Er kwam een jongen aangelopen die fanatiek mee had gedaan met de les. "Boeh meisje van me." Linde draaide zich geschrokken om. De jongen tilde Linde op en vroeg hoe het met haar ging. Linde kuste hem. Vivespa draaide haar hoofd weg, het deed haar pijn om twee geliefde te zien, maar dat liet ze niet merken. "Hallo ik ben Hidan, aangenaam." Vivespa richtte haar hoofd weer tot Hidan en Linde. "Vivespa, ook aangenaam." Ze ze. Daarna lette ze niet zo goed meer op. Ze dacht aan hoe het was, als er iemand van je hield... Maar dat kon ze zich niet herinneren. “Bedankt dat je haar ook wilt steunen, ik heb wat opgevat van de conversatie.” Gelukkig had ze dat verstaan. "eehm.. ja.. ja graag gedaan.. ik bedoel... sorry, ik ben een beetje moe..." Ze kon zichzelf wel voor de kop slaan. Wat een idiote opmerking. Toen viel het kwartje. Hij was Hidan, dus.. Ze herdacht de woorden van Linde. 'Hidan heeft me gered, hij vond mij in de kerkers en heeft toen snel zalf toegediend en zo. Ken je Hidan?' Dus dat was hij.


//sorry, kort. Moest gaan.

"Vivespa, ook aangenaam." Stelde Vivespa zich voor.“Niet zo boeiend dus. Maar je hebt al vrienden gevonden, dat is enorm positief. Sowieso al een persoon neem ik aan. “Hidan keek met een glimlach naar Vivespa “Bedankt dat je haar ook wilt steunen, ik heb wat opgevat van de conversatie.” "eehm.. ja.. ja graag gedaan.. ik bedoel... sorry, ik ben een beetje moe..." Mompelde Vivespa. Hidan zette Linde op de grond en ging met zijn hand door haar haar. “Gaan we even op de bank zitten?” Hij ging naar de bank het die het dichtste bij was en ging zitten. Hij klopte op zijn bovenbeen als uitnodiging voor Linde en klopte dan zachtjes naast de bank voor Vivespa. Linde ging op zijn schoot zitten en keek naar Vivespa die zich duidelijk niet echt heel erg op haar gemak voelde. Waarom deed ze nu opeens zo, net was ze nog heel open geweest tegenover haar. ‘‘Ken je Mats al? Je stelde je niet aan hem voor. Mag je hem niet?’’ Vroeg Linde zachtjes zodat alleen Hidan en misschien ook nog Vivespa het hoorde.

De les was goed verlopen, Hidan was daar heel blij om, zijn lichaam was dan toch nog piekfijn in topvorm. Boeh meisje van me." Linde draaide zich geschrokken om. De jongen tilde Linde op en vroeg hoe het met haar ging. Linde kuste hem. En Hidan zag hoe Vivespa haar wegdraaide. Hidan gaf haar nog een laatste kusje. "Hallo ik ben Hidan, aangenaam." Vivespa richtte haar hoofd weer tot Hidan en Linde. "Vivespa, ook aangenaam." Ze ze. "Hoe was jouw dag?" vroeg hij aan Linde
‘‘Saaie les, saaie dag, leuk leven door jou’’ Ze glimlachte en gaf hem een kus op de mond. “Niet zo boeiend dus. Maar je hebt al vrienden gevonden, dat is enorm positief. Sowieso al een persoon neem ik aan. “Hij keek met een glimlach naar Vivespa “Bedankt dat je haar ook wilt steunen, ik heb wat opgevat van de conversatie.” Hij zette Linde op de grond en ging met zijn hand door haar zachte paarse haar. Hij had paarse ogen en zij paars haar, dat ging goed samen. “Gaan we even op de bank zitten?” Hij ging naar de bank het die het dichtste bij was en ging zitten. Hij klopte op zijn bovenbeen als uitnodiging voor Linde en klopte dan zachtjes naast de bank voor Vivespa. "Het is leuk om te weten dat je al goed kunt opschieten met wat mensen schatje van me." Eenmaal Linde op zijn schoot ging zitten sloten zijn armen zich rond haar. "eehm.. ja.. ja graag gedaan.. ik bedoel... sorry, ik ben een beetje moe..." Hidan keek haar met een opgetrokken wenkbrauw aan. "Alleen maar moe meisje?" En toen vroeg Linde hem iets: ‘‘Ken je Mats al? Je stelde je niet aan hem voor. Mag je hem niet?’’
"Ja ik ken hem en inderdaad ik mag hem niet." zijn stem klonk opeens rauw en droog, alsof hij dringend nood had aan water. Maar opeens klonk hij weer even vrolijk als altijd. "Je vraagt wel veel hé? Zotteke van me." Hij grijnsde en porde haar zachtjes in haar zij.

//sorry, zat net op verkeerde account (die van mijn zus xD)


"Alleen maar moe meisje?" Vivespa schrok van zijn stem. Ze had zitten nadenken, over haar familie. Hoe Meggie haar aan het twijfelen had gebracht of ze nog leefde. Of er dan toch iemand was die op verre afstand, van haar hield? Misschien was dat wel zo. Maar waar zou ze in hemelsnaam moeten zoeken? "Ja, alleen maar moe." Vivespa Glimlachte naar Hidan. Hij had haar wel door. Ze besloot dat ze de gesprekken zou volgen, anders zouden ze misschien nog doorvragen. "Ken je Mats al, je stelde je niet aan hem voor. Mag je hen niet?" "ja ik ken hem inderdaad en ik mag hem niet." Zijn stem klonk erg geloofwaardig, wat Vivespa wel snapte. "Waarom niet?" Fluisterde Vivespa, die naast Mats zat en hem de rug toe keerde. Snel keek ze achterom. Het was wel begrijpelijk. Wie mocht hem nou wel? Ze gniffelde even. "Ik snap het al." Vivespa. "Je vraagt wel veel he? Zotteke van me." Hiadan grijnsde en porde Linde zachtjes in haar zij. O, gingen ze weer klef doen? Want dan was ze weg hoor. Vanachter het gordijn van blond haar wierp ze hun een geërgerde blik toe. Ze was gewoon jaloers, en dat wist ze. Maar ze kon zich er maar niet overheen zetten. Ze werd er heel de tijd mee geconfronteerd. Zo van 'ik heb lekker wel iemand die van me houdt en jij niet!' Het maakte haar woedend. "Was..was de les leuk, Hidan?" Vroeg ze zo rustig mogelijk, hoewel de woede duidelijk doorschemerde in haar stem. Wat was ze toch een slechte leugenaar. Vivespa had het opeens heel druk met haar schoenen en bestudeerde ze beschaamd.

"Het is leuk om te weten dat je al goed kunt opschieten met wat mensen, schatje van me." Zijn armen sloten rond haar. Linde knikte bevestigend. "eehm.. ja.. ja graag gedaan.. ik bedoel... sorry, ik ben een beetje moe..." Hidan keek Vivespa met een opgetrokken wenkbrauw aan. "Alleen maar moe meisje?" "Ja, alleen maar moe." Vivespa Glimlachte naar Hidan. En toen vroeg Linde hem iets: ‘‘Ken je Mats al? Je stelde je niet aan hem voor. Mag je hem niet?’’ "Ja ik ken hem en inderdaad ik mag hem niet." zijn stem klonk opeens rauw en droog. Maar toen klonk hij weer even vrolijk als altijd. "Waarom niet?" Fluisterde Vivespa, die naast Mats zat en hem de rug toe keerde. Snel keek ze achterom. "Ik snap het al." Vervolgde Vivespa. "Je vraagt wel veel hé? Zotteke van me." Hidan grijnsde en porde haar zachtjes in haar zij. Ze begon ook te grijnzen en keek hem vrolijk aan. Linde gaf hem een kus op zijn wang. "Was..was de les leuk, Hidan?" Geschrokken keek Linde Vivespa aan, haar stem klonk boos maar direct daarna keek Vivespa beschaamd naar haar voeten. Waarom deed Vivespa nu opeens zo raar sinds Hidan er was. Vragend keek ze Hidan aan en keek vervolgens weer naar Vovespa die haar schoenen nog altijd heel interessant vond.

"Het is leuk om te weten dat je al goed kunt opschieten met wat mensen, schatje van me." Zijn armen sloten rond haar. Linde knikte bevestigend. "eehm.. ja.. ja graag gedaan.. ik bedoel... sorry, ik ben een beetje moe..." Hidan keek Vivespa met een opgetrokken wenkbrauw aan. "Alleen maar moe meisje?" "Ja, alleen maar moe." Vivespa Glimlachte naar Hidan. En toen vroeg Linde hem iets: ‘‘Ken je Mats al? Je stelde je niet aan hem voor. Mag je hem niet?’’ "Ja ik ken hem en inderdaad ik mag hem niet." zijn stem klonk opeens rauw en droog. Maar toen klonk hij weer even vrolijk als altijd. "Waarom niet?" Fluisterde Vivespa
"Goh, lang verhaal, ik zal het je uitleggen als hij niet in de buurt is." Hij grijnsde eventjes lichtjes "Ik snap het al." Vervolgde Vivespa. Hidan begon te lachen, ze zou niet snappen wat er tussen hem en Mats was gebeurd. Want het ging wel wat verder dan het pure uiterlijk. "Je vraagt wel veel hé? Zotteke van me." Hidan grijnsde en porde haar zachtjes in haar zij. Ze begon ook te grijnzen en keek hem vrolijk aan. Hij kreeg een kusje op zijn wang en kreeg een rood kleurtje. "Was..was de les leuk, Hidan?" Geschrokken keek Linde Vivespa aan. Alleen Hidan keek haar niet geschrokken aan maar hij trok zijn wenkbrauw omhoog bij de woede die hij hoorde in haar stem. "Zolang je het zelf leuk maakt, is de les leuk." zijn stem klonk onverschillig, Vivespa zou hem wel snappen. Inderdaad Vivespa deed vreemd omdat hij er was. "Moet ik weggaan?" zei hij en hij keek naar Linde en dan naar Vivespa.

Zolang je de les zelf leuk maakt, is de les leuk." Hidan's stem klonk onverschillig, maar toch schrok Vivespa ervan op uit haar gedachte. "Dat gaat moeilijk worden voor mij dan." Ze probeerde te glimlachen. Hidan keek haar weer met opgetrokken wenkbrauw aan. Ze hadden haar wel gehoord, die woede in haar stem. "Moet ik weggaan?" Ze Hidan en hij keek naar Linde en toen naar Vivespa. Wat vroeg hij nou? Deed hij dat vanwege haar? Ja natuurlijk, met die domme opmerkingen die ze maakte. Ze dachten vast dat ze zich niet goed voelde of zo. Dat was ook wel waar. Ze had geen idee wat ze moest zeggen op die vraag. Soms was het zo vervelend hoe een simpel vraagje haar hele hoofd op hol kon zetten. En dat door die lange stilte die daarmee volgde iedereen dacht dat ze gek was. "Nee, je hoeft niet weg. Nee natuurlijk niet. IK kan gewoon niet goed tegen dat kleffe gedoe en zo..." Wauw, goed gedaan Viv, applaus! Dacht Vivespa sarcastisch terwijl ze naar har schoenen keek. Dit was de slechtste smoes ooit, ook al zat er zelfs een beetje iets van waarheid in.

"Zolang je het zelf leuk maakt, is de les leuk." Hidan’s stem klonk onverschillig, Hij had haar woede dus ook gehoord. "Dat gaat moeilijk worden voor mij dan." Vivespa probeerde te glimlachen maar dat lukte haar niet helemaal. "Moet ik weggaan?" zei Hidan en hij keek naar Linde en dan naar Vivespa. "Nee, je hoeft niet weg. Nee natuurlijk niet. IK kan gewoon niet goed tegen dat kleffe gedoe en zo..." Zei Vivespa snel, ze vond het duidelijk moeilijk om dat te zeggen. Snel stond Linde op. ''Sorry, ik wist niet dat je dat niet prettig vond.’’ Verontschuldigend keek Linde Vivespa aan en keek daarna naar Hidan met een glimlach. Ze ging weer op de bank zitten, tussen Vivespa en Hidan in. ''Waarom kan je er eigenlijk niet tegen?’’ Nieuwsgierig keek Linde naar Vivespa. Zou er misschien iets gebeurd zijn, vroeg Linde zich af. Het was niet heel logisch dat iemand niet tegen liefde kon en als het wel zo was dan was daar meestal wel een goede reden voor.

(laat sowrie)

"Zolang je de les zelf leuk maakt, is de les leuk." Hidan's stem klonk onverschillig, maar toch schrok Vivespa ervan op. Hij mocht haar niet, haar vreemde gedrag was wat te abnormaal. Maar zolang ze niet ging bloeden op een of andere onverklaarbare manier was alles nog OK voor hem. "Dat gaat moeilijk worden voor mij dan." Ze probeerde te glimlachen. Hidan keek haar weer met opgetrokken wenkbrauw aan. Maar het elkaar niet mogen was wederzijds. Zijn glimlach vervaagde. "Nee, je hoeft niet weg. Nee natuurlijk niet. IK kan gewoon niet goed tegen dat kleffe gedoe en zo..." zei ze, al klonk het niet overtuigend volgens hem. "Er zit meer achter dan dat. Terwijl dat Vivespa naar haar ongetwijfeld enorm interessante schoenen keek. ''Sorry, ik wist niet dat je dat niet prettig vond.’’ Verontschuldigend keek Linde Vivespa aan en keek daarna naar Hidan met een glimlach. Ze ging weer op de bank zitten, tussen Vivespa en Hidan in. ''Waarom kan je er eigenlijk niet tegen?’’ Nieuwsgierig keek Linde naar Vivespa. Hidan keek eventjes naar Linde en geeuwde dan. Hij rekte zich uit en legde zijn armen achter zijn hoofd, zodat hij zich wat kon ontspannen voordat de woede eruit kwam zonder dat hij nog maar 'a' kon zeggen. Maar hij zag er ontspannen uit dus dat was al een zorg minder. Minder vragen die aan hem gesteld zouden worden. Hij sloot zijn ogen en dacht even terug aan de tijd waardat hij Linde had gered, sinds dan voelde hij zich compleet anders, hij was totaal niet meer de persoon die hij vroeger was als Linde in de buurt was. Hij vond het allemaal nog maar wat vreemd, maar het was iets waaraan hij met plezier wou wennen.

''Waarom kan je er eigenlijk niet tegen?’’ Dit had Vivespa zien aankomen en nog slaakte ze een inwendige zucht. Ze beet op haar lip en liet het blonde gordijn weer voor haar gezicht vallen, zoals ze vroeger altijd deed, vertrouwd. Ze wierp een blik op de klok en de wijzers tikte haar kostbare tijd zomaar weg. Bij elke Tik tak kreeg ze meer buikpijn. Ze zou het gaan vertellen, want Linde had dat ook gedaan, anders zou het tenslotte niet eerlijk zijn. Vivespa liet haar schouders even hangen, die al de hele tijd gespannen hadden gestaan. Hidan gaapte en rekte zich uit, hij probeerde te ontspannen. Was hij soms boos? Daar wilde ze verder niet over na denken. Linde keek haar alleen maar nieuwsgierig aan. "nou... Jullie mogen ook best klef doen.. Ik zeg niet dat dat het probleem is... Maar... " Ze stopte met praten. Ze moest het anders aan pakken, er zaten veel te veel pauze's in haar zin. Vivespa haalde diep adem en startte opnieuw. "Het is gewoon..." Nee! nu rekte ze het weer uit! ze moest nu beginnen en praten zonder pauze's gewoon haar verhaal vertellen en er verder niet meer over nadenken. "Ik heb geen familie meer. En..en jullie houden van elkaar, maar ik ben gewoon jaloers, omdat er niemand is die van mij houdt. Verder niets. Dus ga maar gerust verder, en let vooral niet op mij." Zo, dat was min of meer eerlijk en het klonk volgens haar overtuigend. Opeens keek ze bang naar de kant waar Mats zat; dit was perfect neer-haal-materiaal. Daarna keek ze weer op de klok die nu een stuk langzamer tikte als daarnet. Pokken ding.

// Sorry for late response!

Hidan keek eventjes naar Linde en geeuwde dan. Linde zag duidelijk dat hij Vivespa niet mocht. Waarschuwend keek ze hem aan. Als hij nou maar niet echt boos werd. "nou... Jullie mogen ook best klef doen.. Ik zeg niet dat dat het probleem is... Maar... " Snotterde Vivespa. "Het is gewoon..." Vragend Keek Linde haar aan. Het zat Vivespa duidelijk moeilijk. Als Hidan nu gewoon aardig deed was het misschien niet zo moeilijk geweest. Vastberaden ging Vivespa verder. "Ik heb geen familie meer. En..en jullie houden van elkaar, maar ik ben gewoon jaloers, omdat er niemand is die van mij houdt. Verder niets. Dus ga maar gerust verder, en let vooral niet op mij." Opeens keek ze bang naar de kant waar Mats zat. En Linde volgde haar blik. Ze vond het best zielig dat Vivespa niet echt fijn bij de jongens lag. ‘‘Je moet niet zo onzeker zijn over jezelf. Je bent een heel mooi meisje en ik wet zeker dat heel veel mensen van je houden. Het maakt niet uit of dat familie is of niet. Ook vrienden houden van je he! En als er iets is, kun je altijd naar mij toe komen.’’ Vriendelijk keek Linde Vivespa aan en legde troostend haar hand op Vivespa’s knie.

''Waarom kan je er eigenlijk niet tegen?’’ vroeg Linde, dit was een zeer goede vraag. maar eentje die Hidan zelf niet eens wou stellen, gewoon omdat hij geen moeite deed. Vivespa deed bits tegen hem, dan kreeg ze het dubbele terug... Ooit, want voorlopig zou ze niet mogen weten wat zijn capaciteiten waren. Blondje beet op haar lip, blondje, dat was nu haar bijnaam voor hem. Maar uitspreken zou hij het zeker niet doen. "nou... Jullie mogen ook best klef doen.. Ik zeg niet dat dat het probleem is... Maar... " Ze stopte met praten. Maar misschien goed ook, maar hij had echt zin om iemand een klap te geven, geen idee waarom hij daar zin in had. Maar nog steeds zat hij onderuit gezakt op de bank met zijn handen achter zijn hoofd. "Ik heb geen familie meer. En..en jullie houden van elkaar, maar ik ben gewoon jaloers, omdat er niemand is die van mij houdt. Verder niets. Dus ga maar gerust verder, en let vooral niet op mij."
"Goh, meid, mijn familie is ook dood, vermoord door een of andere gek die niets anders wist dan mijn familie eventjes doodleuk uit te moorden." Hij sprak de woorden alsof hij er geen moeite mee had, maar het was natuurlijk al heel lang geleden. "Maar dat is al lang geleden. Dus dat is niet echt een goed excuus. Maar als je echt mijn mening wilt weten en hoe je er het beste je van af kunt zetten is, lol maken en er niet aan denken als je een ander koppel ziet smossen. Oké het was misschien niet al te geweldig dat ik hier nu zit en het voor je lastig maak, maar je hebt toch vrienden? Je bent niet alleen." En toen zei Linde nog iets wat bij hem ervoor zorgde dat hij weer eventjes glimlachte. ‘‘Je moet niet zo onzeker zijn over jezelf. Je bent een heel mooi meisje en ik wet zeker dat heel veel mensen van je houden. Het maakt niet uit of dat familie is of niet. Ook vrienden houden van je he! En als er iets is, kun je altijd naar mij toe komen.’’ Vriendelijk keek Linde Vivespa aan en legde troostend haar hand op Vivespa’s knie. Hierop zei hij niets meer, dat was ook niet meer nodig. Hij stond op en rekte zich uit waardoor zijn rug kraakte en hij met een gelukzalige glimlach zuchtte.

"Goh, meid, mijn familie is ook dood, vermoord door een of andere gek die niets anders wist dan mijn familie eventjes doodleuk uit te moorden." Hidan sprak de woorden alsof hij er geen moeite mee had. Verbaast draaide Linde zich om om Hidan aan te kunnen kijken. "Maar dat is al lang geleden. Dus dat is niet echt een goed excuus. Maar als je echt mijn mening wilt weten en hoe je er het beste je van af kunt zetten is, lol maken en er niet aan denken als je een ander koppel ziet smossen. Oké het was misschien niet al te geweldig dat ik hier nu zit en het voor je lastig maak, maar je hebt toch vrienden? Je bent niet alleen." War hij zei klonk niet echt motiverend, maar Linde begreep hem toch wel. Iemand die bot tegen je doet spreek je niet echt aan als een vriend. ‘‘Je moet niet zo onzeker zijn over jezelf. Je bent een heel mooi meisje en ik wet zeker dat heel veel mensen van je houden. Het maakt niet uit of dat familie is of niet. Ook vrienden houden van je he!'' Voegde Linde er aan toe nu ze zich weer tot Vivespa had gericht. ‘‘En als er iets is, kun je altijd naar mij toe komen.’’ Vriendelijk keek ze Vivespa aan en legde troostend haar hand op Vivespa’s knie. Hidan stond op en rekte zich uit. Linde keek naar de klok een paar meter van haar vandaan. Het einde van de les duurde nog best wel lang. Ze zuchte. Aan de kant zitten de hele les was best vermoeiend. Maar je kon er wel nieuwe mensen ontmoeten als het mee zat. Ze glimlachte in zich zelf en keek toen weer naar Vivespa.

"Goh, meid, mijn familie is ook dood, vermoord door een of andere gek die niets anders wist dan mijn familie eventjes doodleuk uit te moorden." Hidan sprak de woorden veel te nonchalant uit, alsof hij het had over wat er allemaal in zijn koelkast lag. "Maar jij hebt haar..." Mompelde Vivespa terwijl ze naar Linde gebaarde. "Maar dat is al lang geleden. Dus dat is niet echt een goed excuus. Maar als je echt mijn mening wilt weten en hoe je er het beste je van af kunt zetten is, lol maken en er niet aan denken als je een ander koppel ziet smossen. Oké het was misschien niet al te geweldig dat ik hier nu zit en het voor je lastig maak, maar je hebt toch vrienden? Je bent niet alleen." Hoe ironisch hij er over praatte was bijna, nee was gewoon onbeleefd. Natuurlijk mocht hij het zelf weten maar dat van zijn familie net... En tja... Vrienden? Wie waren haar vrienden? Wanneer noemde je iemand een vriend? Was Mineko misschien een vriend? Vivespa had lang met hem zitten praten, uiteindelijk zelfs zijn hand vast gehouden. Hij misschien wel. Maar ze zag hem nooit meer. Dat enen moment van vriendschap moest ze koesteren. Hidan en Linde? Nou, nadat Hidan zo spottend over zijn familie begon... Dat hoefde niet meer. Maar Linde? Als je vrienden was deed je toch wat meer dan alleen zitten op een houten bankje in de gymzaal en praten? ‘‘Je moet niet zo onzeker zijn over jezelf. Je bent een heel mooi meisje en ik wet zeker dat heel veel mensen van je houden. Het maakt niet uit of dat familie is of niet. Ook vrienden houden van je he!'' Dat klonk al een beetje overtuigender. Maar het maakte niets uit, ze zou het toch nooit meer gaan geloven. Als er 1 keer zoiets tegen je wordt gezegd en zo ongeveer een miljoen keer het tegenovergestelde, wat ga je dan geloven? Het had haar beschadigd, haar verleden, ze bleef erin hangen. Maar dat moest ze niet doen. Ze keek Linde dankbaar aan. ‘‘En als er iets is, kun je altijd naar mij toe komen.’’ Voegde Linde aan haar vorige zin toe. Vivespa was er van overtuigd dat Mineko en zij de aller aardigste personen waren, die ze ooit had ontmoet. Vriendelijk keek Linde Vivespa aan en legde troostend een hand op haar knie. Vivespa glimlachte breed en omhelsde Linde toen. Dat was misschien niet zo slim. Maar toch sloeg ze haar armen om Linde heen en fluisterde (ze was bang dat ze zou gaan huilen als ze harder zou praten):"Bedankt Lin, echt heel erg bedankt. Vrienden. Wat voelde het toch goed. Ook al zou Linde gaan zeggen dat ze weg moest gaan en haar een gek vinden, dan nog. Ze had een afdruk in haar hart gezet en maakte het stukje bij beetje minder gescheurd.

"Goh, meid, mijn familie is ook dood, vermoord door een of andere gek die niets anders wist dan mijn familie eventjes doodleuk uit te moorden." Hidan sprak de woorden alsof hij er geen moeite mee had. Verbaast draaide Linde zich om om Hidan aan te kunnen kijken. "Maar dat is al lang geleden. Dus dat is niet echt een goed excuus. Maar als je echt mijn mening wilt weten en hoe je er het beste je van af kunt zetten is, lol maken en er niet aan denken als je een ander koppel ziet smossen. Oké het was misschien niet al te geweldig dat ik hier nu zit en het voor je lastig maak, maar je hebt toch vrienden? Je bent niet alleen." War hij zei klonk niet echt motiverend, maar Linde begreep hem toch wel bij het zien van haar blik. "Maar jij hebt haar..." Mompelde Vivespa terwijl ze naar Linde gebaarde. Hij liet de twee maar babbelen, hij zou zo wel weggaan, Vivespa zou nog wel een koekje van eigen deeg krijgen. ‘‘Je moet niet zo onzeker zijn over jezelf. Je bent een heel mooi meisje en ik wet zeker dat heel veel mensen van je houden. Het maakt niet uit of dat familie is of niet. Ook vrienden houden van je he!'' Vivespa was niet overtuigd en nu begon Hidan zich te irriteren. Hij nam zijn scythe vast en hij sprong recht "Oke blondje, nu moet je goed luisteren, je hebt vrienden, je bent niet alleen dus wees gelukkig. " Hij vertrok voordat hij de rest had gehoord, met zijn scythe in zijn ene hand, leunend op zijn schouder.

(http://fc00.deviantart.net/fs34/i/2008/300/3/c/The_scythe_of_Hidan_by_Firedragon1993.jpg scythe en hij is het topic nog niet uit)

Vivespa glimlachte breed en omhelsde Linde toen."Bedankt Lin, echt heel erg bedankt.'' Fluisterde Vivespa in haar oor. Lief glimlachte Linde terug. Maar Hidan kon Vivespa blijkelijk even net warderen en sprong overeind. Hij nam zijn scythe vast. "Oke blondje, nu moet je goed luisteren, je hebt vrienden, je bent niet alleen dus wees gelukkig. " Hij draaide zich om en vertrok, zijn scythe in zijn ene hand leunend op zijn schouder. ''Hidan'' Vroeg Linde nadrukkelijk en zuchte. 'Gezelig', zei ze in haar hoofd. Vivespa kan er toch ook niets aan doen dat ze het even niet makkelijk heeft. Ze draaide geïriteerd met haar ogen en glimlachte toen weer naar Vivespa naast haar. ''Sorry dat hij zo doet, Normaal is hij niet zo. Ik weet ook niet wat hij opeens heeft...'' Met een schuldige glimlach keek ze Hidan na. Ze kon hem op zich wel begrijpen maar ze begreep Vivespa ook. 'Niet echt makkelijk als je vriendje en je vriendin niet goed over weg kunnen' mompelde ze tegen zichzelf.

(sorry ik ben de laatste tijd een beetje inspiratie loos...... hopelijk komt het terug...)

"Oke blondje, nu moet je goed luisteren, je hebt vrienden, je bent niet alleen dus wees gelukkig. " Hidan vertrok voordat hij de rest had gehoord, met zijn scythe (waarom had hij dat ding?) in zijn ene hand, leunend op zijn schouder. Die woorden waren kwetsend, maar Vivespa had geen tijd om zich er iets van aan te trekken. Ze wilde niet dat hij boos op haar was maar wilde hem ook niet achterna of zo. Dat hij nou een probleem had... Linde riep hem nog na, bij zijn naam. Toen draaide ze geïrriteerd met haar ogen en glimlachte weer naar Vivespa. ''Sorry dat hij zo doet, Normaal is hij niet zo. Ik weet ook niet wat hij opeens heeft...'' Met een schuldige glimlach keek ze Hidan na. "Waar hoef jij je dan voor te verontschuldigen? Dat je van hem houdt? Of voor zijn gedrag? Daar kun je toch niets aan doen?" 'Niet echt makkelijk als je vriendje en je vriendin niet goed over weg kunnen' mompelde Linde tegen zichzelf. Vriendin. Ik was dus echt haar vriendin. En hij was dus echt haar vriendje, maar ja daar had ze niet echt bevestiging voor nodig. "Misschien moeten we hem achterna? Ik ben degenen wie excuses moet maken..." Ze stond op en strekte haar armen. "Kom je?" Vroeg ze aan Linde terwijl ze haar hand vastpakte. Vivespa liep naar de eikenhouten deur en duwde hem open. Toen stapte ze zuchtend te gang op en vroeg zich af of Hidan erg boos was. Maar nu had ze wel een reden om niet meer naast Mats te hoeven zitten met zijn stomme horror boek. Ze besloot om Hidan aardiger te vinden, zodat ze in ieder geval een gemeenschappelijke factor met hem kon hebben, iets om over te praten en te lachen. Dat was toch wat vrienden deden?

// sorrrrry... beetje laat

"Waar hoef jij je dan voor te verontschuldigen? Dat je van hem houdt? Of voor zijn gedrag? Daar kun je toch niets aan doen?" Andwoorde Vivespa. 'Niet echt makkelijk als je vriendje en je vriendin niet goed over weg kunnen' mompelde Linde tegen zichzelf. "Misschien moeten we hem achterna? Ik ben degenen wie excuses moet maken..." Ze stond op en strekte haar armen. "Kom je?" Vroeg ze aan Linde terwijl ze haar hand vastpakte. Linde stond op. Ze wist niet of dit wel slim was, ze wist niet zeker of Hidan het zou accepteren. Maar ze konden het in ieder geval proberen. Vivespa liep naar de eikenhouten deur en duwde hem open. Met een zucht stapte Vivespa de gang op. Linde volgde haar glimlachend. ‘‘Wil je dit wel?’’ Linde volgde haar door de gang. ‘‘Ik hoop dat we hem nog wel kunnen vinden..’’ Zei Linde en ze keek Vivespa even aan. De gang was uit gestorven, het was natuurlijk nog lestijd. Nu pas realiseerde Linde dat ze gewoon de les waren uit gelopen. Ze liepen de grote trap af. ‘‘Waar gaan we eigenlijk heen?’’ Vrolijk keek ze naar Vivespa. Het was best leuk op iemand te zoeken in een lege, grote school.

(Geeft niet hoor. )

‘‘Wil je dit wel?’’ Linde volgde Vivespa door de gang. ‘‘Ik hoop dat we hem nog wel kunnen vinden..’’ "Ja.. nou nee, ik vind het om eerlijk te zijn best eng, hij is vast boos op me, maar het is belangrijker dat ik eens niet zo egoïstisch doe en hem mijn excuses maak..." Het was toch zo? Waarom kreeg ze er dan geen goed gevoel van door de woorden uit te spreken? Het was vast gekomen door het woord 'egoïstisch.' Maar waarom vertelde ze onmiddellijk wat ze dacht? Vivespa was ook een egoïst, ze probeerde andere zo goed mogelijk te helpen, maar dat deed ze altijd uit eigenbelang, misschien niet altijd bewust, maar ze deed het wel. Vivespa vond dat iedereen om haar heen vrolijk en blij moest worden, zodat zijzelf dat ook zou zijn. Egoïstisch dus. Dat zou de woorden wel verklaren, dat ze over haar diepgewortelde gevoelens praatte. Wat was ze toch een moeilijk persoon. Continu die tweestrijd, daar moest ze echt iets aan veranderen. '‘Waar gaan we eigenlijk heen?’’ Linde's vraag bracht Vivespa terug naar de plaats waar ze met haar voeten stond, de lange gang, onderaan de grote trap. Het was uitgestorven, de gang was heel anders zonder al die druk pratende kinderen en al die voetstappen die zo hol doorklonken in het oude gebouw. Tja, waar moesten ze heen? "Waar gaat hij heen als hij boos of verdrietig is, of herinneringen op wil halen over zijn oude veilige leventje?" De woorden waren er uit voor ze er erg in had en ze keek beschaamd naar haar schoenen.

"Ja.. nou nee, ik vind het om eerlijk te zijn best eng, hij is vast boos op me, maar het is belangrijker dat ik eens niet zo egoïstisch doe en hem mijn excuses maak..." Linde knikte een maal en ze leipen door. '‘Waar gaan we eigenlijk heen?’’ vroeg Linde zich hard op af. "Waar gaat hij heen als hij boos of verdrietig is, of herinneringen op wil halen over zijn oude veilige leventje?" Even dacht Linde na. ''Ik heb eigenlijk geen idee, meestal als hij boos is, ja, dit gaat je vast raar vinden, gaat ie andere mensen pijn doen. maar dat kan ongeveer overal zijn toch?'' Linde wist niet of Hidan dat wat ze net verteld had eigenlijk geheim wilde houden dus voegde ze er aan toe: ''Maar vertel alsjeblieft niemandwat ik je verteld heb, oke?'' Ze liepen richting de grote zaal maar Linde betwijfelde of hij daar was. ''Ik denk eerlijk gezecht dat Hidan buiten is, of hij is in de slaapzalen?'' Daarom sloegen Linde en Vivespa rechts af bij de grote deuren van de grote zaal. Toen ze de schooldeur uitstapte was en niemand te zien. Het hele schoolplein was verlaten. Aarzelend keek Linde naar Vivespa. ''Ik weet het niet...''

Eigenlijk zat Hidan eigenlijk op grond met zijn vinger over de botte kant van de scythe te gaan. Hij keek even omhoog naar het raam dat een veranda had waarop hij kon gaan zitten. Dus besloot hij dat ook te doen. Hij stond recht en ging op de veranda zitten, met zijn gezicht naar de raam gericht. Hij dacht aan het feit hoe hij het ene meisje waarvan hij de naam was vergeten, of zelfs niet eens wist gewoon had vervloekt. En dan Itachi die terug was beangstigde hem, hij wist wie Hidan was en kende hem dan ook vanbinnen en vanbuiten, wat dus betekende dat hij helemaal geen kans maakte als die ene meid Itachi zou tegenkomen. Hij huiverde al van en dat mensen hem niet mochten begreep hij, hij had gewoon rare trekjes. "Ja.. nou nee, ik vind het om eerlijk te zijn best eng, hij is vast boos op me, maar het is belangrijker dat ik eens niet zo egoïstisch doe en hem mijn excuses maak..." Het was de stem van die Vivespa die hij hoorde galmen door heel de gang. Hij maakte dat hij buiten was op het plein en hij legde zich neer op een bank met zijn scythe naast hem. Waar gaat hij heen als hij boos of verdrietig is, of herinneringen op wil halen over zijn oude veilige leventje?" Weeral Vivespa. ''Ik heb eigenlijk geen idee, meestal als hij boos is, ja, dit gaat je vast raar vinden, gaat ie andere mensen pijn doen. maar dat kan ongeveer overal zijn toch?'' Linde had het eruit geflapt. Hij zuchte diep, zo leek hij nog meer op de 'bad guy'. Hij had al zo'n slechte reputatie. Hij geeuwde en probeerde zijn ogen te sluiten. Hij had even rust nodig. Er was vandaag te veel gebeurd naar zijn zin..

Linde dacht even na op Vivespa's vraag. Blijkbaar nam ze haar dus serieus. Als een echte vriendin. Om Vivespa's lippen speelde een klein glimlachje. ''Ik heb eigenlijk geen idee, meestal als hij boos is, ja, dit gaat je vast raar vinden, gaat ie andere mensen pijn doen. maar dat kan ongeveer overal zijn toch?'' Vivespa's glimlach verdween. Typisch. Ze kende die jongen pas een een halfuur en ze had nu al haar meningen over hem. "Ja, dat kan overal zijn." Zei Vivespa als automatisch terwijl ze niet nadacht over de woorden maar over wat er in haar hoofd omging. ''Maar vertel alsjeblieft niemand wat ik je verteld heb, oke?''
"Nee, natuurlijk niet. Als er iemand goed kan zwijgen..." Vivespa stopte met praten en legde haar wijsvinger tegen haar lippen. Dan ben ik het wel. Voegde ze er in gedachte aan toe. Ze wist niet of ze er blij of verdrietig mee moest zijn, maar nu kwam haar verlegenheid wel van pas. Ze liepen richting de grote zaal, tenminste daar leek het op. Ze was nu ongeveer vier keer in die zaal geweest voor lunch maar nog echt goed kende ze de weg niet. Linde aarzelde. ''Ik denk eerlijk gezegd dat Hidan buiten is, of hij is in de slaapzalen?'' Het laatste woord van de zin ging omhoog, Linde wist het ook niet. Hoe zou ze het moeten weten? Zuchtend sloeg Vivespa rechts af bij de deuren van de grote zaal en Linde kwam haar achterna. Toen ze de grote deuren die naar het schoolplein leidde open duwde kwamen Linde en Vivespa erachter dat het schoolplein uitgestorven was. Weer keek Linde aarzelend naar Vivespa. ''Ik weet het niet...'' "Nee, ik ook niet. Ik denk dat we het beste..." Vivespa zweeg. Ze wist ook niet wat ze het beste konden doen. Wat moesten ze in hemelsnaam? "Hidan?" Vivespa wist dat het idioot was, maar ze moest in ieder geval iets. Hij was hier toch niet, anders hadden ze hem al lang gezien. Vivespa, die hier totaal niet de weg wist, keek hulpzoekend naar Linde, wat natuurlijk ook niet echt zin had. Ze siste tussen haar tanden door. Waar was die jongen? Het was nu niet het goede moment om de hele school af te struinen, waar ze niet eens de weg wist, om iemand te zeggen dat het haar speet. Zuchtend liep ze naar het dichtstbijzijnde bankje. Ze plofte op een van de bankjes neer. Ze had ook geen zin om weer terug in de les te gaan, ze had daar toch niets te doen. Ze sloot haar ogen heel even en ademde de warme buitenlucht in. Een paar seconde later opende Vivespa haar oogleden weer. Haar blik viel op een bankje schuin tegenover dat van Vivespa. Haar ogen werden groot. Daar lag Hidan. Languit op een bankje alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Boos sprong ze overeind. Ze had de halve school doorgelopen op zoek naar hem! Maar toen liet ze haar gebalde vuisten ontspannen en probeerde ze met tegenzin kalm te worden. Dit ging zo niet werken. "Hidan?" Ze kon niets bedenken om te zeggen, te druk om haar opwellende woede onder controle te houden. Ze wist überhaupt niet waarom ze zo boos was. Ze moest niets laten merken en gewoon haar excuses aanbieden zodat ze terug konden naar de les. Maar de plannen die ze in haar hoofd had, waren makkelijker bedacht dat gedaan.