O P E N
Voor iedere willekeurige derp ~

Het klikkende geluid, afkomstig van naaldhakken, galmde eenzaam door de gang. Ze gaven de aanwezigheid prijs van iemand die het waarschijnlijk niet eens probeerde te verbergen. Anders zou ze die schoenen niet eens hebben aangetrokken, want om daarop stil te lopen was zowat onmogelijk. Ze kon er wel op rennen als het moest, dus misschien kon sluipen ook nog wel. Echter vond ze het niet zo erg, dat geklak van de hakken. Ze viel graag op, vond het maar wat leuk als men naar haar keek.
Vroeger was het wel anders geweest. Een arme onwetende ziel die gewoon bang was voor alles om haar heen. Altijd strak naar de grond kijken en zo snel mogelijk door de menigte lopen als mogelijk was. Nu leek ze die eerst zo gevreesde menigte juist op te zoeken. Omarmde ze al de aandacht die ze kreeg, genoot ervan. Echter beviel het haar hier nu al niet; er was geen menigte. Op de vorige school had iedereen in de rij gestaan om maar eventjes naar haar te kijken en in de docentenkamer kreeg ze standaard tien kopjes koffie aangeboden. Enkel door een hand door haar haren te laten gaan. Dat maakte het stiekem ook best saai: als je alles al om je vingertjes had gewikkeld. De uitdaging was weg. Echter was hij er nu wel weer, dus het kon nog wel eens leuk gaan worden.
Ze stopte met lopen, met die prijsgeven van haar o zo mooie rondingen; wiegende heupen waren nou eenmaal moeilijk te negeren bij haar. Ze draaide zich een kwartslag, keek naar de deur. Aha, dit was dus haar nieuwe plekje. Of ja één van haar nieuwe plekjes. Hier zou ze met dingen naar kinderen gooien of gewoon gaan slapen en hun een of ander essay laten schrijven. Dat was haar manier van lesgeven; slaap inhalen of haar frustratie afreageren op kindertjes.
Haar hand plaatste zich op de klink en duwde deze naar beneden, om vervolgens het lokaal te betreden. De moeite om de deur achter zich dicht te doen deed ze niet, leek gelijk alleen nog maar belangstelling te hebben voor de vleugel die daar stond. Ze had één of twee keer op een vleugel mogen spelen, prachtige vormen van een piano waren het. En nu had ze er eentje alleen voor zichzelf, o wat werd ze hier toch verwend zeg!
Rustig liep ze op het instrument af, liet haar vingers langs het oppervlak ervan glijden. Mooi glad en niet eens stoffig. Niet dat zijzelf de moeite zou doen om hem goed te onderhouden… Oké, misschien wel. Waarschijnlijk wel. Uiteindelijk kwam ze aan bij het krukje, ging erop zitten. Jezus, wat voor lange sul had hierop gezeten? Ze stelde hem een beetje bij, zodat ze goed bij de pedalen kon. Rustig klapte de vrouw de klep van de vleugel open en sloeg wat tonen aan. Oké, hij was niet meer super helder; zou binnenkort gestemd moeten worden, maar het kon er nog mee door.
Het zou wel eventjes tijd kosten voordat ze gewend raakte aan deze vleugel, maar een liedje spelen om in te komen kon toch niet kwaad. Rustig gleden haar vingers over de toetsen, ging ze goed recht zitten en hield ze haar kin een beetje omlaag. Zo kon ze beter zingen; was haar strottenhoofd vrijer. Welk liedje kende ze uit haar hoofd? Ze sloot haar ogen en haalde diep adem, zette zachtjes in. Begon steeds zekerder te zingen, moest altijd eventjes inkomen; maar zingen zonder opwarming was weldegelijk mogelijk voor haar.
Rustig deed ze haar ding, stopte echter ineens met alles; klapte de klep gelijk weer dicht alsof ze eigenlijk niet op de piano mocht spelen. Ze keek op naar de deur, zweerde dat ze iemand had gehoord. Wie durfde haar af te leidden? Af te leidden terwijl ze een beetje emotie probeerde te brengen in haar liedje. Wie waagde het… Oké, humeur ook gelijk verpest.

» Liedje: Le klik ~
» Meh, moet nog beetje inkomen >A<

Het leek net alsof de hele omgeving zich aanpaste aan de vrouw. Het onweer, het paste gewoon bij haar. Ze hield van regen, van onweer. Zij het zo dat ze als klein meisje ook altijd in de regen speelde, hield gewoon van water zoals een rasechte Cassiaan betaamde. En bovendien kon ze er ook niet tegen als men haar zag huilen en regen verborg het o zo goed. Nou kon ze haar magie tegenwoordig ook zo goed beheersen zodat ze vrijwel nooit huilde; het kon inhouden.
Het hele proces was allemaal vrij simpel: een techniek waardoor je het bovenste laagje aan vocht op je ogen bevroor zodat er niets meer weg kon. Desnoods gebruikte ze de tranen als siersel op haar wimpers; niemand zou het merken. Het zou haar alleen maar mooier maken, toch? Misschien was haar ego wel iets te groot, maar dat maakte niets uit. Ze verdiende wel wat zelf liefde na haar vader. En toch was ze boos op hem omdat hij haar moeder had verlaten en niet zozeer dat hij haar af en toen een paar klappen had gegeven; daar werd je toch hard van.
Simpel kinderliedje dat ze had geleerd als meisje, ontdekte later dat er ook nog begeleiding bij hoorde van instrumenten. Ze had ze langzaam geleerd, was vroeger een type geweest dat alles uit haar hoofd leerde zonder enige techniek. Gewoon de grepen en dan was het goed. Nu kende ze ook de techniek en de noten, maar daar dacht ze niet meer zozeer aan op het moment: zat het eenmaal in je vingers, dan had je die blaadjes niet meer nodig. Soms was het wel zo dat het erg lang geleden was en dat ze het zich niet meer zo goed voor zich kon halen; maar dit was een speciaal liedje. Ze hield er gewoon van; de tekst, de melodie, zelfs de grepen op de piano zelf. Het waren er niet al te veel, maar wel mooie.
Natuurlijk had iemand haar moeten storen. Was er eens iets waar ze echt van kon genieten, een simpel iets; was er weer iemand die alles moest verpesten. Zo brutaal, zo onbeschoft. Vast een of ander klein kind dat niet beter wist, kon ze wel gelijk deze nieuw gevonden frustratie wegwerken. Schreeuwen dat dat kind weg moest blijven en zijn of haar plaats moest weten. Zou het ook gelijk strafwerk geven en feliciteren dat het de eerste ziel was die ze had gestraft hier. Op haar vorige school had ze er ook om bekend gestaan, het uitdelen van strafwerk. Iedere les wel drie slachtoffers.
Haar felle blik veranderde echter niet, zelfs niet toen ze erachter kwam dat het geen kind was. Nee, alles behalve. Een volgroeide man en hij mocht er best wezen; maar helaas voor hem had hij het al voor zichzelf verpest door haar te storen. Frans accent, Frans complimentje. Het was wel handig dat ze van alle talen wel een beetje kon, alles wel kon verstaan en als het moest kon ze ook wel in een andere taal zingen; als het mooier klonk dan moest het maar. Hoewel Engels de favoriet bleef van de meerderheid.
De afstandelijke felle blik maakte plaats voor een bescheiden lachje, deed een paar donkerblonde lokken achter haar oor en keek weg. ‘Het geeft niet,’ bracht ze zachtjes, maar toch met een heldere stem, uit, ‘Het was toch niet zo goed, helaas. En om eerlijk te zijn mag ik ook helemaal niet aan deze piano zitten, vrees ik. En om alles nog eens erger te maken; is dit eigenlijk het enige liedje wat ik ken.’ Haar stem quasi-onschuldig, een aarzelende blik; kwam hem soms weer onder ogen, maar keek dan uiteindelijk toch weer weg. Een verlegen indruk, dat was het. Het was dat ze geen blos kon faken, anders had ze dat gedaan.
Ze bekeek hem, had zichzelf hierop getraind, tijdens dat wegkijken en dan toch weer wel aankijken en dan toch ook weer niet. Hij was nat, doorweekt zelfs. Ze stond op, schoof daarbij de kruk een beetje naar achter. ‘Maar je bent helemaal nat,’ merkte ze op, keek hem met grote ogen aan. Een hand losjes tot een vuist gebald, drukte hem zachtjes tegen haar borst; de rug ervan tonend aan de buiten wereld. Haar andere hand hing losjes langs haar lichaam, een klein knikje in haar arm om rondingen nog een beetje meer te accentueren. Ja, ze wist wel wat ze deed.
‘Laat me je helpen, ik sta erop. Dadelijk vat je nog kou.’ Die bezorgde blik, was ergens ook nog eens gemeen. Die zorgzaamheid was ze altijd blijven houden. Of het nou om iets simpels als dit ging, of iemand die echt een levensbedreigende wond had; ze moest en zou helpen.

» Hij is derpend genoeg, my dear.
» Hopelijk is die van mij ook derpend gederpt.

Ja, mocht ze eventjes? Ze bleef van zichzelf toch echt een chagrijnig; was gewoon nou eenmaal een pessimist. Wat had pessimisme te maken met chagrijnig zijn? Alles was negatief en zij werd nogal pissig van negatieve dingen, dat was dus het verband. Een glas was nooit half vol, enkel half leeg en als het op was had je pech. De kans wat je wat nieuws kreeg was klein. Nou was er een tijd geweest waarin ze alles wel positief had gezien, maar die klappen van haar vader hadden er al snel voor gezorgd dat alles duister werd. Er alleen nog maar een grote, boze buitenwereld overbleef en een verbitterde Marjolijn. Niets meer en niets minder.
En zo te zien werd het haar niet eens meer gegund om eventjes rustig een liedje te kunnen spelen en zingen. In een kroeg was het altijd simpel geweest; daar kon ze gewoon zingen en was het juist de bedoeling dat mensen naar haar keken. Naar haar luisterden, maar als ze zelf mocht kiezen had ze toch liever gewoon een stil plekje waar ze haar talent kon beoefenen. Was het een talent? Tja, ze had van zichzelf altijd een mooie zangstem gehad en een ander talent had ze niet echt ontdekt. Oké, haar lichaam kon veel hebben… Maar dat was niet altijd zo geweest. Het was door de jaren heen zo gehard geworden, had zich aangepast aan de omgeving.
Waarom ze toch haar houding had veranderd? Omdat dit een mooie kans was. Ja, target locked. Hij mocht zichzelf vereerd voelen; hij zou de eerste in dit hele gebouw zijn die haar persoonlijk mocht helpen met van alles en nog wat. Het was waar dat ze wat af flirtte, maar er waren grenzen. Ze verkocht haar lichaam gewoon letterlijk, maar verder ging het ook niet. Daar ging het juist om: dat ze valse hoop kregen, hoopten dat zij ooit de eerste stap zou zetten. Echter zou deze nooit komen. Waarom zij altijd de eerste stap moest zetten? Tja, het waren mannen. Een onzekere, terughoudende blik of gebaar en ze stopten vrijwel gelijk met bepaalde handelingen. Zo gemakkelijk was het: want wie wilde er nou een schande als dat op zijn of haar naam hebben? Niemand dus.
Voelde ze zich bekeken? Welnee! Het was juist goed, zo kon ze alles weliswaar beter onderzoeken. De blik waarmee hij naar haar keek, zijn reactie op haar handelingen; kon er zo uithalen wat voor typetje ze moest acteren. Natuurlijk moest je eerst altijd voor onschuld gaan, dat was de algemene favoriet. En zo te zien leek ze gelijk prijs te hebben, al vanaf het moment dat ze haar mondhoeken langzaam een beetje omhoog trok. Bingo. Waarschijnlijk zou ze er niet zoveel voor hoeven doen om hem in te palmen, als ze keek naar hoe hij alleen al naar haar keek. Erg was het niet; maar soms was het wel leuk om spelletjes te spelen.
Ze keek hem eventjes wat langer aan. ‘Echt waar?’ kwam er zachtjes over haar lippen, ‘Dank je… Het doet me deugt om te horen dat je het mooi vond.’ En daarna weer wegkijken, haar handen op haar schoot geplaatst; netjes naast elkaar. Schouders een beetje opgetrokken en haar kin een beetje naar haar borst gericht; haar blik die heen en weer bleef schieten, durfde hem niet lang aan te kijken. Of ja, natuurlijk zou ze het wel durven: maar die indruk moest ze nou eenmaal wekken.
‘Ons geheimpje?’ merkte ze geheel onschuldig op, leek er niet bij stil te staan dat het ergens o zo slecht klonk. Haar opgetogen blik die ze aan hem schonk, leek hem daarmee te smeken om “ja” te zeggen. Stiekem kon het haar werkelijk niets schelen als de buitenwereld erachter kwam dat ze op die piano had zitten pingelen, kon het haar wat schelen. Desnoods moest ze aan komen proppen bij de directeur; als het een man was kwam ze er zo zonder enig letsel vanaf. Dus tja, veel had ze niet om te vrezen, maar dat mocht hij niet weten.
Misschien deed ze inderdaad wel een beetje te overbezorgd, maakte ze van een mug een olifant. Echter wist ze niet hoe hij heette, waar hij vandaan kwam of wat dan ook; dus kon je maar beter het zekere nemen voor het onzekere. Toch? Hij mocht er dan wel zo lacherig over doen, zo waren mannen altijd: wilden altijd stoer doen en zo. Ergens vreselijk irritant, maar soms zorgde het wel voor grappige situaties en het maakte alles ook een stuk gemakkelijker voor haar.
Ze wist dat ze hem iedere afleidde, was ook haar bedoeling. Zo zou hij nooit uitgekeken zijn en zou hij vrijwel altijd zijn blik op haar gevestigd houden. Ze wilden nooit opgemerkt worden als ze naar bepaalde delen van een vrouwelijk lichaam keken en dat wist ze; want ze zouden een klap krijgen als ze erachter kwam dat ze ernaar keken. Dat hoorde gewoon. Echter was ze al heel wat soepeler geworden hiermee, had het vrijwel altijd door; deed echter net alsof ze het niet doorhad.
Rustig liep ze naar hem toe, schonk hem eventjes een bescheiden lachje en keek toen weer weg. Ze pakte zijn hand vast, losjes, maar sterk genoeg om hem verder mee het lokaal in te nemen. Liet zijn hand weer los, schonk hem een glimlachje en liep toen langs hem. ‘Regende het echt zo hard?’ vroeg ze op een zachte toon wanneer ze achter hem stond, duwde de deur dicht met haar voet. Haar handen die zich op zijn schouders plaatsten. ‘Ik neem aan dat jezelf wel instaat bent om de knopen van je jas te openen?’ Ze moest hem niet gaan behandelen als een of andere baby, hij was een volgroeide man. Het was gewoon zo dat zij met haar watermagie het overtollige water uit zijn kleren kon halen, maar die jas moest gewoon uit; maakte alles gewoon zoveel leuker.

» Hij is nogal derp en zinloos. Suddy.
» Hopelijk kun je er wat mee derpen.

Misschien zou ze ooit haar excuses aan moeten bieden, het was nu wel duidelijk hij zou smelten als ze het goed deed en aangezien ze er nog moeite voor deed… Tja, hij had geen schijn van kans. Ze wist wat ze deed, heel goed zelfs en de arme ziel leek niets door te hebben. Trapte er zo in, in alles. Het voelde o zo fijn, zijn blik die over haar heen gleed. Vroeger had ze zich altijd bekeken gevoeld, richtte haar blik dan strak op de grond en liep dan snel langs de ander heen. Echter had het niet lang geduurd of ze begon haar voordeel ermee te nemen. Liep juist op de groepjes onwetende studenten af. O maar natuurlijk deed ze haar werkstukken niet meer! Ze had genoeg anderen die het met veel meer liefde voor haar zouden willen maken, keurig geschreven en met goede zorg gemaakt. Was toch ook gelijk veel leuker voor de mensen die toe moesten kijken? Presenteren had ze wel gekund als student, maar meer moest je ook niet vragen. En componeren? Dat deed ze wel gewoon zelf, eitje. Een tragische jeugd hield daar nou eenmaal bij: kon het zo dus ook niet helpen dat vrijwel al haar eigen werkjes zo droevig of wild – in de trans van haar eeuwige woede jegens de gehele wereld – waren.
Om eerlijk te zijn was ze best lui geworden door de jaren heen en ze voelde niet echt de behoefte om er wat aan te veranderen. Ze had jarenlang als een of andere zwerver moeten leven, omdat ze vrijwel nooit wat geld aan zichzelf had kunnen besteden. Alles moest heel zorgvuldig uitgekozen worden, zelfs eten. En als ze iets nieuws moest kopen, dan altijd afdankertjes. Gewoon goedkope dingen die ze kon veroorloven en mooie kleren en sierraden hoorden daar dus niet bij. Al het werk voor haar opleiding, de dood van haar moeder en haar werk ’s avonds begon haar destijds op te breken en waarschijnlijk was ze hier niet eens meer geweest als ze haar charmes niet in de strijd had gegooid om anderen haar klusjes te laten opknappen. Voor geld gebruikte ze het vrijwel nooit. Vrijwel ja, soms kon ze het gewoon niet laten. Ze flirtte maar wat graag met haar vorige baas om een voorschot te krijgen wat salaris betreft; als ze eenmaal iets zag dat mooi was, moest ze het ook echt hebben. En dan vooral als ze ook nog de kans had gekregen om te kijken hoe fantastisch het haar wel niet stond.
Of ja, ze verwachtte dat anderen dat vonden. Je had soms zo’n muggenzifters die zouden zeuren omdat bepaalde details niet goed waren, ja zo’n soort mannen bestonden er echt. Ze had maar wat vaak haar zin niet gekregen vroeger omdat haar “details” niet goed waren geweest. Als ze haar nu eens konden zien zouden ze spijt hebben van die opmerking. Ergens was ze blij geweest met die opmerkingen, had zich erop aangepast en nu was het gewoon perfect. Nou, ze was er dichtbij. Ze kon altijd nog wel leren en ze had vast nog veel dingen die aangepast moesten worden, maar op het moment had ze het gevoel dat ze de gehele wereld aankon en daar ging het op. Die man hiero stemde daar toch onbewust mee in, dus dan mocht ze zich toch wel goed voelen? Ja. Ja, eigenlijk wel ja.
Quasi verlegen keek ze weg wanneer hij haar een knipoog schonk, pakte met haar beiden handen een lange, donkerblonde lok vast en begon er mee te spelen. Haar kin was een beetje naar haar borst gericht en eerst keek ze naar de grond, om vervolgens toch haar ogen aarzelend – opnieuw geacteerd – op te slaan en een bescheiden glimlachje op haar gelaat te toveren. Echter zei ze er niets meer over, het was nu wel duidelijk dat hij het mooi vond. Goed. Heel erg goed, complimentjes waren leuk en ze ontving ze met alle liefde. Dus blijf maar afschieten, zij vond het toch niet erg.
Oké, oké; hij had gelijk die vraag was ietwat verkeerd geweest. Hoe het kwam dat ze zijn gedachtes een beetje kon lezen? Door die schaapachtige glimlach op zijn smoel, daardoor. Was het irritant dat hij gelijk had? Ja, super irritant. Stomme vent, kon niet eens één tel normaal nadenken. Misschien was het dan toch waar wat ze zeiden: dat mannen werkelijk maar aan één ding konden denken. En nee, niet iets onschuldigs. Nee, helemaal niet. Maar ze hield er toch van om bekeken te worden? Ja, bekeken; maar ze wilde geen deel uitmaken van vieze, kinderachtige fantasietjes van een of andere viezerik. Hé bah.
‘Dank je,’ fluisterde zachtjes, maakte haar glimlach nog wat breder; glimlachte haar tanden een beetje bloot. Wat hij wilde joh, zij vond het allemaal best. Zolang hij maar die vieze grijns van zijn smoel haalde, het zou niet veel schelen of ze zou hem echt nog eens een klap verkopen.
Ondanks dat ze hakken aanhad was ze nog steeds ietwat kleiner dan hem. Zo’n… Vijf centimeter zo ongeveer? Dat zou hem dan zo rond de een meter… Vijfentachtig maken, een acceptabel getal. Ze leunde wat dichter tegen hem aan, bracht haar mond dichterbij zijn oor. ‘O, jij arme… Arme ziel toch,’ fluisterde ze zachtjes, overdreef natuurlijk weer met die medelevende toon in haar stem, ‘Maak je maar geen zorgen, ik zorg er wel weer voor dat je het warm krijgt en dat al dat water verdwijnt.’ Waarschijnlijk had hij het allang warm, had ze wel kunnen afleidden uit het feit dat hij een lichte blos op zijn wangen had staan. Schattig, gewoonweg schattig.
‘Als je handen te koud zijn – dus gaan trillen – en het toch niet lukt moet je het zeggen, oké?’ Natuurlijk weer die stoer doenerrij, ze had het met alle liefde voor hem gedaan. Hoewel het nog iets te vroeg was voor hem, een te vroege beloning voor niets. Beloning? Ja, een beloning. Die hoorden ze nou eenmaal te krijgen als ze meewerkten, of dingen voor haar opknapten. Was wel zo lief, toch? En voor die toon in zijn stem verdiende hij eerder een straf. Te zwoel, het was gewoon té zwoel. Zelfs zij kon niet zo zwoel klinken, nou was het ook zo dat ze het gewoon lomp vond als ze het probeerde dus was ze ermee opgehouden. Haar stem was toch al veel te charmant in de ochtenden, sarcasme van een nieuw niveau, dus meer moest je niet van haar vragen.
Rustig liet ze haar handen verder naar voren glijden, pakte de kraag van de jas vast toen ze zeker wist dat al de knopen los waren. Zonder een echt duidelijk teken trok ze de kraag naar achter, om zo gewoon zijn jas uit te trekken en hem over de dichtstbijzijnde stoel te hangen. ‘Ik…’ Ze zweeg eventjes, leek te aarzelen. Ze wilde iets zeggen, maar nu ze er zo over nadacht en hij zijn gedachtes zonet al niet had kunnen beheersen. Ach, het viel wel mee en anders had hij pech en zou ze gewoon weglopen. ‘Ik kan snappen dat je liever de rest aanhoudt; ikzelf zou me namelijk erg ongemakkelijk voelen anders… Hoewel het een stuk gemakkelijker gaat als je kleren uit zijn, maar zo gaat het ook wel.’ Ze draaide zich om, keek naar hem; wilde zien of hij weer zo’n domme glimlach op zijn gelaat had staan.
Ze liep naar hem toe, ging voor hem staan. ‘Ik ehm… Had het over mijn magie,’ merkte ze op, om alles eventjes op te helderen. Als zij in zijn schoenen had gestaan had ze niet eens de tijd genomen om over vieze dingetjes na te denken, maar had ze gewoon heel dom gekeken van: wat bedoel je in godsnaam? ‘Want met behulp van mijn water magie kan ik het water er zeg maar uithalen…’ Nu wist ze niet helemaal zeker of dat ze zichzelf eerder had versproken en het nu tevergeefs probeerde te herstellen, of dat ze het echt aan het acteren was. Had ze soms wel eens vaker hoor, dus geen zorgen. Quasi aarzelend plaatste ze haar handen op zijn borst. ‘Ik kan het nu wel proberen, als je wilt? Maar ik wil eerst liever toestemming, want ik weet niet zeker of alles wel naar zinnen gaat. Mijn kunsten met magie blijven maar beperkt.’ En dit was een eitje voor haar, maar ze loog gewoon omdat… Omdat het kon en het ook zo vreemd was als ze het ineens ging doen, of ja zij zou het vreemd hebben gevonden als iemand het ineens bij haar zou doen.

» O, maar ik kan ook altijd wat met jouw gederp hoor darling ~
» En Laurent is gewoon een derp c:

Een heerlijke warme douche. God wat verlangde hij daar momenteel naar zeg. Een druppel viel van een van zijn witte lokken en viel op de grond. Een beetje verstrooid keek hij er naar. Alsof het niet mogelijk was dat de vloeistof van zijn lichaam af kwam. Voor een kort moment bedacht hij zich weer in wat voor hachelijke situatie hij zich bevond. Waarom. Waarom was hij het altijd? Waarom zorgde hij er altijd voor dat hij in zulke lastige, ergens beschamende situaties terecht kwam. De dame moest denken dat hij een of ander schooljochie was dat nergens kaas van gegeten had. Zo kwam hij immers wel over. Alsof hij niet wist wat hij moest zeggen. Eh, alleen was dat dan wel waar. Maar oké. Dat wist zij niet. Toch? Tenzij ze zijn gedachten kon lezen. En hij ging er van uit dat ze dat niet kon. Maar je wist het niet. Al helemaal niet met vrouwen. God nee. Die waren zo ontzettend onvoorspelbaar. Zo had zelfs hij het een keer bij een dame voor elkaar gekregen dat ze haar hand ferm op zijn wang geplaatst had. En dan niet op een bepaald zachtzinnige manier. Nee, integendeel. Volgens mij had hij wel drie dagen met een rode vlek op zijn wang rondgelopen. Niet eens om een ernstige reden. Nee totaal niet. Hij had haar alleen niet naar haar nieuwe rokje gevraagd. In plaats daarvan had hij een compliment gemaakt voor het beeldige vestje dat ze aan had. Die bleek juist van haar overgroot oma te zijn geweest. Volgens haar had hij helemaal geen oog voor haar en keek hij niet eens naar haar. Juist. Hij had het daar maar bij gelaten. Laurent wilde voor een eventuele relatie heel veel doen maar het moest hem niet te gek worden. Dat zei hij wel altijd maar telkens viel hij weer terug in zijn oude gewoontes. Behandelde vrouwen als prinsjes. Wat ze in zijn ogen verdienden. Wat ze waren zulke beeldige schepsels. Godinnen in zijn ogen. Ja misschien iet wat overdreven maar hij dacht er op die manier over. Iets waar zijn jongere zusjes ook gretig gebruik van gemaakt hadden. Tegenover een vrouw kon hij gewoon amper nee zeggen. Al helemaal niet het type vrouw als daar stond. Hij verachtte haar. Diep van binnen. Wilde nee zeggen. Weg lopen. Haar uit zijn buurt houden. Of hij dat ook uit kon voeren? Nee. Daar was hij te zwak voor. Was te zwak voor haar onschuldige charmes. Want hij was er heilig van overtuigd dat ze een onschuldige jonge dame was.

Ondanks dat hij moest toegeven dat hij haar erg aantrekkelijk vond en de manier waarop ze het bracht heel fout klonk was het niet zo dat hij ging fantaseren. Die periodes had hij nu wel achter de rug. Hij moest hier als een volwassene mee om gaan, hoe moeilijk dat ook was. Dat hield in dat hij geen vieze gedachtes mocht hebben als hij een willekeurige vrouw zag. Niet dat hij dat vroeger wel had. Natuurlijk hij dacht ook over dingen na. Dat deed iedereen toch? Hij was eerder de galante heer die dat soort gedachten noooit zou hebben. Dat hij haar bekeek, oké. Niet zo zeer een probleem toch. Zolang het maar geen staren werd. En al helemaal geen staren naar bepaalde lichaamsdelen. Lichtjes schudde hij met zijn hoofd. Een druppel rolde over zijn slaap naar beneden richting zijn kaak. Bleef er even aan hangen alsof het twijfelde of het moest vallen of verder moest rollen. Besloot verder te rollen langs zijn hals naar beneden over zijn sleutelbeen heen richting zijn borst. Een koude huivering trok door zijn lichaam. Hij voelde kippenvel op zijn armen toen de druppel doel trof. Voor een kort moment vergrootte hij zijn ogen en verstijfde zijn lichaam even. Toen de kou weer deels weg trok. Of eerder de schrik van die spontane kou ontspande hij zijn armen weer. Kon alleen maar knikken toen hij de fluistering in zijn oor voelde. Bezorgde hem een rilling. Dit maal geen onaangename. Eentje die ergens voor een bepaalde warmte zorgde. Liet haar haar gang gaan. Het was alsof hij zich overleverde aan de vrouw. De vrouw wiens naam hij nog altijd niet wist. Hij zou het haar vragen. Ergens. Een keer. Als hij het niet vergat. Nu vraag je je af hoe je zoiets kan vergeten maar je had het hier toevallig wel over Laurent. En in zijn huidige positie was veel mogelijk. Of juist weinig. Is maar hoe je er tegen aan kijkt he. Keek recht voor zich uit toen haar handen over zijn schouders gleden. Zijn kraag vast pakte en de jas uit trok die over de stoel het dichts bij hen werd gedeponeerd. Laurent staarde er even naar. Starend in het niets. Wist niet zo goed wat hij nou moest. Hoe hij moest reageren. Hoorde opnieuw haar stem. Keek haar met grote ogen aan alsof hij niet wist wat hier gaande was. ”Pardon?” Zich uitkleden. Oké zo was hij niet aangelegd. Voelde zich sowieso ongemakkelijk wanneer hij zich in het bijzijn van een vrouw om moest kleden. En waarom? Zijn lichaam mocht er zeker wezen. En toch.. Kon hij er wat aan doen. Hij beet even op de binnenkant van zijn wang. Had hij staan dagdromen ofzo. ”Als je het niet erg vind h-houd ik mijn blouse wel aan.” bracht hij stamelend uit. Toen ze begon over haar magie knikte hij. ”Maar.. natuurlijk..” Wat had ze anders bedoeld dan? Begreep het niet helemaal. Tot haar nadere verklaring kwam. Ah een watermagican dus. Aarzelend werden haar handen op zijn borst geplaatst. Even keek hij er naar. Om haar daarna recht aan te kijken. Knikte haar toen maar toe. ”Gaat uw gang madame.” zei hij beleefd. Staarde toen weer omhoog naar het plafond. Checkte zijn schoenen eens en tuurde een beetje over haar schouder heen. Ontweek haar blik bij dit uiterst ongemakkelijke moment. ”Ik vertrouw op je. Het lukt je vast wel.” zei hij met een glimlach waarna hij even zijn ogen sloot en uit ademde. Soms.. Soms wenste hij dat hij gewoon zo op kon gaan in de lucht.

Heerlijk derpend as always hun <3

Ergens was het vrij amusant. Was hij vrij amusant. Er was geen twijfel over mogelijk dat hij volwassen was, maar toch reageerde hij ergens net als een klein jongetje. Zo’n typisch figuur dat eerst zou opscheppen over hoe goed hij het wel niet deed tussen al die “chickies” om vervolgens met een mond vol tanden te staan als het er eenmaal op aankwam. Dat waren meestal de grappigste van ze allemaal en meestal flirtte ze alleen met ze om ze op hun plaats te wijzen en niet zozeer omdat ze iets van ze moest hebben.
Echter voldeed meneertje hier niet aan die exacte omschrijving, want ergens was het ook best schattig. Ja, volwassen mannen konden heel goed schattig zijn. Je moest het ze alleen niet zeggen, want die types wilden juist altijd stoer zijn. Wilden echt de man in de relatie voelen; beschermend, loyaal en de ideale echtgenoot. Echter kon het haar een bal schelen of iemand een goede echtgenoot zou zijn, want daar was ze toch niet naar opzoek. Ze wilde enkel en alleen een paar “slaafjes” – waarna ze normaal kon kijken – die alles deden wat zij ze opdroeg. En met dat normaal kijken betreft hield het gewoon in dat ze een mooi uitzicht wilde. Ze mocht dan wel zo snel mogelijk iemand hebben die alles voor haar opknapte, ze wilde wel iets moois hebben. Het hoefde niet de winnaar uit het nest te zijn, maar dus echt niet de laatste. Ze wist heel goed dat ze beter kon krijgen dan zo’n soort dingen.
Nee, deze vent was zeker geen winnaar. Niet als je keek naar hoe hij op haar reageerde, maar hij kon ermee door. Daarbij was het duidelijk dat hij een gemakkelijke prooi was en ook niet de aller lelijkste; waar kon je nog meer om vragen? Het was de ideale opwarming voor haar. Bleek ook maar weer dat ze al sneller haar hulpje zou hebben dan verwacht. Had ze dan verwacht dat het dagen, misschien weken ging duren? Nou, maanden niet; maar meestal ging het niet zo snel en was het ook niet gelijk een goed persoon. Ja, ondanks alles was ze wel kieskeurig. Het kon gemakkelijk een week duren voordat ze een goede kandidaat had gevonden, die zich dan onbewust had aangemeld. Ze deden het altijd onbewust omdat ze niet eens wisten dat ze gewoon glashard stond te liegen met alles. Haar houding, haar handelingen en ook soms haar intonatie.
Ze was niet gelijk terug gelopen naar hem, een beetje afstand was wel goed. Wilde zien of hij niet gelijk verkeerde dingen ging denken door haar woorden. Haar hand ging achter haar rug langs, pakte haar andere bovenarm vast. Kin een beetje naar haar borst gericht en ogen aarzelend opgeslagen, alsof ze bang was om hem in verlegenheid te brengen met haar woorden. Schuldbewust van haar verkeerde manier van uitleggen, niet dat ze zich ook maar ergens schuldig over voelde. Het kon haar werkelijk niets schelen of hij zo nodig als een kleuter moest reageren op haar woorden, dat was zijn probleem. Zolang hij uiteindelijk maar alles zou doen wat zij wilde was het goed.
En ja, natuurlijk had hij weer moeten denken met het vermogen van een kleuter. Liever zijn blouse aanhouden, maar natuurlijk. Oké, het bleef ergens nog steeds schattig, maar met schattig kon je helaas niets winnen bij de vrouw. Kleine dieren zoals konijnen, puppy’s of kittens hoorden schattig te zijn en voor hun werkte het dan ook. Er waren weliswaar vrouwen die een zwak hadden voor mannen die schattig en sukkelig deden, maar zij toevallig niet. Dus pech. Wist hij veel dat zij zo over zijn acties dacht, hij zag alleen de buitenkant. En die beeldde een lieve, zorgzame en onschuldige ziel uit. En ook nog een tikje onwetend.
Mondhoeken die zich langzaam omhoog krulden tot een bescheiden glimlach wanneer hij haar aankeek toen ze voor hem stond, knipperde met haar ogen waarna ze wegkeek terwijl ze nog een keer knipperde. Echter deed ze nog steeds niets qua magie, leek ergens op te wachten. Ze wachtte stiekem ook en in zijn ogen zou het er vast uitzien alsof ze aarzelde, bang dat er iets fout zou gaan. Langzaam sloeg ze haar ogen op bij het horen van zijn stem. Een aanmoediging, hetgeen waarop ze had gewacht. Bescheiden lachje dat weer terugkeerde op haar gelaat, waarna ze haar ogen sloot.
Natuurlijk deed ze net alsof ze zich moest concentreren, ze kon dit zonder enige moeite; maar dat mocht hij niet weten. Zachtjes fluisterde wat, zo zacht dat alleen zij het kon horen. Het was de spreuk die ze nodig had, niet eens goed uitgesproken – maar wist hij veel – ze kon dit ook nog wel zonder die sullige spreuk. Ze zette langzaam een stap naar achter, haalde haar handen van zijn borst af. Echter leek het net alsof er lijm aan haar handen zat of zo, doorzichtige vloeistof die aan haar handpalmen kleefde en steeds verder over het oppervlak van haar hand ging. Langzaam bracht ze haar handen nog verder van zijn borst af, ging nog een stapje naar achter. Haar handen leken net magneten, magneten die op water werkten.
Uiteindelijk zette ze nog een stap naar achter, wist gewoon dat ze nu wel klaar was. Ze haalde diep adem, opende langzaam haar ogen een beetje. Haar ogen gingen steeds meer open, keek met grote ogen naar haar handen – natuurlijk was alles weer geacteerd – ‘Oké, goed zo Marjolijn nu hoef je enkel nog -’ fluisterde ze zachtjes tegen zichzelf, waarna ze werd afgekapt door het feit dat al het water gewoon op de grond viel. Haar handen helemaal nat, magie zogenaamd uitgewerkt. ‘O nee!’ het leek nog steeds naar haarzelf gericht. Ze zakte daar haar benen, ging op haar knieën zitten voor de plas water die daar nou lag. Ze legde haar handen op het oppervlak van het water, murmelde weer precies dezelfde woorden reeks als eerst wanneer ze begonnen was met de spreuk. Echter werkte het niet, wat ook de bedoeling was.
Hij mocht dan wel denken dat het haar niet lukt, hoe hard ze het ook probeerde; de waarheid was echter dat ze precies wist wat ze deed en dat het water ook precies deed wat zij wilde. ‘Kom op nou,’ fluisterde ze met een trillende stem, probeerde het nogmaals. Ze stopte, keek niet op. ‘Het spijt me…’ fluisterde ze zachtjes, ‘Ik had moeten weten dat ik… Het spijt me zo.’ Langzaam keek ze op. ‘Maar maak je geen zorgen hierover, ik ruim het wel op. Ik heb dit veroorzaakt dus ik ruim het zelf ook wel weer op.’ En nu zou ze te zien krijgen of meneer echt zo makkelijk te bespelen was als ze dacht, of ze ernaast had gezeten al die tijd en hij haar gewoon voor de gek had zitten houden.

» Het spijt me zo allerliefste derpje van me D:
» Dankzij de proefwerkweek en laptop die foetsie was voor een tijdje was ik dit awesome topicje helemaal vergeten :c
» Sla me alsjeblieft niet D: