Celia kon eigenlijk niks anders doen dan voor zich uit staren. Haar neergeslagen ogen gaven een zwak groen licht af in en half duister van de kamer. De gif groene kleur ervan zorgde dat er een soort zieke waas over haar bleke gezicht lag. De ogen waren strak gericht op de schede met daarin haar zwaard. Het ding lag horizontaal over Celia's schoot. Haar handen die, zoals gebruikelijk in zwarte handschoenen waren gestoken, omklemde de schede stevig. Een paar van haar zilver witte lokken vielen over haar schouders en verborgen lichtelijk haar gezicht van de buitenwereld. Celia vond het niet erg, prettig juist. Zo kon ze zich afsluiten en had ze van niemand last.
Ze was niet alleen in de ruimte. Behalve haar eigen schimmige gedaante zat er nog iemand. Een lang slank persoon, maar het was geen vrouw. Het was de slanke gedaante van een man. Hij leunde met zijn armen over elkaar geslagen tegen de rand van het bureau voor Celia aan. Ze waren met z'n tweeën geweest. Er zat nog een ietwat forsere man bij. Maar hij was vertrokken. Om de hoofdmeester te halen had ze hen horen zeggen. Het was haar eigen schuld wist Celia. Ze was zelf te onvoorzichtig geweest. Het enige wat ze nu nog kon doen was kijken of ze de schade kon beperken zonder voor al te veel problemen te zorgen en dan voornamelijk voor zichzelf.
'Het is echt veel beter voor je als je gewoon verteld wat er gebeurd is,' hoorde Celia de man zacht spreken. Gelukkig zag hij haar als een omstander en niet als de veroorzaker. Dat zorgde ervoor dat Celia hier misschien nog wel zonder kleerscheuren vanaf kon komen. Figuurlijk dan. Wat er was gebeurd kwam eigenlijk maar heel zelden voor. Als ''project'' van Selene had Celia nog steeds de neurotische drang om elke opdracht die ze kreeg aan te nemen. Ze had immers nog steeds contact met de mensen die haar zogezegd ''gevormd'' hadden. Niet dat zij hen op zocht, oh nee. Zij wisten haar overal te vinden en zo dus ook op Starshine. Het zat in Celia gebrandmerkt dat ze hun opdrachten voltooide of stierf terwijl ze het probeerde. Deze opdracht was niet anders geweest. Een rijk Novaanse heerschap die iets teveel macht naar zich kreeg toegetrokken. Zijn rivalen zagen dat niet zitten en hadden Selene benaderd. En Selene had Celia gestuurd. Zonder vrees was ze erop af gegaan. Maar ze was niet snel genoeg geweest. Hij had een lichtbol in de lucht afgeschoten. Celia was nog maar net klaar met haar opdracht toen ze mensen had horen naderen. Celia had weg kunnen vluchten maar ze hadden haar gevonden. Gelukkig hadden ze gedacht dat ze een omstander was, een getuige wellicht, en dat probeerde ze nu uit haar te krijgen. Celia had zich terug getrokken in haar schulp en vanaf het moment dat ze gevonden was geen woord meer gesproken. De Novaanse politie was erachter gekomen dat ze op Starshine naar school ging en hadden haar hiermee naartoe genomen in de hoop dat haar schoolhoofd iets uit haar los zou krijgen.

Celia keek niet op toen de deur van het vertrek open ging. Haar handen hadden zich nog steeds om de schede van haar zwaard geklemd. Voor veel mensen zou het een doodgewoon zwaard zijn, maar voor hen die een keer persoonlijk kennis had gemaakt met de Suasama was overduidelijk te zien dat dit een officieel Suasama zwaard was. Zo waren er wel meer dingen bij Celia die niet helemaal klopte maar die normaal gesproken nooit op zouden vallen. Een goed voorbeeld was haar kleding. Celia droeg een lange zwarte broek met paarse stof om haar onderbenen die nog het meeste weg hadden van beenwarmers. Dezelfde paarse stof die gebruikt werd bij het Suasama kostuum. Verder droeg ze een witte top zonder mouwen. Enkel twee brede banden die over haar schouders liepen. Eigenlijk was deze top ooit zwart maar toen Augustus Celia had gevonden was die zwarte top op veel plekken gescheurd geweest en had ze van hem de witte gekregen. Verder droeg De een zwart vest die enkel haar schouders en armen bedekte. Haar onderarmen waren in stalen arm beschermers gestoken en ze droeg zwarte handschoenen. Hoewel het er een beetje modern uit zag was dit voor iemand die de Suasama kende overduidelijk een variatie op het originele kostuum. Maar het waren de kleine details die niet goed zichtbaar waren wat de meesten zouden opvallen. Zoals het feit dat haar linker handschoen bij de middel- en ringvinger meer versleten was dan de rest. Dit kwam door het naar achteren trekken van de pees van haar boog als ze moest schieten. Een wapen wat veel door de Suasama werd gebruikt. Verder zaten er tussen de plooien van de paarse stof andere dolken en messen verstopt. Maar behalve die gelijkenissen waren er ook verschillen. Zoals Celia's navelpiercing waarvan de afdruk van het kleine kruisje lichtelijk door haar top heen te zien was. En natuurlijk de tatoeage op haar linker onderarm die voor de buitenwereld verborgen was onder een laag stof en een laag metaal.
Celia's gif groene ogen keken pas op naar de man toen hij tegen haar begon te schreeuwen. Ze kende deze man niet, maar hij was ongetwijfeld het schoolhoofd. Om de een of andere reden deed hij Celia denken aan Lucius. Als hij kwaad was perste hij ook altijd zijn lippen zo op elkaar. Precies zoals deze man nu deed. Celia bleef hem zwijgend aankijken, minutenlang, zonder ook maar één keer te knipperen. Ze trok zich niks aan van zijn door borende blik. Haar gif groene ogen pinde zich op net zo'n manier in hem namelijk. Toen begon de slanke man te spreken. 'We hebben haar gevonden in de buurt van een plein op Nova. We zijn erachter gekomen dat ze hier op school zit. Dicht in de buurt van waar zij was is een moord gepleegd. We denken dat dit meisje wellicht iets gezien heeft, maar ze weigert tegen ons te spreken. We hebben haar hierheen gebracht in de hoop dat ze bij u wel iets los wil laten,' zei de man kalm. Voor Celia leek dat uitleg genoeg en ze sloeg haar ogen weer neer om de ingekerfde oude inscripties op haar schede te bestuderen. Ze wist dat het oud Shadraans was, maar zelf kon ze het niet lezen. Celia wist wel wat van duistere magie, maar het was niet haar thuis magie. Zij was een vuur magiër en daar had ze dan ook alle aanleg voor zij het wel dat ook haar magie net zoals zijzelf was: vreemd en onnatuurlijk.

Celia bleef terug kijken naar het schoolhoofd die zijn priemende blik strak op haar gericht had. Maar ze besefte dat hij niet echt naar haar keek. Hij bekeek haar. Celia veroerde geen vin. Elke spier in haar lichaam stond op scherp. Want zowel Celia als de hoofdmeester wisten dat zijn woorden nu haar konden redden of vernietigen. Toen hij begon met spreken hield Celia even haar adem in. Maar toen ze zijn woorden hoorde vergrootte haar pupillen zich. Ze was blij dat hij voor haar was gaan staan zodat de mannen de verbazing in haar blik niet konden zien. Dat had verraden dat ze helemaal niet doofstom was. Celia sloeg haar blik weer neer en hield zich afzijdig. Deze woorden waren haar redding en dat zou ze niet voor zichzelf gaan verpesten. Ze luisterde zwijgend naar de woorden van het schoolhoofd. De vraag waarom hij het zo voor haar opnam werd steeds sterker. Zijn laatste woorden gaven daar een mooie schets van. Opvolger van de Heer der Duisternis? Celia had de wetenschappers van Selene er ooit over horen praten. Het scheen dat elke planeet een bepaalde magiër had die de balans hield. Naar horen zeggen hadden deze zogeheten legendarische magiërs ook een opvolger. Iemand die het van hem overnam op zekere dag. Celia had niet gedacht ooit één van hen te ontmoeten of in elk geval een opvolger. Kennelijk was deze man de opvolger voor de magiër die actief was op Shadra.
Dat was het moment dat een stemmetje in Celia's achterhoofd haar waarschuwde. Ze had de Suasama die bij het project van Selene zaten wel eens horen praten over zo'n legendarische magiër die leider was van de Suasama. Ook Augustus had ze er wel eens over gehoord al was hij nooit zo over die man te spreken geweest.
Vanonder haar zilver witte lokken keek Celia de twee Novaanse mannen aan. De slanke man probeerde om zichzelf een houding te geven maar faalde finaal. 'Maar....ik...erm ik bedoel wij...,' begon de man te stammelen terwijl hij met zijn blik hulp zocht bij zijn partner. De slanke man trok zijn kleren recht en wenkte zijn partner. 'Goed, we zijn hier weg. Maar als we ooit nog een keer een leerling van uw school in zo'n situatie tegen komen dan zullen we niet zo snel weg zijn,' sprak hij lichtelijk geïrriteerd. Vervolgens verlieten ze het vertrek en trokken de deur met een harde klap achter zich dicht. Celia staarde een tijdje naar de dichte deur waarna ze opstond. Haar gif groene ogen richtte zich weer op het schoolhoofd. Onbewust omklemde ze de schede met haar zwaard nog steviger. 'Waarom zei u die dingen?' verbrak Celia uiteindelijk die stilte. Haar stem klonk alsof iemand een waterorgel van wijnglazen bespeelde. Ze bleef de man zonder te knipperen aankijken. 'Ik bedoel, u kent me niet. Ik ben enkel een leerling. Een niets zeggende schim dat zich door dezelfde ruimtes voortbeweegt en niks anders,' ging ze zacht verder.

Na haar eerste woorden had Celia gemerkt dat ze geen reactie uit de man had los gekregen. Daarom sprak ze verder. Toen leek er iets te gebeuren. Hij stopte in elk geval met waar hij mee bezig was en richtte zich nu op haar. Zijn blik toonde woede terwijl hij Celia het koude gesteente van de muur tegen haar rug voelde. De meeste mensen zouden ineen krimpen of zich proberen klein te maken onder de intimiderende houding en blik van de man. Celia was niet zo. Zij maakte zichzelf juist groot door haar rug extra te rechten. Haar blik bevatte geen woede, geen onmacht. Zelfs angst was niet te bespeuren op Celia's gezicht. De kalmte was er juist heerser. Ze voelde hoe hij haar kin met zijn rapier omhoog dwong en kon zijn ademhaling voelen die net zo warm was als de woedende woorden die hij uitstootte.
Ze bleef hem strak in de ogen kijken, zonder te knipperen. Dat was ook niet zo heel moeilijk aangezien Celia achterlijk lang was, vooral voor een vrouw. Ze was zelfs even lang als de man voor haar. Nou ja, niet helemaal. Hij was één misschien twee centimeter langer dan zij, maar het scheelde niet veel.
Celia had de man de hele tijd met dezelfde kalme blik aangekeken. Maar na zijn laatste zin was er een frons op haar gezicht verschenen. 'Ik?' herhaalde ze lichtelijk vragend. Daarna drong het tot haar door waar deze man op doelde, of in elk geval, dacht. 'U denkt dat ik één van hen ben?' zei ze vragend al was het meer een conclusie. Met hen doelde Celia overduidelijk op de Suasama. 'Dat zou een veel te grote eer zijn,' klonk het vervolgens spottend en sarcastisch. Ja, Celia had een volledige Suasama opleiding doorlopen, met de benodigde extra's de toegevoegd waren door het Selene project. Maar nooit zou de Suasama haar aanzien als één van hen. Zij was immers maar een wapen.
'Hoewel, u heeft ergens wel gelijk. Ik heb inderdaad een volledige Suasama opleiding doorgelopen als u dat zich afvraagt. Maar ik heb die man op Nova niet vermoord. Dat heeft mijn opdrachtgever gedaan. Ik was slechts het wapen,' sprak Celia. Haar stem klonk koud.
Celia maakte zich los en glipte met haar lenige ledematen tussen de man en de muur vandaan. Ze liep naar het midden van het vertrek en zakte op haar knieën terwijl ze haar hand uitstak. 'Nemo, kom tevoorschijn,' sprak ze zacht. Het enige antwoord wat Celia kreeg was venijnig gesis. Celia rolde kort met haar ogen. 'Het spijt me dat ik je van m'n schouder had gegooid, maar als die mannen je gezien hadden had jij je mond niet kunnen houden en dat weet je,' zei Celia, strenger nu. Uit de schaduw kwam een langwerpig zwart ding dat zich om Celia's arm heen wikkelde en zich een weg zocht naar haar nek. Toen het ding tussen Celia's zilver witte lokken zat was duidelijk te zien dat het een slang was. Een donker gekleurde slang met felle rode vlekken en een witte tong die celia een tik tegen haar nek gaf. 'Blijf je nou boos op me?' vroeg ze zachtjes aan de slang. 'Ik ben niet boossss dat je gepakt werd op Nova. Maar dat je de eersssste de bessste verteld over je Ssssssuasssssama achtergrond,' sprak Nemo nijdig. 'Nemo, als deze man inderdaad de opvolger van de Heer der Duisternis is zoals hij beweerd dan weet hij denk ik meer over de Suasama dan jij en ik samen,' sprak ze. Nemo zei niks maar wende zijn kop af door die onder de lokken van Celia de verbergen. Een teken dat hij er niks mee te maken wilde hebben. Celia liet Nemo maar mokken en keek weer naar haar schoolhoofd. 'Ik zal maar verduidelijking scheppen. Ik ben van een project bedacht door de Suasama. Ik ben een kind van het ''Selene'' project,' vertelde ze. Als deze man wat wist van de Suasama dan moest hij waarschijnlijk ook wel iets gehoord hebben over Selene.

Ze zag het, en de man voor haar zag het ook. Ze merkten allebei dat Celia geen enkele vorm van angst toonde. Ze hoefde ook helemaal nergens bang voor te zijn. Wat er ook gebeurde, zij overleefde het wel. Dat deed ze immers altijd. En als ze wel stierf? Dan zouden maar bar weinig mensen om haar rouwen. Door die gedachte had Celia geen problemen met de dood. Zoals andere mensen zich hopeloos aan hun leven vastklampte had Celia er allang vrede mee dat er een dag kwam waarop ze zou sterven. Dat maakte haar sterker dan de anderen vond ze. Celia vond dat haar stilte lang genoeg had geduurd en begon met spreken. Dat leek bij de man alleen nog maar meer vragen op te roepen dus Celia vertelde verder. Ze luisterde naar zijn woorden die hij als reactie op de hare gaf. Hij geloofde haar niet, maar dat gaf niks. Hij snapte het namelijk nog niet. Terwijl ze met Nemo praatte en haar arm uitstak om hem terug te roepen dacht ze na over hoe ze hem het best kon vertellen wat er dan wel speelde. Nadat ze die woorden dacht te hebben gevonden draaide ze zich weer om naar de man en sprak.
Hij kwam weer dichterbij na die woorden en gaf haar de kans om het uit te leggen. Celia zuchtte onhoorbaar. Een kort onbeschreven ritueel waarna ze haar verhaal kon beginnen. Ze keek de man recht aan. 'Ongeveer twintig jaar geleden waren er een paar mensen bij de Suasama die zochten naar een manier om krijgers nog sterker, nog dodelijker en nog gevaarlijker te maken. Dit werd het project Selene genoemd. Ze vestigde zich op het dorre landschap van Erd en vertrokken toen naar alle uithoeken van het universum om proef subjecten te roven. Pasgeboren kinderen haalde ze midden in de nacht weg uit huizen, uit hun bed. Ze werden weggeroofd van hun leven wat nog maar net was begonnen. Ik was één van hen. Ze namen ons mee naar Erd en stopte ons daar in cellen als gevangen dieren. Dagenlang kwam er niemand bij ons langs. Eten en drinken werd door een luik geschoven en we moesten het ons onszelf aanleren. Diegene die te stom waren om dat te kunnen zijn gestorven en waren voor Selene geen goed materiaal. We kregen wel een beetje scholing om dingen als lezen en schrijven te leren. Maar verder bestond mijn jeugd uit testen die alles uit je overlevingsinstinct haalde. Als je niet kon voldoen aan wat er van je verwacht werd dan verhongerde je of erger want niemand kwam je redden. Zodra ik oud genoeg was kreeg ik wat meer fysieke training. Dus een volledige Suasama opleiding met de nodige extra's zoals een beter uithoudingsvermogen en een lenigheid waar een slangenmens jaloers op kan zijn. Toen ik alle testen had doorlopen gingen ze kijken of ik kon functioneren in de buitenwereld als de nieuwe soort Suasama die ze van me hadden gemaakt. Ik werd naar een plaats op Erd gestuurd die al heel lang vergeten is. Een plaats genaamd Ark. Weinig mensen kennen deze ooit zo levendige stad. Ze was verdorven en ging door haar eigen hebzucht ten onder. De wezens die er nu wonen zijn slechts schimmen van het volk wat er ooit rondliep. Schimmen die nu alles en iedereen willen vernietigen. Ik, en de anderen die de testen hadden doorstaan moesten deze wezens en hen van de Suasama zelf die naar dit oor verbannen waren voor verschillende redenen vernietigen. Dat heb ik gedaan. Zo werd ik gevonden door Augustus Cartagos, mijn huidige vader. Hij was wetenschapper voor dit project. Hij probeerde me bij Selene weg te houden, maar ze weten me steeds weer te vinden. Ik ben geen persoon, ik ben een zelfdenkend wapen wat je niet vast hoeft te houden. Augustus wist dat en stuurde me hier naartoe in de hoop dat ik weer wat menselijker zou worden. Om die reden heb ik persoonlijk die man op Nova niet vermoord. Dat hebben Selene en de man die de opdracht gaf gedaan. Ze hebben me daar alles afgenomen. Eerst mijn familie, toen mijn huis en ten slotte mijn identiteit. Ik werd een nummer. Ik ben Selene testobject 712144. Naam: Selene Celia. Augustus gaf me die naam weer terug, maar meer heeft hij nog niet voor me kunnen doen,' sprak Celia. Haar stem had de hele tijd dezelfde kalmte behouden. Ze hoorde nu Nemo zachtjes sissen in har nek. Ze wist dat hij voor haar zou klaar staan als er nu iets onverwachts ging gebeuren.