The past.

Na zijn gevecht met Aiden bij het grasveld was Deshas terig gekeerd naar zijn eigen kamer. De deur viel met een klap achter hem dicht. Zijn woede was verminderd maar nog steeds had hij het gevoel dat een steen zijn maag verzwaarde. Hij dacht haar vergeten te zijn en verder te kunnen. Maar bij elke handeling die Deshas uitvoerde, elke slag van zijn hart, elke nieuwe ademtocht. Bij alles werden zijn herinneringen aan Katherine steeds sterker. Deshas sloot zijn ogen even hij greep naar een dolk die keurig in een rij tussen twaalf indentieke dolken lagen. Hij smeet hem tegen de houten plank boven zijn bed, trok daarna een fles wijn uit zijn kast en dronk een kwart van de inhoud leeg. ''Vervloekte Ferost'' mompelde hij. Zo smeet hij er nog eens vijf, allemaal keurig op een rij met dezelfde afstanden ertussen. Deshas keek op toen iemand op zijn deur klopte. ''Binnen.'' Zijn stem klonk half schor, half fluisterend.

Savador klopte op de deur van Dorchadas en bleef kalm op een reactie wachten. Aan de doffe klappen achter de deur en Deshas' schorre aankondiging dat hij binnen mocht komen, kon hij al opmaken dat het niet al te best ging. Het was niet moeilijk te raden waarom. Hij kwam zwijgend binnen en sloot de deur achter zich. Met stille passen liep hij naar het midden van de kamer toe, een paar stappen van Deshas verwijderd om niet in zijn weg te lopen. Veel zin in een dolk in zijn hoofd had hij niet. 'Ferost is een dwaas. Hij weet niet wat hij zegt,' begon Savador zacht. 'Trek het je niet teveel aan.' Hij begon er maar liever niet over, over wie Katherine nu was. Het was hem niet ontgaan dat het één van Deshas' weinige zwakke punten was. Zijn blik ging even kort naar de wijnfles die al voor een kwart leeg was. Ironisch, dacht Savador, Deshas had waarschijnlijk dezelfde manier van verdriet en verwarring wegwerking als hij.

Deshas keek met een licht wazige blik naar Savador toen die binnenkwam wat al aangaf dat hij behoorlijk op weg was zichzelf ladderzat te drinken. ''Ferost weet dondersgoed wat hij zegt'' was Deshas tegenreactie op Savador's woorden. Louter smeet hij nog een dolk in de houten plank. Een flinke slok wijn volgde. Hij zette de fles met een luidde klap op een tafel terwijl hij naar een boekenkast liep. Hij trok er een boek uit en bladerde dat door. Op een open bladzijde gaf Deshas het boek aan Savador. ''Dit was Katherine'' zei hij enkel. In het boek stond een getekend protret van een meisje van ongeveer twintig jaar. Ze had donkerbruine, bijna zwarte golvende lokken, een egale ovalen gezicht en fonkelende ogen. Al met al leek ze wel wat op Diva. Deshas liep weer naar zijn fles met wijn. Na de achtste dolk te hebben gesmeten nam hij nog een slok. Inmiddels werd de keurige rij steeds slordiger.

Savadors ogen volgden de dolk die Deshas naast de steeds slordig wordende rij dolken in de wand wierp. Het was nu helemaal niet verstandig om in zijn weg te lopen. Toen Deshas een opengeslagen boek in zijn handen drukte, werden zijn twijfelingen over wie Katherine was op slag verholpen. Het portret van de jonge vrouw op de bladzijde leek behoorlijk veel op Diva, waardoor Savador meteen wist waarom Deshas een tijd terug met begering naar haar had gekeken. 'Ik kan goed begrijpen waarom..,' zei hij zacht. Hij maakte zijn zin echter niet af om Deshas' zwakke punt niet nog een keer te prikkelen. 'Ze lijkt op Diva,' zei Savador daarvoor maar in de plaats. Hij hoorde aan de doffe klap dat Deshas nog een dolk in de wand had gesmeten.

Deshas liet zichzelf in een stoel vallen en bleef flink onderuitgezakt zitten. ''Ik weet het'' mompelde hij schor. Hij pakte nog een dolk en keek naar zijn weerspiegeling in het lemmet. ''Ik hield van haar, van Katherine. Ze was de enige die ik ooit in mijn hart heb toegelaten. Ik was nog maar een jochie toen ik haar leerde kennen. Hoe ze zat, hoog en elegant maar boven sierlijk op haar paard. Haar vader was rijk. Ik was tien jaar. Die dag dat ik haar zag smolt mijn hart al weg. Een paar dagen later had ik een brood gestolen op de markt. Ik was maar een zwervertje, ik kon niks anders. Toen ik op de vlucht sloeg voor bewakers en over een muur klom haalde ik mijn arm open. Ik kwam terecht in de tuin van Katherine's vader. Ze zat daar te neurien terwijl ze harp speelde. Toen ik plompverloren in de tuin viel schrok ze wel even. Maar ze verzorgde mijn arm direct. We praatte veel met elkaar. Zij leerde me lezen en schrijven. Langzamer hand werd ik verliefd op haar. Op mijn twaalfde werd me een geweldige kans aangeboden. Ik scheen een natuurtalent te zijn in magie en de toenmalige legendarische Magican besloot me tot zijn opvolger te maken. Delahin heette hij. Ik nam die kans natuurlijk aan. Toen Katherine twintig jaar werd had ik besloten naar haar toe te gaan om te vertellen wat ik voor haar voelde. Het was fantastisch, ze scheen ook van mij te houden. Zielsveel zelfs. Maar toen ik haar sprak was ze in tranen. Haar vader had haar uitgehuwelijkt. Ik was te arm, ik kon niets voor haar betekenen. Ik was nog niet machtig genoeg. Op de dag van haar huwlijk zei Katherine dat ze zonder mij niet wou leven...'' Deshas stem trilde hevig. Hij slikte even waarna hij naar Savador keek. ''Ze sprong diezelfde dag van de toren en was op slag dood'' fluisterde hij. Vol hernieuwede woede smeet Deshas de dolk in het hout waar het dwars doorheen ging. ''Ik wou nooit meer verliefd worden na die dag'' eindigde hij.

Savador zeeg zelf ook in een stoel neer en luisterde zwijgend toen Deshas begon te vertellen, waarbij heel het verhaal achter Katherine aan het licht kwam. Zelf wist hij niet hoe het voelde om een geliefde te verliezen; Diva was zijn allereerste partner en daarvoor moesten vrouwen vaak niks van hem hebben. Maar hij kon het er zich wel iets bij voorstellen. Hij had immers meegemaakt hoe zijn ouders voor zijn ogen mentaal gestoord werden en uiteindelijk stierven. Daar was hij nooit helemaal overheen gekomen, maar hij had het nog erger gevonden als er iets soortgelijks met Diva gebeurde. Savador staarde naar zijn grauwe handen op zijn schoot en werd weer naar de werkelijkheid gebracht toen Deshas de dolk die hij tijdens het spreken vast had gehad in het hout wierp. 'Arm zijn,' zei hij met een zucht terwijl hij in zijn stoel achterover leunde. 'Het is iets walgelijks. Het laat je niet toe om de meest belangrijke wensen in je leven te vervullen. Dat is waarom macht zo belangrijk is. Was je toen al aangewezen tot de nieuwe Heer van het Duister of was je stinkend rijk geweest, dan had je dat meisje zeker voor jezelf weten te winnen. En uithuwelijking is ook zoiets akeligs.' Savador wreef even vermoeid over zijn oogleden en staarde Deshas tussen zijn vingers door een tijd lang aan voordat hij verdersprak. 'Die rat van een Donovan werd officieel uitgehuwelijkt aan Diva. Gelukkig is dat nooit doorgegaan. Dat joch moet maar goed worden ingeprent dat Diva van mij is. Waarom ben je toen niet met Katherine gevlucht?' Savador haalde de hand voor zijn gezicht weg en bleef Deshas aankijken. Als hem zoiets was overkomen was hij gegarandeerd gevlucht, want als iets niet naar zijn doen verliep dan was vluchten nog de enige optie. Op zijn tiende had hij diezelfde gedachtegang al, want na het vermoorden van zijn oom had hij nooit meer naar zijn ouderlijk huis omgekeken. Het zat wat je kon noemen in zijn genen.

''Ik kon de stad niet verlaten. Inmiddels leerde ik daar als opvolger van Delahin weet je nog. Katherine, was een vrouw van eer. Ze durfde haar vaders hart niet te breken door weg te lopen. We hadden er beide vaak genoeg over nagedacht'' zei Deshas terwijl hij als dood voor zich uit staarde. Na een aantal tellen stond hij op. ''Maar ik moet het verleden laten rusten. Het is alleen zo moeilijk. Ik dacht Katherine uit mijn gedachte had laten verdwijnen. Maar sinds Ferost weer haar naam heeft laten vallen zit ze opnieuw in elke ademtocht die mijn lichaam verlaat'' zei hij en liep naar het raam. Hij schoof een van de zware, zwarte gordijnen opzij en staarde naar een willekeurig punt naar buiten. ''Ik heb het altijd mezelf kwalijk genomen dat ze dood was. Als ik toen al sterker was geweest en machtiger dan had ik zowel die vader als die belachelijke echtgenoot van haar om gebracht, ongeacht de prijs.'' Deshas' stem klonk met de minuut weer kwader maar hij wist zich in te houden.

Savador zag vanuit zijn ooghoeken hoe Deshas opstond en naar het raam liep. Zelf bleef hij nog als versteend zitten. Enkel zijn gouden ogen bewogen. 'Als ik je toen al had gekend had ik je beslist geholpen, of we allebei aan de armere kant waren of niet. Mensen als Katherine's vader en mijn oom, die horen simpelweg opgeruimd te worden zoals het smerige vuil dat ze zijn. Die man had de macht over zijn dochter, ongetwijfeld een kast van een huis en faam, mijn oom had enkel de macht over mij; maar hoe je het ook bekijkt, het komt op hetzelfde neer. Macht is macht, ook voor degene die het niet gegund worden.' Savador stond op en liep naar het tafeltje waar de wijn stond. Hij pakte de fles op, rook er even aan, en nam toen een grote slok. Een te grote, want de wijn gleed in een dun straaltje langs zijn mondhoek naar beneden. 'Hoe dan ook,' vervolgde hij terwijl hij de fles weer liet zakken en de wijn met de rug van zijn hand van zijn kin veegde. 'Moeten we verdergaan. En Ferost hecht zich zo aan zijn woudmagie dat het zijn verstand heeft veranderd naar hol hout. Jij weet zelf veel beter dan zijn lautere woorden, niet?' Savador zette de wijnfles weer terug op zijn plaats en leunde met over elkaar geslagen armen tegen het tafeltje.

Deshas luisterde naar Savador's woorden maar was tegelijkertijd diep in gedachte verzonken. ''Hij deed het met opzet. Al geef ik het niet graag toe, Ferost is slim. Hij zou nooit zomaar dingen roepen. Hij probeert ergens achter te komen'' zei Deshas. Hij draaide zich half om naar Savador en keek hem even kort aan. ''Nee, Ferost is niet achtelijk. Hij zit achter twee dingen aan. De boeken, en mijn zwakke plek'' zei Deshas. ''Jammer genoeg voor Ferost heb ik geleerd dat uit te bannen. Mijn enige zwakke plek was Katherine, maar dat heb ik omgezet in woede waardoor mijn zwakke plek mij in het voordeel werkt'' zei hij. Deshas zweeg even en keek toen bedenkelijk naar Savador. ''Misschien is het tijd voor een nieuwe spreuk'' zei hij tegen hem.

Savador tikte even bedenkelijk tegen één van zijn oorbellen en staarde met een afwezige blik naar Deshas terug toen hij zich naar hem had omgedraaid. 'Wel, als je dan al inziet waarom hij Katherine weer aan het licht bracht zal die houtworm daar nooit achterkomen, wat dat dan ook mag zijn,' reageerde hij loom. In plaats van tikjes tegen zijn oorbel te geven om het nadenken te bevordenen, plukte Savador nu zacht aan het paarse sierraad. Er was een grijns om zijn lippen verschenen toen Deshas met het idee kwam voor een nieuwe spreuk. 'Barst maar los,' zei hij met een geamuseerde schittering in zijn ogen. 'Wat het ook zal zijn, het zal me plezieren om het mee te maken.'

''Ik bedoelde een nieuwe spreuk voor jou Savador'' zei Deshas kalm. ''Eentje waar ik zelf ook wel wat plezier mee heb beleefd. Ik denk eraan je te leren hoe je een zielen eter moet oproepen'' zei hij. ''Zielen eters zijn uitermate goede slaven. Ze doen alles wat degene die hen oproept hen opdraagt. Het zijn daarbij nog pijnlijkere doders als je ze beveelt iemands ziel te eten'' zei hij. Deshas grijnsde even kort als hij terug dacht aan de dingen die hij er al mee uit had kunnen halen.

Savador drukte glunderend zijn lijkbleke vingers tegen zijn lippen en ondersteunde met zijn andere hand zijn elleboog. 'Oh?' bracht hij op een verraste toon uit. 'Waarom voor mij? Ik kan met mijn kracht en kennis van magie Ferost niet uitschakelen, hoogstens een aantal uur verlammen. Hij is wat dat betreft nog steeds een Legendarische Magican, en ik ben - hoe jammerlijk het ook mag klinken - met mijn vijfentwintig jaar vuurstudie en vijftig jaar gewenning aan de duistere magie.. ach ja, hoe zeg je dat? In de minderheid klinkt zo zwak..' Hij tikte een aantal keer peinzend met zijn middelvinger tegen zijn wang. Na een paar enkele minuten richtte Savador zich met een brede glimlach naar Deshas op. 'Maar dat betekent nog niet dat ik het niet wil leren.' Een zieleneter; eenmaal opgeroepen kon hij daar nog veel plezier van gaan beleven.

''Nee, met Ferost laat ik je ook niet vechten. Ik zou wel gek zijn. Niet rot bedoeld Savador, maar daar ben je nog niet klaar voor. Maar ik weet wel waar je hem hard mee kan raken. Iemand die jij wel met gemak aan kan. Die kleine spriet van Ferost, Norwood'' zei Deshas vals grijnzend. Hij keek hem recht aan, misschien wachtend op een reactie. ''Ik weet dat je hem haat. Zo'n gevecht zou denk ik wel goed zijn om overige woede af te reageren. Maar je moet wel uitkijken dat je woede niet de overhand neemt. Dan kan het gevaarlijk worden'' zei Deshas.

'Norwood?' beaamde Savador met lichte ongeloof in zijn stem. Het volgende moment stootte hij een kakelende lach uit. 'Die stakker leg ik op de grond in één ademtocht! Hoe hard Ferosts oogappeltje ook mag studeren, het zal hem weinig verderhelpen. Het is nu eenmaal een met flora-communicerende zwakkeling met een ziel zo zacht als satijn. Als zijn boompjes hem niet kunnen helpen, gebruikt hij zijn kinderkennis over vuurmagie wel door een scharig vlammetje op te roepen.' Savador haalde grijnzend de hand voor zijn mond weg. 'Een gevecht met die sul ga ik niet uit de weg. Ik ben immers degene die de win binnensleept,' besloot hij uiteindelijk op een nonchalante toon. Deshas' woorden over dat hij zijn woede niet de overhand moest laten nemen, drongen nauwelijks tot hem door. Hij was al blij toe dat hij Norwood vroeg of laat met een splinternieuwe spreuk kon inpalmen.

Deshas liep naar de muur waar de grote boekenkast stond en leunde ertegenaan. ''Uitstekend. Aan enthousiasme ontbreekt gelukkig niks'' zei hij droog. Hij klopte tweemaal op de muur waar hij tegenaan leunde. Naast hem schoof een stuk muur weg en onthulde een geheime doorgang. ''Volg me'' gebood Deshas Savador en verdween door de opening. Deshas kwam uit in een kamer die achthoeking van vorm was. Op elke hoek stond een grote staande kandelaar met elk vijf zwarte kaarsen die uit waren. De eerste drie stappen was een houten vloer. Daarna begon een kleed met een ingewikkeldpatroon van rood, zwart, zilver en goud. Er stonden ook woorden in het oud Shadraans in verwerkt. De muren waren met bloed en zwavel volgekalkt met Shadraanse woorden en symbolen van vòòr de internationale taal. Ook waren er planken aan de muren gehangen waar rode en zwarte kaarsen op stonden. Allen waren uit. Deshas deed zijn rode jas uit en hing die aan de zilveren haak aan de muur. Hij liep naar het midden van de kamer waar op de grond een kom stond. Uit de mouw van zijn zwarte overhemd haalde hij een dolk. Hij sneed zijn handpalm open en liet zijn bloed in de kom drupelen. Ineens werden alle kaarsen ontstoken. In het licht van de kaarsen was nu pas te zien dat Deshas' bloed zwart was. ''Hij is hier om te leren'' mompelde Deshas zacht alsof hij tegen iets praatte. Het was duidelijk dat hij op Savador doelde.

Savador glimlachte licht om Deshas' woorden. Enthousiasme was niet eens noodzakelijk; Norwood zou het gaan bezuren. De opwaaiende adrenaline die plotseling als een vloedgolf door zijn lichaam was gegaan, leek wat te kalmeren als de stilte voor een storm toen Deshas een geheime doorgang onthulde in de muur naast zich. Savador volgde hem zwijgend naar een eigenaardige kamer, die toch een soort voorkeurige indruk op hem had. Alsof hij hier gerust enkele maanden kon blijven als dat nodig was. In het schemerduister kon hij enkele kandelaars in de acht hoeken van de kamer onderscheiden en een bijzonder patroon in het tapijt onder zijn schoenen. Als hij zijn ogen tot spleetjes kneep, kon hij Oud-Shadraanse woorden in het patroon geborduurd zien, maar ze begrijpen kon hij niet. Savador keek op toen de kaarsen opeens werden ontstoken en de ruimte gevuld werd met het onheilspellende licht. Nu pas zag hij dat Deshas voor een kom op de grond stond en zijn bloed uit een vers gesneden wond erin liet druppelen. Ergens bezorgde het tikken van zijn bloed op de bodem van de kom Savador een lichte huivering. Waarom of tegen wie Deshas praatte, was hem een raadsel, maar voor nu leek het hem wijzer om voorlopig te blijven staan waar hij nu stond.

Deshas vulde de kom half met zijn zwarte bloed. Daarna leken er zwarte draden uit de beide zijde van de wond te schieten die zich in de andere kant van de wond vastzette. Ze trok zichzelf naar elkaar toe. Het leek alsof ze Deshas weer aan elkaar naaide alsof hij een lappen pop was. Al spoedig was er niets meer te zien van de wond, alsof hij er nooit geweest was. Deshas mompelde nu woorden in het oud-Shadraans. Uit de schaduwen kwamen kleine monsters zelf ook gemaakt van schuwen. Ze keken schichtig naar Deshas en hun rood gloeiende ogen schoten telkens naar de kom. Deshas bleef kalm staan. De schaduwwezentjes schoten op de kom af en dronken om de beurt de kom met het zwarte bloed leeg. Een lege kom lieten ze achter en ze verdwenen weer in de schaduw waar ze vandaan kwamen. ''Wachters'' zei Deshas enkel tegen Savador. ''Zij beschermen deze kamer voor me tegen indringers. Maar ze leven van bloed en.....menselijk vlees. Ze zullen ons nu met rust laten. Kom verder'' zei Deshas. Met èèn vingerknip verschenen er twee zachte kussens op de grond. Deshas ging er op een zitten in lotushouding en nodigde Savador uit om op het kussen tegenover hem plaats te nemen.

Savador kon niet goed zien wat er zich bij Deshas afspeelde. Hij zag een aantal zwarte draden naast zijn wond omhoog schieten, die zijn kapotte huid alsof hij een pop was weer verbond. Nieuwsgierigheid nam de overhand, en hij wilde een stap opzij zetten om het beter te kunnen zien, want zoiets had hij nooit mogen aanschouwen. Savador trok echter wat verbijsterd zijn voet terug toen er zich uit de schaduwen kleine monsters creërden. Deshas had ze vast en zeker opgeroepen, maar de woorden waren niet te begrijpen, al hadden ze wel een bekende klank; Oud-Shadraans. Hij bleef wijselijk op zijn plaats staan toen de zogehete wachters zich voedden met Deshas' zwarte bloed. Pas toen Deshas hem gebood verder te komen deed Savador wat hem gevraagd werd. Op zijn hoede liep hij zo kalm mogelijk de schaduwwezens voorbij en nam plaats op het kussen tegenover Deshas.

Deshas wachtte kalm af tot Savador recht tegenover hem zat. ''De rede dat we hier zijn is omdat deze gehele kamer gevuld is met krachtige duistere magie. Vooral omdat ik het meeste hier zelf uitvoer. In deze kamer kan ik me het best concentreren. Vooral met moeilijke spreuken trek ik mezelf hierin terug. Het leek me verstandig om je hier de spreuk te leren. Je zult zien dat je je door al die duistere energie sterker voelt ookal is het dag. Het kan zo veel makkelijker worden om bepaalde spreuken sneller te leren'' legde Deshas uit. Hij zweeg even en begon daarna met het uitleggen van de spreuk. ''Allereerst moeten je gedachten leeg zijn Savador. Niets mag in je hoofd ronddwalen. Een zielen eter oproepen vereist veel concentratie'' zei hij.

Savador keek Deshas kalm aan toen hij begon te spreken. Achter zich hoorde hij de schaduwwezens de laatste druppels bloed uit de kom slobberen, maar hij was niet van plan zijn aandacht daarvoor op te eisen. Hij kon wel begrijpen waarom Deshas zich hier het liefst terugtrok; het vormde een perfecte thuishaven voor iedere gemiddelde Shadraan. Savador knikte licht met zijn hoofd ten teken dat hij het begrepen had. Antwoorden deed hij niet, niet nu hij zijn hoofd moest leegmaken. Dat leidde hem alleen maar af. Hij ging net als Deshas in de lotushouding zitten en sloot zijn ogen. Hij probeerde zich niets aan te trekken van het kaarslicht dat door zijn paarsige oogleden scheen, het wakkerende geluid van de kaarsvlammetjes en de geluiden van de schaduwwezens. Hij zette alle belangrijke gedachtes uit zijn hoofd; zelfs Diva was voor even uit zijn gedachten verdwenen. Zwijgend en nog met zijn ogen gesloten, hief Savador zijn pink op. Heel even maar, in een oogwenk, daarna rustten zijn vingers weer op zijn knieën. Hij hoopte dat Deshas op deze manier begreep dat hij er klaar voor was, want Savador wilde niet het risico lopen al zijn gevergde concentratie in één klap te verliezen door zijn ogen te openen of te praten.

Deshas wierp even een vernietigende blik naar zijn wachters toen die nog teveel lawaai maakte. Beschamend gingen deze in stilte verder. Deshas zag Dat Savador even zijn pink ophief. ''Goed. Een zielen eter is eigenlijk niks anders dan een demoon of een dode. Het oproepen zal ook in het oud-Shadraans moeten. De woorden die hierbij horen zijn Jiln'agvad'' sprak Deshas uit. ''Als je ze oproept is het belangrijk ze met je geest te verwelkomen maar je ziel voor hen te sluiten. Het blijven veradelijke wezens die boven alles naar zielen snakken. Als je dus niet in opperste concentratie bent zullen ze jouw ziel verorberen. Maar dat zal niet zo snel gebeuren nu omdat ik dan zal ingrijpen'' zei Deshas. ''Probeer maar'' was het laatste wat hij zei.

Savador hield zijn ogen gesloten terwijl Deshas hem de instructies van de nieuwe spreuk uitlegde. Zoals hij wel vaker deed als Deshas hem iets nieuws aanleerde, nam hij de Oud-Shadraanse bezwering die bij de spreuk hoorde in opperste concentratie in zich op. Pas toen Deshas hem een kans gaf om de spreuk zelf uit te proberen, opende Savador zijn ogen en keek hem een tijd zwijgend aan. 'Jiln'agvad,' siste hij de precieze woorden na zoals hij het zich herinnerde. Terwijl hij het zei probeerde Savador van binnen te doen zoals Deshas in zijn instructies had aangegeven. Het was echter een ingewikkelde zaak om je ziel te sluiten maar tegelijkertijd je geest open te stellen. Bij een verzadigd gevoel die opeens van binnen in hem opborrelde, dacht Savador wel op het goede pad te zijn. Omdat hij nog steeds bezig was zijn concentratie te behouden, gunde hij zichzelf niet de kans de kamer rond te kijken of er toevallig een zieleneter achter hem stond. Maar enkel wat de stilte verbrak waren nog steeds de zachte geluiden van de vlammetjes en de haast onhoorbare geluiden die de schaduwwezens tijdens hun handelingen nog produceerden, wat hem deed twijfelen of hij de spreuk wel juist had uitgevoerd.

Deshas daarintegen had zijn ogen gesloten en had zijn blik gericht op zijn schoot. Hij hoorde Savador de woorden zeggen. Na een paar tellen opende Deshas zijn ogen ook. Hij voelde naast hemzelf en Deshas nog een andere aanwezige. In de hoek was een kleine zielen eter. Hij had de groote van een achtjarig kind. Het is een begin dacht Deshas. ''Je hebt er een opgeroepen Savador. Een kleintje, maar het is je wel gelukt. Zielen eters zijn fantastisch in gehoorzamen. Draag hem maar eens wat op maar houd het kort en simpel. Net als huisdieren moeten zielen eters eerst wennen aan je stem voordat ze hem herkennen en moeilijkere opdrachten kunne uitvoeren'' zei Deshas.

Savador opende langzaam zijn ogen toen de stilte verbroken werd door Deshas' stem. Hij had verwacht dat zijn reactie vast iets zou zijn dat het jammer maar helaas was, maar dat hij een tweede poging zou moeten wagen. Daarom was hij wat verrast door zijn woorden. Savador draaide zijn hoofd richting de hoek waar Deshas zijn blik op gevestigd had en zag daar zijn opgeroepen zieleneter staan. Uiteraard een kleintje, maar het was beter dan niets voor een eerste keer. En dan te bedenken dat hij had gedacht dat de eerste poging gegarandeerd zou mislukken. Een kleine glimlach uit tevredenheid kon Savador niet onderdrukken. 'Goed dan,' zei hij toen Deshas zei dat hij het wezen iets moest opdragen. Hij staarde de zieleneter doordringend aan en er viel even een korte stilte voordat hij het wezen zijn opdracht gaf. 'Wordt één met de schaduwen,' beval Savador uiteindelijk. De zieleneter bleef de eerste paar minuten doodstil op zijn plek staan en leek met een koppige blik terug te staren naar zijn meester die hem opgeroepen had. Maar het volgende ogenblik zonk de zieleneter langzaam maar zeker de grond in en verdween in de schaduw. Aan de andere kant van de kamer rees hij weer uit een andere schaduw omhoog. Savador streek laatdunkig zijn lange haar achter zijn schouders. Het was goed; nee, het was meer dan perfect. Toch knaagde diep binnenin hem een klagerig, ontevreden gevoel. Zo'n klein ding kon hij op deze manier veel opdragen, maar zijn lengte was alles behalve indrukwekkend. Dat zou ook nadelen kunnen spelen op zijn kracht. Savador keek Deshas bedenkelijk aan. 'Ik vraag me af.. is het altijd dezelfde zieleneter die ik oproep of verschillen ze steeds? En zo nee, groeit dat beest dan nog?' Er was een lichte, zorgelijke toon in zijn stem te horen.

''Dat ligt eraan hoe sterk jij groeit. In magie dan. Logisch dat je nu nog zo'n kleintje hebt, je bent pas begonnen. Naarmate jij sterker wordt zullen zij dat ook zijn'' legde Deshas uit. ''Het hoeft ook niet altijd dezelfde te zijn. Ik heb wel een zielen eter waar ik het liefst mee werk omdat hij hele moeilijke opdrachten van me kan uitvoeren. Je kan er trouwens ook meer tegelijk oproepen'' zei hij daarna.

PROFILE MAGICIAN

» my past gets me
» Past and future..
» Forget the past
» Searching for the past
» Wie past er goed bij wie?

The past.

The past.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen