Twee bruine ogen keken zoekend om zich heen. Eerlijk gezegd was de eigenares niet alleen gewoon op zoek, ze was eerder aan het rondkijken op haar nieuwe school. Het enige nadeel ervan was dat ze met haar koffer moest slepen en dat werkte best vermoeiend. Daarom had ze besloten haar spullen maar eerst te dumpen op de daarvoor bestemde plek, maar ze wist bij god niet waar dat was. Twijfel was al snel te zien in diezelfde bruine ogen. Moest ze iemand om hulp vragen of niet? Eerlijk gezegd zou ze dat niet eens durven. Natuurlijk kon ze makkelijk met anderen overweg, maar ze was bang dat.. Dat haar persoonlijkheid opeens omsloeg als de eerste de beste persoon haar niet uit de brand wilde helpen. Een ruzie starten op je eerste schooldag was namelijk een don't en dus wilde ze dat er liever buiten houden. Een zucht ontsnapte uit haar keel en ze liet zichzelf tegen een muur aanknallen, om er vervolgens tegen te leunen en haar blik op de grond te richten. Ze had het haar ouders niet echt in dank afgenomen dat ze haar hierheen hadden gestuurd, maar dat was zijzelf echter niet geweest. Af en toe vroeg ze zich af of ze zich er niet tegen kon verzetten, maar ergens wist ze dat zoiets tevergeefs was. Ze mocht dan wel de oudste zijn, ze was bij lange na niet de sterkste. Zowel mentaal als lichamelijk was zij altijd zwakker geweest dan haar tweelingzusje, maar in plaats van de negativiteit ervan in te zien, zag ze, zoals altijd, het positieve en liet ze dat in haar voordeel werken. Wie hoefde nou lichamelijke kracht te hebben als je toch niet van vechten hield?

Enfin, ze was hier nu en er kon niks aan veranderd te worden. Wie weet, misschien was dit juist wel iets goeds. Op deze manier zou ze nieuwe vriendschappen kunnen sluiten, niet waar? Het enige probleem was, dat ze niemand durfde aan te spreken. Dat was natuurlijk niet handig als je vrienden wilde maken of als je de weg wilde vragen. Hier tegen de muur blijven staan had ook niet veel zin, misschien moest ze dan maar zelf proberen een weg te vinden. Shiyo zuchtte nogmaals en pakte haar koffer weer op. Ze moest maar vertrouwen op haar gevoel, maar die zei haar dat ze naar iemand moest gaan. Ze besloot het zekere maar voor het onzekere te nemen en besloot, na zichzelf veel moed in te hebben gesproken, dat ze de eerst volgende persoon die ze in de gang tegenkwam, maar even aan zijn jasje trok en die dan maar vroeg waar de etage was voor de Fire Magicians. Dan kon ze eindelijk haar spullen dumpen en de buurt een beetje verkennen.

Most hij nu in de Shadra etage zijn of die van Razen? Veel kon het hem eigenlijk niet schelen. Itachi had zijn plan voor zijn neus en scande het nauwkeurig met zijn ogen die ondertussen weer rood waren geworden. Hij besloot dan vervolgens rond te kijken zodat hij nergens tegenaan liep, dat was nu niet bepaald gezellig voor de andere persoon die daar dan de dupe van zou worden. Hij was ook niet bepaald het type dat op kracht werkte, hij was snel, wendbaar en kon de andere met waanbeelden letterlijk laten instorten, als deze persoon geen weerstand bood. Ook was lachen niet echt iets wat Itachi deed, hij keek oftewel serieus of meer langs de geïrriteerde kant. En als hij lachtte was het om andermans leed. Ja zo was hij nu eenmaal. Itachi nam zijn mobieltje bij de hand en bekeek even, geen bericht. Hij stopte het weer weg en keek naar elk ornament dat hij zag. Hij verveelde zich klaarblijkelijk en hij liet zijn kaart op de grond vallen. Het ding had toch geen nut voor hem. Door zijn onoplettendheid liep hij haast tegen een meisje met bruin haar en bruine ogen aan. Hij stopte abrupt en keek haar verbazingwekkend genoeg geschrokken aan. Hij mompelde wat excuses en besloot dan verder te gaan. Hij ging met zijn hand haastig door zijn zwarte haar en ging wat verder op een vensterbank zitten, hij moest even bekomen, het meisje was daar opeens, en toch had hij het niet zien aankomen. Ze was daar gewoon opeens, om Itachi's logica te blijven volgen. Hij sloot zijn ogen en zuchte zachtjes. Hij liet zijn hoofd achterover vallen en dacht heel eventjes na. Hoe zou het met zijn broer gaan?

Shiyo was zo diep in haar gedachte geweest, dat ze niet mee had gekregen dat iemand haar bijna omver was gelopen. Dat was maar goed ook, wie weet wat er zou gebeuren als ze haar humeur verloor. De jongen, die duidelijk stukken ouder was dan haar, mompelde vlug zijn excuses en liep toen weer weg. Pas enkele tellen later besefte Shiyo dat dit haar kans was geweest en dat ze die nog zou kunnen grijpen, mocht ze nu in beweging komen. Ondertussen had ze zijn weg gevolgd met haar bruine ogen en in stilte zich bedacht dat ze het maar een gokje moest wagen. Uiteindelijk kwam ze langzaam in beweging en sleepte ze haar koffer achter zich aan. Toen ze eenmaal voor zijn neus stond, wist ze het voor elkaar te krijgen vriendelijk te glimlachen. Natuurlijk was dit meer automatisme dan anders, omdat het voor haar nogal makkelijk was een kinderlijke of vriendelijke glimlach op te zetten. Daar hoefde ze zich geen zorgen over te maken. ''Euhm, sorry, maar mag ik wat vragen?'' vroeg ze toen beleefd, terwijl ze het in haar achterhoofd hield dat dit waarschijnlijk een ouderejaars was. Dan moest ze wel respect voor hem tonen, niet? Dat moest sowieso voor een vreemde of voor iemand die ouder was dan jijzelf. ''Ik ben nieuw hier, dus ik ben de weg kwijt. Weet jij toevallig waar de etage van de Fire Magicians te vinden is? Dan kan ik mijn koffer dumpen,'' vertelde ze uiteindelijk, terwijl ze naar het voorwerp achter zich wees. Natuurlijk had ze een lichte blos op haar wangen, want het was voor haar alsnog een beetje beschamend om te vragen en zeker aan iemand die je enkel bijna ondersteboven liep. ''Ik ben trouwens Shiyo Hayame,'' voegde ze er vlug aan toe. Het was wel zo beleefd haar naam te vertellen, niet waar?

Itachi zat op het raamkozijn en zuchte van vermoeidheid. Het waren een aantal zware dagen geweest sinds hij hier weer was. Hij moest zijn broer vinden en uitleggen wat er nu wel degelijk was gebeurd en waarom dat het was gebeurd, de moord op hun clan. Hij hoorde een meisjesstem mompelen: ''Euhm, sorry, maar mag ik wat vragen?''. De stem klonk heel beleefd en respectvol. itachi keek op en hetzelfde meisje van daarvoor stond voor zijn neus. Zijn rode ogen keken naar haar en dan besloot hij weer zijn zwarte ogen aan te nemen. Dit meisje zou nog geen vlieg kwaaddoen, zeker niet tegen hem. "Natuurlijk mag u wat vragen." zijn stem klonk emotieloss maar zeker niet onbeleefd bedoeld. Hij stond op en dan vroeg het meisje vervolgens. ''Ik ben nieuw hier, dus ik ben de weg kwijt. Weet jij toevallig waar de etage van de Fire Magicians te vinden is? Dan kan ik mijn koffer dumpen,'' Ze wees naar de koffer achter zich die wel een ton zou moeten wegen. Itachi knikte "Heb je geen plan van het schoolhoofd gekregen? Hm... Natuurlijk weet ik de weg." De lichte blos op haar wangen was nauwelijks te zien dus Itachi had het niet echt opgemerkt. ''Ik ben trouwens Shiyo Hayame,'' voegde ze er vlug aan toe.
"Uchiha Itachi." zei hij simpel, meer moest hij er niet aan toevoegen. Hij nam de koffer van het meisje en hefte het op. "Kom ik zal je het tonen Shiyo Hayame." Hij liep op een rustig tempo naar de plek waar de fire etage zou moeten zijn. Hij was een halfbloed, dus eigenlijk kon hij kiezen waar hij wou slapen. Maar toch bleef zijn keuze bij Shadra op dit vlak. Hij wachtte aan de deur van de trap naar de fire magicians etage en keek of het meisje hem wel kon bijhouden.

Gelukkig had de jongen het niet erg gevonden dat ze hem gestoord had. "Heb je geen plan van het schoolhoofd gekregen? Hm... Natuurlijk weet ik de weg." Shiyo versteende even. Figuurlijk, natuurlijk, maar ze wist absoluut niks af van een plan die ze zou moeten hebben gekregen. Of had ze die wel, maar wist ze het gewoon niet? Dat was wel iets voor haar geweest om zo te falen. Niet dat ze er erg in had, wat kon haar zulke acties nou schelen? Ze kon er zelf ook wel om lachen, hoewel dat dit keer moeilijker was. Gelukkig had ze iemand gevonden die haar wilde helpen, anders was ze nog verder van huis dan ze al was. "Uchiha Itachi," was de korte reactie toen ze zich had voorgesteld. De brunette knikte, ten teken dat ze zijn naam had gehoord. Nu wist ze in ieder geval hoe haar redder in nood heette. "Kom ik zal je het tonen Shiyo Hayame," sprak Itachi weer en tilde haar koffer op, om vervolgens de weg te leiden naar de etage waar ze moesten zijn. Shiyo keek hem eerst met een kinderlijke glimlach na voordat ze achter hem aanliep. Ze had er verkeerd aan gedaan om niemand aan te spreken, omdat ze bang was haar andere aard te tonen. Itachi was zelfs aardig genoeg haar koffer te dragen en hij hoefde niet de enige persoon te zijn die beleefd was tegen nieuwelingen, of wel? Aan de andere kant, de jongen was een stuk ouder dan haar. Misschien lag het daar wel aan?

Shiyo keek op en zag dat Itachi op haar wachtte bij een trap. Ze was natuurlijk niet zó langzaam dat ze meters achterliep, maar hij had wel een kleine voorsprong op haar gehad. Een aantal kleine pasjes en ze stond zo goed als wel naast hem. Haar chocoladebruine ogen gleden rustig over de trappen, waarna ze haastig de rest bestudeerde. Ergens voelde het wel vertrouwd, maar het voelde net zo vreemd voor haar. Hopelijk veranderde dat naarmate ze meer tijd hier had doorgebracht. Het was best raar om na 15 jaar ergens anders te verblijven dan je eigen huis, waar je praktisch was opgegroeid. Daar was het tenminste niet zo makkelijk om te verdwalen. Nu ze erover nadacht, wat als ze straks ging verkennen en de weg niet meer terug vond? Haar blik gleed door naar Itachi. Misschien... Wilde had hij nog wat meer tijd voor haar om haar wegwijs te helpen? Zou ze dat wel kunnen vragen? Shiyo beet lichtjes op haar onderlip en duwde toen al die gedachtes van zich af. Dat was zorg voor later, ze moest nu nog een ander klusje klaren. Ze mocht Itachi al dankbaar zijn dat hij haar koffer droeg naar de juiste etage. ''Bedankt voor je hulp,'' sprak ze daarom ook maar oprecht, terwijl ze de bekende glimlach weer tevoorschijn toverde. Iets in haar vertelde haar dat ze zich niet veel zorgen hoefde te maken over haar tijd hier op Starshine. Het lukte haar vast wel.