Wat konden dagen toch vreemd uitdraaien. Vanochtend zat ze nog lekker rustig een ontbijt te eten starend naar de zon en nu nu zat ze in een muffe kelder met een dodelijk gif in haar lijf en een pook tegen haar huid gedrukt. Ja echt de vreemdste dag in jaren. Ze vond zelfmoord plegen een slimmer plan dan hem vermoorden ze had hem kunnen doden zonder moeite zelfs het was gewoon een kwestie van al je emoties uitschakelen je zachte kant opsluiten en het gewoon doen. Maar wat zou ze ermee bereikt hebben? Een rittenkaart naar de psychiater? Een paar processen naar de jeugdinstelling? Tot psychopaat bestempeld worden? Nee dan was dit veel makkelijker. Zij dood zou niemand nog last van haar hebben en zou hij zijn leven mogen doorbrengen in de cel. Ja en volgens haar zou dat hem nu ook niet echt bepaald kwaad doen. Hij hield toch zo van een harde aanpak? Wel die zou er zeker niet ontbreken en al helemaal niet als het een shadraanse gevangenis zou zijn. Ja dat zou ze nu heel leuk vinden die waren het ergst van allemaal. Ja zo hoorde het toch te zijn niet? Was het ooit wel de bedoeling geweest dat ze zou blijven leven? Was dit hoe het had moeten gaan? Rhine wist het niet ze wist niets meer zeker. Niets was logisch in haar leven, en telkens als ze dacht dat ze het had gevonden die logica veranderde alles weer. Ja zo ging het al jaren. En dat was de reden waarom ze in niets vertrouwen had waarom ze zo weinig hoop had in dingen waarom ze mensen liever wegjoeg in plaats van hen toe te laten. Ja zo deed ze het al jaren en ze dacht dat het zo wel ging, zo kon ze overleven maar of ze ooit echt gelukkig zou worden? Dat dacht ze niet, dat was onmogelijk voor mensen zoals zij. Ze was op haar hoeden toen hij langzaam zijn handen omhoog hief. Wat was hij van plan? Rhine was niet helemaal helder aan het denken nee ze was eerder een kat vast in een hoekje en zoals het spreek woord al zei een kat in het nauw maakt vreemde sprongen. En eigenlijk was Rhines gedachtegang altijd al anders geweest dan de meeste mensen ze had dingen altijd op een andere manier bekeken. 'Geloof me,' zei hij zacht terwijl hij met beleid wat kleine, haast onopvallende centimeters vooruit schoof. 'Dit is niet wat je wilt..' Ze kneep haar ogen tot spleetjes ze vertrouwde hem voor geen haar. En waarom zou ze überhout naar hem luisteren? Hoe kon hij weten wat zij wilde? En hij zei dit toch puur uit eigenbelang dat had ze door. Maar waarom zette het haar vastberadenheid toch lichtelijk aan het wankelen? Ze wist het niet. Maar haar handen bleven stevig om de staak gericht. Nee ze moest doorzetten dan had haar leven nog nut. Dan had ze de school helpen en een misdadiger – hoe goed hij zich soms ook mocht gedragen- achter slot en grendel zetten. Ja zo moest het lopen. Gespannen bleef Savador haar aanstaren ergens vond ze dit heel komisch. Nu was hij degene die in het duister moest tasten degene die bang moest afwachten. Degene wiens lot nu in haar handen moest laten rusten. 'Geef de pook..' Hij schuifelde nog iets dichterbij. '.. Heel rustig af aan mij..' Voorzichtig reikte zijn hand nu naar het ijzeren ding. Rhine keek hem in zijn ogen. Ze wist niet meer waar ze op moest letten haar handen koortsachtig om de pook heen geklemd haar tanden in haar lip. Bij iedere stap die hij dichterbij kwam wankelde haar zekerheid meer. 'Dan zal je niets overkomen..' Die laatste zin kwam als een zwakke, geruststellende fluistering over zijn smalle lippen. Die woorden brachten verwarring in haar blik. De greep verzwakte een beetje maar het was haast niet waar te nemen. Waarom zou ze hem geloven? Moest ze dat doen? Meende hij dat, Nee dat kon toch niet? Dit moest een list zijn! Rhines hoofd tolde gedachten zweefde voorbij in een razend snel tempo. Ze hield niet van deze verwarring ze wilde duidelijkheid in haar hoofd maar dat leek nu haast wel onmogelijk. Ze wilde haar oge dichtknijpen zich klein maken en alles in haar hoofd ordenen zoals ze zo vaak deed wanneer zorgen en verwarring haar teveel werden. Maar ze kon niet ze mocht niet nee dan was ze weerloos ze moest die pook nu doordrukken! Het volgende moment greep Savador de pook in een vliegensvlugge beweging met een enkele hand vast om zich vervolgens in een worsteling te werpen. Haar ogen sperde zich wijd open en haar grip om de pook verstevigde weer. Maar haar spieren voelde zo verschrikkelijk slapjes. Het voelde alsof ze niet samenwerkte met haar hersenen. Alsof ze niet snel genoeg reageerde op de impulsen die haar hoofd zond. “Laat los!” Haar stem was schel en hysterisch. Ze was haar kalmte kompleet verloren zoals wel vaker gebeurde wanneer er verwarring in haar hoofd heerste. Rhine bleef de pook nog een tijd vastklemmen ze trok er aan maar het had geen zin meer ze kon het niet meer. Ze liet de pook los en haar handen hingen slap langs haar lichaam. Ze keek hem nog even aan voor ze haar hoofd naar de grond richtte haar blik gebroken. Ze zakte ineen op de vloer krulde zich op tot een bolletje en probeerde alles op een rij te zetten. Wat er net gebeurd was, wat de opties waren en nog belangrijker wat er nu met haar ging gebeuren. Ze wist het niet deze man was onberekenbaar en heel gevaarlijk dat had ze ondertussen wel door. Maar het vreemde was dat ze nog steeds niet bang was. Ze ze voelde zich ellendig verward en verloren maar angst zat er niet bij. Ze fluisterde woorden snel en haast onhoorbaar een gedichtje in een oude uitgestorven taal, een gedicht dat haar moeder prevelde wanneer ze vroeger bang of verdrietig was. Het gedichtje dat ze vormde met haar lippen toen ze verzwolgen werd door rook.

Dit was echt een vervelende situatie, een uitermate vervelend pakket. Misschien moest ze het toch eens gaan overwegen om terug wat beleefder te worden? Maar het was zo’n verschrikkelijk moeilijke opgave bij kerels zoals hem. Die haar de les lazen en haar overlaadde met preken. Ja dan was het toch zo lastig om haar mond te houden. En ze was al pissig geweest voor ze naar hem toe kwam. Met de hele gedwongen school lopen hier. Ja en de eerste indruk die hij op haar maakte was ook niet echt bepaald sprankelend te noemen. En het ergste van al was nog wel dat ze zichzelf in hem herkende, oké hij was wel is waar de ergere versie maar toch ze herkende die trekjes. Die trekjes van haat en afgunst bij haar aangewakkerd door verdriet om haar familie. Wat bij hem de oorzaak was wist ze niet precies het waren zoveel mogelijkheden : de dood van zijn ouders, zijn gestoorde oom, de pesters uit zijn jeugd. Zoveel mogelijkheden. Ergens in het kleine restje van haar oude ik die nog Ja en al die factoren hadden dus geleid tot deze benarde situatie. Beide vermoeid en gewond vechtend om een metalen staaf in een donkere vochtige kerker. Rhine bleef hem in de gaten houden maar de verwarring werd haar echt teveel en daardoor moest ze het ding wel laten losschieten. En ja misschien lag het ook aan het feit dat hij sterker was dan haar. Hij had niet alleen het voordeel van het geslacht maar ook nog eens een bredere lichaamsbouw en meer spieren. Ja Rhine daar entegen was nogal een panlat. Ze at te weinig omdat ze vaak nogal depri was en dus en niet echt het nut van eten in zag op dat soort momenten. Ja oké de laatste tijd ging het beter met haar maar het was niet simpel om ineens veel te gaan eten en wat meer op gewicht komen kostte nu eenmaal tijd. Als ze niet zo versuft en verward was had ze waarschijnlijk zitten lachen om zijn valpartij die volgde nadat ze de pook gelost had; maar nu? Nu kon ze alleen maar zitten en ernaar staren. Je had even goed een kamerplant kunnen neer zetten daar zou je evenveel reactie van hebben gekregen. Ja rhine was er zeg maar niet helemaal bij met haar gedachten ze zat een beetje in een ijltoestand waardoor ze niet echt door had wat er gebeurde. Nee het enige wat ze deed was naar haar voeten staren haar blik op oneindig terwijl haar brein alle beelden en prikkels probeerde te ordenen. Zij ploeterde metaal en hij tja hij deed het letterlijk. Ze twijfelde eraan wie nu het meeste moeite had om niet te verzuipen. Zij in de warhoop wat ooit haar brein was of hij in het ijskoude van krokodillen vergeven water. Ja nog een sommetje dat haar brein mocht gaan oplossen. Zelfs in haar overpeinzingen kwamen zijn schelle vervloekingen en zware gehijg haar ter oren, maar met de verwarde staat van haar brein kon ze ze niet echt goed plaatsen en kreeg ze dus geen prikkel van haar geweten om te gaan kijken en hulp te bieden. Een gebrul schudde haar wakker uit haar ijltoestand en deed haar eigenlijk ook wel schrikken ze zag een grote leeuw die wanhopig aan wal probeerde te geraken en krokodillen die hongerig naar het dier keken eentje zette zijn gigantische kaken om de achterpoot van het Koninklijke dier en Rhine had zo’n donkerbruin vermoeden dat die leeuw haar schoolhoofd moest zijn. Jep dit was foute boel heel erg foute boel. Maar de leeuw of te wel Savador was slimmer dan de groengeschubte killers hij wist zijn belager een voltreffer met zijn klauw te geven en aan de kant te klauwteren. Man hij zag er echt vreselijk uit : onder de schrammen en zijn poot die bloed leek uit te kotsen. Daar lag hij dan op zijn zij, zijn muil open en zijn ogen half gesloten. Rhine beet op haar lip. Wat moest ze nu doen? Hem helpen? Of een uitgang gaan zoeken en hem laten doodgaan? Ja als ze hem daar nog wat langer zou laten liggen ging hij zeker de pijp uit. Aargh wat een dilemma! Waarom was zij toch altijd degene die onmogelijk keuzes moest maken? Waaróm?! Rhine kroop op handen en knieën naar hem toe en keek heel behoedzaam naar de slangachtige ogen die er nogal dof uitzagen. Zijn ademhaling zat niet goed en al dat bloed dat hij verloor…daar moest ze iets aan doen. Ze keek wanhopig rond naar iets dat ze kon gebruiken in deze verdomde kerker. Maar in tegenstelling tot hem wist zij hier dus bijna niets staan. Al gouw viel haar oog op het ziekenhuishemdachtig geval dat hij haar met veel moeite had aangetrokken. Het was wel van een steriel meteriaal en er was niet echt een koord in de buurt…Ze liet een geërgerde zucht horen voor ze voorzichtig zijn poot lichtjes optilde en met behulp van zijn klauw het ding een stukje onder haar boezem te scheuren tot er een lange reep vanaf was. En ja onder haar boezem ze wilde het nog een beetje netjes houden! Het was niet omdat hij hier bijna dood ging dat ze hem een leuk uitzicht ging geven, nee dat nooit. Ze legde zijn poot weer neer en nam de reep. Ze schoof wat op naar zijn achterste poot en keek met een lichte frons naar de bloedende wonde. Heel voorzichtig schoof ze de strook stof onder de poot door en bond ze af. Ja zo zou het wel een tijdje moeten lukken. Ze keek naar de schrammen die over zowat zijn hele lijf waren verspreid, ja daar kon ze nu niet veel aan veranderen. Nu alleen nog het probleempje met zijn veel te lage temperatuur oplossen. Hem verslepen was geen oplossing. Hij was ten eerste veel te zwaar en ten tweede dat zou zijn wonden ook geen goed doen. Wt had ze nog onthouden over ehbo bij onderkoeling? Ze zette haar vingers even op haar slapen en toen ze het antwoord had gevonden was ze niet bepaald blij. Ze mocht de leeuw gaan knuffelen om haar lichaamswarmte te delen. Joepie –dus niet-. Even twijfelde ze om hem toch maar te laten doodgaan maar al snel bedacht ze zich weer. Hij kon er niets aan doen dat hij zo’n ongeloofelijke zak was. Dat was de schuld van zijn jeugd en een accuut gebrek aan liefde en begrip. Met een diepe zucht legde ze zich voorzichtig tegen hem aan. Bedekte zoveel mogelijk vierkante centimeters van zijn lijf om de warmte sneller te verspreiden. “Niet doodgaan…we hebben u nodig..” Fluisterde ze zacht. Ja ze was een kreng en ze had een ongeloofelijk grote en brutale mond maar mensen zien doodgaan voor haar ogen nee dat was toch nog altijd iets lastigs voor haar. Ze wou dat ze vaker naar de les was gegaan zodat ze teminste iets wist over vuurmagie, dan kon ze nu meer voor hem betekenen. Maar nee over die kennis beschikte ze niet. Ze dacht na diep na mischien hielp helende magie? De magie die ze als kind beheerste voor het ongeluk van haar ouders. Rhine wist het niet en het was eigenlijk knap lastig om die pure licht magie op te roepen en te gebruiken . Deze dag was echt een typisch voorbeeld van karma : zij deed iets slechts en ze belandde vastgebonden aan een muur met een slang die haar vergiftigde, hij deed iets slechts en hij belandde in ijskoud va krokodillen begeven water. Nu maar hopen dat die vervelende karma ook in de andere richting wilde werken. Dat nu ze probeerde iets goeds te doen er ook iets goeds zou gebeuren. Rhine sloot haar ogen van concentratie, groef in zichzelf naar het kleine lichtpuntje, naar het tikkeltje novaan dat nog ergens in haar huisde. Ze vond het en ze probeerde de helende magie die ze gevonden had te laten doorstromen naar zijn lichaam. Na een tijd moest ze het staken, het was te vermoeiend en ze wist niet eens of het wel werkte. Of deze hele knuffel- om – hem –warm –te –krijgen – actie wel werkte. Maar ze hoopte het, ze hoopte het uit de grond van haar hart. Hoezeer ze hem ook haatte hij verdiende het niet om op zo’n manier, op zo’n plek te sterven….


// goed gevonden die half verzuipende saffie leeuw
en nee hoor ik vind het prima als we er een eind aan breien