The past.

Savador leunde met een brede glimlach op zijn armen die hij achter zich op de vloer had gezet. 'Perfect,' zei hij hooghartig. 'Dan is het enkel een kleine kwestie van tijd voor ik er torenhoge naar mijn wens kan oproepen.' Hij bekeek grijnzend zijn vingers terwijl hij dat zei, alsof die opeens heel interessant waren. 'Ik had in gedachten kleintjes als deze op te dragen om in lengte te groeien, maar dat zal voorlopig nog niet gaan in dat geval.' Savador wierp een blik op de zieleneter die weer stil in een hoekje stond en nieuwsgierig van zijn meester naar Deshas keek en weer terug. Hij richtte twee bleke vingers op de zieleneter, die hem met een venijnige blik in de gaten hield. 'Verdwijn,' droeg Savador hem op. De zieleneter deed wat hem werd gezegd en loste het volgende moment op in een rookachtige substantie.

Deshas glimlachte even tevreden terwijl hij opstond van het kussen. Hij keek daarna naar Savador. ''Verder nog vragen? Zo niet dan wil ik je iets anders laten zien'' zei hij kalm. Hij had Savador's nieuwschierige blik gezien toen Deshas zijn wond in een snel tempo genezen had. Als ze met het onderwerp zielen eter niet verder hoefde door te gaan dan wou Deshas dat aan Savador laten zien.

Savador wendde zijn blik van de plek af waar zijn zieleneter zojuist verdwenen was, en keek naar Deshas op toen hij van zijn kussen opstond. 'Nee, het komt allemaal vanzelf wel,' reageerde hij met een zelfverzekerde glimlach toen Deshas vroeg of hij nog vragen had. Savador volgde zijn voorbeeld en stond ook van het kussen op. 'Die verrassingen van jou, die heb ik graag,' grapte hij. 'Wat is het volgende dat je me wilt laten zien?' Savador keek Deshas geduldig aan.

''Het is een vorm van zelfgenezing. Werkt goed bij open wonden die anders dichtgehecht zouden moeten worden. Ik gebruikte het net ook en toen ik je nieuwschierige blik zag besloot ik maar om te laten zien hoe dat in zijn werk gaat. Deshas pakte opnieuw zijn dolk uit de mouw van zijn overhemd. Hij trok een schuine streep over zijn handpalm en haalde zo zijn hele hand open. ''Let op'' zei Deshas daarna tegen Savador terwijl hij zijn hand met de palm naar boven gekeerd hield. Opnieuw kwamen uit beide zijde van de wond zwarte draden die zich in de andere zijde vast zette en de huid naar elkaar toetrok. Hij maakte de huid dicht en verdwenen daarna weer onder de lijkbleke huid van Deshas. Nergens was nog aan te zien dat er een wond had gezeten.

Savador keek zwijgend toe hoe Deshas zijn hele hand openhaalde. Het zag er niet gezond uit, maar hij hield zijn ogen strak gericht op de wond. Het duurde niet lang of diezelfde draden die hij eerder ook gezien had, naaide Deshas' wond als het ware weer aan het andere stuk huid vast. Het was weerzinwekkend; als hijzelf zoiets zou kunnen zou hij nooit meer snel naar de ziekenzaal hoeven. Savador bekeek Deshas' hand even en keek hem toen vragend aan. 'En daar komt geen spreuk bij te pas?' vroeg hij niet-begrijpend.

''Zeker wel. Maar deze spreuk wordt maar èèn keer uitgesproken. Daarna kun je verder zelf beslissen wanneer je hem gebruikt en wanneer niet'' zei Deshas. Hij had deze spreuk lang geleden al eens uitgesproken. ''Toch zit er wel een nadeel aan deze vorm van genezing. Je weet dat het lichaam bloed nodig heeft om een wond te dichten nietwaar? Wat je met deze spreuk eigenlijk doet is dat proces versnellen. Maar het feit blijft dat je bloed nodig hebt om te kunnen helen. Als je te grote wonden heelt of teveel achter elkaar kun je je zwak gaan voelen omdat je gewoon te weinig bloed over hebt in je lichaam. Nu heb je een aantal manieren om dat bij te vullen. Je kan wachten tot je lichaam het zelf allemaal oplost, of je neemt het gewoon van je vijanden'' zei hij tegen Savador.

Savador staarde bedenkelijk naar Deshas' gave huid waar zojuist de wond nog had gezeten terwijl hij naar zijn woorden luisterde. Jammer dat er gelijk ook een nadeel aan vast moest zitten, vond hij. Maar veel eraan te veranderen was er niet. Het lichaam had immers bloed nodig, dat was een feit. Savador glimlachte zijn puntige tanden bloot bij het horen van Deshas' laatste zin. 'Ik heb niet voor niets holle tanden in mijn slangenvorm,' zei hij grijnzend. 'Als het moet zuig ik mijn tegenstanders gewoon tot de laatste druppel leeg.' Dat zou nog eens leuk kunnen worden. Tot nu toe had hij zijn slangentanden voor niets anders gebruikt dan om het gif bij anderen in te spuiten.

Deshas grijnsde zijn eigen puntige hoektanden met een valse grijns bloot. Eveneens hij had zijn tanden al in vele gezet om gif in andere te spuiten maar ook om het bloed van zijn vijanden te drinken. ''Hoe dan ook. Wil je die spreuk leren? Hij kan echt goed van pas komen'' zei Deshas. Hij keek even naar een van de wachters en snauwde iets naar hem. De wachter rende op handen en voeten weg. Even later kwam hij terug met twee glazen wijn. Deshas nam er eentje van hem aan en nam even kort een slok.

Savador pakte het andere glas wijn uit de klauwen van de wachter beet en keek Deshas met een veelbetekende blik aan. 'Wat denk je nu zelf? Dat ik een spreuk als deze gewoon aan me voorbij laat gaan?' vroeg hij grijnzend. 'Natuurlijk wil ik het leren. Hoe meer, hoe beter. Kan ik Norwood gelijk ook vreemd laten opkijken terwijl ik hem uitschakel.' Savador nam kalm een slok van zijn wijn en hield het glas daarna tussen drie vingers vast.

Deshas knikte even. Vanuit zijn ooghoeken zag hij de wachters zacht om iets grinniken. Hij dronk zijn glas in èèn keer leeg en smeet hem stuk tegen de muur. De wachters snelde eropaf en raapte alles bij elkaar. Deshas vuurde blauwe kleurige bliksem op hen af. Hij liep op hen af. De wachters keken angstig naar hem op. ''Onthoud wie je Meester is'' dreigde hij zacht. De wachters bogen hun hoofden en gingen verder met opruimen. Deshas liep terug naar Savador en snoof even. ''Zo en nu terug naar die spreuk'' ging hij verder alsof hij nooit gedreigd had.

Savador grijnsde toen Deshas zijn lege wijnglas stuk tegen de muur smeet en de wachters het als sloofjes op moesten ruimen. Hij dronk voor de helft zijn wijn op maar hijzelf zette zijn glas echter rustig neer op de grond. Een zachte grinnik bij het zien van de angst die de wachters voor hun meester hadden, kon Savador niet onderdrukken. Het waren immers wezens van Shadra, onvoorspelbaar en vals. Evenals Deshas en hij zelf. Savador zeeg bij zijn glas weer neer op het kussen en had alvast zijn ogen gesloten om zich voor te bereiden om de spreuk in zich op te nemen.

Deshas ging zelf ook weer zitten. ''Goed, dit is vrij makkelijk maar als het niet goed gedaan wordt kan het heel veel pijn gaan doen'' zei hij kalm. ''Ontsnap je Savador. Ik zal niet lang duren. Maar ik moet wel alvast mijn excuses maken'' zei hij. ''Want dit gaat hoe dan ook even pijn doen'' zei hij. Deshas stond weer op en ging op een knie achter Savador zitten. Hij mompelde iets waardoor zijn nagels groeide. Hij streek Savador's haar uit zijn nek. Hij zette zijn nagel in Savador's nek. Hij mompelde zachtjes een spreuk. Daarna stond hij weer op en greep naar zijn dolk. Hij liet hem met een doffe klap naast Savador in het kleed vallen. ''Uit testen maar'' zei hij tegen Savador.

Savador opende zijn ogen zodra Deshas begon te spreken. Doordat zijn stem zo dichtbij klonk, kon hij al raden dat hij ook weer op zijn kussen zat. Hij ontspande zich zodra Deshas meldde dat het even pijn kon doen en achter hem ging zitten. Zijn ogen werden even groot toen hij iets in de huid achter in zijn nek voelde prikken. Toen Deshas klaar was, wreef hij met een pijnlijk gezicht over zijn nek. 'Was dat de eenmalige spreuk?' vroeg Savador met een moeilijke blik. Zonder op antwoord te wachten pakte hij de dolk van het kleed en nam Deshas' voorbeeld door een lange snee in zijn handpalm te maken. Voor alle zekerheid maakte hij niet zo'n diepe snee, zodat - als de spreuk zou mislukken - het nog wel op de normale manier kon helen. Al snel droop het bloed langs zijn pols naar beneden en werd de huid rond de wond dikker, waardoor zijn hand ging trillen. Savador richtte zijn bevende hand met de palm naar boven, zoals hij Deshas zag doen, maar draden uit zijn huid zag hij nog niet verschijnen. Die kwamen pas een aantal seconden later. Het verbond zijn huid weer bijeen, maar niet zo netjes dat de wond geheel verdwenen was, zoals bij Deshas wel het geval was geweest. Savador bekeek zijn hand en streek met twee vingers voorzichtig over de halfgenezen snee heen. 'Het is een begin,' zei hij zacht, meer tegen zichzelf dan tegen Deshas.

Deshas wachtte kalm af. Hij zag dat Savador een snee in zijn handpalm maakte. Toen de wond zich begon te genezen werden Deshas ogen even groot. ''Interesant'' mompelde hij zachtjes. ''Weet je waarom hij het maar half doet Savador? Je moet je concentreren op de wond die je wil genezen. Anders gebeurd er niet veel. Maar wat ik buitengewoon interesant vind is dat zonder dat je je erop concentreerde de wond al voor de helft begon te genezen. Deshas keek Savador even strak en met een onderzoekende blik aan. Zijn ogen veraadde dat zijn gedachte aan iets bijzonders dachten.

Savador keek Deshas over zijn hand even aan. 'Ik concentreerde me ook wel,' grijnsde hij. 'Ik had alleen mijn ogen niet gesloten. Ik wil natuurlijk wel zien hoe het gebeurt. Maar kennelijk was er geen genoeg concentratie..' Hij stond op en veegde het verse bloed op zijn pols en hand aan zijn broek af. 'Aan een half genezen wond heb ik natuurlijk weinig, vooral als ik met een diepe wond te kampen krijg.' Savador ging weer op het kussen zitten en dronk in één keer de rest van zijn wijn op. 'Eens moet de eerste keer zijn, en die zijn niet altijd even succesvol,' mompelde hij zacht terwijl hij naar zijn hand staarde. Hij schudde het wijnglas boven zijn mond zodat de laatste druppels in zijn keelgat vielen en zette het glas toen weer neer.

Deshas knikte even kort en haast onmerkbaar. ''Ook dat is waar'' zei hij met een lichte glimlach. ''Maar, ik denk dat dit wel genoeg is voor vandaag Savador.'' Met die woorden liep Deshas naar de uitgang van de kamer. Hij trok zijn jas weer aan en keek nog even over zijn schouder naar Savador. ''Bedankt dat je me even kwam opzoeken'' zei hij daarna wat zachter dan de rest. Hij beschouwde Savador niet langer enkel als opvolger maar nu ook als waardevolle vriend. Daarna liep Deshas de kamer uit.

Savador zag hoe Deshas opstond en naar de uitgang liep. Hij schonk hem een warme glimlach toen hij hem bedankte dat hij hem nog kwam opzoeken. Zelf stond Savador ook op en liep vlak na Deshas de geheime kamer uit. Niet veel later verliet hij Dorchadas en liep met stille passen naar de uitgang van de Toren.

PROFILE MAGICIAN

» my past gets me
» Past and future..
» Forget the past
» Searching for the past
» Wie past er goed bij wie?

The past.

The past.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen