Geen les. Geen zin om iets te doen voor school. Geen leuke berichten binnen gekregen. Niemand die rond wilde hangen binnen, omdat het buiten heerlijk weer was. Oké, ze hield wel van strand en alles, maar deze temperaturen werden toch iets te gek. Zo dol was ze helemaal niet op zomer, zon en zee, van dat soort dingen. Binnen blijven leek dus de enige optie, maar hoe had zij kunnen weten dat het haar zo zou vervelen? Echt! Wren kreeg bijna de neiging met haar handen in het haar te lopen, zo erg was het gewoon. Normaal kon ze zichzelf wel vermaken maar daar had ze toch echt andere personen voor nodig. Wat haar betrof kwam Yazuki nu, haar geliefde aller, allerbeste vriendin. Not. Maar zelfs zij kon de verveling verdrijven, dat wist ze zeker! Alles was beter dan hier rondhangen en alleen zijn, om je voetstappen te horen echoën en te weten dat er niemand was die het wat kon schelen als je bijvoorbeeld de muur onder zou kalken of iemand onderuit zou schoffelen. Op het moment zou ze alles doen om aandacht te krijgen, positief of negatief maakte niet eens uit. Zolang het maar aandacht was.
Verveeld schopte Wren tegen de muur, al deed het zeer aan haar tenen. Ze kon het gewoon niet hebben. Wat moest ze hier nu weer mee? Ze kon luidop gaan praten, ze kon hier alles doen wat ze wilde en niemand zou er wat van zeggen! Dat was toch niet leuk? Dit kon haar echt gek krijgen, op een onbewoond eiland zou ze het echt nooit overleven. Er moest iemand zijn, anders ging ze nog met haar hoofd tegen de muur slaan, zou ze in een delirium gaan vanwege de hitte en de eenzaamheid. Zelfs haar kat Siri was nu buiten, was er niet om voor haar uit te rennen en haar nagels liefdevol in haar huid te zetten. Dit was zo verschrikkelijk. Zo saai!
Wren was net van plan nukkig met haar rug tegen de muur te gaan zitten en verveeld naar de grond te gaan staren, toen ze meende iemand te zien. Maakte haar wat uit als die persoon jonger was, want ze zag er eigenlijk wel jong uit. Maar bijna niemand was kleiner dan zij was, nou ja, niemand van 16 of 17 jaar was kleiner dan 1.56m. Maar wat dan ook, er liep daar iemand! Wrens blik werd gelijk blijer, alsof ze het licht gezien had. Dit moest en zou lol worden. Ze zou deze dag eens opvrolijken.
'Hey!' riep Wren enthousiast naar de persoon daar verderop, ze kon nog niet eens zien wie het was maar ze ging er vanuit dat ze nieuw was; ze had best een goed geheugen of ze iemand al gezien had of niet, altijd handig voor roddels. 'Kun je de weg naar je etage niet vinden?' Ze liep naar de persoon toe, meende dat deze geen Air Magician was en vroeg zich af wat ze dan ook hier op de gang deed. En als ze hier wel hoorde, zei ze dat maar. 'Ik ben Wren Máraz,' stelde Wren zich voor. 'En wie ben jij?' Nieuw doelwit. Aanval gestart.

Haast huppelend rende Nariko door de gangen. Blaadjes lagen half uit haar schoolboeken, haar bruine haar fladderde wat mee in de koele wind die haar tegemoed kwam door haar snelheid. Een aantal dagen geleden was ze hier aangekomen, tikkeltje onzeker, hyperactief en toch kon ze nog steeds niet de goede Etage vinden. Ze was ook verstrooid, dat gaf ze toe, maar nog steeds neit de Light magican etage niet vinden, dat faalde gewoon. Er was ook haast niemand binnen waar ze het aan kon vragen omdat iedereen van het heerlijke weer kon genieten. Ze grijnsde, ze zou nu ook wel buiten moeten zitten, lekker zonnen, beetje met vrienden spelen, praten. Wacht, ze had nog geen vrienden, ze was hier pas drie dagen, jeej. Ze rende maar even random een gang in, geen idee of ze goed was en ging nu maar over op normaal lopen. Het was koel binnen, daar was ze blij om. Ze glimlachtte bij het voelen van de warme zonnestralen maakte haar blij, het gevoel dat ze leefde. Verderop stond iemand, Nariko zette er even de pas in en het blauwharige meisje, duidelijk te zien, sprong op, blijkbaar erg blij dat er nog iemand binnen was. Nariko grijnsde en zette haar muts even goed terwijl haar andere hand een stapel boeken met papieren vasthield. 'Hey!' riep de persoon enthousiast, en dolblij, misschien iets te blij, zwaaide nariko terwijl ze probeerde de boeken recht te houden. 'Kun je de weg naar je etage niet vinden?' Ze liep Nariko toe, die even voorzichtig ongemerkt een stapje terug zette. Vrienden maken was ook niet haar sterkste kant. Ze was een tikkeltje verlegen, en durfde ook niet alles, je kon ook niet alles van een persoon verwachten toch? 'Ik ben Wren Máraz,' Stelde het meisje vriendelijk voor, duidelijk veel ouder dan Nariko zelf, die pas twaalf was, maar toch redelijk groot voor haar leeftijd, waardoor ze wel eens op veertien werd geschat, wat ze niet al te leuk vond. 'En wie ben jij?' Vroeg Wren nu. Nariko aarzelde een, niet goed wetend wat ze nu moest doen, al lag het vreselijk voor de hand. Voorstellen.'' Ik...euhm...Ik ben Nariko Feardocha, Light Magican.'' Stelde ze zich schoorvoetend voor, terwijl ze even naar beneden staarde. Een deel van haar sjaal viel naar beneden toen ze even met haar hand over haar muts streek.''Totaal nieuw hier, geen idee waar ik ben.'' Sprak ze wat enthousiaster, en een klein glimlachje kwam op haar gezicht.

Bruin haar, waarschijnlijk langer dan zijzelf was, maar jonger. Dertien. Misschien veertien. Zo'n kapsel dat aangeeft dat je naast lief en schattig ook nog onschuldig bent en waarschijnlijk helemaal niets op je kerfstok hebt. Wren daarentegen had bijna een strafblad hier op school, op iedere school waar ze op gezeten had trouwens. Ze wist het niet zeker, maar waarschijnlijk had ze wel een strafblad for real op Puffoon, vanwege groepsvandalisme of iets dergelijks. Maakte het uit? Het maakte ook niet uit dat dit meisje jong was, braaf en lief; het tegenovergestelde van Wren. Het was afleiding. Wren had het niet in zich om direct vrienden te maken, de meeste mensen haakten af vanwege haar onbeschofte persoonlijkheid. Er waren er maar een paar die daardoorheen konden prikken. Nina, Luca. En daar hield het alweer zo'n beetje op. Ze kon lief en bezorgd zijn, maar meestal gaf ze een grote mond en zou ze nooit toegeven dat ze fout zat. Was niet echt haar ding. Ergens, diep vanbinnen, kon ze heel verlegen zijn, maar voorzichtig was ze nooit geweest.
Tegenpolen dus? Goed. Dat moest dan maar. Zij was het enige levende wezen binnen en Wren zou zichzelf eens vermaken. Nog meer stilte kon ze niet aan. Waarom had ze trouwens een muts en een sjaal? Het was bloedheet buiten! En de boeken die ze vasthield... wilde ze studeren? Met dit weer? Het jaar was bijna om, elke zichzelf respecterende terrorleerling deed nu geen flikker meer aan toetsen en huiswerk. Nog minder dan normaal. Nariko Feardocha dus. Ze zij het zo aarzelend, echt. Wren kreeg de neiging om net als bij Amanranth dit meisje eens te leren hoe je uitbundig moest zijn, hoe je moest lachen. Want dit was gewoon erg, dat je zo zenuwachtig was. Goed, als Wren op volle snelheid op je afgestormd kwam moest je meestal rennen, maar dat maakte niet uit. Light Magician. Toch verdwaald. Ah, nu was ze toch wat minder verlegen, al kon Wren dat niet meer los zien van het meisje. 'Nariko?' Wren testte de naam even, wilde deze onthouden. Stel je voor dat er nog een leuke roddel kwam. 'Ik weet de weg naar je etage wel,' stelde ze voor, plukte toen in een onverwachte beweging de sjaal van Nariko's hoofd. 'Het is bloedheet buiten,' lachte Wren vrolijk, al was wat ze deed eigenlijk helemaal niet aardig of om vrolijk van te worden. Wren was gewoon in your face, straight to the point; ze vond verlegen mensen alleen leuk om even mee om te gaan en te wachten tot ze hen weer kon dumpen, want verlegen mensen deden nooit iets terug. Misschien kon ze ook even lol hebben met dit meisje; Wren was verschrikkelijk egocentrisch maar op het moment was ze nog best aardig voor haar doen. Ze schoof wat aan Nariko's boeken zodat die recht lagen en propte de muts erbovenop. 'Kom je?' Wren sloeg nog net geen arm om het meisje heen om haar mee te loodsen, ze was niet zo van lichamelijk contact. 'Je etage is best wel hoog, maar deze is het hoogst. Dus we moeten een stukje naar beneden. Ben je trouwens al bij het schoolhoofd geweest?' Schoolhoofd was Savador. Ze haatte Savador. Als het meisje hem nog niet gezien had zou ze haar eens bang maken met waargebeurde en niet waargebeurde dingen over hem. Ze zou die man zo zwart mogelijk maken! 'Ben je helemaal alleen gekomen?' Of had ze nog familie hier? Ze was wel nieuwsgierig naar het meisje, al was het op dit moment niet echt haar plan om een permanente vriend te maken. Zoals ze net al had gezegd; die had ze nauwelijks tot niet.

'Nariko?' Wren sprak de naam zorgvuldig uit, Nariko klnikte glimlachend.''Dat klopt.'' Ze aarzelde even en rechtte haar rug weer voor dat de pufoonse begon te praten. 'Ik weet de weg naar je etage wel,' Wren stak onverwacht haar hand uit en gristte de sjaal weg van Nariko's hoofd. Nariko stopte met glimlachen, een groot lang litteken was zichtbaar op haar nek, daarom had ze altijd een sjaal aan, ze schaamde zich ervoor. 'Het is bloedheet buiten,' lachte Wren vrolijk, Nariko aarzelde en liet een flauwe glimlach zien, ze wilde dolgraag haar sjaal weer terughebben, maar blijkbaar was Wren nog niet helemaal klaar. Ze schoof wat aan Nariko's boeken zodat die recht lagen en propte de muts erbovenop. 'Kom je?' Het leek alsof ze een arm om Nariko wilde slaan om haar mee te loodsen, maar leek zich te bedenken, wat Nariko totaal niet erg vond, dit meisje was wel heel, hoe zei ze dat, snel vriendenmakend. 'Je etage is best wel hoog, maar deze is het hoogst. Dus we moeten een stukje naar beneden. Ben je trouwens al bij het schoolhoofd geweest?' Schoolhoofd, nariko voelde ondanks alle warmte de kippenvel op haar armen staan. Het was een verschrikkelijke enge man, en dan had ze het nog niet eens over de slang, het gruwelijke, geschubte beest met zijn slangenogen die haar zo aankeken, brrrr.''Ja, alleen....Hij is niet...mijn stijl..'' Sprak ze aarzelend uit, en ze wreef over haar nek die een tikkeltje rood was geworden waardoor het litteken nog veel beter uitkwam. Het litteken voelde ruw aan, alsof het niet haar eigen huid was.'Ben je helemaal alleen gekomen?' nariko liep rustig mee en bedacht wat ze op de vraag moest antwoorden. Als ze ja zei, zou Wren haar dan stoer vinden, haar als een vriendin zien? En als ze zei dat ze door haar moeder en vader was gebracht, was ze dan kinderachtig? Ze glimlachtte flauwtjes, haar nek was nu helemaal rood, en het litteken stak lelijk af.''Gebracht, verder hier geen famillie op school, nog niet, mijn moeder is in verwachting, en mag ik nu alsjeblieft mijn sjaal terug?'' het laatste kwam er een beetje hard uit terwijl ze de sjaal uit Wrens handen plukte en hem weer snel om haar nek liet glijden. Ze hooptte dat Wren nu niet gekwetst was.

Zo, deze was wel erg rustig. En voorzichtig, verlegen en nog meer van dat soort dingen die je van een kilometer afstand al aan haar kon zien. Nou ja, Wren dan. Die zag dat soort dingen meteen, bepaalde of ze met je om kon gaan of niet en zette dan de aanval in - of niet, natuurlijk. Nou ja, ze kon tenminste haar naam uitspreken. Tien punten, jubelde iets in haar hoofd, dat random besloot dat het goed was dat ze 'Nariko' zonder verdere problemen uit kon spreken. Joechei. De muts die ze afpakte, omdat het zo warm was, gaf ze ook maar direct weer terug. Niet dat ze een bitchfight niet zou winnen want oh, ze kende gemene trucjes, maar je wist het nooit zeker! Ze kon maar beter aardig blijven doen, anders was ze weer alleen en dat wilde ze niet. Dat kon ze mentaal gewoon niet aan.
Wren liep alvast door, niet te snel zodat Nariko haar wel kon volgen, maar ook niet als een schildpad. Ze had energie. Het moest eruit. Het meisje zei iets over het schoolhoofd, wat Wren liet lachen. 'Dat snap ik! Harteloze gast is het ook. Hij haat mij echt,' zei Wren, ging naast Nariko lopen. Alsof ze haar iets belangrijks toevertrouwde wat ze niet aan iedereen vertelde. Dat was ook zo; ze hoefde het niet te zeggen want iedereen wist het al. Savador en Wren was gewoon pure chemie. Alleen dan wel explosief en destructief. 'Hij zit echt altijd wijn te zuipen op zijn kantoor of een beetje iets te doen met die slang van hem,' zette Wren zichzelf op roddelmodus. 'We hebben laatst voor Valentijnsdag zijn kantoor versierd! Zie je daar eigenlijk nog wat van?' Ging ze weer, kleppen kon ze als de beste.
Wren vroeg zich af wat voor indruk ze op het meisje maken en of het meisje snel weg zou willen. Hopelijk niet, dat was zo vervelend. Wren wilde aandacht en nu ze het kreeg was ze blij, maar bij de gedachte dat het weg zou gaan... Gebracht dus. Oké, dat was handig! 'Chill,' vond Wren. 'Handig als je gebracht wordt. Familie op school hoeft trouwens niet altijd leuk te zijn.. Zusje op school,' zei ze, alsof dat alles uitlegde. Liet de sjaal uit haar handen pakken en vergat het ding gelijk weer. Alsof ze om een sjaal gaf, ze wilde alleen niet dat haar nieuwe maatje omkwam aan uitdroging. 'Trouwens, als er iets is wat je wil weten over de school, vraag maar raak! Ik weet er nu wel wat van,' zei Wren vrolijk. Ze liep even door, de trap was lang, iets wat ze altijd al gehaat had. Het was ook zo vermoeiend. Na een korte stilte, wat al heel wat was voor Wrens doen, besloot ze nog een vraag te stellen. 'Zeg, Nariko,' begon ze. 'Straks zin om wat meer van de school te zien? Ik heb toch niets anders te doen.' Bam. Met een positief antwoord hierop was de verveling voor vandaag verdreven; schaakmat voor Wren. Ze was ook te opdringerig.

Blijkbaar deelde Wren dezelfde gevoelens over Savador dan zij, en daar was ze wel weer blij om. 'Dat snap ik! Harteloze gast is het ook. Hij haat mij echt,' zei Wren, en ze ging naast Nariko lopen, die haar pas aanpastte aan die van het blauwharige meisje, belangstellend luisterde naar wat Wren allemaal te vertellen had. 'Hij zit echt altijd wijn te zuipen op zijn kantoor of een beetje iets te doen met die slang van hem,' ratelde de pufoonse door, en Nariko glimlachtte, zo had ze hem niet voorgesteld. 'We hebben laatst voor Valentijnsdag zijn kantoor versierd! Zie je daar eigenlijk nog wat van?' Nariko wist het niet zeker, zo goed had ze niet rond gekeken, vooral niet in de hoek waar de slang lag.''Volgens mij niet, ik heb niet zo goed rondgekeken, het zag er echt damn bagger uit dat kantoor.'' Ze liep een beetje aarzelend door terwijl er een kleiene stilte viel. 'Chill,' vond Wren, toen Nariko haar vertelde dat ze gebracht was, en dat was een kleine last van haar schouders aangezien ze bang was dat ze nu niet raar was dat haar ouders haar hadden gebracht. 'Handig als je gebracht wordt. Familie op school hoeft trouwens niet altijd leuk te zijn.. Zusje op school,' zei ze, alsof dat alles uitlegde. Nariko gristte de sjaal uit Wrens handen en liet deze weer om haar nek glijden, Wren leek de sjaal weer helemaal vergeten te zijn. 'Trouwens, als er iets is wat je wil weten over de school, vraag maar raak! Ik weet er nu wel wat van,' zei Wren vrolijk, en Nariko lachtte, daar was ze dankbaar om. Ze liepen een lange trap op, Nariko schoof even haar boeken recht terwijl er een kleine stilte viel en de pufoonse deze weer brak.'Zeg, Nariko,' begon ze en Nariko keek Wren aan. ''Ja?'' 'Straks zin om wat meer van de school te zien? Ik heb toch niets anders te doen.' Daar moest Nariko toch even over nadenken, het was toevalig lekker weer, maar ze moest de hele school nog ongeveer verkennen, in iedergeval de klaslokalen en de gangen. Maar ze haalde haar schouders op, dat kon ook nog later.''Zodra ik mijn boeken heb gedumpt ga ik graag met je mee.'' Grijnsdde ze.

Savador dook op een gegeven moment altijd op in haar gesprekken merkte ze, vooral als ze geen gespreksstof meer had en iets probeerde te vinden waar zij en haar gesprekspartner hetzelfde over dachten. Aangezien veel mensen bang waren voor, of de pest hadden aan Headmaster Safpaf kon ze daar altijd wel aan beginnen. Maar zij was waarschijnlijk één van de weinigen die hem met zo'n passie haatte. Eerlijk, ze kon hem niet luchten of zien en als dat wel gebeurde switchten beide partijen direct naar de agressieve aanvalsmodus en stonden ze op alert om terug te slaan, mocht de andere partij dat proberen. Het was zo grappig om hem uit te lachen maar hij was zelf ook niet mis met het terugkaatsen van antwoorden, of haar voor gek zetten. Hij had meer macht en hoe graag ze er ook tegenaan trapte, ze moest af en toe op haar tellen passen. Datzelfde gold natuurlijk ook voor hem; meer macht, meer restricties. Als ze had kunnen bewijzen dat hij haar in ijswater ondergedompeld had was het gele kaart en een smet op zijn reputatie. Zolang ze maar die lach van zijn gezicht af kon vegen, dan was ze meer dan gelukkig.
Ah, Nariko was ook niet al te positief over Saf himself. Wat jammer, dat er niet meer zoveel te zien was! Al wilde ze wedden dat hij haar rozige stickers en glitters nog wel eens tegenkwam; ze had die dingen op de meest onmogelijke plaatsen geplakt en de glitters rondgestrooid alsof het een lieve lust was. Hij kwam er niet zomaar vanaf. De opmerking van Nariko liet haar grinniken. 'Ja, dat kantoor past echt precies bij zo'n ouwe zak als hij!' vond Wren. En dat was het eigenlijk ook, toch? Oude meubels, stoffige gordijnen, houten bureautje. Alles was duister. Alles was oud. Het paste bij hem.
Mooi zo, haar voorstel werd niet afgewezen. Daar kon Wren al helemaal niet tegen. Je had haar misschien snel aan het lachen, maar je had haar nog sneller als vijand. Als haar ook maar één antwoord niet zinde vond ze je al een twijfelachtige persoonlijkheid, als je iets positiefs over Saf zei was het gebeurd. Wren maakte niet snel vrienden, ondanks haar joviale en vrolijke gedrag. De andere driekwart tijd die over was verkeerde ze over het algemeen in een pesthumeur en deed ze er alles aan om dingen te verpesten. Ze was geen aangename persoonlijkheid, had het alleen zelf nauwelijks door. 'Okay,' antwoordde Wren. 'Je etage is.. hier.' Met een handgebaar wees ze naar de deur, was blij dat de Light etage niet zover naar beneden was. Daar was ze te lui voor. Ze mocht wel mee naar binnen maar daar had ze eigenlijk helemaal geen zin in. Hoe erg. 'Nou, dan zie ik je zo wel.' Wren leunde tegen de muur, stelde zich op om te wachten. 'Waar wil je het eerst naartoe?' vroeg Wren zodra Nariko terug was. Ze had er nog niet over nagedacht dus dan maar vragen, niet?