Zo moest het. Zo hoorde een goede zoen, een goede manier om iemand te plezieren. Rechtdoorzee, niet teveel gedoe. Gewoon een snelle manier van iemand verleiden. Het was niet ongewoon dat mensen elkaar in de kast eindelijk vertelden dat ze verliefd waren, en dat ze daarna een stelletje werden. Niet te vergeten dat de sessie zich meestal voortzette in de slaapzaal, stilletjes, om te voorkomen dat een van de leraren of stagiaires het zou horen. Maar dat was niet haar idee van het spelletje. Nee, zij deed vaak meerdere rondes mee. Kwam er iedere keer vrij goed vanaf, en vanavond begon het al goed. Ze voelde de rode stof van haar jurkje tegen haar huid, de stof leek ineens een stuk zwaarder te worden. Ondanks dat ze haar lippen niet van de zijne haalde, glimlachte ze. Ze voelde zijn handen naar haar heupen glijden, drukte zich wat dichter tegen de jongen aan. Ondanks dat ze in een kleine kast zaten, voelde het alsof ze het koud kreeg, als ze hem los liet. Dus bleef ze maar rustig doorvechten voor de dominantie, die haar metgezel kennelijk ook wilde hebben. Mooi niet dat ze die weg ging geven voordat de jongen haar precies had gegeven wat zij van hem wilde. En tot nu toe was dat prima in orde. Nog niet helemaal, maar het ging. Ze plaatste haar linker knie tegen de muur tussen zijn benen, verbrak de kus nog niet. Ze had wel adem nodig maar nog heel even niet. Haar handen gleden van zijn gezicht af naar zijn hals, over zijn nek en schouders naar de onderkant van zijn shirt. Ze tilde de rand nog niet op, bleef daar even hangen. Haar lippen verplaatste ze ondertussen, de huid net niet rakend, naar zijn nek. Daar legde ze ze in de holte bij de hals, aan de zijkant. Haar zachte adem was zwak tegen zijn huid, maar vluchtig. Hij rook goed, ergens bekend. Maar ze kende zoveel mensen. Wat maakte het ook uit.

Hopelijk kan je hier wat mee, wiskunde was inspiratiezuigend.

Het was goed te merken dat ze het in haar drukte niet verleerd was, ondanks dat ze het bijna nooit meer deed. Het was fijn om je op je eigen terrein weer thuis te kunnen voelen, ondanks dat er tijdens haar hele actie een zeurderige stem in haar hoofd begon. Een zeurderig geluid wat steeds maar dezelfde naam jankte, hoewel ze het negeerde. Ze kon het gewoon niet gebruiken, zo’n schuldgevoel. En daarbij, waarvoor zou ze zich moeten schamen? Ze hadden niets, haatten elkaar. Ze begreep het gewoon niet, waarom ze er zo moeilijk over deed. Het was niets, ze moest zich weer focussen op wat ze nu aan het doen was. Nezumi hield haar alleen maar van haar werk af, en van de dingen die ze leuk vond. Vooral van de dingen die ze leuk vond, huiswerk en lessen volgde ze gewoon gedachteloos. Ze deed alleen bij vakken die ze interessant vond echt haar best, voor de rest haalde ze qua theorie moeiteloos tienen. De praktijk kon ze dan wel wat laten verslappen, naar haar mening. Ze ging het toch nooit gebruiken. Waarom dan leren? Ze vergat het toch wel zodra ze het niet meer nodig had. Daarin was ze ongelooflijk lui, ze had wel betere dingen te doen dan een beetje vuurmagie te klungelen.
Dingen die ze beter kon doen, ja, ze was nu wat beters aan het doen. Ze was kleiner dan haar partner, die ze ergens wel vaag van herkende. Niet zeker waarvan, maar het voelde een soort van vertrouwd. Ach, soms dan deed ze het drie keer met een jongen, hoewel niet iedere keer achter elkaar. Vaak zaten er wel een stuk of drie anderen tussen, zodat de jongen het begreep; Ze was van niemand. Er waren belangrijker dingen, leukere dingen in het leven dan vastzitten aan een jongen. Het was bijna iets wat ze verafschuwde, het idee van een relatie. Zoals haar moeder en vader nu waren, zo dicht bij elkaar, zo lief. Ze was nooit echt lief voor haar slachtoffers, hield het liever ruig. Wist dan tenminste zeker dat ze geen enkele indruk van meer dan lichamelijk verlangen achterliet. Ja, haar moeder was nog steeds ziek. Nog steeds niet buiten levensgevaar. En ze zat er nog mee ook, vooral omdat ze Mitsu minder zag dan ooit. Het was allemaal Nezumi’s schuld, had ze zich wijsgemaakt. Misschien dat van haar moeder niet, maar het feit dat ze Mitsu niet zag wel. Voor hem kon ze gevoelens niet wegstoppen, het was bijna onmogelijk om tegen haar broer te liegen. En ze was bang dat als hij haar vroeg de waarheid te spreken, ze dan dingen zou zeggen die ze niet wilde zeggen. Ze wilde niet toegeven dat Nezumi in haar hoofd rondspookte, ze wilde absoluut zeker weten dat ze hem nog haatte. Vandaar dat ze Mitsu niet sprak. Ze zag hem wel eens lopen op de etage, maar dat was alles. Durfde gewoon niet toe te geven dat ze misschien eindelijk iemand had gevonden waar ze niet alleen maar gemeen tegen wilde zijn, ondanks dat ze dat wel deed.
Het gegrinnik klonk bekend, weer een aanwijzing naar de identiteit van haar kastpartner. Ze kon het bijna raden, maar wilde het eigenlijk niet weten. Het was beter anoniem te blijven, dat was gewoon leuker. Dan hoefde je erna ook niet eindeloos na te praten. Maar daar was het nu de tijd niet voor, niet nu ze nog maar een minuut of zes overhadden. Dit werd vlug, maar ze ging het wel zo aangenaam mogelijk maken. Misschien nog een beetje plagen. Overduidelijk dat de ander dat niet wilde, aangezien ze makkelijk de dominantie verkreeg. De ander had kennelijk ook geen behoefte aan geklooi, maar juist daarom werd het voor haar weer leuk. Ze grinnikte licht toen hij zijn handen verplaatste. Hij was goed, maar zij was de expert hier. De expert die hem wel eens zou laten wachten. ‘Ongeduldig? We hebben nog wel even, maak je geen zorgen.’ Ze fluisterde woorden haast onhoorbaar naast zijn oor, wist dat het de waarheid was. Desnoods deed ze zelf de deur op slot, indien ze nog niet klaar waren. Dan moesten ze maar een andere kast zoeken om het spel in te spelen. Hier bleef het in ieder geval niet schoon.

Het was toeval, puur toeval. Toeval dat ze deze ochtend nog een woedeaanval formaat vulkaanuitbarsting had gehad, toeval dat ze nu in de kast stond met… Met hém. Dat hij de reden was geweest van die woedeaanval, omdat ze het hele verwarrende gevoel niet begreep. Daar werd ze boos van. Het was puur toeval. Alsof ze het nog niet eerder door had gehad, zijn geur, zijn manier van handelen. Het had hem verraden, maar zij was blind geweest. Ze besefte het pas toen de jongen verstarde, haar daarna tegen de muur dwong. Adem stokte achterin haar keel. Het was toeval. Moest wel toeval zijn, want meer was er niet in deze wereld. Daarin was ze heel exact. Geen goden, geen bovennatuurlijke krachten. Magie was al meer dan onverklaarbaar, en zelfs daar waren wetenschappers mee bezig. Dit was allesbehalve de bedoeling geweest, van wat dan ook. Want er was niets. Daar was en bleef ze heilig van overtuigd, dat niemand en niets hun levens bepaalde. Als dat zo zou zijn, wat had je dan aan je leven? Dan was alles toch al bepaald. Nee, je moest het zelf uitmaken. Lot was er niet, noch was er een bestemming in het leven. Je was niet voortbestemd om iets te doen, je kon er zelf ook wat anders van maken. Als je het maar wilde, dan kon je het prima. Zo was haar hele filosofie.
Alles op logica gebaseerd. Ja, zelfs haar flirttechnieken waren logisch. Maar als iets onbegrijpelijk werd, dan was het ook goed mis in haar brein. Net zoals nu. Het was dat hij haar polsen vasthad, dat ze tegen de muur stond. Dat ze niets kon, anders had ze hem waarschijnlijk weggeduwd en was weggegaan, met een nog grotere woedeaanval dan die van vanmorgen. Maar nu stond ze er maar, tegen de muur van de kast. Vijf minuten, waarschijnlijk. Niet meer, in ieder geval. Ze moest het maar volhouden. Beet een gemene opmerking terug, luisterde voor een keer naar zijn woorden. ‘Dat je dat zegt helpt die conclusie al naar de ondergang.’ Ze snapte het niet. Meer was er niet aan de hand geweest, toch? Daar was ze altijd vanuit gegaan. ‘Maar er gaat wel iemand dood omdat ik met jóu in een kast zit.’ De opmerking was meer om haar verwarring en zelfs de lichte verlegenheid die dit bij haar opwekte te verhullen, dan om hem echt te kwetsen. Iets wat ze natuurlijk wel graag deed, maar ach. ‘Dus, wat ga je nu doen? Me zo blijven vasthouden?’

Ze haatte hem op dit moment. Kon niets anders doen dan haten. Dat hij het niet zag, hoe ze zich gedroeg en wat daarvan de oorzaak was. Ze haatte hem omdat hij de reden was van haar redeloze woede en verwarring. Normaal kon ze het gewoon oplossen en dit kon niet opgelost worden. Ze wilde het niet oplossen op de enige manier die mogelijk was; Het toegeven. Dat kon ze gewoon niet, ze kon niet toegeven dat ze hem op dit moment misschien wel meer wilde dan hij haar. Terwijl zijn motieven hoogstwaarschijnlijk alleen lichamelijk waren en zij met gevoelens zat. Ze haatte emoties op dit moment. Hoe dingen door haar hoofd tuimelden terwijl ze totaal niet met gedachten bezig moest zijn, hoe er dingen door haar hoofd schoten waar ze normaal niet aan dacht. Maar ze haatte hem, wilde er niet aan denken. Over hoe ze het ineens naar vond dat hij zo gemeen was, over hoe ze het fijner had gevonden als hij wat tederder was geweest. Ze haatte zichzelf dat ze hem haatte omdat ze hem niet haatte. Logica was totaal verdwenen. Er waren maar twee dingen waar ze aan kon denken die echt logisch klonken. Een. Ze had nog maar een minuut of vier, vijf. Twee, ze ging die tijd niet aan Nezumi verspillen. Hij ging niet krijgen wat hij wilde, al wilde ze het zelf nog veel meer.
‘Ik wil wedden dat we nooit klaar zijn.’ Beet ze hem toe, als een soort waarschuwing. Hoe heerlijk zijn adem ook was tegen de blote huid van haar nek, hoe graag ze wilde dat haar kleding gewoon verdween, net als de zijne, het was de verwarring niet waard. Daarvan overtuigde ze zichzelf, ondanks dat het totaal niet werkte. Ze wílde dat hij haar bloes openmaakte, maar toen hij dat deed, verstijfde ze in protest. Ze wilde er niet op reageren, en wilde tegelijkertijd dat hij doorging. Wat het ook was, het was naar. Naar en eng en ongemakkelijk. Haar enige afleiding van haar verwarring was de prikkelende pijn die Nezumi in haar hals veroorzaakte. Maar geluiden weigerde ze te maken, alleen om hem dwars te zitten. Haar handen had ze nu vrij, en die gleden naar zijn hoofd. Met wat moeite wist ze zijn hoofd weg te halen bij haar nek. ‘Nee. Ik ga je nu niet je zin geven. Je hebt nog een minuut of vier, niet genoeg. Niet als ik niet meewerk.’ Haar mondhoeken krulden op tot een grijns, meer een gemeen gezicht dan wat dan ook. Gemeen was het dan ook.

Sawwry dat hij zo kort en laat en bagger is.

De hitte leidde haar af, maakte dat ze zich verzette. Het hoorde warm te zijn, ja. Maar deze hitte was anders. Ze bloosde, en dat wist ze. Ze bloosde nooit, deed dit zonder gevoelens. Het was gewoon fout om zo’n spelletje te spelen als er gevoelens mee gemoeid waren; Vandaar dat ze dit zo verschrikkelijk vond, waarschijnlijk. Waarom mocht ze hem niet gewoon onverschillig haten? Waarom vond haar lichaam, of haar geest, of haar wat dan ook hem goed genoeg om al haar aandacht naar hem te laten glijden? Ze wilde dit niet eens, niet alleen dit. Ze wilde gewoon naast hem op de bank zitten, in zijn armen. Gewoon naast hem gaan liggen, in slaap vallen. Met hem slapen in de meest onschuldige betekenis van de zin. Gewoon slapen, en dan wakker worden. Maar hij was eindeloos fascinerend en zij was eigenlijk niet meer dan een nerd met een speelse kant, en ze had geen idee hoe ze het moest aanpakken. Als mensen regen waren, was hij een orkaan en zij gewoon wat motregen. Ze wilde niet dat hij het met motregen moest doen, maar wilde zo graag dat zij een kans maakte een orkaan te zijn. Daarom weigerde ze, proberend meer te zijn dan een zielig motregentje. Ze wilde hem niet omdat ze hem zo graag wilde, wilde hem helemaal. Niet alleen meer fysieke aanraking, wilde desnoods dingen voor hem opgeven. Waarschijnlijk zelfs het flirten. Maar dat zou hij nooit van haar vragen; Hij had immers een hekel aan haar. Dus deed ze maar alsof zij dat ook had aan hem, om hem niet kwijt te raken. Hij was geweldig, maar dat liet ze niet merken. Want zodra hij dat zou beseffen zou hij waarschijnlijk nooit meer naar haar omkijken.
‘Je zou niet durven,’ kaatste ze terug, hoewel de onzekerheid in haar stem doorschemerde. Wist ze eigenlijk wel zeker dat hij het niet zou doen? Die onzekerheid, samen met haar gênante gedachtes zorgden voor een minder felle, maar nog steeds kwade toon in haar stem. ‘Want dan zou ik je nooit meer aankijken, zou ik je kunnen verraden. Ik ben en blijf een van de meest invloedrijke leerlingen.’ Nutteloos dreigement waarschijnlijk, hij was niet het type om zich wat van regels aan te trekken. Dat wist ze inmiddels wel, had een aantal dossiers goed doorgespit. God, ze was nog nooit zo enorm intensief bezig geweest met iets wat eerst een flirt was geweest.
De deurknop ging omlaag, en haar hoofd draaide zich naar het geluid. Ze siste een paar woorden in het oud-Grens, daarna in het Shadraans. Doornige takken wikkelden zich om de deurknop, zetten de deur vast, en een dikke, schaduwachtige substantie verstevigde het geheel. ‘Gaat mooi niet door. Zoek een andere kast, we zijn nog niet klaar.’ Ze waren nog maar amper begonnen, was een betere benaming. Er klonk wat gejoel van de andere kant van de deur, een paar floten. Ze trok zich er niets van aan, keek Nezumi doordringend aan met haar rode ogen. ‘Helaas zitten we hier vast tot ik zeg dat het genoeg is, en denk niet dat ik mijn standpunt verander. Je mag blij zijn als ik mijn blouse niet weer dicht doe.’ De ergste marteling was het als je heel graag wilde maar de ander weigerde, zo ervoer zij het tenminste. Misschien was het een manier om hem duidelijk te maken wat ze wél wilde. Of wat ze óók wilde, in andere woorden.

Trololo, kleine inspiratieboost. Sorry dat hij zo laat is, dat wel.

Er hing nog een zekere spanning rond haar, dat zeker, maar het nam al aardig af. Ze was gewoon geroutineerd begonnen, alsof het een normale flirt was. Vandaar dat het makkelijker was om zich over zijn aanrakingen heen te zetten; Hoewel dit niet helemaal ging, natuurlijk. Daarvoor was hij te hypnotiserend. Maar ze was gewend geraakt aan onderbrekingen in een normale, eenmalige flirt. Als ze van te voren had geweten dat ze Nezumi voor zich kreeg zou ze niet eens komen opdagen; Als ze dat wel zou doen zou ze onmogelijk kunnen stoppen. Haat, lust, verlangen, vage pijn die alleen wegtrok als hij haar aanraakte; Het zou zich allemaal hebben opgehoopt als ze het van te voren had geweten. Maar dat wist ze niet, dus de lus was in bedwang te houden. Haat voelde ze ook al minder branden;  Verlangen kwam pas later. Hij raakte haar op dit moment aan, dus ze had nergens last van. Zij was volkomen tevreden, op de haat na. Nezumi zou het nog zwaar krijgen, vermoedde ze.
Waar ze het lef vandaan haalde om hun beiden op te sluiten wist ze niet, maar het luchtte op. De steeds maar doortikkende bom die na zeven minuten zou afgaan was op z'n zachtst gezegd stressvol geweest, om maar niet te spreken over de frustratie dat ze maar zeven minuten hadden. Nu was dat er niet meer, kon ze hem bewerken wat ze wilde. Haar oude zelf terugkrijgen en met wat waardigheid deze kast verlaten. Als ze naar buiten kwam zonder kleerscheuren en of verward haar, zou het niet lijken op een goed spelletje seven minutes. Dus ze zou de kast pas uit gaan zodra iedereen weg was; Of dat uren duurde of maar een paar minuten, kon ze moeilijk schatten. Er was hier in de buurt nog een lege zaal waar ze nu konden zijn, maar daar was ze niet zeker van. Velen van de spelers kenden het kasteel niet zo goed als ze zouden moeten; Zelfs Azure kende het beter, hoewel dat niet telde. Zij liep tenslotte vaak genoeg door de gangen, alles afstruinend naar jongens die interessant waren. Tot voor kort dan, want toen was Nezumi opgedoken.
Haar blik ging van doordringend naar iets wat bijna wreed was toen hij zijn vraag stelde. 'Oh, ik wil dolgraag. Helaas is er iets wat ik wel heb en jij kennelijk niet,' Ze pauzeerde even kort, dacht na over hoe ze het ging zeggen. 'Zelfbeheersing is zo'n geweldige eigenschap; Jammer dat je die niet hebt. Want je zult het nodig hebben.' Haar hand ging weer dansen, trok langzaam zijn ene schouder naar haar toe. Daarna bracht ze in een beweging haar mond bij haar oor, met nog geen halve afstand tussen haar lippen en zijn oorschelp. 'Want ik ga je niets laten doen. Helemaal niets. Je waarschijnlijk uitputten van lust, terwijl je geen enkele uitweg weet. Ik heb nog steeds een hekel aan je, of ben je dat vergeten?' Ze voelde haar woorden wat vervormen bij de laatste zin, de zoveelste leugen die ze hem vertelde, waardoor die zin er wat minder zeker uitkwam. Ach, dat zou hij toch niet merken. Hij was onverschillig en irritant, maar tegelijk eindeloos interessant en aantrekkelijk. In gedachte besloot ze haar keuze uit te schelden. Lekker gedaan, leven. Zo'n jongen voor haar neus zetten.