Al huppelend liep Flavio door de hallen heen op weg naar het Light Magic klaslokaal. Hij was vandaag zo vrolijk, zo vrolijk, zo vrolijk. Hij was vandaag zo vrolijk, zo vrolijk was hij nooit. Vrijwel direct kreeg hij dat Alfred Jodokus Kwak melodietje in zijn hoofd, een lachje door hem kon niet worden onderdrukt. Het was gewoonweg te lachwekkend in zijn eigen oren, het was dat er meerdere mensen door de hallen konden lopen dat hij het niet luid aan het zingen was. Want anders had hij dat zeker wel gedaan. Maar hoe laat was het eigenlijk? Snel keek hij op zijn horloge en zag dat het later was dan dat hij dacht dat het was. Rond dit tijdstip zou er vrijwel niemand hier meer rondlopen, ja hooguit één á twee personen maar meer ook niet.
Zou hij het doen? Zou hij het gaan zingen? Zou hij het durven? Zou hij de gok wagen dat hij iemand tegen zou komen en hem dan raar aan zou gaan kijken? Want die kans had je natuurlijk zeker. Stel nou dat hij het gaat zingen en hij iemand tegen komt die bijvoorbeeld lager staat qua 'rang.' Dan zou diegene hem gewoonweg uit gaan lachen? Althans.. Er zijn ook leerlingen die hem niet uit zouden gaan lachen. Die gewoon vrolijk mee zouden zingen en mee zouden doen aan het hele gebeuren waar Flavio mee bezig was. Maar zal hij die leerling dan treffen? Of zal hij juist weer díe leerling treffen die hem uit zou gaan lachen? Die pech zou hij juist weer hebben, dat zou hem dan ook echt helemaal niets verbazen. Die pech heeft hij namelijk wel eens vaker. Misschien was hij gewoonweg een pechvogel in plaats van een geluksvogel? Wie weet, wie weet.
Die hele paar minuten die hij momenteel in de gangen had gelopen was hij nog niemand tegen gekomen. Die gok ging Flavio dus gewoon maar wagen. Hij kon het daarnaast ook gewoon niet laten, hij kon het niet laten om het niet te gaan zingen - voluit. Na nog één keer te hebben gekeken en hij wederom helemaal niemand zag besloot hij maar te gaan zingen. Zou het gaan klinken? Wist hij veel, het maakte hem dan ook helemaal niets uit. Zolang hij het maar leuk vond en daar ging het hem voornamelijk ook om. 'Ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk, zo vrolijk. Ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk was ik nooit~' en zo ging hij nog wel even een aantal minuten door.
Het was heerlijk al deze vrijheid, want niemand zou het doorhebben dat hij luidkeels aan het zingen was. Of het nou vals was of het nou ontzettend goed zou klinken. Op dit moment maakte het geen ene flikker uit. Het was zoals het was en hij was zo vrolijk als maar kon. Flavio wist niet wat het precies was, het was niet dat hij eindelijk iets had gehad wat hij altijd al wilde. Het was gewoon zomaar, zomaar ineens. Maar daar moest hij wel bij zeggen dat hij behoorlijk vaak vrolijk was zonder enige reden. Vervolgens bleef hij midden in de hal stil staan en maakte hij een raar maar kort dansje 'Oh, happy day, oh, happy day. When Jesus washed, when my Jesus washed. When Jesus washed my sins away. Oh, happy day, oh, happy day. When my Jesus washed my sins away,' zong hij vervolgens wederom luidkeels mee. Met de typische zangstem die ze bij dat liedje altijd hebben. Het was lachwekkend en heerlijk vrij om zichzelf eindelijk eens helemaal uit te leven. Ein-de-lijk.

× && NARIKO.
× Ik was inspiratieloos. I am sorry. o3o

Ze mocht dan wel half Novaans zijn, ze begreep er tot nu to helemaal niets van. Maar dat had geen reden om nukkig of chagrijnig te zijn. Ze huppelde door de gangen, en wat grote leerlingen keken haar met een aardige blik na, en ze had een grote glimlach op haar gezicht. Ze was een en al vrolijkheid. De lessen waren voor haar en haar medeleerlingen afgelopen, en er was haast niemand nog op weg voor de lokalen. Misschien een verdwaalde leerling, een eerstejaars die nog een beetje alles aan het verkennen was, maar meer ook niet. Misschien was Master Sebastian er niet eens, misschien lag die al lekker in zijn kamer proefwerken na te kijken. Al zag ze niet het blije er van in. Ze liep even langs een andere gang en keek er stiekem doorheen. Was het lokaal niet daar? Nee toch niet, en ze huppelde weer verder. Dit weekend ging ze naar haar familie op Nova, die hadden zich daar gesetteld toen Nariko was geboren. haar vader was Grenaans en haar moeder was Novaans. Ze hield van beide, maar Gren was toch haar favoriete planeet dus had ze zich meer op Wood magic gericht. Ze sloeg een andere gang in en daar lag de deur voor haar neus. Alleen, ze had verwacht dat het stil was, misschien nog met een zucht. Maar er klonk een heldere mannenstem door de kier heen. Nariko's grijns werd breder, maar ze voelde zich toch ook een tikkeltje opgelaten. Dit moest ze vertellen aan haar vrienden, die ze nog niet had bedacht ze net, maar dat Master Sebastian geweldig kon zingen. Ze duwde de deur zachtjes open. Alleen het was niet Master Sebastian, maar Flavio, de stagaire. Ze keek hem eerst met open mond aan en twinkelde ogen, en toen moest ze proberen haar lach in te houden. Ze haalde even diep adem en kreeg weer een serieus gezicht. 'Ik had verwacht dat ik Master Sebastian hier zou treffen, maar u bent ook goed.' Ze sprak het enigszins opgelaten, maar op haar gezicht was een en al vrolijkheid te vinden. Ze liep een paar passen naar binnen en deed de deur weer wat verder dicht. 'U kunt trouwens goed zingen meneer.' Kwam er daarna giechelig achteraan.

Terwijl dat Flavio heerlijk en luidkeels aan het zingen was liep hij door de gangen heen met zijn zwarte koffertje in zijn hand. Hoe je het went of keert hij was vrolijk en dat boeide hem helemaal niets. Gelukkig was hij al gauw daar waar hij wilde komen, bij het Light Magic lokaal. Hij opende de deur en liep het lokaal binnen, waarna hij zijn zwarte koffertje op het bureau zetten die zich bevond in het lokaal vlakbij het bord waar leraren van alles op uitlegde.
Wat hij hier ging doen? Een goede vraag, voor jou een vraag en voor hem een weet. Niemand zou het te hoeven wete wat hij hier zou gaan doen. Want hey wat maakte het uit wat hij wel en niet deed binnen de deuren van de lokalen die zich bevonden in dit hele gebouw? Wat zou het de andere mensen eigenlijk boeien wat hij wel en niet deed? Hallo? Het was zijn leven en daar hoefde niemand zich mee te bemoeien, althans zo dacht Flavio er zelf dan over. Het was zijn leven en er was niemand met wie hij zijn leven zou delen. Momenteel.
Toen hij zich eenmaal had gevestigd in het Light Magic lokaal zong hij nog even vrolijk verder met waar hij mee bezig was. Hij liet niet zomaar iets vallen, als je ergens aan begint moet je het ook (goed) eindigen en daarom bleef hij door zingen totdat het nummer was afgelopen. ‘He taught me how. To watch and pray, to watch and pray. Every hour and every day,’ zong hij weer verder en maakte het hele liedje af totdat hij de laatste zin had uitgezongen: ‘When my Jesus washed my sins away...’
Ineens werd de deur open gemaakt en hoorde hij een opgewekte meisjes stem, geschrokken keek Flavio om en keek hij wat verschrokken naar het kleine meisje dat in de deuropening stond. Was het dan zo luidruchtig dat hij dit meisje aantrok met zijn gezang? Wat nerveus krabde hij op zijn achterhoofd en beet hij hard op zijn onderlip. Dit was iets wat hij dus tegen wilde houden. Hij wilde niet dat één van de leerlingen hem zo zou zien. Dat was nogal gênant als je het hem vroeg, maar wie weet vond dit meisje het helemaal niet zo gênant en vond ze het wel leuk of grappig? Daar hoopte hij dan maar op, dat ze zo een meisje was en niet de bitch uit zou gaan hangen en hem uit zou gaan lachen of iets anders in die richting. Maar gelukkig werd het gezicht van het jonge meisje al gauw weer serieus en sprak ze de volgende woorden uit: 'Ik had verwacht dat ik Master Sebastian hier zou treffen, maar u bent ook goed.' Een nerveus lachje kwam er uit zijn mond en knikte toen begrijpend met zijn hoofd. Natuurlijk begreep hij dat ze Master Sebastian had verwacht in plaats van hem. Maar goed, wat maakte het ook eigenlijk uit? ‘Dat had ik al wel verwacht ja. Maar het geeft niet. Waarom ben je hier als ik vragen mag?’ Met een fronsende blik keek Flavio het meisje aan. Ja hij was benieuwd wat dit meisje hier nog zou komen doen. Rond dit tijdstip, ieder ander normaal meisje zou meteen andere dingen gaan doen en niet meer aan school denken. Maar blijkbaar had dit meisje andere gedachten met ‘na school.’ 'U kunt trouwens goed zingen meneer.' Nu kwam er een oprechte lach uit zijn mond en schudde toen even flink met zijn hoofd. In zijn oren klonk het namelijk helemaal NIET goed. Maar misschien lag dat ook wel gewoon aan zijn oren? Waren zijn oren misvormd of iets in die richting, want als zij dit serieus meende waarom hoorde hij het zelf dan niet? Was hij de half-doven gast of zoiets? ‘Met mijn zang valt het nog best mee hoor. Zo goed ben ik echt niet,’ sprak hij met een beetje lacherige stem. Want nee, hij vond zichzelf echt niet goed als hij er nu over nadacht. Misschien zelfs wel slecht?