Het had hem niet veel kracht of tijd gekost om op zijn beraamde concept te komen. Domme mensen verklaarden geniale personen tot gek. Met hem was het vaak hetzelfde geval. Zijn karakteristieke trekken en de handelingen die daarin resulteerden waren meestal als onmenselijk bruut te bestempelen, maar hoe bruut en abnormaal het ook mocht wezen; ze waren simpelweg geniaal. Niet ieder persoon had het brein en het lef om de chromosomen van je ergste rivaal door de war te schoppen, een pasgeboren onwetend kind van de vrouw die je het meest koesterde te doen laten geloven dat jij de vader was en iedere zwakke ziel die je dwarszat weg te werpen als een nutteloos verslagen schaakstuk van een speelbord. Zo had hij wel meerdere diep doordachte ideeën gehad, die hij daadwerkelijk ook had uitgevoerd. Met het betrouwbare motto dat niemand hem iets kon maken. Geen rechter, geen pers, geen Legendarische Magiër. Hij zou en moest winnen, in welke situatie dan ook. En lag dat doel niet binnen handbereik, dan streef hij net zolang door tot hij het met een lach en minachting werkelijkheid kon maken. Een addertje onder het gras was een perfect gezegde dat kon slaan op Savadors gedrag, of de nadelige gevolgen ervan. Want besefte je op het eerste gezicht niet dat hij zich op een slinkse wijze onbewust een weg naar de top aan het werken was, dan merkte je het later wel. Met alle spijt en zelfhaat van dien. Het verwende kind was veel en veel te ver gegaan - zelfs nu bonsde zijn hart nog van de inspanning na. Echte angst was er niet bij te pas gekomen; het was meer de gewekte argwaan nu ze al zoveel over hem te weten was gekomen. Maar het was goed zo, het was goed. Nog buiten westen hing het meisje aan haar polsen tegen de muur, als de zoveelste opstandige tiener die hij onder zijn duim had weten te krijgen. Niets soft gedoe, daar hielp je jezelf echt niet verder mee. De harde aanpak was de gouden aanpak, zo bleek maar weer. En het was in dit geval ook beslist nodig geweest. Voldaan bekeek Savador, veilig op wat afstand staande op de overbrugging, naar zijn resultaat. Zijn borst en schouders veerden onder zijn nog snelle, maar langzaam afnemende ademhalingstempo, wat op bij iedere nieuwe ademteug terwijl hij al zijn handelingen nog even overdacht. En nu? Hij had vrij spel, dat was zo. Maar hij zou gauw op iets moeten komen om dit alles zo snel en soepel mogelijk in de doofpot te kunnen stoppen. Vooral dat laatste was van belang. Hoe sneller alle feiten over hem uit het geheugen van dit meisje waren gewist, hoe sneller hij verder kon met zijn keizerlijke leventje. Want hij was absoluut niet van plan om het door zo'n simpele snotneus te laten verpesten, zeer zeker niet. Verdomme nog aan toe. Gód-verdomme. Logisch nadenken in panieksituaties en op vervolgstappen komen voor een nieuw concept waren altijd voor hem weggelegd. Het was zo eenvoudig als spreken of schrijven. Nu leken zijn gedachtenkronkels echter vast te zitten, alsof ze accuut besloten hadden om vandaag niet met hem mee te werken, en kon hij zijn slangachtige ogen enkel koortsachtig door de ruimte heen laten schieten. Speurend naar doelloze objecten die lang niet meer zo doelloos waren als hij er verbanden mee legde. Als het hem enkel lukte.. Het kwam door de druk en de verplichting om alles vlug vlug te doen, dat moest het zijn. 'Blasted!' In zijn kolerigheid sloeg hij zijn vuist tegen de muur naast hem. Er moest toch wel iets zijn? Iets om haar niet te doden, maar wel blijvende schade aan te richten - ze had het immers verdiend - en dat gelijk ervoor kon zorgen dat ze geen nietig feitje meer over hem wist nadat hij met haar klaar zou zijn. Het klonk zo lachwekkend simpel als hij erover nadacht. Waarom was het dan zo allejezus moeilijk? IJsberend beende hij over de overbrugging, zacht vloekend in het Shadraans en zijn brein forcerend om mee te werken. Hij stond stil, liep een eindje terug, pakte een pook die tegen de muur stond en stak het tussen een middelgrote plint in wand aan de linkerkant tussen de stenen. Een grote, aan het plafond bevestigde ketting schoot los en slingerde een heel stuk door de ruimte. Voor de ketting echter te ver weg schoot, greep hij het beet en bracht het naar zich toe. Aan het uiteinde zat een haak, en aan die haak was een groot homp vlees gepind die hij vlak onder het meisje tegen de muur sloeg. Een aantal herhaaldelijke keren, tot het water onder haar opspatte en tientallen krokodilachtige wezens met hun krachtig dichtklappende kaken naar het aas hapten. Hij moest haar voor zolang op deze wijze maar afleiden, zodat hij zich meer op zichzelf en zijn stappenplan kon richten.
'U bent nog gestoorder dan ik dacht!' werd de kille ruimte plotseling gevuld met de woedende stem van het kind, dat kennelijk bij was gekomen en nu losbarstte over de benauwde situatie waar ze zichzelf in had gewerkt. Het was nauwelijks te zien, maar Savador schrok wel degelijk even lichtjes op waardoor hij zijn blik al net zo grimmig naar het meisje op sloeg. 'Saethion!' beval hij zijn slang terwijl hij haar trappende benen in bedwang probeerde te houden. Zijn irritatie werd er enkel groter op, vooral toen hij bijna een voet in zijn gezicht kreeg. Op het commando kronkelde de kolossale slang gehoorzaam om haar beide benen, verstevigde zijn grip en beet zich tenslotte vast in haar heup. De spitste tanden boorden zich diep in haar vlees en het dier staarde haar dodelijk aan met zijn felle turkooise ogen. Met een aantal vingers chagerijnig tegen zijn slaap gedrukt om die plek daar zacht te masseren, haalde Savador een papieren zakdoekje tevoorschijn en depte voorzichtig het bloed uit haar door hem toegebrachte hoofdwond. Hij kon echt niet denken als ze zo stond te krijsen, bij Medusa. 'Hier kom je mooi niet mee weg Savador! Ik haal je helemaal door het slijk ik boor je de grond in en met deze kamer heb je mij alleen maar extra bewijs geleverd.' Precies de reden waarom hij haar huidige geheugen zou verbrijzelen als een zwak object in zijn hand. 'Stilte!' siste hij hees. Hij luisterde niet echt naar haar rondgesmeten dreigingen, vond het in de greep waarin ze zich nu bevond eerder loze woorden dan iets om rekening mee te moeten houden. Ongestoord ging hij verder met het deppen. Wat dat betreft kon hij haar ook voor zolang mogelijk hier in deze ruimte laten hangen en verborgen houden voor de buitenwereld. Haar ouders waren dood, haar familie was er niet meer voor haar - niemand die haar zou missen. En mogelijke vriendjes en dergelijke zou hij persoonlijk uit de weg ruimen voor ze het geval ze wel gemist werd, en voor ze aangegeven kon worden bij de rijkse overheid. Dat ging niet gebeuren, o nee. Maar wacht - Of course! Langzaam liet Savador de hand zakken waarmee hij haar wond verzorgde, zijn ogen daarbij iets verwijd alsof er zojuist iets cruciaals tot hem was doorgedrongen. So obvious. Waarom was hij daar niet eerder op gekomen, bij Medusa? Zijn verwijdde, glunderende blik vestigde hij recht op haar gezicht, en zijn mondhoeken krulden ondertussen haast vreugdevol om terwijl zijn hand naar de overjas van zijn driedelige pak reikte. Uit de binnenzak van zijn overjas haalde hij één van zijn reserve-schrijfpennen. Een blauwzwarte schrijfveer, met een gerafelde structuur en Shadraanse tekens over de lengte van de veer. Zijn bleke vingers sloten zich strak om de geboeide polsen van het meisje terwijl hij uit één van de hoeken van de overbrugging een wit, schoon kledij tevoorschijn haalde. Iets dat meerdere personen die hier ooit in zijn val waren gelopen hadden gedragen, met name omdat het anders zulke hardnekkige vlekken maakte. Voorbereidingen eerst. Het was een gedoe om bovenkleding bij een meisje uit te trekken. En toch was hij in ieder geval wel zo netjes om weg te kijken terwijl hij ondertussen een verwoede poging deed om het ding in zijn handen bij haar aan te doen. Het was niet iets dat hij over haar hoofd hoefde te trekken - iets dat ook niet kon nu ze al vastgebonden was - maar iets dat hij om haar bovenlichaam kon slaan en aan de voor- of achterkant vast kon knopen. Pas nadat het hem gelukt was om het bij haar om te krijgen, werd duidelijk dat het precies zo'n kleed was dat patienten op de operatietafel droegen. Heimelijk snijden, wegwerken of veranderingen aanbrengen gebeurde hier, in deze ondergrondse ruimte en de passage langs het water die naar een aparte kamer met een operatietafel leidde. Het was nog maar een enkele keer voorgevallen dat hij er gebruik van had moeten maken, wilde hij niet dat zijn status in gevaar kwam, en zij mocht zich nu met alle beschroomde trots te tweede noemen. Niet dat ze het zich hierna nog kon herinneren. Geconcentreerd pakte Savador haar pols weer beet en boog zich iets voorover om heel precies en met beleid met de schrijfveer strepen om haar bovenarm te markeren waar hij zijn snijwerk op zou uitvoeren, vlak onder haar schouder. Daarna ging hij over naar haar hals, waar hij nu met diezelfde streepjes een ovale cirkel illustreerde. Het was immers zo simpel; armen weg en strottenhoofd eruit. De traumatiserene ervaring alleen al kon genoeg zijn om haar geestelijke schade aan te brengen, waaronder geheugenverlies. En zoniet, kon hij daarna nog alle tijd nemen om op iets relevants te komen. In de tussentijd kon ze hem niet verraden. Ze zou geen stem meer hebben, geen handen meer om mee te kunnen schrijven, geen vingers om naar hem te gebaren en duidelijk te maken dat het zijn werk was. En dus ook niet meer zijn ware aard bij de overheid kunnen verklikken. Integendeel; ze zouden hem zelfs de hemel in prijzen doordat hij zo bereid was een gehandicapt meisje op zijn school aan te nemen en haar alle kansen te bieden die een leerling in normale toestand ook kreeg. Een goedzak, de begripvolle, lieve man met het hart op de juiste plaats. Want hij zou het immers precies zó laten lijken dat dit kind al veel langer dan vandaag zonder stem en armen leefde, zielig was afgewezen op alle andere scholen en als laatste alternatief toevallig op zijn school was gekomen. Veel was er blijkbaar toch niet over haar bekend, dus werkte dat in haar tegendeel automatisch weer in zijn voordeel. Het was toch niet zo verstandig van haar geweest om niets over zichzelf los te laten in de vorm van een leerlingendossier, after all. Savadors onderlip trilde even, en hij kapte zijn handeling af om een moment volop van zijn glunderingen te kunnen genieten. Beverig krulden zijn mondhoeken om terwijl hij in zijn korte emotionele overvloed zijn hoofd nader bracht en een dankbare kus op haar zachte wang drukte, gevolgd door een hese fluistering in zijn thuistaal; 'You blessed child..' Het was medogenloos prachtig. God, dit kwam zo mooi uit. En God, wat was hij blij dat hij geschapen was met een meer dan goed stel hersens. Niemand in de wereld die zo gewiekst en scherp was als hij, oppermachtig als hij zich nu voelde. Zijn imago zou er enkel beter op worden, en dat allemaal dankzij dit meisje. Althans, door zijn uitgevoerde handelingen op haar. Waar maakte hij zich zorgen om? Het liep wel los, natuurlijk deed het dat. 'Geen wonder dat Diva liever stierf dan bij u of uw addergebroed te blijven!' haalde kind hem op ruwe wijze terug uit zijn droomwereld. Savadors door vreugde bedwelmd grijnsje verdween op slag als sneeuw voor de zon, en de blik in zijn slangachtige ogen toen hij haar recht aanstaarde, werd weer fel en hard. Hoorde hij dat nu goed? Durfde ze hem te verwijten over de dood van zijn Diva? Ongelovig staarde hij haar aan. Tamelijk kalm op het eerste gezicht, maar de woede verspreidde zich door zijn lichaam en zo ook het onbesef in wat hij langer deed. Er klopte een ader bij zijn slaap uit razernij toen ze vervolgde: 'Ja ik weet alles over u door het simpele contact van mijn vingers op uw hand. Ik weet elk schandaal, elke misdaad elke afschuwelijke gebeurtenis uit uw leven. En wees maar zeker dat ik die kennis ga gebruiken en u kapot maak.'
'HOUD JE MOND!' barstte hij los in haar gezicht. Zijn bleke hand klemde zich stevig om haar mond terwijl zijn andere naar de eerder gebruikte doek zocht om die vervolgens overdreven strak om haar mond te binden. Furieus staarde Savador haar aan. 'Houd je mond,' herhaalde hij zacht, zijn bittere stemgeluid nu hees door zijn verheffing. Hij hoefde niet langer aan te horen dat de fout bij hem lag, en bij hem alleen. Hij wist het wel. Hij wist dat hij het had kunnen voorkomen, als hij er maar enkel voor haar was geweest. Maar dit kreng hoorde het niet te weten, nog maar te zwijgen dat ze er hem mee confronteerde als ze er verder niets over wijs was. Het enige wat hij van haar wilde horen waren haar ijselijke angstkreten voor hij haar onder volledige narcose bracht en hij de koude zaag in haar vlees zette.

Door alle orde en regelmaat uit zijn eigen opvoeding was het er diep bij hem ingestampt; de hardere aanpak leverde veel sneller een gewenst effect. Typisch Shadraans, met de genadeloze normen en waarden. Luisterde je niet, dan kon je een fikse tik met een houten meetlat van je meester of ouders verwachten. Soms vervangen door een leren riem, want dat gaf zulke benadrukkelijke petsen in je gezicht. Was je opstandig, dan werd je naar een hoek van het klaslokaal gesleurd waarna je klasgenootjes voor de rest van de dag vol toestemming kregen van de docent om je belachelijk te maken en uit te lachen. Op de ouderwets ingestelde basisscholen in de Shadraanse achterbuurten voerden ze in dat geval zelfs de tot nederigheid geforceerde straf uit om je tegen de muur te zetten en vervolgens het bord hard terug te slaan, waardoor je geplet werd. Ouders toendertijd zouden enkel hun neus ophalen bij het zien van de bloedneus tot gevolg, wisten wel weer hoe laat het was. De pijn werd niet weggenomen door een knuffel of een kus. In plaats daarvan werd later op de avond de gesp weer tevoorschijn gehaald om het kind nog eens extra te corrigeren voor zijn ongepaste gedrag op school. Het was daarom nog lang niet zo vreemd dat Savador dezelfde wil en drang had om de orde te bewaren op de meest excentrieke manieren. Nog maar te zwijgen over zijn zware schooldagen waarop hij als juist het lieve goedhartige jongetje behandeld was alsof hij uitschot was. Het gepest en de geestelijke marteling door dag na dag gedwongen naakt voor de klas te moeten zitten als de meester éven het lokaal uit was, was nooit afgenomen. Een laughing stock, het pispaaltje waarbij je alles kon doen en laten. Enkel gekozen als het mikpunt doordat hij er te lief en te breekbaar uit had gezien, en niet alleen wat uiterlijk betreft. Hij was het ook geweest. Voor zichzelf opkomen, desnoods met geweld, had hij nooit gekund: daar was hij als kind veel te aardig voor. Maar het had hem doorgaands de jaren veranderd. Het was nooit gestopt, zelfs niet toen zijn ouders onverwachts overleden en zijn oom steeds vaker langskwam om zichzelf te bevredigen door hem alle hoeken van het huis te laten zien. Hij was als kind zo verschrikkelijk eenzaam geweest en had zoveel tranen gehuild dat hij het langzamerhand zat was geworden. Spuugzat. De tranen waren defnitief op en het was tijd geweest om zijn rug nu naar de wereld te keren in plaats van andersom. Nu hij ouder en volwassen was wilde hij het heft in handen nemen, alsof hij de treiterkoppen van vroeger wilde straffen door de leerlingen van deze generatie zoveel mogelijk af te snauwen. Met name met de reden - nee, in de hoop dat ze niet net zó zouden worden. Afgezien van het feit dat hij het dankzij zijn keiharde jeugd met een ijzeren vuist aan wilde pakken, zaten er dus niet helemaal alleen slechte bedoelingen achter. Het kon eigenlijk ook worden gezien dat hij zo stijf en streng was om kinderen van de volgende generatie een zware, traumatische jeugd te besparen. Zijn afstandelijke gedrag had een reden. Maar het werd nooit of te nimmer ingezien, en hij werd moe van alle haat en afgunst jegens hem. Just die in the dirty gutter, every single one of the lot of you. Dat enkele zinnetje was al zo vaak door zijn gedachten geschoten wanneer hij door de gangen beende en groepen leerlingen weer bij elkaar drongen om achter zijn rug om over hem te smiezen, te lachen, omlaag te halen - direct zodra hij uit het zicht verdwenen was. Jammer voor hen dat ze erin trapten en ze zich niet konden bedenken dat hij achter het hoekje tegen de muur bleef staan om met hangend hoofd hun vernederende gesprekken over hem af te luisteren. Hij had het gevoel dat alleen Kathy hem nam voor wie hij was, wat de waarschijnlijke reden voor zijn heimelijke crush op haar tot aanleiding had. De rest wenste hij dolgraag te zien creperen in hun eigen braaksel. En ook nu voelde hij de haat voor de haat jegens hem weer hoog opspelen. Het kon echter niet. Hij kon zijn handen niet zomaar om de ranke hals van dit vuile kind sluiten en haar wurgen. Ze moest onder alle omstandigheden in leven blijven zolang ze hier nog op school zat. Argwaan was immers iets dat snel gewekt werd.
Hij sloeg nauwelijks acht op haar zoveelste beledigende opmerking, was het inmiddels wel gewend. Al wekte het toch enige verbazing dat ze noch angst, noch pijn had getoond. Een fikse beet van zo'n groot beest verliep immers niet bepaald pijnloos. Integendeel. Ze ging maar door met haar gezever terwijl hij ondertussen nog de moeite nam om haar hoofdwond wat te verzorgen. 'En stop met dat gedep ik hoef u hulp niet!'
'Blijf stil hangen!' siste Savador snauwend in haar gezicht. Je bloedde meestal als een rund als je een wond aan je hoofd had opgelopen, en het was graag of niet. Maar goed, dan ging het maar infecteren met al dat vuil dat erin zat. Ook goed. Kennelijk leek ze er niet op voorbereid te zijn dat haar bovenkleding uit moest, wilde hij het effen witte kleed dat nog het meeste weghad van een nachtjapon bij haar aantrekken. Pedofiel dit, pedofiel dat. Hij had het woord - in dit geval scheldwoord - al zo vaak moeten aanhoren. Kon de zwakzinnige jeugd van vandaag de dag niet iets beters verzinnen? 'Hang STIL!' schreeuwde hij dwars door haar scheldtirade heen. Hij deed een verwoedde poging om haar lichaam met zijn onderarm strak tegen de muur gedrukt te houden toen ze wild kronkelend in beweging kwam in de hoop het hem te vermoeilijken. Het was maar goed dat zowel haar armen als haar benen stevig waren vastgetekend. Was het niet het geval geweest, dan vreesde hij dat hij allang een elleboog tegen zijn kaak of een rake voltreffer tussen zijn benen had gehad. Overdreven, vond hij. Hij keek toch netjes weg? Met een nors gezicht deed Savador met de schrijfveer in zijn hand een stap naar achteren om wat afstand te creëren. Zwijgend keek hij toe hoe ze nu in haar operatievod zieligjes aan de muur hing, totaal afgepeigerd. Dat kreeg je ervan als je het jezelf zo wild maakte. 'Wat bedoelt u…' Al wat ze daar als woordloos antwoord op kreeg, was een veelbetekende grijns op zijn smalle lippen. Uitleg was niet nodig als ze er snel genoeg achter zou komen. Hij kon echter niets beginnen tegen de withete razernij die zich langzaam maar zeker meester van hem maakte. Diva was één van de zeldzame personen geweest die hem had begrepen, geaccepteerd had hoe hij was. Dit kind kwam nog niet eens in haar buurt. Waar haalde ze verdomme het lef vandaan om zo laag over zijn prinses te spreken! IJzig bleven zijn slangachtige ogen haar aanstaren, met de woede zichtbaar in zijn irissen als een wilde kolkende rivier die de indruk kon wekken dat hij absoluut in staat was om haar wel degelijk om te brengen als ze nog één woord over Diva repte. In zijn volle onbesef. En ieder persoon die een beetje wist hoe hij was in een woedende bui, pakte in dat geval de koffers om een nacht in Oak's Field te verblijven - waaronder Uda, als ook zij te ver was gegaan. Puur om even uit zijn buurt te kunnen blijven, om het feit dat dat veiliger was tot hij weer was bedaard. En dat kon tijden duren, want dingen die naar zijn hoofd werden geslingerd of onrespectvolle handelingen die bij hem werden uitgevoerd: hij vergat ze niet zomaar. 'Ik wist het wel, ik wist wel dat ik zelfs ú gek zou krijgen!' Hem gek krijgen? Hij was al gek. Hij wist het alleen niet, omdat hij er niet aan wilde geloven. Goed, ook weer niet compleet doorgedraaid - enige beschaving had hij wel. Maar het viel wel te zeggen dat er een aantal draadjes bij hem loszaten, en dat werd enkel en alleen maar gestimuleerd door zijn woede. Hij duwde haar strakker tegen de muur, schreeuwde in haar gezicht, gevolgd door een spuuggeluid en de brutale uitdrukking op haar gezicht. Tamelijk kalm bleef Savador op zijn plek staan, zijn ogen uit reflex stijf dichtgeknepen op het moment van haar respectloze actie zodat het niet in zijn ogen kwam. Nu droop het speeksel als dik slijm over zijn bleke gelaat richting zijn kin naar beneden. Langzaam bracht hij een hand naar zijn gezicht om het in een ruwe beweging uit één oog te wrijven, waarmee hij haar het volgende moment kil mee aanstaarde. Dát had ze nu niet moeten doen. Savador schreeuwde het uit toen ze het volgende moment zonder pardon haar tanden in zijn hand zette. En bij Medusa, dat valse kreng beet verdomme door! In een verontwaardigde nakreet slaagde hij erin zijn hand los te rukken en het even tegen zijn borst geklemd te houden, de gloeiende pijn met binnensmondse kreunen verbijtend. Het bloedde. Het bloedde, for God's fucking sake! De woede leek plaats te hebben gemaakt voor sidderende furiositeit op het moment dat hij zijn hoofd in een ruk weer naar haar oprichtte. 'Jij klein vies vuil..' Hij zou haar met vlakke hand een klap in haar gezicht hebben gegeven als hij niet beter had geweten. In plaats daarvan bleef hij enkel roerloos staan - zijn bloedende hand nog als een zielige hond met een verstuikte poot tegen zijn borst gedrukt - want shit: dit was niet goed. Het kind hing er nu nog maar slapjes bij, haar hoofd hangend alsof het te zwaar geworden was voor haar nek en de doek die hij eerder om haar mond gebonden had roodgekleurd door opgehoest bloed. Het was helemaal niet goed. Als ze hier stierf groef hij zijn eigen graf. Want kwam het ooit boven water, dan zou hij zijn luxe leventje en zijn kinderen gedag moeten zeggen. Dan draaide hij de bak in, om er vervolgens nog twintig jaar te zitten voor alle misdaden die hij had gepleegd - en dat waren er nogal wat. Zo snel zijn pijnlijke hand het toeliet, hielp hij het kind uit haar ketens en liet haar soepel tegen zich aanglijden. Hij gebood Saethion zacht om haar los te laten om haar vervolgens in zijn armen te nemen, haar slappe hoofd rustend tegen zijn bovenarm. Een klein moment keek Savador fronsend op haar neer voor hij haar voorzichtig op de koude ondergrond van de overbrugging legde. Het was in deze staat misschien niet genoodzaakt, maar toch. Voor het geval dat, kroop hij over haar heen en klemde haar ranke lichaam tussen zijn knieën. Een uitvlucht gunde hij haar niet zomaar, en zeker niet na wat ze bij hem geflikt had. Even legde hij zijn hoofd op haar borst om naar haar onregelmatige hartslag te luisteren. Savador plaatste vervolgens een hand tussen haar borsten, legde de ander eroverheen en begon haar met de nodige tellen tussendoor te reanimeren. Het zweet parelde daarbij over zijn bleke gelaat, en zijn smalle lippen waren strak op elkaar geperst waardoor het door de toegebrachte schokjes uitzag alsof hij heel iets anders bij haar aan het doen was. Maar hij dacht er nu niet aan. Het zou zowel voor hem als voor haar een opluchting zijn als ze haar longen met een luide ademteug met de verse lucht zou vullen. De dood van een leerlinge door zijn onbewuste toedoen zou een directe link naar zijn gepleegde misdrijven betekenen, en zijn verdere leven achter tralies.

Verslapte spieren, bloedverlies, een staat van bewusteloosheid: het was vreemd. Een slangenbeet kon pijnlijk zijn, en zeker van een kolossaal exemplaar als Saethion, die toebehoorde onder de groep van Raziaanse Reuzencobra's. Maar de meerderheid van de slachtoffers maakte de beet bewust mee, evenals de verschrikkelijke opwellende pijnen erna. Het was gewoon niet juist. Zelfs als ze allergisch zou zijn, zou het gif niet ter plekke de nadelige bij-effecten kunnen veroorzaken. Bij sommige beten van giftige slangen kon het uren, dagen, zelfs een hele week duren voor de vervelende gevolgen zouden opspelen. Savador kon er niet precies met alle zekerheid zijn vinger op leggen, maar het zou moeten betekenen dat dit kind er uiterst allergisch voor moest zijn. Hij zou snel moeten handelen, wilde hij zijn eigen hachje redden. Of zij er ongelukkiger op werd, deerde hem niet bepaald. Het ging nu om hem, en hem alleen. Zoals het altijd al geluid had. Want zolang hij kreeg wat hij wilde, was het goed. Meer dan goed zelfs. Voor zolang het duurde, althans. Savador onderdrukte een binnensmonds gekreun - het kind had een stuk van zijn vel afgebeten, precies in de muis van zijn hand - terwijl hij even onhandig zijn benen in wijdstaande positie moest verzetten om haar op te kunnen vangen. Ze was licht, dat was het probleem niet - maar bij Medusa, zijn rug! De gesmoorde kreunen gingen over in een kort kreetje toen hij door zijn knieën zakte om haar op de grond te leggen. Vervloekte oude wonden waar de permanente pijnen weer bij op begonnen te spelen. Fijn, nu het juist op dit moment moest gebeuren. Zijn slangachtige ogen gleden even kort over haar languit liggende lichaam op de kille stenen, en met de conclusie dat het waarschijnlijk eerder om een circulatiestilstand ging dan een hartstilstand, voerde hij de nodige hulp uit. Eigenlijk was het daarbij beter als hij zijwaarts van haar lichaam plaatsnam, maar hij wilde er onder alle omstandigheden voor zorgen dat ze absoluut in zijn greep bleef. Bah - EHBO: hij had het verplicht moeten leren, vroeger op school, en had er altijd al een hekel aan gehad. Afgezien van het feit dat hij alles nog helder had onthouden en wist wat hem te doen stond in situaties als deze. Het was immers zoveel amuserender iemand in zijn eigen bloed te zien stikken dan hem hulp toe te bieden. Een enige tijd later leken zijn handelingen effect te hebben, want het kind hapte gierend naar adem, gevolgd door een hevig gehoest waar ook wat bloed bij meekwam. Savador slaakte een gekwelde zucht en ging weer wat recht zitten, zijn minachtende blik zijdelings op haar gezicht gericht. Stank voor dank als ze hem nu weer ging aanvallen op zijn manier van doen met haar loze beledigingen; tussen het kracht uitoefenen op de borst bij het reanimatieproces was het ook van gediend om beademing toe te passen, en dat had hij achterwege gelaten. Puur om nog meer gezeur te vermijden, want dat werd hij langzamerhand zat. Alert duwde hij haar met zijn handen tegen haar schouders forcerend terug toen hij zag dat ze overeind wilde komen, en beet vervolgens zijn kaken even op elkaar toen naar knie daarbij hard op een minder fijn plekje drukte. Niets daarvan. Ze bleef liggen, of ze het nu leuk vond of niet. Maar naast irritatie voelde hij ook zeker opluchting in zijn borst opwellen, want het betekende in ieder geval dat hij buiten gevaar was. Ja, hij. Hij vond zichzelf op de eerste plek komen. Haar in levende toestand houden was enkel van belang voor zijn eigen wil. Nu hij weer rechtop zittend bovenop haar zat, kon hij de tijd nemen om zijn blik weer even over haar heen te laten glijden, zoekend naar nog meer mogelijke - en misschien wel cruciale - verwondingen. Enkel haar polsen waren geschaafd door de ketens, waar het bloed in dunne stralen uit de kleine wondjes langs haar armen naar beneden waren gesijpeld. Niet zijn fout; zij was degene die zonodig zo wild had moeten doen. Als ze gewoon rustig was blijven hangen, had ze zichzelf die wonden ook bespaard. 'Mischien…,' zijn blik schoot terug naar haar gezicht bij de zachte schorre woorden. '…Had ik moeten zeggen dat ik…al-allergisch ben voor slangen.' Zoals hij al had vermoed. Fraai dat ze er nu pas mee aan kwam. Savador wierp haar een sceptische blik toe. 'Misschien had je gebruik moeten maken van dat onderontwikkelde brein van je en je handen thuis gehouden,' snauwde hij haar toe. Nu kon hij haar mooi in leven gaan houden, mooie boel was dat. Hij had niets weerzinwekkends gedaan als ze niet het hondsbrutale lef had gehad om zijn verleden te bezichtigen met haar enge krachten. Gaven die toebehoorden aan dat bizarre zigeunervolk in de Shadraanse achterwijken dat in woonwagens door heel het land trokken en mensen van alles wijs maakten om ze onbewust een paar dukaten lichter te maken. De ouders van dit kind waren vast precies zo geweest, en zijzelf ook. Een vals zigeunerkind, niets meer of minder. Het was al het laagste van het laagste in de Shadraanse takken, zwervers en daklozen niet meegerekend. En zelfs als hij ze meerekende, zouden die wierookliefhebbende lui ergens ver onderaan blijven bungelen. Met het visioen dat hij een of andere duivel in eigen persoon was, had een oudere vrouw die ook bij dat kampvolk hoorde de wens gehad zijn hart eruit te snijden, en sindsdien was zijn vertrouwen in hen nog verder weggezakt. Dit meisje vertrouwde hij ook voor geen cent; alleen haar voorkomen en geur al deed hem op de een of andere manier aan de zigeneurs denken. Een aromamengsel van geit, mysterieuze parfum en wierook. Het liefst roeide hij ze allemaal uit, te beginnen bij dit kind. In de wetenschap dat dit momenteel niet kon, schoof Savador voorzichtig het kleed dat haar bovenlichaam bedekte iets omhoog tot vlak onder haar boezem om de bijtwond bloot te leggen. Saethion had haar flink toegetakeld, zijn agressie kennelijk voortgebracht door dezelfde wantrouw als zijn meester had. Het dier voelde zijn baas immers perfect aan, maar dit had hij toch liever voorkomen als hij geweten had dat ze met een allergie te kampen had. Niets meer aan te doen nu. Nu was het het belangrijkste dat hij voorkwam dat het gif zich in haar bloedbaan, richting haar hart ging verspreiden. En de manier waarop dat moest gebeuren vond hij bepaald niet erg. Hij werd er al opgetogen van als hij er alleen maar aan dacht. Traag paste Savador zijn positie aan om nu, dwars over haar heen buigend, met zijn hoofd bij haar heupwond te kunnen. Teveel in de ban genomen door wat hem te doen stond, lette hij er nauwelijks meer op dat hij haar benen niet meer in bedwang hield en ze nu automatisch uit zijn greep verlost was. Door middel van zijn duimen strekte hij de gaatachtige wonden in haar vlees iets verder open, en boog zich er dichter naar toe. Zijn lange sluike lokken gleden langs haar buik terwijl hij dat deed, en zijn warme adem streek over haar huid voor hij zijn lippen om de wond plaatste. Het gif er geleidelijk aan uitzuigen, het beproeven van haar huid: hij deed er extreem langzaam over. Daarbij leek het eerder een gelegenheid om haar huid te kussen - met af en toe een zuigbeweging tussendoor - dan een gemeende poging om haar de nodige hulp te verschaffen. Er was immers toch niets dat ze er tegenin kon brengen, wilde ze in leven blijven. Ze kon een trage genadeloze dood sterven door vergiftiging, of het gif moest eruit gezogen worden zodat het al een groot deel uit haar lichaam verwijderd was. En daar kon ze zelf niet bij, dus moest hij dat doen. Door zijn genen en de eeuwenlange ervaring met slangen in de familie Sathandiai was hij toch immuun voor hun gif, en hoefde hij het ook niet steeds te onderbreken door het gif uit te spugen. Zijn borst en schouders veerden licht op en neer toen hij zich een ogenblik later dat wel minuten leek te hebben geduurd weer overeind hielp om even op adem te komen. Triomfantelijk, het kon ook net zo goed uitlokkend overkomen, wierp Savador haar vanuit zijn ooghoeken een blik toe. Al om al hooghartig, afgemaakt door het schampere glimlachje om zijn smalle lippen. Terwijl zijn mondhoeken omhoog krulden, ontsnapte er een straal van haar bloed uit zijn mondhoek. Zoals gewoonlijk als het gebeurde voelde hij zich er opnieuw superieur over dat hij iemand die hem probeerde neer te krijgen in zo'n positie had gekregen dat ze zijn daden alleen maar konden accepteren. En nu had hij het geluk aan zijn kant dat hij er volle profijt aan had. Het gif zou er na een lange sessie van zuigen wel grotendeels uit zijn voor zover dat mogelijk was met deze wijze alleen, maar het deerde hem niet. Hij boog zich langzaam weer voorover en zette zijn lippen aan haar huid alsof zijn plicht er nog lang niet op zat.