TOESTEMMING VRAGEN GRAAG :3

Ze moest het toegeven; de meesten deden het fout. Uiterste onverstoorbaarheid was te bereiken, maar de meesten hadden de verkeerde methode geleerd. Je werd onverstoord door twee dingen. Niet door een lege ringband voor je te hebben en druk te doen alsof je erop krabbelde, niet door je voor te stellen dat er zo een grote filmster op je af kwam stappen met de vraag of je toevallig in zijn nieuwste film wilde spelen, nee. Ook niet door te doen alsof je een doodgewaand familielid was van de Medici's, of door te lopen als Grace Kelly. Ze werkten in theorie, maar in praktijk had je twee dingen te doen. De eerste was alles buitensluiten door te blijven lezen - het liefst een gewichtig boek of een toneelstuk - en het tweede was wat moeilijker, hoewel voor haar geen probleem; het voor jezelf gedichten opzeggen, liefst op fluistertoon. Als je dat beheerste, die techniek, dan was je er. En aangezien Nieva alle sonnetten van Shakespeare uit haar hoofd had geleerd, was dat geen probleem. Goed, ze had Will nog niet gevonden en dat was een kleine ramp, maar zo zag ze er niet uit. 
Er hing een band van haar tas over een van haar schouders, haar witte haren hingen naar voren. Rode ogen waren gefocust op "Metamorphoses" van Ovidius, vertaald naar het Engels. Latijn kende ze alleen de basis van, dus las ze het liever in het Engels. Haar stappen klonken kalm door de gang, gevolgd door het half elegante, half hobbelige getrippel van het draakje achter haar. Ze moest William vinden, vond ze. Maar aan de andere kant was ze bang dat hij teveel zou schrikken van haar plotselinge verschijning - ze had hem niets verteld over haar vertrek naar SSA. Ze wilde niet had hij zich ging opwinden of ook maar iets zou doen wat die wormen kon opwekken; ze moest hem voorzichtig benaderen, alsof het ging over een schichtig hert en niet over William, haar oudere broer.
Ze beet even op haar lip; niet alleen om Ovidius' teksten of Will's kwetsbare situatie, maar het grote geheel. Ze was net 15 geworden en had feitelijk alles met haar ouders overhoop liggen. Ze konden amper nog in dezelfde kamer zijn zonder dat ze óf ruzie kregen, óf elkaar negeerden. Het was een nogal duister stukje Nieva, haar ouders. Eerst had ze aandacht gewild, daarna had ze haar ouders veracht omdat ze Will pijn deden, puur voor hun eigen reputatie. Het enige wat ze goed hadden gedaan was haar hier naartoe sturen. Dat en haar de draak die ze had gevonden in een asiel laten houden.
Maar goed, nu was ze verdiept in haar boek. De tragedie was een pittig stukje literatuur, maar Nieva was liever belezen dan dat ze makkelijke meisjesboeken las. Intelligentie was haar sterke punt, dus waarom zou ze dat niet versterken? Dan vulde ze een beetje in voor haar - nogal afgebrokkelde - sociale bezigheden. Het feit dat ze zich compleet had afgesloten van ieder geluid van buiten, zorgde ervoor dat het meisje geen enkel idee had dat de bel net was gegaan en iedereen naar zijn of haar les holde. Nieva liep gewoon door, hoofd in haar boek. Het draakje volgde haar op de voet, raakte zijn baasje geen moment kwijt. Helaas was zij niet zo oplettend. Zonder ook maar een moment vaart te minderen - ze liep niet hard, maar ook nier zacht - botste ze vol tegen een van de leerlingen op die naar de les gingen. Het boek botste tegen haar gezicht, waarna ze de grip erop verloor en het na een vergeefse reddingspoging op de grond belandde. Er vlogen twee pagina's aantekeningen uit, die Nieva achterna dook. Aan de ander maakte ze geen woord vuil. Ze graaide haar spullen bij elkaar, stond op en klopte het stof van zich af. Daarna liep ze haar tegenligger straal voorbij, niet eens een blik werpend op die persoon.