recht en reageerde bits: "U weet goed genoeg dat u dit zelf wou zeggen, dat zie ik aan uw houding. Dus u hebt geen enkel recht om mij geïrriteerd aan te kijken." Hij draaide zich om toen hij het geluid van de bal hoorden hij ving hem en smeet hem met volle kracht tegen iemand, die te sloom was om zelfs maar te reageren, dus kreeg hij een bal tegen zijn hoofd. Hij keek dan naar het meisje toen hij zei dat hij altijd met andere mensen kon praten en hij rolde met zijn ogen: "Jij lijkt me zo'n type dat altijd met de hoofdprijs wilt gaan lopen. Is het niet?". Hij glimlachte opeens heel poeslief. Hij had een aantal dingen in petto om haar serieus te gaan irriteren. Het meisje legde bemoedigend haar hand op de schouder van de andere. "Hoe ga je dit oplossen blondje? Alleen praten zal niet helpen, je moet ook weten waar je mee bezig bent als je je over haar gaat ontfermen. Hoe ga je haar steunen? Hoe ga je haar helpen met haar probleem?" Hij grijnsde en lachte dan even, het amuseerde hem na een tijdje enorm hoe het blondje met alle triomph wou gaan lopen terwijl hij eigenlijk de twee wou bespelen als een instrument, compleet naar zijn wil. Maar dan moest hij eerst het vertrouwen krijgen, dus hij liet het irritatie deel wegvallen en besloot nu hun vertrouwen te winnen. "We kunnen haar natuurlijk samen helpen, ik ben Mats" zei hij met een glimlach en hij stak zijn hand uit naar beiden. Dit was nog maar het begin. Zijn gedachten raasden rondjes in zijn hoofd, van manipulatie tot hen de kop zot maken. Hij grijnsde en glimlachte dan weer, met zijn hand die verborgen zat in een witte handschoen uitgestoken.

Ze keek met haar grote ogen naar de jongen die stond te tieren. Vivespa schrok zich een ongeluk toen hij zo reageerde. Ze had geen idee welke kleur haar ogen nu waren, eerst voelde ze de boosheid van de jongen, toen haar eigen emotie, ze was eerst bang en toen verdrietig, niet alles weer opnieuw...
Dit was wel een nieuwe, eerst werd ze verweten van dat ze nooit iets zei, nu verweet iemand haar dat ze contact zocht, iets waar ze zo lang lef voor verzameld had.
Ze beet op haar lip om da tranen die opwelde tegen te houden die opwelde doordat ze aan haar verleden dacht of doordat de jongen zo boos op haar was. Misschien allebei. Misschien voelde zo ook nog Linde's verdriet. De jongen schatte haar verkeerd in, ze wilde helemaal niet met de hoofdprijs rond lopen, integendeel, ze wilde zo weinig mogelijk aandacht en zette zichzelf vaak op de laatste plaats. Ze wilde iets zeggen, haar excuses maken, maar ze wsit dat ze dan haar tranen niet binnen kon houden. Bovendien wist ze niets te zeggen, alleen haar standaard woorden. Een 'sorry' of een 'het spijt met' lag voor in haar mond maar ze durfde het niet uit te spreken. Ze haalde een paar keer diep adem om rustig te worden en toen ze zeker wist dat de tranen wegbleven zei ze; "Sorry" Haar kleine stemmetje was nauwlijks hoorbaar in da zaal vol geluiden. Ze hoopte dat hij het gehoord had, zodat ze niet nog een keer hoefde te spreken. "Hoe ga je dit oplossen blondje? Alleen praten zal niet helpen, je moet ook weten waar je mee bezig bent als je je over haar gaat ontfermen. Hoe ga je haar steunen? Hoe ga je haar helpen met haar probleem?" Hij grijnsde en lachte toen even. Blondje? kon op zeg, kon hij niets beters verzinnen? Vivespa deed net alsof zijn woorden haar niets deden en draaide zich weer naar Linde. "We kunnen haar natuurlijk samen helpen, ik ben Mats" zei hij met een glimlach en hij stak zijn hand uit naar Linde en Vivespa. Het verbaasde haar hoe Mats plotsling was omgeslagen, misschien had hij haar excuus toch gehoord? Ze aarzelde een seconde toen ze de uitgestoken hand zag, wit gehandschoend. Duizende gedachte flitste door haar hoofd en ze probeerde Mats' Emoties te vinden. Het was moeilijk om te concentreren en ze schudde uiteindelijk maar zijn hand. "Vivespa, niet Blondje." Vertelde ze terwijl ze haar best deed een glimlach op haar gezicht te krijgen.

" Zelfmoord, dan moet je daar wel een hele goede rede voor hebben." Zei de jongen ineens. Geschrokken keek Linde de jongen aan, had iedereen het gehoord. Het was nu niet echt de bedoeling dat iedereen het zou weten. "Zelfmoord is dan nog de enigste uitweg, je ziet geen andere oplossing, alleen het wegnemen van je eigen leven. Was dat de enige uitweg voor je meisje? Het wegnemen van je eigen leven?" Ging de jongen verder. Vivespa keek de jongen een beetje geiriteerd aan."U weet goed genoeg dat u dit zelf wou zeggen, dat zie ik aan uw houding. Dus u hebt geen enkel recht om mij geïrriteerd aan te kijken." Hij draaide zich om toen hij het geluid van de bal hoorden hij ving hem en smeet hem met volle kracht tegen iemand, die te sloom was om zelfs maar te reageren, dus kreeg hij een bal tegen zijn hoofd. Toen richt hij zich ook weer tot Linde "Je kan het gerust vertellen en dan ik je misschien helpen met wat je had kunnen doen of kunt doen." Vivespa keek de jongen weer even geiriteerd aan en wede zich toen ook tot Linde. "Praten helpt, echt. Het is moeilijk dat weet ik, maar het lucht op." Vivespa deed haar best om haar gezicht in de plooi te houden. Dit alles overweldigde Linde een beetje. Dit was toch wel meer privé dan het fijt dat ze zelfmoord had geprobeerd te plegen. "je kunt het!" Bemoedigend legde Vivespa een hand op Linde's schouder. Het viel Linde niet echt op wat de jongen zei alleen een paar dingentjes, zoals dat hij mats heette. Eerst klonk het als ruzie en toen op eens poeslief. 'Moet dit nu.?' Vragend keek ze de twee aan. 'Wat heeft het voor zin om hier een beetje te staan bekvechten. Het maakt mij helemaal niet uit wat je vraagt of zo. Al is het voor mij nogal gevoelig als iemand er naar vraagt om mij te helpen dan kan ik dat alleen maar warderen. En ik wardeer het niet dat jullie opeens zo stom tegen elkaar doen terwijl jullie elkaar nog nouwelijks kennen.' Nu keek ze Mats recht aan. 'Ik hoop dat je die echt meent.' En ze knikte naar de hand die hij uitstook naar Vivespa. 'En trouwens, als jullie me echt willen helpen heeft het toch geen zin als jullie elkaar niet mogen.' Vriendelijk keek ze de twee aan. Hopelijk had het ook effect. 'Ik heet trouwens Linde.' zei ze tegen Mats

Linde kwam tussen Vivespa's en Mats' bekgevecht door. "Moet dit nu? Wat heeft het voor zin om hier een beetje te staan bekvechten. Het maakt mij helemaal niet uit wat je vraagt of zo. Al is het voor mij nogal gevoelig als iemand er naar vraagt om mij te helpen dan kan ik dat alleen maar warderen. En ik wardeer het niet dat jullie opeens zo stom tegen elkaar doen terwijl jullie elkaar nog nauwelijks kennen." Ze had gelijk, ze had helemaal gelijk. "Ja, sorry, dat zie ik al, maar 'iemand' wilde niet luisteren!" Ze keek Mats vernietigend aan. Toen besefte ze wat ze deed. "sorry!" Zei ze snel en beschaamd tegen beide.En het speet haar oprecht. "Ik doe mijn best, echt. Ik heb soms gewoon het idee dat ik niet echt in de Darkmagic etage hoor..." Ze zei het vooral omdat ze Mats er wel eens rond had zien lopen. "Maar goed, ik praat teveel over mezelf." Ze keek naar het spel dat bezig was en via Mats weer terug naar Linde. "Ik snap het ook als je er niet over wilt praten, heel goed zelfs, dat zou ik ook niet doen, maar als je er mee zit is het juist goed. Dus zit je er mee?" Als Linde er niet mee zat had het geen effect haar te helpen. Ze keek nog een keer bemoedigend naar Linde en deed haar best te glimlachen naar Mats, maar ze deed het meer voor Linde dan voor hem. Ze wist niet wat het was, ze kon het gewoon niet goed vinden met haar etage genoten. Wel goed met die op de Wood Magican etage rondliepen, misschien leken ze meer op haar daar. Het was geen optie om over te stappen, ze beheerste toch echt de duister magie. En weer voelde ze zich een egoïst, omdat ze alleen maar aan zichzelf dacht. Ze schudde even snel haar hoofd en richtte zich alweer op Linde, maar toen bedacht ze dat ze ook een egoïst was als ze haar zou helpen.
Het was allemaal zo ingewikkeld. Tenslotte besloot ze (voor Linde) de band met Mats te verbeteren. Ze keek hem alleen maar vriendelijk aan en wist er af en toe een glimlachje aan toe te voegen. Ze vroeg naar zijn boek, omdat dat het enige was waar ze bij hem naar geïnteresseerd was. Uiteindelijk keek ze op de klok en de wijzers waren twee keer zo snel verschoven als toen straks. Als ze Linde nog wilde helpen moest ze opschieten. Ze glimlachte. Ja, ze was een egoïst.

"Ja, sorry, dat zie ik al, maar 'iemand' wilde niet luisteren!" Vivespa keek Mats vernietigend aan. Toen besefte ze wat ze deed. "sorry!" Zei ze snel en beschaamd tegen beide. "Ik doe mijn best, echt. Ik heb soms gewoon het idee dat ik niet echt in de Darkmagic etage hoor..." Ging ze verschaamd verder. "Maar goed, ik praat teveel over mezelf." Ze keek naar het spel dat bezig was en via Mats weer terug naar Linde. "Ik snap het ook als je er niet over wilt praten, heel goed zelfs, dat zou ik ook niet doen, maar als je er mee zit is het juist goed. Dus zit je er mee?" Even wachte Linde met antwoorden, ze wilde haar woorden goed kiezen: 'Ja, ik zit er mee. Ik wil het best wel vertellen, maar ik ben gewoon bang dat mensen het helemaal niet willen horen en alleen zeggen dat ze het willen horen om beleeft te doen. Ik heb het nog maar aan 1 iemand verteld, en dat is degene die mij redden, andes was ik dood geweest.' Bedroeft keek ze naar haar voeten. Ze besefte heel goed dat Hidan bijna te laat was geweest en ze had het alleen aan hem te danken dat ze hier nu op dit moment zat.

Het blondje was een huilebalk, dat zag hij zo, een snel emotionele persoon, dit ging leuk worden. "Sorry" Haar kleine stemmetje was nauwelijks hoorbaar in de rumoerige zaal. Hij had haar gehoord, ook dat ze niet blondje heette maar Vivespa, een irritante naam. “Viv zal het worden dan” zei hij terwijl Vivespa met moeite een glimlach opzette, het was geforceerd, dus makkelijk te achterhalen dat ze moeite deed. Ze schudde zijn hand, mooi zo er was dan toch vertrouwen. Zijn emoties zaten achter een muur dus er was geen mogelijk om te zien wat zijn plannen waren. Het andere meisje begon te spreken: 'Moet dit nu.? Wat heeft het voor zin om hier een beetje te staan bekvechten. Het maakt mij helemaal niet uit wat je vraagt of zo. Al is het voor mij nogal gevoelig als iemand er naar vraagt om mij te helpen dan kan ik dat alleen maar waarderen. En ik waardeer het niet dat jullie opeens zo stom tegen elkaar doen terwijl jullie elkaar nog nauwelijks kennen.' Nu keek ze Mats recht aan. 'Ik hoop dat je die echt meent.'
“Natuurlijk” zei hij met een brede glimlach enn het meisje knikte naar de hand die hij uitstak naar Vivespa. 'En trouwens, als jullie me echt willen helpen heeft het toch geen zin als jullie elkaar niet mogen.' Vriendelijk keek ze de twee aan. Niet dat het hem echt kon schelen hoe ze keek. 'Ik heet trouwens Linde.' zei ze tegen Mats “Aangenaam Linde” zei hij met een glimlach. . "Ja, sorry, dat zie ik al, maar 'iemand' wilde niet luisteren!" Ze keek Mats vernietigend aan. Hij trok zijn wenkbrauw omhoog en zei met een gesmoorde stem “Nog een zo’n blik meid…” en toen stopte hij abrupt door een waarschijnlijk niet-gemeende sorry waar ze later spijt van zou hebben. Dan hoorde ze dat ze een dark magician was, hij begon inwendig te lachen. Zij? Een Shadraan? Dit was echt een lachertje. Ze vroeg dan na een heel gezaag naar zijn boek. “Het is een horrorboek, vast niets voor jou.” Zei hij. Ze mocht hem niet, mooi zo. Dat was al een heel goed begin. Nu alleen het vertrouwen van Linde winnen, dat was het enigste wat telde op het moment. 'Ja, ik zit er mee. Ik wil het best wel vertellen, maar ik ben gewoon bang dat mensen het helemaal niet willen horen en alleen zeggen dat ze het willen horen om beleeft te doen. Ik heb het nog maar aan 1 iemand verteld, en dat is degene die mij redden, andes was ik dood geweest.' Bedroeft keek ze naar haar voeten.
“Dat is niet goed he meid.” Zei hij zachtjes “Kan je me vertellen wie je gered heeft?”

(Hidan is mijn account, moet ik hem weer laten leven? xD)

“Dat is niet goed he meid.” Zei Mats zachtjes “Kan je me vertellen wie je gered heeft?” Linde keek op. 'Hidan heeft me gered, hij vond mij in de kerkers en heeft toen snel zalf toegediend en zo. Ken je Hidan?' Nu ze er weer aan terug dacht realiseerde ze zich dat ze Hidan al heel lang niet meer had gezien. Ze vond dat ze toch wel een speciale band hadden, niet dat ze hem leuk vond, maar hij had haar leven gered en door hem kon ze nu dit gesprek hebben. Ook bedacht ze dat ze hem nog nooit echt had bedankt. Ze besloot dat als ze hem tegen kwam dat ze hem dan zou bedanken voor alles. 'Hebben jullie dan niets ergs mee gemaakt, of iets gedaan waar je nu heel veel spijt van hebt?' Ze was eigenlijk ook wel benieuwd naar hun verhaal (als ze die hebben).

(is goed)
(ik ben weer een beetje inspiratieloos...)

“Nog een zo’n blik meid…” Vivespa trok haar gezicht weer in de plooi bij zijn dreigende woorden. Vivespa voelde de spot die hij voor haar had. Ze negeerde het, ze deed zo haar best om er niet meer over te piekeren van wat andere over haar dachten. Mats vertelde dat zijn horror boek vast niets voor haar was. Mja, misschien had hij wel gelijk, al hoe wel het niets uitmaakte waar het boek over ging, als ze maar wat woorden had om haar gedachte af te leiden. "Tja, Op zich zie ik het nut van die boeken niet echt in. Alleen maar gillende mensen, zijn ze vergeten er een verhaallijn in te stoppen of zo? Het spijt me, we dwalen af." 'Ja, ik zit er mee. Ik wil het best wel vertellen, maar ik ben gewoon bang dat mensen het helemaal niet willen horen en alleen zeggen dat ze het willen horen om beleeft te doen. Ik heb het nog maar aan 1 iemand verteld, en dat is degene die mij redden, anders was ik dood geweest.' Zei Linde terwijl ze omlaag keek. Vivespa zocht haar ogen op, zodat Linde wist dat ze de woorden die ze uit ging spreken echt meende. Even dacht ze na, ze moest haar woorden zorgvuldig kiezen, Linde zag er breekbaar uit. "Daar hoef je echt niet bang voor te zijn, bij mij dan. Als ik het niet wilde horen had ik er toch niet naar gevraagd? Je kunt me vertrouwen, echt. Ze legde weer haar hand op haar smalle schouder. 'Hebben jullie dan niets ergs mee gemaakt, of iets gedaan waar je nu heel veel spijt van hebt?' Vivespa slikte bij Linde's woorden. En daarna glimlachte ze. "aha, nog een verhalen verzamelaar. maar je draait eromheen. Wij..Ik wil graag weten wat er gebeurt is. Ik wil je ook niet dwingen maar..." Haar stem stierf weg toen ze bedacht dat ze niet goed wist wat ze moest zeggen en die zin die ze net had gezegd niet goed was. Misschien voelde Linde zich wel gekwetst. En Linde draaide er niet alleen omheen, Vivespa zelf ook. Ze wilde niet dat Mats wist wat er in haar leven was gebeurt, Linde oké, maar hij... nee. Hij zou haar met die informatie kapot maken en Vivespa was gedwongen alweer naar een ander school te gaan. Hij zou het leuk vinden haar te kwetsen en pijn te doen. Daar leek hij van te leven. Plotseling had Vivespa door dat hij daar al mee bezig was, hij probeerde Linde en haar al kapot te maken. “Luister eens even Mats, als jij zo nodig andere wilt kwetsen, doe je dat maar bij iemand anders! Ik denk dat ik niet alleen voor mezelf spreek als ik zeg dat ik geen zin heb om door jou naar benden gehaald te worden.” Vivespa was nu oprecht boos, als er iets was waar ze echt niet tegen kon, dan was het dit; Mensen die dachten leuk te zijn als ze andere boos of verdrietig kregen. Ze wisten vaak niet hoe zoiets voelde, nou Vivespa wist dat misschien wel iets te goed. Hier had ze echt geen zin in. Hij kon oprotten.

// Sorry voor late reactie.
En sorry dat ik zou uitflip

Het was al een tijdje geleden dat Hidan eigenlijk nog zo intensief had meegedaan aan sport. Hij sloeg de bal over en weer en smashte erop los. Zijn team was al meteen op voorsprong, maar dat was vast normaal als hij in het team zat. Hij keek zelfvoldaan naar zijn prestatie en veegde zijn hoofd af aan zijn t-shirt, niet echt een geweldige manier, maar hij dan ook geen handdoek bij zich. Hij lachte eventjes, een enorm typische lach. Er kwam nog een ronde en hij likte geamuseerd zijn lippen. “Kom maar op.” Zei hij uitdagend en de bal werd weer door de leeraar opgeworpen. Hij tikte de bal naar zijn kant, want hij was groot genoeg hiervoor. De andere smeet de bal weer in Hidan’s richting en hij smashte de definitieve bal die op de grond botste. Hij had gewoon enorm veel geluk vandaag, zeker omdat hij iemand speciaal had gezien. Linde stond een beetje verderop te praten met een ander meisje en met… Hij keek even geschrokken in de richting van Mats maar toen grijnsde hij weer toen hij de wonde aan Mats’ oog zag, dat hij had aangebracht. Hij nam zijn gewone kleding en hij ging zich omkleden. Hij kwam aan in de jongenskleedkamer en haaste zich alsof zijn leven ervan afhing, na ongeveer 5 minuten was hij weer buiten en liep hij naar Linde toe en zei zachtjes “Boe meisje van me.” Hij glimlachte en keek even naar het andere meisje dat bij het groepje stond. “Hallo, ik ben Hidan aangenaam.” Hij keek dan even met een brede grijns naar Mats maar keurde hem dan geen blik meer waardig. Hij keek dan weer naar zijn liefde: Linde. Hij gaf haar een kus op haar voorhoofd en hij pakte haar op zodat ze in zijn armen lag. “Hoe gaat het met mijn meisje?” Hij hoopte dat alles met haar goed ging want ze had LO expres overgeslagen vanwege de wond op haar buik, die hij zelfhandig had genaaid zonder gek te worden. Zij wist zijn geheim en hij hoopte dat ze hem daardoor niet ging laten vallen, daarvoor zag hij haar te graag.

(mwah ik kan beter)

"Daar hoef je echt niet bang voor te zijn, bij mij dan. Als ik het niet wilde horen had ik er toch niet naar gevraagd? Je kunt me vertrouwen, echt. Ze legde weer haar hand op haar smalle schouder. 'Hebben jullie dan niets ergs mee gemaakt, of iets gedaan waar je nu heel veel spijt van hebt?' Vivespa slikte bij Linde's woorden. En daarna glimlachte ze. "aha, nog een verhalen verzamelaar. maar je draait eromheen. Wij..Ik wil graag weten wat er gebeurt is. Ik wil je ook niet dwingen maar..." Haar stem stierf weg en Linde begon te lachen. Eigenlijk had ze wel gelijk. Linde zag Vivespa denken en daarna richte zij zich naar Mats. “Luister eens even Mats, als jij zo nodig andere wilt kwetsen, doe je dat maar bij iemand anders! Ik denk dat ik niet alleen voor mezelf spreek als ik zeg dat ik geen zin heb om door jou naar benden gehaald te worden.” Vivespa was boos. Niet weten wat ze nu moest doen stond Linde te kijken naar Vivespa. “Boe meisje van me.” Geschrokken draaide Linde zich om en zag Hidan staan. Direct begon ze te glimlachen. “Hallo, ik ben Hidan aangenaam.” Hij stelde zich voor aan de anderen. Hij keek gaar weer met een glimlach aan en gaf haar een kus op haar voorhoofd. Hij pakte haar op zodat ze in zijn armen lag. “Hoe gaat het met mijn meisje?” ‘‘Saaie les, saaie dag, leuk leven door jou’’ Ze glimlachte en gaf hem een kus op de mond. Ze was blij hem weer te zien. Hidan zat 24/7 in haar hoofd maar het was het fijnst als hij bij haar was. ‘‘Hoe is het met jou?’’

"Daar hoef je echt niet bang voor te zijn, bij mij dan. Als ik het niet wilde horen had ik er toch niet naar gevraagd? Je kunt me vertrouwen, echt. Ze legde weer haar hand op haar smalle schouder. 'Hebben jullie dan niets ergs mee gemaakt, of iets gedaan waar je nu heel veel spijt van hebt?' Vivespa slikte bij Linde's woorden. En daarna glimlachte ze. "aha, nog een verhalen verzamelaar. maar je draait eromheen. Wij..Ik wil graag weten wat er gebeurt is. Ik wil je ook niet dwingen maar..." Haar stem stierf weg en Linde begon te lachen. Dat was hetgene wat Hidan nog had opgevangen voor hij naar hen toeliep. EN toen begon het blondje meisje te schreeuwen tegen Mats. Hidan lachte daar even om. “Luister eens even Mats, als jij zo nodig andere wilt kwetsen, doe je dat maar bij iemand anders! Ik denk dat ik niet alleen voor mezelf spreek als ik zeg dat ik geen zin heb om door jou naar benden gehaald te worden.” En toen besloot hij om naar het drietal toe te lopen. “Boe meisje van me.” Zei Hidan die achter Linde stond en geschrokken draaide ze zich om. “Oh doe ik je zo schrikken? Zo’n enge lelijke vertoning ben ik toch niet?” Hij keek even beteuterd maar glimlachte al weer snel. “Hallo, ik ben Hidan. EN wie ben jij?” Hij richte zich tot Vivespa want Mats kende hij al goed genoeg. Dan keek hij naar Linde en gaf haar een kus op haar voorhoofd. Hij pakte haar op zodat ze in zijn armen lag. “Hoe gaat het met mijn meisje?” Hij hoopte dat het goed met haar ging, zeker nu ze dat meisje dat voor hen stond had leren kennen. Hij gaf Mats geen aandacht meer.
‘‘Saaie les, saaie dag, leuk leven door jou’’ Ze glimlachte en gaf hem een kus op de mond. “Niet zo boeiend dus. Maar je hebt al vrienden gevonden, dat is enorm positief. Sowieso al een persoon neem ik aan. “Hij keek met een glimlach naar Vivespa “Bedankt dat je haar ook wilt steunen, ik heb wat opgevat van de conversatie.” Hij zette Linde op de grond en ging met zijn hand door haar zachte paarse haar. Hij had paarse ogen en zij paars haar, dat ging goed samen. “Gaan we even op de bank zitten?” Hij ging naar de bank het die het dichtste bij was en ging zitten. Hij klopte op zijn bovenbeen als uitnodiging voor Linde en klopte dan zachtjes naast de bank voor Vivespa.