Verstijfd van angst stond Linde in de deuropening van de eetzaal. Vandaag was haar eerste dag en ze eknde hier niemand. De zaal was helemaal vol en zeer remoerig. Met haar tas vol boeken in haar hand stond ze daar en had zin om heel hard weg te rennen. Maar dat deed ze niet dit zou anders later wel komen, het was beter om gewoon niet bang te lijken. Al slaagde Linde daar niet in ze stond er wel. Er kwam een groep leerlingen binnen en ze liepen haar zo omver. Ze knalde tegen de stene deurpost en het leek erop dat ze zou flou vallen. Linde hiel zich overeind aan het steen waar ze zojuist tegen aan was geduwd. Nu wilde ze echt omdraaien en hard wegrennen maar ze hoorde een stem die iets tegen haar zei: ''Hee, jij bent nieuw hier, is het niet.'' Ze draaide zich om maar rende niet weg zoals ze had willen doen.

rustig liep taiga de eetzaal binnen. met haar boek die ze altijd las in haar hand, waardoor ze niet door had wat er om haar heen gebeurde. gelukkig was ze tot nu toen nog nergens tegen aan gebotst. opeens hoorde ze wat, ze keek boos uit haar boek omdat ze afgeleid werd. opeens zag ze dat een meisje aan de kant werd geduwt door een grote groep mensen. snel deed taiga haar boek dicht en liep bezord naar het meisje toe, maar voor dat ze kon helpen botste het arme meisje tegen de deurpost. ,,auw, dat moet pijn doen'' dacht taiga geschrokken. snel hielp ze het meisje overeind en fluisterde: ,,gaat het'' maar door het drukke gepraat in de eetzaal kon ze zichzelf niet eens horen. dus zoals gewoonlijk besloot taiga wat harder te praten.
,,hee, jij bent nieuw hier, is het niet'' mompelde taiga. ,, ik ben taiga''zei taiga er rustig achteraan toen keek het meisje op en taiga glimlachte vriendelijk.
opeens draaide het meisje zich om en het leek alsof ze klaar stond om weg te rennen. ,,hey, wacht nou'' mompelde taiga gekwetst.
,, ik probeerde je alleen maar te helpen'' ze zag dat het meisje toch even omkeek. weer glimlachte taiga vriendelijk.

alois stond op van ze plek en leip na taiga en het meisje toe.Alois glimlacht na taiga.Gaat het?Alois keek na het nieuwe meisje en zag dat ze bang was voor alle leerlingen.ze is een verlegen meisje dacht alois maar toch is er iets anders aan haar wat ik niet kan vinden.Alois glimlacht wat breder.Hoi ik ben alois een vriend van taiga.Alois kijkt het meisje aardig aan.Je bent nieuw hier als je wilt mag je wel bij mij en taiga zitten en we zorger dat er niks met je gebeurt.opeens merkte alois dat claude hem gevolgt had.Dit is claude mijn butler en ik heb een hulpje hannah maar die komt nooit in de eetzaal iedereen hier noemt me het butler kind en zeggen dat ik arrogant ben maar dat is neit zo toch taiga?Vragend kijkt alois naar taiga. Alois kijkt weer na het nieuwe meisje.Welkom op starschineacademy de school voor alle magicians zei alois.Welke lessen ga je volgens trouwens ik wil je in het begin van de periode wel begleiden na de klassen als je dat wilt.Alois bleef glimlachend naar het meisje kijken

Ze zag dat het meisje iets zei mar ze verstond er niets van. Ze herhaalde het het, nu wat harder zodat ze het verstond. ,,Hee, jij bent nieuw hier, is het niet'' Zei het meisje ,, Ik ben taiga'' Zei Taiga en ze glimlachte verlegen terug. ,, Ik probeerde je alleen maar te helpen''. Weer glimlachte Taiga vriendelijk. Er kwam een jongen bij staan. ‘‘Hoi ik ben Alois een vriend van Taiga.’’ Alois kijkt het meisje aardig aan. ‘‘Je bent nieuw hier. Als je wilt mag je wel bij mij en Taiga zitten en we zorger dat er niks met je gebeurt.’’ Opeens voegde iemand anders zich er ook nog bij. ‘‘Dit is Claude mijn butler en ik heb een hulpje Hannah maar die komt nooit in de eetzaal. Iedereen hier noemt me het butler kind en zeggen dat ik arrogant ben maar dat is niet zo, toch Taiga? Vragend kijkt Alois naar Taiga. ‘‘Welkom op starschine academy de school voor alle magicians’’ Zei Alois. ‘‘Welke lessen ga je volgen? Trouwens ik wil je in het begin van de periode wel begleiden na de klassen als je dat wilt? Alois bleef haar glimlachend aankijken. Verlegen keek Linde de twee aan, hoe moest ze uitleggen dat ze niet nieuw was? ‘‘Ehh…. Heel aardig van jullie! Maar ik ben niet nieuw hier.’’ Verlegen keek ze hun aan en snel voegde ze er aan toe. ‘‘Maar het lijkt me wel leuk om naast jullie te komen zitten hoor! Het kan trouwens wel zijn dat jullie mij niet hebben gezien hier, het is en blijft een grote school.’’ Nu glimlachte ze terug. Eigenlijk was het best wel grappig.

‘‘Ehh…. Heel aardig van jullie! Maar ik ben niet nieuw hier, Maar het lijkt me wel leuk om naast jullie te komen zitten hoor! Het kan trouwens wel zijn dat jullie mij niet hebben gezien hier, het is en blijft een grote school.’’ zei het meisje. taiga kijkt even verbaast, maar lacht dan. ,,o natuurlijk, wat dom van me'' mompeld taiga rustig, terwijl ze rood word van schaamte. ,,als je haar nog niet eerder hebt gezien, hoeft ze nog niet nieuw te zijn'' denkt taiga boos tegen zichzelf, terwijl ze nu vuurrood is van schaamte.
ze merkte dat ze beter over een ander onderwerp kon beginnen. ,,hoe heet je eigenlijk?'' vroeg ze aan het meisje.
even blaast taiga een paar pukjes haar voor haar ogen weg. toen bedacht taiga zich opeens dat ze haar boek helemaal was vergeten. door dit alles was ze helemaal vergeten dat ze bezig was met lezen, snel pakte ze haar boek uit haar tas en begint te lezen.

,,O natuurlijk, wat dom van me'' Mompeld Taiga rustig, terwijl ze rood word van schaamte. En Linde lacht haar aan. ,,hoe heet je eigenlijk?'' vroeg taiga. ''Ik heet Linde.'' Even blaast taiga een paar pukjes haar voor haar ogen weg. Toen pakt Taiga opeens een boek uit haar tas en begint te bladeren totdat ze de goede bladzijde vond en ze begon geboeid te lezen, de rest even helemaal vergetend. Toen keek Linde Alois weer aan en keek van uit haar ooghoek ook even naar zijn butler. ''Waarom heb je eigenlijk een butler op school?'' Geinteresserd keek ze Alois aan. Misschien was Alois heel rijk of zo en vandaar die butler, maar ja, waarvoor had je een butler nodig op school. Weer liet Linde haar ogen op de butler vallen. ''En waarom heb je een hulpje?'' Zeg glimnlachte vriendelijk naar de twee. Hoe zou het eigenlijk zijn om een hulpje te hebben en een butler. En wat zouden die dan allemaal voor haar moeten doen.

Alois glimlachte.Lang geleden stondt de stad in brand me broetje luka ging dood.ik heb vraak gezworen voor de gene die dat gedaan heeft.Nu heb ik een contract met claude hij helpt me die gene te vinden en hij doet alles voor me en hij beschermd me zodat hij me ziel kan opzuigen over hannah gesproken zij heeft de ziel van me broetje opgezogen en voelde zich schuldig daarom is ze bij claude gaan werken en werkt ze ook voor mij en zij heeft nog 3 hulpjes en die werken bij haar en die helpen mij ook de gene te vinden die mijn broetje heeft vermoord.Alois begint zachtjes te huilen.Master?zei hannah die binnen was gekomen gaat het? snel legt hannah een arm om hem heen om hem de troosten.Alois knikte het gaat wel hannah maar ik mis luka zo erg.

Alois glimlachte. ''Lang geleden stondt de stad in brand me broetje luka ging dood. Ik heb vraak gezworen voor de gene die dat gedaan heeft. Nu heb ik een contract met Claude hij helpt me die gene te vinden en hij doet alles voor me en hij beschermd me zodat hij me ziel kan opzuigen. Over Hannah gesproken zij heeft de ziel van me broetje opgezogen en voelde zich schuldig daarom is ze bij Claude gaan werken en werkt ze ook voor mij. En zij heeft nog 3 hulpjes en die werken bij haar en die helpen mij ook de gene te vinden die mijn broetje heeft vermoord.'' Alois begint zachtjes te huilen. Verlegen staat Linde te kijken. ''Sorry, ik wist het niet.'' ''Master?'' zei de vrouw die die binnen was gekomen ''Gaat het?'' Dat moest Hannah zijn. Snel legt Hannah een arm om hem heen om hem de troosten. Alois knikte. ''Het gaat wel Hannah, maar ik mis Luka zo erg.'' Linde wist even niet wat ze moest doen, ze was nooit goed geweest in troosten. ''Het spijt me voor je, het moet vast heel erg zijn om je broetje te verliezen.'' Toen ze dat zei moest ze direct weer denken aan haar zelfmoord poging, wat nu als ze wel dood was gegaan. Dan zouden ze thuis zitten, niet wetende of het aan hun lag dat zij er niet meer was. Ze sloot de gedachten buiten, ze wilde er niet aan denken en het ging nu ook niet over haar stomme fouten.

Alois keek op en glimlachte weer naar het meisje.Alois was ondertussen wat rustiger geworden en huilde niet meer.alois zag dat het meisje ergens aan dacht en alois zag dat hannah schrok.alois wist dat hannah zag wat het meisje dacht en dat het ernstig was.Alois kijk met een vragende blik naar hannah maar hannah schudde haar hoofd.alois keek met een verdrietige blik maar in de ogen van hannah kon alois al lezen wat het meisje dacht.Alois keek verbaast naar het meisje. Hoe zo stomme fouten en zelfmoord? zei alois zachtjes.

Taiga keek op van haar boek, had ze wat gemist?
Voor haar stonden in plaats van 2 vrolijke mensen, 2 sombere mensen.
Verbaast zette Taiga een stap naar achter, en deed haar boek in haar tas.
ze zag dat dit niet echt de goede tijd was om te lezen.
,,h-heb ik wat gemist'' mompelde Taiga, ze zat zo in het boek dat ze niet had gemerkt wat er om haar heen gebeurt was.
,,Hoe zo stomme fouten en zelfmoord?'' hoorde ze Alois zeggen.
even hielt Taiga haar hoofd schuin. ,,kunnen jullie mij even wat meer uitleg geven''
Taiga lachte om de pijnlijke stilte weg te houden.
,,niet zo somber kijken, ik heb ook niet zo'n makkelijk verleden gehad, maar ik wil nu wel fijn leven en dat gaat niet als ik telkens aan het verleden denk'' zei taiga en ging even met haar hand door haar haren heen.
,, ik denk dat jullie het zelfde moeten doen'' zei Taiga.

Hoe zo stomme fouten en zelfmoord? zei Alois zachtjes. Hij was intussen opgehouden met huilen en keek haar verbaast aan. Taiga had haar boek weer weg gestopt en keek hen bijde even vragen aan en vroeg of ze iets gemist had. ,,kunnen jullie mij even wat meer uitleg geven'' Taiga lachte. ,,niet zo somber kijken, ik heb ook niet zo'n makkelijk verleden gehad, maar ik wil nu wel fijn leven en dat gaat niet als ik telkens aan het verleden denk'' zei taiga en ging even met haar hand door haar haren heen. ,, ik denk dat jullie het zelfde moeten doen'' zei Taiga. Linde knikte, dat probeerde ze te doen, maar zoiets vergeten was makkelijker gezecht dan gedaan en zo heel lang geleden as het ook weer niet. ''Misschien heb je gelijk, om er steeds over te praten houdt tegen om dingen te vergeten. Je zou je misschien op de leuke herinneringen kunnen richten. Dat zou kunnen helpen.'' Dat laatste was aan Alois gericht. Hij had vast nog wel goede herineringen aan zijn broertje. Linde's enige goede herinering aan haar zelfmoordpoging was Hidan. Linde glimlachte in zichzelf toen ze aan Hidan dacht. ''Welk boek lees je?'' vroeg Linde aan Taiga om van onderwerp te verandere. Terwijl ze richting de lange tafels liepen.

Taiga zag dat Linde het met haar eens was.
''Misschien heb je gelijk, om er steeds over te praten houdt tegen om dingen te vergeten. Je zou je misschien op de leuke herinneringen kunnen richten. Dat zou kunnen helpen.'' zei Linde, zelf leek ze ook ergens aan te denken.
,,Welk boek lees je?'' Hoorde ze Linde toen zeggen.
,,Toen ik nog heel jong was en mijn opa nog leefde had hij mij dit boek gegeven het betekend veel voor me want hij was de enige die echt wat om me gaf maar is nu overleden, Dit boek gaat over een meisje, ik weet niet hoe ze heet want haar naam word nooit in dit boek gezegd. toch kom je veel over haar te weten. ze is een arm meisje en dit moet het dagboek voorstellen. in het laatste hoofdstuk schrijft haar beste vriendin want dan is de hoofdpersoon van het boek overleden, vermoord door haar ouders''
Taiga had wel door dat ze dit boek al vreselijk vaak had gelezen, maar ze leek gewoon op de hoofdpersoon uit het boek.
Haar ouders gaven ook niks om haar, soms dacht Taiga dat hetzelfde met haar ging gebeuren als bij de hoofdpersoon van het boek.
het enige verschil is dat Taiga haar ouders vreselijk rijk zijn, en heeft geen beste vriendin.
Om eerlijk te zijn had ze eigenlijk amper vrienden, alleen de mensen die ze hier op deze school had ontmoet.
Toch kon ze vrolijk zijn.
Taiga glimlachte

,,Toen ik nog heel jong was en mijn opa nog leefde had hij mij dit boek gegeven het betekend veel voor me want hij was de enige die echt wat om me gaf, maar is nu overleden. Dit boek gaat over een meisje, ik weet niet hoe ze heet want haar naam word nooit in dit boek gezegd. Toch kom je veel over haar te weten. Ze is een arm meisje en dit moet het dagboek voorstellen. In het laatste hoofdstuk schrijft haar beste vriendin want dan is de hoofdpersoon van het boek overleden, vermoord door haar ouders' Taiga glimlachte. ‘‘Cool!’’ Zei Linde en glimlachte terug. ‘‘Lees je veel?’’ Zelf hield Linde absoluut niet van lezen. Ze had er het geduld niet voor en vaak ook niet de concentratie na een lange dag school. Vroeger had ze wel veel gelezen maar toen ze naar school ging en steeds meer huiswerk kreeg was ze er mee opgehouden en nu werd ze er gek van. Verhalen vond ze mooi maar lezen was het de moeite niet waard. Als ander lazen zat zij te tekenen.

‘‘Cool!’’ Zei Linde en glimlachte terug. ‘‘Lees je veel?’’
Even keek Taiga verbaast, maar glimlachte toen weer.
,,Ja'' zei Taiga, en glimlachte toen.
opeens bedacht ze zich wat, ze las soms ook voor.

,,Hey, ik wil anders wel wat voorlezen?'' zei Taiga, voor dat ze een andwoord kreeg keek ze weer in haar boek en zocht een stukje uit om te lezen.
,, Ik opende m'n ogen en zag een groep mensen, ik herkende ze niet want ze hadden mutsen op en droegen lange jassen. Daar zat ik dan in een donkere kamer er scheen een lamp op me zodat ze me goed in de gaten konden houden. Het licht was vel, het deed pijn aan m'n ogen. er gleed een traan over m'n wang, dit kwam niet door de lamp maar door de pijn in m'n polzen die ik nu amper kon voelen omdat het touw dat eromheen zat zo strak om m'n polzen zat. M'n stem was helemaal weg omdat ik zoveel om hulp had geschreeuwt.
De mensen die tegenover me stonden waren niet echt blij, ze hadden me vast horen roepen en waren daarom naar me toe gegaan.
Een man liep naar voren, tenminste dat dacht ik tot dat ik z'n stem hoorde.
Het was een bekende stem, en toch wist ik niet wie het was.
Langzaam ging haar hand omhoog, ik volgde het, en toen sloeg ze me.
Ik weet het niet zeker maar er zat een grote hand afdruk op m'n wang.
De vrouw vloekte, en zei allemaal dingen die ik niet wilde horen.
Opeens zei ze wat, zo gemeen en koud, zo hartenloos dat ik stopte met huilen en naar haar keek, natuurlijk kon ik haar niet zien.
,,Daarom hebben je ouders je dus alleen gelaten je bent een vervelend kind?!'' dat was het enige wat ik hoorde, toen werd alles stil om me heen.
was dat de reden dat m'n ouders me haten? ben ik zo..zo stom?
Ze had gelijk ik verdiende het niet om te huilen, ik verdiende het niet om getroost te worden, te leven..''

Taiga keek op en schrok even. ,,o sorry, ik wachte niet af of je het wel wilde horen, het spijt me''
even keek Taiga onschuldig en glimlachte toen lief, in de hoop dat Linde haar niet irritand vond.

,,Hey, ik wil anders wel wat voorlezen?'' zei Taiga, voor dat ze een antwoord kreeg keek ze weer in haar boek en zocht een stukje uit om te lezen.
,, Ik opende m'n ogen en zag een groep mensen, ik herkende ze niet want ze hadden mutsen op en droegen lange jassen. Daar zat ik dan in een donkere kamer er scheen een lamp op me zodat ze me goed in de gaten konden houden. Het licht was vel, het deed pijn aan m'n ogen. er gleed een traan over m'n wang, dit kwam niet door de lamp maar door de pijn in m'n polsen die ik nu amper kon voelen omdat het touw dat eromheen zat zo strak om m'n polsen zat. M'n stem was helemaal weg omdat ik zoveel om hulp had geschreeuwd.
De mensen die tegenover me stonden waren niet echt blij, ze hadden me vast horen roepen en waren daarom naar me toe gegaan.
Een man liep naar voren, tenminste dat dacht ik tot dat ik z'n stem hoorde.
Het was een bekende stem, en toch wist ik niet wie het was.
Langzaam ging haar hand omhoog, ik volgde het, en toen sloeg ze me.
Ik weet het niet zeker maar er zat een grote hand afdruk op m'n wang.
De vrouw vloekte, en zei allemaal dingen die ik niet wilde horen.
Opeens zei ze wat, zo gemeen en koud, zo hartenloos dat ik stopte met huilen en naar haar keek, natuurlijk kon ik haar niet zien.
,,Daarom hebben je ouders je dus alleen gelaten je bent een vervelend kind?!'' dat was het enige wat ik hoorde, toen werd alles stil om me heen.
was dat de reden dat m'n ouders me haten? ben ik zo..zo stom?
Ze had gelijk ik verdiende het niet om te huilen, ik verdiende het niet om getroost te worden, te leven..'' Linde zat geboeid te luiseren toen Taiga opeens op keek. ,,o sorry, ik wachten niet af of je het wel wilde horen, het spijt me''
even keek Taiga onschuldig en glimlachte toen lief. Linde lachte terug. ‘‘Ik vind het niet erg, het is een mooi verhaal!’’ Dit verhaal ging toch ook een beetje over haar gevoel van toen op school, zij was gevangen door haar klasgenoten en ze had niet het gevoel gehad dat zij het waard was om te leven. Snel schudde ze die gedachten weer van zich af. Vergeten! ‘‘Wat gebeurd er met het meisje aan het eind?’’

Taiga zag dat Linde het een intresant verhaal vond.
‘‘Ik vind het niet erg, het is een mooi verhaal!’’ zei Linde, waardoor Taiga een glimlach op haar gezicht kreeg.
‘‘Wat gebeurd er met het meisje aan het eind?''
Even keek Taiga naar Linde. ,,uiteindelijk gaat ze dood, van de pijn, en omdat ze teveel bloed verloren had en sterft, haar beste vriendin ziet haar en komt gelijk naar haar toe, en probeert haar te redden, maar het meisje houd haar tegen.
uiteindelijk schrijft zij het laatste hoofstuk, wat er gebeurde naar haar dood. Het is best zielig ze heeft haar beste vriendin zien doodgaan..'' fluisterde Taiga.
opeens kwam er weer een glimlach op haar gezicht. zal ik anders nog wat lezen?''
taiga kijkt in haar boek en zoek het stukje op waar ze was gebleven.

,,KIJK NAAR ME! gilde de vrouw, het leek alsof ze een beetje spijt had, maar dat was waarschijnlijk mijn verbeelding.
ik opende m'n ogen, voor me stond de vrouw al klaar om me weer te slaan. Opeens werd ze tegen gehouden door een andere die bij haar stond. Hij had een vriendelijke warme stem, maar wat hij zei was koud en gemeen.
,,laat haar maar, ze is de moeite niet waard'' zei hij, het was een man dat kon ik horen aan z'n lage stem.
ik huilde zo geluidloos mogelijk, ze mochten niet merken dat ik bang was.
Waarom hate die mensen me zo, ik heb toch niks fout gedaan?
toen kwam de man naar voren, tot hij ook in het licht stond, hij glimlachte vals, zo vals dat ik niet kon geloven dat z'n stem zo warm en vertrouwt klonk. Die stem deed haar denken aan haar vader.
De man boog zich over mij heen en z'n glimlach werd steeds kouder en valser.
Opeens zei hij wat ik nooit had verwacht wat hij zou gaan zeggen. ,,wil je weten wie ik ben?'' zelfs z'n stem klonk niet meer zo warm als toen hij met de vrouw prate, het klonk eerder spottend.
,,ik ben je vader''. het werd stil, en de man deed z'n masker af, alle andere mensen in de kamer deden het zelfde.
ik begon opgelucht te huilen. ,,mama, papa, ik heb jullie zo..! ik hapte naar adem.
ik zag m'n leven voorbij flitsen, zou het hier eindigen. daar zat ik dan, m'n eigen vader had me met een mes in m'n maag gestoken. Ik hoorde iemand gillen, opeens merkte ik dat ik degene was die gilde.
m'n stem was terug, ik gilde van de pijn, van verdriet. van binnen was ik blij, was ik eindelijk weg van hier..NEE! dat was vroeger.
Nu heb ik mensen die om me geven, mensen die me niet zien als gewoon iemand, mensen die ik 100% kan vertouwen.
En hun willen niet dat ik dood ga. Ik gil nog steeds, maar nu gil ik om alle pijn en verdriet weg te sturen.
Ik blijf leven ik geef niet op. Langzaam valt er bloed op de grond, ik sta op en ren weg.
IK BLIJF LEVEN.
Waar is de uitgang, achter me hoor ik voetstappen, van rennende mensen. Ik voel de angs door me heen gaan, maar dat is nog niet alles, ik voel dat ik leef. Ik ga dit overleven.
Achter me laat ik een groot bloedspoor achter, het mes zit nog steeds in me, maar die voel ik haast niet meer.
Daar is de deur, ik open de deur en ren de nacht binnen.
Het regend.
Nu pas voel ik hoe duizelig ik ben, alleen ik durf niet om te kijken of ze me nog volgen.
Toch kijk ik om, het was een slech idee. Opeens struikel ik over een steen. Hij was zo klein dat ik het niet zag liggen.
Ik probeer op te staan, maar merk dat ook m'n knie bloed.
De regen voelt koud aan nu ik hier zo zit, eigenlijk ben ik moe.
mag ik eindelijk slapen? Opeens hoor ik een stem, angstig probeer ik weg te komen. Op eens zie ik wie het is.
,,o jij bent het'' fluister ik, terwijl ik wazig begin te zien. Ik hoor gesnik, huilt ze nou? een vaag lichtje, waarschijnlijk was het haar mobiel. Ik hou haar tegen, en doe haar telefoon uit. Ik wil weg van alle problemen om me heen.
langzaam komt er een straaltje bloed uit m'n mond.
m'n ouders haten me, ik ben nooit goed genoeg geweest mompelde ik terwijl ik met m'n hoofd op de grond lag.
opeens tilt ze mijn hoof op en legd haar jas onder m'n hoofd. ze zei wat tegen me, je ouders houden van je!
Ik begin te huilen. Ze haten me, ze haten me, ze wilden dat ik dood ging al heel lang...ze haten me..ik haat mijzelf...
weltrusten zei ze, ik wist het nu zeker van wie de stem was, m'n beste vriendin degene waar ik 100% op kan rekenen.. langzaam stierf ik..met een glimlach. Kijk nou de regen is gestopt.''

-sorry als het zo lang is, ik hoop dat je het een mooi verhaal vind

Even keek Taiga naar Linde. ,,uiteindelijk gaat ze dood, van de pijn, en omdat ze teveel bloed verloren had en sterft, haar beste vriendin ziet haar en komt gelijk naar haar toe, en probeert haar te redden, maar het meisje houd haar tegen.
uiteindelijk schrijft zij het laatste hoofstuk, wat er gebeurde naar haar dood. Het is best zielig ze heeft haar beste vriendin zien doodgaan..'' fluisterde Taiga.
opeens kwam er weer een glimlach op haar gezicht. zal ik anders nog wat lezen?''
taiga kijkt in haar boek en zoek het stukje op waar ze was gebleven.

,,KIJK NAAR ME! gilde de vrouw, het leek alsof ze een beetje spijt had, maar dat was waarschijnlijk mijn verbeelding.
ik opende m'n ogen, voor me stond de vrouw al klaar om me weer te slaan. Opeens werd ze tegen gehouden door een andere die bij haar stond. Hij had een vriendelijke warme stem, maar wat hij zei was koud en gemeen.
,,laat haar maar, ze is de moeite niet waard'' zei hij, het was een man dat kon ik horen aan z'n lage stem.
ik huilde zo geluidloos mogelijk, ze mochten niet merken dat ik bang was.
Waarom hate die mensen me zo, ik heb toch niks fout gedaan?
toen kwam de man naar voren, tot hij ook in het licht stond, hij glimlachte vals, zo vals dat ik niet kon geloven dat z'n stem zo warm en vertrouwt klonk. Die stem deed haar denken aan haar vader.
De man boog zich over mij heen en z'n glimlach werd steeds kouder en valser.
Opeens zei hij wat ik nooit had verwacht wat hij zou gaan zeggen. ,,wil je weten wie ik ben?'' zelfs z'n stem klonk niet meer zo warm als toen hij met de vrouw prate, het klonk eerder spottend.
,,ik ben je vader''. het werd stil, en de man deed z'n masker af, alle andere mensen in de kamer deden het zelfde.
ik begon opgelucht te huilen. ,,mama, papa, ik heb jullie zo..! ik hapte naar adem.
ik zag m'n leven voorbij flitsen, zou het hier eindigen. daar zat ik dan, m'n eigen vader had me met een mes in m'n maag gestoken. Ik hoorde iemand gillen, opeens merkte ik dat ik degene was die gilde.
m'n stem was terug, ik gilde van de pijn, van verdriet. van binnen was ik blij, was ik eindelijk weg van hier..NEE! dat was vroeger.
Nu heb ik mensen die om me geven, mensen die me niet zien als gewoon iemand, mensen die ik 100% kan vertouwen.
En hun willen niet dat ik dood ga. Ik gil nog steeds, maar nu gil ik om alle pijn en verdriet weg te sturen.
Ik blijf leven ik geef niet op. Langzaam valt er bloed op de grond, ik sta op en ren weg.
IK BLIJF LEVEN.
Waar is de uitgang, achter me hoor ik voetstappen, van rennende mensen. Ik voel de angs door me heen gaan, maar dat is nog niet alles, ik voel dat ik leef. Ik ga dit overleven.
Achter me laat ik een groot bloedspoor achter, het mes zit nog steeds in me, maar die voel ik haast niet meer.
Daar is de deur, ik open de deur en ren de nacht binnen.
Het regend.
Nu pas voel ik hoe duizelig ik ben, alleen ik durf niet om te kijken of ze me nog volgen.
Toch kijk ik om, het was een slech idee. Opeens struikel ik over een steen. Hij was zo klein dat ik het niet zag liggen.
Ik probeer op te staan, maar merk dat ook m'n knie bloed.
De regen voelt koud aan nu ik hier zo zit, eigenlijk ben ik moe.
mag ik eindelijk slapen? Opeens hoor ik een stem, angstig probeer ik weg te komen. Op eens zie ik wie het is.
,,o jij bent het'' fluister ik, terwijl ik wazig begin te zien. Ik hoor gesnik, huilt ze nou? een vaag lichtje, waarschijnlijk was het haar mobiel. Ik hou haar tegen, en doe haar telefoon uit. Ik wil weg van alle problemen om me heen.
langzaam komt er een straaltje bloed uit m'n mond.
m'n ouders haten me, ik ben nooit goed genoeg geweest mompelde ik terwijl ik met m'n hoofd op de grond lag.
opeens tilt ze mijn hoof op en legd haar jas onder m'n hoofd. ze zei wat tegen me, je ouders houden van je!
Ik begin te huilen. Ze haten me, ze haten me, ze wilden dat ik dood ging al heel lang...ze haten me..ik haat mijzelf...
weltrusten zei ze, ik wist het nu zeker van wie de stem was, m'n beste vriendin degene waar ik 100% op kan rekenen.. langzaam stierf ik..met een glimlach. Kijk nou de regen is gestopt.''

Even wacht Linde. Het geroezemoes van de mensen om hun heen klinkt nog altijd even hard als altijd. ''Echt een mooi verhaal. Alleen jammer dat ze dood gaat. maar ja niet alle boeken hebben een mooi einde.'' Linde glimlacht naar Taiga. ''En je kan trouwens ook goed voorlezen!'' Dan krijgt Linde een idee. ze pakt uit haar tas haar schets blok en pakt een potlood. Ze begint te schetsen. Precies het beeld wat ze in haar hoofd had bij het verhaal toen het meisje stierf. Ruwe lijnen worden een tekening van een meisje die op de grond zit en haar vriendin vast houd terwijl die in haar arme sterft. Als ze klaar is scheurd Linde de tekening uit haar tekenblok en geeft hem aan Taiga. ''Alsjeblieft, voor bij je boek." Ze glimlacht lief naar Taiga, ze mag haar wel!

het is echt een mooi verhaal!!!!

Taiga zag dat Linde even stil was. ''Echt een mooi verhaal. Alleen jammer dat ze dood gaat. maar ja niet alle boeken hebben een mooi einde.'' zei Linde.
Linde glimlachte. ''En je kan trouwens ook goed voorlezen!'' zei Linde en het leek alsof ze een idee had.
Linde pakte een schetsboek uit haar tas en begon te tekenen.
''Alsjeblieft, voor bij je boek." Zei Linde toen ze de tekening af had. Het was een prachtige tekening, het was waarschijnlijk lastig te tekenen met zulke kleine details, maar Linde had ze getekend alsof het gemakkelijk was. Taiga kreeg een brede glimlach op haar gezicht.
,,bedankt!'' Zei Taiga terwijl ze de tekening nog een keer bekeek.
Op de tekening zag je hoe het meisje in stierf in de armen van haar beste vriendin. De details klopte precies, met de omschrijvingen in het boek.
,,je bent echt goed in tekenen!'' zei Taiga.
Taiga zag dat Linde glimlachte, en glimlachte terug.

even glimlacht alois naar taiga het was een mooi verhaal en hij hielt van verhalen.alois keek naar de tekening die linde had gemaakt.ze was goed in tekenen.alois keek naar de vrouw en de vriendin.dat is echt mooi!Alois pakte weer een taartje en gaf iedereen ook er ook een.alois pakte zijn boek en ging lezen.

Alois die al een poosje stil was Glimlachte, het bleek dat hij het wel leuk vond om naar Linde en Taiga te luisteren.
Even keek hij over de schouder van Taiga om de tekening ook goed te kunnen bekijken.
,,Dat is echt mooi!'' mompelde Alois. Opeens pakte hij een gebakje en gaf het aan Linde en Taiga.
Toen hij dat gedaan had pakte hij een boek en ging lezen.
Taiga keek even verbaast, ze had ineens een klein gebakje voor haar neus, natuurlijk zei ze daar geen nee tegen, ze hielt wel van zoetigheid.
Rustig begon Taiga te eten, het gebakje smaakte wel lekker.
Alleen waar haalt Alois al die gebakje vandaan, is hij niet bang als hij teveel gebakjes eet om vreslijk zwaar te worden.
Taiga kreeg bijna de slappe lach toen ze voor zich zag dat alois vreslijk dik was.
Toen verslikte ze zich een beetje en begon te hoesten.

Alois keek op.hij had gehoord wat taiga dacht en schoot ook zelf wel in de lach.Alois keek naar taiga die zich bijna verslikte.snel stondt alois op en klopte op de rug van taiga.Taiga?Alois keek bezorgd naar taiga die stond te hoesten.Alosi pakte een glaasje wwater en gaf het aan taiga.hier drink op.alois glimlachte kleintje maar zijn blik stond bezorg

Taiga kreeg amper adem, snel klopte Alois op haar rug.
,,taiga?'' z'n stem klonk bezord, en snel haalde Alois een glas water.
,,hier, drink op'' zei Alois, bezorgd.
Snel pakte Taiga het glas aan en nam een slok water.
In haar ogen zaten tranen van het hoesten, maar zelf glimlachte Taiga weer.
,,het gaat alweer'' mompelde Taiga, terwijl ze de tranen bij haar ogen weg veegde.
Toen glimalchte ze om te laten zien dat ze het meende, en zette het glas weg.
,,sorry dat ik jullie ongerust maakte'' zei Taiga.
ze vond het best stom van haarzelf om zich te verslikken, maar ze kon er niks aan doen.
Even zuchte taiga.

,,bedankt!'' Zei Taiga terwijl ze de tekening bekeek. ,,je bent echt goed in tekenen!'' zei Taiga. En ze kaak haar glimlachend aan. ‘‘dat is echt mooi!’’ Alois pakte een taartje en gaf haar en Taiga er ook. Linde pakte het taartje en brak een stukje af om te proeven. Alois pakte zijn boek en ging lezen. Taiga was al begonnen met het eten van het taartje toen zij en Alois opeens begonnen te lachen. Toen verslikte Taiga zich een beetje en begon te hoesten. Snel stond Alois op en klopte op de rug van Taiga. ‘‘Taiga?’’ Alois keek bezorgd naar taiga die stond te hoesten. Alois pakte een glaasje water en gaf het aan Taiga. ‘‘Hier drink op!’’ Alois glimlachte kleintje maar zijn blik stond bezorg. Linde keek ook bezorgd naar Taiga maar die begon al weer te glimlachen. In ,,het gaat alweer'' mompelde ze, terwijl ze de tranen bij haar ogen weg veegde. Toen glimlachte Taiga om te laten zien dat ze het meende, en zette het glas weg. ,,sorry dat ik jullie ongerust maakte'' zei Taiga. ‘‘Dat geeft niet.’’ Antwoorden Linde. ‘‘Dat kan iedereen overkomen!’’ Linde begon te lachen, een vrolijke lach. ‘‘Jullie hadden wel jullie eigen gezichten moeten zien. Echt hilarisch.’’ Linde kreeg de slappe lach. ‘‘Sorry.’’ Mompelde ze tussen haar lachen door.

‘‘Dat geeft niet.’’ Antwoorden Linde. ‘‘Dat kan iedereen overkomen!’’ Linde begon te lachen, een vrolijke lach.
‘‘Jullie hadden wel jullie eigen gezichten moeten zien. Echt hilarisch.’’ Linde kreeg de slappe lach.
‘‘Sorry.’’ Mompelde ze tussen haar lachen door.
,,heeeh, was het zo grappig'' ze Taiga plagend, en stak haar tong uit.
toen lachte Taiga ook.
Taiga nam nog een hap van haar gebakje, het was wel een lekker gebakje.
Toen ze haar gebakje op had, haalde ze een blikje drinken uit haar tas, ze had best dorst.
Rustig begon ze te drinken, ze dronk cola.
het was erg warm binnen, en het drinken was erg koud.
even keek Taiga op.
,,willen jullie ook?'' mompelde Taiga en nam nog een slokje van haar blikje cola.

,,heeeh, was het zo grappig'' ze Taiga plagend, en stak haar tong uit. Toen lachte Taiga ook.
Taiga nam nog een hap van haar gebakje en Linde volgede haar voorbeeld. Zij had een chocolade gebakje gekregen, haar lievelings. Hij smaakte echt heel lekker! Toen Taiga haar gebakje op had pakte ze uit haar tas een blikje cola. Rustig begon Taiga te drinken. ,,willen jullie ook?'' mompelde Taiga en nam nog een slokje van haar blikje cola. Even twijfelde Linde, ze hield niet zo van cola maar nam toen een besluit, ze had wel erg dorst. ''Ja, graag. Geef er maar een.'' Vriendelijk Keek Linde naar Taiga en naar Alios. Het was fijn nieuwe vrienden te maken. Voor Linde was dat echt een van de moeilijkse dingen die ze maar kom bedenken, nieuwe vrienden maken. Maar vandaag was het haar toch goed gelukt. Bedacht Linde glimlachend.