Er klonk een zacht getik op de gang van het muzieklokaal. Aerys's hakken veroorzaakten dit geluid terwijl ze versnelde richting de deur aan het einde van de gang. In haar ene hand droeg ze een vioolkoffer en in haar andere hand een muziekboek. Het was al een tijdje geleden geweest dat ze iets had gespeeld en ze had besloten dat ze haar muziek weer op moest pakken.
Voorzichtig keek ze om het hoekje van het lokaal en zag dat er niemand was. Dat had ze ook niet verwacht, aangezien het al begon te schemeren, maar ze was toch opgelucht. Ze kon zich altijd beter concentreren als er niemand in de buurt was.
Het lokaal was erg breed en alle meubels waren opzij geschoven. De zwarte stoelen waren opgestapeld en alle kasten stonden tegen de muur aan. Voor de kasten stonden een aantal instrumenten en de grote vleugel stond zoals gewoonlijk in een hoekje.
Aerys legde haar vioolkoffer op het enige bureau dat in de kamer stond en opende hem voorzichtig. Haar kersenhouten viool kwam tevoorschijn en er was geen spatje vuil op het instrument te zien. Tevreden pakte ze het uit de koffer en legde de viool op haar schouder onder haar kin. Daarna pakte ze de strijkstok en begon aan een klein wijsje. Na een tijdje begon ze aan wat meer serieuze muziek, maar ze zorgde ervoor dat het vrolijk bleef. Langzaam danste ze mee op de tonen die ze zelf maakte en draaide een beetje rond in het lokaal. De viool maakte een rijk, melodieus geluid dat op de gang nog te horen was. Aerys hoopte maar dat niemand het zou horen.
Even later begon ze aan een zelfgeschreven melodie. Ze pakte haar schrift erbij en zette elke nieuwe noot er op. Uiteindelijk speelde ze het lied een tijdje en danste wer mee op de maat. Uiteindelijk legde ze de viool weer voorzichtig terug in de koffer, maar de melodie wilde maar niet uit haar hoofd gaan.
Vrolijk danste ze verder door het lokaal zonder muzikale begeleiding. Met haar ogen gesloten draaide ze een aantal rondjes door het lokaal en negeerde de wereld om haar heen. Haar korte witte lokken wapperden langzaam heen en weer bij elke stap die ze zette. Aerys spreidde haar armen een beetje en bewoog ze met de passen mee. Ze had het gevoel dat ze zich ergens anders bevond dan in de school en draaide nog een rondje. Intussen was ze het hele lokaal al doorgegaan.
Dit is echt niets voor mij, dacht ze terwijl er een grijns op haar gezicht speelde. Ze was helemaal geen meisje dat een droomwereld creëerde en maar een beetje in een lokaal stond te dansen, maar voor nu deed ze het graag. Daar ging het om.




Maximaal twee mensen

Langzaam draaide ze nog een rondje en de muziek leek steeds duidelijker te worden. Plotseling bedacht ze zich dat er iemand aan het spelen was. Ze had het niet doorgehad omdat dezelfde melodie in haar hoofd zat, maar na een tijdje was de muziek te duidelijk om in haar hoofd te zitten.
Abrupt stond ze stil en opende haar ogen. Ze keek naar een jongen die haar viool vast had en haar lied aan het spelen was. Het verbaasde haar dat hij het zo goed kon spelen.
Langzaam kleurden haar wangen een beetje rood. De jongen was binnengekomen terwijl ze aan het dansen was op muziek in haar hoofd en speelde nu haar lied dat nog helemaal niet af of geperfectioneerd was.
"Hallo," zei ze nadat hij was uitgespeeld. "Hoe lang ben je hier eigenlijk?"
Ze had best een tijdje gedanst, dus hij had hier de hele tijd kunnen zijn. Verlegen keek ze naar haar schoenen en wachtte op antwoord.

"Hallo, ik ben hier nog maar een kwartier, dus niet zo lang. Wil je nog wat dansen? Je danst namelijk heel mooi, zeker op dit prachtige nummer van je," zei de jongen.
Aerys had het gevoel dat ze nog roder werd, maar dat kon waarschijnlijk niet echt. Ze lachte zachtjes en bedankte hem. Hij draaide zich om en legde de viool terug in de koffer.
"Waarom ben je zo verlegen? Ben ik te eng?" Toen hij dat vroeg begon Aerys te grijnzen. "Nee. Geloof me, ik heb veel engere mensen gezien," antwoordde ze. Bijvoorbeeld op de zwarte markt waar ze in een gevecht met een dief kwam. Zelfs haar ouders waren al best beangstigend.
"Het is gewoon dat ik nooit dans als er mensen bij zijn. Jij bent een van de weinigen die me ooit heeft zien dansen."
De jongen stond nu vlak voor haar en ze moest op kijken om zijn gezicht te zien. Zijn zwarte haar hing sluiks langs zijn gezicht en zijn rode ogen staken opvallend tegen het zwart af. Dat was waarschijnlijk ook zo bij hij haar, hoewel zij wit haar had.
"Aerys Cercei Victoria Aranzo," stelde ze zich voor. Ze had altijd geleerd om haar volledige naam te zeggen en het was niet haar bedoeling om daarmee stoer over te komen. Het was slechts een gewoonte.
"Het lied is nog niet echt af hoor. Er moeten nog een heleboel dingen bij en ik wilde er ook een stuk zang bij doen, maar dat gaat nogal moeilijk als ik ook moet spelen," vertelde ze.